സ്റ്റാർട്ടപ്പ് (Completed)

[krish_999]

അദ്ധ്യായം - രണ്ട്

അനിതയുടെ സ്ഥിതിയും മറിച്ചായിരുന്നില്ല. 
ആദ്യം ഒരുലക്ഷത്തിന്റെ ബിസിനെസ്സ് നടത്തിയപ്പോൾ കിട്ടിയ പൈസയും ആത്മവിശ്വാസവും കാരണം മൂന്നുലക്ഷം കൂടി ലോൺ എടുത്തിട്ട് അഞ്ച് ലക്ഷത്തിന് ബിസിനസ് ആണ് അവൾ നടത്തിയത്. ഭർത്താവിന് താല്പര്യമില്ലായിരുന്നു എങ്കിലും അനിത എങ്ങനെയൊക്കെയോ അദ്ദേഹത്തിന്റെ സമ്മതം നേടിയിരുന്നു.
പക്ഷേ ഇപ്പോൾ കാശ് പോയി എന്നറിഞ്ഞപ്പോൾ അദ്ദേഹം ആകെ ദേഷ്യത്തിലാണ്. 
ഒരു ദിവസം ഇതെല്ലാം വീണ്ടും വീണ്ടും പറഞ്ഞു അനിത പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു. അനസൂയ വിഷമിച്ചു പോയി.
"എന്തെങ്കിലും വഴിയുണ്ടാകും അനിതേ. നീ കരയാതിരിക്ക്."
അനസൂയ അവളെ ആശ്വസിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.
പക്ഷെ അവൾക്കറിയാമായിരുന്നു അവളുടെ കയ്യിൽ ഒരു മാർഗ്ഗവുമില്ല എന്ന്.

പോലീസിൽ പരാതി കൊടുക്കുന്നതിനെ പറ്റി അവർ ആലോചിച്ചിരുന്നു. പക്ഷേ അതിൽ രണ്ടുപേർക്കും താല്പര്യമുണ്ടായിരുന്നില്ല.
അനിതയുടെ ഭർത്താവ് വേറെ ചിലർക്കും കടം വാങ്ങിയ പണം തിരികെ കൊടുക്കാൻ ഉണ്ടായിരുന്നു.
"പരാതി കൊടുത്താൽ ഞങ്ങളുടെ കയ്യിൽ ഇത്രയും കാശുണ്ടായിരുന്നു എന്ന് അവരൊക്കെ അറിയും. അത് പ്രശ്നമാകും."
അനിത പറഞ്ഞു.
അനസൂയക്കാണെങ്കിൽ എന്തു സംഭവിച്ചാലും ഭരതേട്ടൻ അറിയരുത് എന്ന പ്രാർത്ഥനയേയുള്ളൂ.

ദിവസങ്ങളും ആഴ്ചകളും കടന്നുപോയത് വളരെ പെട്ടെന്നായിരുന്നു.

അനസൂയ ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് അനിതയെ കാണാൻ പോകും. തങ്ങളുടെ ആശങ്കകൾ പരസ്പരം പങ്കുവെക്കുക എന്നതാണ് ആകെയുള്ള ആശ്വാസം.

ഒരു ദിവസം അവൾ അനിതയുടെ വീട്ടിലിരിക്കുമ്പോഴാണ് ഹൈദരാലിക്കയുടെ ഫോൺ വന്നത്.
"അയാൾ ഇങ്ങോട്ട് വരുന്നുണ്ട്. ഇപ്പോൾ എത്തും." ഫോൺ വെച്ച ശേഷം അനിത പറഞ്ഞു. "നീ അകത്ത് മറഞ്ഞിരുന്നോ അനു. അയാൾ നിന്നെ കാണണ്ട. കടം വീട്ടാൻ നിനക്ക് കുറച്ചുദിവസം കൂടി സാവകാശം ഉണ്ടല്ലോ."

അനസൂയ അവളുടെ ബെഡ്റൂമിലേക്ക് പോയി അവിടെ മറഞ്ഞിരുന്നു.
അധികം താമസിയാതെ ഹൈദരാലി വന്നു. അനിത അയാളെ ഹാളിലേക്ക് ക്ഷണിച്ചിരുത്തുന്നത് അനസൂയ കേട്ടു.
"എൻറെ കാശ് മറന്നോ?"
അയാളുടെ ചോദിക്കുന്നത് അവൾ കേട്ടു.
"മറന്നിട്ടില്ല ഇക്കാ. എനിക്ക് കുറച്ചു കൂടി സാവകാശം വേണം ഇക്കാ."
അനിതയുടെ ശബ്ദത്തിലുള്ള മാറ്റം അനസൂയയെ അത്ഭുതപ്പെടുത്തിയിരുന്നു. ഒരുതരം ഭയന്ന് നിറഞ്ഞ ശബ്ദം ആയിരുന്നു അവളുടേത്.
ഇത്ര സൗമ്യത്തിൽ സംസാരിക്കുന്ന ഹൈദരാലിക്കയെ എന്തിനാണ് ഇങ്ങനെ പേടിക്കുന്നത് എന്ന് അനസൂയക്ക് മനസ്സിലായില്ല.
അടഞ്ഞ വാതിൽ അല്പം തുറന്ന് അവൾ ഹാളിലേക്ക് നോക്കി.
ഹൈദരാലിക്ക എഴുന്നേറ്റ് അനിതയുടെ മുന്നിലേക്ക് വന്നുനിൽക്കുന്നത് അവൾ കണ്ടു. ഉടനെ അനിതയും എണീറ്റ് നിന്നു. അവളുടെ മുഖത്തെ പരിഭ്രമം വായിച്ചെടുക്കാൻ പറ്റും.
"ഞാൻ പറഞ്ഞില്ലേ ഇക്കാ... പണം ഞാൻ തരും."
"അനിത മോളോട് ഞമ്മള് നേരത്തെ പറഞ്ഞിട്ടില്ലേ വാക്ക് മാറ്റുന്നത് ഒട്ടും പുടിക്കാത്ത കാര്യമാണെന്ന്?" 
"ഇക്കാ പ്ലീസ്. വേറെ ഒരു മാർഗവും ഇല്ലാഞ്ഞിട്ടാണ്."
"ഒരു മാർഗ്ഗവുമില്ല." അയാൾ തല കുലുക്കി. "അതും ഞമ്മക്ക് തീരെ പുടിക്കാത്ത കാര്യമാണ്."
"അതല്ല ഇക്കാ, എനിക്ക് കുറച്ചുകൂടി സമയമാണ് വേണ്ടത്. ഞാൻ തരും. പൈസ ഞാൻ തരും. ഇപ്പോൾ സാർ പോണം."
"ഞാനിപ്പോൾ പോകാം; മോൾ വിഷമിക്കേണ്ട. പക്ഷേ പോയിട്ട് എപ്പോൾ വരണം എന്നുകൂടി ഇപ്പോൾ തന്നെ പറയണം."
"ഒരാഴ്ച എങ്കിലും..."
"ഒരാഴ്ച കഴിഞ്ഞാൽ പണം കിട്ടുമോ?"
"ഒരാഴ്ച എനിക്ക് ആലോചിക്കാൻ..."
"ആലോചിക്കാൻ ഒരാഴ്ചയോ," ഹൈദരാലിക്ക മെല്ലെ ഒന്ന് ചിരിക്കുന്നത് അനസൂയ കണ്ടു. "ശരി; പക്ഷേ പലിശ കൂടുന്നുണ്ട് എന്ന കാര്യം മറക്കണ്ട."
അനിത തലയാട്ടി.
അല്പം കഴിഞ്ഞ് അയാൾ പോയി.

