నేను చదివిన కథలు - దొంగ మొగుడు

[k3vv3]

ఆ గదిలో వెలుతురు నెమ్మదిగా తగ్గింది. కానీ దీపం బలంగా వెలుగుతోంది. 



మేఘన తన గుండె చప్పుళ్లు వినిపిస్తున్నట్టు భావించింది. 



“నాన్నా.. ఈ పుస్తకం చివరలో ఏదైనా ఉంటుంది? ఆమె మిగిలిపోవడానికి ఏమైనా చెప్పిందా?”



హరి తలూపి “మనం పూర్తిగా చదవాలి. ఆమె చెప్పిన ప్రతి మాట, ప్రతి మౌనం.. ఒక సంకేతం కావచ్చు. ”



ఇది ఓ పాత గది. చిన్న గదే కానీ నాకైతే ప్రపంచంలా ఉంది. 



ఈ గదిలోనే నా రోజులు మొదలవుతాయి. ఇక్కడే ముగుస్తాయి కూడా. 



గోడలపై ఓ పసుపు బొట్టు వేసినట్లు రంగు తేలిపోయింది. 



ముళ్లు పెట్టిన తలుపు మూయగానే వంకరగా ఓ చిన్న శబ్దం చేసింది. ఆ శబ్దం నా కంటికీ నిదురకీ మధ్య ఉండే గీత. 



ఆ శబ్దం వచ్చిందంటే రాత్రి మొదలైపోయిందన్న అర్థం. అదే నా నిద్రకి గంట. 



నా పేరేంటో చెప్పలేను. ఎందుకంటే ఇప్పుడు దాని విషయంలో నాకే ఆసక్తి లేదు. 



ఈ గదిలో నాకు పేరు లేదు. నన్ను తలుచుకునే వాళ్ళెవ్వరూ లేరు. వనమాల తప్ప. కానీ ఈ సంవత్సరం.. 



వనమాల రాలేదు. 



పెద్ద పండుగలప్పుడు, ఏటా ఒకసారి ఆమె వచ్చేది. నా చేతిలో వున్న పుస్తకాన్ని మెల్లగా తీసుకుని, నన్ను చూస్తూ ముసురుగా నవ్వేది. 



"ఇంకా రాసుకుంటున్నావా అక్కా?" అని అడుగుతుంది. 



ఆమె కూచొని, తన తెచ్చుకున్న భోజనం తినిపించేది. నన్ను బలవంతంగా మాటలాటలోకి లాగేది. నేను చిరాకు పడేదాన్ని. కానీ.. నాకు బాగా ఉండేది. 



ఈ సంవత్సరం వనమాల తన కూతురితో వచ్చింది. పక్క గదిలో పాలు ఉడకడానికి పెట్టిన గిన్నెలో నీరు కదలాడిన శబ్దంలా, ఆమె మాటలు దూరంగా వినిపించాయి. 



"అక్కకి తెలీదు అమ్మా, ఇదంతా మార్చాలి.. చీరలు చుస్తే భయం వేస్తుంది నాకు.. గదిలో వాసన భరించలేనంత ఉంది. అన్నీ గదిలోనే అయితే ఎలా అమ్మా.. "



అంతే. మర్నాడే వనమాల తిరిగిపోయింది. కంచంలో తినిపించిన పులిహోర వాసన మిగిలింది. 



ఆమె లేదు. ఆమె కూతురు నాకు తలనొప్పి. ఆమె కనుల్లో ఉన్న అసహ్యం నాకు తెలుసు. 



నన్నెవ్వరూ చూడలేదు. 



గది తలుపు తాకలేదు ఎవరూ. 



ఓరగా కడుపు మ్రగ్గినప్పుడు కింద ఫలితాల్లేని టిఫిన్ బాక్స్. 



రోజూ అదే చపాతీ. కడుపు నిండదు. కానీ తినలేక ఆపుతాను. 



ఈ గదిలో ఓ అల్మారీ ఉంది. అది నా భారాన్ని మోయడానికే ఉంది. 



అందులోనే నా చీరలు ఉన్నాయి. పాత చీరలు. కొన్ని గట్టిగానే ఉన్నాయి. 



కొన్ని ముడుచుకుపోయాయి. కానీ అవే నాకు ప్రియమైనవి. ఒక్కొక్కటి ఒక పాటలా ఉంటుంది. ఒక గుర్తుగా ఉంటుంది. 



