వంశీ మెచ్చిన కథలు, వ్యాఖ్యానంతో - ప్రాప్తం

[k3vv3]

"ఏమని?" అడిగాను.

"తన ప్రతిరూపమే నువ్వని. నీ ప్రతి ఆలోచనా తనదేనని, నీ ప్రతికలా, ప్రతికదలికా తనదేనని" నానమ్మ కళ్ళల్లో జివ్వున చిమ్మిన నీళ్ళు.

"ఏంటే ఏడవడం ఎవరు నేర్పారు నీకు కొత్తగా" అన్నాను చాలా ఆశ్చర్యంగా.

"కంటి నుండి జారే ప్రతి కన్నీటి చుక్కా దుఃఖంతో వచ్చేదే అయిఉండదు"

ఇంటికి చేరేసరికి చీకటయ్యింది.

జొన్న రొట్టెలు తినేసరికి వెన్నెల వాకిలంతా పరుచుకుంది. వాకిట్లో పండువెన్నెల వానలో నానమ్మ పక్కనే పడుకున్నాను.

"నానమ్మా నా నిర్ణయం సరైనదేనా?"

నీకు ఒక రహస్యం చెబుతాను... ఇది కేవలం మీతాతయ్యకు నాకు తప్ప ప్రపంచంలో మరెవ్వరికీ తెలియని రహస్యం... నీ కడుపులో దాచికుంటావనే నమ్మకంతో చెబుతున్నాను. అదీ సందర్భం వచ్చింది కాబట్టి..." అంటూ ఆగింది -

"చెప్పు" క్యూరియస్ గా అడిగాను. నానమ్మ అంత సీరియస్ గా ఎప్పుడూ ఉపద్ఘాతం చెప్పదు. ఎందుకో కొద్దిగా భయమేసింది.

"ఇప్పుడు కాదు. రేపు ఉదయం నువ్వు వెళ్ళేప్పుడు చెబుతాను" అన్నది.

"సరే... అలాగే..." కొద్ది నిముషాల మౌనం.

"మీ తాత చెప్పేవాడు. 'దేర్ ఈజ్ నథింగ్ పర్మినెంట్ ఎక్సెప్ట్ చేంజ్' అని. సృష్టిలో ఆది నుండి మార్పుకు లోనుకాని వస్తువేదీ ఈ ప్రపంచంలో లేదు. ఆధునికతను, నూతన ఆవిష్కరణలను వ్యతిరేకించడం అనేది మన మేధస్సును మనం వంచించుకోవడమేనని..." అంది నానమ్మ.

నిశ్శబ్దంగా ఉండిపోయాను.

"మార్పును ఆయన ఏనాడూ వ్యతిరేకించలేదు. ప్రతి ఆవిష్కరణను ఆయన పరిపూర్ణ స్థాయిలో వీక్షించేవాడు. అనుసరించేవాడు.

కాని గుడ్డిగా మాత్రం కాదు. తనను తాను కోల్పోయేంతగా నేనేం మాట్లాడలేదు అనుసరించలేదు. అనుసరిస్తూనే నిరంతరం తన ఆత్మను ఆవిష్కరించుకుంటూనే ఉండేవాడు"

"పొద్దున నువ్వు చెప్పిన రెండు సంఘటనలు అత్యంత హేయమైనవి. వస్తువుల పైన, ఆధునిక జీవన శైలి పైన మనిషి పెంచుకున్న వ్యామోహానికి పరాకాష్ట అది. ఈనాటి ప్రపంచంలో ఎలక్ట్రానిక్ రంగంలో చేయబడుతున్న ప్రతి కొత్త ఆవిష్కరణ మనిషిని వస్తు సంస్కృతివైపు తీవ్రంగా తీస్తోంది. ఇంట్లో రెండ్రోజులుగా పిల్లవాడు జ్వరంతో పడుకుంటే కోల్పోయే అల్లరిని ఏమంతగా పట్టించుకోని తల్లి రెండ్రోజులు టీ.వీ. పాడై మూలనపడి ఉంటే ఎంతో కోల్పోయినట్టు తల్లడిల్లిపోతోంది.

ఆధునికతలో ఏది స్వీకరించాలో దానిని వదిలేసి ఏది స్వీకరించకూడదో దాని స్వీకరిస్తున్నాడు మనిషి. తనది కాని పరాయి బతుకును బతుకుతున్నాడు. వాటికి అతీతంగా ఎవరో ఒకరు నీలాంటి వాళ్ళ ఆస్తిత్వం. ఇంకా మన మూలాల్ని సజీవంగా ఉంచుతోంది" సంతోషంగా అన్నది నానమ్మ.

**** **** **** ****

ఇది నా తిరుగు ప్రయాణం. నాలోకి నేను చేస్తున్న ప్రయాణం. చెంప పైని నానమ్మ పెదాల తడి కోసం తడుముకున్నాను. గుండె యవనిక పైన తాతయ్య జ్ఞాపకం కోసం తడుముకున్నాను. కళ్ళల్లో నీళ్ళు జివ్వున చిమ్మాయి.

నేను తిరుగు ప్రయాణానికి తయారవుతుంటే నన్ను ఒళ్ళోకి తీసుకుంది నానమ్మ.

"నానమ్మా... నిన్న చెప్తానన్న రహస్యం చెవిలో చెబుతావా?" అన్నాను గుసగుసగా.

"అదేం కాదుగానీ ఈ రహస్యం నీతోనే సమాధి అయిపోతుందని నాకు మాటివ్వు" అంది నా చేతిని తన తలపై ఉంచుకుని.

"నానమ్మా" అన్నాను కంగారుగా... నానమ్మను అలా ఎప్పుడూ చూడలేదు. "చూడు... నువ్వు తీసుకున్న నిర్ణయమే యాభై ఏళ్ళ క్రితం మేము కూడా తీసుకున్నాము. కాకపోతే నువ్వు ఒకరిని కన్న తరువాత దత్తత తీసుకుందామని అనుకున్నావ్. మేమేమో... కనేకన్నా ముందే ఒక అనాథను దత్తత చేసుకుందామనుకున్నాము. ఆచరించాము..." అంటూ ఆపేసింది.

నా కాళ్ళకింద భూమి కదిలిపోతుందేమో అనిపించింది. కళ్ళ నీళ్ళు జివ్వున చిమ్మాయి.

"సందర్భం వచ్చింది కాబట్టి చెప్పాను"

నానమ్మను గట్టిగా లాక్కుని హత్తుకుని ముద్దు పెట్టుకుని బయల్దేరాను. చేతికున్న వాచీలోంచి తాతయ్య గుండె చప్పుడు వినిపిస్తూనే ఉంది.