Incest கடனால் கை மாறிய காயத்ரி

[Vandanavishnu0007a]

48. காயத்ரி 

எவ்ளோ நேரம் மயங்கி கிடந்தேன் என்றே தெரியவில்லை 

ஆனால் கண் விழித்து பார்த்த போது.. ஏதோ ஒரு பெரிய 5 ஸ்டார் ஹோட்டலின் பெட் ரூமில் படுத்திருப்பது மட்டும் தெரிந்தது.. 

ரொம்ப உயர்க லாட்ஜ் ஹோட்டல் ரூம் அது.. 

காரணம் அந்த பெட் ரூமின் அலங்காரத்தில் இருந்தே தெரிந்தது.. 

எல்லோரா ஓவியங்கள்.. மிக விலையுயர்ந்த பூ-ஜாடிகள்.. 

எங்கே பார்த்தாலும் உயர்ந்த வேலைப்பாடுகள் செய்யப்பட்ட திரைசீலைகள்.. கண்கவர் விளக்கு கூஜாக்கள்.. என சகலமும் அந்த லாட்ஜ் பெட் ரூமின் உயர்ந்த தன்மையை காட்டியது.. 

அப்போது தான் என்னை உணர்ந்து கொண்டேன்.. 

ஒரு வெள்ளை பஞ்சு மெத்தையில்.. ரொம்ப ரொம்ப மென்மையான சாஃப்டான பெட் அது.. 

அதில் படுக்க வைக்கப்பட்டு இருந்தேன்.. 

உடலை அசைக்க முடியவில்லை.. 4-5 பேர் என் மேல் ஏறி அடித்து போட்டது போன்ற சரியான வலி இருந்தது.. 

கொஞ்சம் ட்ரவுஸியாக.. ஏதோ ஒரு வித போதை மயக்கம் போல இருந்தது.. 

என் உடலில் பொட்டு துணிகூட இல்லாமல் அம்மணமாக ஒரு வெள்ளை கம்பளி போர்வைக்குள் படுத்திருப்பதை உணர்ந்தேன்.. 

ஐயோ.. டிரஸ் இல்லாம.. அம்மணமா.. இந்த லாட்ஜ் ரூமில் படுத்திருக்கிறேனா.. 

எனக்கு என்ன நடந்தது.. நான் எப்படி இங்கே வந்தேன்.. என்று யோசித்தேன்.. 

ஜான் மரணம்.. மழையில் மார்பில் கட்டிய துண்டுடன் ஓடி வந்தது.. வசந்த் மேல் மோதி அவருடன் உருண்டது.. 

அதன் பிறகு மயக்கமானேன்.. 

அதுவரை தான் எனக்கு நினைவுக்குள் வந்தது.. 

அப்போது என்னுடைய காலடி பக்கம் இரண்டு பேர் அமர்ந்து என்னுடைய பாதங்களில் ஏதோ தைலம் தடவி கொண்டு இருப்பது போல தெரிந்தது.. 

என்னால் அசைய முடியவில்லை.. 

ஆனாலும்.. என் தலையை மெல்ல உயர்த்தி என் கால்களை பார்த்தேன்.. 

வலது கால் பக்கம் வசந்த் அமர்ந்து கொண்டு என் பாதங்களுக்கு தைலம் தடவி.. வேக வேகமாக உஷ்ணப்படுத்தி கொண்டிருந்தார்.. 

இன்னொரு கால் இடது காலடியில் ராஜன் அண்ணா அமர்ந்து என் பாதங்களில் தைலம் தேய்த்து கொண்டு இருந்தார்.. 

அவர்கள் இருவரும் ஆளுக்கு ஒரு காலை பிடித்தது தைலம் தேய்த்து கொண்டிருந்ததால்.. என்னுடைய தொடைகள் இரண்டும்.. நன்றாக போர்வைக்கும் விரிந்து இருக்கிறது என்பதை நான் உணர்ந்தேன்.. 

என் வாழ்நாளில் இப்படி உடம்பில் துணி இல்லாமல் அம்மணமாக நான் படுக்கையில் படுத்தாதே இல்லை.. 

என் புருஷன் கோபாலோடு உடலுறவு கொள்ளும் போது கூட.. எனக்கு விளக்கு முழுமையாக அணைக்கப்பட்டு இருட்டாக இருக்க வேண்டும்.. முழு உடைகளையும் அவுத்து அம்மணமாக கோபாலோடு படுத்ததில்லை.. 

நைட்டி ஜிப் முன்பக்கம் அவுத்து விடுவேன்.. நைட்டியோடு பாவாடையையும் கொஞ்சமாக வழித்து பாதி தொடைகள் வரை விரித்து காட்டுவேன்.. அவ்வளவு மட்டும் தான் என்னுடைய உடை உரிப்பின் லிமிட்.. 

அதுவே போதும் என்று கோபால் என் மேல் ஏறி படுத்திட்டு.. அரைகுறையாக முலைகளை அமுக்கி பிசைந்து கீழே 2-3 கோழி குத்து குத்திவிட்டு பெரிய சாதனை படைத்தது போல டயர்டாக உருண்டு படுத்து விடுவார்.. 

கோபாலிடம் கூட நான் அம்மணமாக படுத்தது இல்லை.. 

ஆனால் இங்கே இரண்டு அந்நிய ஆண்களுக்கு முன்பாக காலை விரித்து கொண்டு படுத்துக்கொண்டிருக்கிறேன்.. என்று நினைக்கும் போது... என் உடம்பெல்லாம் கூசியது.. 

