Yesterday, 08:40 AM
லேடிஸ் ஹாஸ்டல் வார்டன் மாலதி - 30
அந்த கேர்ள்ஸ் ஹாஸ்டல் வராண்டா முழுக்க டியூப் லைட்டுகள் எரிந்து கொண்டு இருந்தாலும், அனைத்து பெண்களின் அறைகளும் சாத்தப்பட்டு, அவர்களது அறைகளின் விளக்குகள் அணைக்கப் பட்டு இருந்தன. ஆகமொத்தம் எல்லா பெண்களும் உறங்கி விட்டார்கள் என்றே தினேஷ் நினைத்தான். திரும்பி மாலதியை பார்த்தான்.
மாலதி, கையில் ஒரு துண்டை வைத்துக் கொண்டு பயத்துடன் நடுங்கிக்கொண்டே நின்று கொண்டு இருந்தாள்.
“ஏய்... எதுக்குடி இந்த துண்டு...?”
“யாராவது திடீர்னு வந்துட்டா... மறைக்க ஏதாவது வேணும்ல....”
என்று மாலதி சொல்ல,
“அட யாருடி இவ... எதுவும் கையில இருக்க கூடாது... எவளாச்சும் வந்தாலும் பரவால்ல... எங்கயாவது போயி ஒளிஞ்சுக்கலாம்... பேசாம வாடி...”
என்று சொன்ன தினேஷ் மாலதியின் கையில் இருந்த துண்டை பிடுங்கி கட்டிலில் வீசி விட்டு, அவளது கையை பிடித்து வெளியே இழுத்தான். இருவரும் அம்மணமாக அந்த அறையை விட்டு வெளியே வந்ததும், தினேஷ் அந்த கதவை சாத்தி தாழ்ப்பாழ் போட்டான்.
“ஐயோ... சும்மா சாத்திட்டு வாடா.... தாழ்பாள் எல்லாம் எதுக்கு போட்டுக்கிட்டு...?”
என்று மாலதி புலம்ப, அதையெல்லாம் கண்டு கொள்ளாமல் கதவை சாத்தி தாள் போட்டான் தினேஷ். திரும்பி மாலதியை பார்க்க, அவள் உச்சகட்ட வெட்கத்துடன் தன் அங்கங்களை கைகளால் மறைத்துக் கொண்டு நின்றாள். அந்த பெண்கள் விடுதியின் வார்டன் இப்படி ஒட்டுத்துணி கூட இல்லாமல் அம்மணக் கட்டையாக, ஒரு கல்லூரி மாணவனுடன் நிற்பது அவளுக்கு மேலும் நடுக்கத்தை அதிகரித்தது.
அந்த வார்டன் ரூமில் இருந்து எட்டு அறைகள் தாண்டித்தான் பெண்களின் குளியலறையும் கழிப்பறையும் இருந்தது. வராண்டா முழுக்க டியூப் லைட் வெளிச்சம். இப்படி இருக்க, மாலதியின் கையை பிடித்து இழுத்துக் கொண்டே பெண்கள் கழிவறையை நோக்கி மெதுவாக நடக்க ஆரம்பித்தான் தினேஷ்.
அந்த இளம் மாணவனும், அந்த பெண்கள் விடுதியின் வார்டனும் அம்மணமாக அந்த ஹாஸ்டல் வராண்டாவில் நடந்து சென்று கொண்டு இருந்தார்கள்.
நான்கு அறைகளை கடந்ததும் ஐந்தாவது அறையில் இருந்து படக்கென்று ஏதோ ஒரு சத்தம் வர இருவரும் சட்டென்று அங்கேயே நின்றனர். யாரோ கதவைத் திறந்து கொண்டு வரப் போகிறார்கள் என்று மாலதி அதிர்ந்து போனாள். அவளது நாடி நரம்புகள் அனைத்தும் ஸ்தம்பித்துப் போனது. கால்களில் நடுக்கம் குறையவே இல்லை. ஆனால் அவள் பயந்தது போல யாரும் கதவைத் திறக்கவில்லை.
“பேபி... போயிரலாம் பேபி... ப்ளீஸ்....”
என்று மெல்லிய குரலில் முணுமுணுத்தால் மாலதி.
“ப்ச்... மூடிட்டு வாடி....”
என்று அதட்டிய தினேஷ், மாலதியின் கையை வலுக்கட்டாயமாக இழுத்துக் கொண்டு பெண்கள் கழிவறையை நோக்கி நடக்க ஆரம்பித்தான். உச்சகட்ட பயத்துடன், நடுங்கிக் கொண்டே மாலதியும் அவன் பின்னால் சென்றாள்.
கடைசியில் அந்த வராண்டாவின் முடிவில் மூலையில் அந்த பெண்கள் கழிப்பறை இருந்தது. அதற்கு ஒரு பெரிய கதவு. அதை திறந்து கொண்டு உள்ளே சென்றால், இரண்டு பக்கமும் வரிசையாக சின்னச்சின்ன அறைகள். ஒரு வரிசை முழுக்கவும் கழிவறைகள். இன்னொரு வரிசைகள் முழுவதும் குளியலறைகள்.
பொதுக்கழிப்பறையை அடைந்ததும், தினேஷை முந்திக் கொண்டு உள்ளே செல்லலாம் என மாலதி ஓட, சட்டென்று அவளை பிடித்து அந்த கழிவறையின் வாசலிலேயே நிறுத்தினான் தினேஷ்.
