10-08-2019, 10:36 PM
(This post was last modified: 10-08-2019, 10:37 PM by Kaja.pandiyan. Edited 1 time in total. Edited 1 time in total.)
தலை வலி அதிகமாக ஆரம்பித்தது. என்னவென்று தெரியவில்லை. இன்று காலையிலிருந்தே கொஞ்சம் பிரச்சினைதான். நல்ல வேளை, இன்று மதியம் நடக்க இருந்த பயிற்சி வகுப்பை நாளை மாற்றி விட்டார்கள். அந்த வகுப்புக்கு உண்டான சப்போர்ட் மெடீரியலை புரட்டி பார்த்து கொண்டிருந்தேன். தலை வலியும், கூடவே ஏதோ யோசனையும் சேர்ந்து கொள்ள, என் அறை வாசலில் சக ட்ரெய்னீ பார்வதி வந்து நின்றதையும், அவள் கதவை தட்டி, "நந்தினி.... நந்தினி.... நந்தினீ...." என்று அழைத்ததையும் கூட நான் கவனிக்கவில்லை. "அப்படி என்ன யோசனை...?... ஆர் யூ...ஆல்ரைட்?" என்று அருகில் வந்தபோதுதான் கவனித்தேன். "யெஸ்.. யெஸ்.. கொஞ்சம் தலைவலி...அவ்வளவுதான்..." என்றேன். அவள் போனவுடன், என் மேலதிகாரியிடம் சொல்லி விட்டு வீட்டுக்கு புறப்பட்டேன். வழக்கமாக பஸ்ஸில் போகாமல் ஆட்டோ வைத்துக் கொண்டேன். சென்னைக்கு வந்து இத்தோடு இரண்டு வாரம் ஆகிவிட்டது. மூன்று மாத பயிற்சி இன்னும் எப்படி போக போகிறதோ என்று மலைப்பாக இருந்தது.
வீட்டில் மைதிலியும், கோமதியும் எப்படி இருக்கிறார்களோ தெரியவில்லை. அவர் கூடவே இருந்தாலும் நான் இருப்பது போல ஆகுமா? மைதிலியை நினைத்தால் கொஞ்சம் கவலையாக இருந்தது. இப்போதோ அப்போதோ என்று இருக்கிறாள். பன்னிரண்டு வயதிலேயே நெகு நெகுவென்று வளர்ந்து விட எப்போது உட்கார்ந்து விடுவாள் என்று தெரியவில்லை. இரண்டாமவள் பற்றி அந்த கவலை இல்லை. அவளுக்கு எட்டு வயதானாலும் இன்னமும் குழந்தையாகத்தான் இருக்கிறாள். இந்த ட்ரெயினிங்கும் வேண்டாம், புரமோஷனும் வேண்டாம் என்றிருந்த போது அவர்தான் என்னை வற்புறுத்தி சென்னைக்கு அனுப்பி வைத்தார். குடும்பம், குழந்தைகளை விட்டு விட்டு இங்கே வரவே எனக்கு மனமில்லை. நான் வேலை பார்க்கும் நிறுவனத்திலேயே தங்குவதற்கு இடம் ஏற்பாடு செய்திருந்தாலும், ஆறு மதங்களுக்கு முன்புதான் கல்யாணமாகி இருந்த என் தங்கை அவள் வீட்டிலேயே என்னை தங்கிக் கொள்ள வற்புறுத்தியிருந்தாள். என் தங்கை பத்மினியும் சரி, அவள் புருஷன் சந்த்ருவும் சரி என்னை மிகுந்த அக்கரையுடன் கவனித்துக் கொண்டார்கள். ஆறு மாதங்களுக்கு முன்புதான் அவர்களுக்கு கல்யாணம் ஆனது. அவர்களுக்கு கல்யாணம் செய்து வைத்ததே நான்தான். என்னுடைய அலுவலகத் தொடர்பு மூலமாக சந்த்ருவின் அப்பா அம்மாவைப் பார்த்து பேசி அவர்கள் கல்யாணத்தை முடித்தேன்.
