వంశీ మెచ్చిన కథలు, వ్యాఖ్యానంతో - అసతోమా సద్గమయ

[k3vv3]

మీరైతే ఏం చేస్తారు? - nayuni krishna murthy


"నువ్వు ఎన్నన్నా చెప్పు. తొమ్మిది లక్షలా చిల్లర వదిలి పెట్నాడంటే వాడంత మూర్ఖపు ముండాకొడుకు ఇంకొకడుండడు. ఈ జన్మకు వాడు బాగుపడ్డు."

కండక్టరు వెనుక సీట్లో కూర్చుని పరధ్యానంగా కిటికీలోంచి బయట చీకట్లోకి చూస్తున్న నన్ను ఆ మాటలు ఆకర్షించాయి. కండక్టరు పక్కన కూర్చున్న నడివయసు మనిషి ఆ మాటలు అన్నది.

"అట్లాగాదురా! ఎవరికన్నా సరే అన్ని లక్షలు కళ్ళెదురుగా కనిపిస్తే గుండెలు నిలవల్ల గదా! వాడు భయపడి పోయుంటాడు. కాళ్ళూ చేతులు అదిరి, డిపోలో ఎత్తకపోయి ఇచ్చేసి ఉంటాడు." కండక్టరు, పక్కనున్న వ్యక్తికి సమాధానమిచ్చాడు.

"భయం దేనికిరా సన్నాసి నాయలా! వాడేమన్నా దొంగతనం చేస్తా ఉన్నాడా ఏమి? ఎవుడో వదిలిపెట్టి పోయ్ నాడు. కళ్ళెదురుగా లక్ష్మీదేవి నిలబడి నన్నెత్తికపోరా నన్నెత్తికపోరా అంటా ఉండాది. అంతే! గప్ చిప్ గా ఎత్తికిపోవల్ల. చేతగాని నాయాలు డిపోలో ఇచ్చేసి వచ్చినాడు. అదే నేనయింటేనా..."

తొమ్మిది లక్షల చిల్లరా అనేమాటలు డబ్బుకు సంబంధించినవని నాకు అర్ధమయింది. పూర్వాపరాలు తెలుసుకోవాలనే ఉత్సాహం సహజంగా పుట్టుకొచ్చి, కండక్టరు భుజంమీద చెయ్యి వేస్తూ, 'దేన్ని గురించి?'

ఇద్దరూ చప్పున వెనక్కి తిరిగి, "ఏం లేదులే సార్! ఏదో మా డిపార్ట్ మెంట్ సంగతి." అన్నారు.

మళ్ళీ ప్రశ్న వేసే అవకాశం నాకివ్వలేదు. టాపిక్ కూడా మారిపోయింది. రాజకీయాల్లో దూరిపోయారు. గత్యంతరం లేక నేనూ కిటికీ అవతల చూస్తుండిపోయాను.

వ్యక్తిగతమైన ఆలోచనల్తో కాలం గడిచిపోయింది. రాత్రి పదకొండు గంటలకు బస్సు మా ఊళ్ళో ఆగింది. ఆ బస్సుకు నైట్ హాల్ట్ కూడా మా ఊరే! మదనపల్లె నుండి వచ్చే లాస్ట్ బస్సు అది.

స్టాండులో బస్సు దిగి మా వీదివైపు వెళ్ళబోతుంటే కండక్టర్, "సార్" అని పిలిచాడు. నేను ఆగాను. అతను గబగబా నాలుగడుగులు నావైపువేసి, "ఇందాకా బస్సులో మాటాడతా ఉన్నింది, ఈ ఊరోడే మునసామి అనే కండక్టరు గురించి సార్. వాడీ దినం విజయవాడ బస్సులో డ్యూటీ దిగినాడు సార్. దిగినప్పుడు బస్సులో ఎవరో సూట్ కేస్ మరిచిపోయినారంట. వీడు తీసి చూస్తే అన్నీ నూర్రూపాయల కట్లేనంట సార్. తొమ్మిది లక్షలు పైన ఉందంట. వాడికి కాళ్ళూ చేతులూ అదిరిపోయుంటుంది. పాపం డిపోలో ఎత్తుకుపోయి ఇచ్చేసినాడంట. దీన్ని గురించే బస్సులో మాట్లాడతా ఉన్నింది. మీరడిగితే బస్సులో అవన్నీ ఎందుకు మాట్లాడల్ల అని అప్పుడు చెప్పాలా అంతే సార్!" అంటూ డ్రైవర్ తో కలిసి బ్రాందీషాపు, భోజన హోటల్ మధ్య దిశగా వెళ్ళిపోయారు.

