నేటి బాంధవ్యాలు - 9

[k3vv3]

"అమ్మా!... కొందరి భావన ప్రకారం నేను ఇక్కడికి రావడమే తప్పు. నాకు అటువంటి మాటల మీద నమ్మకం లేదు. అందుకే వచ్చా!... మీ అందరి అభిమానం, మాటలు నాకు కొంత శాంతిని కలిగించాయి. ఇకనే బయలుదేరుతానమ్మా!... ఆ పిల్లని పిలువు!...." చెప్పాడు కైలాసపతి.
"మామయ్యా! లోకుల మాటలను మనం పట్టించుకోకూడదుగా!... మనమీద అభిమానం వుంటే మనం ఏం చేసినా ఆకాశానికి ఎత్తేస్తారు. మనం గిట్టకుంటే... విమర్శలు ప్రారంభిస్తారు. మీవరకూ..... మీ దృష్టిలో మీకు ఆ ఇల్లు ఎంతో ఈ ఇల్లూ అంతే మామయ్యా. మీరు ఇక్కడే వుండండి వెళ్ళవద్దు" అభిమానంతో చెప్పాడు హరికృష్ణ.
"అవును నాన్నా!.... మీరు అక్కడికి వెళ్ళవద్దు. ఇక్కడే వుండండి" ప్రీతిగా చెప్పింది లావణ్య.
"వద్దు తల్లీ!.... వద్దు... నన్ను వెళ్ళనీ!... అమ్మా దీపూ రారా!... ఇంటికి వెళదాం!..." కుర్చీ నుంచి లేచాడు కైలాసపతి.
వారి గొంతును విన్న దీప్తి వరండాలోకి వచ్చింది. అంతవరకూ వాణితో చదువుల విషయాన్ని గురించి మాట్లాడుతూ వుండింది.
"తాతయ్యా!.... పిలిచారా!..."
"అవున్రా... ఇంటికి పోదాం పద!..."
"హరీ!... నేనూ పెదనాన్నతో వెళ్ళి ప్రజాపతిని, ప్రణవిని పలకరించి వస్తాను" అన్నాడు శివరామకృష్ణ.
"సరే... వెళ్ళిరా!... వాడు ఏమన్నా అంటే ఆవేశపడకు!..."
శివరామకృష్ణ నవ్వి... "అలాగేరా!..."
"అన్నయ్యా!... త్వరగా వచ్చేయండి"
"సరే అమ్మా!...."
కైలాసపతి, దీప్తి, శివరామకృష్ణ వీధి గేటువైపుకు నడిచారు. వారి వెనకాలే హరికృష్ణ, లావణ్య వీధి గేటువరకూ వచ్చారు. "జాగ్రత్త నాన్నా" అంది లావణ్య.
అలాగే అన్నట్లు తలాడించాడు కైలాసపతి.
ఆ ముగ్గురూ వీధిలో ప్రవేశించారు. దారిన వెళుతున్న వారు... కైలాసపతిని చూచి నమస్కరించారు. శివరామకృష్ణ కుటుంబ విషయాలను పరామర్శించారు.
ఆ ముగ్గురూ వీధి మలుపు తిరిగే వరకూ వీధిగేటు వద్ద నిలబడి వుండిన హరికృష్ణ, లావణ్య, వాణి నిట్టూర్చి లోనికి నడిచారు.
పదినిముషాల్లో కైలాసపతి, శివరామకృష్ణ, దీప్తి కైలాసపతి నిలయంకి చేరారు.
ముగ్గురూ హాల్లో ప్రవేశించారు.
"అమ్మా!...." పిలిచింది దీప్తి.
"ఎవరు వచ్చారో చూద్దువుగాని రా!..." అంది.
ప్రణవి హాల్లోకి వచ్చింది. శివరామకృష్ణను చూచి భోరున ఏడ్చింది.
శివరామకృష్ణ.... కళ్ళలో నీళ్ళు తిరిగాయి. సమాళించుకొని....
"వూరుకో అమ్మా!.... నిన్ను నీవే సమాళించుకోవాలి. ఈ మామయ్యను జాగ్రత్తగా చూచుకోవలసిన దానవు నీవే కదమ్మా!.... పిల్లలకు మామయ్యకు... మీవారికి వూరటను, శాంతిని నీ మంచిమాటల వలన కలిగించాలి. దైవాన్ని  నిత్యం కొలిచేదానివి ఆ దైవం మీద ఎంతో నమ్మకం వున్నదానివి. నీవు దిగాలు పడిపోతే... వీరంతా ఏమౌతారో ఆలోచించమ్మా!...." మెల్లగా అనునయంగా చెప్పాడు. శివరామకృష్ణ.  కైలాసపతి తన గదికి వెళ్ళిపోయాడు. మంచంపై పడుకొన్నాడు.
