07-01-2025, 09:13 AM
திவ்யா அண்ணி - 17
அப்பொழுது திவ்யா, தினேஷிடம்,
“கொழுந்தனாரே... உங்களுக்கு போலிஸ் எல்லாம் நல்ல பழக்கம் போல...”
என்று கேட்க,
“ஆமா அண்ணி... ஸ்டேஷன்-ல யாரையாச்சும் கொஞ்சம் ஓவரா அடிச்சிட்டா, அவன்களை ஹாஸ்பிட்டல் தூக்கிட்டு போக முடியாது. அதனால என்னைதான் கூப்பிடுவாங்க. நானும் போயி ட்ரீட்மென்ட் குடுப்பேன். அதோட, என்னோட பிரெண்டு அருண் தெரியும்ல... அவனோட அம்மாதான் இந்த இன்ஸ்பெக்டர்...”
என்றான் தினேஷ். அப்படியே இருவரும் ஸ்கூட்டியில் ஒரு நல்ல ஹோட்டலுக்கு சென்றார்கள். நன்றாக சாப்பிட்டு விட்டு, திவ்யா கையை கழுவிக் கொண்டாள். திலீப்புக்காக சாப்பாடு பார்சல் வாங்கலாம் என்று திவ்யா செல்ல, அவளது கையை பிடித்து நிறுத்தினான் தினேஷ்.
“அண்ணி... அண்ணனுக்கு சாப்பாடு வேணாம்... அவன் கடைல சாப்டுட்டு மறுபடியும் வேலைக்கு கிளம்பிட்டான்... எனக்கு மெசேஜ் பண்ணி இருந்தான்... அதை உங்க கிட்ட நீங்க வருத்தப் படுவீங்கன்னு நான் சொல்லல...”
என்று தினேஷ் சொல்ல, திவ்யா மீண்டும் சோகமானாள். அவளது கண்களில் கண்ணீர் தேங்கி நின்றது. அவள் அப்படியே கடைக்கு வெளியே சென்று விட்டாள். தினேஷ் கடைக்கு பணத்தை கொடுத்து விட்டு, திவ்யாவை அழைத்துக் கொண்டு வீட்டிற்கு வந்து சேர்ந்தான்.
வழக்கம்போல தினேஷின் அப்பா தனபால், தண்ணியடித்து விட்டு, வீட்டு திண்ணையில் படுத்து கிடந்தார். அவரை கண்டு கொள்ளாமல், கதவை திறந்துகொண்டு தினேஷும் திவ்யாவும் வீட்டிற்குள் சென்றார்கள்.
கல்யாணத்திற்காக வாடகைக்கு கொண்டு வரப்பட்டிருந்த நாற்காலிகள் எல்லாம் எடுத்து சென்று விட்டார்கள். இப்பொழுது அங்கே ஒரு ஸ்டூல் மட்டுமே இருந்தது.
வேகமாக வீட்டிற்குள் சென்ற திவ்யா படுக்கையறைக்குள் சென்று மெத்தையில் அமர்ந்தாள். சோகமாக இடிந்து போய் அமர்ந்து இருந்தாள். தினேஷ் வழக்கம்போல பாத்ரூமுக்குள் சென்று அவனது துணிகளையெல்லாம் கழட்டி விட்டு வெறும் லுங்கியை மட்டும் கட்டிக்கொண்டு படுக்கையறைக்கு வந்தான்.
“அண்ணி... நீங்க இன்னும் துணிய மாத்திக்கலையா...?”
என்று தினேஷ் கேட்க, திவ்யாவிடம் இருந்து எந்த பதிலும் வரவில்லை. சோகமாகவே இருந்தாள்.
“அண்ணி... என்ன ஆச்சு...? மதியம் திலீப் உங்களை ஏதாவது சொல்லிட்டானா...?”
என்று தினேஷ் கேட்க, திவ்யா கதறி அழ ஆரம்பித்து விட்டாள்.
“ஐயோ அழாதீங்க அண்ணி...”
