Yesterday, 08:15 AM
தாவரவியல் பேராசிரியை கார்த்திகா மிஸ் – 27
மறுமுனையில் போனை அட்டன் செய்தது தினேஷ்.
“கார்த்திகா மிஸ் நீங்களா.... என்ன இந்த நேரத்துல கால் பண்ணி இருக்கீங்க.... ஏதாவது முக்கியமான விஷயமா? எதுவா இருந்தாலும் சொல்லுங்க மிஸ்....”
என்றான் தினேஷ்.
“தினேஷ்... நாளைக்கு நான் உன்னை பாக்கணுமே....”
“சரிங்க மிஸ்.... காலேஜ் ல பாக்கலாம்...”
“இல்லடா... நான் நாளைக்கு காலேஜ் வர மாட்டேன்... வெளிய மீட் பண்ணனும்....”
“சரிங்க மிஸ்.... நீங்களே ஒரு இடத்தை சொல்லுங்க வரேன்....”
“சரிடா...”
என்று கார்த்திகா சொல்ல, தினேஷும் போனை கட் செய்தான். கொஞ்ச நேரத்தில் கார்த்திகா ஒரு ஹோட்டல் ரூம் லொகேஷனை வாட்ஸ்ஆப்பில் தினேஷுக்கு அனுப்பினாள். காலை பத்து மணிக்கு வந்து விடுமாறு ஒரு மெசேஜும் அனுப்பி இருந்தாள்.
சந்திரிகா ஹோட்டல்
காலை 10:30 மணி
கார்த்திகா அனுப்பி இருந்த ஹோட்டல் அட்ரஸுக்கு தினேஷ் வந்து சேர தாமதமாகி விட்டது. அது ஒரு உயர்தர ஹோட்டல். அவள் புக் செய்த ரூம் நான்காவது மாடியில் இருந்தது. லிஃப்டில் ஏறி கார்த்திகா புக் செய்த ரூமுக்கு சென்றான் தினேஷ்.
கதவு லேசாக திறந்து இருந்தது. அதனால் கதவை தட்டாமல் அப்படியே திறந்து கொண்டு தினேஷ் உள்ளே சென்றான்.
உள்ளே, பெரிய கட்டிலில் உயர்தர குஷன் மெத்தை போடப்பட்டு இருந்தது. அதன் மேல் கார்த்திகா அமர்ந்து இருந்தாள்.
தினேஷிடம் இரண்டு நாட்களுக்கு முன்பு ஓலு வாங்கும்போது அணிந்திருந்த அதே ரோஸ் கலர் பூணம் புடவை ஜாக்கெட், தலை நிறைய மல்லிகைப்பூ. தமிழ் படங்களில் முதலிரவு சீன்களில் பெண்கள் மெத்தையில் அமர்ந்து இருப்பது போல, கால்களை முன்னால் வைத்து மடக்கி அமர்ந்து, தன் முழங்கால்களை சுற்றி கைகளை கட்டிக் கொண்டு அமர்ந்து இருந்தாள்.
“கதவை சாத்திட்டு வந்து உக்காருடா....”
என்று மெல்லிய குரலில் கார்த்திகா சொல்ல, தினேஷும் கதவை சாத்தி தாழ்ப்பாள் போட்டு விட்டு உள்ளே சென்று அவள் அருகில் மெத்தையில் அமர்ந்தான். கார்த்திகாவின் முகத்தை உற்று பார்த்தான்.
அவளது முகத்தில் ஏதோ ஒரு வேதனை குடிகொண்டு இருந்தது. வாழ்க்கையே பறிபோனது போல அமர்ந்து இருந்தாள். ஆனாலும் அவளது மேக்கப்புக்கு கொஞ்சம் கூட பஞ்சமே இல்லை. கதவருகே நின்று பார்த்தபோது இருந்த கார்த்திகாவை விட, அவளருகில் மெத்தையில் அமர்ந்து பார்க்கும்போது அவள் இன்னமும் அழகாக தெரிந்தாள்.
