వంశీ మెచ్చిన కథలు, వ్యాఖ్యానంతో - అసతోమా సద్గమయ

[k3vv3]

ఇప్పుడు నరసయ్య మామ బలమైన చేతుల్లో - లంక పొగాకు ఘాటైన వాసనల్లో ఏవో పీడ కలలు - కలల్లోంచి పీడ కలల్లోకి మేల్కొని - తెల్లవారగా వళ్ళంతా పచ్చి పుండు - వేడి నీళ్ళ స్నానం - సాంబ్రాణి ధూపం - తలార బెట్టుకుంటూ,

ఆ పొగల వెనుక నుంచి, ఆకురుల మధ్య నుంచి...

మబ్బుల్లో చందమామలా ఉండేది - అప్పుడే నే వెళ్ళేది!

పొగల తెరల్లోంచి - వత్తైన కురుల్లోంచి, మత్తు కనుల్తో వాలిపోతున్న రెప్పల రహస్యపు లోకాల లొంచి చూస్తూ పిలిచేది -

"రా..." అంటూ నాకేదో తెలియని ఆకర్షణ, చెప్పలేని ఆరాధన!

ఈ దేవతను ఎలా కొలవాలి?

ఎర్రమందారం పూలు కోసి ఇచ్చా!

వెడప్పాటి రేకుల మధ్యలో పుప్పొడి అలవోకగా బుగ్గలకు అలదుకుంటూ - "ఇవ్వాళ ఎక్కడకు వెళ్లావు..." అనేది!

"ప్రొద్దున వెంతెన దగ్గరకు వెళ్లా - సరుకుల కోసం. నాట్లు మొదలుపెడుతున్నారు... పదిహేను రోజుల పొలంపని.

నిలవ కూలీలు - వచ్చారు. చెరువు దగ్గర దొడ్లో పెట్టారు.

రేపే మా ఊడుపు! మీకు చాలా పొలం ఉందిగా...

"మామ చెప్పలేదా?"

"ఆ ఇప్పుడే తెలుస్తున్నాయి..."

తర్వాత వెళ్ళేటప్పుడు... "వెళ్ళొస్తానత్తా..."

అన్నప్పుడు సున్నుండలు పెట్టింది - మత్తైన నేతి వాసన!

తర్వాత చేను దుమ్ము చేయటం, నిండా నీరు పెట్టడం, గట్లు వేయటం, నారు మోయటం.

దున్నలతో బల్లలాగటం, చేను చదును చేయటం ఆడకూలీలు, తుమ్మెద పాటలు పాడుతూ నాట్లు వేస్తుంటే నారు అందీయటం -

ఊడుపులు అయ్యేవరకూ ఊపిరాడేది కాదు -

*****

ఎప్పుడైనా తీరిక ఉంటే, సాయంత్రం కాలవ గట్టుకు నేను, చిన్నత్త వెళ్లే వాళ్లం - తారక్క అప్పుడప్పుడు వచ్చేది...

దారిలో పెద్ద మర్రి చెట్టు, బలంగా ఊడలు దిగి కాళ్ళ కింద ఆకులు, ఒకోసారి మెత్తగా, ఒకోసారి గలగలలాడుతూ - గట్టు మీద కూర్చొని - వాలే పొద్దుని చూస్తూ ఉండిపోయేది.

అంతలో రాదారి పడవ చిరుగుల - తెరచాపనిండా గాలితో బరువుగా వయ్యారంగా వస్తుండేది -

మెల్లగా మమ్మల్ని దాటి, దిగువకు వెళ్లిపోయేది. "ఎక్కడికి పోతున్నాయి ఈ పడవలు...?" అనేది. దిగంతంలో పొద్దు దిగిపోతుంటూ ఎంత వింతగా ఉండేది! చిన్నత్త, ఆమెకిష్టమైన పనులు ఎంతో తేలిగ్గా చేసేది - ఎప్పుడూ అలసినట్లు కనపడేది కాదు.

ఊడుపులు అయిన తర్వాత యూరియా వేశాం - చేను ముదురు పచ్చగా మారి ఆరోగ్యంగా ఉంది!

నేను త్వరలోనే గుడివాడ వెళ్ళిపోయాను - డిగ్రీలో చేరేందుకు.

వినాయకచవితికి వచ్చినపుడు, చిన్నత్తను చూసేందుకు వెళ్లా. పెరట్లో ఒక రకమైన గ్రేస్ తో నడుస్తోంది.

అప్పటికి చూలాలు! ముఖం అంతా వింత మెరుపులో వెలిగిపోతోంది -

పొగడ పూల చెట్టు క్రింద, నవారు మంచం మీద కూర్చొని ఏదో దండ గుచ్చుతోంది... సన్నగా పాడుతూ...!

మంచం అంచున కూర్చున్నా...

నన్ను చూసి చిన్నగా నవ్వింది... 'ఎలా ఉన్నావు..."?

నా గుండెల్లో ఏదో బరువు - తెలియని దిగులు -

ఈ దేవత మనిషై పోతున్నట్లు - మనుషులో ఒక్కటైపోతున్నట్లు చెప్పలేని బాధ - నాకు.

