Romance గర్ల్స్ హై స్కూ'ల్

[Vikatakavi02]

Episode 95

టైం మధ్యాహ్నం పన్నెండవుతోంది.
శంకర్ ఇంకా అలానే కృంగిపోయి తన గదిలో కూర్చుని వున్నాడు. అంజలి మధ్యాహ్నం కోసం వంట ప్రిపరేషన్స్ లో వుంది. సుజాత లివింగ్ రూమ్ లో కూర్చుని టీవీ చూస్తోంది. ఆరోజు కాలేజీకు సెలవిస్తున్నట్టుగా అంజలి నిన్న బస్సు దిగగానే ప్రకటించేయడంతో ఆ ముగ్గురూ ఇంట్లోనే వున్నారు. వారి మూడ్ లో పెద్దగా మార్పేమీ లేదు.
వంట మధ్యలో అంజలికి, 'శంకర్ ఒంటరిగా గదిలో ఏం చేస్తున్నాడో..?' అన్పించి అతని కోసం కాస్త టీ తయారు చేసి పట్టుకెళ్ళింది. అతను ఇంకా అలానే తల దించుకుని తన మొహాన్ని వేలాడేసుక్కూర్చోడం చూసి అతన్ని సమీపించి, "శంకర్... కాస్త ఈ టీ అయినా త్రాగు... ప్రొద్దున్న టిఫిన్ కూడా చేయలేదు నువ్వు," అంటూ టీ కప్ ని బలవంతంగా అతని చేతుల్లో పెట్టి, "అయినా నువ్విలా తినకుండా దిగాలుగా కూర్చోవడం వల్ల లాభమేమైనా వుందా, చెప్పు! తను తప్పకుండా వస్తుందిలే...—" అని సముదాయిస్తూ అంజలి అనగానే శంకర్ ఆ కప్ ని నేలమీద విసిరికొట్టి, "వస్తుందా...? రానీ.... దాన్ని అడ్డంగా నరికి పారేస్తాను! నాతో అబద్ధమాడి ఎవడి దగ్గరకో పోతుందా...!" అన్నాడు కోపంతో రగిలిపోతూ...
హ్మ్... ఏంటో ఈ లోకం..? పెళ్ళాం ఎవడితోనో రంకు సాగిస్తోందని ఇంత ఫైరయిపోయే ఆ మొగుడికి... మాగానుబావుడికి... తాను నడిపే వ్యవహారాలు మాత్రం తప్పనిపించవు. అతడి దృష్టిలో 'తాను చేసేది శృంగారం... అదే ఆడది చేస్తే... అది వ్యభిచారం'. ఈజీగా వాళ్ళపై 'కులత' అని ముద్రవేస్తాడు. అంతే ఈజీగా వదిలేస్తాడు కూడా... ఈ సమాజం కూడా అలాంటి మగాళ్ళ తరపున వకాల్తా పుచ్చుకుంటుంది...
కప్ పగిలిన సౌండ్ వినపడి సుజాత ఓసారి ఆ బెడ్రూమ్ వైపు తొంగి చూసి వెంటనే మళ్ళీ తన దృష్టిని టీవీ వైపు త్రిప్పింది. ప్రొద్దున్న తను టిఫిన్ తీసుకెళ్ళినప్పుడు కూడా శంకర్ ఇలాగే ప్లేట్ ని నేలకు విసిరికొట్టాడు. తనకి కోపం వచ్చినా అతికష్టంమీద అణుచుకొని బయటకు వచ్చేసి అప్పట్నుంచీ కదలకుండా ఇలా టీవీ ముందు సెటిలైపోయింది.
ఆక్కడ అంజలి, శంకర్ మూడ్ మార్చడానికి ప్రయత్నిస్తూ అతని భుజమ్మీద చెయ్యేసి అతని ప్రక్కన కూర్చుంది. ప్రేమగా అతని భుజాన్ని ఒత్తుతూ అతనికి మరింత దగ్గరగా జరిగి అతని తలను పట్టుకొని తన గుండెలకు అదుముకోవాలని చూసింది. కానీ, శంకర్ కి ఇవాళ మూడ్ పూర్తిగా చెదిరిపోయింది. దాంతో, తన తలను విదిలించుకొని, "కాసేపు నన్ను ఒంటరిగా వదిలెయ్, అంజలీ....!" అన్నాడు.
