నేను చదివిన కథలు - ఉచితాలు - అనుభవాలు

[k3vv3]

మువ్వల రిక్షా
రచన : జీడిగుంట శ్రీనివాసరావు
 



శ్రీధర్ అమెరికాలో పేరున్న ఐటీ ఇండస్ట్రీ యజమాని. అమెరికా లో సిటిజెన్షిప్ కూడా వుంది. చిన్న సంసారం. భార్య, కొడుకు.. అంతే.బోలెడు డబ్బు. ఎక్కడో ఇండియాలో వున్న చిన్న గ్రామం లో పుట్టి ఈ రోజు అమెరికాలో స్థిర పడటం.. అంతా తన తల్లిదండ్రుల పుణ్యం.



యిరవై సంవత్సరాల తరువాత, యిప్పుడు తన పుట్టిన గ్రామం బేతవోలు కి వెళ్ళవలిసిన అవసరం పడింది. ఆ గ్రామం సర్పంచి గారి ఫోన్ రావడంతో ఇండియాకి బయలుదేరాడు, ఆ గ్రామం లోని పొలాలు అమ్ముకోవడానికి.



రైల్వేస్టేషన్ దగ్గర పది ఆటోలు, వాళ్ళకి కొద్ది దూరం లో పాత రిక్షా దగ్గర నిలబడి, ‘ఈ రోజైనా గిరాకీ దొరుకుతే బాగుండును, రెండు ముద్దలు తినవచ్చు’ అనుకుంటూ నీరసంగా వచ్చే జనాన్ని చూస్తున్నాడు వెంకన్న. దిగిన నలుగురిలో యిద్దరు నడుచుకుంటూ వెళ్లిపోయారు, యిద్దరు ఆటో ఎక్కి వెళ్లిపోయారు.



మళ్ళీ రైలు సాయంత్రం వరకు లేదు. ఈ పూట కూడా పస్తే అనుకుంటూ రిక్షా ని తన గుడిసె వున్న వీధికి పోనిచ్చాడు.



మువ్వల చప్పుడు విని బయటకు వచ్చి, ‘మొగుడు ఈ రోజేనా పది రూపాయలు తెస్తే అన్నం తినవచ్చు’ అని ఆశగా చూసింది రిక్షా వెంకన్న వైపు, పుల్లమ్మ.



“ఆటోలు కార్లు వచ్చిన ఈరోజుల్లో మన రిక్షా ఎవ్వడు ఎక్కటం లేదు, ఈ రోజు పస్తే” అంటూ గ్లాస్ తీసుకుని నీళ్ల కుండ వైపు నడిచాడు వెంకన్న.



“వుండు, గుడి పూజారి గారి భార్య ని అడిగి ప్రసాదం తెస్తాను. తిని పడుకో” అంటూ వడివడిగా వెళ్ళింది.



హైదరాబాద్ లో విమానం దిగిన శ్రీధర్ కి తన మాతృభూమి స్పర్శ తో కళ్ళలో నీళ్లు తిరిగాయి. యిరవై గంటల ప్రయాణంతో ఒళ్ళు నొప్పులుగా అనిపించి ఈ రోజుకి హైదరాబాద్ లోనే ఉండిపోయి రేపు రాత్రి బయలుదేరి తన గ్రామం వెళ్ళాలి అని వున్నా, తను వచ్చిన పని త్వరగా పూర్తిచేసుకుని మళ్ళీ త్వరగా అమెరికా వెళ్ళిపోవటం మంచిది అనుకుని సికింద్రాబాద్ రైల్వేస్టేషన్ కి వెళ్లి తన ఊరు మీదగా వెళ్లే రైలు ఎక్కాడు.



తెల్లవారి ఆరుగంటలకు బేతవోలు స్టేషన్లో ఆగింది ట్రైన్. చిన్న స్టేషన్ అవడంతో ట్రైన్ యిక్కడ ఎక్కువ సేపు ఆగదు. బ్యాగ్ తీసుకుని కిందకు దిగి చుట్టూ చూసాడు. చిన్నప్పుడు స్టేషన్ ఎలావుందో అలాగే వుంది. మెల్లగా బయటకు రాగానే ఆటోవాళ్ళు చుట్టూముట్టి ‘ఎక్కడకి సార్, రండి తీసుకుని వెళ్తాము’ అంటూ చేతిలోని బ్యాగ్ ని లాకుంటున్నారు.