దీప్తి, సీతాపతి తల్లి వెనక చేరారు.
సమాళించుకొన్న ప్రణవి "కుర్చోండి బావగారూ!... అక్కా పిల్లలు అంతా బాగున్నారుగా!" అడిగింది.
అవునన్నట్లు తలాడించాడు శివరామకృష్ణ.
"మా తమ్ముడేడమ్మా?"
"మేడ పైన వారి గదిలో వున్నారు బావగారూ!"
"నేను వచ్చానని వాడికి చెబుతావా అమ్మా!"
"నేను చెబుతాను పెదనాన్నా!" పరుగున సీతాపతి మెట్లు ఎక్కాడు.
తల్లి వెనుక నిలబడి తననే చూస్తున్న దీప్తిని చూచాడు శివరామకృష్ణ.
దగ్గరకు రమ్మని చేతితో సౌంజ్ఞ చేశాడు.
"వెళ్ళు.... పిలిస్తున్నది మీ పెదనాన్నగారు!..." అంది ప్రణవి.
దీప్తి బెరుకు ముఖంతో శివరామకృష్ణను సమీపించింది.
ఆమె కుడిచేతిని తన చేతిలోనికి తీసుకొని...
"అమ్మా! ఏం చదువుతున్నావ్?"
"ఇంటర్ సెకండ్ ఇయర్"
"తర్వాత ఏం చేయాలనుకొంటున్నావ్!"
"డాక్టర్ చదవాలనుకొంటున్నాను"
"గుడ్.... నీవు తప్పక డాక్టర్‍వే అవుతావు... అమెరికా వెళతావు"
"ఆ విషయం మీకు ఎలా తెలుసు!..."
నవ్వి "తల్లీ! నీ ముఖం మా పెద్దమ్మ ముఖం... ముమ్ముర్తులా నీవు మా పెద్దమ్మవే!..."
"అందరూ నేను మా లావణ్య అత్తయ్యలా వుంటానని అంటారు. మరి మీరు!..."
"లావణ్య అత్తయ్య అమ్మగారెవరు!.. మీ నానీ!"
అవునన్నట్లు తలాడించింది దీప్తి అమాయకంగా.
"ఆఁ... నానీ పోలిక అత్తయ్య!... అత్తయ్య పోలిక నీవు!... మరి మొదటి స్థానం ఎవరిది?"
"మా నానీదే!"
"అందుకే అన్నాను. నీవు అంతా మా పెద్దమ్మవని!" నవ్వాడు శివరామకృష్ణ.
దీప్తి అందంగా నవ్వింది.
ఎంతో ఆవేదనతో అత్తగారి వియోగంతో బాధపడుతున్న ప్రణవి పెదవులపై చిరునవ్వు విరిసింది.
సీతాపతి మేడ దిగి వచ్చాడు.
"ఏడిరా మీ నాన్న!..." అడిగింది ప్రణవి.
"నిద్రపోతున్నాడు లేపాను, వస్తున్నాడమ్మా!"
ప్రజాపతి మెట్లు దిగసాగాడు.
శివరామకృష్ణ అతనికి ఎదురు నడిచాడు.
"ఏరా! దారితప్పి వచ్చినట్లున్నావ్?...." వ్యంగ్యంగా అడిగాడు ప్రజాపతి. 
"దారిని మరిచినవాడు... దారి తప్పటం సహజం. మరువని వాడు ఎన్నటికీ దారి తప్పడురా! నేను నా వూరిదారిని నా వాళ్ళను మరువలేదురా. ఇదిగో ప్రజా! అమ్మ వెళ్ళిపోయిందని హరి చెప్పగానే ఎంతగానో బాధపడ్డాను. దూరాన వున్నందున అంతిమ చూపులకు నోచుకోలేదు. ఇప్పుడు వచ్చాను. నావారైన మీ అందరినీ చూడాలని. పెదనాన్నకు వయసు మీరింది. వారిని జాగ్రత్తగా చూచుకోరా!... ప్రస్తుతంలో వారు ఎంతో బాధలో వున్నారు. వారికి ధైర్యం చెప్పి ఆసరగా నీవే కదరా నిలబడాలి. వారికి ఒంటరితనాన్ని కల్పించకు. రోజులో కొంత సమయం వారితో గడుపు... చిన్నవాడికి చెప్పడం నా ధర్మం చెప్పాను" ఎంతో అభిమానంతో చెప్పాడు శివరామకృష్ణ.