అప్పుడే ఎవరో కాలింగ్ బెల్ కొట్టిన శబ్దం వినిపించింది.
సుజాత విసుగ్గా సోఫాలోంచి లేచి 'ఎవరా..?' అనుకుంటూ వెళ్ళి తలుపు తీసింది.
అక్కడ గిరీశాన్ని చూసి, "న్....నాన్నా... అదేంటి... హైద్రాబాద్ బయలుదేరారుగా ప్రొద్దున్నే...—"
గిరీశం సుజాతను ఆపమన్నట్టుగా చెయ్యి చూపిస్తూ, "ఆగాగు... గుమ్మం బయటే వుంచి అన్ని ప్రశ్నలూ అడిగేస్తావా... ఏంటి? ముందు నన్ను లోపలికి రానీ..! తర్వాత నీకంతా చెప్తాను..." అని చిన్నగా నవ్వుతూ లోపలికి అడుగుపెట్టాడు.
అంజలి కూడా అప్పుడే శంకర్ గది నుండి బయటకు వచ్చింది. గిరీశాన్ని చూసి ఆశ్చర్యపోతూ, "ఎ-ఏమండీ మ్...మీరు హైద్రాబాద్—" అని తను అడగబోతుండగా సుజాత మధ్యలో కల్పించుకుని, "ఆగాగు... ఇలా నిలబెట్టే అడిగేస్తావా... ఏంటి? నిమ్మళంగా కూర్చొని ముందు నాన్నని కాస్త కాఫీ నీళ్ళు త్రాగనీ...! అంతేనా నాన్నగారూ....?" అంది కాస్త వెటకారంగా.
గిరీశం సుజాతను చిన్నగా మొట్టి, "ఎహేఁయ్...! నాన్నతోనే జోకులా...? వెళ్ళి నాకోసం స్ట్రాంగ్ గా కాఫీ చెయ్. ఫో....!" అని కసిరాడు. సుజాత మొహం మాడ్చుకుని వంటగదిలోకి పోయింది.
గిరీశం మాటలు విన్న శంకర్ బయటకు వచ్చి అతన్ని పలకరిద్దామనుకుని మంచం మీంచి లేవబోయి మళ్లా ఎందుకో గిరీశం ముందుకు పోవడానికి సిగ్గుగా అనిపించడంతో లోపలే వుండిపోయాడు. నిజానికి దాన్ని సిగ్గు అని కూడా అనకూడదు. గిరీశమే లోపలికి వచ్చి తనని ఓదార్చేలా కొన్ని మాటలు మాట్లాడాలని అతను ఆశిస్తున్నాడు. టూకీగా, అతను సానుభూతిని కోరుకుంటున్నాడన్నమాట.
గిరీశం సోఫాలో కూర్చొని ఒళ్ళు విరుచుకుంటూ, "అబ్బబ్బ... ఈ ప్రయాణం కాదుగానీ, బస్సులో వళ్ళంతా హూనమైపోయిందనుకో...! హ్... ముందే చెప్పి తగలాడలేదు మా ఫ్రెండుగాడు... నిన్న రాత్రే వాడు ముంబయి నుంచి హైద్రాబాదుకు పోయాడనీ... సగం ప్రయాణంలో ఉండగా ఫోన్ చేసి అప్పుడు చెప్పాడు. 'నేను హైద్రాబాద్ లోనే వున్నాను, ఆ డీల్ విషయమై నన్ను వెళ్తానులేఁ!' అని. వాడక్కడున్నట్టు ముందే తెల్సుంటే నేనసలు అంత ప్రొద్దున్నే లేచి వెళ్ళాల్సి వచ్చేది కాదుగదా... ఇక, వాడినే ఆ డీల్ సెటిల్ చేసేయమని చెప్పి నేను తిరిగొచ్చేశాను...!" అన్నాడు బాగా అలిసిపోయినట్టుగా కలరింగ్ ఇస్తూ.
