వంశీ మెచ్చిన కథలు, వ్యాఖ్యానంతో - అసతోమా సద్గమయ

[k3vv3]

పురాగానం - జి.ఆర్. మహర్షి


అనగనగా ఒక అడవి.

ఆకాశానికి వింజామరలు వీచే వృక్షాలు, గుండెల నిండా పాటలు దాచుకుని పరిగెత్తే సెలయేళ్ళు, హోరుమంటూ నిరంతరం ఎవర్నో పిలిచే జలపాతాలు, రంగుల్లో స్నానం చేసి, రెక్కలతో చిత్రాలు గీసే పక్షులు, గాలి గుసగుసలను చెవొగ్గి విని చలించిపోయే పుష్పాలు అల్లిబిల్లిగా సంచరించే నానా రకాల జంతువులు.

ఆ అడవిలో ఒకానొక వర్షపు రాత్రి.

ఆకాశాన్ని చీల్చిన ఒక మెరుపు అడవినంతా వెలిగించింది. మేఘాలు గుండెలు పగిలేలా ఒక ఉరుమును వురిమాయి. మహా సైన్యంలా చినుకులు దాడి చేస్తున్నాయి. ఎండుటాకులపై పది పగిలిపోతున్నాయి. గాలి బొంగురుగా అరుస్తూ వుంది. అడివంతా వానకు తడుస్తూ వురుములకు జడుస్తూ వుంది. ఈ బీభత్స వాతావరణంలో ఒక చెట్టుకింద ఒక కోతి ప్రసవ వేదన పడుతోంది. గాలికి వణుకుతూ వానలోనూ, కన్నీళ్లలోనూ తడుస్తూ పిచ్చిగా మూలుగుతూ వుంది. సర్వశక్తుల్ని గుండెల్లోకి తెచ్చుకుని గోళ్ళతో చెట్టు మొదళ్ళను గట్టిగా, పిచ్చిగా రక్కుతూ గట్టిగా కేక పెట్టింది. బిడ్డ నేలను తాకింది. కోతి కాసేపు కళ్ళు మూసుకుంది. తెలియని ఆనందం. తెలుస్తున్న బాధ.

వాన కొంచెం తగ్గుతూ ఒక మెరుపును భూమ్మీదకి విసిరింది. ఆ వెలుతురులో తనలోంచి వచ్చిన చిన్ని ప్రాణాన్ని తల్లి చూసుకుంది. తన రక్తపు ముద్దను గట్టిగా హత్తుకుని ఒళ్లంతా నాకింది. పొట్టకు అతికించుకుంది. పసికూన కళ్ళు తెరవకుండానే తల్లిని గట్టిగా పట్టుకుంది. కడుపు నిండా పాలు తాగింది. తల్లీ బిడ్డా ఆదమరిచి నిద్రపోయారు.

తెల్లవారిందని పక్షులు కూస్తూ వుంటే తల్లి కళ్ళు తెరిచింది. పసికూన కూడా కళ్ళు తెరిచి తల్లిని చూసింది. ఇద్దరి కళ్ళు ప్రేమగా కలుసుకున్నాయి.

పసికూన తల్లివైపు చూస్తూ 'నేనెవర్ని. ఎక్కడ నుంచి వచ్చాను?' అడిగింది. తల్లి రవ్వంత ఆశ్చర్యపోయింది. బిడ్డ తొలిసారి మాట్లాడినందుకు ఆనందపడింది.

మనమంతా కోతులం బిడ్డా. నేను నీ అమ్మను' అని బిడ్డను పొట్టకు తగిలించుకుని చెట్టుకొమ్మపైకి ఎక్కసాగింది.

'అమ్మా! ఈ ప్రపంచం ఏటవాలుగా ఎందుకుంది?' మళ్లీ ప్రశ్నించింది బిడ్డ.

బిడ్డ మొహంలోకి అనుమానంగా చూసింది తల్లి. గాలేమైనా సోకిందా అని అనుకుంది. వెంటనే కోతిబాబా దగ్గరకు బయలుదేరింది.

