వంశీ మెచ్చిన కథలు, వ్యాఖ్యానంతో - తుపాను

[k3vv3]

"కానీ నాకు ఇద్దరిని పోషించే స్తోమత ఉంది"

"ఇట్లాంటి తిక్కతిక్క వాదాలతో చంపుకుతింటున్నావ్. రేపు నువ్వు సంపాదించిన ఆస్తి విషయంలో నీ తోబుట్టువులే కాదు నీ స్వంత కూతురు కూడా కోర్టుకెక్కవచ్చు"

"మీరు మరీ దూరం ఆలోచిస్తున్నారు. నాకంతగా అవసరం లేదు. నా గమ్యం పట్ల, నా గమనం పట్ల నాకు పూర్తి అవగాహన ఉంది"

"నీ నిర్ణయాన్ని నేను ఆమోదించను. బహుశా అది నీకూ నాకూ మధ్యన ఉండే అనుబంధాన్ని విచ్చిన్నం చేస్తుందేమో" అన్నాడు నాన్న.

"నా నిర్ణయం మీకు ఎలాంటి ఇబ్బందినీ కలిగించనప్పుడు దాని గురించి మీరెందుకంత తీవ్రంగా ఆలోచిస్తున్నారు? మీ మాట వినడం మాత్రమే మీకూ నాకూ మధ్యనున్న
అనుబంధానికి కారణం అనుకోవడం మరీ దారుణం"

ఇంక నేనక్కడ ఉండలేదు. గుండెలో దేవినట్లయింది. మౌనంగా ఉండిపోయింది అనునయ. ఆమె మౌనం ఎప్పుడూ అనంత అనురాగ పరిమళాల్ని నావైపు ప్రసరింపజేస్తాయి.

సాయంత్రం తయారయ్యి బయల్దేరుతుంటే అడిగింది అనునయ "నానమ్మ దగ్గరికేనా?"

"అవును" అని కదిలాను.

**** **** **** ****

నానమ్మ దగ్గరకు వెళుతున్నానంటే నా బాల్యం లోకి, నాలోకి నేను ప్రయాణిస్తున్నట్లే.

నా బాల్యం మొత్తం అక్కడ గడిచిపోయింది మరి. ఉద్యోగరీత్యా నాన్న ఊళ్ళు తిరుగుతుంటే ఏడాది నిండగానే నన్ను తనదగ్గరే ఉంచేసుకున్నారు తాతయ్య, నానమ్మలు. ఏడో తరగతి పూర్తయ్యేదాకా అక్కడే ఉన్నాను. తాతయ్య ఒక అద్భుత ప్రపంచం. అవుసుల వెంకటేశం మాట మాట్లాడితే దానికి ప్రామాణిత ఉంటుందనేది ఆ గ్రామంలో అందరి అభిప్రాయం. ఆ ఊరుకే కాదు చుట్టుప్రక్కల గ్రామాలన్నింటికీ కూడా తాతయ్య ఒక ప్రేమ...

ఒక నిలువెత్తు ఆత్మీయత. తాతయ్య, నానమ్మల దగ్గర గడిపిన జీవితమే నాకు గుర్తుంది. ఎందుకంటే అది మాత్రమే నేను నిజంగా జీవించిన కాలమనేది నా నమ్మకం. పంటపొలాలు, గుట్టబోరు, గోదావరి ఒడ్డు, చెరువులో మునకలేసే సూరీడు పాలకంకుల మీద వాలిన ఆకుపచ్చని మేఘాలు, వెన్నెలవాన, కోయిలపాట, పంటకాలువ, తాతయ్య... నానమ్మ ఇదే కదా జీవితం. ఇన్నేళ్ళు గడిచినా మనసు బాగా లేకపోతే బ్యాగు భుజానేసుకుని నానమ్మ దగ్గరకు వెళ్ళిపోవాలనిపిస్తుంది. నానమ్మ... ప్రతి చుగురుటాకుకూ తానొక ఆలంబన. ఆమె ఎగరేసిన మానవత్వపు జెండా.

అకస్మాత్తుగా ముందుకొచ్చిన వరద నీటిలో గోదావరిలో పుట్టి బోల్తాపడి కొట్టుకుపోతున్న వాళ్ళను రక్షించడం కోసం అందరూ భయపడుతుంటే తాతయ్య మాత్రం నదిలోకి దూకి చివరి వ్యక్తిని కూడా ఒడ్డుకు నెట్టేసి తాను మాత్రం గోదావరిలో లీనమైనప్పుడు ఊరు ఊరంతా రోదిస్తూ ఉంటే ఏడవని ఏకైక వ్యక్తి నానమ్మ మాత్రమే.

