Adultery அவள் இதயத்தின் மொழி

[yazhiniram]

---------------
Part 66
---------------

நான் ஹாலுக்குள்ள மெதுவா அடி எடுத்து வெச்சேன்.

என் இதயம் "தட... தட... தட..."னு அடிச்சுக்கிட்டு இருந்துச்சு.

என் கை முதுகுக்குப் பின்னாடி... அந்தத் துணியை... அவனோட அந்த 'ஜட்டியை' கசங்காம, ஆனா இருக்கிப் பிடிச்சுக்கிட்டு இருந்துச்சு.

என் உள்ளங்கையில அந்தத் துணியோட மென்மை உறுத்துச்சு.

பிரகாஷ் என்னை பார்த்தான்.

நான் உள்ள போய் ரொம்ப நேரம் எடுத்துக்கிட்டேன்ல...

அவனுக்குப் புரிஞ்சு போச்சு.

"சரி... இதுக்கு மேல இங்க இருந்தா மரியாதை இல்ல... நேரம் ஆயிடுச்சு"னு அவன் முடிவு பண்ணிட்டான் போல.

அவன் சோஃபாவுக்குப் பக்கத்துல இருந்து நகர்ந்தான்.

நின்ன இடத்துல இருந்து ஒரு அடி எடுத்து வெச்சு, வாசலை நோக்கித் திரும்பினான்.

என்னை ஒரு கும்பிடு போட்டான்.

"சரி மேடம்... நான் கிளம்புறேன் மேடம்..."

அவன் குரல்ல ஒரு திருப்தி... ஒரு நிறைவு இருந்துச்சு.

"ரொம்ப நன்றி மேடம்... தண்ணிக்கும்... அந்த டீக்கும்..."

மறுபடியும் ஆரம்பிக்கிறான்.

"நிஜமாவே மேடம்... டீ ரொம்ப நல்லா இருந்துச்சு மேடம்."

அவன் உணர்ச்சிவசப்பட்டுப் பேசினான்.

நான் மனசுக்குள்ள கண்ணை உருட்டினேன்.

"போதும் பிரகாஷ்... சொன்னதையே சொல்லாத."

"டீ தானே... அதுக்குப்போய் பெரிய பில்டப் கொடுக்காத..."

நான் சலிச்சுக்கிட்ட மாதிரி, முகத்தை சுருக்கிச் சொன்னேன்.

"சும்மாப் புகழ்ந்தா எனக்குப் பிடிக்காது."

நான் வெளிய அப்படிச் சொன்னாலும்...

உள்ளுக்குள்ள... அந்தப் பாராட்டு எனக்கு இனிச்சுச்சு.

"பரவால்ல... நம்மள இவ்ளோ உயர்வா மதிக்கிறானே..."ங்கிற ஒரு சந்தோஷம்.

"சரி மேடம்... சாரி மேடம்..."

அவன் சிரிச்சுக்கிட்டே, மெதுவா நடந்தான்.

மெயின் டோர் கிட்ட போனான்.

கதவுத் தாழ்ப்பாளை நோக்கி அவன் கை நீண்டுச்சு.

இன்னும் ஒரு வினாடி தான்.

அவன் அந்தக் கதவைத் திறந்து... வெளிய போய்... அந்த இருட்டுல மறைஞ்சுடுவான்.

அப்புறம்?

அப்புறம் நான் மட்டும் தான்.

இந்தத் தனிமை. இந்த டி.வி சத்தம்.

எனக்குத் தவிப்பா இருந்துச்சு.

"இப்படியே அனுப்பவா?"

"இல்ல... இதை இப்பவே கொடுத்துட்டு... ஒரு வழியா அந்த ஜட்டி என்கிட்ட இருந்து போயிடும்?"

"இதை இன்னும் எத்தனை நாளைக்கு நான் ஒளிச்சு ஒளிச்சு வெக்கிறது?"

அவன் கை தாழ்ப்பாளைத் தொட்டது.

"பிரகாஷ்..."

என் குரல் தானா வெளிய வந்துச்சு.

நான் நெனச்சதை விடக் கொஞ்சம் சத்தமாவே கூப்பிட்டுட்டேன்.

அதுல ஒரு அதிகாரம் கலந்த அவசரம் இருந்துச்சு.

அவன் உடனே நின்னான்.

எதோ கரண்ட் அடிச்ச மாதிரி... "விசுக்"குனு திரும்பினான்.

எதோ ரன்னிங் ஓடப் போற மாதிரி... "சொல்லுங்க மேடம்"ங்கிற பாவனையில தயாரா நின்னான்.

அவன் உடல்மொழி முழுக்க அவ்ளோ வேகம்.

அவன் கண்கள்ல அவ்ளோ எதிர்பார்ப்பு.