ఒకటి గులాబీ రంగు చీర. అది తొలిసారి బంగారం కొన్న రోజు కట్టుకున్నాను. 



అప్పటికి నాయన బతికే ఉన్నారు. అప్పట్నించి ఆ చీర కట్టే రోజు నాకు పండగ. 



ఇంకొకటి ముదురు నీలి. వాన రోజు మా ఇంటి బుగ్గల పూలు తొంగి చూస్తున్నట్టు కనిపించేది. 



ఒక పసుపు రంగు చీర, వనమాల ఇచ్చినిది. కొత్తగా వచ్చిన సంవత్సరం రోజు కట్టుకున్నాను. 



అలాగెన్నో చీరలు. ఒకటి కట్టుకునే ముందు నేను పాత బట్టలలో చెయ్యి పెట్టి, మెల్లగా తీసి, మడతని నెమ్మదిగా తెరిచి చూస్తాను. 



వాసన.. పాత కమ్మదనపు వాసన. ఒక్కసారి ఆ వాసన కొచ్చాక, గతం చెరిపిపెట్టలేం. నా కన్నీరు ఆగదు. 



ఒక్కొక్కసారి నేనే నా జ్ఞాపకాల్లో చిక్కుకుంటాను. ఆ జ్ఞాపకాలు అంత తేలిక కాదు. 



గట్టిగా ఊపిరి పీలుస్తాను. నా బెడ్డు పక్కన ఉన్న పుస్తకాన్ని తీసుకుంటాను. 



ఇదే నా దినచర్య పుస్తకం. ఇందులోనే నా రోజులు నడుస్తాయి. ఒక్క రోజు వదలకుండా రాస్తాను. 



"ఈరోజు వర్షం. బెల్ మోగలేదు. "



"రాత్రి భయం వేసింది. కాని తలుపు మూసుకోవడం మర్చిపోలేదు. "



"ఒక పక్షి అరవడం వినిపించింది. గోడకు అద్దం పెట్టి చూశాను. నా ముఖం ఎలానో ఉంది. "



"వనమాల రాలేదు. "



"తన కూతురు చూసి భయపడ్డాను. "



"ఇదే నా గది. నా బాధలు, నా పాటలు, నా చీరలు ఇవే నా ప్రపంచం. నేను వెళ్ళను. "



ఇది వ్రాయడం ఆపాలనిపించదు. ఒక్కో వాక్యం రాస్తూ, ఒక్కో దుఃఖపు చుక్క రాలుస్తాను. 



నా అక్షరాలు కూడా ఒంటరిపాటగా కనిపిస్తాయి. నా చేతి రాత కూడా వదిలిపోయేలా ఉంది. 



ఏమవుతుందో అర్థం కాదు. కానీ ఈ గదిలోంచి నేను బయటికి రావాలనుకోను. 



ఈ గదే నాకు ప్రపంచం. ఇది నాకు గది కాదు. నా నెమలికొండలే. నా మధుర గీతాల గది. 



అక్కడ ఒక మూలలో చిన్న గాజు సీసా ఉంది. అది గులాబీ తైలం. 



ఇప్పటికీ నేను దాన్ని ముద్దగా మెడలో రాసుకుంటాను. 



నా చర్మం మృదువుగా ఉంటుందని నమ్ముతాను. ఎవ్వరూ చూసే పరిస్థితే లేదు. కానీ నాకేనా? నాకు నేను ఉండాలిగా. 



చూపులేని దేవుడు ముందు దీపం పెట్టుకున్నట్టు, ఈ గదిలో ఒక్క దీపం వెలిగిస్తాను. 



అది మసకవుతున్నా, నేనే చమురు పోయను. అది ఒంటరి వెలుగే అయినా, అది నా ఆశ. 



నా గడియారాన్ని రోజూ వెనక్కి తిప్పుతున్నా ఆ గడియారాన్ని ఏదో ఊహగా చూస్తాను. 



ఒక్కోసారి గోడలతో మాట్లాడతాను. 



"ఏం చేద్దాం గోడా, వనమాల రాలేదు కదా?"



గోడ చెప్పదు. కానీ మౌనంగా అలిగి నిలబడుతుంది. 



అదే నాకు తృప్తి. ఆ మౌనం కూడా నాకు తోడుగా ఉంటుంది.