నాన్నమ్మ

[k3vv3]

అమ్మా నాకు ఏ స్వంతంత్రం లేదు, అక్కయ్య ని అడిగి కానీ ఏమి నిర్ణయం తీసుకోలేను, చూద్దాం అని లేచి వెళ్ళిపోయాడు.

ఆఫీసులో కొంత సమయం దొరికినప్పుడు అక్కగారికి ఫోన్ చేసి తల్లి తో ప్రాబ్లెమ్, ఆవిడ నిర్ణయం చెప్పాడు. పోనీ నీ దగ్గరికి పంపనా అని ఆడిగాడు.
 
నాకు అదే ప్రాబ్లెమ్, నేను ఎప్పుడు ఫోన్ చేసినా టీవీ చూస్తో వుంటుంది. తరువాత ఫోన్ చేయమంటుంది. యిక్కడ మా అమ్మాయి కూడా పెద్ద క్లాస్ కి వచ్చింది, మమ్మల్ని కూడా టీవీ పెట్టనివ్వదు, అటువంటిది అమ్మని ఇక్కడకి తీసుకుని వచ్చి బాధ పెట్టేబదులు, అమ్మ కోరినట్టుగా చెయ్యటం మంచిది అంది అక్కగారు. సరే చూస్తాను అని చెప్పాడు కృష్ణకాంత్.

ఒక మంచి రోజున సత్యసాయి వృద్ధాఆశ్రమంలో తల్లిని చేర్పించాడు. అమ్మా ఇప్పుడు మమ్మల్ని వదిలి యిక్కడ వుండటం అవసరమా అన్నాడు విచారంతో కొన్నాళ్ళు ఈ భాగవతం కూడా చూడని, నచ్చకపోతే మన యిల్లు ఎలాగో వుంది అని సర్ది చెప్పింది కొడుకు కి.
 
కాలేజ్ నుంచి ఇంటికి వచ్చి షూస్ విప్పుకుంటూ, నానమ్మ పడుకుందా, సౌండ్ లేదు అన్న కొడుకు హర్ష తో, నానమ్మ అత్తయ్య దగ్గరికి వెళ్ళింది అంది రమ్య.
 
అదేమిటి సడన్ గా, నాకు చెప్పనే లేదు అన్నాడు హర్ష.

ఆరునెలలు గడిచిపోయాయి. ఒకరోజు కాలేజ్ నుంచి వస్తోనే పుస్తకాల సంచి మంచం మీదకు విసిరి, తన రూంలోకి వెళ్ళిపోయాడు హర్ష.

ఏమైంది రా, ఆ కోపం, మార్క్స్ యిచ్చారా అంది రమ్య కొడుకు గదిలోకి వెళ్లి. ముందు నాన్నమ్మ ఎక్కడకి వెళ్లిందో చెప్పు అన్నాడు మొహం అంతా ఎర్రగా చేసుకుని. ఎన్నిసార్లు చెప్పాలి, అత్తా వాళ్ళ ఊరు వెళ్ళింది అని అంది.
 
అబద్దం చెప్పకు అమ్మా, ఈ రోజు మా కాలేజ్ వాళ్ళు మమ్మల్ని ఒక వృద్ధాఆశ్రమం చూపించడానికి తీసుకుని వెళ్లారు. అక్కడ నాన్నమ్మ మంచం మీద పడుకుని వుంది. నాకు కళ్ళు తిరిగిపోయాయి నాన్నమ్మ ని అక్కడ చూడటం తో. అంతకు ముందే మా ప్రిన్సిపాల్ చెప్పారు, ఎటువంటి పరిస్థితిలో మీ తల్లిదండ్రుల ని ఆశ్రమం కి పంపకండి, మిమ్మల్ని చదివించి పెద్దచేస్తే మీరు చేసే పని యిలా వుండకూడదు, వాళ్ళు వున్నంతవరకు మీరు చిన్న పిల్లలే అంది. తీరా చూస్తే మన నాన్నమ్మే అక్కడ వుంది అన్నాడు.
 
చూడు నువ్వు పెద్దవాడివి అవుతున్నావు, నానమ్మ రోజు టీవీ లో ఏదో ఒకటి చూస్తోవుంటుంది. నీ చదువు సాగదు. నాన్నమ్మ కి కూడా యిక్కడ ఫ్రీగా ఉండలేకపోతూన్నారు అంది రమ్య.
 
మరి నేను కూడా కాలేజ్ లేనప్పుడు అల్లరి చేస్తున్నాను మరి నన్నుకూడా ఆశ్రమం కి పంపించు, నానమ్మ దగ్గర వుంటాను అన్నాడు హర్ష.
 