உதட்டில் சிகப்பு நிற லிப்ஸ்டிக், முகத்துக்கு க்ரீம், கழுத்தில் சில நகைகள், இவற்றுடன் அவள் தலையில் இருந்த மல்லிகைப்பூவின் மணமும் சேர்ந்து தினேஷின் மோகத்தை தூண்ட ஆரம்பித்தன.
தன் உணர்வுகளை கட்டுப் படுத்திக் கொண்டான் தினேஷ்.
“மிஸ்... எதுக்கு இங்க வர சொன்னீங்க...? இன்னும் என் மேல கோவமா? அதான் நான் உங்க கிட்ட மன்னிப்பு கேட்டுட்டனே... அதுக்கும்மேல உங்க வீடியோ எதுவுமே எங்கிட்ட இல்ல.... மகேஷ் சார் கிட்டயும் இல்ல... எங்களால உங்களுக்கு எந்த தொந்தரவும் இருக்காது மிஸ்... எங்களை நம்புங்க மிஸ்...”
என்று தினேஷ் சொல்ல, கார்த்திகா எதுவும் பேசாமல் அமைதியாக இருந்தாள். அவளது வேதனை கலந்த முகத்துடன் சித்தபிரமை பிடித்தவள் போல அமர்ந்து இருந்தாள் கார்த்திகா.
“மிஸ்... ஏன் எதுவுமே பேச மாட்டிங்குறீங்க....? எங்க மேல நம்பிக்கை இல்லையா...? ப்ளீஸ் மிஸ்.... வேணும்னா....”
என்று தினேஷ் பேசிக் கொண்டு இருக்கும்போதே, கார்த்திகா அவனது பேச்சை இடைமறித்து,
“தினேஷ்... என்னய ஓலுடா....”
என்றாள். அவளது முகம் இன்னும் சித்தப்பிரமை பிடித்தவள் போலவேதான் இருந்தது. அமைதியாக இந்த வார்த்தைகளை சொன்னாள். அவளது நடவடிக்கை ஒரு இயந்திரத்தை போல இருந்தது. தினேஷுக்கு ஒரு விஷயம் நன்றாக புரிந்தது.
மறுமுனையில் போனை அட்டன் செய்தது தினேஷ்.
“கார்த்திகா மிஸ் நீங்களா.... என்ன இந்த நேரத்துல கால் பண்ணி இருக்கீங்க.... ஏதாவது முக்கியமான விஷயமா? எதுவா இருந்தாலும் சொல்லுங்க மிஸ்....”
என்றான் தினேஷ்.
“தினேஷ்... நாளைக்கு நான் உன்னை பாக்கணுமே....”
“சரிங்க மிஸ்.... காலேஜ் ல பாக்கலாம்...”
“இல்லடா... நான் நாளைக்கு காலேஜ் வர மாட்டேன்... வெளிய மீட் பண்ணனும்....”
“சரிங்க மிஸ்.... நீங்களே ஒரு இடத்தை சொல்லுங்க வரேன்....”
“சரிடா...”
என்று கார்த்திகா சொல்ல, தினேஷும் போனை கட் செய்தான். கொஞ்ச நேரத்தில் கார்த்திகா ஒரு ஹோட்டல் ரூம் லொகேஷனை வாட்ஸ்ஆப்பில் தினேஷுக்கு அனுப்பினாள். காலை பத்து மணிக்கு வந்து விடுமாறு ஒரு மெசேஜும் அனுப்பி இருந்தாள்.
சந்திரிகா ஹோட்டல்
காலை 10:30 மணி
கார்த்திகா அனுப்பி இருந்த ஹோட்டல் அட்ரஸுக்கு தினேஷ் வந்து சேர தாமதமாகி விட்டது. அது ஒரு உயர்தர ஹோட்டல். அவள் புக் செய்த ரூம் நான்காவது மாடியில் இருந்தது. லிஃப்டில் ஏறி கார்த்திகா புக் செய்த ரூமுக்கு சென்றான் தினேஷ்.
கதவு லேசாக திறந்து இருந்தது. அதனால் கதவை தட்டாமல் அப்படியே திறந்து கொண்டு தினேஷ் உள்ளே சென்றான்.