"ஏன் மேடம் கூப்பிட்டாங்க? இன்னும் எதாவது பேசப் போறாங்களா?"

"இன்னும் கொஞ்ச நேரம் இருக்கச் சொல்வாங்களா?"ங்கிற ஆசை அவன் கண்ணுல அப்பட்டமாத் தெரிஞ்சுச்சு.

நான் அவனை நேராப் பார்த்தேன்.

என் முதுகுக்குப் பின்னாடி மறைச்சு வெச்சிருந்த கையை...

ரொம்ப மெதுவா... தயக்கத்தோட முன்னாடி கொண்டு வந்தேன்.

என் உள்ளங்கையில...

அந்தச் சின்னதா மடிக்கப்பட்ட... நீல நிறத் துணி.

அவன்கிட்ட நீட்டினேன்.

"இந்தா... இதை எடுத்துக்கோ."

அவன் அதைப் பார்த்தான்.

முதல்ல அவனுக்குப் புரியல.

இல்ல... புரியாத மாதிரி நடிச்சான். அவன் மூளை அதை ஏத்துக்க மறுத்துச்சு.

கண்ணைச் சுருக்கினான்.

"மேடம்... இது... என்னது மேடம்?"

அவன் முகத்துல ஒரு அப்பாவித்தனம்.

எனக்குச் சிரிப்பு வரல. ஒரு விதமான சங்கடமும், பொய்யான கோவமும் தான் வந்துச்சு.

"தெரியாத மாதிரியே நடிக்காத பிரகாஷ்."

நான் குரலை அழுத்தினேன்.

"உன்னோட இன்னர்... வாங்கிக்கோ."

"ஜட்டி"னு சொல்ல நாக்கு கூசுச்சு.

ஒரு ஆம்பள முன்னாடி நின்னுக்கிட்டு... அவன் முகத்தைப் பார்த்துக்கிட்டு... "இந்தா உன் ஜட்டி"னு சொல்றது எவ்ளோ கஷ்டம்னு எனக்குத்தான் தெரியும்.

அதான் "இன்னர்"னு நாகரீகமாச் சொன்னேன்.

அவன் முகம் "பளீர்"னு மாறுச்சு.

இப்போ அவனுக்கு ஞாபகம் வந்திருக்கும்.

இல்ல... அவனுக்கு நல்லாவே ஞாபகம் இருக்கும். மேடம் கையில அது இருக்கான்னு நம்ப முடியாம நடிச்சான்.

"அய்யோ..."

அவன் பதறினான்.

கையப் பிசைஞ்சான்.

"மேடம்... அது... அய்யய்யோ..."

"ஒண்ணும் பேசாத. அன்னைக்கு அந்தப் பிரிண்டர் பாக்ஸ் கொண்டு வந்து வெக்கும்போது... அந்தப் பாக்ஸ் மேலேயே வெச்சுட்டு போயிட்டில்ல..."

"நான் அப்புறம் தான் பார்த்தேன்."

"அதான்... எடுத்துட்டுப் போ."

நான் விளக்கமாச் சொன்னேன்.

எதோ இது சாதாரண விஷயம் மாதிரி... எதோ கீழே கிடந்த ஒரு கர்சீஃப்பை எடுத்துக் கொடுக்கிற மாதிரி காட்டிக்கிட்டேன்.

ஆனா சொல்லும்போதே... என் மனசுக்குள்ள ஒரு பொறி தட்டிச்சு.

'அன்னைக்கு அவன் இதை விட்டுட்டுப் போனான்...'

'அப்போ...'

'அவன் வீட்டுக்குப் போகும்போது... ஜட்டி போடாமத் தான போனான்?'

'அந்தப் பேன்ட்டுக்குள்ள... வெறும் அது மட்டும்தான் இருந்திருக்குமா...'

அந்த நினைப்பு வந்ததும்... என் காது மடல்லாம் சூடாச்சு.

வெட்கம் பிச்சிக்கிட்டு வந்துச்சு.

அவனும் அதைத்தான் யோசிக்கிறான்னு அவன் கண்ணைப் பார்த்தாலே தெரிஞ்சுது.

'மேடம்க்குத் தெரிஞ்சு போச்சு... நாம அன்னைக்கு ஜட்டி போடாம போனோம்னு...'

அந்த எண்ணம் எங்க ரெண்டு பேருக்கும் நடுவுல ஒரு கள்ளத்தனமான மௌனத்தை உண்டாக்கிச்சு.

அவன் அவசரமா கையை நீட்டினான்.

"சாரி மேடம்... அய்யய்யோ... சாரி மேடம்..."

"நான் சுத்தமா மறந்துட்டேன்... எவ்ளோ பெரிய தப்பு... அசிங்கம் மேடம்..."

அவன் அதை என் கையில இருந்து வாங்கினான்.

வாங்கும் போது... அவன் விரல் கூட என் மேல படல.

