నేను చదివిన కథలు - దొంగ మొగుడు

[k3vv3]

బహుశా ఆమె అలా తన కథ చెబుతుంది, ” అన్నాడు హరి. 



గదిలో ఆ మాటల వెనకే, బయట ఎలుకలు గంతులేసిన శబ్దం. 



ఓపికగా వినిపించే నెమ్మదైన అశాంతి. మేఘన కళ్ళు మూసుకుంది. 



రాత్రి 12:43. 
గడియారం వైపు తలతిప్పిన హరి, చిన్నగా ఊపిరి పీల్చుకున్నాడు. 



అలా తల తిప్పిన క్షణాన, గడియారపు గాజు కవర్ నెమ్మదిగా తడుముకుని, స్వల్పంగా జారిపోవడాన్ని చూశాడు. 



ఒక రకమైన అసహజమైన చలికాలపు తీగలా అది నిశ్శబ్దంలో ఒలికింది. 



వెంటనే.. కిటికీ దగ్గర నుండి వాన వచ్చినట్టు తడిగా, కొంచెం నలిపినట్టు, కిటికీ అడ్డుగా వదలబడిన నీటి చప్పుడు లాంటి శబ్దం వినిపించింది. 



హరి మెల్లగా కూర్చున్నాడు. 



మేఘన పక్కనే నిద్రలోకి జారిపోయినట్టే కనిపించింది. 



కానీ ఆ శబ్దాలు అవి మామూలు శబ్దాలు కావు. 



వాటిలో ఏదో ఉచ్ఛ్వాసం ఉంది. ఏదో అనుభూతి ఉంది. 



ఒక మెత్తటి గొంతు..



అది గదిలో ఎక్కడో నెమ్మదిగా పలికింది. 
“భావాలు ఎవరికీ చెప్పలేక.. నేనే.. లోపల మిగిలిపోయాను..”



ఆ గొంతు విన్న క్షణంలోనే మేఘన కళ్ళు ఒక్కసారిగా తెరుచు కున్నాయి. ఆమె తలెత్తి, చేత్తో కిటికీ వైపు చూపించింది. 



“నాన్నా.. !” ఆమె స్వరం ఒక రకమైన కలవరం కలిగించి పలికింది. “చూశారా?”



హరి తల తిప్పి చూశాడు. కిటికీ వద్ద తెల్లటి చీరలో ఓ స్త్రీ ఆకృతి. 



అది కేవలం ఒక క్షణం మాత్రమే! ఆ క్షణం ఎప్పటికీ నిలిచిపోయినట్టుగా అనిపించినా, నిజంగా అది ఒక క్షణమే!



ఆమె నిలబడింది. ఓ ఊపిరి తీగలా. 



మేఘన చేతిలోని దుప్పటిని గట్టిగా పట్టుకుంది. ఆమె స్వరం కంపించింది. “నాన్నా, అది ఎవరు? నేను నిజంగా చూశా కదా?”



హరి వెంటనే తల నమ్మకంగా ఊపాడు. “చూశావు మేఘన. నువ్వు చూసింది ఆమెనే కావచ్చు. 



ఎవరో కాదు.. మనం ఎందుకు ఇక్కడ ఉండాలనుకున్నామో.. అదే గుర్తు చేస్తోంది. ” హరికి తెలుసు మేఘన ఎందుకు ఆమెను చూడగలుగుతుందో. 



అతను తలెత్తి, పక్కనే ఉన్న పాత టేబుల్ మీద ఉన్న పుస్తకాలను గమనించాడు. 



వాటిలో పసుపు రంగు కవర్ ఉన్న ఒక పాత పుస్తకాన్ని తీసుకున్నాడు. 



పుస్తకంపై చిన్న అక్షరాల్లో “అనసూయ, మాటలు అంతరించని వేళ” అని వ్రాయబడి ఉంది. 



“నువ్వు గుర్తుంచుకున్నావు కదా, ” హరి మెల్లగా అన్నాడు. “ఆమె భావాలు ఎప్పుడూ రాస్తూ ఉండేదని చెప్పారు. ఈ పుస్తకం అదే కావచ్చు. ”



పుస్తకం తెరవుగా, దుమ్ము పొగ ఒక్కసారి పైకి లేచింది. 



దాని వాసన, పాత కాలపు మట్టివాసన, కొంచెం మెత్తగా తడి తగిలిన పేపర్ వాసన. 



మేఘన కూర్చుని, తండ్రి చేతుల్లో ఉన్న పుస్తకాన్ని చూడగా.. ఆమె చేతులు స్వల్పంగా వణికినట్టు అనిపించింది. 



