నాన్నారు-తండ్రుల అంతర్జాతీయ దినం సందర్భంగా

[k3vv3]

తండ్రుల అంతర్జాతీయ దినం సందర్భంగా ఈ కథ

నాన్నారు 
రచన: బివిడి ప్రసాదరావు 
 
నా వాట్సాప్ లోని ఆ మెసేజ్ చదివేక నేను ఏడుపు ఆపుకోలేకపోయాను.
తల్లడిల్లిపోతున్నాను.
తేరుకోలేక పోతున్నాను.
తల వేలాడేసుకుని నిస్సత్తువయ్యాను.



నాకు ఎరిక అలవాటు ఐంది లగాయితు.. నాన్నారు అంటే ధైర్యం అని.. అనుకుంటూ వస్తున్నాను. నేను నాన్న ను తొలుత నుండి నాన్నారు అని పిలుస్తుంటాను.
 అట్టిది.. ఆ మెసేజ్ చదివేక.. 
 అయ్యో.. నాన్నారు..
 మళ్లీ ఏడ్చేస్తున్నాను.
 బిక్కు బిక్కు ఐపోతున్నాను.



 ఎప్పుడు వచ్చిందో.. లక్ష్మి నా భుజాలు పట్టి కుదుపుతుంటుంటే తెములుకో గలిగాను.
 నా వాలం కు లక్ష్మి కంగారయ్యిపోతోంది.
 "ఏమైంది.. ఏమైంది.." గబగబా అడుగుతోంది.



 తల విదిలించుకున్నాను.
 లక్ష్మి ని తేఱిపాఱ చూడగలిగేక..
 నేను కుదురవ్వగలుగుతున్నాను.
 లక్ష్మి నా భార్య.
 లేచి.. ఆమెను గమ్మున వాటేసుకున్నాను.



 నా ఆలింగనంలో ఉంటూనే.. అనురాగంగా నన్ను తడిమేస్తోంది లక్ష్మి.. నా లక్ష్మి.
 ఆమె ప్రతిస్పందనలు.. నా స్పందనలను తేలిక పరుస్తున్నాయి.
 లక్ష్మి సపర మూలంగా నేను నిముషాల్లోనే స్వేద పొందాను.
 ఇద్దరం తేలికయ్యేక..
 నేను చెప్పబోయాను.



 "లేదు. కాఫీ చేసి తెస్తాను. తాగేక మాట్లాడుకుందాం." చెప్పింది లక్ష్మి. అక్కడి నుండి కదిలింది.
 నేను ఆమెతోనే నడిచాను.



 ఇద్దరం మా గది నుండి హాలులోకి వచ్చాం.
 లక్ష్మి కిచెన్ లోకి వెళ్తూ.. "మీరు హాలులో కూర్చొండి." చెప్పింది అనునయంగా.



 నేను ఆగి.. వెను తిరిగాను. హాలులోని సోఫాలో కూర్చున్నాను.
 పది నిముషాల్లోపే రెండు కాఫీ కప్పులతో లక్ష్మి వచ్చింది.
 నాకో కప్పు ఇచ్చి.. తనో కప్పుతో నా పక్కనే కూర్చుంది.
 "ముందు కాఫీ తాగుదాం." అంది.



 ఇద్దరం కాఫీ తాగేక.. నా కప్పుతో పాటు తన కప్పుని టీపాయ్ మీద పెట్టేక.. నన్ను చూస్తూ..
 "చెప్పండి. ఎందుకలా హైరానా అయ్యారు." అడుగుతోంది లక్ష్మి.



 నేను మాట్లాడబోతుండగా.. నా గొంతు బొంగురవుతోంది.
 "ప్లీజ్. కంట్రోల్. డోన్ట్ పేనిక్." మృదువుగా నా అర చేతుల్ని నిమురుతోంది లక్ష్మి.



 "నాన్నారు నుండి మెసేజ్ వచ్చింది.." చెప్పగలుగుతున్నాను.



 లక్ష్మి నన్నే చూస్తోంది.
 "నాన్నారు ను అమ్మ ధిక్కరిస్తోందట. వాళ్లు పార్టనర్స్ గా పొసగలేరేమో.."



 అడ్డై.. "వాట్? అత్తమ్మా! నో. కాస్తా వివరంగా చెప్పగలరా." అడుగుతోంది లక్ష్మి.



