వంశీ మెచ్చిన కథలు, వ్యాఖ్యానంతో - అసతోమా సద్గమయ

[k3vv3]

పుల్లంపేట జరీచీర - శ్రీపాద సుబ్రహ్మణ్యరావు
 

యాజులు నెల్లూరి జిల్లా కోర్టులో గుమస్తాగా వుండినప్పటి సంగతి

ఇక నెలా పదిహేను రోజులుందనగా, సంకురాత్రి పండక్కు రాధమ్మని పుట్టింటివారు తీసుకువెళ్ళరని తేలిపోయింది.

అప్పటిదాకా పద్దెనిమిదేళ్ళ పిల్ల. పండుగులనీ, పబ్బాలనీ, అచ్చట్లనీ ముచ్చట్లనీ కిందా మీదా పడిపోతూ ఉండే వయస్సు.

దగ్గిరగా వున్నంత కాలమూ పుట్టింటివారామెకి లాంఛనాలన్నీ బాగానే తీర్చేవారు, కానీ నెల్లూరికీ, పిఠాపురానికీ రానూ పోనూ కూతురికీ అల్లుడికీ కావలసిన రైలు ఖర్చుల మొత్తం తెలిసేటప్పటికి వారికి గుండెలాగిపోయాయి.

ఇది ఆలోచించి చివరికి రాధమ్మ కూడా సరిపెట్టుకుంది.

మొదట మాత్రం తండ్రి రాసిన ఉత్తరం చూసుకుని ఆమె నిర్ఘాంతపడిపోయింది.

ఇది యాజులు గుర్తించాడు. అతని హృదయం దడదడ కొట్టుకుంది; కాని వొక్కక్షణంలో తేరుకుని, ఆమె కళ్ళలోకి జాలిగా చూసి, తన వెచ్చని పెదవులతో తాకి ఆమె ఆమె పెదవులకు చలనం కలిగించుకున్నాడు.

తరువాత 'మడి కట్టుకోండి' అంటూ ఆమె వంటింట్లోకి వెళ్ళిపోయింది.

అతను తాపితా కట్టుకున్నాడు. కుచ్చెళ్లు పోసుకునేటప్పుడు "రెండేళ్ళ కిందట విజయదశమినాడు నీ అత్తవారిచ్చారు నీకిది. ఇంత గొప్పవి కాకపోయినా, ప్రతీ సంవత్సరమూ నువ్వు నీ అత్తవారి బహుమతులు కట్టుకుంటూనే వున్నావు; కాని, పుట్టింటి వారిస్తూనే వున్నారు గదా, లోటు లేదు గదా అనుకుంటున్నావే కాని రాధకి నువ్వొక చీర అయినా కొనిపెట్టావా, పాపం? చిలక వంటి పెళ్ళానికి మొగుడు చూపించవలసిన మురిపం యిదేనా? చివరికి ఒక్కరైకఅయినా కుట్టించావా? నీకిది బాగుందనిపించిందా?" అని యెవరో నిలవతీసి అడిగినట్టనిపించింది.

దాంతో వల్లమాలిన సిగ్గువచ్చి వూదర గొట్టేసింది.

దానిమీది 'ఇప్పుడైనా రాధకొక మంచిచీర కొనియివ్వా' లనుకున్నాడు. 'ఇచ్చి తీరాలి. పండుక్కి కొత్త చీర లేని లోటు కలగనివ్వకూడదు' అని దృఢపరుచుకున్నాడు.

కానీ, డబ్బేదీ?

ఏనెల జీతం ఆనెలకే చాలీచాలనట్టుంది. అక్కడికీ నెల్లూరిలో యింటి అద్దెలు చౌక కనక సరిపోయింది; కాని లేకపోతే యెన్ని చేబదుళ్లు చేస్తూ యెన్ని వొడుదొడుగులు పడవలసివచ్చేదో?

రాధమ్మ కూడా పొదుపయిన మనిషి కనక ఆటసాగుతోంది; కాని కాకపోతే, ఆ చేబదుళ్ళకు సాయం యెన్ని అరుపులు పెరిగిపోయివుండునో?

ఏమయినా చీర కొనితీరాలని శపథం పట్టుకున్నాడు.

ఖర్చులు తగ్గించుకోవడం తప్ప మార్గాంతరం కనబడలేదు. ఆ ఖర్చులలో నేనా సంసారంకోసం రాధమ్మ చేసేవాటిలో తగ్గించడానికి వీలుకనబడదు.

దానిమీద 'నా ఖర్చులు తగ్గించుకుంటా'నని అతను నిశ్చయించుకున్నాడు.

అది మొదలు, అతను నాటకాలకి వెళ్ళడం కట్టిపడేశాడు. పుస్తకాలు కొనడం చాలించుకున్నాడు. కోర్టుకి వెళ్ళేటప్పుడు వచ్చేటప్పుడూ బండెక్కడం తగ్గించుకున్నాడు. మధ్యాహ్నం కోర్టు దగ్గిర ఫలహారం వొక్కటీ కాదు, కాఫీ కూడా మానుకున్నాడు.

పొద్దుటి పూట మాత్రం యింటి దగ్గర కాఫీసేవ మానుకోలేదు. అంచేత రాధమ్మ కిదేమీ తెలవకుండా జరిగిపోయింది.

ఆవేళ పెద్దపండుగ.

మధ్యాహ్నం. రెండు గంటల సమయంలో యాజులు, రాధమ్మ యేం చేస్తోందో చూద్దామని వసారాలోకి వెళ్లి జంట వెదురుకుర్చీలో కూర్చున్నాడు.

ఉన్న చీరల్లో మంచివి నాలుగు పట్టుకువచ్చి 'వీటిలో యేది కట్టుకోను చెప్పండీ' అంటూ రాధమ్మ పక్కని కూచుంది.

'నన్నడగడం యెందుకూ?'

'మంచిచీర కట్టుకోవడం మీకొసమా, నా కోసమా?'

'నా కోసమే అయితే, ఆ చీరలన్నీ మీవాళ్ళిచ్చినవి, వాటిమీద నాకేమీ అధికారం లేదు'

'అదేమిటండీ?'

'ఎకసెక్కం చెయ్యడం లేదు నేను'.

'చె-ప్పండీ పెడర్ధాలు తియ్యకా.'

ఇలా గునుస్తూ ఆమె కుడిచెయ్యి అతని నడుముకి చుట్టేసింది.

దానిమీది, ఆనందమూ, వుద్వేగమూ అతికష్టం మీద అణుచుకుంటూ అతను 'నేను మానెయ్యమన్నది మానేసి కట్టుకోమన్నది కట్టుకుంటావా?' అని గంభీరంగా ప్రశ్నించాడు.