వంశీ మెచ్చిన కథలు, వ్యాఖ్యానంతో - అసతోమా సద్గమయ

[k3vv3]

ముక్కుకు ఘాటయిన వాసన తగలగానే మెలకువొచ్చి కళ్లు తెరిచాను. వరండా మీద లాగుంది... మంచం మీద పడుకుని వున్నాను. తలవొంచి కిటికీలోంచి హాల్లోకి చూశాను. గుమ్మమ్మీద గోడకి పెద్ద ఫోటో వుంది. నలభైయేళ్లుండి వుంటాయి. మంచి స్ఫురద్రూపి, బొద్దు మీసాలు, ఉంగరాల జుట్టుతోనూ మంచి ఠీవీగా కూర్చుని వున్న విగ్రహం తాలూకు ఫోటోకేసి హరికేన్ లాంతరు వెలుగులో చూస్తే ఎక్కడో చూసిన మొహంలాగ కనబడింది. "తెలివొచ్చిందా బాబూ" అన్న పలకరింపు విని ఉలిక్కిపడి తల ఎత్తి పక్కకి చూశాను. పడక కుర్చీమీద వో ఘటోత్కచుడు సావుకాశంగా చుట్ట కాలుస్తున్నాడు. "అమ్మా! ఈయనకి తెలివొచ్చింది. కొంచెం పాలు పట్రా" అంటూ గర్జించింది పడక్కుర్చీ.
నడుం వొంగిన డెబ్బయేళ్ల ముసలావిడ వో కంచు గ్లాసుతో వేడివేడి పాలు అందించింది.

నెమ్మదిగా లేచి అందుకున్నాను. "ఎంత గండం గడచింది బాబూ! పై నుంచి సిమెంటు బస్తాలు మీద పడలేదు" అన్నాడు లారీ డ్రయివరు. ఇలాంటి గండ పరంపరలు నిత్యం గడవడం, భక్త ప్రహ్లాదుడిలాగా వీడికి పరిపాటి అనుకుంటాను. "శుక్రవారం పూట మంచి వర్జంలో బయలుదేరేరు, మరీ" అంది ఆ ముసలావిడ సాగతీసుకుంటూ.

"శుక్రవారం" అన్నమాట వినగానే స్వామి చెప్పిన మాటలు జ్ఞాపకమొచ్చి వున్నుమీద తన్నినట్లయ్యి పక్కమీద నుంచి లేచి కూర్చుని పాలు గబగబా గాతేసి అందరి మొహాల్నీ కలయచూశాను.

"ఖంగారు పడకండి. లారీ బురదలో యిరుక్కోవడంవల్ల పక్కకి ఒరిగింది. మీరు కునికిపాట్లు పడుతున్నట్లున్నారు. తలుపు గడియ సరిగ్గా లేదేమో, తెరుచుకు బయటికి దొర్లిపడ్డారు. మరేమీ ప్రమాదం లేదు. స్థిమితపడ్డాక కాస్త బట్టలు మార్చుకోండి" మరో చుట్ట వెలిగించేడు పడక్కుర్చీలో ఆకారం. వీడే క్రిందటి జన్మలో నా పెద్దభార్య కొడుకనే ఆలోచన రాగానే వొళ్లు చల్లభడినంత పనయింది. సుమరు ఓ అరవై యేళ్లుంటాయి. మంచి ఒడ్డూ పొడుగూ, పెద్ద బొజ్జా... మనిషి పర్వతంలాగున్నాడు.

"ఇవిగో వేణ్నీళ్లు. కాళ్లూ చేతులూ మొహం కడుక్కోండి" వో రాగివిందు, చెంబు అక్కడ పెట్టిన ఆ ముసలమ్మ మొహంలోకి పరీక్షగా చూశాను. ఈవిడే క్రిందటి జన్మలో నాకు విషం పెట్టి చంపిన నా రెండో భార్యన్నమాట. డెబ్బయేళ్లుంటాయి. నడుం కొంచెం వొంగింది. ఆ మాట తీరిలోనూ, ఆ కళ్లలోనూ అధికారం తొణికిసలాడుతోంది. ఇంకా కర్మ పరిపక్వం కాకపోవడం మూలాన్ని లాగుంది... మృత్యువుతో పోరాడే దేహదారుడ్యం మిగిలి వుంది.

