Romance అమలిన శృంగార కథలు - వంశీమోహనం

[k3vv3]

ఇక్కడ కొన్ని సెక్స్ సంఘటణలు లేని శ్రుంగార కథలు పొందు పరుద్దామని అనుకుంటున్నాను.

మీకు ఆసక్తి ఉందా లేదా తెలుసుకుని మొదలుపెడతాను.

కావాలా / వద్దా చెప్పగలరు.

[satishmolleti]

ఇక్కడ కొన్ని సెక్స్ సంఘటణలు లేని శ్రుంగార కథలు పొందు పరుద్దామని అనుకుంటున్నాను.

మీకు ఆసక్తి ఉందా లేదా తెలుసుకుని మొదలుపెడతాను.

కావాలా / వద్దా చెప్పగలరు.

Kavali ane kada bro andaru anedi platform kuda adhe

[k3vv3]

కావాలని చెప్పిన వారు ఒక్కరు, వద్దన్న వారు ఎవరూ లేరు.


రేపు మొదటి కథ (చీకటి) ఇస్తాను.

మీ మీ అభిప్రాయాలు చదివిన తరువాత తెలుపగలరని మనవి

[k3vv3]

చీకటి - గంటి రమాదేవి .

ముందు మెల్లగా మొదలైంది. .....

'టక్. టక్.. తేజా! తేజా!'

నిశ్శబ్దం!..

'ఠాక్.. . ఠాక్.. ఈ సారి గట్టిగా!

' తేజా! తలుపు తెరు..'

నిశ్శబ్దం...

'తేజా!తలుపు తెరువు నాయనా!..' ఇప్పుడు గొంతు మారింది. తలుపు మీది శబ్దం దరువు మారింది. 'ధబ్..ధబ్.. ధబ్..'

'తమ్ముడూ! తలుపు తెరవరా! అన్నం నీళ్ళు లేకుండా ఎన్నాళ్ళురా!'

ఆ గదిలో...చీకటిలో.. వెలుగు ప్రసరించదు. శబ్ద౦ వినపడదు.

చీకటి అనిర్వచనీయమైన సుఖం. శాశ్వత శాంతి. వెలుతురు అక్కడ నిషిద్దం!

కళ్ళు తెరిచాడు తేజ. చీకటి నల్లని కన్ను .. కళ్ళ ముందు.... కను రెప్పలు భారంగా మూత పడ్డాయి. కన్ను తెరిచినా, కన్ను మూసినా ఒకటే! తేజ శ్వాస భారంగా ఆడుతోంది. , నెమ్మదిగా కొట్టుకునే గడియారంలా. అది ఒకప్పుడు కమ్మరి కొలిమిలో ఊదిన నిప్పు రవ్వ. దాని మీద చీకటి సుత్తి. అదే జీవ శక్తి. .....ఇప్పుడు... క్రమంగా బలహీన మవుతోంది.

తేజ బయటి శబ్దాలు లీలగా వినపడుతున్నాయి. తల తిప్పి చూసాడు.

ఒక వెలుగు రేఖ కత్తిలా, తళ తళ మెరుస్తూ!!

ఛీ.ఛీ. వెలుతురు చీకటిని హత్య చెయ్యాలని చూస్తున్నది.. .

తలలో జోరీగల గుంపులు తిరుగుతున్నాయి.

'తేజ టెన్త్ లో రాంక్ హోల్డర్. ఇంటర్ లో మంచి మార్కులు సంపాదించాడు. ఎంసెట్ లో రాంక్ వంద లోపే! అక్కడే ఏదో మాయదారి రోగం పట్టుకుంది. అంతా మా ఖర్మ.!' తల్లి తల్లడిల్లుతూ అన్న మాటలు. ఈ గదిలోకి వచ్చిన తర్వాత, ఈ చీకటితో మమేకం అయిన తర్వాత, తల్లి మాటలు తేజను ఏ మాత్రం కదిలి0చలేదు. తల్లి ప్రేమ ఉందా? ఉంటె! నిజంగా వుంటే, వీణ గురించి హేళనగా, వ్యంగంగా మాట్లాడుతుందా? తల్లి ప్రేమ లేదు. చిన్నప్పటి నుంచి పెంచినది కాబట్టి 'అనుబంధం' మాత్రమే వుంది. పిల్లల మీద పెద్దలకు, 'వాత్సల్యం' అనే ఒక మెరుపు దారం మాత్రమే వుంటుంది. అది అభేధ్యమైన లోహ నిగళ౦ కాదు..

అనుబంధం ప్రేమ కాదు!.

వాత్స్యలం ప్రేమ కాదు!.

వీణ ను కాలేజీ లో చేరే వరకు చూడలేదు. చూడగానే.. విద్యుత్ ప్రవాహపు చరుపు చెళ్ళు మంది. షాక్ ఆఫ్ ఎలక్ట్రో మోటివ్ ఫోర్స్! అంతలోనే.. షాక్ పోయి నిర్మల నిర్వాణ ప్రశాంతత. పూర్ణ చంద్రుని కాంతిలో వికసించిన కలువను చూసినట్టు అనిపించింది. మలయ పర్వతాల మీదనుంచి వచ్చిన తుషార శీతల పవనంలా అనిపించింది. కాంతి నిండిన మనోహరమైన కన్నులలో మనసుని శాసించే చల్ల దానాలు ఎన్నో!