"ఎందుకేడవలేదే" అని అడిగితే -

"మీ తాత నాకు ఏడ్వడం ఎలాగో నేర్పలేదు కదా" అంటుంది మోనాలిసాలాగా నవ్వుతూ.

హృదయం అంతా పచ్చి గాయంలా సలుపుతుంటే ఆలోచనలన్నీ శూన్యమవుతుండగా భారంగా నానమ్మ ఊళ్ళోకి అడుగుపెట్టాను.

**** **** **** ****

భోజనం చేస్తూ విషయం చెప్పాను నానమ్మకు.

"గోదావరి వైపు వెళదాం"

నానమ్మ కలిపి పెట్టిన చక్కెర పెరుగన్నం తినేసి చేతులు కడుకుతూ ఉంటే అడిగింది నానమ్మ.

గోదారి ఒడ్డున నా భుజం ఆసరాగా చేసుకుని ఆమె నడుస్తుంటే గర్వంగా అనిపించింది నాకు. ఆకాశంలో ఎగురుతున్న జెండాలాగా ఛాతి విరుచుకుని నడువసాగాను. నా భుజాన్ని ఆసరాగా చేసుకున్న ఆ చేతులు మామూలు చేతులు కావు. తెలంగాణా సాయుధ పోరాటంలో తుపాకులు ఎక్కుపెట్టిన చేతులవి... రజాకార్ల గుండెల్లో ముందు పాతరలై నిద్రించిన చేతులవి.

గోదావరిలోకి దిగి ఒకచోట ఇసుకపైన కూచున్నాం. నాకు తెలుసు అదే స్థలంలో తాతయ్య నీటి ప్రవాహంలా గిరగిరా తిరుగుతూ చేయి ఊపిన దృశ్యం నా కళ్ళ ముందర అలాగే ఉంది. చాలాసేపటి దాకా ఏం మాట్లాడకుండా ఉంది నానమ్మ.

"నేను నీకో వస్తువునిస్తాను" అంది హటాత్తుగా.

తన కొంగుకు వేసివున్న ముడిను విప్పి ఒక వస్తువును బయటకు తోసింది నానమ్మ. దానిని నేను తేలికగా గుర్తుపట్టగలను. అది తాతయ్య రిస్ట్ వాచి.

తాతయ్య బతికినంతకాలం అది తాతయ్య చేతికి ఉంది. గోదావరిలో మనుషులు కొట్టుకుపోతున్నప్పుడు దూరం నుండి చూసి అటువైపు పరిగెడుతూనే ఆ వాచీని తీసి నానమ్మ వైపు విసిరి వెళ్ళిపోయాడు. తాతయ్య శవం దొరకలేదు. గోదావరికి తాతయ్యకు మధ్యనున్న ప్రేమ అట్లాంటిది.

తాతయ్య చివరిగా ఇచ్చివెళ్ళిన వాచీని మాత్రం అతిభద్రంగా దాచుకుంది నానమ్మ. నా చేతికున్న వాచీని తీసేసి తాతయ్య వాచీని నా చేతికి పెట్టింది.

"ఏంటీ వాచీ పెట్టడంలో ఉద్దేశ్యం?"

"ఈ వాచీ మొదటిసారి మీ తాతయ్య ధరించినప్పుడు అప్పుడది కొత్త మోడల్. కాలక్రమంలో ఎన్నో రకాల గొప్పగొప్ప వాచీలు వచ్చినా ఎంతోమంది ఎన్నో రకాలుగా చెప్పినా తాను మాత్రం ఈ వాచీని వదలలేదు"

"కానీ ఈ వాచీ చూడడానికి లేటెస్ట్ మోడల్ లాగే ఉంది?" అన్నాను.

"అదే దాని ప్రత్యేకత. మా తాతయ్య కొత్త మోడల్ ను ఏనాడూ ద్వేషించలేదు. మొదటిసారి మన ఊరిలోకి డాంబర్ రోడ్డు వచ్చినప్పుడు టిప్పర్ గోతిలో దిగబడితే దానిని పైకి లేపే సమయంలో ఈవాచీకున్న పాతబెల్ట్ తెగిపోయింది.