నోరు మూసుకుని అన్నానికి రా, వూరుకుంటూ వుంటే పెద్ద మాటలు ఎక్కువ అయ్యాయి అంది రమ్య. నేను రాను, నాన్నమ్మ వస్తేనే అన్నం తింటాను, కాలేజ్ లో అందరికి చెప్పేస్తాను మా నాన్న, అమ్మా మా నానమ్మ ని వృద్ధాఆశ్రమంలో పెట్టేసారు అని అన్నాడు. ఆకలి వేస్తే నువ్వే తింటావు అనుకుంటూ తన గదికి వెళ్ళిపోయింది.

సాయంత్రం భర్త కృష్ణకాంత్ రాగానే జరిగింది చెప్పి వాడు యింత వరకు అన్నం తినలేదు అంది. కృష్ణకాంత్ కొడుకు గదిలోకి వెళ్లి ఏమిటి నీ మొండితనం, నేను కావాలి అని నాన్నమ్మ ని పంపలేదు, రోజు ఆ టీవీ సౌండ్ పెట్టి నీ చదువు కి, నాకు మీ అమ్మకి మనసు కి శాంతి లేకుండా చేస్తోంది, ఆలా అని విసుక్కుంటే బాధ పడుతుంది అన్నాడు.
 
మరి చిన్నప్పుడు నువ్వు నానా అల్లరి చేసేవాడివి అన్నావు కదా, మరి నాన్నమ్మ నిన్ను ఎందుకు యింట్లో వుంచింది. నువ్వు చెప్పినట్టు నేను వినాలి, కానీ నాన్నమ్మ చెప్పినట్టు నువ్వు వినవు అన్నాడు. నాన్నా ఈ యింట్లో నాతో మాట్లాడటం అంటే హోమ్ వర్క్ చేసుకో, మార్కులు చెప్పారా లాంటి మాటలే గాని, నాతో ఒక్క గంట కూడా ప్రేమగా మాట్లాడారు, నాన్నమే నేను కాలేజ్ నుంచి రాగానే అన్నం పెట్టి, రాత్రి కబుర్లు చెప్పి పడుకోబెట్టేది అన్నాడు.
 
కొడుకుకి మా మీద వున్న అభిప్రాయం, వాళ్ళ నాన్నమ్మ దగ్గర పొందుతున్న ప్రేమ అర్ధం చేసుకున్న కృష్ణకాంత్ కి అవును అమ్మ యింట్లో వుంటే ఎలా వున్నావురా అని అడిగేది, టిఫిన్ తింటున్నప్పుడు పలకమారితే టీవీ వదిలేసి వచ్చి తలమీద తడుతో చిరంజీవ, చిరంజీవ అని దీవించిది, యిప్పుడు ఇల్లంతా నిశ్శబ్దం, తప్పు చేసాను అనుకుని, కంచం లో అన్నం కూర కలుపుకుని కొడుకు దగ్గరికి వచ్చి, రేపు ఉదయం మీ నాన్నమ్మ ని తీసుకుని వచ్చేద్దాం, యిహ ఎక్కడకి వెళ్ళదు, అన్నం తిను అన్నాడు.
 
ఎలాగో ఆదివారమే కాబట్టి కొడుకుని తీసుకుని వృద్ధాఆశ్రమంకి బయలుదేరుతో వుండగా, వుండండి నేను వస్తున్నాను, అత్తయ్య గారిని తీసుకుని రావడం కి అంది
 
ఎందుకు రా నేను యిక్కడ బాగానే వున్నాను అంది రమ కొడుకు కృష్ణకాంత్ తో. నువ్వు బాగున్నా, మేము మీరు లేకపోతే బాగా లేము, ఇల్లంతా నిశ్శబ్దం, ఎవ్వరి దారి వాళ్ళది అత్తయ్యా అంది కోడలు రమ్య.
 
నానమ్మ నువ్వు రాకపోతే నేను కూడా యిక్కడే ఉండిపోతా అంటున్న మనవడితో, యిక్కడ వుండటానికి నీకేమి ఖర్మరా తండ్రి అంది మనవడిని దగ్గరికి తీసుకుంటూ. మరి నాన్న వుండగా యిక్కడ వుండటానికి నీకు మాత్రం ఏమి ఖర్మ నానమ్మ పదా వెళ్ళిపోదాం, దారిలో హోటల్ లో భోజనం చేద్దాం అని అంటున్న కొడుకు ని చూసి ఆనందం వేసింది కృష్ణకాంత్ కి.
 
మీ తల్లిదండ్రులు కు మీరెప్పుడు చిన్నపిల్లలే, వాళ్ళని కాపాడుకునే బాధ్యత పిల్లలదే.
 
 శుభం