என்று சொல்லிக்கொண்டே அவளருகில் வந்து மெத்தையில் அமர்ந்து கொண்டான் தினேஷ். அப்பொழுதும் திவ்யா அழுகையை நிறுத்தவில்லை. வேறு வழியின்றி திவ்யாவை இழுத்து தன் நெஞ்சோடு அணைத்துக் கொண்டான் தினேஷ். அவளது கண்களை துடைத்து விட்டுக் கொண்டே,
“அழாதீங்க அண்ணி... அவன் ஏதாவது கோவத்துல பேசி இருப்பான்... என்ன நடந்துச்சுன்னு சொல்லுங்க... என்னால எதாச்சும் ஹெல்ப் பண்ண முடிஞ்சா பண்றேன்...”
என்று தினேஷ் சொல்ல, தன் அழுகையை நிறுத்திக் கொண்டு, தினேஷின் நெஞ்சில் இருந்து தன் முகத்தை எடுத்துக்கொண்டு, பேச ஆரம்பித்தாள் திவ்யா.
“என்னைப் பாத்தா எப்படி தெரியுது கொழுந்தனாரே...”
என்று திவ்யா கேட்க, தினேஷுக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. அமைதியாக இருந்தான்.
“சொல்லுங்க கொழுந்தனாரே... எப்படி தெரியுது...?”
“நீங்க என்ன கேக்குறீங்கன்னு புரியல அண்ணி...”
“என்னை பாத்தா உடம்பு சுகத்துக்கு அலையுற தேவுடியா மாதிரி தெரியுதா...?”
என்று கேட்க, தினேஷ் அதிர்ந்து போனான்.
“அண்ணி...”
என்று அதிர்ச்சியில் கத்த,
“உங்க அண்ணனுக்கு நான் அப்டிதான் தெரியுறேன்... இன்னிக்கு மதியானம் வேலைல இருந்து வந்தாரு... ஆசையா போயி கட்டி புடிச்சேன்... அதுக்கு இப்படி ஒரு வார்த்தைய சொல்லிட்டாரு... எனக்கு எப்படி இருந்துச்சு தெரியுமா...?”
என்று சொல்லிக் கொண்டு மீண்டும் அழ ஆரம்பித்தாள் திவ்யா.
அப்பொழுது திவ்யா, தினேஷிடம்,
“கொழுந்தனாரே... உங்களுக்கு போலிஸ் எல்லாம் நல்ல பழக்கம் போல...”
என்று கேட்க,
“ஆமா அண்ணி... ஸ்டேஷன்-ல யாரையாச்சும் கொஞ்சம் ஓவரா அடிச்சிட்டா, அவன்களை ஹாஸ்பிட்டல் தூக்கிட்டு போக முடியாது. அதனால என்னைதான் கூப்பிடுவாங்க. நானும் போயி ட்ரீட்மென்ட் குடுப்பேன். அதோட, என்னோட பிரெண்டு அருண் தெரியும்ல... அவனோட அம்மாதான் இந்த இன்ஸ்பெக்டர்...”
என்றான் தினேஷ். அப்படியே இருவரும் ஸ்கூட்டியில் ஒரு நல்ல ஹோட்டலுக்கு சென்றார்கள். நன்றாக சாப்பிட்டு விட்டு, திவ்யா கையை கழுவிக் கொண்டாள். திலீப்புக்காக சாப்பாடு பார்சல் வாங்கலாம் என்று திவ்யா செல்ல, அவளது கையை பிடித்து நிறுத்தினான் தினேஷ்.
“அண்ணி... அண்ணனுக்கு சாப்பாடு வேணாம்... அவன் கடைல சாப்டுட்டு மறுபடியும் வேலைக்கு கிளம்பிட்டான்... எனக்கு மெசேஜ் பண்ணி இருந்தான்... அதை உங்க கிட்ட நீங்க வருத்தப் படுவீங்கன்னு நான் சொல்லல...”
என்று தினேஷ் சொல்ல, திவ்யா மீண்டும் சோகமானாள். அவளது கண்களில் கண்ணீர் தேங்கி நின்றது. அவள் அப்படியே கடைக்கு வெளியே சென்று விட்டாள். தினேஷ் கடைக்கு பணத்தை கொடுத்து விட்டு, திவ்யாவை அழைத்துக் கொண்டு வீட்டிற்கு வந்து சேர்ந்தான்.