என்னுடைய இரண்டாவது தங்கை ராகினியை கல்யாணம் செய்து கொடுத்தவுடனேயே என் அப்பா போய் சேர்ந்து விட்டார். அதன் பின் மூன்றாமவள் தாரிணியையும், பத்மினியையும் நான்தான் மூத்தவள் ஸ்தானத்தில் இருந்து எல்லாம் செய்து கொடுத்தேன். இன்னமும் அவர்களை பொறுத்தவரை தாய்வீடு என்பது என் வீடுதான். அதனால் என் மேல் அவர்களுக்கு மிகுந்த அக்கரையும், பாசமும் உண்டு. ஆனால் அவர்கள் என்னதான் கவனித்துக் கொண்டாலும், என் குடும்பத்துடன் கோயம்புத்தூர் வாழ்க்கை மாதிரி வரவில்லை. மூன்று மாதங்கள்தானே என்று பொறுத்துக் கொண்டேன். பத்மினி, சந்த்ரு இருவருமே IT துறையில் நல்ல வேலை பார்க்கிறார்கள். அடையாறில் புதிதாக வந்திருந்த அடுக்கு மாடி குடியிறுப்பில் இரண்டு பெட்ரூம் •ப்ளாட்டில் இருக்கிறார்கள் என்றால் அவர்கள் வசதியை சொல்லத் தேவையில்லை. ஆனால் பத்மினிக்குத்தான் ஒரு வாரம் பகல், மற்ற வாரம் இரவு என்று ஷி•ப்டில் வேலை. கொஞ்ச நாள் அவளை மெய்ன்டெனன்ஸில் போட்டிருப்பதாகவும் சீக்கிரமே ப்ராஜக்ட்டுக்கு மாறி விடுவாள் என்று சொல்லியிருந்தாள். யோசனை செய்து கொண்டே வந்ததில் வீடு வந்ததை கவனிக்கவில்லை. மணி மதியம் மூன்றாகியிருந்தது. போய் படுத்தால் போதும் போல இருந்தது. லி•ப்ட் மூன்றாவது மாடிக்கு வழக்கத்தைவிட மெதுவாக போவது போல தோன்றியது. சாவியை போட்டு திறந்தவுடன் ரேடியோ சப்தம் கேட்டது.
ஹாலுக்கு நுழையும் முன் இருந்த சிறிய காரிடாரில் செருப்பை விட்டேன். அப்போதுதான் ரேடியோ சப்தத்துடன் இன்னுமொறு வினோத சப்தமும் கேட்டது. யாரோ அழுவது போல...என் அறைக்கு போய் படுத்து விடலாம் என்று நினைத்திருந்த நான், ஹாலுக்கு போய் பார்த்துவிடலாம் என்று முடிவு செய்தேன். ரேடியோ பாட்டுடன் சேர்ந்து யார் அழ முடியும்? ஹாலையும், காரிடாரையும் பிரிக்கும் இடத்தில் இருந்த திரைச்சீலை காற்றில் ஆடிக் கொண்டிருந்தது. திரைச்சீலையை கொஞ்சம் ஒதுக்கி விட்டு மெள்ள எட்டிப் பார்த்தேன். மை... காட்... சடாலென்று திரும்பிக் கொண்டேன். ஐயோ... கருமம்... இதுகள் என்ன காரியம் செய்கிறதுகள்? அந்த காட்சியின் பிம்பம் கண்களை விட்டு அகலவில்லை. உடனடியாக என் அறைக்கு போக வேண்டும் என்று என் மனம் சொன்னாலும், அடி மனதில் இன்னுமொறு குரல், ஏன் பார்க்க கூடாது என்று கூவியது. சே... இதை போய் பார்ப்பதா? இப்போது ரேடியோ சப்தம் என் காதில் ஒலிக்கவில்லை. மாறாக பத்மினியின் முனகல் சப்தம் மட்டுமே கேட்டது.
வீட்டில் மைதிலியும், கோமதியும் எப்படி இருக்கிறார்களோ தெரியவில்லை. அவர் கூடவே இருந்தாலும் நான் இருப்பது போல ஆகுமா? மைதிலியை நினைத்தால் கொஞ்சம் கவலையாக இருந்தது. இப்போதோ அப்போதோ என்று இருக்கிறாள். பன்னிரண்டு வயதிலேயே நெகு நெகுவென்று வளர்ந்து விட எப்போது உட்கார்ந்து விடுவாள் என்று தெரியவில்லை. இரண்டாமவள் பற்றி அந்த கவலை இல்லை. அவளுக்கு எட்டு வயதானாலும் இன்னமும் குழந்தையாகத்தான் இருக்கிறாள். இந்த ட்ரெயினிங்கும் வேண்டாம், புரமோஷனும் வேண்டாம் என்றிருந்த போது அவர்தான் என்னை வற்புறுத்தி சென்னைக்கு அனுப்பி வைத்தார். குடும்பம், குழந்தைகளை விட்டு விட்டு இங்கே வரவே எனக்கு மனமில்லை. நான் வேலை பார்க்கும் நிறுவனத்திலேயே தங்குவதற்கு இடம் ஏற்பாடு செய்திருந்தாலும், ஆறு மதங்களுக்கு முன்புதான் கல்யாணமாகி இருந்த என் தங்கை அவள் வீட்டிலேயே என்னை தங்கிக் கொள்ள வற்புறுத்தியிருந்தாள். என் தங்கை பத்மினியும் சரி, அவள் புருஷன் சந்த்ருவும் சரி என்னை மிகுந்த அக்கரையுடன் கவனித்துக் கொண்டார்கள். ஆறு மாதங்களுக்கு முன்புதான் அவர்களுக்கு கல்யாணம் ஆனது. அவர்களுக்கு கல்யாணம் செய்து வைத்ததே நான்தான். என்னுடைய அலுவலகத் தொடர்பு மூலமாக சந்த்ருவின் அப்பா அம்மாவைப் பார்த்து பேசி அவர்கள் கல்யாணத்தை முடித்தேன்.
