వంశీ మెచ్చిన కథలు, వ్యాఖ్యానంతో - అసతోమా సద్గమయ

[k3vv3]

సంక్రాంతి కానుక - కొనకళ్ళ వెంకటరత్నం

అల్లంత దూరంలో కందిచేల గుబుర్లలోనుంచి హరిదాసు చిరతలు మోగినయ్యో లేదో, వీడి వీడని పొగమంచులోని వాకిట్లో గర్రబ్బండి ఘల్లుమని ఆగింది. బండి చక్రం అప్పుడే అమర్చిన తల్లి గొబ్బెమ్మమీద నించి పోనిచ్చినందుకు జట్కావాలా మీద చెల్లాయి కళ్ళెరజేసేలోగా అక్కాయి బండిలోనించి దిగింది. చెల్లాయి ముఖం వికసించింది. కళ్ళల్లో నుంచి మంకెనలు దిగజారి మల్లెపువ్వులు మాలలు గట్టాయి, "అమ్మా, అమ్మా అక్కాయోచ్చిందేవ్!" అంటూ ఇంట్లోకి పరుగెట్టింది.

ఇంట్లో చల్ల గిలగొడుతున్న రామాయమ్మ బైటకొచ్చింది. ముందు పెద్దమ్మాయీ, వెనకాల సూట్ కేసూ రావడం గమనించింది. కాని ఆమె చూపు వెనకాతల బండిలో నుంచీ ఎవరైనా దిగబోతున్నారా అన్న దిలాసాలోనే నిలిచి పోయింది. మరెవ్వరూ దిగలేదు. ఉదయించీ ఉదయించగానే మబ్బుల్లో చిక్కుకున్న చంద్రబింబ మయింది రామాయమ్మ మొహం.

"ఆయన రాలేదా అమ్మా!" అని తల నిమిరింది తల్లి.

"లే" దని తలూపింది సుశీల.

"మామూలేగా!" అని చప్పరించింది తల్లి.

"ఆయన కదో సరదా" వంటింట్లోకి దారితీస్తూ వ్యాఖ్యానిస్తోంది రామాయమ్మ.

"అందరి అల్లుళ్ళతో పాటు వస్తే ఆయన గొప్పేమున్నదిహ" అని కిలకిల నవ్వింది సుశీల.

"మరీ రేపు పండగనగా నిక్కచ్చిగా బయలుదేరి రావాలటే సుశీ! నేను చూస్తే ఒంటరిదానినాయెను..."

"అది కాదమ్మా! ఆయన బొంబాయి నుంచి వస్తారేమో, ఇద్దరమూ కలిసి వద్దామని యిన్నాళ్ళూ రేపూ, మాపూ అని ఎదురు చూచి చూచి ఇలా లాభంలేదని బయలుదేరాను చెప్పొద్దూ."

"ప్రతియేటా ఆయన కున్నదేగా అలవాటు - ఇక వస్తాయిగా ఉత్తరాలు. "నేను వస్తే చిన్న రవ్వల ఉంగరం, లేకపోతే, నన్నూ భాయ్ జ్యూయలరీ నించీ కొత్తరకం నెక్లెస్" అని ఊరిస్తో.

చెల్లాయి కలకండ అక్కాయి నింకా పలకరించనే లేదు. చాలా అర్జంటు పనిలో మునిగిపోయింది. అప్పుడే యిరుగు పొరుగిళ్ళలో జోరబడి "మా అక్కాయొచ్చంది. మా అక్కాయి!" అని దండోరావేసి అలిసిపోయి పులుసుకూరై పలకరించే దమ్మయినా లేక అక్కాయి చెయ్యి పట్టుకుని చక్కా ఊరుకుంది. ఆ పిల్లకు యింట్లోకి వచ్చిపడిన ఆనందాన్ని గబగబా నలుగురికీ పంచేస్తేనేగాని తీరదు.

పుట్టింటి కొచ్చిన సువర్ణా, చంద్రకళా చదువుతున్న పత్రికలూ, అల్లుతున్న లేసులూ వదిలేసి ఒక్కబిగిన వచ్చిపడ్డారు.

రామాయమ్మ ఇంకా కుశల ప్రశ్నలే ముగించలేదు. ఆడబిడ్డ ధిమాకీలూ, అత్తగారి ఆరళ్ళూ ఇంకా ప్రసంగంలోకి రానేలేదు. గుచ్చిగుచ్చి ప్రశ్నలు వేసి తేల్చుకోవాల్సిన ఘటా లింకా మిగిలే వున్నాయి. అప్పుడే తుపాను వచ్చిపడింది. ఇంట్లోకి.