வழக்கம்போல தினேஷின் அப்பா தனபால், தண்ணியடித்து விட்டு, வீட்டு திண்ணையில் படுத்து கிடந்தார். அவரை கண்டு கொள்ளாமல், கதவை திறந்துகொண்டு தினேஷும் திவ்யாவும் வீட்டிற்குள் சென்றார்கள்.
கல்யாணத்திற்காக வாடகைக்கு கொண்டு வரப்பட்டிருந்த நாற்காலிகள் எல்லாம் எடுத்து சென்று விட்டார்கள். இப்பொழுது அங்கே ஒரு ஸ்டூல் மட்டுமே இருந்தது.
வேகமாக வீட்டிற்குள் சென்ற திவ்யா படுக்கையறைக்குள் சென்று மெத்தையில் அமர்ந்தாள். சோகமாக இடிந்து போய் அமர்ந்து இருந்தாள். தினேஷ் வழக்கம்போல பாத்ரூமுக்குள் சென்று அவனது துணிகளையெல்லாம் கழட்டி விட்டு வெறும் லுங்கியை மட்டும் கட்டிக்கொண்டு படுக்கையறைக்கு வந்தான்.
“அண்ணி... நீங்க இன்னும் துணிய மாத்திக்கலையா...?”
என்று தினேஷ் கேட்க, திவ்யாவிடம் இருந்து எந்த பதிலும் வரவில்லை. சோகமாகவே இருந்தாள்.
“அண்ணி... என்ன ஆச்சு...? மதியம் திலீப் உங்களை ஏதாவது சொல்லிட்டானா...?”
என்று தினேஷ் கேட்க, திவ்யா கதறி அழ ஆரம்பித்து விட்டாள்.
“ஐயோ அழாதீங்க அண்ணி...”
என்று சொல்லிக்கொண்டே அவளருகில் வந்து மெத்தையில் அமர்ந்து கொண்டான் தினேஷ். அப்பொழுதும் திவ்யா அழுகையை நிறுத்தவில்லை. வேறு வழியின்றி திவ்யாவை இழுத்து தன் நெஞ்சோடு அணைத்துக் கொண்டான் தினேஷ். அவளது கண்களை துடைத்து விட்டுக் கொண்டே,
“அழாதீங்க அண்ணி... அவன் ஏதாவது கோவத்துல பேசி இருப்பான்... என்ன நடந்துச்சுன்னு சொல்லுங்க... என்னால எதாச்சும் ஹெல்ப் பண்ண முடிஞ்சா பண்றேன்...”
என்று தினேஷ் சொல்ல, தன் அழுகையை நிறுத்திக் கொண்டு, தினேஷின் நெஞ்சில் இருந்து தன் முகத்தை எடுத்துக்கொண்டு, பேச ஆரம்பித்தாள் திவ்யா.
“என்னைப் பாத்தா எப்படி தெரியுது கொழுந்தனாரே...”
என்று திவ்யா கேட்க, தினேஷுக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. அமைதியாக இருந்தான்.
“சொல்லுங்க கொழுந்தனாரே... எப்படி தெரியுது...?”
“நீங்க என்ன கேக்குறீங்கன்னு புரியல அண்ணி...”
“என்னை பாத்தா உடம்பு சுகத்துக்கு அலையுற தேவுடியா மாதிரி தெரியுதா...?”
என்று கேட்க, தினேஷ் அதிர்ந்து போனான்.
“அண்ணி...”
என்று அதிர்ச்சியில் கத்த,
“உங்க அண்ணனுக்கு நான் அப்டிதான் தெரியுறேன்... இன்னிக்கு மதியானம் வேலைல இருந்து வந்தாரு... ஆசையா போயி கட்டி புடிச்சேன்... அதுக்கு இப்படி ஒரு வார்த்தைய சொல்லிட்டாரு... எனக்கு எப்படி இருந்துச்சு தெரியுமா...?”
என்று சொல்லிக் கொண்டு மீண்டும் அழ ஆரம்பித்தாள் திவ்யா.