వంశీ మెచ్చిన కథలు, వ్యాఖ్యానంతో - అసతోమా సద్గమయ

[k3vv3]

'ఆడది' అనడంలోనే పురుషాహం ధ్వనిస్తోంది. ఒకప్పుడు ఆడ - మగ సమానమని వాదించింది వీడేనా!

వాడి భార్య ఉద్యోగం చేస్తోందని శ్రీనివాసులు చెప్పాడు. అంటే ఆమె ఉద్యోగం చేయడం వీడికి ఇష్టం లేదా? దానివల్ల వీడు ఏం నష్టపోయాడు? వాడి పాప గురించే దిగులు పడినవాడైతే, బతికి ప్రేమను పంచివ్వాల్సింది కదా!

భార్య ఉద్యోగం చేయడంలో ఉండే కష్ట, నష్టాలేమిటో, నా భార్య ఉద్యోగం చేయట్లేదు కాబట్టి నాకేమీ తెలీదు. అయితే సిద్ధాంతపరంగా వాడు విడాకులను వ్యతిరేకించాడు. అలాగని కలిసి కాపురం చేయగలిగే మానసిక సర్దుబాటునూ చేసుకోలేనట్టున్నాడు.

నాలుగో లేఖ:
పొద్దున్నే చూశానామెను. పెద్ద కళ్ళు. ఆ చూపుల తీక్షణతకి నా కనుగుడ్లు చితికిపోతాయనుకున్నాను. పొడవైన జడ... ఉరి వేసుకోవాలన్న కోరికను రగిలించేట్టు. బరువైన వక్షం... రెండు భూగోళాలు వేలాడుతున్నట్టు. ఇన్నాళ్ల కలం స్నేహం తర్వాత, నా కోసమే వెతుక్కుంటూ నా ఇంటికి వచ్చింది. బయట నన్ను గురించే వాకబు చేస్తున్నట్టుంది. ఆడగొంతు వినగానే ఆటోమేటిగ్గా కాళ్ళు బయటికి నడిపించుకుని వెళ్లాయి.

నా పేరు బాగోదని మొదటినుంచీ మా నాన్నంటే నాకు కోపం. నా పేరుని కూడా అందంగా, ఆప్యాయంగా పిలవడం ఆమెకే చెల్లింది. నాకు తెలిసీ నన్నెవరూ ఇలా పిలవలేదు.

నీలం రంగు చీర కట్టుకుంది. చిన్న బొట్టు పెట్టుకుంది. బ్లౌజు ఒక్కటే వేసుకున్నట్టుంది. వీపు సమంగా కనబడింది, ఆమె ఎందుకో అటు తిరిగినప్పుడు.

ఆమె నాతో ఏదో చెప్పాలని ప్రయత్నిస్తోంది.

"మీ 'సౌందర్యం విధ్వంసం' కవిత చదివాను".

"..........."

'అనుభూతికి ఇంత ప్రాధాన్యమా?"

ఆమెతో మాట్లాడటం కంటే, చూడటమే బాగుంది. కాని ఇలా ముఖాముఖి చూడ్డానికి ఒప్పుకుంటుందా?

చూపుల్ని ఎక్కడ నిలపాలో అర్ధం కాక ఆమె కాలికున్న మట్టెలను చూస్తూ నిలబడ్డాను.

***

ఎవరీ కొత్త వ్యక్తి? వాడు ప్రేమించిన అమ్మాయా? వివాహేతర సంబంధంగా పరిగణించాలా, వద్దా? అసలు ఈ ప్రేమ ఎంతదూరం వచ్చిందో తెలియదు. ఈ వ్యవహారమే వాణ్ణి చిక్కుల్లో పడేసిందనుకోవాలా? ప్రాధాన్యాల ఎంపికలో, ఎటు మొగ్గాలో తేల్చుకోలేక విఫలమయ్యాడా? కేవలం నేను ఇన్ని వ్యాఖ్యానాలు చేయడం సమంజసమేనా?

నాలుగు ఉత్తరాలు చదివాక కూడా వాడేమిటో, వాడి సమస్యేమిటో పూర్తిగా అర్ధంకాలేదు. నిజంగా అర్ధంకాలేదా? నేను చేసుకోలేకపోయానా?

అంతా అస్పష్టత.

అసలు వాడు ఈ లేఖలు నాకు పంపడం వల్ల, వాడి ప్రయోజనం నెరవేరిందని నమ్మకం కుదరలేదు. వాడికిలాగే డేటాను విశ్లేషించుకునే సామర్ధ్యం నాకు లేదు.

