వంశీ మెచ్చిన కథలు, వ్యాఖ్యానంతో - అసతోమా సద్గమయ

[k3vv3]

మురళి వెంటనే సమాధానం ఇవ్వలేదు. ఒక నిమిషం తర్వాత. "నేను కూడా మునస్వామి చేసిన పనే చేస్తాను సార్!" అన్నాడు.

"మరి ఆ విషయం చెప్పడానికి ఒక నిమిషం టైం ఎందుకు తీసుకొన్నారు?"

"ఇవ్వడం మంచిదా, ఇవ్వకపోవడం మంచిదా అనేది అంత సులభమైన ప్రశ్న కాదు."

"నిజాయితీగా ఆలోచిస్తున్నప్పుడు ఇవ్వాలా? వద్దా? అన్న ప్రశ్నలు అసలు పుట్టవుకదా!"

మురళి నవ్వాడు. "నేను ఆలోచించిన తీరు వేరు సార్! ఇన్ని లక్షల రూపాయల్ని వదిలి పెట్టడానికి వాటి యజమాని పిచ్చివాడన్నా కావాలి, లేక అవి దొంగనోట్లన్నా కావాలి. పొరబాటున అవి దొంగనోట్లు అయితే వాటిని మార్చేటప్పుడు పట్టుబడక తప్పదు. అది భవిష్యత్తులో జూదం ఆడినట్టు లెక్క. దానికన్నా డిపార్టుమెంట్ కు హాండోవర్ చేస్తే కనీసం మంచివాడనే పేరైనా వస్తుంది."

"అంటే అవి దొంగనోట్లని భయపడ్డం వల్ల ఇచ్చేయ్యడమే కానీ నిజాయితీగా కాదన్నమాట."

"ఈ కాలంలో ఇంకా నిజాయితీకి విలువ ఎక్కడుంది సార్?"

"ఒక ఉపాధ్యాయుడిగా, ఒక పత్రిక న్యూస్ రిపోర్టర్ గా మీరలా అనకూడదు."

"వాస్తవాలు వినడానికి ఇబ్బందిగానే ఉంటాయి సార్! నిజాయితీ లేదని నేననడం లేదు. దానికి తగిన గుర్తింపు లేదని మాత్రమే అంటున్నాను. అంతెందుకు మన మునస్వామి నిజాయితీతో డబ్బు వాపసుఇచ్చాడు. అది నిజంగా నిజాయితేనని ఎందరు ఒప్పుకొంటారు? చేతకానితనమని, భయమని రకరకాల పేర్లు పెడతారు."

నేను ఆలోచనలో పడ్డాను.

మురళి ఇంకా మాట్లాడుతూనే ఉన్నాడు. మధ్యలో ఏదో ప్రశ్నవేసి, "ఏమంటారు?" అని అడిగినప్పుడు ఈ లోకంలోకి వచ్చాను.

ప్రశ్నేమిటో వినకపోవడం వల్ల, "క్షమించండి వినలేదు. మీరు అన్నదేమిటి?" అన్నాను.

"మీరు వినిపించుకోలేదేమో మళ్లీ చెబుతాను. ఈ ఊళ్ళోనే మొన్న జరిగిన సంగతి. మన హాస్పిటల్ లో ఓ బెడ్ మీద ఒక రోగిష్టి యువతి పడుకొని ఉంది సార్. అర్ధరాత్రిపూట ఈ ఊరివాడే ఒకడు వెళ్ళి ఆమె చేతిలో కొంత డబ్బు పెట్టి రమ్మని పిలిచాడు. ఆమె లేచి గొడవ చేసింది. వాడు పారిపోయాడు. కొంతమంది ఈ సంగతి నాకు చెప్పి పేపరుకు న్యూస్ రాయమన్నారు. ఎవరో దోవన పోయేవాడు ఆ పని చేసి ఉంటే నేను రాసి ఉండేవాణ్ణి కాదేమో కానీ, ఒక బాధ్యత కల్గిన, నలుగురికీ ఆదర్శంగా ఉండాల్సిన వ్యక్తి ఆ పని చెయ్యడంతో వెంటనే న్యూస్ రాశాను. కాని అది పేపర్లో రాలేదు. ఆ వార్త రానివ్వకుండా పెద్ద మనుషులు అడ్డుపడ్డారు. నేను నిజాయితీగా ఉండి ఏం ప్రయోజనం సార్..."

