వంశీ మెచ్చిన కథలు, వ్యాఖ్యానంతో - అసతోమా సద్గమయ

[k3vv3]

ఇటు యజమాని ఆదేశం - అటు మనసు ఆరాటం.

వెట్టిచాకిరీ బ్రతుక్కి అతుక్కుపోయిన అప్పన్నేం చేయగలడు? మనసు చంపుకొని మనడం తప్ప వేరే మరేం చేయగలడు?

ఆ రాత్రంతా అనాసతోటలో సూరమ్మ ధ్యాసలోనే గడిపాడు అప్పన్న. అతనితోపాటు ఆ చుత్తుప్రక్కల తోటలను కాపు కాయడానికి వచ్చిన అప్పన్నలాంటి వాళ్లంతా ఒక్కదగ్గర చేరి కబుర్లు చెప్పుకుంటూ గడిపేశారు.

తెల్లవారు ఝామున వస్తూనే గుడిసెలోకి పోయి ముసుగుతన్ని పడుకుండిపోయాడు అప్పన్న. భర్త వచ్చిన అరగంట పోయింతర్వాత లేచి ఇంటిపనీ, వంటపనీ పూర్తయిందనిపించి యజమానిగారింటికి పనికి వెళ్లిపోయింది సూరమ్మ. రాత్రంతా నిద్ర ఉండి ఉండదన్న ఉద్దేశంతొ అప్పన్నను లేపటం మానేసింది.

ఎండ నడినెత్తికెక్కేసరికి మెలకువ వచ్చింది అప్పన్నకి. అప్పటికి పది దాటిపోయింది. బద్దకంగా లేచి పందుంపుల్ల తీసుకొని గడ్డిమేటు దగ్గరకు వెళ్లాడు అప్పన్న.

అప్పుడే నిద్రలేచి బైటకు తోటలోకి వెళ్లివస్తున్న నూకరాజు, అప్పన్నని చూస్తూనే చిర్రుబుర్రులాడాడు.

"ఏరా ఇవాళ మేకలకి పస్తేనా?! ఎన్నడూ లేనిది దొరగారు ఇవాళ ఇంత ఆలస్యంగా లేచారేవిటీ? పెళ్లాం మోజులో ముసుగుతన్ని పడుకున్నావేమిటి? మనం గిన్నెడు మెక్కగానే సరికాదు. ఆ నోరులేనివి ఏవి తింటాయని అడవికి తోలుకెళ్లడం మానేశావ్?! అప్పుడే నీక్కూడా జిడ్డు బలిసిపోయిందన్నమాట. నిన్ననేపని లేదురా! నాది... నాదిరా బుద్ధి తక్కువ. దిక్కుమాలిన లంజాకొళ్లని నెత్తికుక్కించుకొంటే ఇలాగే ఉంటాది " అని తిట్టుకుంటూ వెళ్లిపోయాడు నూకరాజు.

తన యజమాని ఎన్ని మాటలు అన్నా వినీవిననట్టు తలవంచుకొని పందుంపుల్ల కుంచలా నములుతూనే నిలబడిపోయాడు అప్పన్న.
నూకరాజు తిట్టిన తిట్లకి పూర్వం అయితే పట్టించుకొనేవాడు కాదు. కానీ... ఇప్పుడు ఓ ఇంటివాడే. ఓ ఇంటికి, ఇల్లాలికి యజమానే. అతనిలోనూ చీమూ, నెత్తురూ ఉంది.

నూకరాజు అన్న ప్రతీమాటా అప్పన్న గుండెల్లో సూటిగా నాటుకు పోయింది. కానీ, ఏంచేస్తాడు? ఏంచేయగలడు?
అప్పుడే చూశాడు తలెత్తి... ఎదురుగా చేటతో చెత్తపట్టుకొని నిలబడ్డ భార్యని చూశాడు.