அவ்ளோ பவ்யமா... எதோ கோயில்ல சாமி பிரசாதத்தை வாங்குற மாதிரி... ரெண்டு கையை ஏந்தி வாங்கினான்.

வாங்கினதும்...

அவன் கையில் அந்தத் துணி பட்டதும்...

அவன் முகம் மாறுச்சு.

அது ஈரம் இல்லாம... காஞ்சு... மடிப்புல கலையாம இருக்குறத அவன் உணர்ந்தான்.

அதுவும்... அதுல இருந்து வந்த வாசம்.

என்னோட சோப்புத் தூள் வாசம்.

"கம்"முனு அந்த துணி மணக்குறத அவன் மூக்கு உணர்ந்திருக்கும்.

அவன் கண்ணு விரிஞ்சுச்சு.

என்னை நிமிர்ந்து பார்த்தான்.

"மேடம்..."

குரல் கரகரப்பா, உடைஞ்சு போய் வந்துச்சு.

"நீங்க... நீங்க இதைத் துவைச்சீங்களா?"

அவன் இதை எதிர்பார்க்கல.

கனவுல கூட நெனச்சிருக்க மாட்டான்.

"மேடம்... இதைப் போயி நீங்க..."

அவன் கண்கள்ல தண்ணி திரண்டுச்சு.

ஒரு சாதாரண செக்யூரிட்டியோட அழுக்கு ஜட்டியை...

தேவதை மாதிரி இருக்கிற ஒரு பொண்ணு...

தன் கையால துவைச்சு... காயப்போட்டு... மடிச்சு பத்திரமா வெச்சிருக்காங்கங்கிறது...

அவனுக்குப் பெரிய அதிர்ச்சியா இருந்திருக்கும்.

நான் பதில் சொல்லல.

வார்த்தையாச் சொன்னா... அதுல வேற அர்த்தம் வந்துடும்.

"ஆமா... உன் மேல இருக்கிற ஆசையில துவைச்சேன்"னு அர்த்தம் வந்துடுமோன்னு பயம்.

சும்மா தலையை மட்டும் ஆட்டினேன்.

"ம்ம்..."

ஒரே ஒரு அசைவு.

அவன் அப்படியே உருகிப் போயிட்டான்.

கையக் கூப்பினான்.

"ரொம்ப நன்றி மேடம்... நீங்க... நீங்க நிஜமாவே தேவதை மேடம்..."

"என் துணியை நீங்க தொடலாமா... எனக்குக் கஷ்டமா இருக்கு... எனக்குத் தகுதி இல்ல மேடம்..."

அவன் உணர்ச்சிவசப்பட்டுப் பேசினான்.

அவன் குரல்ல இருந்த அந்த நன்றி... அந்த விசுவாசம்... அந்தத் தாழ்வு மனப்பான்மை...

எல்லாமே என் மனசை உலுக்கிச்சு.

"பரவால்ல... விடு."

நான் அவன் பேச்சைத் தடுத்தேன்.

"துவைக்குறப்போ... கூட இருந்துச்சு... போட்டுட்டேன். அவ்ளோதான்."

பொய் சொன்னேன். கையில தான் துவைச்சேன்.

"இதைப் போய் பெருசாப் பேசாத."

"போதும்... கிளம்பு இப்போ."

நான் கண்டிப்பாச் சொன்னேன்.

"போய் உன் வேலையைப் பாரு. டூட்டிக்கு டைம் ஆச்சு."

இதுக்கு மேல இங்க நிக்க விட்டா... அவன் அழுதுடுவான் போல. இல்ல உணர்ச்சிவசப்பட்டு என் கால்ல விழுந்துடுவான் போல.

அது ஆபத்து.

"சரிங்க மேடம்..."

அவன் அந்தத் துணியை... ஒரு பொக்கிஷம் மாதிரி பத்திரமா தன் சட்டைப் பைக்குள்ள வெச்சுக்கிட்டான்.

அது அவனோட நெஞ்சுக்கு நேரா போய் உக்காந்துக்கிச்சு.

இனிமே அது அவனுக்கு ஜட்டி இல்ல. அது நான் கொடுத்த பரிசு.

அவன் திரும்பினான்.

கதவைத் திறந்தான்.

வெளிய இருட்டு. காரிடார் லைட் வெளிச்சம் உள்ள விழுந்துச்சு.

வெளிய கால் வைக்கப் போனவன்...

திடீர்னு நின்னான்.

திரும்பினான்.

கடைசியா ஒரு முறை என்னைப் பார்த்தான்.

இந்தத் தடவை... அவன் பார்வையில அவ்ளோ ஆசை இல்ல.

என் மார்பையோ... என் இடுப்புக்கு கீழேயோ... அவன் பார்க்கல.

நேரா என் கண்ணைப் பார்த்தான்.