మోహ మెట్లా వెలవెల బోతోం దేమిటేవ్? నీళ్లోసుకుని ఎన్నాళ్ళయిందీ? అని ఉపక్రమించింది చంద్రకళ.

"నీళ్ళు రోజూ పోసుకుంటూనే వున్నాగా 'వేడి' వేడివీ!" అని పక్కున నవ్వింది సుశీల.

"ఆ నీళ్ళు కాదో!" అని బుగ్గమీద పొడిచింది సువర్ణ.

ఇక లాభం లేదని పొయ్యి దగ్గర సతమతమవుతోంది రామాయమ్మ.

సుశీల పోపుల పెట్టె దగ్గరకు వెళ్ళుతుంటే సువర్ణ దిగింది. ఆపైన యింకా కొన్ని సీతాకోక చిలుకలు వాలినై. ఆ పూల రధమంతా కదిలింది ఈ వీధి నుంచి - ఈ వీధికీ. ఈ ఇంటినుంచి ఆ యింటికీ. పెరళ్ళలో నుంచీ "ఎప్పుడేవ్" "మీ ఆయ్య నొచ్చాడా?" "మళ్లీ చంకన బరువు లేకుండానే వచ్చావూ?" అని పలకరింపులూ, ప్రశ్నల పరంపరలూ దొర్లి పోతున్నాయి.

సువర్ణ యింటి దగ్గర ఆగింది రధం. ఆవిడ పెనిమిటి వచ్చి పది రోజులయింది. ఈ గలభా చూసి ఆయన పుస్తకం మూసి ఇంట్లోనుంచీ బయటపడ్డాడు. "మీ వారా?" అంది సుశీల ఆగి.

"గుర్తు లేదా యేమే?" అన్నది సువర్ణ; అని వూరుకోక -

"చంద్రకళ మొగుడొచ్చి 15 రోజులయింది. అని కంగించింది. అందులో "రానిది నీ మొగుడే!" అని ధ్వనించింది సుశీలకు.

"ఇదుగో! ఈ గాజుల జత తీసుకొచ్చారు మా వారు" అని చూపింది సువర్ణ. అంతా పరిశీలన చేశారు. రాళ్ళ తూకమూ. పనివాడి తనమూ ఏదో సంసారపక్షంగా వున్నాయి. సువర్ణ మొగుడు కాలేజీ మేష్టారు.

"ధర ఎంతో?" అని ప్రశ్నించింది సుశీల తల వోరగా వంచి.

"అదిగో - దానికి ధర మీదనే దృష్టి!" అని అంటించింది చంద్రకళ. "ఏమో నాకు తెలియదు" అని తుంచేసింది సువర్ణ.

"అంటే ధర స్వల్పమన్నమాట ఎక్కువలో దయితే ఫెడీమని చెప్పవూ?" అంది చంద్రకళ. "చవకబారుదే అనుకో పోనీ." ఇక్కడి వాతావరణం తన కెదురెత్తుగా నడుస్తోందని స్ఫూరించింది సుశీలకు. "నే నేమన్నానే చందూ! వూరికే అడిగితేనూ." అని గద్దించింది.

"అవును వూరికేనే అడిగావులే పాపం - నంగనాచి తుంగబుర్ర. దాని మొగుడింకా నయం ఏదో చిన్న ప్రెజెంటు తీసుకొచ్చాడు. మా ఆయన తెచ్చేవి బంగారం. కాదు. బండెడు పుస్తకాలూ, వంద చామంతి పువ్వులూ. నీ సాటి ఎట్లా వస్తుందే మాకూ?" అని సుశీలవేపు హేళనగా తడుతూ, "మొగుడు రాకపోయినా మోజైన రాజా ప్రెజెంట్ కొడతావు నువ్వు!" అని కుండ బద్దలు కొట్టింది చంద్రకళ. చురుక్కుమన్నది సుశీలకు.

ఎండెక్కింది. ఈ పటాలమంతా ఎక్కడి మార్చింగ్ లో వున్నదో అంతు దొరకలేదు రామాయమ్మకు. దొడ్లూ దోవలూ అన్నీ గాలించింది కలకండ. కొసకు ఆంజనేయస్వామి కోవెలలో కోనేటి గట్టుమీద వూక బంతిపువ్వులు వూరికే దూసేస్తూ దొరికారు ముగ్గురూ మూడు చురకత్తులల్లే. చెల్లాయి అక్కాయిని పట్టుకుని "అమ్మ రమ్మనమంది" అని లాక్కెళ్ళింది.