హరి ముందుగా పుస్తకాన్ని ఓపెన్ చేశాడు. మొదటి పేజీలో వ్రాయబడి ఉంది. 



“అందరికీ చెప్పలేనివి ఉంటాయి. నా మౌనం కూడా అలాంటిదే. మౌనంగా అరిచిన ప్రతి మాట.. ఈ పుటల్లోనే ఉంది. ” – అనసూయ. 



మేఘన గొంతు తిరిగింది. “నాన్నా.. అది ఆమెగానే అనిపిస్తోంది. ఆ గొంతు.. పక్కనే ఉన్నట్టు. మన దగ్గరే. ”



గది లోపల గాలిలో ఒత్తిడి మారినట్టుగా అనిపించింది. 



అంతకుముందు ఉన్న తేమ, ఇప్పుడు మిగిలిపోయిన కన్నీటి రేణువులా మారింది. 



హరి రెండో పేజీ తెరిచాడు. చుక్కలు పెట్టిన చేతి రాత. పగిలిన హృదయం నుంచి జారిన భావాలు



“నా మనసు ఏదో చెప్తుంది. కానీ నన్ను నమ్మే వాళ్లే లేరు. నా నవ్వు వెనకాల కన్నీరు ఉంది. 



గది గోడలే నా పరవశం. అద్దమే నా మిత్రం. ఆ అద్దంలో నేను నన్నే చూడలేదు. నా మౌనం చూసింది. ”



ఈ పదాలను చదివిన హరి స్వరం మృదువయ్యింది. “ఒక్కో మాట ఒక్కో బరువు. ఇది రాత కాదు. ఇది ఓ ఊపిరి. ”



మేఘన గాజుల చప్పుడు విన్నట్టు తల తిరిగి చూసింది. ఆ అద్దం ముందు ఆపసోపాలు మిగిలినట్టు కనిపించింది. 



“నాన్నా, గమనించారా? ఆ అద్దం దగ్గర ఏదో మారుతున్నట్టుంది. నా మనసు చెబుతోంది, ఆమె మనల్ని చూడాలనుకుంటోంది. మాట్లాడాలనుకుంటోంది. ”



హరి పుస్తకాన్ని మళ్ళీ తెరిచి మరో పేజీ తిప్పాడు. ఈసారి ఆ రాత నెమ్మదిగా, కొంచెం గందరగోళంగా ఉంది. 



“నేను పోతానేమో అనుకున్నా. కానీ నేను మిగిలిపోయాను. నా గాత్రం గాల్లో లయమైంది. 



నా ఎద నిండిన భావాలు మాత్రం.. గోడలపై రాసుకున్నాను. వాళ్ళెవ్వరికీ అర్థం కాలేదు. కానీ నన్ను చదవగలవాళ్ల కోసం ఎదురు చూస్తున్నాను. ”



పక్కనే వెలిగిన నెయ్యి దీపం ఆ తరుణంలో కొట్టుకుంటూ కనపడింది. 



ఒక్క క్షణం ఆ దీపం వెలుగు అంతా అద్దం మీద పడింది. అద్దంలో మేఘన ప్రతిబింబం లేదు. 



ఆమె కంగారు పడ్డట్టు, “నాన్నా.. నేను అద్దంలో కనిపించడం లేదు, ” అంది. 



హరి ఒక్కసారి ఆశ్చర్యపోయినా, తను భయపడకుండా మేఘన భుజంపై చేయి పెట్టాడు. 



“బహుశా ఆమె తనకోసమే మనల్ని తీసుకొచ్చిందేమో. మనం పుస్తకంలోకి మరింత లోతుగా చూడాలి. ”



ఆ తరువాతి పేజీలో ముడతలు పడ్డ కాగితం తడిగా అనిపించింది. 



మాటలు తడిసి ముద్దయ్యాయి. చదవటం కష్టం. కానీ కొన్ని మాటలు స్పష్టంగా ఉన్నాయి. 



“తనివి లేకుండా బ్రతకడం కన్నా.. ఊహల్లో బ్రతకడం బాగుంటుంది. ఈ గదిలో ప్రతి మూలన నా మౌనం నాటాను. 



ఎవరో ఒక రోజు వినాలి. నేను మిగిలిపోవడానికి కారణం ఉంది. అది మీరే కనుగొనాలి. ”



ఈ మాటలు చదివిన తర్వాత, గది ఒక్కసారిగా ఉష్ణత కోల్పోయినట్టు అనిపించింది.