Adultery காம தொடர்கதைகள் by சில்க் ஷாலினி

[SilkShalini]

முதலில் தயங்கினேன்... பின்பு மயங்கினேன்... - 04

இந்தமாதிரி டிசைன்ல ப்ளவுஸ் போட்டா என் கணவருக்கு சுத்தமா பிடிக்காது. என்னை கண்டபடி திட்டுவார். ஆனால் உண்மை என்னவெனில், எனக்கு அந்த டிசைன் ப்ளவுஸ் மிகவும் பிடித்திருந்தது. இத்தனை நாள் நானே வீட்டில் ஏனோதானோ என்று ப்ளவுஸ் தைத்து போட்டுக் கொண்டதால், இந்த மாதிரி டிசைனர் ப்ளவுஸ் மீது எனக்கு கொள்ளை பிரியம்.

“எப்படியும் பர்தா போட்டுக்கிட்டுத்தானே வெளிய போக போறோம். புருஷனுக்கு தெரியாம இந்த ஒரு ப்ளவுஸ் தெச்சு வெச்சிக்கலாம். லேடிஸ் க்ளப்-க்கு போகும்போது மட்டும் போட்டுக்கிட்டு போவோம்...”

என்று மனதிற்குள் நினைத்துக் கொண்டு,

“இந்த டிசைன்லையே தச்சிடலாம்...”

என்றேன். நான் ஓகே பண்ணியவுடன், அந்த டேபிளின் மேல் வைத்திருந்த என் ப்ளவுஸ் பிட் வைத்திருந்த பையை என் அனுமதிக்கு காத்திருக்காமல் எடுத்துக் கொண்டார் கண்ணன்.

சோபாவிலிருந்து எழுந்து சென்று சுவரில் தொங்கிக் கொண்டிருந்த மெசரிங் டேப்பை எடுத்தார். ப்ளவுஸ் பிட்டை அளந்து பார்த்துவிட்டு நிமிர்ந்து என்னைப் பார்த்தார். அவர் கண்கள் என் மார்புப் பகுதியில் நோட்டமிட்டது. சில விநாடிகள் மட்டும்தான் அங்கே பார்த்தார். வேகமாக தன் கண்களை மாற்றிக் கொண்டு,

“உங்க உடம்புக்கு கச்சிதமா தச்சிடலாம் மேடம். ப்ளீஸ் உள்ளே வாங்க. அளவு எடுத்திடலாம்”

என்றார். நான் சோபாவிலிருந்து எழுந்தேன். மார்பிலிருந்து விலகியிருந்த முந்தானையை இழுத்து மறைத்துக் கொண்டு, என் சேலையை சரி செய்தேன். கண்ணனுக்கு என் சேலை இடைவெளிக்குள் இருந்து, தொப்புள் தரிசனம் தந்திருக்க வேண்டும். நான் அவரை பார்ப்பதை பார்த்தவுடன் தன் கண்ணை மாற்றிக் கொண்டு, பவ்வியமாக,

“மேடம் உள்ளே போயிரலாம்...”

என்றார். அந்த உள்ளறையில் இளையராஜாவின் மெலடி கசிந்து கொண்டிருந்தது. அறையின் பெயிண்டிங்கும் கண்ணை உறுத்தாத வகையில் இருந்தது. நான் அவர் பின்னால் நடந்து கொண்டே,

“நானே சொந்தமா ப்ளவுஸ் தச்சிக்குவேன். வெளியே ஜாக்கெட் தைக்க வந்தது இதுவே முதல் முறை...”

என்று கண்ணனிடம் கூறினேன்.

“நீங்க சரியான இடத்திற்குத்தான் வந்திருக்கீங்க மேடம். எங்களிடம் வந்துட்டீங்கல்ல... இனி நீங்க வேற எங்கேயும் போக மாட்டீங்க. எப்பவுமே என்னை தேடி ஓடி வருவீங்க...”

என்றார். அவர் இரட்டை அர்த்தத்தில் பேசுகிறார் என்று அப்போது எனக்கு தெரியவில்லை. அந்த சமயம் எனக்கு லேசாக வியர்க்க ஆரம்பித்து இருந்தது. இந்த ஏஸி குளிரிலும் எனக்கு எப்படி வியர்த்தது என்று எனக்கு அப்பொழுது தெரியவில்லை. சற்று முன்பு கூலிங்காக ஆரஞ்சு ஜூஸ் குடித்ததில் இருந்து என் உடம்பு சூடாகவே இருந்தது.

அந்தக் கடையின் உள் அறைக்கு நானும் கண்ணனும் வந்து சேர்ந்தோம். அந்த அறையில் ஏஸி இருந்தது. ஆனால் ‘ஆன்’ செய்யாமல் இருந்தது. அப்பொழுது என்னை கவனித்த கண்ணன், என் ஜாக்கெட்டின் அக்குள் பகுதியில் வியர்த்து வட்டமாக நனைந்து இருந்ததையும், என் கழுத்திலும் என் இடுப்பிலும் முத்து முத்தாக வியர்வை வடிந்ததையும் கவனித்தார். உடனே சிவாவை பார்த்து,

“டேய் அறிவுகெட்டவனே... ஏன்டா ஏஸி ஆன் பண்ணாம இருக்கு... இங்க பாருடா... மேடம்-க்கு வேர்க்குது... சீக்கிரம் ஏஸி ஆன் பண்ணுடா...”

என்று கத்தினார். பிறகு என்னிடம்,

“கொஞ்சம் பொறுத்துக்கோங்க மேடம்... ரிஷப்ஷன்-ல தான் கஸ்டமர்ஸ் வருவாங்கன்னு அங்க மட்டும் ஏஸி எப்பயும் ஆன்ல இருக்கும்... இங்க இப்படித்தான்... கவலிப் படாதீங்க... கொனஜ் நேரத்துல ரூம் கூல் ஆயிடும்...”

என்றார். முன்பு என்னை வரவேற்ற அந்த பையன், அதாவது சிவா, ஏசியை ஆன் செய்துவிட்டு, தன் கையில் இன்ச் டேப்பும், அளவுகளை குறித்துக் கொள்ளும் நோட் புத்தகத்துடன் வந்தான். கண்ணன் அவனிடமிருந்த இன்ச் டேப்பை வாங்கிக் கொண்டு என் அருகே வந்தார்.