'ఇప్పుడు జరిగిన సన్నివేశం అంతా నేనూ చూశాను ' అనడానికి సాక్ష్యంగా ఆమె కళ్లల్లో నీళ్లు గిర్రున సుళ్లు తిరిగాయి. అప్పన్న మనసు కలుక్కుమంది.

మొహం కడుక్కోవడం పూర్తయిన వెంటనే 'దోని ' (చెట్టుపైగల ఆకుల్ని క్రింద నుండే కోసేందుకు ఉపయోగపడే సాధనం) పట్టుకొని వెళ్లి రెండుమోపుల రావి ఆకులు తీసుకువచ్చాడు అప్పన్న. మేకల మందని ఉంచిన శాల్లో ఆ రెండు మోపుల ఆకులూ పడేసి... గోళాంలో నీళ్లు కూడా పెట్టి బైటకొచ్చాడు.

అంతలోనే అప్పన్నని కేకేస్తూ పోస్ట్ మేన్ అప్పలస్వామి వచ్చాడు. వస్తూనే నూకరాజు దగ్గరకు వెళ్లాడు పోస్ట్ మేన్. ఏవిటో, ఏందుకో అర్థంకాని అప్పన్న ఆత్రుతగా అక్కడకు వెళ్లాడు. అప్పటికే తన పేరున వచ్చిన రిజిస్ష్టరు పోస్టు కవరు సంతకం పెట్టి తీసుకున్నాడు నూకరాజు.
"ఇదిగో! నువ్వు ఇక్కడ నిశీని వెయ్యి " అప్పన్న చేతికి ఇంకో కవరిచ్చి స్టేంప్ పాడ్ అందించాడు పోస్ట్ మేన్ అప్పలస్వామి.
"ఎందుకూ? ఎందుకు సావిగారూ!"

"మన అనాసతోటల గురించిరా! వెయ్యి" నూకరాజే కల్పించుకొని అన్నాడు. యజమాని సమాధానం విని మరి మారు మాట్టాడలేదు అప్పన్న. ఆ కవరు ఏవిటో, ఎందుకో అర్థమయిపోయింది. కానీ, దేనికో అర్థం కాలేదు అప్పన్నకి.

పోస్ట్ మేన్ వెళ్లిపోయిన తర్వాత నెమ్మదిగా అడిగాడు అప్పన్న.

"దేనికయ్యా ఈ కవిరిప్పుడొచ్చింది?" తల గోక్కుంటూ అన్నాడు.
"రేపు అనాసతోటల అధికార్లు వస్తారట! మనల్నందర్నీ పంచాయతీ ఆఫీసుదగ్గర పదికల్లా ఉండమన్నారు. నువ్వు రేపుకూడా అడవికెళ్లకు "
'ఎందుకూ, ఏవిటీ?' అని మరడగలేదు అప్పన్న.

అప్పన్న చేతిలో ఉన్న కవరు తీసుకొని బీరువా దగ్గరకు వెళ్లాడు నూకరాజు.
"నేను గుడిసెకు పోతానయ్యా!" నెమ్మదిగా అన్నాడు అప్పన్న.

"ఊ! సాయంత్రం వేగంగా లేచి మేకలకి ఆకులూ గట్రా సంపాదించి ఉంచు " వెనుతిరక్కుండానే అన్నాడు నూకరాజు.
గుడిసెలో...!

నులకమంచం మీద వెల్లికిలా పడుకొని గుడిసె పైకప్పుకేసి చూస్తూ ఆలోచిస్తున్నాడు అప్పన్న. అతని ఆలోచన్లు మూడేళ్ల క్రిందకు మళ్లాయి.
ఆ ఆలోచనలన్నీ అనాసతోటలు, కవర్లు... ఇలాంటి సంతకాల కవర్ల గురించే.... ఆలోచిస్తున్నాడు అప్పన్న.

