నేను చదివిన కథలు - దొంగ మొగుడు

[k3vv3]

ఒకసారి నా పుస్తకంలో ఇలా రాసుకున్నాను. 



"వినే శబ్దం లేదు. కనబడే కాంతి లేదు. అయినా నేను బతికేస్తున్నాను. "



ఒక మరుసటి రోజు ఇలా రాసుకున్నాను



"వెనక నిలబడిన మిగతా దుస్తులు నన్ను నిశ్శబ్దంగా చూస్తున్నాయి. నేనో గులాబీ పువ్వు. ముడుచుకుపోయాను. కానీ వాడిపోలేదు. "



ఇంకొక రోజు ఇలా



"నాకింకా పాదరక్షలు ఉన్నాయి. కానీ నడవాలి అనిపించదు. ఎందుకంటే ఈ గదిలో నేనే.. నేనే. "



ఈ కథలో ఎటూ వెళ్లనవసరం లేదు. అది ఇదే గదిలో పూర్తవుతుంది. ఇదే గదిలో మొదలైంది కూడా. 



ఇదే నా దినచర్య. 



నాకు బయట ప్రపంచం లేదేమో. కానీ నాకు నా గదిలో సముద్రం ఉంది. 



అది తేలికగా ముంచదు. కానీ లోతుగా ఆలోచింపజేస్తుంది. 



నన్ను ఎవ్వరూ చూడలేదని వాపోయాను. కానీ ఈ గదే నన్ను రోజూ చూస్తోంది. 



ఇందులో ఉన్న నా మాటలే నన్ను విని మాన్పుతున్నాయి. 



ఈ గదిలో నేను ఉండిపోతాను. 



ఎందుకంటే.. 



"ఇది నా గదే. నా బాధలు, నా పాటలు, నా చీరలు ఇవే నా ప్రపంచం. నేను వెళ్ళను. "



ఆ గది తలుపు మెల్లగా తెరుచుకుంది. 



పెద్దగా ఏమీ మారలేదు. గదిలో పసుపు రంగు గోడలూ, గాలి చప్పుళ్ల మధ్య చలచలలాడే పాత తెరలూ. 



ఒక మూలగా కూర్చున్న చిన్న మకరందపు కుర్చీ, పైపైనే చిన్న కొయ్యల టేబుల్. 



అంతా అక్కడే ఉన్నాయి. కానీ ఒక చిన్న భారం గదిలో ఉందనిపించింది. 



అనసూయమ్మ గది. 



ఆమె లేరు. కానీ ఆమె ఉన్నట్టు ఉంది. 



మేఘన గదిలో అడుగు పెట్టి నిలబడింది. కళ్లల్లో ఏదో అలజడి. 



భయం కాదు, బాధ కాదు. అవి కలిసిన ఏదో. వాడిన గులాబీ పూల వాసన మిగిలిన చీరలకెక్కిన వాసన ఆమె ముక్కున చుట్టుకుపోయింది. 



మౌనంగా ఆ చీరల దిండును తాకింది. 



ఆ గది అంతా జ్ఞాపకాలతో నిండినట్టుంది. ప్రతి వస్తువు ఒక మాట మాట్లాడినట్టుంది. 



తలుపు పక్కనే చిన్న ఆల్మారీ. అందులో చీరలు మడిచి పెట్టినవి. 



ఒక్కోటి ఒక వర్ణకవితలా ఉంది. పసుపు రంగు చీర అది ఆమె చివరిసారి వనమాల కోసం కట్టుకున్నదేమో. 



ముదురు నీలి చీర.. ఒక వేడుక రోజున అందరిని తనవైపు తిప్పుకున్న రోజు గుర్తుండేలా. 



కిటికీ పక్కన ఒక చిన్న నల్లబొచ్చాయి పెట్టె. అందులో కొన్ని పాత ఉంగరాలు, పసుపు రేఖలతో నిండిన చిన్న నోట్‌బుక్. మొదటి పేజీ. 