'ప్రేమ, దోమా కాదు. అది కామ. ఈ వయసులో అందరికీ వచ్చే రోగం వీడికి వచ్చింది. పట్టాభి రామ్ దగ్గరికి తీసుకు వెళితే, ఆయన వీడి కళ్ళు తెరిపిస్తాడు.' తండ్రి కర్ణ కఠోరమైన స్వరం...

'ఆ. ఇదంతా ఈ వయసులో వచ్చే జబ్బు. దీనికి మందు లేదు. అన్నీ వైరస్ లాగానే అది కూడా 'స్వయం నాశనం' చెందుతుంది. ఈ వైరస్ కొన్ని వారాలో, నెలలో, మరీ ఉధృతమైన రోగమైతే కొన్ని సంవత్సరాలు వుంటుంది. అంతే.. . జీవన క్రమంలో ఇదో దశ.. ఫేజ్ .. 'నువ్వు లేక నేను జీవించ లేను' అన్న వాళ్ళలో దాదాపు వంద శాతం మంది ఇంకా బతికే వున్నారు ఆ 'నువ్వు' లేక పోయినా!

తలుపు బయట మాటలు. ఎవరో ఆ మహానుభావుడు. ఇంత టేలెంట్ ఇక్కడే వుంటే ఇంకా పట్టాభి రామ్ ఎందుకు?

క్రమంగా తలుపు బయట ఇతర గొంతుకుల శబ్దం బలహీన మైంది. కొత్త 'వింత' అయి పోయింది. గొంతులు, ఆ తాలూకు మనుషులు రావడం తగ్గాయి.

ఇంటి వాళ్లే! రోజుకు కనీసం మూడు సార్లు తలుపు కొడతారు. ఇవాళ అక్క వచ్చింది. ఆమెకు విసుగు వచ్చే వరకు ఇలా 'ద్వార బంధ రోదన' వు౦టుంది. తర్వాత, అదీ ఆగి పోతుంది...ఏదీ శాశ్వతం కాదు.

నిత్యమైన, స్వచ్ఛమైన చీకటి ఒక్కటే మిగిలి వుంటుంది.

వెలుతురు మోసం! దగా!. ఇదే నిజమని నమ్మిస్తుంది! స్వల్ప కాలానికి సంతోషాన్ని ఇస్తుంది.

వీణ ను చూస్తానని అమ్మ చెప్పింది. తేజ కళ్ళల్లో వెలుతురు! మోసకారి వెలుతురు!

నమ్మాడు. వీణ ఇంటికి తీసుకు వెళ్ళాడు. ఆ సందుల్లో కారు వెళ్ళ లేక పోయింది. పెద్ద రోడ్డు దగ్గర దిగి సందులోకి వెళ్ళారు.

చిన్న పెంకుటిల్లు. ఒకటే తలుపు. ఇంటినీ, వీధినీ విడ దీస్తూ చిన్న అరుగు. వీణ తలుపు దగ్గరే వుంది. ఎప్పటి నుంచి ఎదురు చూస్తోందో? వీణ చూడగానే రక్తంలో, నరాలలో, మెదడులో, గుండెలో, మనసులో అనిర్వచనీయమైన ఆనందం! నల్లటి వత్తైన జుట్టు మెరుపు చుక్క లాటి ఆమె మోహం పై కప్పు కుంది. అప్పుడు తెలియలేదు అది విషాదపు తొలి మెట్టు అని.

లోపలికి ఆహ్వానించింది...

లోపల రెండు కర్ర కుర్చీలు, ఒక ప్లాస్టిక్ కుర్చీ. పాత కాలపు టీ పాయ్... శబ్దం చేస్తూ ఫేన్ తిరుగుతూ వుంది.

స్టీల్ గ్లాస్ లో మంచి నీళ్ళు తీసుకు వచ్చి ఇచ్చింది వీణ. అమ్మ నీళ్ళు తాగ లేదు. నడుము వంగిన ఒక ముసలాయన వచ్చాడు. 'మా నాన్న.' అంది వీణ. లోపలనుంచి అంత కన్న వంగిన ఒక ముసిలావిడ వచ్చింది... ఆవిడ చేతిలో టీ కప్పులు. 'మా అమ్మ' అంది ఆవిడను చూపిస్తూ. తీక్షణమైన కాంతి వేడిలో పచ్చటి మొక్కలు ఎండి పోతాయి. అలాగే, లేమి అనే వేడికి వయసు, అందం, లాలిత్యం ఇగిరి పోయాయి. వయసు కన్న ముందే ముదిమి వచ్చింది.

అసహనంగా కూచుని వుంది అమ్మ...టీ తాగలేదు. ఎలాగో చిరాకు బయటకు కనపడకుండా నిగ్రహంతో నిర్వహించ గలిగింది. కారులో కూర్చున్న తర్వాత అంది. 'బాగుంది.. బాబూ.. చాలా బాగుంది.' అంది. ఆ మాటల్లో వ్యంగం స్పష్టంగా అర్థమైంది తేజ కు.ఆ రాత్రి నిద్ర పట్ట లేదు. బోలెడంత సిలబస్... చదవాల్సింది చాలా వుంది... రాత్రి హాలులో మాటలు వినపడ్డాయి.