"നാലുലക്ഷം രൂപ! ദൈവമേ!"
അനിത തലയിൽ കൈവച്ച് ഇരുന്നു. അവൾ കരയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
അനസൂയ അവളുടെ അടുത്ത് പോയി ഇരുന്നു. 
"ഇങ്ങനെ കരയല്ലേടി... എന്തെങ്കിലും വഴി തെളിയാതിരിക്കില്ല നമ്മുക്കു മുന്നിൽ.''

സുഹൃത്തിനെ ആശ്വസിപ്പിക്കാൻ അങ്ങനെ പറഞ്ഞെങ്കിലും ഒരു വഴിയും തനിക്കു മുമ്പിൽ തെളിയാനില്ലെന്ന് അനസൂയക്ക് ബോധ്യമുണ്ടായിരുന്നു.

പിറ്റേന്ന് രാവിലെ എണീറ്റപ്പോൾ ഉറഞ്ഞുതുള്ളി നിൽക്കുന്ന ഭരതേട്ടനെ ആണ് അവൾ കണ്ടത്.
"ഞാൻ ഇന്നലെ തേച്ചു വയ്ക്കാൻ പറഞ്ഞ വെള്ള ഷർട്ട് എവിടെ?"
അനസൂയക്ക് പെട്ടെന്ന് ഒന്നും ഓർമ്മ വന്നില്ല.
അവൾ വേഗം പോയി വാഷിംഗ് മെഷീനിൽ നോക്കി. വെള്ള ഷർട്ട് മറ്റു തുണികളുടെ കൂട്ടത്തിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു.
"അയ്യോ സോറി ഭരതേട്ടാ ഞാൻ മറന്നു പോയി. ഇതിൻറെ സ്വിച്ച് ഇട്ടിരുന്നു; പക്ഷേ വെള്ളം ഓണാക്കാൻ മറന്നുപോയി."
അവൾ പറഞ്ഞു.
"അനസൂയ, നീ ഇവിടെ ഒന്നു വാ."
അനസൂയ മുമ്പിലേക്ക് ചെന്നതും അയാൾ കൈവലിച്ച് അവളുടെ മുഖത്ത് ഒറ്റയടി!
"നിനക്ക് ഇതെന്താ എല്ലാം തമാശയാണോ?"
അനസൂയ ഞെട്ടിത്തരിച്ചുപോയി.
തലയാകെ പുകഞ്ഞു. ശ്വാസം പോലും എടുക്കാൻ ആവാതെ അവൾ അയാളെ തന്നെ നോക്കി നിന്നു.
"ഇന്ന് കോടതിയിൽ പോകാനുണ്ടെന്ന് ഞാൻ ഇന്നലെ  പറഞ്ഞതല്ലേ എന്ന്!"
ഭരത് വീണ്ടും ആക്രോശിച്ചു.
"അ... അതെ..."
അനസൂയയുടെ തൊണ്ടയിൽ നിന്ന് ശബ്ദം പുറത്തുവന്നില്ല.
"ഇതിപ്പോ ഒന്നാമത്തെയോ രണ്ടാമത്തെയോ തവണയല്ല. നീ ഇതേത് ലോകത്താണ് ജീവിക്കുന്നത്?"
ഭരത് പിന്നെയും എന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞു. ഒന്നും അനസൂയ കേട്ടില്ല.
അയാൾ പോയി കഴിഞ്ഞിതും അവൾ കട്ടിലിൽ കിടന്ന് ഉറക്കെ കരഞ്ഞു.
ഇത്രയും നിസ്സാരമായ ഒരു കാര്യത്തിന് ഭർത്താവ്  തന്നെ അടിക്കുമെന്ന് അവൾ ഒരിക്കലും പ്രതീക്ഷിച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നില്ല. ഭരതിന് കോടതിയിൽ പോകാൻ ഉണ്ടെന്നും വെള്ള ഷർട്ട് കഴുകി തേച്ചു വയ്ക്കണമെന്നും മുമ്പേ പറഞ്ഞിരുന്നു. പണം നഷ്ടപ്പെട്ടതിന്റെ വേവലാതിയിൽ നീറി നീറി ജീവിക്കുന്നതിനിടയിൽ അനസൂയ അത് മറന്നു പോയി എന്നതാണ് സത്യം.
എന്നാലും...
അനസൂയ എണീറ്റ് ഇരുന്ന് തന്റെ മുഖം തടവി. നല്ല വേദനയുണ്ട്. എന്തൊരു അടിയാണ്. ഭാര്യ ആണെന്നുള്ള ഒരു ചിന്തയുമില്ലേ.
പെട്ടിയും ബാഗും എടുത്ത് കുട്ടികളെയും വിളിച്ച് സ്വന്തം വീട്ടിലേക്ക് പോയാലോ എന്ന് വരെ അവൾ ചിന്തിച്ചു. പക്ഷേ കുറച്ചു ദിവസം കഴിയുമ്പോൾ ഹൈദരാലിക്ക പണം ചോദിച്ച് ഇവിടെ എത്തും എന്ന കാര്യം അവൾ ഓർത്തു. അതിൽ എന്തെങ്കിലും ഒരു തീരുമാനമാകാതെ ഇവിടുന്ന് എങ്ങോട്ടും പോകാൻ പറ്റില്ല എന്ന് അനസൂയക്ക് നന്നായി അറിയാമായിരുന്നു.