గిరీశం చెప్పడం పూర్తి చేశాక ఓ రెండు ఘఢియలకు అంజలి పరధ్యానంగా 'ఊ'కొట్టి ఊరుకుంది. ఈలోగా సుజాత కాఫీ కలిపి గిరీశానికి తెచ్చి ఇచ్చింది. అతని కళ్ళు శంకర్ కోసం వెదుకుతున్నాయ్... 'శంకర్ తన గదిలో వున్నాడా...?' అనుకుంటూ అంజలి వైపు చూసి, "శంకర్ గారు.... ఉన్నారా...?" అని సోఫాలోంచి లేస్తూ అడిగాడు.

★★★

అరగంటపాటు శ్రీదేవి గు...ని గుల్లించాక దుర్గాదాస్ ఆమె లోపల కార్చేసి ఆమె మీదన అలాగే పడిపోయాడు. కాసేపటికి వాడి అంగం మెత్తబడి ఆమె బొక్కలోంచి బయటకొచ్చేసింది. మత్తు ప్రభావంతో శ్రీదేవి శవంలా పడుంది. ఆమె బొక్కలోంచి తడిగా రక్తంతో కూడిన జిగటలాంటి ద్రవం బయటకు కారసాగింది. వాడు ఒకప్రక్క ఆమెను కుమ్ముతూనే తట్లు తేలేలా పిరుదులను కొట్టడంతో ఆమెకు ఆ ప్రదేశమంతా ఎర్రగా కందిపోయింది. ఓ పావుగంట తర్వాత మెల్లగా ఆమెమీంచి లేచి తన ప్యాంటు వేసుకుని చిరాగ్గా మొహం పెట్టి, "ఇదంతా క్లీన్ చెయ్..!" అని కోయిలతో అనేసి బయటకు వెళ్ళిపోయాడు.
డ్రాయింగ్ రూమ్ లోకి పోయి తన రివాల్వింగ్ చెయిర్ లో కూర్చున్నాడు. జేబులోంచి సిగరెట్ ని తీసి నోట్లో పెట్టుకుని వెలిగించుకుంటూ, "థూ దీన్దల్లి...! మత్తిచ్చి చేస్తే శవంతో సంసారం చేసినట్టుగా వుంది. ఛ!" అనుకుంటూ గట్టిగా ఓ దమ్ము లాగి వెనక్కు చేరబడ్డాడు. ఆ పొగని మెల్లగా ముక్కులోంచి వదులుతూ, "అవునూ... మనకు తెలిసిన మ్యాటర్ గురించి దాన్ని బెదిరించి సమ్మగా పని కానిచ్చేసి వుండచ్చుగా.! ఈ అయిడియా నాకు అప్పుడెందుకు రాలేదూ....?? తొలినుంచీ 'అది గోల చెయ్యకుండా మత్తిచ్చి పని కానిచ్చేయాలి.... అయిపోయినాక దాన్నలాగే తీసుకుపోయి దాని వూర్లో పడేయాలి' అనుకున్నానేగానీ, ఇలా కూడా చేయ్యొచ్చనే ఆలోచనే నాకు రాలేదు... ఛ... ఈ మత్తుమందు ప్లాన్ వల్ల కిక్కు దొబ్బి మొత్తం అప్సెట్ అయిపోయింది. సరే... మళ్ళా ఈ రాత్రికి కరెక్టుగా ప్లాన్ చేసి దాన్ని బాగా అనుభవించాలి!" అనుకుంటూ మరో దమ్ములాగాడు.

★★★

అక్కడ కోయిల దుర్గాదాస్ చెప్పినట్టుగా శ్రీదేవి శరీరాన్ని శుభ్రంగా తుడిచి ఆమె బట్టలను మార్చింది. శ్రీదేవి ఇంకా అలాగే ఒళ్ళు తెలీకుండా నిద్రపోతోంది. మధ్యలో దుర్గాదాస్ ఓసారి వచ్చి శ్రీదేవి ఇంకా లేవకపోడంతో, "నేను బయటకు వెళ్తున్నాను. సాయంత్రానికి వస్తాను. ఈలోగా అది లేస్తే... దానికి ఏదయినా పెట్టు," అని కోయిలతో చెప్పి వెళ్ళిపోయాడు.