'చూసావా పిల్లని.''ఆఁ.. అయ్యిందీ ఆ భోగం.'పిల్ల బాగుందా?''బాగుంటే చాలా? అదొక్కటేనా? పాత బొళ్ళ కొంప.. అలాగా జనం వుండే బస్తీ. పిల్ల పేరే చిత్రం గా వుంది. వీణ ట. వీణ. మరీ జాణ లా వుంది. మన వెంగళప్ప ని బుట్టలో పడేసింది. గొప్ప ఇంటి కోడలవాలని పేరాశ..'శూలాల్లాటి వెటకారపు మాటలు...'మర్యాదలు?'

'ఆఁ.. ముందు పంపు నీళ్ళు...తర్వాత టీ చూరు నీళ్ళు.''అయితే మన వాడికి జీవితాంత నిరీక్షణ.. వీణ కోసం.'పెద్ద పెట్టున నవ్వులు. 'అంతు లేని నిరీక్షణ. ఇక వీణ, ముసలి, గూని తండ్రీ, చిరుగు చీర తల్లీ, పొగ మంచు లాటి జ్ఞాపకాలే!'

మరొక్క సారి నవ్వులు. జంతువును చంపేటప్పుడు హైనా మృగాలు నవ్వే నవ్వులు. మర్నాడు వీణ కాలేజీ కి రాలేదు. మరో రెండో రోజులూ అదే పరిస్థితి.

నాలుగు రోజుల తర్వాత తేజ వెళ్ళాడు .......రాత్రికి రాత్రి ఎక్కడకో వెళ్లి పోయారుట.మరునాడు కాలీజీ కి ఉత్తరం రాసింది వీణ.'చీకటికి వెలుతురుతో స్నేహం కుదరదు. మన స్నేహం నాకు, మా తల్లి తండ్రులకు, అంధకారం మిగిల్చింది. లేడి పిల్ల, తన తోటిదే కదా అని పులి పిల్ల తో స్నేహం చెయ్య కూడదు. అది ప్రకృతి విరుద్ధం. అందరినీ కలిపేది చీకటి. మళ్ళీ మన కలయిక వుంటే..... అక్కడే.' తేజ కి అర్థం అయ్యింది ఏమై వుంటుందో! దుర్మార్గులు తల్లి తండ్రులు...వీణను బతక నిస్తారా! ఎప్పటికైనా వీణ బ్రతుకు ప్రశ్నార్థకమే !చీకటి అంటే తిరోగ మనమనీ, తిరోగామ వైఖరి అని, వాదించే వాడు తేజ. ' చీకటి అంటే తిమిరం, ఈ 'తి' అనే అక్షరం తో మొదలయ్యే పదాలన్నీ ఈ వైఖరినే సూచిస్తాయని నేను అనుకుంటాను. తిరిపెం (భిక్షాటన), తిట్టు (దుర్భాష), తిక్క (మూర్ఖత్వం), తీట (దురద ), తీపు (సన్నని నొప్పి) ఇలా ఎన్నో.' ఇప్పుడు.. అది మారి పోయింది. చీకట్లు లోకానికి అందానిస్తాయి. చీకటి తన నల్లని చుక్కని నిండు జాబిల్లి మీద కూడా పెట్టింది. చందమామ అందం దానితో ద్విగుణీకృత చీకటిలో సౌందర్యం వుంది. చిరు నవ్వుల పాపాయి పాల బుగ్గల మీద చుక్క బొట్టు, కంటి
పాప, కను బొమ్మలు, మబ్బులు, కాళీయ మర్దనుడూ, కలువలు, చీకటీ అన్నీ నలుపే! నల్లని రంగు బొల్లి రోగాన్ని దరి చేరనీయదు. తీయని గొంతుల కోకిలలు, తళ తళ మెరుపులా నెమలి ఈకలు, తుమ్మెదలు నల్లనివే. నలుపు, చీకటి లేక పొతే మనుషులే లేరు.
మనిషి లేని భూమి కరిగించిన సీసం పొంగే ఎడారే! మిణుగురు పురుగులూ, నల్లటి మేఘాల్లో తటిల్లతలూ, నక్షత్రాల కాంతి, చంద్ర కాంతి అందాలు, చీకటి లేక పొతే ఉండగలవా? ఈ గదిలో, ఈ నిబీడాంధకారంలో నల్లటి మబ్బులు కవోష్ణ జలరాసులను కురుపించాయి.
ఉప్పు సముద్రం చేరని వాన నీరు. ఇంకెందుకు.. ఇదీ 'ఉప్ప'నేగా.. 'చీకట్లు నల్లని కాంతులతో భూమి మీద అడుగు పెట్టాయి. నిశ అనే స్త్రీ భుజాల మీద ఎక్కి, శిరస్సు మీద నిలబడి, నక్షత్రాలనే స్త్రీల చెక్కిళ్ళను స్పృశించి, ఆకాశం లోకి పాకి, చంద్రుని తాకి, కొండలలో దూకి, మెల్లగా భూమి మీద ప్రవేశించింది చీకటి. చీకట్లు లోకానికి అందాన్ని చేకూరుస్తాయి.