വൈകുന്നേരം ഭരത് വീട്ടിൽ വന്നപ്പോൾ അവൾ മിണ്ടാൻ പോയില്ല. അയാളെ ഫേസ് ചെയ്യാൻ തോന്നിയില്ല.
"എന്നോട് ഇങ്ങനെ മുഖം വീർപ്പിച്ച് നിൽക്കേണ്ട."
ഊണ് കഴിക്കുമ്പോൾ ഭരത് പറഞ്ഞു.
"മനുഷ്യന് ദേഷ്യം വന്നാൽ ഇങ്ങനെയൊക്കെ ഉണ്ടാകും. ഇവിടെ ഓരോരോ പ്രശ്നങ്ങളിലൂടെയാണ് ഞാൻ പോകുന്നത്. ഒന്നും രണ്ടുമല്ല 40 ലക്ഷം രൂപയാണ് കേസു കാരണം നഷ്ടമായിട്ടിരിക്കുന്നത്. അതിനിടയിൽ നിൻറെ ഇമ്മാതിരി കോപ്പ് പരിപാടിയൊക്കെ കണ്ടാൽ ആർക്കായാലും ദേഷ്യം വരും. എന്തിനാ എന്നെ ഇങ്ങനെ ദേഷ്യം പിടിപ്പിക്കുന്നത്?"

ദേഹത്ത് കൈ വച്ചതിന് ക്ഷമാപണം ഇല്ലെന്ന് മാത്രമല്ല അത് ന്യായീകരിക്കുകയും ചെയ്തപ്പോൾ അനസൂയ വീണ്ടും തകർന്നു.
വൈകിട്ട് വീട്ടിൽ വരുമ്പോൾ അയാൾ സോറി പറയുമെന്ന് അവളുടെ ഉള്ളിന്റെയുള്ളിൽ ഒരു പ്രത്യാശ ഉണ്ടായിരുന്നു. ഇനി ഇങ്ങനെ ചെയ്യില്ല എന്നുള്ള ഒരു പ്രോമിസ് എങ്കിലും.
പക്ഷേ ഒന്നും ഉണ്ടായില്ല.

അടുത്ത ദിവസം അയാൾ പോയിക്കഴിഞ്ഞ് ഒറ്റയ്ക്കിരുന്ന് കുറേ ചിന്തിച്ചപ്പോൾ അനസൂയക്ക് തോന്നി തെറ്റ് തന്റെ ഭാഗത്ത് തന്നെയായിരുന്നു എന്ന്. മുമ്പെന്നോ വാങ്ങിയ ഒരു പറമ്പിന്റെ ഡ്യൂപ്ലിക്കേറ്റ് രേഖകൾ വച്ചു ഒരാൾ കേസ് കൊടുത്തത് കാരണം അത് കച്ചവടം നടക്കാതെ കുടുങ്ങിക്കിടക്കുകയാണ്. അതുകാരണം ഭരതേട്ടന് ഈയിടെയായി വലിയ ടെൻഷൻ ഉണ്ട്. കുറെയായി കോടതിയിൽ കയറിയിറങ്ങുന്നു. അതിനിടയിലാണ് തൻറെ ഒരു മറവി.
തുണി ബിസിനസ്സിൽ നിന്ന് സമ്പാദിച്ച പണം മുഴുവൻ ഇൻവെസ്റ്റ് ചെയ്ത ഒരു പ്ലോട്ട് ആണ്. അതാണ് ഇങ്ങനെ ഒരു കേസ് കാരണം കുടുങ്ങിക്കിടക്കുന്നത്.
അനസൂയ സ്വയം പഴിചാരി വീണ്ടും കുറെ കരഞ്ഞു.
അല്ലാതെ എന്ത് ചെയ്യാൻ.