அந்த கேர்ள்ஸ் ஹாஸ்டல் வராண்டா முழுக்க டியூப் லைட்டுகள் எரிந்து கொண்டு இருந்தாலும், அனைத்து பெண்களின் அறைகளும் சாத்தப்பட்டு, அவர்களது அறைகளின் விளக்குகள் அணைக்கப் பட்டு இருந்தன. ஆகமொத்தம் எல்லா பெண்களும் உறங்கி விட்டார்கள் என்றே தினேஷ் நினைத்தான். திரும்பி மாலதியை பார்த்தான்.
மாலதி, கையில் ஒரு துண்டை வைத்துக் கொண்டு பயத்துடன் நடுங்கிக்கொண்டே நின்று கொண்டு இருந்தாள்.
“ஏய்... எதுக்குடி இந்த துண்டு...?”
“யாராவது திடீர்னு வந்துட்டா... மறைக்க ஏதாவது வேணும்ல....”
என்று மாலதி சொல்ல,
“அட யாருடி இவ... எதுவும் கையில இருக்க கூடாது... எவளாச்சும் வந்தாலும் பரவால்ல... எங்கயாவது போயி ஒளிஞ்சுக்கலாம்... பேசாம வாடி...”
என்று சொன்ன தினேஷ் மாலதியின் கையில் இருந்த துண்டை பிடுங்கி கட்டிலில் வீசி விட்டு, அவளது கையை பிடித்து வெளியே இழுத்தான். இருவரும் அம்மணமாக அந்த அறையை விட்டு வெளியே வந்ததும், தினேஷ் அந்த கதவை சாத்தி தாழ்ப்பாழ் போட்டான்.
“ஐயோ... சும்மா சாத்திட்டு வாடா.... தாழ்பாள் எல்லாம் எதுக்கு போட்டுக்கிட்டு...?”
என்று மாலதி புலம்ப, அதையெல்லாம் கண்டு கொள்ளாமல் கதவை சாத்தி தாள் போட்டான் தினேஷ். திரும்பி மாலதியை பார்க்க, அவள் உச்சகட்ட வெட்கத்துடன் தன் அங்கங்களை கைகளால் மறைத்துக் கொண்டு நின்றாள். அந்த பெண்கள் விடுதியின் வார்டன் இப்படி ஒட்டுத்துணி கூட இல்லாமல் அம்மணக் கட்டையாக, ஒரு கல்லூரி மாணவனுடன் நிற்பது அவளுக்கு மேலும் நடுக்கத்தை அதிகரித்தது.
அந்த வார்டன் ரூமில் இருந்து எட்டு அறைகள் தாண்டித்தான் பெண்களின் குளியலறையும் கழிப்பறையும் இருந்தது. வராண்டா முழுக்க டியூப் லைட் வெளிச்சம். இப்படி இருக்க, மாலதியின் கையை பிடித்து இழுத்துக் கொண்டே பெண்கள் கழிவறையை நோக்கி மெதுவாக நடக்க ஆரம்பித்தான் தினேஷ்.
அந்த இளம் மாணவனும், அந்த பெண்கள் விடுதியின் வார்டனும் அம்மணமாக அந்த ஹாஸ்டல் வராண்டாவில் நடந்து சென்று கொண்டு இருந்தார்கள்.
நான்கு அறைகளை கடந்ததும் ஐந்தாவது அறையில் இருந்து படக்கென்று ஏதோ ஒரு சத்தம் வர இருவரும் சட்டென்று அங்கேயே நின்றனர். யாரோ கதவைத் திறந்து கொண்டு வரப் போகிறார்கள் என்று மாலதி அதிர்ந்து போனாள். அவளது நாடி நரம்புகள் அனைத்தும் ஸ்தம்பித்துப் போனது. கால்களில் நடுக்கம் குறையவே இல்லை. ஆனால் அவள் பயந்தது போல யாரும் கதவைத் திறக்கவில்லை.
“பேபி... போயிரலாம் பேபி... ப்ளீஸ்....”
என்று மெல்லிய குரலில் முணுமுணுத்தால் மாலதி.
“ப்ச்... மூடிட்டு வாடி....”
என்று அதட்டிய தினேஷ், மாலதியின் கையை வலுக்கட்டாயமாக இழுத்துக் கொண்டு பெண்கள் கழிவறையை நோக்கி நடக்க ஆரம்பித்தான். உச்சகட்ட பயத்துடன், நடுங்கிக் கொண்டே மாலதியும் அவன் பின்னால் சென்றாள்.
கடைசியில் அந்த வராண்டாவின் முடிவில் மூலையில் அந்த பெண்கள் கழிப்பறை இருந்தது. அதற்கு ஒரு பெரிய கதவு. அதை திறந்து கொண்டு உள்ளே சென்றால், இரண்டு பக்கமும் வரிசையாக சின்னச்சின்ன அறைகள். ஒரு வரிசை முழுக்கவும் கழிவறைகள். இன்னொரு வரிசைகள் முழுவதும் குளியலறைகள்.
பொதுக்கழிப்பறையை அடைந்ததும், தினேஷை முந்திக் கொண்டு உள்ளே செல்லலாம் என மாலதி ஓட, சட்டென்று அவளை பிடித்து அந்த கழிவறையின் வாசலிலேயே நிறுத்தினான் தினேஷ்.