కానీ మీ తాతయ్య లేటెస్ట్ మోడల్ బెల్ట్ వేయించుకున్నాడు. ఆ తదుపరి గ్రామంలో ఎన్నో మార్పులు జరిగాయి. తాతయ్య వాచీలో కూడా కేస్, డయల్, గ్లాసు అన్నీ పాతవిపోయి కొత్తకొత్త మోడల్స్ వచ్చి చేరాయి. కాని లోపలి మూమెంట్ ని మాత్రం ఎప్పుడూ మార్చలేదు. అది సహజమైనది, ఎలాంటి మార్పుకూ లోనుకానిది.

ఈ వాచీని చెవిపై పెట్టుకుంటే మీ తాతయ్య గుండె చప్పుడు వినిపిస్తుంది. అదీ మీ తాతయ్య జీవనశైలి. ఆయన ఆధునికతను ఏనాడూ వ్యతిరేకించలేదు" గోదావరి ఒడ్డుమీద నానమ్మతో కలిసి అడుగులో అడుగు వేసుకుంటూ నడుస్తుంటే గాఢమైన నిశ్శబ్దం ఆవరించసాగింది.

చల్లని పిల్ల తమ్మెరలు మసక చీకటి తెరలు మమ్మల్ని అల్లుకోసాగాయి.

తాతయ్య ప్రతి సాయంత్రమూ నన్ను తనతో పాటు గోదావరి ఒడ్డుకు తీసుకోచ్చేవాడు. ప్రతి సంఘటననూ, ప్రతి అనుభూతినీ గోదావరి సాక్షిగా నా గుండెల్లో రికార్డ్ చేసేవాడు. ఇన్నాళ్ళ తరువాత మళ్ళీ అదే గోదావరి ఒడిలో నానమ్మతో కలిసి నడుస్తుంటే తాతయ్య పదేపదే గుర్తుకు రాసాగాడు.

తాతయ్యతో నా జీవితం ఎంతగా ముడిపడి పోయిందంటే... ఆయన జ్ఞాపకాలు నన్ను తీవ్రాతి తీవ్రమయిన వేదనకు గురిచేశాయి.

హఠాత్తుగా ఆగిపోయింది నానమ్మ. నేనూ ఆగిపొయాను. తదేకంగా నాకేసి చూసింది నానమ్మ.

"ఒక అనాథను పెంచుకోవాలన్న ఆలోచన నీకెందుకొచ్చింది. ఎవరూ చెప్పారలా చేయమని"

"అలా అని ఎవరూ చెప్పలేదు. మొదటి నుండి నాకా ఆలోచన ఉండేది. అనునయతో పెళ్ళయిన తరువాత మరింత బలపడింది"

హఠాత్తుగా వచ్చి నా చెంపపైన ముద్దు పెట్టింది.

"మీ తాతయ్య అనేవాడు"

"ఏమని?" అడిగాను.

"తన ప్రతిరూపమే నువ్వని. నీ ప్రతి ఆలోచనా తనదేనని, నీ ప్రతికలా, ప్రతికదలికా తనదేనని" నానమ్మ కళ్ళల్లో జివ్వున చిమ్మిన నీళ్ళు.

"ఏంటే ఏడవడం ఎవరు నేర్పారు నీకు కొత్తగా" అన్నాను చాలా ఆశ్చర్యంగా.

"కంటి నుండి జారే ప్రతి కన్నీటి చుక్కా దుఃఖంతో వచ్చేదే అయిఉండదు"

ఇంటికి చేరేసరికి చీకటయ్యింది.

జొన్న రొట్టెలు తినేసరికి వెన్నెల వాకిలంతా పరుచుకుంది. వాకిట్లో పండువెన్నెల వానలో నానమ్మ పక్కనే పడుకున్నాను.

"నానమ్మా నా నిర్ణయం సరైనదేనా?"

నీకు ఒక రహస్యం చెబుతాను... ఇది కేవలం మీతాతయ్యకు నాకు తప్ప ప్రపంచంలో మరెవ్వరికీ తెలియని రహస్యం... నీ కడుపులో దాచికుంటావనే నమ్మకంతో చెబుతున్నాను. అదీ సందర్భం వచ్చింది కాబట్టి..." అంటూ ఆగింది -

"చెప్పు" క్యూరియస్ గా అడిగాను. నానమ్మ అంత సీరియస్ గా ఎప్పుడూ ఉపద్ఘాతం చెప్పదు. ఎందుకో కొద్దిగా భయమేసింది.

"ఇప్పుడు కాదు. రేపు ఉదయం నువ్వు వెళ్ళేప్పుడు చెబుతాను" అన్నది.