మూడేళ్లనాటి మాట -

అడవినుండి మందని మళ్లించి ఇల్లు చేరుకున్నాడు అప్పన్న. అప్పటికింకా అప్పన్నకి పెళ్లి కాలేదు. ఆసరికే అప్పన్న కోసం ఎదురు చూస్తున్న నూకరాజు అప్పన్నని కేకేసి పిల్చాడు.

బల్లమీద కాగితాలు ముందరేసుకొని కూర్చొని ఉన్నాడు నూకరాజు. ద్వారం దాటి లోపలకు వస్తూ అన్నాడు అప్పన్న.
"ఏవయ్యా! పిల్చావు?" తలపాగా చుట్టుకుంటూ అన్నాడు అప్పన్న.

"ఏవీ లేదురా! ఇక్కడ నీ సంతకం వేయించుకుందామని"

"ఎందుకయ్యా!... ఏమిటీ?" ఆత్రంగా నవ్వుమొహంతో అన్నాడప్పన్న. 'ఇన్నాళ్లకి, ఇన్నేళ్లకి తన సంతకం... తన అవసరం కావలసి వచ్చింది. ఎవరికో కాదు తన యజమానికి ' ఆ ఆనందం తట్టుకోలేకపోతున్నాడు అప్పన్న.

"గవర్నమెంటోళ్లు ఒకో మనిషి పేరునా ఒకో ఎకరం భూమి దేవుడికొండ మీద ఇస్తున్నారు. నీ పేరున కూడా ఒక ఎకరానికి పెడదామనీ..."
"అదెందుకయ్యా?!"

"ఎందుకేవిట్రా? అనాసతోట వెయ్యాలి. అనాసతోటలు పండేది కూడా ఎక్కడనుకున్నావు? కొండప్రాంతంలోనే కదా! అందుకని ఒకో రైతుకూ ఒకో ఎకరం ఇస్తూ మూడువేల రూపాయలు అప్పుక్రింద గవర్నమెంటే ఇస్తుంది. పంట చేతికందిన తర్వాత ఆ అప్పును సక్రమంగా జమచేస్తే ఆ భూమి కూడా మనకే దక్కుతుంది. పట్టా కూడా రాసిస్తారు"

"................................." నవ్వుతూ అంతా విని నిశాని వెయ్యమన్నచోట వేసేశాడు అప్పన్న.
"రేపు బ్యాంకు ఆఫీసర్లు వస్తారు. సాయంత్రం వేగంగా మందనుంచి వచ్చెయ్!"

"అలాగే!" అంటూ వచ్చేశాడు అప్పన్న.
ఆ తర్వాత మూడు సంవత్సరాలు అయిపోయిన తర్వాత మొదటి పంట చేతికందినప్పుడు అప్పన్న పేరున ఓ రిజిష్టరు కవరు వచ్చింది. ఆ తర్వాత మరో మూడు కవర్లు వచ్చినప్పుడు భయంతో అప్పన్న గాబరా పడిపోయాడు. తన యజమాని మాటపై విశ్వాసం పోయి పోస్ట్ మేన్ అప్పలస్వామిని అడిగాడు అప్పన్న.

గవర్నమెంటు వాళ్ళు ఇచ్చిన భూమి, అప్పు నీ పేరనే ఉందని...ఆ బాకీ చెల్లించే బాధ్యతయినా, హక్కు అయినా అప్పన్నకే ఉందని పోస్ట్ మెన్ అప్పలస్వామి చెప్పిన తర్వాత చాలాసార్లు ఆ అనాస తోట అప్పు గురించి తన యజమానితో ప్రస్తావించించాడు అప్పన్న. అలా ప్రస్తావించమని సలహా ఇచ్చింది కూడా పోస్ట్మెన్ అప్పలస్వామే. !