మ - య కు తేడా తెలియినివాడిని ఏ మాయ కమ్మేసిందో!

కవరు పక్కనపెట్టి, గాడంగా గాలి పీల్చి కళ్ళు మూసుకున్నాను. వాడి రూపమే కనబడ్డట్టయ్యింది. ఎక్కడున్నాడో!

ఏ మబ్బుల మీదో కూర్చుని (ఇలా అనుకుంటే తృప్తిగనక) నవ్వుతున్నాడేమో!

'ఒక్కసారి మట్టిలో కలిసిపోయాక, కథ ముగిసినట్టే. ఇంకా ఏమీ మిగలం... స్వర్గం, పునర్జన్మ లాంటి వన్నీనిరాశావాదం తాలూకు భావనలు. ఇక్కడ బతకలేనోడు ఇంకెక్కడో సుఖపడతాడని నమ్మడం నాన్సెన్స్'... ఇదంతా వాడి ఫిలాసఫీయే. అయినా చావును కౌగిలించుకున్నాడు.

నా కర్తవ్యమేంటి?

సమయం పన్నెండయ్యుంటుంది. నా భార్య గాడ నిద్రలో ఉండిండొచ్చు. ఎందుకో ఆమెను చూడాలన్న కోరిక బలంగా కలగడంతో కుర్చీలోంచి లేచాను.

***

తెల్లారి ఆఫీసు క్యాంటీను లో నేను, శ్రీను కూర్చున్నాం. ఛేదించలేని మౌనమేదో ఉంది మా మధ్య.

"వాడు ఎందుకు ఆత్మహత్య చేసుకున్నాడో తెలుసా?" టీ కప్పు ఇస్తూ అన్నాడు శ్రీను.

అర్ధమయినట్టూ ఇంకా ఏదో పొర అడ్డుగా ఉన్నట్టూ అనిపించింది.

"ఊహూ" అన్నాను, అందుకుంటూ.

చెప్పాలా వద్దా అని సందేహిస్తున్నట్టుగా అనిపించింది.

"ఫర్లేదు చెప్పు"

వాడి తాలూకు ఎలాంటి సత్యాన్నైనా తెలుసుకోవడానికి నేను మానసికంగా సిద్ధపడి ఉన్నాను కాబట్టి స్థిమితంగానే ఉన్నాను.

"వాడి భార్య వాడిని మగాడిగా గుర్తించనందువల్ల"

***

వెంకట్రావు చావు వార్త కన్నా ఈ విషయం నన్ను ఎక్కువ చిత్రవధ చేసింది. ఎన్ని పదుల గంటలు నాలో నేను తర్జన భర్జన పడ్డానో నీకే తెలియదు. 'ఒక మనిషిని గురించిన అన్ని కోణాలను మనం పరిశీలించం. చూసిన కోణాల్ని అప్పుడు ఎదుర్కొన్న అనుభవాన్నిబట్టి, అవతలివారి మీద ఓ అభిప్రాయం ఏర్పరచుకుంటాం' అని చెప్పిన వెంకట్ మాటలే గుర్తొచ్చాయి. ఈ ఆత్మహత్యను ఇంకో కోణంలో చూడలేనా? ఎలాగో సంపాదించి చదివిన 'సౌందర్యం విధ్వంసం' కవితలోని పంక్తులు వాడికి సంబంధించినవే కావొచ్చు.

"...సంసారం తప్పనిసరైన వ్యభిచారమైనప్పుడు
ఎగబాకడం కోసం దిగజారాల్సి వచ్చినప్పుడు..."

***

దశదినకర్మకు మళ్లీ వెంకట్ ఊరు వెళ్లి, తిరిగి వస్తున్నప్పుడు చదవమని ఓ కాగితం శ్రీను చేతిలో పెట్టాను.

వాంఛ - పవిత్ర
స్వేచ్ఛ - అణచివేత
శాంతి - హింస
వ్యక్తివాదం - సమిష్టితత్వం
పరస్పరవిరుద్ధమైన భావాలన్నీ
మనసులోనే ఉన్నప్పుడు
ఆదర్శాలు - వాస్తవాల మధ్య అగాధం పెరిగినప్పుడు
మనతో మనమే విభేదించినప్పుడు
స్థిమితంగా ఉన్నవాడు మనిషిలా బతుకుతాడు!
లేనివాడు దేవుడై పోతాడు!!
 - - -