అలా కొన్ని గంటలు గడిచాక శ్రీదేవికి మెల్లగా మత్తు వీడి మెలుకువ వచ్చింది. వెనుక భాగమంతా చాలా మంటగా అనిపించింది. జరిగింది గుర్తుచేసుకుంటూంటే తనకి కన్నీళ్ళు ఆగడంలేదు. మంచంమీద నుంచి లేవకుండా అలాగే పడుకుని కూనిరాగాలు తీస్తూ ఏడ్వసాగింది. అప్పుడే ఆమె భుజమ్మీద ఒక చెయ్యి పడింది. ఉలిక్కిపడి తల త్రిప్పి చూసింది. కోయిల తన ప్రక్కనే కూర్చుని కనిపించింది. ఆమె కళ్ళలో కూడా నీళ్ళు నిండి వున్నాయి. శ్రీదేవి పైకి లేవడానికి ప్రయత్నించింది కానీ, బాగా నొప్పి రావడంతో లేవలేకపోయింది. ఆమె అవస్థ చూసి కోయిల, "కదలకం డమ్మగోరు.... అట్నే పడుకోండి," అని చెప్పింది. ఇప్పటివరకూ తాను ఇంకా తన తోటిపనోళ్ళు తప్ప దుర్గాదాస్ తెచ్చిన ఏ ఆడదీ ఇలా ఏడ్వడం తను చూడలేదు. శ్రీదేవి వేదనని చూసి కోయిల మనస్సు చలించిపోయింది. అందుకే, దుర్గాదాస్ మాట్లాడొద్దని హెచ్చరించినా ఆమెతో మాట్లాడకుండా వుండలేకపోయింది. ప్రక్కన టేబిల్ మీదనుంచి ఓ పింగాణీ పాత్రని తీసుకుని శ్రీదేవితో, "ఆడ నొప్పేత్తొందా...అమ్మగోరు? కాత్త యెన్న రాసేదా...?" అంది. శ్రీదేవికీ కోయిల తనతో మాట్లాడడం కాస్త ఊరటని కల్గించింది. "ఊ..." అంది మెల్లగా. కోయిల శ్రీదేవి బట్టని నడుం వరకూ పైకెత్తి ఆమె పిరుదులపైన చల్లగా వెన్నని రాయడం మొదలెట్టింది. "ఏడ్సకండమ్మగోరూ... బేగి తగ్గిపోద్ది...!" అంటూ తను వెన్న రాస్తూ వుంటే శ్రీదేవికి కాస్త సాంత్వన లభించినట్టయింది. కానీ, గుండెల్లో బాధ మాత్రం తగ్గకుండా అంతకంతకూ పెరిగిపోతున్నది.
"నేను ఏడ్చేది నొప్పితో కాదు.... బాధతో..." అని కోయిలతో అంది. తన మనసులో— 'నాగురించి.... అసలు.... వీడికి ఎలా తెలిసింది...?' అని పదేపదే అనుకోసాగింది. అలా అనుకుంటుంటే మెల్లగా తనలో ఆలోచన మొదలైంది. 'గిరీశం.... గిరీశం వీడికి స్నేహితుడు. అతను చెప్పుంటాడా....? అతనికి ఈ విషయం ఎలా తెలిసుంటుంది....? అంటే.... ఆ...ఆయనకు(శంకర్) తెలిసిపోయిందా...? అనుమానం లేదు. అయనకు  నాగురించి నిజం తెలిసిపోయింది. ఇప్పుడేం చేయాలి???' అనుకుంటూ వెక్కి వెక్కి ఏడ్వసాగింది.
"వూరుకోండమ్మగారు... ఏడ్సడం వల్న యేటి నాభం...?" అంటూ కోయిల శ్రీదేవిని సముదాయించబోయింది.
