దట్ ఈజ్ సరోజినీ ఆమ్మా.. !

[k3vv3]

ఆవిడ ఎంతమంది వచ్చినా వండి పెట్టేది విసుగు లేకుండా. చుట్టాలొస్తే వండి పెట్టలేమని బద్దికించే మనము ఈవిడ దగ్గరకు ఎవరొచ్చినా! నిముషంలో వండి పెట్టటం నేర్చుకోవచ్చు. బంధువులను పో.. ! పొమ్మని.. ! అనే ఈ రోజుల్లో "రా.. ! రమ్మని.. ! పిలవటం ఆమెకు మన మీదున్న ప్రేమకు నిదర్శనం.

 ఆ మోకాళ్ల నొప్పులతోనే పనులన్ని చకచక శుభ్రంగా చేసేది. గ్యాసు పొయ్యి ఇపుడే షాప్ నుండి తెచ్చినట్లు క్లీన్ గా వుండేది. గ్యాసు స్టౌవు కింద అరలో పెద్ద చిళ్లుల గిన్నెలు, వాటి మూతలపై నాపరాళ్ల ముక్కలు వుండేవి. ఎలుకలు తిరుగుతున్నాయని అన్నిటిపై రాళ్ళు పెట్టేది. ఆ నాపరాళ్ళతో ఇల్లు కట్టోచ్చు.

బాత్రూం కెళితే కొట్టటానికి ఫినాయిల్ కలిపిన నీళ్ళ బకెట్ వుండేది. ఒక వస్తువు అయిపోయెలోపే అది తెప్పిచ్చి పక్కన పెట్టుకునేది. మా పిల్లలను తీసుకొస్తే అన్నం పెద్ద బేసిన్లో కలిపి పెట్టేది. మేము వెళ్లేప్పుడు తను చేసిన జొన్నచక్రాలు, పెద్ద కవరులో వేసిచ్చేది. చాలా కష్ట జీవి, మధ్య వయసులో భర్త పోవటం, అన్నీ పనులు తిరిగి తనే చేసుకునేది.

 త్యాగరాజ స్వామి కీర్తన సమయానికి తగు మాటలాడెనే! పాటను మా ఆమ్మ బాణీలో సమయానికి తగు మాటలు + పనులు చేసెనే! అని పాడుకోవచ్చు. అప్పు చేసేది కాదు. పాలవాళ్లకు, చాకలికి.. ! అమ్మో! ఒకటో తారీఖు అనుకుంటూ డబ్బులిచ్చేదాకా వూరుకునేది కాదు. చాలావరకు మాట పడకుండా ఉండటానికి ప్రయత్నించేది. తను ఒకళ్ళను అనదు ఎవరన్నా! అంటే సమయం కోసం చూసి అపుడు మటుకు వాళ్ళను వేసుకున్నాననేది. 

 ఆచారాలను తప్పకు పాటించేది. పెద్దతనములో కూడా నాకెందుకులే అనుకోకుండా! ఎవరైనా! జబ్బున పడ్డా మనుషులు పోయినా.. ! వాళ్ళను నిద్రకు పిలిచి తన దగ్గర ఉన్నది పెట్టి పంపేది. ఎపుడు ఎక్కడ.. ఎలా మాట్లాడాలో? మనం టివి వాల్యూం ఎలా పెంచి తగ్గిస్తామో అలాగే, మాట్లాడేది.

 అలాంటి ఆమ్మకు.. ! చివరి దశలో సేవ చేసే వీలు నాకు కలిగింది. తన అనుభవాలను పంచుకునేది. "అపుడు ఎనిమిది మానికల మినప్పప్పు రుబ్బి వడియాలు పెట్టేదాన్ని రాములు వారి గుడిలో ప్రసాదాలు వండేదాన్ని. మరిపుడు అనేది. "ఆమ్మా! నువ్వు ఈ వయసులో ఓపిక లేదంటున్నావు మాకిప్పుడే.. ఒపికలు లేవనేదాన్ని. " 

"ఏదీ మీరు బాగా తింటే ఓపిక వస్తుంది, కానీ! మీరు తినరుగా!" అనేది.

 లిబర్టీ స్టాచు విగ్రహము చేతిలో కాగడా వున్నట్లు మా ఆమ్మ చేతిలో ఎపుడూ.. ! బ్యాటరీ లైట్ వుండేది. మధ్యలో కరెంట్ పోతే.. !" అని దాన్ని చేతిలో వుంచుకునేది. పక్కనే పెద్ద కొవ్వొత్తి అగ్గిపెట్టె వుండేవి. రెండు పొడుగు కర్రలతో అటూఇటూ వున్న టివి, ఫ్యాన్, కూలరు స్విచ్చులను మార్చి వేసుకుంటూ వుండేది. మాటిమాటికి మమ్మల్ని పిలిచి ఇబ్బంది పెట్టటం ఇష్టం లేక.

 బయట మంచినీళ్ల డ్రమ్ములో నుండి నీళ్ళు తోడుతూ జారి పడింది. సర్జరీ మా డాక్టర్ అన్నయ్య చేసాడు. సక్సెసయి కుట్లు తీయించుకుని ఇంటికి తెచ్చాము. అపుడు అన్నం ముద్దలు కలిపి పెడితే "మా అమ్మలాగే.. ! కలిపి ముద్దలు పెడుతున్నా”వనేది. పడకుండా వుంటే ఇంకో ఐదేళ్లు వుండేది. 

 ఒకసారి నాతో "సారీ అమ్మా.. !" అంది. నాకు ఆమ్మ ‘సారి’ అని పలకటం ఎంతో, ముచ్చటేసింది.

"ఎందుకమ్మా!"అంటే "నన్ను నడిపించాలని.. ! ప్రయత్నిస్తున్నావు, కానీ, నాకు లేచి కూచునే శక్తి లే”దంది.

 "నువ్వు పెద్దదానివి.. ! అలా అన”కంటే తృప్తిగా ఒక నీరసపు నవ్వు నవ్వింది. ఎపుడూ "నీళ్ల ఋణం, నిద్ర ఋణం మనకు ఎపుడు.. ఎక్కడో ? తెలియ”దనేది ఆమ్మ.

 ఒకరోజు పొద్దున కాఫీ ఇద్దామని వెళితే, నా వైపు చూస్తూనే, ప్రాణం వదిలింది. ఆమ్మా.. ! నన్ను అమ్మలాగా.. ! కనిపెట్టుకుని ప్రేమగా చూసావు.

 'మిస్ యూ ఆమ్మా.. ! నువ్వెక్కడున్నా.. ! నీ ఆత్మకు శాంతి కలగాలని ఆ దేవుణ్ణి.. ! కోరుకుంటున్నా. '

***