వంశీ మెచ్చిన కథలు, వ్యాఖ్యానంతో - అసతోమా సద్గమయ

[k3vv3]

పొద్దస్తమానం తమ పని తాము చేసుకొని రాత్రయ్యేసరికి తమ పూరిగుడిసెని చేరుకొని కష్టసుఖాలు చర్చించుకునేవారు భార్యాభర్తలిద్దరూ.
కౌలుకు ఇచ్చిన భూమిని కూడా తిరిగి తీసుకొని అప్పన్నకు అప్పగిస్తూ ఇలా అన్నాడు నూకరాజు.

"ఒరేయ్! నీకూ పెళ్లయింది. పెళ్లావూ ఉంది. ఎంతకాలం నా ఇంట్లో తిండితిని, నా కోసం బ్రతికి బట్టకడతావ్? నేనిచ్చే వందా నీకే చాలదు.
ఇకనుండి మన పొలం కూడా నీవే పండించుకో. సంవత్సరానికి సరిపడా ధాన్యం నువ్వు తీసుకొని మిగతా ధాన్యం అమ్మేసి డబ్బు అమ్మగార్కి ఇచ్చేయి. ఇకనుండీ నీకు చేతి పై ఖర్చుకి ఏభై ఇస్తూ మిగతాది నీ పెళ్లాం పేర బ్యాంకులో వేస్తాను. సరేనా?

ఆ వేళ... తన యజమాని... తనని ఆయన ఎదురుగా కూర్చోబెట్టుకొని బోధించిన బోధన సంతోషంలో ముంచెత్తింది అప్పన్నని.
అంతవరకూ అంతవరకూ తను దాచుకున్న డబ్బుల్లో ఇంట్లోకి కావలసిన వస్తువులు, పట్టిమంచం, స్టీలు సామానులు, వంట పాత్రలు ఇతరత్రా సామానులు కొని పడేశాడు అప్పన్న.

ఉదయాన్నే భార్య లేచి వంటచేసి తన యజమాని గారింటికి పోతుంది. తిరిగి సాయంత్రం వేగంగా వచ్చి వంట చేసేస్తుంది. మధ్యాహ్నం భోజనానికి వచ్చి క్షణం నడుంవాల్చి తిరిగి రెండు గంటలకల్లా అక్కడుండాలి.

'పాపం... తనపని తలు చేసుకుంటూ తనూ కష్టపడుతోంది!' అప్పుడప్పుడూ ఆ ఆలోచన వచ్చినప్పుడు బాధ కలిగేది అప్పన్నకి. ఎక్కడో పుట్టి... ఇక్కడ పెరిగి... పెళ్లి చేసుకొని తనూ... భార్య... తన ఇల్లూ... వాకిలీ... భావిజీవితం గురించి కలలు కంటూ జీవించసాగాడు అప్పన్న.

"నువ్వు మందని ఎందుకు తోలుకెళ్లావ్?!" కుర్చీలో నుండి లేవకుండానే ఘీంకరించాడు నూకరాజు. అతని ప్రక్కనే అతని సతీమణి పార్వతమ్మ నిలబడి ఉంది. నూకరాజు కుదురుగా తలపాగా చుట్టి ఉన్న తలని దించుకు నిలబడ్డాడు అప్పన్న.'

"........................................." యజమాని అన్న ప్రతీమాటా చెవులు రిక్కించుకుని విన్నా నోరు మెదపలేదు అప్పన్న.
"మందని అడవికి తోలుకెళ్లి కలలు కంటూ కూర్చుంటే ఎలా అవుతుంది? అలాంటప్పుడు చాతకాదని కాళ్లు ముడుచుకొని ఇంట్లో కూర్చోవాలి..." క్షణం ఆగి... "మెఖం దీన్ని తింటూంటే చూస్తూ కూర్చున్నావా?... ఏవిట్రా? ఉలకాపలకవ్! బంకిబుక్కడంలాగా... బట్టి కొట్టుకుపోయిందా నోట్లో. నేను అడుగుతున్నది నిన్నే. అర్థమవుతోందా?! కళ్లల్లో నిప్పులు కురిపిస్తూ లేచాడు కుర్చీలోంచి నూకరాజు.
జరుగుతున్న తతంగమంతా వంటగది ద్వారం దగ్గర నిలబడి గమనిస్తోంది అప్పన్న భార్య సూరమ్మ. భర్త దెనావస్థని చూసేసరికి సూరమ్మ కళ్లనీళ్లు కుక్కుకుంది. మనిషంత మనిషిని పట్టుకొని నానా దుర్భాషలు ఆడుతుంటే సూరమ్మ మనసు సహించటం లేదు.

ఏదో...! జరిగిపోయిన చిన్న తప్పుకు ఎంత పెద్ద రాద్దాంతం? మనసులోనే గుణుక్కుంటోంది సూరమ్మ.

