అత్తగారి కథలు - మొదటి పరిచయం

[k3vv3]

"వేరే దేశం వెళ్తే మానేస్తావా? అంటే, నేనూ ఇంకా ఎక్కడికీ వెళ్ళలేదు. ఫ్యూచర్ లో ఎప్పుడైనా నిన్ను తీసుకువెళ్తే మానేస్తావా? " అన్నాడు సమర్థ్. సమర్థ్, జాగృతిని పెళ్లి చేసుకుందాం అని నిర్ణయించుకున్నాడు. కానీ, పెళ్లి జరగాలంటే, జాగృతి కి తను కూడా నచ్చాలన్న విషయాన్నీ మర్చిపోయి, రాధ అడగమన్నవి అడుగుతున్నాడు. 



'పెళ్లి, వేరేదేశం అంటున్నాడేమిటి? నేను, అమెరికా లో ఉద్యోగం చేసివచ్చినట్టు, మళ్ళీ వెల్దామనుకుంటున్నట్టు, అమ్మ వీళ్ళకి చెప్పలేదా? ఎందుకు చెప్పిఉండరు? అబ్బాయిలు, వేరే దేశం లో ఉద్యోగం చేస్తున్నారంటే, కళ్ళు మూసుకుని ఆడపిల్లల్నిచ్చి పెళ్ళి చేస్తున్న కాలంలో, అమెరికా లో ఉద్యోగం చేసివచ్చిన అమ్మాయికి, తగ్గ అబ్బాయిలు దొరకరు అని భయపడి చెప్పలేదా?' జాగృతి ఆలోచనలో పడింది. 



'అబ్బాయిలు కూడా వాళ్లే గొప్పవాళ్ళం అనుకుంటారెందుకో? ఇలాంటి వాళ్ళకి సరైన సమాధాం చెప్పాలి. ' అనుకుంది జాగృతి. 



"పెళ్ళైతే, వేరే దేశం వెళ్తే, అమ్మాయిలు ఉద్యోగం ఎందుకు మానెయ్యాలండి?" అని అడిగింది సమర్థ్ ని. 



"కడుపు వచ్చినా మానవా?" అని అడిగాడు సమర్థ్. 



తుళ్ళిపడింది జాగృతి. 'అసలు ఏం మాట్లాడుతున్నాడు ఈ అబ్బాయి? ' అని సమర్థ్ ని, కోపంగా చూసి, లేచి నించుంది. బయటకి వెళ్ళి, 'ఈ అబ్బాయి నాకు అస్సలు నచ్చలేదు' అని అరిచి చెప్పాలనుకుంది. 



"ఏం మాట్లాడవేం? చెప్పు. మానేస్తావా? " అన్నాడు సమర్థ్. 



"ఇఫ్ ఐ హావ్ టు ఐ విల్. అవసరం అయితే, ఆలోచిస్తాను. మీకెందుకు?" అని కోపంగా చెప్పి, బయటకి వచ్చింది జాగృతి. సమర్థ్ స్టైల్, డ్రెస్సెన్స్ తో పాటు మాటతీరు కూడా నచ్చలేదు జాగృతికి. 



సమర్థ్ కూడా బయటకి వచ్చాడు. రాధకి ఎదో చెప్పాడు. 'ఈ సంబంధం వద్దు అని చెప్పి ఉంటాడు' అనుకుంది జాగృతి. కానీ, రాధ నవ్వుతూ, సమర్థ్ ని, స్వీట్స్ తెమ్మని బయటకి పంపడంతో, అయోమయంలో పడింది. 



"వచ్చేటప్పుడే తీసుకువద్దాం అనుకున్నాం. కుదరలేదు. " అంటూ సమర్థ్ తెచ్చిన స్వీట్స్ ని, జాగృతి చేతిలో పెట్టి వెళ్లారు సమర్థ్, రాధ. 



"చూసావా. అంతా మంచే జరిగింది. అబ్బాయికి నువ్వు నచ్చావు. స్వీట్స్ కూడా తెచ్చి ఇచ్చాడు. ఆవిడ, ఒక్కమాట కూడా మాట్లాడలేదు నీతో. వంటవచ్చా అని కూడా అడగలేదు. " అంది లత ఆనందపడుతూ. 



"ఎందుకంత ఆనందం మీకు? స్వీట్స్ తెచ్చిస్తే, అంతా అయిపోయినట్టేనా? వాళ్ళు ఒప్పుకున్నా, నేను ఒప్పుకోను. నాకు ఆ అబ్బాయి నచ్చలేదు" అని కోపంగా చెప్పింది జాగృతి. 