കുറച്ചു കഴിഞ്ഞ് അനിതയെ വിളിച്ച് അവൾ ഉണ്ടായതെല്ലാം പറഞ്ഞു.
"എൻറെ ഏട്ടനും നല്ല ദേഷ്യക്കാരനാണ്. ഈ പൈസ കൊണ്ടുപോയി കളഞ്ഞത് അറിഞ്ഞാൽ പുള്ളിയും എന്നെ എടുത്തിട്ട് ചവിട്ടേണ്ടതാണ്. പക്ഷേ പുള്ളി ഗൾഫിലായത് കൊണ്ട് ഞാൻ രക്ഷപ്പെട്ടു."
അനിത പറഞ്ഞു.
അപ്പോഴാണ് അനസൂയ അതിനെ പറ്റി ആലോചിച്ചത്.
മൂന്നു ലക്ഷം രൂപ സ്റ്റാർട്ടപ്പ് എന്ന പേരിൽ കളഞ്ഞു കുളിച്ച കാര്യം കേട്ടാൽ പിന്നെ ഭരതേട്ടൻ തന്നെ ചവിട്ടി മെതിക്കും എന്ന് അവൾക്ക് തോന്നി. ഭയം അവളുടെ ഉള്ളിൽ ഒരു തീയായി പടർന്നു.
ഇല്ല; ഭരതേട്ടൻ ഒരിക്കലും ഇതിനെ പറ്റി അറിയാൻ പോകുന്നില്ല. അനസൂയ തീരുമാനിച്ചു.