ఆ ఫోటోకేసి మళ్లీ పరకాయించి చూసి క్రిందటి జన్మలో నాకున్న ఠీవికి మురిసిపోయాను. ఇలాంటి నాకు ఈ ముసలిది విషం పెట్టి చంపిందంటే ఆశ్చర్యమేసింది. ఈ విషయం తెలుసుకుందామన్న కుతూహలంతో నెమ్మదిగా లేచి కాళ్లూ, చేతులూ, మొహం కడుక్కుని బట్టలు మార్చుకున్నాను.

"ఈ రాత్రికిక్కడే విశ్రాంతి తీసుకోండి. ఉదయాన్నే భద్రాపూర్ బస్ మీద వెడుదురుగానీ..." అన్నాడు మా క్రిం.జ.కొడుకు. వయస్సులో పెద్దవాడు కాబట్టి కృతజ్ఞతతో నమస్కరించి "మీకు చాలా శ్రమ ఇస్తున్నాను" అన్నాను.

"ఎంతమాట! మీలాంటి పెద్దవాళ్లు మా యింటికి రమ్మంటే మాత్రం వస్తారా! దైవికంగా యిలా వచ్చేరు"

"మీరు స్వంత వ్యవసాయం నడిపిస్తున్నారా?" అడిగేను. అతను నిర్లిప్తంగా నవ్వి "ముప్పై అయిదు సంవత్సరాలుగా నేను చేసే ముఖ్యమైన పనులేమిటంటే భొంచెయ్యడం, పడక్కుర్చీలో పడుకోవడం, చుట్ట కాల్చడం" అన్నాడు.

"జరుగుబాటుంటే అంతకంటే ఏం కావాలి! చేతికందొచ్చిన పిల్లలకి సంసార బాధ్యతల్ని అప్పగించేసి వుంటారు" అన్నాను.

"అదంతా వో కథ నాయినా! వాడికి సంసారం లేదు, చట్టుబండలూ లేదు. వాడూ, నేనూ చావలేక బతుకుతున్నాం" అంది నా క్రిం.జ.రెండో భార్య, వో పళ్లెంలో గారెలూ, ఆవడలూ పట్టుకొచ్చి అందిస్తూ...

"ఇప్పుడివన్నీ తినలేనమ్మా..." అన్నాను.

"మా యింటికి అతిథులు వచ్చి ముప్పైయేళ్లయింది. ఈరోజు మా నాన్నగారి తద్దినం. అందుకే ఈపాటి ఫలహారం యిచ్చే భాగ్యానికైనా నోచుకున్నాం" అన్నాడు.

వెన్నెలలో షికారుగా వెళ్లి కాలవగట్టున కూర్చున్నాను. నాకూడా ఆ వూరి రైతొకను సాయం వచ్చేడు. వ్యవసాయం, రాజకీయాలు, ఎలక్షన్ల మీద సింహావలోకనం అయిన తర్వాత ఈ కుటుంబం గురించి అడిగేను.

"ఒకప్పుడు బాగా బతికిన కుటుంబం బాబూ, ఇప్పుడు చితికిపోయింది. దీనికంతటికీ కారణం ఆ ముసిల్దేనంటారు. ఈవిడ పెనిమిటి చల్లని మారాజని సెప్పుకునేవారు. మొదటి భార్య పోతే యీవిణ్ణి చేసుకున్నాడు. ఇప్పుడున్న కరణంగారి తండ్రి రాఘవులని వుండేవారు. ఆయనే ఈ సంబండం ఈయనకి అంటగట్టేడంట"

"ఈవిడకి పిల్లలు లేరా?"