ஒரு ஆழமான, அமைதியான பார்வை.

"ஏன் மேடம் என் மேல இவ்ளோ அக்கறை?"

"ஏன் எனக்காக இப்டி எல்லாம் பண்றீங்க? நான் யாரு மேடம்?"

அப்படின்னு கேட்குற மாதிரி ஒரு ஊடுருவற பார்வை.

அந்தப் பார்வைக்கு முன்னாடி நான் கூசிப் போனேன்.

நான் என் புருவத்தை லேசா உயர்த்தினேன்.

"என்ன?"

கண்ணாலயே கேட்டேன்.

"ஒண்ணுமில்லையா? கிளம்பு..."

அவன் லேசாத் தலையை ஆட்டினான்.

"ஒண்ணுமில்ல மேடம்..."

ஒரு சின்னச் சிரிப்பு. ரொம்ப மென்மையான சிரிப்பு.

அப்புறம் திரும்பிக்கிட்டு... படியிறங்கத் தொடங்கினான்.

அவன் உருவம் மறையுற வரைக்கும் பார்த்துட்டு...

நான் கதவை மூடினேன்.

"டமார்..."

தாழ்ப்பாளைப் போட்டேன்.

"க்ளிக்..."

கதவு மூடுனதும்... நான் அங்கேயே நின்னேன்.

கதவுல சாய்ஞ்சுக்கிட்டு... ஒரு பெருமூச்சு விட்டேன்.

"ஹ்ப்பா..."

எதோ பெரிய மலையைச் சுமந்து இறக்கின மாதிரி இருந்துச்சு.

சுவர்க்கடிகாரத்தைப் பார்த்தேன்.

மணி 7:35.

எனக்குத் தூக்கி வாரிப் போட்டுச்சு.

"என்னது? ஏழரை ஆயிடுச்சா?"

"அடிப்பாவி..."

அவன் உள்ள வந்தது எப்போ? ஆறே முக்கால் இருக்கும்.

கிட்டத்தட்ட ஒரு மணி நேரம்...

ஐம்பது நிமிஷம்...

நானும் அவனும் மட்டும்... இந்த வீட்டுக்குள்ள... தனிமையில...

"கடவுளே..."

நான் என் நெத்தியில மெதுவா அடிச்சுக்கிட்டேன்.

"என்ன பவித்ரா நடக்குது இங்க?"

"நேரம் போனதே தெரியலையே..."

"அவன் கூடப் பேசிக்கிட்டு இருந்தா... நிமிஷம் கூட நொடியா ஓடுதே..."

என் புருஷன் இந்நேரம் கால் பண்ணியிருக்கலாம். இல்ல சீக்கிரம் வந்திருக்கலாம்.

நல்லவேளை தப்பிச்சேன்.

நான் மெதுவா நடந்து வந்தேன்.

சோஃபாக்கிட்ட வந்தேன்.

அவன் உக்காந்திருந்த அதே இடம்.

அந்த குஷன் இன்னும் லேசா அமுங்கி இருந்துச்சு.

அவன் உக்காந்து டீ குடிச்ச இடம்.

அவன் பேன்ட் வீங்கிப் போய்... துடிச்சுக்கிட்டு இருந்த இடம்.

நான் அப்படியே அந்தச் சோஃபாவுல உக்காந்தேன்.

கால் சோர்ந்து போயிருந்துச்சு.

மனசு முழுக்க... எதோ ஒரு பாரம்.

கூடவே... ஒரு விசித்திரமான சந்தோஷம்.

"அவன் ஜட்டியை வாங்கிக்கிட்டான்..."

"அவன் சந்தோஷப்பட்டான்..."

"அவன் என்னைப் பார்த்த விதம்..."

எல்லாம் ஞாபகத்துக்கு வந்துச்சு.

என் உடம்பு சூடாச்சு.

குற்ற உணர்ச்சி ஒரு பக்கம் குத்துச்சு.

"நீ பண்றது தப்பு... ரொம்ப தப்பு..."

இன்னொரு பக்கம்... மனசு துள்ளுச்சு.

"பரவால்ல... இதுல என்ன இருக்கு? யாருக்கும் தெரியாதுல்ல..."

"அவன் பாவம்... ஏங்கிப் போய் கிடக்கான்... நானும் தான்..."

நான் சோஃபாவுல சாய்ஞ்சேன்.

கண்ணை மூடினேன்.

என் வீட்டு ஹால்ல... அவனோட வேர்வை வாசம் இன்னும் லேசா வீசுற மாதிரி இருந்துச்சு.

இனிமே ராத்திரி முழுக்க... இந்த ஞாபகம் தான் என்னை வருத்தப்போகுது.

எனக்குத் தெரியும்.

இன்னைக்கு ராத்திரி எனக்குத் தூக்கம் வராது.