"ఏమయ్యిందమ్మా? ఎందుకు అంత కోపం నీకు?" అని అడిగింది లత. 



"ఆ అబ్బాయి మాటతీరు, స్టైల్, డ్రెస్ సెన్స్ నచ్చలేదు నాకు. వాళ్ళ అమ్మతో మాట్లాడిన మాటలు విన్నారా? నాతో, రూమ్ లో, ఎలా మాట్లాడాడో తెలుసా? పెళ్ళైతే, వేరే దేశం వెళ్తే ఉద్యోగం మానేస్తావా? అని అడిగాడు. నేను US వెళ్లివచ్చిన విషయం మీరు చెప్పి ఉండరు. అవునా?" సమర్థ్ వాళ్ళకి, తన గురించి, పూర్తి విషయాలు చెప్పనందుకు, లత మీద కోపంగా ఉంది జాగృతి కి. 



"ఉద్యోగం చేసే అమ్మాయి వాళ్ళకి అక్కరలేదేమో? ఆ విషయం వాళ్ళు నాకు ముందు చెప్పలేదు" అంది లత అయోమయంగా. 



"నేను చేస్తున్నానని తెలిసికూడా, పెళ్ళిచూపులకి ఎందుకు వచ్చారు అయితే? ఉద్యోగం చెయ్యని అమ్మాయినే చూసుకోవచ్చు కదా. ఉద్యోగం మానెయ్యడం ఎందుకు? అని నేను అంటే, ‘కడుపు వచ్చినా మానవా?’ అని అడిగాడు. ఇలా మాట్లాడతారా ఎవరైనా? నాకు అబ్బాయి నచ్చలేదు. వీళ్ల గురించి మర్చిపోండి ఇక " అని ఖచ్చితంగా చెప్పింది జాగృతి. 



సమర్థ్ ని, సమర్థ్ తో జరిగిన పెళ్ళిచూపులని మర్చిపోవాలనుకుంది జాగృతి. కానీ, సమర్థ్ తోనే తన పెళ్ళి జరుగుతుందని ఆ రోజు ఊహించలేదు. 



సమర్థ్, జాగృతిని ఉద్యోగం మానెయ్యక్కరలేదు అని పెళ్ళికి ముందు వాగ్దానం చేసాడు. అయినా, పెళ్లి తరువాత, అత్తగారి బలవంతం వల్ల, ఉద్యోగం మానెయ్యాల్సి వచ్చింది జాగృతికి. 



**************************************************************************



తనకి, సమర్థ్ తో జరిగిన పెళ్ళిచూపులని గుర్తుతెచ్చుకున్న ప్రతిసారి, 'ఇంతకీ పెళ్లి ఎవరి ఇష్టప్రకారం జరిగింది? నేను ఎప్పుడు సమర్థ్ ని పెళ్లి చేసుకుంటానన్నాను? పెళ్ళిచూపుల్లో, వాళ్ల అమ్మని సమర్థ్ ఎందుకు వెక్కిరించాడు? కాబోయే అత్తగారు అసలు ఎందుకు మాట్లాడలేదు? ఆవిడని మాట్లాడకుండా చెయ్యటానికే అలా చేశాడా? కడుపు గురించి ఎందుకు అడిగాడు? తెలుగు సరిగ్గా రాకా? సామెతలు ఎలా చెప్పాడు మరి? సమర్థ్ తన ప్రామిస్ అందుకు నిలబెట్టుకోలేకపోయాడు? తన జీవితం ప్రస్తుతం ఎవరి ఇష్టప్రకారం వెళుతోంది?' లాంటి ఎన్నో ప్రశ్నలు జాగృతి బుర్రలో తిరుగుతాయి. 



అవే ప్రశ్నలు సమర్థ్ ని అడిగింది జాగృతి. "అబ్బాయి నీకు నచ్చలేదు కానీ, అబ్బాయికి నువ్వు చాలా నచ్చావు. నువ్వు ఉద్యోగం చెయ్యకపోయినా, నిన్ను బాగా చూసుకోగలడన్న నమ్మకం అబ్బాయికి ఉంది. అందుకే అన్ని అలా జరిగిపోయాయి" జాగృతిని దగ్గరికి తీసుకుంటూ అన్నాడు సమర్థ్. 



తనకి, సమర్థ్ కి జరిగిన పెళ్లిచూపులు జరిగినరోజు గుర్తువచ్చినప్పుడల్లా, అత్తగారి మీద కోపంతో పాటు, నవ్వు కూడా వస్తుంది జాగృతికి. 
* * *