అస్తిత్వం

[k3vv3]

అయినా నేను వెన‌క‌డుగు వెయ్య‌దల్చుకో లేదు. నా నిర్ణ‌యం మార‌ద‌నీ చెప్పేను. అమ్మ మ‌ర్నాడంతా ఏడుస్తూ,  భోజ‌నం తిన‌కుండా నిర్ణ‌యం వెన‌క్కి తీసుకోమని ఎమోష‌న‌ల్ బ్లాక్‌మెయిలింగ్ చేసింది. కానీ నేను ఒక‌సారి ఏ నిర్ణ‌యం తీసుకున్నా వెన‌క్కి వెళ్ళ‌ను  అన్న సంగ‌తి అమ్మ‌కి తెలుసు. 



 ఆ మర్నాడు   ఇద్దరం కొద్దిమంది స్నేహితులతో  యాదగిరి గుట్ట వెళ్లి పెళ్లిచేసుకున్నాము.   
రెండురోజుల త‌రువాత అమ్మ కోపంగా ``నీ ముఖం జీవితంలో చూడ‌ను. నా కూతురు చ‌నిపోయింద‌నుకుంటాను. `` అని చెప్పి మా ఊరు వెళ్ళిపోయింది.. 
******                     *******          **********
పెళ్లి అయినా తరువాత నేను వంశీ ఇంటికి మారిపోయాను. కాల‌చ‌క్రం ముందుకు క‌దులుతోంది. ఇప్పుడు నాకు ఏడ‌వ నెల‌. అన్నీ బాగుంటే ఇప్పుడు నాకు సీమంతం జ‌రిగేది కానీ న‌న్ను చూడ‌టానికి మా అమ్మానాన్నలు  రాలేదు.. వాళ్ళు ఎలా ఉన్నారో నాకు తెలియ‌దు. ఫోన్లు కూడా చెయ్య‌టంలేదు.. నేను చేసినా ఎత్త‌టం లేదు. 



ఇంత‌లో 9వ నెల ప్ర‌వేశించింది. ఇంకో నెల‌లో నాకు ప్ర‌స‌వం అవుతుంది. మంచి హాస్పిట‌ల్ని ముందే చూసుకోవాలి. అవ‌స‌రం అయితే ఒక ఆయాని పెట్టుకోవాలి. నన్ను వంశీ బాగా చూసుకుంటునాడు .   ఒక రోజు ఉద‌యాన్నే లేచి ముఖం క‌డుక్కొని పాల కోసం త‌లుపుతీసాను. 
ఎదురుగా మా అమ్మా నాన్న నా కోసం ఎదురు చూస్తూ క‌నిపించారు. వాళ్ళ‌ని చూడ‌గానే నాలో ఎక్క‌డ లేని ఆనందం. నా కళ్ళ‌లోంచి నాకు తెలియ‌కుండానే నీళ్ళ ధార మొద‌లైంది. 



ఒక్క‌సారిగ వెళ్ళి అమ్మను గ‌ట్టిగా కావ‌లించుకున్నాను. మా అమ్మ వెచ్చ‌టి స్ప‌ర్వ‌కు నా శ‌రీరం పుల‌కించి పోయింది. అమ్మ న‌న్ను త‌న క‌ళ్ళ‌తోటే ఆశీర్వ‌దించింది. మా నాన్న నా త‌ల‌మీద చెయ్యివేసి ఇంట్లోకి ప్ర‌వేశించారు. అత‌ని వెన‌కాలే నేను,  అమ్మ‌. ఆ తరువాత  వంశీ నేనూ  అమ్మా నాన్న లకు దండం పెడితే వాళ్ళు మా ఇద్దరినీ మనస్ఫూర్తిగా   ఆశీర్వదించారు. 
ఇప్పుడు నాకు లోకం అంతా అందంగా,  ఆనందంగా కనిపిస్తోంది . 



(స‌మాప్తం)