என் கை... தானா என் மார்பு மேல போச்சு.

அவன் பார்த்த இடத்தைத் தொட்டுப் பார்த்துக்கிட்டேன்.

இதயம் "தட தட"னு அடிச்சுக்கிட்டே இருந்துச்சு.


---------------
Part 67
---------------

"டமார்..."

கதவு மூடுன சத்தம்.

அவன் போனான்.

அவன் போனதும்... அந்த ஹால்ல அவ்ளோ நேரம் இருந்த அந்த 'கரண்ட்' போன மாதிரி... வீடு அப்படியே "சப்"புனு ஆகிடுச்சு.

"விர்ர்ர்ர்..."னு ஃபேன் சுத்துற சத்தம் மட்டும்தான் கேட்குது.

அந்த அமைதி... எனக்குள்ள ஒரு விதமான தனிமையை உருவாக்குச்சு.

சுவர்க்கடிகாரத்தோட "டிக்... டிக்..." சத்தம் கூட இப்போ பெருசா கேட்டுச்சு.

கொஞ்ச நேரத்துக்கு முன்னாடி வரைக்கும்... இந்த ஹால்ல எவ்ளோ அனல் இருந்துச்சு?

அவன் பார்வை...

அவன் பேச்சு...

என் பதட்டம்...

அந்த ஜட்டி கைமாறின நிமிஷம்...

எல்லாமே இப்போ காத்துல கரைஞ்சு போன மாதிரி... மறுபடியும் பழைய பவித்ரா வாழ்க்கை.

நான் சோஃபாவுல இருந்து மெதுவா எழுந்தேன்.

உடம்பு முழுக்க ஒரு சோர்வு. மனசு முழுக்க ஒரு பாரம்.

எதோ பெரிய வேலையை முடிச்சக்களைப்பு... கை கால் எல்லாம் வலிச்சுச்சு.

கிச்சனுக்குப் போனேன்.

மதியம் வெச்ச சாப்பாடு மீதி இருந்துச்சு.

எதையும் சூடு பண்ணக் கூட தோணல. பசிக்கவே இல்ல.

ஆனா சாப்பிடணுமே... இல்லனா ராத்திரி பசிக்கும்.

அதனால தட்டுல போட்டுக்கிட்டேன்.

சாப்பிட்டேன்... இல்ல, முழுங்கினேன்.

வாயில ருசியே தெரியல. எதோ மரக்கட்டையை மென்னு முழுங்குற மாதிரி இருந்துச்சு.

சாப்பிட்டு முடிச்சுட்டு, கையைத் துடைச்சுக்கிட்டு ஹாலுக்கு வந்தேன்.

மணி எட்டதைத் தாண்டிடுச்சு.

"அப்பாவுக்குப் போன் பண்ணணும்..."

திடீர்னு என் பையன் ஞாபகம் வந்துச்சு.

அவன் அங்க என்ன பண்றானோ?

போனை எடுத்தேன். அப்பா நம்பரை டயல் பண்ணேன்.

"ட்ரிங்... ட்ரிங்..."

"ஹலோ பவிம்மா..." அப்பாவோட குரல்.

"அப்பா... போய்ச் சேர்ந்துட்டீங்களா? தம்பி என்ன பண்றான்?"

"நாங்க எப்பவோ வந்துட்டோம்மா... இவன் பாரு, கசின்ஸ் கூட ஒரே ஆட்டம்... போனைக் கூட எடுக்க மாட்றான்..."

பின்னாடி அவன் கத்துற சத்தம்... சிரிக்கிற சத்தம் கேட்டுச்சு.

"பாட்டி... நான் ஜெயிக்கப் போறேன்... பால் போடு..." அவன் குரல் மெலிசா காதுல விழுந்துச்சு.

அந்தக் குரலைக் கேட்டதும்... என் நெஞ்சில இருந்த பாரம் கொஞ்சம் இறங்குன மாதிரி இருந்துச்சு.

"பரவால்ல... அவன் சந்தோஷமா இருக்கான்."

"நான் இல்லனாலும் அவன் ஜாலியாத்தான் இருக்கான்."

"சரிப்பா... அவன் நல்லா விளையாடட்டும். சாப்பிட்டுத் தூங்க வைங்க."

"சரிம்மா... நீ சாப்பிட்டியா? கார்த்திக் வந்தாரா?"

"நான் சாப்பிட்டேன்பா. அவர் இன்னும் வரல... லேட் ஆகும்."

"சரிம்மா, பார்த்து இரு. தனியா இருக்க... கதவைப் பூட்டிக்கோ."

"சரிப்பா."

போனை வெச்சேன்.

அவன் சந்தோஷமா இருக்கான்.

எனக்குத்தான் இங்க மனசு கிடந்து அடிச்சுக்குது.

நான் சோஃபாவுல உக்காந்தேன்.