எனக்கு என்ன நடந்து இருக்கும் என்று நினைத்து பார்க்கவே ரொம்பவும் பயமாக இருந்தது.. 

வசந்த் என்னுடன் மழையில் கட்டி உருண்டார் சரி.. ராஜன் அண்ணா எப்படி இந்த லாட்ஜ் பெட் ரூமில் இருக்கிறார்.. என்று யோசித்தேன்.. 

அப்போது தூரத்தில் இரண்டு உருவங்கள்.. தடி மாடு மாதிரி இருந்தார்கள்.. 

நோயாளிகள் மருத்துவமனையில் படுக்கையில் அட்மிட் ஆகும்போது உபயோகிக்கும் ஒரு சாத்துக்குடி புழியும் ஒரு பிளாஸ்டிக் ஸ்கியூசரை வைத்து அந்த இரண்டு தடி மாடுகளும் எனக்காக சாத்துக்குடி பிழிந்து பிழிந்து ஒரு கண்ணாடி டம்பளரில் போட்டி போட்டு ரொப்பி கொண்டு இருந்தார்கள்.. 

இந்த தடி மாடு உருவத்தை இதற்க்கு முன்பாக எங்கேயோ பார்த்த மாதிரி இருக்கே என்று யோசிச்சேன்.. 

தூரத்தில் இருந்ததாலும்.. நான் கொஞ்சம் மயக்கத்தில் இருந்ததாலும் என் கண்களுக்கு அவர்கள் இருவரும் மங்கலாக தான் ஆரம்பத்தில் தெரிந்தார்கள்.. 

ஆனால் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக பார்வை தெளிவுக்கு வந்த போது தான் தெரிந்தது.. அவர்கள் எனக்கு முன்பு கடன் கொடுத்த சோமநாதனும்.. அவன் அடியாள் ஜம்புவும் என்று 

இவர்கள் எப்படி சம்பந்தம் இல்லாமல் இந்த ஹோட்டல் லாட்ஜ் ரூமில் என்று யோசித்த எனக்கு நிறையவே பயமாகி விட்டது 

ரண்டி ரண்டி டாக்டர்காரு.. வச்சினி காயத்ரிக்காரு செக் செய்யண்டி.. என்று கம்பீரமாக ஒரு தெலுகு குரல் கேட்டது.. 

டாக்டர் ஒருவரை அந்த உருவம் கையேடு என் அருகில் அழைத்து வந்து என்னை செக் பண்ண சொல்லி பரிதாபமாக நின்றது.. 

இந்த குரலையும்  உருவத்தையும் கேட்டும் பார்த்தும் இருக்கிறேனே.. என்று யோசித்தேன்.. 

ரெட்டி.. ரெட்டிகாரு.. விளம்பரம் முதல் பிரிவியூ பார்க்க வந்த போது அறிமுகம் ஆனவர்.. 

ரெட்டியுமா இங்கே இருக்கிறார்.. 

என்ன தான் என்னை சுத்தி இங்கு நடக்கிறது என்று யோசித்து யோசித்து எனக்கு பைத்தியமே பிடித்து விடும் போல இருந்தது.. 

டாக்டர் என்னை வந்து என் கை பிடித்து பல்ஸ் பார்த்து விட்டு.. ஒரு சின்ன இன்ஜெக்ஷன் என் உடை இல்லாத கை புஜத்தில் போட்டு விட்டார்.. 

ஒன்னும் கவலை படாதீங்க ரெட்டிகாரு.. மழைல நனைஞ்சதுல.. லேசான லைட் பீவர் தான்.. தண்ணீல தடுமாறி விழுந்ததால் ஒரு சின்ன மயக்கம்.. 

பெருசா சீரியஸ் ஒன்னும் இல்ல.. ஊசி போட்டு இருக்கேன்.. அவங்க கொஞ்சம் ரெஸ்ட் எடுத்தா எல்லாம் சரி ஆகிடும்.. என்று சொல்லி விட்டு டாக்டர் அந்த ரூம் விட்டு சென்றார்.. 

அவர் பின்னாடியே அவருடைய மெடிக்கல் கிட் பேக்கை தூக்கிக்கொண்டு ஆபிஸ் பாய் ஆறுமுகம் அவரை ஹோட்டல் வெளியே நின்ற காரில் கொண்டு போய் விட்டுவிட்டு வர அவர் பின்னால் சென்றான்.. 

ஐயோ.. ஆறுமுகம் எப்படி இங்கே இருக்கிறான்.. யோசித்தேன்.. 

உண்மையிலேயே எனக்கு பைத்தியமே பிடித்து விடும் போல இருந்தது.. 

என் காலடியில் அமர்ந்து இருந்த ராஜன் அண்ணாவை பார்த்தேன்.. அவரும் எனக்கு தைலம் தேய்த்துக்கொண்டே என்னை பார்த்தார்.. 

ராஜன் அண்ணா.. நீங்க எப்படி இங்க வந்தீங்க.. என்று திக்கி திணறி கேக்க ஆரம்பித்தேன்.. 

ஆனால் வார்த்தைகள் வாயில் வருவதற்கு முன்பாகவே டாக்டர் போட்ட ஊசியால் மருந்து வேலை செய்ய.. நான் திரும்பவும் ஒரு தற்காலிக மயக்க ஓய்வுக்குள் போனேன்..