చంద్రముఖి ముఖం మీద కస్తూరి బొట్టు పెట్టాయి. నల్లని వంకీల జుట్టు కలిగిన స్త్రీ కనుబోమ్మలనే విల్లు బాణాన్ని తొడిగాయి. కలువ వంటి కను రెప్పల మీద వాలాయి. లేడి కన్నుల వంటి కన్నులు కలిగిన స్త్రీ బంగారు చెక్కిలి మీద అగరు చుక్కని పెట్టాయి. వెండికొండ మీద మన్నులాగా కనిపించాయి. చంద్రుడనే పొలంలో జింక లా తిరిగాయి...' ఏవో పద్యాలు, అర్థాలు, తెరలు తెరలు గా, పీచులు గా పీచులుగా, చెట్ల ఆకుల నీడలో నాట్యం చేసే చీకటి రేఖల్లా సుళ్ళు తిరుగుతూ తన లో కలుసుకుంటున్నాయి. చివరిలో ..'కానుగు చెట్ల నీడల్లో ఒక స్వప్త్న శయ్య మీద ఈ మహాంధకారంలో హాయిగా శాశ్వతంగా నిద్ర పోవడంలో మనస్సు శాంతి పొందింది.' 'ఎన్నో నాళ్ళ క్రితం నా కోసమే రాసావా .. నాకు చల్లని కానుగ చెట్ల నీడల్లో సేద తీరాలని వుంది. ఇక నిరీక్షించే ఓపిక లేదు. వీణ లేని బతుకు నాకొద్దు. నేను పిచ్చి వాడిననీ, లోక శత్రువుననీ అననీ! ఈ వస్తు మాయ ప్రపంచంలో నాకు చోటు లేదు. .. ఇప్పుడు హాయి గా వుంది. ప్రశాంతంగా వుంది. చుట్టూ చీకటి దట్టంగా అలుముకుంటూ వుంది. భూమ్యాకర్షణ శక్తి అనే అవరోధం లేదు. శరీరం, మనసు తేలిక పడుతూ వుంది. లోకమా.. నన్ను క్షమించు. నన్ను అనుసరించకు. నా లా చీకటిని ప్రేమించకు.. చీకటిలో కలవాలని అనుకోకు.' భళ్ళున తలుపులు బద్దలయ్యాయి.


'బాబూ! ఇలా అయి పోయావేమిట్రా?.. ఇలా అవుతుందని అనుకోలేదే?' తేజ శరీరాన్ని ఒడి లో తీసుకుని ఏడుస్తూ వుంది తల్లి. 'తమ్ముడూ ? ఎవత్తిరా ఆ రాక్షసి? నీ ప్రాణాలు తీస్తోంది.' అక్క అక్కసుతో తిడుతూ వుంది. ఆ తిట్లు తేజకి కోపం తెప్పించ లేదు. 'తేజా! డబ్బు తో అన్నీ కొన గలననుకున్నాను. అది తప్పని తెలిసింది.' మనసులో అనుకుంటూ తేజ దగ్గరగా వచ్చాడు తండ్రి. ఆయన కాలు తగిలి సీసా దొర్లుకుంటూ దూరంగా వెళ్లి పోయింది. దూరంగా వెళ్లి పోయింది. వెళ్లి...పోయింది.

[k3vv3]