“నన్ను ఎవరూ పట్టించుకోకపోయినా, నేను రాస్తాను. నా గొంతుక వింటారు ఒక రోజు. ”



హరి గది ముందునుంచి చూస్తూ ఉండిపోయాడు. ఆ గది ఇప్పుడు ఖాళీ అయినా, ఆమె వాక్యాలు గోడల్ని తడిపేసినట్టున్నాయి. 



ఆ గదిలో ఎవ్వరూ పెద్దగా కాలం గడపలేదు. చిన్నప్పుడు మేఘన.. వనమాల కూతురు.. 



ఒక్కసారి చీరల మధ్య దాక్కుని ఏడ్చింది. తల్లి మీద కోపంతో. 



అనసూయమ్మ అప్పుడు ఆమె తల నిమిరి ఒక్క మాట చెప్పింది. 



 “ఏదీ నిగూఢం కాదు తల్లీ, మన బాధ కూడా లోపలే బంధించుకుంటే, అది మనల్ని పూర్తిగా ఆక్రమిస్తుంది. ”



ఆ మాట మేఘనకు అప్పట్లో అర్థం కాలేదు. ఇప్పుడు కలిగింది. 



ఇప్పుడు ప్రతి గోడపై ఆ వాక్యాల ప్రతిధ్వని వినిపించింది. 



“నాన్నా, ” మేఘన నెమ్మదిగా మాట మొదలుపెట్టింది, “ఆమె తపించేది గుర్తింపు కోసం. 



ఆమెకు బాధలను వ్యక్తీకరించే వాళ్లు అవసరం. అందుకే ఆ గదిలో తన జ్ఞాపకాలతో కలిసి జీవిస్తుంది. ”



హరి ఊపిరి పీల్చాడు. గళం కొంచెం దిగజారినట్లుంది. 



“మనిషి శరీరం పోయినా, భావనలు మిగుల్తాయి. ఒకరిని పూర్తిగా విస్మరిస్తే.. వారు తమ ఉనికిని గుర్తు చేస్తూనే ఉంటారు. ”



గదిలో మళ్లీ మౌనం ఏర్పడింది. కానీ ఈసారి అది భయపెట్టేదిగా కాదు.. గౌరవంగా. 



ఆ ఇద్దరూ క్రమంగా ఆ గదిని శుభ్రం చేయడం మొదలుపెట్టారు. 



పాత పుస్తకాలను, నోట్లు, చీరలు మెల్లగా దించి, మడిచి పెట్టారు. 



కానీ ఏదీ విస్మరించలేదు. అన్నింటినీ ఒక చిన్న జ్ఞాపికగా చేర్చారు. 



పాత ముద్దపూర్ణమైన కాగితాలు తీసి చదివారు. 



“ఇన్నేళ్ళుగా నన్ను ఎవ్వరూ అడగలేదు. ‘నువ్వేంటి అనసూయ?’ అనేటటువంటి ప్రశ్న. 



అందుకే ఈ పుస్తకంలో నేను నేనుగా వ్రాసుకున్నాను. ”



“నాకు కూడా వేదనలు ఉన్నాయి. కానీ వాటిని ఏవైనా పాటల మధ్య ముడిపెట్టాను. ఏవరైనా వింటారా అని ఆశపడ్డాను. ”



ఒక్కో వాక్యం, ఒక్కో స్మృతి. పాత పదాల గుండెలో కొత్త అర్థం. 



చివరికి ఆ నోట్బుక్ చివరి పేజీ



“ఇది నా గదే. నా బాధలు, నా పాటలు, నా చీరలు.. ఇవే నా ప్రపంచం. నేను వెళ్ళను. ”



అదే చివరి వాక్యం. గడిపెట్టినట్టు, అంతే. 



ఆ వాక్యం చూసి మేఘన మౌనంగా కన్నీరు తుడుచుకుంది. హరి చేతిలోని పుస్తకాన్ని మూసి పెట్టాడు. 



ఆ గదిలో ఉన్న కొన్ని ముఖ్యమైన వస్తువులను తీసి, ఒక తలపు మూలగా ఏర్పాటు చేశారు. పేరు పెట్టారు.