உள்ளே, பெரிய கட்டிலில் உயர்தர குஷன் மெத்தை போடப்பட்டு இருந்தது. அதன் மேல் கார்த்திகா அமர்ந்து இருந்தாள்.
தினேஷிடம் இரண்டு நாட்களுக்கு முன்பு ஓலு வாங்கும்போது அணிந்திருந்த அதே ரோஸ் கலர் பூணம் புடவை ஜாக்கெட், தலை நிறைய மல்லிகைப்பூ. தமிழ் படங்களில் முதலிரவு சீன்களில் பெண்கள் மெத்தையில் அமர்ந்து இருப்பது போல, கால்களை முன்னால் வைத்து மடக்கி அமர்ந்து, தன் முழங்கால்களை சுற்றி கைகளை கட்டிக் கொண்டு அமர்ந்து இருந்தாள்.
“கதவை சாத்திட்டு வந்து உக்காருடா....”
என்று மெல்லிய குரலில் கார்த்திகா சொல்ல, தினேஷும் கதவை சாத்தி தாழ்ப்பாள் போட்டு விட்டு உள்ளே சென்று அவள் அருகில் மெத்தையில் அமர்ந்தான். கார்த்திகாவின் முகத்தை உற்று பார்த்தான்.
அவளது முகத்தில் ஏதோ ஒரு வேதனை குடிகொண்டு இருந்தது. வாழ்க்கையே பறிபோனது போல அமர்ந்து இருந்தாள். ஆனாலும் அவளது மேக்கப்புக்கு கொஞ்சம் கூட பஞ்சமே இல்லை. கதவருகே நின்று பார்த்தபோது இருந்த கார்த்திகாவை விட, அவளருகில் மெத்தையில் அமர்ந்து பார்க்கும்போது அவள் இன்னமும் அழகாக தெரிந்தாள்.
உதட்டில் சிகப்பு நிற லிப்ஸ்டிக், முகத்துக்கு க்ரீம், கழுத்தில் சில நகைகள், இவற்றுடன் அவள் தலையில் இருந்த மல்லிகைப்பூவின் மணமும் சேர்ந்து தினேஷின் மோகத்தை தூண்ட ஆரம்பித்தன.
தன் உணர்வுகளை கட்டுப் படுத்திக் கொண்டான் தினேஷ்.
“மிஸ்... எதுக்கு இங்க வர சொன்னீங்க...? இன்னும் என் மேல கோவமா? அதான் நான் உங்க கிட்ட மன்னிப்பு கேட்டுட்டனே... அதுக்கும்மேல உங்க வீடியோ எதுவுமே எங்கிட்ட இல்ல.... மகேஷ் சார் கிட்டயும் இல்ல... எங்களால உங்களுக்கு எந்த தொந்தரவும் இருக்காது மிஸ்... எங்களை நம்புங்க மிஸ்...”
என்று தினேஷ் சொல்ல, கார்த்திகா எதுவும் பேசாமல் அமைதியாக இருந்தாள். அவளது வேதனை கலந்த முகத்துடன் சித்தபிரமை பிடித்தவள் போல அமர்ந்து இருந்தாள் கார்த்திகா.
“மிஸ்... ஏன் எதுவுமே பேச மாட்டிங்குறீங்க....? எங்க மேல நம்பிக்கை இல்லையா...? ப்ளீஸ் மிஸ்.... வேணும்னா....”
என்று தினேஷ் பேசிக் கொண்டு இருக்கும்போதே, கார்த்திகா அவனது பேச்சை இடைமறித்து,
“தினேஷ்... என்னய ஓலுடா....”
என்றாள். அவளது முகம் இன்னும் சித்தப்பிரமை பிடித்தவள் போலவேதான் இருந்தது. அமைதியாக இந்த வார்த்தைகளை சொன்னாள். அவளது நடவடிக்கை ஒரு இயந்திரத்தை போல இருந்தது. தினேஷுக்கு ஒரு விஷயம் நன்றாக புரிந்தது.