"మరేం చెయ్యాలి..? నేనిప్పుడు ఇంటికి వెళ్ళలేను... ఆయనకు నిజం తెలిసిపోయింది. అలాగని ఈ నరకంలో వుండలేను. నాకో సాయం చేస్తావా...? ప్లీజ్... నన్నెలాగైనా ఇక్కణ్ణుంచి తప్పించవా...?" అంది.
కోయిల వైరాగ్యపు నవ్వొకటి నవ్వి, "నానూ ఈడ నుంచి బైటకు పోవాలనే సానా కాలంనుంచీ అనుకుంతున్నానమ్మా.... నానేఁటి... ఈడుండే ఆడాళ్ళంతా అట్టాగే అనుకుంతున్నారు... కానీ, అది యీలుకాదమ్మా...!" అంది నిర్వేదంగా.
శ్రీదేవి అవాక్కై కోయిల వైపు చూసింది. కోయిల కొనసాగిస్తూ, "మాది గిబ్బంగి కోన అమ్మగోరు. ఈ సారు మా వూరొచ్చి నన్నూ, నా పెనిమిటినీ యింకా సానా మందికి పనిత్తానని నమ్మబలికి ఈడకు తోలుకొచ్చిండు. యీడకోచ్చాక, మా మగోళ్ళను పని పదేశాన్ని సూపిత్తానని యాడికో తీస్కుపోయాడు...." అని కన్నీళ్ళు పెట్టుకుంటూ, "ఆ రోజు నుంచీ మేం మా మాగాళ్ళను మళ్ళా సూళ్ళేదమ్మా.... సారు తినిగొచ్చి, 'మళ్ళా మీ మొగుళ్ళను పానాలతో సూడాలనుకుంటే నాను సెప్పినట్టు సేయాల్న'న్నారమ్మా... లేకుంటే, మా మగాళ్ళను సంపేత్తానన్నాడమ్మా.... ఈడెవరూ మాకు తెనీదు... ఎవర్ని నమ్మాల్నో తెనీదు... మాబాధ ఎవన్కి సెప్పుకోవాల్నో తెనీదు.... అయిదేళ్ళనుంచీ అందరం ఈడి క్రింద కుక్కల్లా నలుగుతూనేవున్నాం..." అని తను ఏడుస్తూ, "మేఁవుకూనా బైటకు పోనేక ఈడనే వుండనేక నరకం సూత్తన్నా మమ్మగోరూ," అంటూ వాపోయింది.
"అయిదేళ్ళనుంచీ ఇక్కడే వున్నారా....?" అంటూ లేచి కూర్చుంది శ్రీదేవి. తనకు నొప్పి కాస్త తగ్గినా ఇంకా సురుక్కుమంటోంది. దాన్ని పట్టించుకోకుండా, "ఇక్కడ వాడి పనివాళ్ళలో ఎంతమంది మీవాళ్ళున్నారు?" అంటూ కోయిల భుజమ్మీద చెయ్యేస్తూ అడిగింది. కోయిల కాస్త ఆగి, "మ్...మేమే పనంతా సేత్తారమ్మగోరూ.... మొత్తం పన్నెండుమందిమి...!" అంది తన కన్నీళ్ళు తుడుచుకుంటూ. శ్రీదేవి భృకుటి ముడి పడింది.
"మరి... వాడి మనుషులు—?"
"లోన ఎవలూ ఎపుడూ కానలేరమ్మ... బైటొకడు మాత్రం కావలుంటున్నాడు...! ఇంకనెవరూ మాకు అగుపింసనేదు!" అంది. అది విన్నాక శ్రీదేవి కాసేపు మౌనంగా వుండిపోయింది. 'వీళ్ళు నిజంగా ఎంత అమాయకులు!' అని మనసులో అనుకుంటూ చప్పున తలెత్తి, "మీరు ఇంతమంది వుండి ఇన్నేళ్ళలో మీలో ఎవ్వరికీ వీడిని ఎదిరించాలని అనిపించలేదా...?" అని అడిగింది కోయిలని.