"నీపేర భూమి ఉన్నప్పుడు నిన్ను పట్టుకుంటారు తప్ప అతన్ని ఎందుకు అడుగుతారు? ఎప్పుడైనా ఆ అప్పుకు బాధ్యుడవు నువ్వే.! ఇవాళ కాకపోయినా రేపైనా గవర్నమెంటు తన అప్పు వసూలు చేసుకోవడానికి ఎన్ని ప్రయత్నాలు చేస్తుంది. ఆఖరికి నీ ఇల్లు , ఆస్తి జప్తు చేసైనా అప్పు వసూలుకు ప్రయత్నం సాగిస్తుంది.

ఎందుకైనా మంచిది ఒకసారి ఈ విషయం మీ అయ్యని అడిగి చూడు. "
ఆ రోజు పోస్ట్ మెన్ అప్పలస్వామి గీతోపదేశానికి అర్జునుడిలా చేతులు జోడించి నమస్కారం చేస్తూ కూర్చుండిపోయాడు అప్పన్న.

సూరమ్మ కుదుపులకు కళ్ళు తెరిచాడు అప్పన్న. ఆలోచిస్తూ ..ఆలోచిస్తూ ఎప్పటికి నిద్రపోయాడో తెలీదు. కళ్ళు తెరిచి చూసేసరికి ప్రక్కన భార్య సూరమ్మ నిలబడిఉంది. ఎందుకో కడుపులో మంటగా అనిపించింది అప్పన్నకి. తను మధ్యాన్నం తిండి తినలేదన్న విషయం గుర్తొచ్చి చిర్రెత్తుకొచ్చింది ఎదురుగా సూరమ్మని చూసేసరికి ఒళ్ళు మండుకొచ్చింది అప్పన్నకి.

" తిండికి లేపడానికి ఏవొచ్చింది నీకు!"

" బాది..బాది విసిగిపోయి ఆకలైతే నువ్వే లేస్తావని ఊరుకొన్నాను..."అంటూనే " లేవయ్యా!ఏవిటా మొద్దు నిద్ర అవతల ఆ ఏటగాళ్ళు (పోతుల్ని కొని తామే నరికి మాంసం అమ్ముకునేవాళ్ళు) కూర్చున్నారు"

" ఎందుకూ!? అక్సురుకున్నాడు అప్పన్న.

" ఎందుకేటి? మేకపోతుని కొనుక్కున్నారు. దాన్ని తీసుకు వెళ్ళడానికి....!"

" ఏపోతూ...?"

"బొకడ-బొకడపోతు తెలీదా? ఇంకేపోతుందని పోతానంటున్నావ్?"

" అమ్మేశారా?!"

" ఆ...! కొనుక్కున్నారు కాబట్టే దాన్ని తీసుకెళ్దామని దగ్గరకు వెళ్ళారు. ఒక్కోడికీ నాలు పోట్లు పొడిచింది. పాపం.. ఎవరూ దాని జోలికి పోలేక పోయారు. " నవ్వాపుకుంటూ అంది సూరమ్మ.

"......." మౌనంగా లేచాడు అప్పన్న.

" ఏగంగా ఎల్లి దాన్ని ఆల్లకు అప్పగించేసి రా...అయ్యగారు కూడా కసురుకుంటున్నారు ఎల్లు " గుడెసెలో నుండి బైటకు తోస్తూ అంది సూరమ్మ.
బొకడపోతును తీసుకుని ఆ ఏటగాళ్ళతోబాటు ఇంటివరకూ తోలుకెళ్ళాడు అప్పన్న. అప్పటికే అక్కడ బాన, కత్తీ గట్రా సిద్ధం చేసి ఉంచారు. వీళ్ళు వెళ్ళిన వెంటనే ఒకడు బొకడపోతు వెనక రెండు కాళ్ళూ ఒడిసి పట్టుకున్నాడు. రెండో వాడు అప్పన్న చేతిలో ఉన్న మెడకన్ని( మెడకు కట్టే త్రాడు) పట్టుకొని ముందుకు బలంగా లాగుతూ నిలబడ్డాడు.