ഒരാഴ്ച അനിതയുടെ ഫോൺവിളികൾ ഒന്നും വന്നില്ല. അനസൂയ അങ്ങോട്ട് വിളിച്ചപ്പോൾ ആവട്ടെ അനിതയുടെ ഫോൺ സ്വിച്ച് ഓഫ് ആയിരുന്നു.
കാര്യമെന്തെന്നറിയാൻ ഒരു ദിവസം അനസൂയ അവളെ കാണാൻ ചെന്നു.
അനിത വീട്ടിലുണ്ടായിരുന്നു.
"എന്താടി നിന്റെ ഫോൺ ഒക്കെ ചത്തോ? അതോ ഹൈദരാലിയുടെ കടം വീട്ടാൻ അതൊക്കെ വിറ്റോ?"
അനസൂയ ചോദിച്ചു.
അനിത പുഞ്ചിരിച്ചു.
"ഇല്ലെടി, ഫോണിൽ എന്തോ കംപ്ലൈന്റ്റ് ആണ്. പുതിയത് വാങ്ങിക്കേണ്ടിവരും എന്ന് തോന്നുന്നു."
അനിതയുടെ പുഞ്ചിരിയിൽ പഴയ പോലെ ഊർജ്ജസ്വലത ഒന്നുമില്ല. അവൾ വിഷമിച്ചിരിക്കുകയാണെന്ന് അനസൂയക്ക് മനസ്സിലായി.
"എടി താൻ ഇങ്ങനെ വിഷമിച്ചാലോ താനല്ലേ എനിക്ക് ധൈര്യം തരേണ്ടത്. നമ്മൾ രണ്ടുപേരും ഇല്ലേ ഇതില്. കാശ് കൊടുക്കാൻ ഉണ്ടെന്നു വച്ച് ഒരാളെ ഇങ്ങനെ പേടിക്കാമോ? പിടിച്ചു തിന്നുകയൊന്നും ഇല്ലല്ലോ അയാള് നമ്മളെ?"
അനസൂയ പറഞ്ഞു.
"അതൊന്നുമല്ലെടി. ഞാൻ ഓക്കെ ആണ്..."
അനിത പറഞ്ഞു. "പിന്നെ കാര്യങ്ങൾ ശരിയാകുന്നുണ്ട്."
അനസൂയ അത്ഭുതപ്പെട്ടു.
"അതെങ്ങനെ ശരിയായി? പൈസ കിട്ടിയോ?"
"പൈസ ഒന്നും കിട്ടിയില്ല; ഞാൻ അയാളോട് പിന്നെയും സംസാരിച്ചു."
"എന്നിട്ട് അയാൾ സമ്മതിച്ചോ? കാശ് വേണ്ടെന്നു സമ്മതിച്ചോ?"
"ഒരു ലക്ഷം കുറച്ചിട്ടുണ്ട്."
"അതെയോ? അപ്പോൾ രക്ഷപ്പെട്ടല്ലോ." അനസൂയ ആഹ്ലാദത്തോടെ പറഞ്ഞു. "അങ്ങനെ ചെയ്യുമോ? അതു പോട്ടെ. ഇനി രണ്ട് ലക്ഷം പിന്നെ എങ്ങനെ കൊടുക്കും?"
"രണ്ടുതവണ കൂടി അയാളെ കാണേണ്ടി വെരും."
"അതെന്താ ഓരോ തവണ കാണുമ്പോഴും ഓരോ ലക്ഷം കുറയുമോ."
അനസൂയ വീണ്ടും ആശ്ചര്യപ്പെട്ടു.
"അതുപോട്ടെ, നിൻറെ പ്ലാൻ എന്താണ്?"
അനിത അന്വേഷിച്ചു.
"എൻറെ പ്ലാൻ എന്താ... നീ ചെയ്യുന്നത് എന്താണ് അത് തന്നെ ഞാനും ചെയ്യും."
അനിത അവളെ ഒന്ന് നോക്കി.
ആ നോട്ടത്തിൽ എന്തോ പന്തികേട് ഉള്ളതുപോലെ അനസൂയയ്ക്ക് തോന്നി.
"എന്താടി എന്താ നിൻറെ മനസ്സിൽ? തെളിച്ചു പറയ്."
അവൾ ചോദിച്ചു.
"ഞാനെങ്ങനെയാടാ അത് നിന്നോട് പറയാ?"
അനിതയുടെ ശബ്ദത്തിൽ പരിഭ്രാന്തി നിറഞ്ഞിരുന്നു.
"എന്തായാലും എന്നോട് പറയെടി. ഇത് എന്നെ കൂടി ബാധിക്കുന്ന പ്രശ്നമാണ്. നിന്റെ കൂടെ തന്നെ പെട്ടതാണ് ഞാനും. കുറച്ചുദിവസം കഴിഞ്ഞാൽ അയാൾ എന്റെ അടുത്തും വരും. എന്താ ചെയ്യണ്ടേ? ഒരു എത്തും പിടിയും കിട്ടുന്നില്ല. ആലോചിക്കുമ്പോൾ തന്നെ കണ്ണിലാകെ ഇരുട്ട് നിറയുന്നു."
"ആ ഹൈദരാലിക്ക... നമ്മൾ വിചാരിച്ച ആളല്ലെടി അയാൾ." അനിത പറഞ്ഞു.
"പിന്നെ?"
അനിത താഴേക്ക് നോക്കി അല്പസമയം  മിണ്ടാതിരുന്നു.
"എന്നെ ഇങ്ങനെ ടെൻഷൻ അടിപ്പിക്കാതെ നീ കാര്യം പറ അനിതേ. അയാൾ നിന്നെ കാണാൻ വന്നില്ലേ? എന്താ സംഭവിച്ചെ?"
"പറയാം." അനിത നീണ്ട ഒരു ശ്വാസം ഉള്ളിലേക്ക് എടുത്തു. പിന്നെ മെല്ലെ പറയാൻ തുടങ്ങി.
"അയാൾ വന്നത് ഒരു ഉച്ച സമയത്താണ്. ആരുമില്ലാത്ത നേരം. ഞാൻ പറഞ്ഞു കാലു പിടിക്കാം കുറച്ചു സാവകാശം വേണം. എൻറെ ഭർത്താവിനോട് വേറെ എവിടുന്നെങ്കിലും പണം കിട്ടുമോ എന്ന് ഞാൻ ചോദിച്ചിരുന്നു. പക്ഷേ ഞാൻ പറഞ്ഞല്ലോ ആദ്യം തന്നെ ഞങ്ങൾ കടത്തിലാണ്. അപ്പോഴാണ് ഇത്. നീ എന്ത് വേണമെങ്കിലും കാട്ടിക്കോ എന്നോട് ചോദിക്കേണ്ട എന്നാണ് മൂപ്പരുടെ ലൈൻ. ഞാനെന്തു പറഞ്ഞിട്ടും ഹൈദരാലിക്ക വിട്ടില്ല. അയാളടെ ഡയറിയിൽ എൻറെ പേരുണ്ട്. അതു വസൂൽ ആക്കാതെ എൻറെ പേര് വെട്ടില്ല എന്ന് പറഞ്ഞു.
ഞാൻ പറഞ്ഞു എൻറെ കയ്യിൽ ഒരു വഴിയും തെളിയുന്നില്ല. നിങ്ങളായിട്ട് എന്തെങ്കിലും മാർഗം പറഞ്ഞു താ എന്ന്. അയാൾ എന്നെ ഒരു നോട്ടം നോക്കി.ഞാൻ ചൂളിപ്പോയി. എന്നെ പച്ചക്ക് തിന്നുന്ന നോട്ടം.
ഞാനാകെ വിയർത്തു നിൽക്കുമ്പോൾ എൻറെ കൈപിടിച്ചു വാ എന്ന് പറഞ്ഞു എന്നിട്ട് സോഫയിൽ കൂടെയിരുത്തി. എൻറെ കൂടെ ചേർന്നിരിക്ക്യാ, എന്നിട്ട് തോളത്ത് കയ്യിട്ടു. ഇങ്ങനെയൊന്നും ഞാൻ ചെയ്യാറില്ല പക്ഷേ തന്നോട് ഉള്ള ദയവുകൊണ്ടാണ് ഇപ്പൊ ഇങ്ങനെ ചെയ്യുന്നത് എന്ന് പറഞ്ഞു. എൻറെ കവിളത്തും ചുണ്ടിലും ഒക്കെ ഒന്ന് തൊട്ടു. ഭർത്താവ് പോലും കയ്യൊഴിഞ്ഞല്ലോ. ഇനിയിപ്പോ ഞാൻ എന്താ ചെയ്യാ. ഇങ്ങനെ പോയാൽ എന്റെ ബിസിനസ് പൂട്ടും. തനിക്ക് തന്ന കാശ് തിരിച്ചു മേടിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല എന്ന് നാട്ടുകാർ അറിഞ്ഞാൽ എനിക്ക് അത് ക്ഷീണമാണ്. അതുകൊണ്ട് ഈ വിവരം ആരും പുറത്തിറങ്ങിയരുത്.
ഞാൻ പറഞ്ഞു ഞാൻ ആരോടും പറയില്ല എന്ന്. അപ്പോൾ അയാൾ ഒന്ന് ചിരിച്ചു. ആരോടും പറയില്ല എന്നതിന് ഒരു ഉറപ്പു വേണ്ടേ. അതുകൊണ്ട് അനിത ഇങ്ങോട്ട് താഴോട്ട് ഇരിക്ക്. എന്നോട് താഴെ നിലത്ത് ഇരിക്കാൻ പറഞ്ഞു. ആദ്യം എനിക്കൊന്നും മനസ്സിലായില്ല. പക്ഷേ ഞാൻ താഴെ ഇരുന്നതും അയാൾ അയാളുടെ ഷർട്ട് പൊക്കി പാന്റിന്റെ സിബ്ബ് അഴിച്ചു. എന്റെ തൊണ്ടയിലെ വെള്ളം വറ്റിപ്പോയി. തല ഉയർത്തി അയാളെ നോക്കാൻ പോലും പറ്റിയില്ല. കണ്ണൊക്കെ ചിമ്മി ഇരിക്കുകയായിരുന്നു ഞാൻ. പ്ലീസ് എന്ന് പറഞ്ഞത് എനിക്ക് ഓർമ്മയുണ്ട്. അപ്പോഴേക്കും അയാളുടെ സാധനം എൻറെ വായിലേക്കങ്ങ് കയറ്റി. ചെറ്റ! ആകപ്പാടെ ഒരു മണമായിരുന്നു. മൂത്രമൊഴിച്ചിട്ട് കഴുകാത്തതിന്റെ മണം."