 నేను చెప్పడం ఆపాను. లక్ష్మి ని చూస్తున్నాను. 
 అమ్మ, నాన్నారు ల ఎంపికన.. లక్ష్మితో నాకు పెళ్లై రెండేళ్లు దాటాయి. అమ్మ.. నాన్నారు లను లక్ష్మి అనతి లోనే బాగా ఆకలింపు చేసుకుంది. నాకు తెలుసు.
 "అత్తమ్మ, మామయ్యలు అన్యోన్యంకి ఉదాహరణలు. అట్టిది వాళ్ల మధ్య అవగాహన లోపమా. నో. మీరు ఆ మెసేజ్ చూపగలరా." అడుగుతోంది లక్ష్మి.



 మా గది లోని ఫోన్ తేవడం కై లేచాను.
 లక్ష్మి వారించి.. తనే వెళ్లి.. నా ఫోన్ తెస్తోంది. వస్తూనే.. "మెసేజ్ ల్లో మామయ్య మెసేజ్ లేదే." అంది. నా పక్కన కూర్చుంది.
 నా ఫోన్ పాస్ వర్డ్ తనకు తెలుసు.
 "వాట్సాప్ లో." పొడిగా చెప్పాను.



 తను అటు ప్రవేశించి.. ఆ మెసేజ్ బయటికే చదువుతోంది.
 'కన్నా..'



 నన్ను నాన్నారు.. 'కన్నా' అని పిలుస్తారు. నా పేరు ప్రమోద్.



 'అమ్మ నన్ను ఇబ్బంది పరుస్తోంది. నా మాట లెక్క పెట్టడం లేదు. బిజినెస్ పార్టనర్స్ గా మేము కొనసాగలేమనిపిస్తోంది..' 



 చదవడం ఆపి.. నన్ను చూస్తూ..
 "విషయం గంభీరమైనదే ఐనా.. మీ గగ్గోలు సరి కాదు." అంది లక్ష్మి.
 ఆ వెంబడే..



 "ఇది వాళ్ల మధ్య బిజినెస్ వ్యవహారం. వాళ్ల వ్యక్తిగత లేదా సంసార సంగతి కాదు. మీరు ముందు అది అవగతం చేసుకోండి." చెప్పింది.



 నేను గట్టిగానే నిట్టూర్చాను.
 తిరిగి లక్ష్మి మెసేజ్ చదువుతోంది.
 'బోర్డ్ మీటింగ్ లో మెంబర్స్ ముందే లేచి నన్ను నిలదీసింది. నన్ను నిస్సహాయుడును చేసేసింది. ప్లీజ్ సేవ్ మి.'



 మెసేజ్ అంతే. 
 నా ఫోన్ ని టీపాయ్ మీద పెట్టేసింది లక్ష్మి. 



 నన్ను చూస్తూ.. "స్లో డెలివరీ సర్. ఇఫ్ యు ఆర్ నెర్వస్, ది ప్రొబ్లం విల్ నాట్ బి కాంప్లికేడెడ్." అంది.
 నేనేం మాట్లాడ లేక పోతున్నాను.
 "ఇంతటి గంభీరమైన స్థితి వెనుక జరిగింది తెలియదు. అవునా." ఆగింది లక్ష్మి.
 తల ఆడించాను.



 "మాట్లాడండి." చెప్పింది లక్ష్మి.



 "తెలియదు." చెప్పాను.



 "కదా. సో. అవగతం లేని దానిపై ఆందోళన అనవసరం. మిమ్మల్ని చూస్తే జాలేస్తోంది." నొచ్చుకుంటుంది లక్ష్మి.
 నేను తల దించుకున్నాను.



 "రేపు సండే. ఎల్లుండికి ఆఫీస్ వర్క్ కి లీవ్ పెట్టండి. ఈ రోజు ఊరు బయలు దేరండి. అత్తమ్మ, మామయ్యలతో సామరస్యంగా మాట్లాడి రండి." చెప్పింది లక్ష్మి.



 ఆ వెంబడే..
 "అక్కడ మీ చిందరవందర తనాన్ని అణచుకోండి. ప్లీజ్." చెప్పుతోంది.



 అడ్డై.. "లక్ష్మీ. నువ్వూ రావా." నంగిగా అడిగేసాను.