என் உடம்புல இருந்த அந்த மஞ்சள் சுடிதார்...

இன்னைக்குச் சாயங்காலம் முழுக்க நான் போட்டுக்கிட்டு இருந்த டிரஸ்.

கோயில்ல ஆரம்பிச்சு... லிஃப்ட்... படிக்கட்டு... கிச்சன்... சோஃபான்னு...

எல்லா இடத்துலயும் என் கூடவே இருந்த சாட்சி.

முக்கியமா... பிரகாஷ் கண்ணு.

அவன் கண்ணு இந்த டிரஸ்ஸோட ஒவ்வொரு அங்குலத்தையும் மேஞ்சிருக்கு.

என் மார்பு... என் இடுப்பு... என் கழுத்து...

எல்லாத்தையும் அவன் ரசிச்சப்போ... என் மேல ஒட்டிக்கிட்டு இருந்தது இந்த டிரஸ் தான்.

அது இப்போ எனக்கு ரொம்பக் கனமா... கசகசன்னு இருக்கிற மாதிரி தோணுச்சு.

எதோ அவன் பார்வை என் மேலேயே ஒட்டிக்கிட்டு இருக்கிற மாதிரி ஒரு ஃபீலிங்.

"இதை மாத்தணும்... முதல்ல இதை கழட்டிப் போடணும்."

பெட்ரூமுக்கு போனேன்.

கண்ணாடி முன்னாடி நின்னேன்.

என்னை நானே ஒரு தடவை பார்த்தேன்.

என் முகம் களைப்பா இருந்தாலும்... கண்ணுல ஒரு புது ஒளி தெரிஞ்சுச்சு.

"இந்த அழகுக்காகத்தானே அவன் அவ்ளோ ஏங்குனான்?"

"இந்த உடம்பைத் தானே அவன் வெறிக்க வெறிக்கப் பார்த்தான்?"

எனக்கு லேசா வெட்கம் வந்துச்சு.

அப்புறம் சுதாரிச்சுக்கிட்டேன்.

துப்பட்டா இல்லாத அந்த டாப்ஸைக் கழட்டினேன்.

அந்த இறுக்கமான பேன்ட்டைக் கழட்டினேன்.

அது என் இடுப்பை விட்டு இறங்கும்போது... ஒரு விடுதலை உணர்வு.

அப்பாடா...

உடம்புல காத்து பட்டதும் தான் உயிரே வந்துச்சு.

என்னோட வழக்கமான நைட்டியை எடுத்தேன்.

தளர்வான காட்டன் நைட்டி.

அதைப் போட்டுக்கிட்டதும்... என் உடம்பு "ஹாய்"னு ரிலாக்ஸ் ஆச்சு.

முகம் கழுவினேன்.

கூந்தலை அள்ளி கொண்டை போட்டுக்கிட்டேன்.

திரும்ப ஹாலுக்கு வந்தேன்.

மணி ஒன்பதைத் தொடுது.

கார்த்திக் இன்னும் வரல. போன் கூட பண்ணல.

வழக்கம் தான். வேலை, மீட்டிங், டிராஃபிக்.

எனக்குத் தூக்கம் வரல.

ஆனா பெட்ரூம்ல போய் தனியா படுக்கவும் தோணல. அங்க போனா பைத்தியம் பிடிச்சிரும்.

டிவியைப் போட்டேன்.

எதோ ஒரு சேனல்ல... எதோ ஒரு பழைய படம் ஓடிக்கிட்டு இருந்துச்சு.

சவுண்டைக் குறைச்சு வெச்சேன்.

சோஃபாவுல சாய்ஞ்சேன். கால் நீட்டி உக்காந்தேன்.

கண்ணு டிவி மேல இருந்துச்சு.

ஆனா மனசு?

அது பாட்டுக்கு 'ரீவைண்ட்' பட்டனை அமுக்கிடுச்சு.

சாயங்காலம் நடந்த ஒவ்வொரு விஷயமும்... கண்ணுக்கு முன்னாடி படமா ஓட ஆரம்பிச்சுச்சு.

முதல்ல கோயில்ல பார்த்தது...

அப்புறம் லிஃப்ட் நின்னது... அந்த இருட்டு...

அவன் என்னைத் தூக்கினது...

அவன் தோள்ல நான் சாய்ஞ்சது...

அந்த வியர்வை வாசனை... அவனோட மூச்சுக்காத்து...

என் இடுப்பை அவன் கை பிடிச்சிருந்த அந்த அழுத்தம்...

அப்புறம் டீ குடிக்கும் போது...

"உங்ககிட்ட மட்டும் தான்... எனக்கு அந்தக் கட்டுப்பாடு போகுது மேடம்..."

அந்த வார்த்தை... காதுக்குள்ள ரீங்காரம் மாதிரி ஓடிக்கிட்டே இருந்துச்சு.