కాస్సేపాగి మళ్లీ అన్నాడు: "ఈ ఊళ్లో కొంతమంది ఏమనుకుంటున్నారో తెలుసా సార్? నేను లంచంగా డబ్బు తీసుకొని న్యూస్ రాయడానికి భయపడ్డానని, చేతకానివాణ్ణని రకరకాలుగా అనుకొన్నారు."

సమస్యను విశ్లేషించబోయే లోపల సంజయ్ వచ్చాడు. దాంతో ఒక్క మునస్వామి తప్ప మా వాటాలో ఉన్న వాళ్ళందరూ ఒక చోట చేరినట్టయింది. నేను సంజయ్ ని కూడా పాత ప్రశ్న అడిగాను... "నువ్వయితే ఏంచేస్తావు?"

సంజయ్ చదువుకున్నవాడు. నిరుద్యోగి, భవిష్యత్తు గురించి కలలు కనేవాడు.

నేనడిగిన ప్రశ్నకు తడుముకోకుండా, "నేనయితే అంత డబ్బును వాపసు ఇవ్వను సార్" అన్నాడు.

"ఎందుకు ఇవ్వవు?"

"అంత డబ్బు నా జీవితకాలంలో నేను సంపాదించడం సాధ్యం కాకపోవచ్చు. సులభంగా - అదీ ఏ దొంగతనమూ, దోపిడీ చెయ్యకుండా ఆయాచితంగా లభిస్తోంది. కాబట్టి వదులుకునేంత మూర్ఖుణ్ణి కాను."

"ఆ డబ్బు నీది కాదు గదా..."

"నాది కాకపోయినా ఈ డబ్బు నాది అనే వాడెవడూ అక్కడ లేడు కదా!"

"అన్ని లక్షలతో ఏం చేస్తావ్?"

"మా ఇంట్లో లక్షో, రెండు లక్షలో ఇచ్చేసి, ఏ బాంబేకో ఢిల్లీకో వెళ్ళిపోయి సుఖంగా గడిపేస్తాను."

ఇంకో టీ తాగి బస్టాండు నుండి ఇంటికి వచ్చేశాను.

స్నానం చేస్తుండగా మా ఆవిడ చెప్పింది. 'మునస్వామి భార్య పెట్టే బేడా సర్దుకొని వెళ్ళిపోయిం'దని.

మేమిద్దరం పక్కింటికి వెళ్ళి మునస్వామిని టిఫిన్ కు మా ఇంటికి రమ్మని పిలిచాము.

అతని పక్కన కూర్చుని తినడం నాకు గర్వంగా అనిపించింది.

"నిజాయితీగా బతకడంలో ఎంత ఆనందముందో మీ ఆవిడకు తెలిసేటట్టు చెప్పలేకపోయారా?" ఉండబట్టలేక అన్నాను.

"దాని తాతగారి ఆస్తి ఏదో డిపోలో దానం చేసినట్టు తెగ బాధ పడిపోయింది సార్... దానికెవరు చెప్తారు? ఇంకొకళ్ళ డబ్బు మనకెందుకు సార్... మీరే చెప్పండి." అమాయకంగా అన్నాడు మునస్వామి.

నాకు పొరబోయింది. కళ్ళలో నీళ్లొచ్చాయి.

అవి ఆనంద భాష్పాలే అయి ఉండాలి.

లోకంలో ధర్మం, నీతి పూర్తిగా చచ్చిపోలేదని అనుకోవడం కోసం నేను మునస్వామిని ఒక ప్రశ్న వెయ్యలేదు.

నేను వెయ్యని ప్రశ్న : మీకు తొమ్మిది లక్షలకు బదులు ఒక రూపాయి బస్సులో దొరికితే ఏం చేస్తారు?

*****