‘వుండండి, నాకు ఒక్క ఆటో చాలు’, అంటూ కొద్ది దూరం లో వున్న రిక్షాని చూడగానే ఒక్కసారిగా తన చిన్నప్పటి రోజులు గుర్తుకు వచ్చాయి శ్రీధర్ కి. తన కాలేజ్ చదువు మొత్తం రిక్షా లోనే వెళ్లి వచ్చేవాడు. ఇన్నాళ్ళు పెద్ద పెద్ద కారులో తిరిగిన తనకి యిప్పుడు యింకోసారి రిక్షా ఎక్కాలి అనిపించి, ఆటో వాళ్ళను తప్పించుకుని రిక్షా వైపుకి నడిచాడు.



తనవైపు కి వస్తున్న అతనికోసం రిక్షాని ముందుకి తీసుకుని వచ్చాడు వెంకన్న ఇతనైనా రిక్షా ఎక్కుతాడేమో అని. రిక్షా మువ్వల చప్పుడు విన్న శ్రీధర్ కి ‘అరే, ఈ రిక్షా నేను చిన్నప్పుడు ఎక్కిన రిక్షాలా వుందే’ అనుకుంటూ, ‘ఊరిలోకి తీసుకుని వెళ్ళాలి, వస్తావా’ అన్నాడు వెంకన్నని.



“అందుకేగా బాబూ ఉదయం నుంచి యిక్కడ వుంది, కూర్చోండి” అంటూ రిక్షాని గట్టిగా పట్టుకున్నాడు.



“ఎవరింటికి బాబూ?” అన్నాడు మెల్లగా రిక్షా తొక్కుతో. 



“సర్పంచ్ గారింటికి, అది సరే గాని యిరవై సంవత్సరాల క్రితం ఈ వూరి పిల్లలని బడికి తీసుకుని వెళ్ళేవాడు ఒక రిక్షా అతను, అతను యిప్పుడు వున్నాడా, అతని పేరు వెంకన్న, నన్ను కూడా తన రిక్షాలో కాలేజ్ కి తీసుకుని వెళ్ళేవాడు” అన్నాడు శ్రీధర్ మెల్లగా లేచి రిక్షా సీట్ మీద కూర్చుంటో.



అప్పటివరకు రిక్షాలాగుతున్న వెంకన్న వెనుకకి తిరిగి తన సీట్ మీద కూర్చుని వున్న పట్నంబాబు ని చూసి ఒక్కక్షణం తెల్లబోయి, రిక్షా ఆపి, “నువ్వు.. మీరు కారణం గారి చంటబ్బాయా?” అన్నాడు.



“అవును, నువ్వు హీరో వెంకన్నవా?” అన్నాడు రిక్షా దిగి వెంకన్న చేతులు పట్టుకుని. 
“అవును బాబు! ఆ వెంకన్ననే, యిన్ని సంవత్సరాల తరువాత యిప్పుడు నిన్ను చూడటం నిజంగా నమ్మలేకపోతున్నా చంటిబాబు” అన్నాడు ముడతలుపడ్డ మొహం మీద ఆనందం తో.



“అవును. కాలేజీ చదువులు అవగానే విదేశాల్లో చదవటానికి వెళ్లిపోయాను, తరువాత నాన్నగారు పోవడం తో యిహ ఈ వూరితో పనిలేకుండా పోయింది. సరే.. ముందు చెరువు దగ్గర వున్న నీ యింటి వైపు నుంచి తీసుకుని వెళ్ళు  బాబాయ్! మీ పిల్లలు ఏంచేస్తున్నారు, యింత ముసలితనం లో కూడా నువ్వు రిక్షా తొక్కడం ఎందుకు?” అన్నాడు శ్రీధర్.



ఒక్కసారి ఆగి ఓపిరి గట్టిగా తీసుకుని, “నా పిల్లలందరూ ఇంగ్లీష్ దేశం లో వున్నారు” అన్నాడు నవ్వుతూ.



“అయితే యింకా ఈ రిక్షా తొక్కడం ఏమిటి?” అన్నాడు శ్రీధర్.