వంశీమోహనం - నాగమంజరి గుమ్మా


"మోహనా" గుసగుసగా పిలిచాడు వంశీ. "ఊఁ" పలికింది మోహన "ఇటు చూడు" కాటుక దిద్దిన వాల్చిన కనురెప్పలు పైకెత్తి సిగ్గుగా చూసింది మోహన. "అందాల వదనమ్ము అలివేణి అధరమ్ము నల్లని కనుదోయి నాకుముద్దు" ఆ మూడింటికి మూడు ముద్దులు అంటూ మోహన ముఖాన్ని తన చేతిలోకి తీసుకొని సున్నితంగా చుంబించాడు వంశీ. "నునుపైన చెక్కిళ్ళు నువ్వు పూ నాసిక చిట్టి చుబుకముల చేతు ముద్దు" మళ్ళీ మరో మూడు ముద్దులు ఉహు నాలుగు… "లెక్క తప్పారే" "చెక్కిళ్ళు రెండు కదా" "శ్రీకారమును బోలు చెవులు రెండింటికి ముంగుర్ల కిత్తును మరొక మూడు" "ఊఁ" "కంఠ సీమ కొక్కటి కటి సీమ కొక్కటి కరములు పదములు కాచె నాల్గు" "కనుల కనిపించు అందాల కాంచినాను ముద్దు ముద్దుగా మురిపాల ముద్దులిస్తి భాను గాంచని పరువాల బయలు పరచు సఖియ దాసుడౌదు నిజము జన్మవరకు" కురులను తప్పించి మెడ వెనుక ముద్దు పెట్టాడు. మోహన అరచేతులు తన చేతులతో పట్టుకొని కనులపై ఉంచుకున్నాడు వంశీ. వంశీ ఒక్కొక్క చేష్ట ఒక్కో మెట్టుగా పరవశింపజేయగా అదిరే తన అధరాలతో వంశీ పెదవులు అందుకుంది. తేనెలూరే అధరాలు అందగానే అరచేతులు విడిచి చిక్కిన నడుమును చేత చిక్కించుకున్నాడు. "వదలరా బాబూ… ఒక్కడివే కూర్చుని నిద్రపోతున్నావని జిలేబి నోటికి పెట్టి నిద్రలేపుదామనుకుంటే నన్ను నీ దగ్గరకు లాక్కుంటావేం?" నెత్తి మీద తట్టాడు వంశీ స్నేహితుడు విశ్వం. గబుక్కున కళ్ళు తెరిచి విశ్వాన్ని వదిలేసాడు వంశీ. "మామూలుగా లేపొచ్చు కదరా… జిలేబి నోటికి ఇస్తే మోహనే అనుకున్నాను" సర్దుకుంటూ చెప్పాడు వంశీ. "సర్లే.. సంగీతం మాష్టారి అమ్మాయికి, సాహిత్యం చదువుకున్న నీ మోహనకి, రాత్రంతా పద్యాలు చెప్తూ కూర్చుంటావా ఏమిటి? ఇక్కడే వదిలేస్తే నీ బుర్రలో యతులు, ప్రాసలు, గణాలు తిరుగుతాయి కానీ అలా ఊరు చూసి వద్దాం పద. పల్లెటూరు చాలా బాగుంటుందట. నేను సాయంత్రం వెళ్లిపోతాను." బలవంతంగా వంశీని బయలుదేరదీసాడు విశ్వం. 
******** 
మోహనను తొలిసారి నన్నయ విశ్వవిద్యాలయం లో ఒక కార్యక్రమంలో పత్ర సమర్పణకు వెళ్ళినపుడు చూసాడు వంశీ. అప్పుడు తను "నన్నయ నుండి నేటి వరకు పద్యం ప్రయాణం" అనే అంశంపై పత్రసమర్పణ కోసం వచ్చాడు. మోహన "శ్రీనాధుని కవిత్వంలో సీసపద్యం" అనే అంశంపై పత్రసమర్పణ చేసింది. మోహన తర్వాత పేరు తనది. కానీ మోహన రూపమే తప్ప, ఆమె చెప్పినదేదీ తలకు లెక్కలేదు వంశీకి. తన పత్ర సమర్పణ ఎలా చేసాడో కూడా జ్ఞాపకం లేదు. అందరివి అయ్యేవరకు అక్కడే కూర్చుని శ్రద్ధగా వింటూ, అవసరమైన విషయాలు రాసుకుంటోంది మోహన. కార్యక్రమంలో చివరి వ్యక్తి మాట్లాడడం పూర్తి కాగానే, లేచి తనవైపుకు రావడం గమనించి ఆశ్చర్యపోయాడు వంశీ. "నమస్తే అండీ, నా పేరు మోహన. ఇందాక మీరు 'నన్నయ నుంచి నేటివరకు…' పత్ర సమర్పణ చేసారు కదా, నేను మొదటి రెండు నిమిషాల విషయం సరిగా వినలేదు. మీ దగ్గర మరొక ప్రతి ఉందా? ఉంటే ఇవ్వగలరా?" పత్ర సమర్పణ అవగానే అది అక్కడి వారికి ఇచ్చేస్తారు… అందుకే మోహన "మరొక ప్రతి ఉందా?" అని అడిగింది. "అలా బయటకు వెళదాం రండి" అని చెప్పి, దారి తీసాడు వంశీ. బయట చెట్టు కింద ఉన్న బెంచీ వైపు వెళ్లి కూర్చున్నారు "నా పేరు వంశీ. నా దగ్గర వేరొక ప్రతి ఇక్కడ లేదు. నేను రాసిన విషయం ప్రతి ఒక్క అక్షరం నాకు గుర్తుంది. మీరు ఎక్కడ నుండి మొదలు పెట్టేరో చెప్పండి, నేను ఆ ముందరి ఖాళీ పూర్తిచేస్తాను" అన్నాడు వంశీ. మోహన తను రాసింది చూపించింది. ముందు వినలేకపోయిన అంశాలను వివరించాడు వంశీ. ఆకుపచ్చని లంగా జాకెట్టు, మిరపపండు రంగు వోణి, చెవులకు లోలాకులు, పొడుగాటి జడ.. మోహన… పేరుకు తగ్గట్టు మోహనంగా ఉంది. యధాలాపంగా అడిగినట్లు సాయంత్రం ఏ రైలుకు వెళ్తోందో కనుక్కున్నాడు. తాను వెళ్లే రైలే. కానీ బోగీలు వేరు. ఏదైతే ఏం? స్టేషన్ వరకు కలిసే వెళ్లారు. 