కండక్టర్ మునస్వామి నాకు తెలుసు. పలమనేరు డిపొలో పని చేస్తాడు. అతడు ఉండేది కూడా నేను ఉంటున్న ఇంటికి పక్కనే. మా లోగిలిలో మొత్తం అయిదిళ్ళు ఉన్నాయి. ఎడంవైపు ఇల్లు మునస్వామిది. కుడివైపు ఉండేది మురళీధర్ ఆయన టీచర్ ఉద్యోగం చేస్తూ, ఒక దినపత్రికకు కరస్పాండెండ్ గా పని చేస్తున్నాడు. ఎదురుగా ఉన్న రెండిళ్లలో ఒక దాంట్లో టీకొట్టు బాబు ఉంటాడు. ఇంకో దాంట్లో ఉండేది సంజయ్. ప్రైవేట్ ఆఫీసులో చిన్న ఉద్యోగి అతను.

మునస్వామి ఎటువంటి పరిస్థితుల్లో అంత డబ్బును డిపోలో ఇచ్చి ఉంటాడో ఆలోచిస్తూ ఇంటికెళ్ళాను. మా ఆవిడ మేలుకొనే ఉంది.

నన్ను చూడగానే చదువుతున్న పుస్తకాన్ని పక్కనపెట్టి పైకిలేచి, కట్టుకోవడానికి నాకు లుంగీ అందిస్తూ, "ఆరు గంటల్లోపలే వస్తామన్నార. ఇంత లేటయిందేం?" అంది.

సమాదానం చెప్పకుండా లుంగీ కట్టుకొని పాంటును, షర్టును పక్కన పడేస్తూ బాత్ రూంలోకి నడిచాను.

ముఖం కడుక్కుని ఇవతలకి వచ్చే సరికి టవల్ అందిస్తూ మా ఆవిడ అంది: "మీరు కథలూ అవీ రాస్తారు కదా! ఇప్పుడు మీకు నేను సమస్యతో కూడుకొన్న ఒక సంఘటన చెబుతాను. మీరయితే ఏంచేస్తారో చెప్పాలి."

"చెప్పు..." అంటూ అన్నం గిన్నె ముందు కూర్చున్నాను.

వడ్డిస్తూ ఆమె, "మీరు ఒక బస్సు కండక్టరుగా ఉద్యోగం చేస్తున్నారనుకోండి..." కథలాగా చెప్పసాగింది.

రెండో వాక్యం మొదలు పెట్టనివ్వలేదు నేను. "ఆ కండక్టరుకు పాసింజర్లందరూ దిగిపోయిన తర్వాత కొన్ని లక్షల రూపాయలుండే సూట్ కేస్ దొరికితే ఏంచేస్తాడు అనేదేగా నీ సమస్య!"

ఆశ్చర్యపోవడం మా ఆవిడ వంతయింది. "ఈ సంగతి మీకూ తెలుసా? మదనపల్లెలో కూడా అనుకొంటున్నారా?"

"లేదు వస్తుండగా బస్సులో కండక్టరు ఎవరికో చెబుతుండగా విన్నాను."

"సరే! అంతా మీకు తెలుసు కాబట్టి చెప్పండి. మీరే ఆ కండక్టరు అయి ఉంటే ఏంచేసి ఉండేవారు?"

ఆమె ప్రశ్నకు సమాధానం ఇవ్వడానికి బదులు నేనే ఒక ప్రశ్న వేశాను. "ఆ కండక్టరు భార్యగా నీ భర్త ఎలా ప్రవర్తించాలని అనుకొంటావు?"

మా ఇద్దరి మాటల్ని భంగపరుస్తూ పక్కింట్లో పెద్దగా అరుచుకోవడం వినిపించింది.

మునుస్వామి కాపుర ముంటున్న వాటానే అది.