రామాయమ్మ మినప్పప్పు నానబోసింది. రుబ్బురోలు కడుగుతూ చిన్న నవ్వు నవ్వి "నీ పుణ్యం పుచ్చిందే సుశీ!" అన్నది సాభిప్రాయంగా. "అప్పుడే చెప్ప నన్నావు గదుటే అమ్మా!" అని గునిసింది కలకండ. "క్యాబేజీ నేను తరుగుతూ యిటు తేవే" అని చెల్లాయి చేతిలోనించీ లాక్కుని కత్తిపీట ముందువేసుకుంది సుశీల. అపురూపమైన వార్త ఏదో తనకు చెప్పకుండా కవ్విస్తున్నారని గ్రహించింది సుశీల. దానికల్లా ఒకటే మందు, ఆమెకు తెలీదాయేం. "తనకేమీ తెలుసుకోవాలనే ఆత్రమేలేనట్టు నటించాలంతే" సరే - అదేమిటో ఇద్దరూ ఉమ్మడిగా దాచుకోండి" నిర్లక్ష్యంగా జీడిపప్పు ఒలుస్తోంది క్షీరాన్నంలోకి. తల్లీ, చెల్లాయి ఢిల్లీ భోగాలలో మట్టిబెడ్డ లేరుతూ ముసిముసిగా నవ్వుకొంటున్నారు. సుశీల "ఏమిటేమిట"ని అడావుడి చెయ్యలేదు సరికదా, అసలు ఆమెలో చలనమే లేకపోయే.

ఇక లాభం లేదనుకుని "మీ ఆయన రే పొస్తున్నారేవ్" అని బైట పెట్టింది రామాయమ్మ.

"అదిగో చెప్పేసింది" అని కలకండ తల్లిని గుంజి గుంజి వదిలి పెట్టింది.

సుశీల పొంగిపోయింది లోలోపల. కాని అంతలో అణుచుకొని ఏమీ పట్టించుకోనట్టు, "కిస్ మిస్ పళ్ళెక్కడున్నాయే అమ్మా!" అని అలమార దగ్గరకు వెళ్ళింది చూపించేందుకు కలకండ కూడా వచ్చింది. ఎదురుగా ఆగుపిస్తున్న సీసాకోసం తెగవెతుకుతూ "వుత్తరమేదే?" అని చల్లగా అడిగింది సుశీల. "నే నివ్వను ఫో" అని విదిలంచింది కలకండ. ఉత్తరాల వూచదగ్గరకు దారితీసింది సుశీల. "అందులో యేముందీ - రేపు మెయిలు లో వస్తున్నారని వ్రాశారు ముక్తసరిగా - అంతే" అని సరిపెట్టింది కలకండ.

"అదికాదే - నీ తలకాయ - ఏమి ప్రెజెంటు తీస్తున్నారూ అని".

ఉత్తరం చదువుకున్నది సుశీల. చెల్లాయి మాట నిజమే ప్రెజెంటు సంగతి అసలు లేదు. "అంటే ఏ చిన్న రింగులోలకులో వస్తాయన్న మాట" అనుకున్నది స్వగతంగా. ఒక్క క్షణం చిన్నబుచ్చుకున్నది కానీ అంతలో ఉత్తేజం పొందింది. "పోనీలే - అమ్మ వుబలాటం తీరింది ఇన్నాళ్ళకు - ఏనాడు సంక్రాంతికి వచ్చారుగనకా!" అని నిట్టూర్చింది సుశీల - ఆయన వస్తున్నాడన్న వుబలాటంతో తనకు భాగం లేనట్టు.

"అమ్మా! విన్నావుటే, నాకటా మొగుడు రాకపోయినా పెద్ద ప్రెజెంటు మాత్రం వస్తుందిటేవ్!"

"ఎవరంటా?"

"గడుగ్గాయి చంద్రకళ - పైగానటా, ఇందాక సువర్ణ మొగుడు తెచ్చిన గాజుల జత చూపించిందిలే ఖరీదెంతే... అని యథాలాపంగా అడిగితేనూ... చవకబారువని కించపరచడానికి ఆరాతీశానని దులిపింది స్మీ నన్ను."

"దాని కెవరు మాట్లాడినా తన పేదరికాన్ని వేలుతో చూపిస్తున్నారనుకుంటుంది. అదో జబ్బు వీళ్ళకు. అయినా నువ్వు ఆ ప్రశ్న వెయ్యకూడదమ్మా!"