ఆమె ఏదో బాధ్యత కోసం వచ్చినట్లు ఏ కంప్లెయింటు లేకుండా తన పని - తన శాపం అనుభవిస్తున్నట్లు నిర్లిప్తంగా... అనిపించేది నాకు!

వారం రోజులు అప్పుడు, చేలలో కలుపు తీసి, నీరు మార్చే వాళ్లం. చేను రెండడుగులు పెరిగి గాలికి తలలు అలలుగా మారుతుండేది.

అక్కడక్కడా తెల్లని పిట్టలు వాలి నీళ్లలో పురుగులు తింటుండేవి. పెద్ద గట్ల మీద దోసపాదులు పెట్టాం.

మళ్లీ నేను కొద్దిరోజులు శలవలకు వచ్చేసరికి -

ఆ ఇంట్లోనే ఒక మిడ్ వైఫ్ సాయంతో మగ పిల్లవాణ్ణి కన్నది.

ఆ తర్వాత బాలింతరాలిగా తలకు చెవులకు గుడ్డ కట్టుకుని తిరుగుతున్న చిన్నత్తను చూశాను.

కాని ఆమెలో తన్మయత్వం ఏది - ఇవన్ని తన బాధ్యతలేనా? శాపంలో భాగాలేనా? ఈమె తల్లి తరుపు వాళ్ళెవరూ రాలేదే? ఎవరూ లేరా?

ఎక్కువ సేపు నేనూ.. తారక్క, ఆమెతోనే ఉండేవాళ్ళం.

బాబుని ఎత్తుకుంటానికి ఇచ్చేది...

నాకేదో వింత ఆనందం - ఆ పసిగుడ్డును పొదవి పెట్టుకుంటూ, ఆ లేత స్పర్శకు - ఆ మెత్తని పొత్తిళ్ళ - జాన్సన్ బేబి పౌడరు పసివాసన నాకెంతో హాయిగా ఉండేది - బాబు అరచేతులు అరికాళ్ళు - నా ముఖానికి అద్దుకుని ఆనందిస్తుంటే - చూస్తూ ఉండిపోయేది... వాడి నవ్వు నాకెంతో అబ్బురంగా ఉండేది!

నరసయ్య మామకు కలిగిన ఆనందానికి అంతులేదు! ఊరంతా పండగ చేశాడు - తర్వాత ఉయ్యాల పండక్కు ఊరు, పక్క ఊరు అందర్నీ పిలిచాడు.

ఊళ్లో ఆడంగులకు ఈమె మీద ఏదో అసూయ ఉండేది. గర్విష్ట అని గుసగుసలు పోయేవారు...

అయినా ఉయ్యాలకు అందరూ వచ్చారు...

నాకు ఈ ఉయ్యాల కూడా చిన్న పందిరి మంచం లాగానే అన్పించింది.

అంతా నగిషీలతో, చిన్న తెరతో బొమ్మలతో - కొత్త వార్నిష్ వాసనతో - గిలకలతో - మీగడలాంటి గుడ్డలతో - వాడి బుల్లి గుప్పిట్లతో - అపుడే వేసిన పులిగోరుతో - బంగారు మొలతాడుతో - అంతా సందడే - అంతా పండగే -

ఇంత సందడిలోనూ - మామూలుగా తనపని చేసుకుంటూ కన్పించింది చిన్నత్త. మరికొంత శాపం తీరినట్లు - అన్పించింది!

*****

వరిచేలు ఏపుగా పెరిగి గాలికి ఊగుతున్నాయి. ఇప్పుడిపుడే పొట్ట మీద కొస్తున్నాయి. పొలం చుట్టు తిరిగి, మావులు, బోదులు సరిచూసి, గొడ్లకి పచ్చి వరి కోసుకుని మోపు నెత్తిన పెట్టుకుని ఇంటికి వస్తుంటే చిన్నత్త చూసేది!

'అబ్బో! చాలా కష్టపడుతున్నావే!" అనేది!

"కాదులే అత్తా! కాలేజీలో చదవటం ఇంకా కష్టం!"

అంటూ నవ్వే వాణ్ణి!

తర్వాత వారంలో...

అప్పుడే నాకు ఆట్లమ్మ పోసింది - అరిటాకుల్లో చుట్టి, చాకలి పరగడపునే కల్లు త్రాగించాడు - తర్వాత వారం రోజులు జ్వరంతో మంచాన పడ్డాను. నన్ను చూడ్డానికి చిన్నత్త వచ్చింది - నా మంచం మీద కూర్చోబోతే "వద్దత్తా! నీకు అంటుకుంటుందేమో..." అంటున్నా - ప్రక్కనే కూర్చొంది.

నా గొంతులో వణుకు - కన్నుల్లో చీకటి చూసి కంట తడిపెట్టింది.

అయ్యో! దేవతలు ఏడుస్తారా?!

బాబాయి పోలేరమ్మకు పుంజును కోయించాడు! గణాచారి పూజ గడగడలాడించాడు. కాలేజీ పదిరోజులు పోయింది!

*****