"ஹ்ப்பா..."

நான் என் தலையணைக்குள்ள முகத்தைப் புதைச்சேன்.

"நான் ஏன் அப்படி நடந்துகிட்டேன்?"

"நான் ஏன் அவனுக்கு டீ போட்டுக் கொடுத்தேன்? தண்ணி மட்டும் கொடுத்துட்டு, வெளிய போடான்னு சொல்லியிருக்கலாம்ல?"

"அவனை உள்ள விட்டு... உக்கார வெச்சு..."

"குனிஞ்சு டீல சுகர் கலக்குறப்போ... அவன் பார்க்குறான்னு தெரிஞ்சும்..."

"ஏன் என் முடியை ஒதுக்கினேன்?"

"ஏன் அவனுக்கு அந்த வாய்ப்பைக் கொடுத்தேன்?"

மனசாட்சி கேள்வி மேல கேள்வி கேட்டுச்சு.

"தப்பு பவித்ரா... நீ பண்ணது தப்பு."

"நீ ஒரு குடும்பப் பொண்ணு. ஒருத்தனுக்கு மனைவி. ஒரு அம்மா."

"இப்படி ஒரு வாட்ச்மேன் கூட... ஒரு செக்யூரிட்டி கூட..."

குற்ற உணர்ச்சி ஊசி மாதிரி குத்துச்சு.

ஆனா...

இன்னொரு பக்கம்... மனசு நியாயம் பேசுச்சு.

"இதுல என்ன தப்பு இருக்கு?"

"என் புருஷன் என்கிட்ட வந்து எவ்ளோ நாள் ஆச்சு?"

"என்னை எப்பவாது இப்படி ரசிச்சுப் பார்த்திருக்காரா?"

"எப்பவும் வேலை... லேப்டாப்... போன்... டயர்ட்..."

"நான் இங்க தனிமையில காஞ்சு போய் கிடக்கேன்..."

"இன்னிக்கு ஒருத்தன் என்னைத் தேவதைன்னான்... மகாலட்சுமின்னான்..."

"என்னைத் தொடக்கூடத் தயங்கினான்..."

"என் மேல அவ்ளோ ஆசை வெச்சிருக்கான்..."

"அவன் ஜட்டியைத் துவைச்சுக் கொடுத்தா... அதைக் கண்ணுல ஒத்திக்கிட்டு சட்டைப் பையில வெச்சுக்குறான்..."

"அந்த ஆசை எனக்குத் தேவைப்பட்டுச்சு... அவ்ளோதான்."

"இது துரோகம் இல்ல... இது ஆறுதல்."

"என் மனசுக்குக் கிடைச்ச ஒரு மருந்து."

எனக்கு நானே சமாதானம் சொல்லிக்கிட்டேன்.

டிவியில பாட்டு ஓடுச்சு. ஹீரோயின் ஹீரோவைப் பார்த்து உருகுறா.

எனக்கு அந்தப் பாட்டு கேட்கல.

என் காதுல பிரகாஷ் குரல் தான் கேட்டுச்சு.

"உங்களைப் போலவே ஒரு பொண்ணு கிடைச்சாத்தான் கல்யாணம் பண்ணுவேன்..."

அந்த வார்த்தைகள்... என் அடிவயித்துல பட்டாம்பூச்சி பறக்க வெச்சுச்சு.

நேரம் போனதே தெரியல.

பத்து மணி...

பத்தரை...

பதினொன்னு...

என் கண்ணு சொக்குச்சு.

யோசிச்சு யோசிச்சு... மனசு டயர்ட் ஆயிடுச்சு.

நான் அந்த சோஃபாவுலேயே...

ஒருக்களிச்சுப் படுத்தேன்.

டிவி வெளிச்சம் என் முகத்துல மின்னி மின்னி மறைஞ்சுச்சு.

மெதுவா...

தூக்கம் என்னை ஆட்கொண்டுச்சு.

அன்னைக்கு நடந்த அந்தச் சம்பவங்கள் எல்லாம்... கனவா வந்து என்னைத் தாலாட்டுச்சு.

திடீர்னு...

எனக்கு முழிப்பு தட்டுச்சு.

எவ்ளோ நேரம் தூங்கினேன்னு தெரியல.

சிறுநீர் கழிக்கணும் போல ஒரு உணர்வு.

நான் கண்ணைத் திறந்தேன்.

இருட்டு.

"விர்ர்ர்..."னு ஏசி சத்தம்.

"ஏசியா?"

ஹால்ல ஏசி கிடையாதே... ஃபேன் தானே ஓடுச்சு? டிவி வெளிச்சம் எங்கே?

நான் அதிர்ச்சியில கண்ணைக் கசக்கிக்கிட்டுப் பார்த்தேன்.