నోట్లో చీరచెంగు కుక్కుకుని నిలబడి చూస్తోంది. భర్త దీన పరిస్థితిని చూస్తోంటే సూరమ్మకి కళ్లనీళ్లు ఆతటం లేదు. కట్టలు త్రెంచుకోబోతున్న దుఖాన్ని చీరచెంగుతో నొక్కిపట్టి శిలలా నిలబడి పోయింది.

"అడివంతా గాలించానయ్యా! చీకటి పడ్డ తర్వాత పొడమేక కనిపించింది. ఇంకా చీకటి పడిన దాకా ఉంటే అడవిలో చిక్కుకుపోతామని మందని మళ్లించేశాను" ఎట్టకేలకు చిన్నగా చెప్పాడు అప్పన్న.

"ఏడిశావ్! ఆంబోతులాంటి బొకడపోతు ఏవైందో? ఏవిటో! చూడకుండా ఈ చచ్చినదాన్ని తీసుకువచ్చావ్. ఇప్పుడు దీన్ని ఏం చేస్తాం? పోన్లే, దీన్లో మాంసం ఉందా? అంటే అదీ లేదు. అసలు ఇంతకీ... బొగడ సంగతేంటట?"

"ఇప్పుడు తిండి తిని లాంతరట్టుకెళ్తానయ్యా!"

"ఎలాగో తగలడు. నాకు మాత్రం ఉదయానికల్లా ఆ బొజడతో కనిపించాల నువ్వు. అరేయ్ అప్పన్నా! ముందు నువ్వు తిండి తినేసి చుక్కలోడి ఇంటికెళ్లి మన దగ్గర మేక ఉందని, కావలిస్తే తెల్లవారు జామునే వమ్మెయ్యమను. ఆలస్యమయితే ఇది పాడయిపోతుంది."
"అలాతే!" తలవూపుతూ అనుకున్నాడు. "చచ్చిన మేక"ని కూడా సొమ్ము చేసుకుందామని గావాల?! అసలు వచ్చినా వందో... ఏభయ్యో వస్తుంది. ఆ చుక్కలోడు ఇచ్చేది తక్కువ. ఆడు అమ్ముకొనేది చిల్లర వంతులు కదా! ఎక్కువే వస్తుంది. అసలు చచ్చిన మేక మాంసం అని తెలిస్తే ఎవరు కొంటారు?

భోజనం చేసినప్పుడు తన బాధనంతా ఏకరవు పెట్టింది సూరమ్మ. అంతవరకు దిగమ్రింగుకున్న దుఖాన్ని వెళ్లగక్కేసింది. భార్య ఆవేదన అర్థం చేసుకున్న అప్పన్న అన్నాడు. "మన తల అమ్ముకున్నోళ్లవే! తలదించుకు నిలబడ్డంత మాత్రాన మనకేవీ చిన్నతనం కాదు. నేను కొండకాసి ఎళ్లాల, నువ్వు తలుపులు వేసి పడుకో"

తన యజమాని చెప్పిన కబురు చెప్పేసి చాకిరేవు కొండవైపు బయలు దేరాడు.

చుట్టూ కటిక చీకటి. ఉండుండి గుడ్లగూబల అరుపులు. చాలా భయంకరంగా వుంది వాతావరణం. కానీ, అప్పన్న దేన్నీ పట్టించుకోవడంలేదు. అప్పన్న ఆలొచన్లన్నీ సాయంత్రం జరిగిన సంఘటన మీదే కేంద్రీకృతమై ఉన్నాయి.

"పొడమేకని మెఖం పొట్టన బెట్టుకుంది. దాన్లోన తన తప్పేవుంది? ప్రతీ మేకనీ కాపు కాయలేలు కదా? మందనయితే అడవికి తోలుకెళ్తాను. తిరిగి మళ్లిస్తాను గానీ ఏ మేక మేస్తొందో... ఏది మెయ్యలేదో గమనించలేను కదా?!

మధ్యన ఈ ఎదవ బొకడ ఒకటీ! ఏవైందో... ఎక్కడ చచ్చిందో, కొంపదీసి దీన్ని కూడా మెఖం మేసేసిందా? ఇంకేవన్నా వుందా? నాలుగైదొందలు ఖరీదు చేసే బొకడగానీ చచ్చిపోతే తనని ఉంచుతాడా తన యజమాని?

ఆ ఆలోచన మెదిలేసరికి గబగబా అడుగులు వేయసాగాడు అప్పన్న.

కొంతదూరం నుండి ఒక ఆకారం మెల్లిమెల్లిగా కుంటుతూ తనవైపే రావడం గమనించాడు అప్పన్న. మరింత పరిశీలనగా చూశాడు.
కుంటుకుంటూ వస్తోంది బొకడ!' మనసులోనే అనుకున్నాడు. అప్పన్నకి పట్టలేని ఆనందం ఆవరించుకుంది.