'చదువు ఆంధ్రా విశ్వవిద్యాలయం లో ఎం. ఏ తెలుగు మొదటి సంవత్సరం. విశాఖపట్నం పక్కనే ఉన్న పల్లెటూరులో నివాసం. తండ్రి సంగీత విద్వాంసుడు. అందుకే కూతురి పేరు మోహన. తండ్రి కీర్తనలు పాడటమే కాకుండా భావగీతాలు కూడా రచిస్తారు. ఆసక్తి గల కొద్దిమంది పిల్లలకు, పెద్దలకు ఇంట్లోనే తరగతులు నిర్వహిస్తూ ఉంటారు.' అదీ ఆ సాయంత్రం రైలు వచ్చేలోపల మోహన నుంచి సేకరించిన వివరాలు. వంశీ ప్రభుత్వ కళాశాల లో తెలుగు అధ్యాపకునిగా పనిచేస్తున్నాడు. అప్పుడప్పుడు పద్యాలు, కథలు లాంటి సాహిత్య ప్రక్రియలు కూడా చేయడం, అవి పత్రికలకు పంపితే అచ్చుకావడం కూడా జరిగింది. మోహన రూపం, చదువు, కుటుంబ నేపధ్యం బాగా నచ్చాయి వంశీకి. ఇంటికి వెళ్ళగానే తల్లిదండ్రులకు మోహన విషయం చెప్పాడు. వాళ్ళు కూడా మరేమీ ఆలోచించకుండా వెంటనే మోహన తల్లిదండ్రులను సంప్రదించడం ఇరువర్గాలకు అంగీకారం కుదరడంతో నిశ్చయ తాంబూలాలు పుచ్చుకోవడం జరిగిపోయాయి. మోహన చదువు అయ్యేవరకు పెళ్లి వద్దని వంశీ చెప్పడంతో ఆగేరు. అప్పుడప్పుడు కళాశాల గ్రంథాలయంలో కలుస్తూ ఉంటారు మోహన, వంశీ. లేదా వంశీ వాళ్ళింటికి మోహన, మోహన ఇంటికి వంశీ వచ్చిపోతూ ఉంటారు. అభిప్రాయాలు తెలుసుకోకుండా, అపరిచితుల్లా పెళ్లి చేసుకోవడం నచ్చలేదు వంశీకి. అందుకే పెద్దలచే కుదర్చబడిన ప్రేమ పెళ్లి చేసుకోవాలనుకున్నాడు. పెద్దవారి అనుమతి తోనే సినిమాలకు, షికార్లకు వెళ్లేవారు. మొత్తానికి మోహన చదువుకు ఆటంకం లేకుండా మంచి మార్కులతో పాసయింది. ఆ నెలలోనే పెళ్లి ముహూర్తం కుదిరింది. మోహన అందం ఎంత కవ్విస్తున్నా, మనసును అదుపులో పెట్టుకొని, ఆ రోజు కోసమే ఎదురు చూసాడు వంశీ. ముందు రోజు రాత్రి ఏడు గంటలకు వంశీ మోహనులకు పెళ్లి అయ్యింది. ఈ రాత్రికే శుభకార్యం ఏర్పాటు చేశారు. ఉదయం నుంచి అటు ఇటు తిరిగి అలసిపోయిన కొత్త జంట భోజనాలయ్యాక ఎవరింట్లో వారు హాయిగా సాయంత్రం వరకు నిద్రపోయారు. ఇంతలో పెళ్లికి వచ్చిన స్నేహితుడు విశ్వం వచ్చి వంశీని నిద్రలేపేసాడు. అనుకున్న సమయానికి పెద్దలందరూ చేరి, మోహన, వంశీలతో పూబంతులాట ఆడించారు. కొన్ని నాణాలు వంశీ చేతిలో పోసి, గుప్పెట నిండా తియ్యమని అవి సరి సంఖ్యలో ఉన్నాయో, బేసి సంఖ్యలో ఉన్నాయో మోహనతో చెప్పించారు. మోహన కొంగులో పువ్వులు, ద్రాక్షపళ్ళు పోసి, మోహన దోసిటిలో తీసుకున్నది పండో పువ్వో వంశీతో చెప్పించారు. ఇంకా ఏవో అనేక ఆటలు ఆడించి, దంపతులకు తాంబూలాలిప్పించి, వారిలో బెరుకు పోగొట్టి, గదిలో పాలు, పళ్ళు పెట్టి బయటకు వచ్చి తలుపేశారు. తనుకూడా లోపల గడియ పెట్టి, మోహన వైపు చూసాడు వంశీ. పాలకడలిలో నుంచి వచ్చిన లక్ష్మీదేవి లా ఉంది మోహన. తెల్లని చీరలో మెరిసిపోతోంది. మెడలో పచ్చగా తాళిబొట్టు, నల్లపూసలు, ఒక హారం. చెవులకు లోలాకులు, చేతులకు పెళ్లిగాజులు, తలనిండా పూలు. పెళ్లిలో వేసిన నగలు, అలంకారాలు