వంశీ మెచ్చిన కథలు, వ్యాఖ్యానంతో - ప్రాప్తం

[k3vv3]

 ప్రాప్తం - మాలతి నిడదవోలు
 

నూకాలుకు ఉత్తరం వచ్చింది. అదెక్కడి నుంచో దానికి తెలుసు, కానీ అందులో ఏముందో తెలుసుకోవాలి. మేడమీద గదిలో అమ్మాయి ఒక్కత్తే ఉంటే సమయం చూసుకుని నూకాలు చీపురు తీసుకుని అక్కడికి వెళ్ళింది.

"నీకో వందమార్లు చెప్పేను అలా చీపురు కట్ట పుచ్చుకుని నా మీదకి దండెత్తొద్దని. నేను లేనప్పుడొచ్చి తుడిచి వెళ్లిపోలేవూ?" కసురుకుందా అమ్మాయి.

నూకాలుకు అమ్మాయిగారి కసుర్లూ, విసుర్లూ అలవాటే. అందుకే అది "పోన్లెండమ్మా. రేపట్నుంచి అలాగే మీర్లేనప్పుడు తుడిసేసెల్లిపోతాను" అంది కుర్చీ, బెంచీ, మంచం అటూ ఇటూ లాగేస్తూ, పనిమంతురాలైన ఇల్లాలి ఒడుపుతో.

"నీ మొహం కాదూ, రోజూ యలాగే అంటావు" అంది అమ్మాయి కోపంగా. "ఆ కుర్చీ యిటువేపు వెయ్యి. ఎక్కడి వక్కడ ఉండవు కదా!"

అమ్మాయికి అందుకే కోపం. నూకాలు గది తుడవడాని కొచ్చిందంటే అది వెళ్ళే వేళకు దక్షయజ్ఞ వాటికలా చేసిపెడుతుంది.

"అమ్మాయ్ గోరూ!" - మొహం అంతా నిండుగా నవ్వుతూ "ఇది సదివి సెప్పరూ?" అంది కొంగు ముడి విప్పుతూ.

"ఏవిటిది?"

ఉసిరికాయంత కొంగుముడి జాగ్రత్తగా విప్పి ఉండగా అయిపోయిన కార్డు అమ్మాయి చేతిలో పెట్టింది.

"అఘోరించినట్టే ఉంది. దీనికేవైనా ఆకారపూ, అర్ధపూ ఉంచేవా?" అందాఅమ్మాయి ఆ కార్డు ఉండ విప్పి సాపు చెయ్యడానికి ప్రయత్నిస్తూ.

నూకాలు నాలుక్కొరుక్కుంది.

"తొమ్మిదో తారీఖు సింహాద్రి యింటికొస్తున్నాడుట. రెండు రోజులుంటాడట."

"తొమ్మిదా?" అంది నూకాలు ఒక నిమిషం ఆలోచించి.

"ఊ."

"ఏవోరవైందండీ?"

"సోమవారం."

"సోంవారవా? ఇయాల సుక్కురోరం గదండీ. సుక్కురోరం, శనివోరం, ఆదోరం. మూడ్రోలులున్నాయన్నమాట మధ్షిని" అంది నూకాలు లెక్క పెట్టుకుంటూ, బుగ్గన చూపుడు వేలుంచి.

చెక్కిన రాతిబొమ్మలా ఉంటుంది అనుకుంది అమ్మాయి దాన్ని చూసి.

"రెండేళ్ళయింది వాడు మిలిటరీలో చేరిపోయి. రెండేళ్ళు ఉన్నదానిని మూడు రోజులు ఉండలేవుటే?" అంది అమ్మాయి నవ్వి.

ఆ అమ్మాయి నవ్వితే బాగుంటుంది, రాణీలా గుంటుంది అనుకుంది నూకాలు. "ఎన్ని గంటలకి వస్తారండీ?" అంది మాట మార్చి.

"సాయంత్రం మెయిల్లో. స్టేషన్ కి వెళ్తావా?"

"ఎందుకండీ అడికేటి యిల్లు తెల్దనా? నేకపోతే టేపిసుకాడికొచ్చినోడు యింటికి రాడనా?" అంది నూకాలు మొహం పక్కకు తిప్పుకుని ముసి ముసి నవ్వులు నవ్వుకుంటూ. అబ్బాయిగారు అదెక్కడుందో విమానంలో వచ్చినప్పుడు స్నేహితురాళ్ళకు కాఫీ ఇప్పించడం, అమ్మాయి గారు బొంబాయి వెళ్ళడం దానికి తెలుసు.

అమ్మాయిక్కోపం వచ్చింది. "కబుర్లు కట్టిపెట్టి పని చూసుకో. వేగిరం వెళ్ళు, ఫో" అంది.

నూకాలు నిప్పులమీద నడుస్తున్నట్టు పరుగెడుతూ ఇల్లు చేరింది, వీధి కొననుంచే "అత్తా!... అత్తా!..." అని కేకలేస్తూ.

ఎల్లమ్మ నులక మంచమ్మీద పడుకుని కునుకుతూంది. ఎల్లమ్మ పని చెయ్యదు. అది పెద్ద మేస్త్రీ భార్య. మిలిట్రీలో ఉద్యోగం కొడుక్కు. "నా నెందుకు పని సెయ్యాలా?" అంటుంది దర్జాగా.

"అత్తా! నీ కొడుకొస్తాడట" అంది నూకాలు పొంగిపోతూ.

"నిజవే? ఎప్పుడు ఎప్పుడొస్తాడు? ఎప్పు..." ముసలిదాని ఆనందానికి హద్దుల్లేవు.