ఆయన చిటారుకొమ్మన కూచుని ప్రపంచంలోని హెచ్చుతగ్గులను పరిశీలిస్తూ ఉన్నాడు. కోతిని చూడగానే బాబా సాదరంగా ఆహ్వానించి 'కొత్త అతిథికి స్వాగతం అంటూ పసికూనని నిమిరాడు.

బిడ్డ వేసిన ప్రశ్నల గురించి తల్లి చెప్పింది.

కూనని చేతిలోకి తీసుకుని ముద్దాడాడు బాబా.

'పుట్టుకతోనే ఇలాంటి ప్రశ్నలు వేస్తున్నాడంటే వీడు గొప్పవాడయ్యే ప్రమాదం లేకపోలేదు' అన్నాడు.

'ప్రశ్నించడం తప్పంటావా స్వామీ' అడిగింది పిల్ల.

బాబా వులిక్కిపడ్డాడు.

'ఈ ప్రపంచంలో నోరు మూసుకుని వుండడమంత శ్రేయస్కరమైంది మరోటి లేదు. అందుకే అందరూ నన్ను పెద్దవాడిగా గౌరవిస్తారు. ఈ ప్రపంచం ఇంతకు మునుపు ఎట్లా వుందో ఇప్పుడూ అట్లే వుంటుంది. నీకు ఏటవాలుగా కనిపించింది. నాకు తలకిందులుగా కనిపిస్తూ వుంటుంది. అదేమిటని నేనెవర్నయినా అడిగానా? ఎందుకు, ఏమిటి అనే ప్రశ్నలు అవివేకం. తర్కం వల్ల నాలుక పదునెక్కుతుందే గాని బుద్ధి వికసించదు. అడవి నిండా కమ్మటి పళ్ళున్నాయి. వెళ్లి తిను. తినడానికి మించిన ఆనందం ఇంకోటి లేదని గ్రహిస్తావు' అని చెప్పి కోతిబాబా ప్రపంచం పరిశీలనలో మునిగిపోయాడు.

పిల్లను తీసుకుని తల్లి వెళ్లిపోయింది.

పెరుగుతున్న కొద్దీ పిల్లకు ప్రశ్నలు ఎక్కువయ్యాయి.

స్నేహితులతో కలిసేది కాదు. ఒంటరిగా కూచునేది. చదువుకోడానికి వెళ్లేది కాదు. చెట్లు, ఆకులు, పళ్ళు, వర్షం, ఎండ, మంచు. అన్నీ దానికి కొత్తగా కనిపించేవి. జీవితంలో ఒక్క సత్యాన్నయినా పరిశోధించి తెలుసుకోవాలని దానికి జిజ్ఞాస.

ఒకరోజు అడవిలోకి ఒక వార్తాపత్రిక గాలికి కొట్టుకొచ్చింది. దాన్ని చంకన పెట్టుకుని బాబా దగ్గరకెళ్లింది కోతిపిల్ల.

'బాబా. నాకోసందేహం' అంది.

'ఒకే వాక్యంలో చెప్పు' అన్నాడు బాబా.

'కోతినుంచి మనిషి పుట్టాడని ఇందులో రాశారు నిజమేనా?' అని అడిగింది.

'ఎవరి జ్ఞానం కొద్దీ వాళ్లు రాసుకుంటూ వుంటారు. అవన్నీ మనం నమ్మాల్సిన పనిలేదు'

'నేను ఈ విషయాన్ని స్వయంగా తెలుసుకోవాలనుకుంటున్నాను'

'అంటే నీ ఉద్ధేశ్యం...'

'మనుషుల వద్దకు వెళ్లాలనుకుంటున్నాను'

'ప్రతిదీ అనుభవం మీదే తెలుసుకోవడం మూర్ఖత్వం. నీకు తెలియదు. మనుషులు చాలా దుర్మార్గులు' హితవచనాలు చెప్పాడు బాబా.

'నన్ను ఆశీర్వదించండి నేను వెళుతున్నాను'