അനസൂയ ഞെട്ടിപ്പോയി.
"എന്നിട്ട്?"
"എന്നിട്ടെന്താ. എന്റെ വായും ചുണ്ടും വേദനിക്കുന്നത് വരെ അയാളെ ഞാൻ ഊമ്പിക്കൊടുത്തു. വരുന്നത് വരട്ടെ എന്ന് കരുതി. എങ്ങനേലും ഒഴിഞ്ഞു പോകണ്ടേ ഈ മാരണം."
അനസൂയയുടെ നോട്ടം അറിയാതെ തന്നെ അനിതയുടെ ചുണ്ടുകളിൽ പതിഞ്ഞു. വിളറി വെളുത്തു പോയി അവൾ.  
"എന്റെ ദൈവമേ. അങ്ങനെയാണ് ഒരു ലക്ഷം കുറഞ്ഞത് ല്ലെ. ഇനി രണ്ടു വട്ടം കൂടി അയാൾ കാണേണ്ടി വരുമല്ലോ."
"അല്ലാതെ നിവൃർത്തിയില്ല. അതുകഴിഞ്ഞ് എല്ലാം തീരുമല്ലോ എന്നേ ഞാൻ വിചാരിക്കുന്നുള്ളൂ. നിന്നോട് ഞാൻ പറഞ്ഞത് ഒന്ന് കരുതിയിരിക്കാനാണ്. ഞാൻ കാരണമാണല്ലോ നീ ഇതിൽപ്പെട്ടത്."
അനിതയുടെ വാക്കുകളിൽ കുറ്റബോധം പ്രകടമായിരുന്നു.
"പൈസ കൊണ്ടുപോയ ആ പരമനാറി രോഹിത്തിനെ എൻറെ കയ്യിൽ കിട്ടിയിരുന്നെങ്കിൽ ഞാൻ അയാളെ മണ്ണെണ്ണ ഒഴിച്ച് കത്തിച്ചേനെ."
അനസൂയ ഈർഷ്യയോടെ പറഞ്ഞു.
"എന്തായാലും നീ ഒന്നു കരുതിയിരിക്കണം അനൂ."
അനിത ഉപദേശിച്ചു.
"ഞാൻ കരുതിയിരുന്നിട്ട് എന്ത് ചെയ്യാനാ? ഇക്കാര്യം ഭരതേട്ടനോട് പറയാൻ തന്നെ പേടിയാണ്."
"രണ്ടാഴ്ച കഴിഞ്ഞാൽ ഹൈദർ അലി നിൻറെ അടുത്തും വരും. അയാളുടെ ഒലക്കേടെ കണക്ക് പുസ്തകവും കൊണ്ട്. നീ ശരിക്കും കരുതിയിരിക്കണം അനൂ."

അന്ന് രാത്രി കിടന്നപ്പോൾ അനസൂയക്ക് ഉറക്കമേ വന്നില്ല. സോഫയിൽ ഇരിക്കുന്ന ഹൈദരലിയെയും അയാളുടെ സാധനം വായിലിട്ട് സുഖിപ്പിക്കുന്ന അനിതയെയും അവൾ മനസ്സിൽ കണ്ടു. 
"രണ്ടാഴ്ച കഴിഞ്ഞാൽ ഹൈദർ അലി നിൻറെ അടുത്തും വരും."
അനിതയുടെ വാക്കുകൾ അനസൂയയുടെ തലയ്ക്കുള്ളിൽ പ്രതിധ്വനിച്ചു. 
അതിലും നല്ലത് മരിക്കുന്നതാണെന്ന് അനസൂയക്ക് തോന്നി.
അടുത്ത് അരണ്ട വെളിച്ചത്തിൽ കൂർക്കം വലിച്ചു കിടന്നുറങ്ങുന്ന ഭരതിനെ അവൾ നോക്കി. പതിയെ അവളുടെ കണ്ണുകൾ അയാളുടെ അരയിലുടക്കി. സ്വന്തം ഭർത്താവിനെ വായകൊണ്ട് സുഖിപ്പിച്ചിട്ട് എത്രകാലമായി. ആദ്യത്തെ കുട്ടി ആവുന്നതിനു മുമ്പ് ഒന്നോ രണ്ടോ തവണ ആവേശത്തിൽ ചെയ്തിട്ടുണ്ടെന്ന് അല്ലാതെ പിന്നെ ഒരിക്കലും അങ്ങനെ ഒന്നും ചെയ്തിട്ടില്ല. ഇതിപ്പോ ഹൈദർ അലി...

ഹൈദരലിയുടെ ഭീമാകാരശരീരം അവളുടെ ഓർമ്മകളെ ഭയപ്പെടുത്തി. 
അനിതയെക്കാൾ സൗന്ദര്യത്തിൽ ഒരുപാട് മുന്നിലാണ് താൻ. തന്നെക്കൊണ്ട് എന്തും ചെയ്യിക്കാൻ ഹൈദരലി തയ്യാറാകും.
അനിതയെ കൊണ്ട് വായകൊണ്ട് മാത്രമേ അയാൾ ചെയ്യിച്ചുള്ളൂ. തൻറെ അടുക്കൽ അതുമാത്രമാവില്ല.
ഓർക്കുംതോറും അനസൂയയുടെ കണ്ണിൽ ഇരുട്ടു കയറി.
സൗന്ദര്യം ഒരു ശാപമായി തോന്നിയ നിമിഷമായിരുന്നു അത്.
എന്തെങ്കിലും വഴി കണ്ടെത്തണം. ആത്മഹത്യ അല്ലാതെ എന്തെങ്കിലും വഴി. അവൾ സ്വയം പറഞ്ഞു.