సంతోషం ఉక్కిరిబిక్కిరి చేసేస్తోంటే పరుగు పరుగున వెళ్లి దాన్ని కలుసుకున్నాడు. ఆనందంగా దాని పీకని వాటేసుకున్నాడు అప్పన్న.
ఎదురుగా వస్తున్న వెలుతురు రవ్వ పరుగు పెట్టేసరికి చెవులు రిక్కించుకు నిలబడిపోయింది బొకడపోతు. ఆ వెలుతురులో తన యజమాని కనిపించేసరికి పరుగు పరుగున ఎదురు వెళ్లింది. దానికి ఆ సమయంలో కాలు బాధ తెలీలేదు.

అప్పుడు... ఆ తర్వాత చూశాడప్పన్న. బొకడ ఎందుకు మెక్కుతున్నదీ కనుక్కుందామని వొంగొని కాళ్లవైపు చూశాడు. ముందర రెండు కాళ్లల్లో ఒకదానికి గాయమై ఉంది. రక్తం ధారలా కారుతోంది. గభాలున తలపాగా విప్పేసి రక్తం కారకుండా దాని కాలికి గట్టిగా కట్టాడు.
ఆ మూగజీవి తన బాధని... తను పడ్డ శ్రమని చెప్పుకోలేకపోయినా అప్పన్నకి అర్థమయిపోయింది.

'పొడమేకని మెఖం చంపుకు తింటున్నప్పుడు చూసిన బొకడపోతు ఆ మెఖంతో పోరాడి దాన్ని తరుముకుంటూ వెళ్లుంటుందని గ్రహించగలిగాడు. అలాంటప్పుడే మెఖం దీనిపైబడి కరిచినట్టుంది ' అనుకున్నాడు అప్పన్న.

అది నిజవన్న విషయం ఆ బొకడపోతుకే తెలుసు.

ఆ రోజు...

తన పనంతా పూర్తి చేసుకొని ఎనిముదయ్యేసరికి మందని అడవికి తోలుకువెళ్లడానికి బయలుదేరాడు అప్పన్న. అంతలోనే తన పెళ్లాం ద్వారా యజమాని కబురు పెట్టేసరికి వెళ్లి కలుసుకున్నాడు.

"ఇకనుండీ రోజూ రాత్రుళ్లు మన అనాసతోటలో పడుకోవాల్రా! ఇది అనాసకాయల సీజను కదా! దొంగలంజాకొళ్లు... దొంగవెధవలు కోసుకుపోతారు. ఇవాళ నువ్వు మందనుండి వచ్చిన వెంటనే తిండి తిని తోటలోకి వెళ్లిపో!"

యజమాని చెప్పింది విని తలవూపుకొని యాంత్రికంగానే మందతో బయలు దేరాడు అప్పన్న.
గుడిసెలో ఇవాళ నుండీ సూరమ్మ ఒక్కర్తీ పడుకోవాల? పాపం! అదొక్కర్తీ ఎలా పడుకుంటుందో ఏమో?

ఆ రోజంతా అన్యమనస్కంగానే సాయంత్రం వరకూ అడవిలో గడిపాడు. మందని మళ్లించి ఇల్లు చేరుకున్నాడు.

మేకలమందని శాల్లోకి తోలి తడికేసి గుడిసెలోకి పోయి, విచారంగా కూర్చున్నాడు అప్పన్న.

'దేవుడి కొండకి ఇప్పుడు తిండి తిని ఎలా వెళ్లడం? ఇప్పటికి ఉదయం నుండీ ఆయిసుపు లేకుండా పోయింది. ఎదవ ఒక దగ్గర ఉండి ఛస్తేనా? అడ్వంతా త్రిప్పించాయి. ఈరోజు మందని మళ్లించే సరికి తలప్రాణం తోక్కొచ్చింది. మందని మళ్లించేసరికి ఎంత కష్టమనిపించింది?

ఇటు తోలితే అటూ, అటు తోలితే ఇటూ... ఈ మేకలకంటే గొర్రెలు నయం. ఉంటే అన్నీ ఒక్కదగ్గరే ఉంటాయి. మేస్తే ఒక్కదగ్గరే మేస్తాయి' ఆలోచిస్తూ అలాగే నడుం వాల్చాడు అప్పన్న
.
నులకమంచం నుసికి... నొప్పికి ఎవరో మర్దనా చేస్తున్నట్టనిపించింది అప్పన్నకి.
అసలు సూరమ్మని వొదిలి వెళ్లడానికి మనసొప్పలేదు అప్పన్నకి.

అవును ఎలా వెళ్తాడు? అప్పన్న ఏవైనా ముసలోడా? పాతికేళ్ల వయసుగల పడుచుజంట. పెళ్లయి మూన్నాళ్లు కాకుండానే విడిగా ఉండమంటే ఉండగల్రా?

అదే కుర్రవయసు అప్పన్ననీ చిత్రవధ చేస్తోంది.