என்னுடைய இரண்டாவது தங்கை ராகினியை கல்யாணம் செய்து கொடுத்தவுடனேயே என் அப்பா போய் சேர்ந்து விட்டார். அதன் பின் மூன்றாமவள் தாரிணியையும், பத்மினியையும் நான்தான் மூத்தவள் ஸ்தானத்தில் இருந்து எல்லாம் செய்து கொடுத்தேன். இன்னமும் அவர்களை பொறுத்தவரை தாய்வீடு என்பது என் வீடுதான். அதனால் என் மேல் அவர்களுக்கு மிகுந்த அக்கரையும், பாசமும் உண்டு. ஆனால் அவர்கள் என்னதான் கவனித்துக் கொண்டாலும், என் குடும்பத்துடன் கோயம்புத்தூர் வாழ்க்கை மாதிரி வரவில்லை. மூன்று மாதங்கள்தானே என்று பொறுத்துக் கொண்டேன். பத்மினி, சந்த்ரு இருவருமே IT துறையில் நல்ல வேலை பார்க்கிறார்கள். அடையாறில் புதிதாக வந்திருந்த அடுக்கு மாடி குடியிறுப்பில் இரண்டு பெட்ரூம் •ப்ளாட்டில் இருக்கிறார்கள் என்றால் அவர்கள் வசதியை சொல்லத் தேவையில்லை. ஆனால் பத்மினிக்குத்தான் ஒரு வாரம் பகல், மற்ற வாரம் இரவு என்று ஷி•ப்டில் வேலை. கொஞ்ச நாள் அவளை மெய்ன்டெனன்ஸில் போட்டிருப்பதாகவும் சீக்கிரமே ப்ராஜக்ட்டுக்கு மாறி விடுவாள் என்று சொல்லியிருந்தாள். யோசனை செய்து கொண்டே வந்ததில் வீடு வந்ததை கவனிக்கவில்லை. மணி மதியம் மூன்றாகியிருந்தது. போய் படுத்தால் போதும் போல இருந்தது. லி•ப்ட் மூன்றாவது மாடிக்கு வழக்கத்தைவிட மெதுவாக போவது போல தோன்றியது. சாவியை போட்டு திறந்தவுடன் ரேடியோ சப்தம் கேட்டது.
ஹாலுக்கு நுழையும் முன் இருந்த சிறிய காரிடாரில் செருப்பை விட்டேன். அப்போதுதான் ரேடியோ சப்தத்துடன் இன்னுமொறு வினோத சப்தமும் கேட்டது. யாரோ அழுவது போல...என் அறைக்கு போய் படுத்து விடலாம் என்று நினைத்திருந்த நான், ஹாலுக்கு போய் பார்த்துவிடலாம் என்று முடிவு செய்தேன். ரேடியோ பாட்டுடன் சேர்ந்து யார் அழ முடியும்? ஹாலையும், காரிடாரையும் பிரிக்கும் இடத்தில் இருந்த திரைச்சீலை காற்றில் ஆடிக் கொண்டிருந்தது. திரைச்சீலையை கொஞ்சம் ஒதுக்கி விட்டு மெள்ள எட்டிப் பார்த்தேன். மை... காட்... சடாலென்று திரும்பிக் கொண்டேன். ஐயோ... கருமம்... இதுகள் என்ன காரியம் செய்கிறதுகள்? அந்த காட்சியின் பிம்பம் கண்களை விட்டு அகலவில்லை. உடனடியாக என் அறைக்கு போக வேண்டும் என்று என் மனம் சொன்னாலும், அடி மனதில் இன்னுமொறு குரல், ஏன் பார்க்க கூடாது என்று கூவியது. சே... இதை போய் பார்ப்பதா? இப்போது ரேடியோ சப்தம் என் காதில் ஒலிக்கவில்லை. மாறாக பத்மினியின் முனகல் சப்தம் மட்டுமே கேட்டது.
![[+]](https://xossipy.com/themes/sharepoint/collapse_collapsed.png)
![[Image: xossip-signatore.png]](https://i.ibb.co/3kbRVG8/xossip-signatore.png)