నేటి బాంధవ్యాలు - 9

[k3vv3]

ప్రతిరోజూ నేను ఆ సర్వేశ్వరుణ్ణి ఏమని కోరుకుంటానో తెలుసా మామయ్యా!.... నావారంతా క్షేమంతా ఆనందంగా వుండాలని... రోజులు గడిచేకొద్ది... నా మనస్సులోని మాటను మీకు చెప్పి నేను చాలా పెద్ద తప్పుచేశాననిపిస్తూ వుంది మామయ్యా!... దానికి కారణం...నా స్వయం నిర్ణయం... మీరంతా నావారుగా ఉండీ కూడా నేను... ఎవరూ లేని ఏకాకికైనానని నాకు ఎంతో బాధ మామయ్యా!... కనీసం... మీరు నా ఈ ఉత్తరానికైనా... మీ అందరి క్షేమసమాచారాలతో నాలుగు పంక్తుల ఉత్తరాన్ని వ్రాయండి మామయ్యా. అది నాకు కొంత వూరట కలిగిస్తుందని నా ఆశ...



దీప్తి అమెరికాలోనే వుందిగా!.... అది మన దేశానికి ఎప్పుడు వస్తుంది మామయ్యా!... నాకు ఒకే ఆశ... దాని పెండ్లికి మీరు నన్ను పిలిచినా పిలవకపోయినా నేను వస్తాను. ఎవరి పలికినా పలకకపోయినా నేను అందరినీ చూడగలుగుతాను. దీప్తి పెండ్లి విషయాన్ని నాకు మీరు తప్పకుండా తెలియజేస్తారుగా మామయ్యా!... ప్లీజ్ తెలియజేయండి. అత్తయ్యకు నేనంటే ఎంతో ప్రాణం. అత్తయ్య ఎలా వుంది మామయ్యా. ఆమెకు దేవుని మీద ఎంతో నమ్మకం.... భక్తి... నా కోర్కె నెరవేరాలని నేనూ... అత్తయ్యలా పూజలు, పునస్కారాలూ, ధానదర్మాలు చేస్తున్నాను. ఆ దేవుడు... నన్ను కరుణించి నా మొర ఆలకిస్తాడనే నమ్మకంతో... మీ జాబుకోసం వేయికళ్ళతో ఎదురు చూచే మీ మేనకోడలు..."
’వాణి’



ఉత్తరాన్ని సాంతం చదివేసరికి... దీప్తి కళ్ళలో కన్నీరు... మెల్లగా తలను తిప్పి తల్లి ముఖంలోని చూచింది.



ప్రణవి నయనాల్లో అశ్రువులు... కొన్ని క్షణాలు ఎవరూ ఏమీ మాట్లాడలేని స్థితి.



సీతాపతి... అమ్మను, అక్కను చూచి... దీప్తి చేతిలోని వుత్తరాన్ని తన చేతిలోనికి తీసుకున్నాడు. అప్రయత్నంగా అతని దృష్టి ఉత్తరం ఆరంభంలో వున్న తేదీ మీద పడింది. ఆశ్చర్యపోయాడు.
"అక్కా!... ఈ వుత్తరం వచ్చి ఇప్పటికి తొమ్మిది నెలలు. వదిన వ్రాసిన తేదీని చూచావా!" ఆశ్చర్యంతో చెప్పాడు సీతాపతి.



"ఎప్పుడు వ్రాసిందిరా!" అడిగింది దీప్తి.



"పదహారు ఆరు రెండు వేల పదిహేను"



"ఏమిటీ తొమ్మిది నెలలైందా!"



"అవునమ్మా!...."



"అంటే వుత్తరాన్ని మీ నాన్నగారు!..."



"విప్పి చూడలేదమ్మా!" అన్నాడు సీతాపతి.



"దీపూ విన్నావా!"



"విన్నానమ్మా!... నాన్న ఎంతగా మారిపోయారనే దానికి ఈ వుత్తరమే సాక్షి" విచారంగా చెప్పింది దీప్తి. నిట్టూర్చి కళ్ళు మూసుకొంది.



"వచ్చిన ఉత్తరాన్ని విప్పి చదవలేదంటే.... నాన్నకు ఆ కుటుంబం వారిమీద ఎంత పగో!... నిజంగా నాన్న మారిపోయాడమ్మా!" మెల్లగా చెప్పాడు సీతాపతి.



"అవును నాన్నా!.... ఆ విషయం నాకు ఎప్పుడో తెలుసు!" అంది ప్రణవి.



"అక్కయ్యా!... ఏం ఆలోచిస్తున్నావు?..."



"విడిపోయిన మన రెండు కుటుంబాలు కలుస్తాయో లేదా అని..." అంది దీప్తి.



"తప్పకుండా కలుస్తాయి అక్కా!"



"ఎలారా!"



"మనం తలుచుకొంటే!"



ఆశ్చర్యంగా చూచారు సీతాపతి ముఖంలోకి దీప్తి, ప్రణవి.
"అవునమ్మా! సీతూ చెప్పింది నిజం!" చిరునవ్వుతో చెప్పింది దీప్తి.



"బాలవాక్యం... బ్రహ్మవాక్యం... అదే జరిగితే నాకు ఎంతో ఆనందం" నవ్వుతూ చెప్పింది ప్రణవి.



"అమ్మా!...."



"ఏమిటి తల్లీ!..."



"నేను ఢిల్లీ వెళ్ళి వస్తాను"



"ఎందుకు?"



"వాణి వదినను చూచేదానికి"



"మీ నాన్నగారు ఒప్పుకోవాలిగా!"



"ఒప్పిస్తానమ్మా!"



"ఎలా!"



"అమ్మా!.... అక్క చిన్నప్పటి నుంచీ తాను తలచుకొన్నది సాధించని రోజు అంటూ వుందా!... ఆ నా తండ్రికి ఈ కూతురంటే చాలా చాలా ఇష్టం కదా!.... ఈమె ఏది కోరినా వారు కాదనరు!..." నవ్వాడు సీతాపతి.



"అయితే మీ నాన్నగారు రాగానే అడుగుతావా!"



"నిర్భయంగా అడుగుతా!..." అంది దీప్తి.



"వద్దు... అంటే!"