లేవు. నిత్యం పలకరించుకునేవారే అయినా ఎందుకో మూగబోతున్నట్లుగా ఉంది. చల్లని వాతావరణం వేడెక్కిస్తోంది వంశీని. "మోహనా" పిలిచాడు వంశీ. "ఊఁ" ఆ పలకడంలో తానాశించిన మాధుర్యమో, నిత్యమూ వినే స్వరమో లేదు… సంకోచం, బిడియం కనబడుతున్నాయి. తొలిరేయి సిగ్గు అనుకున్నాడు. మోహన చేతిని తనచేతిలోకి తీసుకున్నాడు. ఎన్నోసార్లు సినిమాకి వెళ్ళినపుడు, గ్రంథాలయంలో మాట్లాడుకునేటపుడు కూడా అలా మోహన చేయి తన చేతిలోకి తీసుకునేవాడు వంశీ. కానీ ఇప్పుడు మోహన చేయి కంపిస్తోంది. అంత శీతల వాతావరణం లో కూడా చిరు చెమటలు పట్టాయి మోహన నుదుటిపైన. "మోహనా, కూర్చో.. ఇదిగో పాలు తాగు" గోరువెచ్చని పాలు మోహన నోటికి అందించాడు. కొంచెం తాగి పక్కన పెట్టేసింది మోహన. "మోహనా! ఏమైనా ఇబ్బందిగా ఉందా? మీ అమ్మగారిని పిలవనా?" అడిగాడు వంశీ. తల అడ్డంగా ఊపింది. "మరి? తలనొప్పిగా ఉందా?" "ఉహూ… భయంగా ఉంది" చెప్పింది మోహన. ఆశ్చర్యపోయాడు వంశీ. "నా దగ్గర భయంగా ఉందా?" "ఉహు.." "రెండేళ్ల నుంచి కలిసి తిరుగుతున్నాం కదా… ఇప్పుడెందుకు భయం?" "ఏమో" "సరే! పడుకుంటావా?" "ఊఁ" "నిన్ను ముట్టుకోవచ్చా? దానికి కూడా భయమేస్తుందా?" గుసగుసగా అడిగాడు వంశీ. తల వంచుకునే తలూపింది మోహన. దగ్గరగా పొదువుకున్నట్లు పట్టుకొని మంచం దగ్గరకు తీసుకువచ్చి, ఒక్క ఉదుటన నడుం కింద ఒక చేయి పెట్టి, పైకి లేపి మంచంపై పడుకోపెట్టేసాడు. ఎగిరిపడి గుండెల మీద చేయి వేసుకుంది మోహన. నవ్వేసాడు వంశీ. "పిచ్చీ … పడుకో" అన్నాడు. పక్కనే పడుకుని ముంగురులు సవరించాడు. పెదవులపై మీటాడు. పెదవులు వణుకుతున్నాయి. గోరింటతో ఎర్రగా పండిన వేళ్ళను ముద్దాడాడు. ఎటువంటి స్పందనా కనిపించలేదు మోహనలో. వంశీవైపు తిరిగి కళ్ళుమూసుకుని ఉంది. లేచి పారాణి పాదాల వైపు చూసాడు. పచ్చగా పసుపు రాసిన పాదాలు, అంచులకు పారాణి పైన సన్నని పట్టీలు, ఆపై పూల అంచు గల తెల్లని చీర… తమకం ఆపుకోలేక పాదాలపై ముద్దు పెట్టాడు. పాదాలు వెనక్కు తీసుకుంది మోహన… చిన్నగా నిట్టూర్చి, మళ్ళీ మోహన పక్కన మేను వాల్చాడు. నడుంపై చేయివేసి దగ్గరకు లాక్కుని హత్తుకుని పడుకున్నాడు. అడ్డుచెప్పలేదు మోహన. మర్నాడు అందరూ కలిసి విశాఖపట్నం వెళ్లిపోయారు. అక్కడ శ్రీ సత్యనారాయణ స్వామి వారి వ్రతం చేసుకున్నారు. ఆ రాత్రి కూడా అలాగే గడిచిపోయింది. మూడవనాడు మళ్ళీ అందరూ యానాళ్లకు మోహన పుట్టింటికి వచ్చారు. సాయంత్రం ఏదో పని ఉందని మోహన, వంశీ ఇద్దరూ విశాఖపట్నం వచ్చారు. హఠాత్తుగా మబ్బులు పట్టి వేసవికాల వర్షం మొదలైంది. వంశీ కుటుంబం అంతా పల్లె లోనూ, వీరిద్దరూ ఇక్కడ ఉండిపోయారు. తల్లిదండ్రులకు ఫోన్ చేసి, వర్షం కారణంగా రాలేకపోతున్నామని, వారందరినీ మర్నాడు ఉదయం రమ్మని, కంగారు పడవద్దని, ఇంటికి చేరుకున్నామని చెప్పాడు వంశీ. వరండాలో వర్షాన్ని చూస్తూ కూర్చున్నాడు వంశీ. మోహన వంటింట్లోకి వెళ్లింది. వంశీ వెనకాలే వచ్చి, నడుంపట్టుకుని, ఒక చేత్తో నోరు మూసి, గోడకి అదిమిపెట్టాడు. మోహన తోసేయబోతూ ఉంటే, తన పాదాలతో మోహన పాదాలు నొక్కిపెట్టాడు. ఆధారాలు అందుకోబోతూ ఉండగా ఎలాగో చేయి తప్పించి వంశీని ఒక్క ఉదుటన తోసేసింది. స్టౌ అరుగు మీద ఉన్న నీళ్ల గిన్నె కిందపడి పెద్దగా చప్పుడయ్యింది. "ఏమిటయ్యింది మోహనా?" అంటూ లోపలికి వచ్చాడు వంశీ. "అబ్బే ఏమి లేదు. చేయి తగిలి