"పెళ్లయిన రెండేళ్లకే ఆయన పోయేడు. ఈ సవితి కొడుకొకడు మిగిలేడు"

"పాపం!"

"పాపం, పుణ్యం దేవుడికెరుక! ఆయన చావును గురించే రకరకాల పుకార్లున్నాయి"

"ఏమని?"

"ఏ రోగం లేకుండా అర్థాంతరంగా పోయాడటండీ... రాఘవులు, యీవిడ కలసి ఆయనకి యిషం పెట్టేరంటారు"

"రాఘవులుకీ, యీవిడకీ బంధుత్వం వుందా?"

"అసలు దూరం సుట్టరికమేదో వుందట. ఆయన పోయిన తర్వాత ఈవిణ్ణీ, సవితి కొడుకునీ ఆ రాఘవులే సేరదీసి యింట్లో పెట్టుకున్నాడంట. తర్వాత ఆస్తంతా కాజేసి బయటికి గెంటేసేడంట"

"మరి, ఈ కొడుకేం చదువుకోలేదా?"

"తండ్రి పోయాక మందెట్టి సంపేద్దారని సూసేరంట. బగమంతుడి దయవల్ల బతికేడు. కానండీ, పాతిగేల్లోచ్చేవరకూ మతిలేక యెర్రిబాగులాడిలా తిరిగేవొడంట. రాఘవులు పోయేక ఈ కరణంగారు ఈళ్లకింత అదరపు సూబెట్టి ఇంటికి పంపించేసేరు. ఏదో తిండిగింజలకీ, జరుగుబాటుకీ లోటు లేదు."

"మరిప్పుడు సవితి కొడుకుతోనే వుంటోందే!"

"రాఘవులు ఆస్తంతా కాజేసింతర్వాత బుద్ధొచ్చి పిచ్చి కుర్రోణ్ణి ఆదరించింది. తర్వాత మందూ, మాకూ ఇప్పించి దగ్గిరెట్టుకుంది. ఈయన దగ్గరుండకపోతే ఎక్కడుంటాదండీ! ఊళోవాళ్లు ఆవిణ్ణి చూస్తే స్నానం చేసి మరీ అన్నం ముడతారు"

మేమిలా మాట్లాడుకుంటూ వుండగా ఏదో లారీ స్పీడుగావొచ్చి వెనకనుంచి రాసుకుపోయింది. నేను ముందుకు పడ్డాను.

"నాన్నా... నాన్నా... నిద్దట్లో పలవరిస్తున్నావు" అంటూ మా అబ్బాయి లేపేడు. మైగాడ్! ఎంత తమాషా అయిన కల!

"ఏదో లారీ చప్పుడు..." అంటూనే వున్నాను. ఇంకా లారీ చప్పుడు స్పష్టంగా వినబడుతూంటే, అది కల కాదన్న భ్రమలో.

"అవును. మన యింటిముందే ఆగినట్టుంది" అన్నాడు మావాడు. బయట ఏదో మాట సందడి వినబడితే తలుపు తీసుకుని డాబా మీదనుంచి కిందకి చూశాను. కాళ్లు గిలగిలా తన్నుకు పడివున్న కుక్క కనబడింది.

"ఏం జరిగింది?" అడిగేను డ్రైవర్ని.

"ఏదో కుంటికుక్క బాబూ. లాభంలేదు. చచ్చిపోయింది" అన్నాడు డ్రైవరు పెదవి విరుస్తూ.

"నాన్నా అది 'రాజా', పక్కవీధిలో కుక్క" అన్నాడు మా అబ్బాయి జాలిగా.

ఇంతలో టెలిఫోన్ మోగితే వెళ్లి రిసీవర్ ఎత్తగానే హాస్పిటల్ నుంచి మా బావ గొంతు వినబడింది. "బావా కంగ్రాట్యులేషన్స్! ఆడపిల్ల పుట్టింది. అంటే యింట్లో లక్ష్మి వెలిసింది."