അടുത്ത ദിവസം രാവിലെ ഭരത് ഫോണിൽ ആരോടോ ദേഷ്യപ്പെടുന്നത് അവൾ കേട്ടു.
"മനുഷ്യനിവിടെ എത്ര കഷ്ടപ്പെട്ടാ അഞ്ചു പൈസ സമ്പാദിക്കുന്നത്. അപ്പോഴാണ് അവൻറെ അമ്മയുടെ ഡൊണേഷൻ. ഒന്ന് പോടാ മൈതാണ്ടി. പൈസ ഇല്ലാന്ന് പറഞ്ഞാൽ മതി."

തൻറെ കയ്യിൽ നിന്നും 3 ലക്ഷം രൂപ പോയി എന്ന് പറഞ്ഞാൽ എല്ലാം തീർന്നു എന്ന് അനസൂയയ്ക്ക് മനസ്സിലായി. ആരോട് ചോദിക്കും.

വൈകുന്നേരം അനസൂയ സണ്ണിയെ വിളിച്ചു.
"സണ്ണി എനിക്ക് കുറച്ച് പൈസ വേണമായിരുന്നു. എന്തേലുമൊക്കെ ഉണ്ടോ?"
രണ്ടും കൽപ്പിച്ച് അവൾ ചോദിച്ചു.
"എന്നതാ അനു... എന്ത് ഊരാകുടുക്കിലാ താൻ പോയി ചാടിയത്?"
"അതൊക്കെയുണ്ട്."
"ഞാനിപ്പോ കുറച്ച് ടൈറ്റിൽ ആണ്."
"എനിക്കറിയാം. അന്ന് ട്രീറ്റ് തരാത്തത് കൊണ്ടല്ലേ ഇത്ര ടൈറ്റ് ഒക്കെ."
അനസൂയ മെല്ലെ ചോദിച്ചു.
"അതൊക്കെ ഇപ്പോഴും മനസ്സിൽ ഉണ്ടല്ലേ. സന്തോഷം."
"സ്കോച്ച് ഒന്നും ഇവിടെയില്ല. ചായയും സ്നാക്സും വേണമെങ്കിൽ ഞാൻ ഉണ്ടാക്കാം."
"എൻറെ കൂടെ ഇരിക്കുമോ."
"ഈയാഴ്ച ഭരതട്ടേൻ തിരുവനന്തപുരം പോകുന്നുണ്ട്. രാവിലെ പോയാൽ രാത്രിയിലെ ട്രെയിനിലെ വരൂ."
"എനിക്ക് വിശ്വസിക്കാൻ പറ്റുന്നില്ല."
"വിശ്വസിച്ചോളൂ. സണ്ണിയെ എനിക്കും വിശ്വസിക്കാം എന്ന വാക്ക് തരണം."
"ഞാനന്നു പറഞ്ഞതല്ലേ. രഹസ്യങ്ങൾ സൂക്ഷിക്കാൻ എന്നെ കഴിഞ്ഞേയുള്ളൂ ആരും. ആട്ടെ എന്താണ് സ്നാക്സായി ഉണ്ടാക്കാൻ പോകുന്നത്."
"എന്താ സണ്ണിക്ക് വേണ്ടത്?"
"അനുവിന്റെ കയ്യിൽ നിന്ന് എന്ത് കിട്ടിയാലും ഞാൻ ഹാപ്പി ആകും."
"സണ്ണി ഹാപ്പിയായാൽ എനിക്കെന്താ ഗുണം."
"അനു ഏതു കുടുക്കിൽ ആയാലും ഞാൻ രക്ഷിക്കും. അതുപോരെ."
"അത്രയൊക്കെ വേണോ. ഒരു ട്രീറ്റിന് ഇത്രയൊക്കെ വിലയോ."
"തിരുവനന്തപുരം ട്രെയിൻ അടുത്ത ദിവസം രാവിലെ അല്ലേ ഇവിടെ എത്തുകയുള്ളൂ? പരിപാടി നമുക്ക് വൈകിട്ട് ആയാലോ."
അനസൂയയുടെ ഉള്ളൊന്നു കിടുങ്ങി. സണ്ണിയുടെ ഉദ്ദേശം എന്താണെന്ന് അവൾക്ക് ഒരു നിമിഷം കൊണ്ട് ബോധ്യമായി.
"അയ്യോ അത് വേണ്ട. കുട്ടികളൊക്കെ ഉണ്ടാകും ഇവിടെ."
അവൾ പെട്ടെന്ന് പറഞ്ഞു.
"ഞാൻ ചോദിച്ചെന്നേയുള്ളു. വൈകിട്ട് ആയാൽ ആരും കാണില്ല."
"ആരെങ്കിലും കണ്ടാൽ ..."
"ആരും കാണാതെ ഞാൻ നോക്കിക്കൊള്ളാം."
"വേണ്ട സണ്ണി അതൊക്കെ പ്രശ്നമാകും. എനിക്ക് പേടിയാ."
"ഒക്കെ; എന്നാ വേണ്ട. ആട്ടെ കാശ് എപ്പോഴാ വേണ്ടത്?"
"എത്ര പെട്ടെന്ന് ആയാലും കുഴപ്പമില്ല."
"ഞാൻ അക്കൗണ്ട് ഒന്ന് പരിശോധിക്കട്ടെ. എന്നിട്ട് പറയാം."
"ആയിക്കോട്ടെ."
"അനുവിന് ഒരു പ്രശ്നം വരുമ്പോൾ അത് നമുക്കൊക്കെ വിഷമം ഉള്ള കാര്യമാണ്. പക്ഷേ അപ്പോൾ അനു നമ്മളെ ഓർക്കുന്നുണ്ടെങ്കിൽ അതൊരു സന്തോഷമാണ്."
"സണ്ണിച്ചൻ ഒക്കെ ഉള്ളതാണ് ഒരു സമാധാനം."
"അനു ഒട്ടും പേടിക്കേണ്ട ഞാനുണ്ട് കൂടെ."