గిన్నె కిందపడింది. అంది మోహన. తెప్పరిల్లి, ఇంకా ఆలస్యం చేయకూడదని, ఊహలు నిజమయ్యే ప్రమాదం ఉందని గ్రహించింది మోహన. గబగబా బజ్జీలు వేసి వేడిగా తీసుకువచ్చి వంశీకి అందించింది. "పాటలు వింటూ, బజ్జీలు తింటూ, వర్షాన్ని చూస్తుంటే బావుంది కదూ" అన్నాడు వంశీ. వర్షం వలన తొందరగా చీకటైపోయినట్లు అనిపించింది. లోపలకి వెళ్లి, వంట చేసి వంశీని పిలిచింది మోహన. వంశీ, మోహన కబుర్లు చెప్పుకుంటూ భోజనం చేశారు. వంట చాలా బాగా చేసింది మోహన. కాసేపు మళ్ళీ వర్షాన్ని చూస్తూ కూర్చున్నారు. దాదాపు నాలుగు గంటలు కురిసింది.. ఇప్పుడు జల్లుగా మారింది. ఏవేవో మాటలు… మధ్యలో మౌనాలు… బాగా తిన్నాడేమో వంశీకి ఆవలింతలు వస్తున్నాయి. లేచి గదిలోకి నడిచాడు. పక్కపై వాలబోతుంటే మోహన స్నానాల గది వైపు చూపించింది. "ఇప్పుడా" అన్నాడు వంశీ… "తప్పదు" అంది మోహన. తువ్వాలు భుజంపై వేసి, స్నానాలగదిలోకి నెట్టింది. "బట్టలు బయటే పెట్టాను. వచ్చి కట్టుకోండి" అని చెప్పి, గదిలో గబగబా సర్ది, వేరే గదిలోని స్నానాల గదిలోకి స్నానానికి వెళ్ళింది మోహన. స్నానం చేసి వచ్చి గదిలో చూసి ఆశ్చర్యపోయాడు వంశీ. మంచంపై తెల్ల దుప్పటి. పక్కనే బల్లమీద తమలపాకు చిలకలు, పళ్ళు, పాలు… "అబ్బో!" అనుకున్నాడు. ఇంతలో మోహన తెల్లచీరలో వచ్చింది. "ఏయ్ ఏమిటిది?" అన్నాడు ఉత్సుకతగా…. "భయం పోయిందా?" "ఊఁ, కానీ భయం కాదు… అప్పుడు అందరిలో సిగ్గు… అలా చెప్తే మీరు వదలరు. అందుకే భయం అన్నాను" "అమ్మదొంగా" "ఊఁ" అరచేతులతో ముఖం కప్పుకుంది మోహన. "నాకు వేడిగా ఉంది" అన్నాడు వంశీ. "అదేంటి ఏసీ ఇంకా చాలలేదా?" గబుక్కున చేతులు ముఖం మీద నుండి తీస్తూ అడిగింది మోహన. "గదిలో వేడి కాదు, గుండెల్లో వేడి" మోహన చేయి పట్టుకుని, తన గుండెల మీద ఉంచుకొని చెప్పాడు. ఇద్దరూ కలిసి మంచంవైపు నడిచారు. పాలు పంచుకున్నారు. పండు కొరికి ఇచ్చాడు వంశీ. తానో ముక్క కొరికింది మోహన. తమలపాకు చిలక చిటికెన వేలితో అందించింది. నగుమోము చూడ ముద్దౌ మగనికి తమలపు చిలుకలు మడువగ ముద్దౌ సొగసులు పరువగ ముద్దౌ మగటిమి చూడ తొలిరేయి మగువకు ముద్దౌ గుసగుసగా వంశీ చెవిలో చెప్పింది మోహన.. "అమ్మో గడుసు పిల్లా… నన్నే మించిపోయావే" అలాగే మోము పట్టుకుని పెదవులు అందుకున్నాడు. తమకపు టధరాలు ఒక్కటయ్యాయి. వంశీ వేళ్ళు మోహన జుట్టు కుదుళ్లను పట్టుకున్నాయి… మోహన గోళ్లు వంశీ వీపుపై నెలవంకలు చిత్రించాయి. వంశీ లాల్చీ, మోహన చీర ఎలా వేరుపడ్డాయో తెలీదు. వంశీ మోహన అధరాలు వదలి నుదురు, నాసిక, చెక్కిళ్ళు ఇలా వరుసగా ముద్రలు వేస్తూ వస్తున్నాడు. పరువాలు బిగుసుకుంటున్నాయి. మోహన తనువు సుమధనువు అయ్యింది. వంశీ వేళ్ళు మోహన నడుం పై నాట్యం చేసాయి. మోహన కళ్ళు అరమోడ్పులయ్యాయి. నాభిలో మాణిక్యాన్ని నాలుకతో అందుకున్నాడు వంశీ. ఒళ్ళంతా వయ్యారి కోట అయ్యింది. మరి కొంచెం కిందకి జరిగాడు వంశీ… మోహన గొంతులో కలకూజితాలకు బయటి నుంచి కోకిల బదులుగా కూసింది. వంశీ శిఖరాగ్రాలకు, పాతాళానికి ఒకేసారి ముప్పేట దాడి జరిపాడు. కాసేపటికి ముందు వెనుకలుగా ఇద్దరినీ విజయం వరించింది. పానుపుకు వసంతాభిషేకం జరిగింది. రాత్రి వానకి తడిసిన మొక్కలు ఉదయాన్నే తాజాగా సుమబాలల నందిస్తే, తుమ్మెదలు మోహనరాగంలో వంశీరవాన్ని ఆలపిస్తూ పదే పదే తేనెలు గ్రోలుతూ పూల చుట్టూ తిరుగుతున్నాయి. ****