സംസാരിച്ചു തീർന്നപ്പോൾ അനസൂയക്ക് അല്പം ആശ്വാസം തോന്നി. ഒപ്പം ചെറിയ കുറ്റബോധവും.
കുറച്ചെങ്കിലും പണം കണ്ടെത്താനായി എന്നതിൻറെ ആശ്വാസം. പണത്തിനുവേണ്ടി സണ്ണിച്ചനെ വെറുതെ മോഹിപ്പിക്കുന്നതിന്റെ കുറ്റബോധവും.
എന്തായാലും സാരമില്ല. അനസൂയ മനസ്സിൽ പറഞ്ഞു.
തന്നെ കണ്ട് തെറ്റായ കാര്യങ്ങൾ ആഗ്രഹിക്കുന്നത് സണ്ണിച്ചന്റെ ഭാഗത്തുനിന്നുള്ള തെറ്റാണ്. അയാൾക്കും ഭാര്യയും കുട്ടികളും ഉണ്ട്. സുഹൃത്തിൻറെ ഭാര്യ കുറച്ച് പണം കടം ചോദിച്ചു എന്നുവച്ച് അവളെ മറ്റു രീതിയിൽ ഉപയോഗിക്കാം എന്ന് വിചാരിക്കുന്നത് അയാൾ ചെയ്യാൻ പാടില്ലാത്ത കാര്യമല്ലേ. 
പോരാത്തതിന് തെറ്റായ ഒന്നും താൻ വാഗ്ദാനം ചെയ്തിട്ടുമില്ലല്ലോ.

വെള്ളിയാഴ്ചയാണ് ഭരത് തിരുവന്തപുരം പോവാൻ തീരുമാനിച്ചിരുന്നത്. തന്റെ പറമ്പിന്റെ രേഖകൾ സ്ഥിരീകരിക്കാൻ ഉള്ള  മറ്റു രേഖകൾ സംഘടിപ്പിക്കാനാണ്. വ്യാഴാഴ്ച ഭരത് വീട്ടിൽ വരുന്നതിനു മുമ്പ് തന്നെ അനസൂയ അയാളുടെ വസ്ത്രം എല്ലാം ഇസ്തിരി ഇട്ടുവെച്ചു. വസ്ത്രങ്ങൾ അടുക്കി വയ്ക്കുമ്പോൾ അനസൂയക്ക് പരിഭ്രമം തോന്നി.
നാളെ സണ്ണി വരും. വെറുതെ സംസാരിച്ചിരിക്കാൻ എന്നാണ് പറഞ്ഞിട്ടുള്ളത്. പക്ഷേ അയാളുടെ മനസ്സിൽ മറ്റെന്തെങ്കിലും ഉണ്ടോ എന്ന് എങ്ങനെ അറിയും. ഒന്നുമില്ലെങ്കിലും വീടിൻറെ വാതിൽ താനല്ലേ തുറന്നു കൊടുക്കുന്നത്. താൻ വിളിച്ചിട്ടാണ് അയാൾ വരുന്നത്. അയാൾ ബലപ്രയോഗത്തിനെങ്ങാനും മുതിർന്നാൽ തനിക്ക് എതിർക്കേണ്ടി വരും. അപ്പോൾ അയാൾ പറയുമോ ഇവൾ വിളിച്ചിട്ടാണ് താൻ വന്നതെന്ന്? പോരാത്തതിന് കാശും ചോദിച്ചിട്ടുണ്ട്.
അനസൂയ കുറെ ആലോചിച്ചു.
പക്ഷേ തൻറെ കയ്യിൽ വേറെ ഒരു മാർഗ്ഗവുമില്ല എന്ന് അവൾക്ക് അറിയാമായിരുന്നു.

പക്ഷേ അന്ന് രാത്രി ഭരത് വീട്ടിൽ വന്നപ്പോൾ അയാൾ പറഞ്ഞു, "നാളെ ഞാൻ തിരുവനന്തപുരം പോകുന്നില്ല. ഒരു ഡോക്യുമെന്റ് വെരിഫൈ ചെയ്യാൻ വേണ്ടിയാണ് പോകാനിരുന്നത്. പക്ഷേ ഇപ്പോ അതിൻറെ ആവശ്യം വരില്ലാ എന്ന് തോന്നുന്നു."
അതോടെ സണ്ണിക്കുള്ള ചായ സൽക്കാരം മുടങ്ങി.

ഭരത് കുളിക്കാൻ പോയ നേരം അനസൂയ സണ്ണിയെ വിളിച്ചു കാര്യം പറഞ്ഞു.
അല്പനേരം നിശബ്ദനായ ശേഷമാണ് സണ്ണി മറുപടി പറഞ്ഞത്.
"അതേതായാലും നന്നായി. എനിക്കും നാളെ അനുവിനെ കാണാൻ നിർവാഹം ഇല്ലാത്ത അവസ്ഥയായിരുന്നു. പണം ഒന്നും റെഡിയായിട്ടില്ല. പൈസ ഇല്ലാതെ എങ്ങനെ ഞാൻ അനുവിനെ കാണാൻ വരും എന്ന് വിചാരിച്ച് വിഷമിച്ചിരിക്കുകയായിരുന്നു ഞാൻ. ഇനി ഏതായാലും കുറച്ചു ദിവസം കൂടി ഉണ്ടല്ലോ. ഞാൻ ഒന്നുകൂടി ശ്രമിക്കട്ടെ."

ചായ സൽക്കാരം ഇല്ല എന്നറിഞ്ഞതും സണ്ണി കാലു മാറിയതാണെന്ന് അനസൂയക്ക് തോന്നി.
അന്ന് രാത്രി ഉറങ്ങാൻ കിടക്കുമ്പോൾ അനസൂയയുടെ മനസ്സ് കലുങ്കഷമായിരുന്നു. 
ഇനിയെന്തു ചെയ്യും? ഹൈദരാലിക്കയോട് ഇനി എന്ത് മറുപടി പറയും?