நான் ஹால் சோஃபாவுல இல்ல.

என் பெட்ரூம்ல... என் மெத்தையில படுத்திருக்கேன்.

எனக்குப் பக்கத்துல...

கார்த்திக்.

அவர் ஆழ்ந்து தூங்கிக்கிட்டு இருக்காரு.

எனக்கு ஒண்ணுமே புரியல.

நான் எப்படி இங்க வந்தேன்?

நடந்து வந்தேனா?

இல்ல...

கார்த்திக் வந்திருப்பாரு.

நான் சோஃபாவுல தூங்குறதப் பார்த்திருப்பாரு.

என்னை எழுப்ப மனசு வராம...

என்னைத் தூக்கியோ... இல்ல தாங்கலா கூட்டிட்டு வந்தோ... இங்க படுக்க வெச்சிருக்காரு.

பெட்ஷீட் என் மேல போர்த்தியிருந்துச்சு.

நான் எழுந்து உட்கார்ந்தேன்.

மணி பார்த்தேன்.

விடியற்காலை 3:45.

கார்த்திக் முகத்தைப் பார்த்தேன்.

களைப்பாத் தெரிஞ்சாரு.

ஆபிஸ் டென்ஷன்... வேலை பளு...

ஆனாலும்... என்னை பத்திரமா கொண்டு வந்து படுக்க வெச்சிருக்காரு.

என் மேல அவருக்குப் பாசம் இல்லாம இல்ல.

நேரம் தான் இல்ல.

நான் மெதுவா எழுந்து, பாத்ரூமுக்குப் போனேன்.

லைட்டைப் போட்டேன்.

கண்ணாடி முன்னாடி என் முகம் தெரிஞ்சுச்சு.

தூக்கக் கலக்கம். கலைஞ்ச தலைமுடி.

ஆனா உள்ளுக்குள்ள ஒரு தெளிவு வந்துச்சு.

"இதுதான் உன் வாழ்க்கை பவித்ரா."

"இந்த வீடு... இந்த பெட்ரூம்... அந்தத் தூங்குற மனுஷன்..."

"இதுதான் நிஜம்."

"சாயங்காலம் நடந்தது... அது ஒரு மாயை."

"அது ஒரு கனவு மாதிரி கலைஞ்சு போக வேண்டிய விஷயம்."

நான் முகம் கழுவிட்டு, லைட்டை ஆஃப் பண்ணேன்.

திரும்ப வந்து மெத்தையில உக்காந்தேன்.

கார்த்திக் பக்கத்துல படுத்தேன்.

அவர் மேல இருந்து வந்த அந்தப் பரிச்சயமான வாசனை.

அது எனக்குப் பாதுகாப்பா இருந்துச்சு.

நான் மெதுவா நகர்ந்து... அவர் முதுகுக்குப் பின்னால போனேன்.

அவரை இறுக்கிக் கட்டிக்கிட்டேன்.

என் மார்பு அவர் முதுகுல பதியுற மாதிரி... ஒட்டிப் படுத்தேன்.

என் கையை அவர் இடுப்பு மேல போட்டேன்.

அவர் லேசா அசைஞ்சாரு. தூக்கத்துலயே என் கையைப் பிடிச்சுக்கிட்டாரு.

அந்த ஸ்பரிசம்...

"நான் இருக்கேன் பவித்ரா... நான் உன் புருஷன்"னு சொல்ற மாதிரி இருந்துச்சு.

நான் அவர் முதுகுல என் முகத்தைப் புதைச்சேன்.

ஒரு சின்ன முத்தம் கொடுத்தேன்.

மனசுக்குள்ள ஒரு நிம்மதி.

"நான் இங்கதான் இருக்கேன்... நான் இவருக்குத்தான் சொந்தம்."

ஆனா...

கண்ணை மூடும்போது...

என் மனசுக்குள்ள ஒரு சின்னக் குரல்... மெலிசா ஒலிச்சுச்சு.

"நீ இங்க இருந்தாலும்... உன் மனசுல ஒரு மாற்றம் வந்திருக்கு பவித்ரா."

"இனிமே நீ பழைய பவித்ரா இல்ல."

"உனக்குள்ள ஒரு புது ஆசை துளிர்த்திருக்கு..."

"ஒரு அந்நியனோட பார்வைக்காக... ஒரு அந்நியனோட ரசனைக்காக... நீ ஏங்குற..."

"அது தப்புதான்... ஆனா அது அழியாது."

அந்த உண்மையை என்னால மறுக்க முடியல.

நான் கார்த்திக்கை இன்னும் இறுக்கிப் பிடிச்சுக்கிட்டேன்.

எதோ நான் தப்பு பண்ணிடக் கூடாதுன்னு... எனக்கு நானே போட்டுக்கிட்ட விலங்கு மாதிரி...

நான் அவரைப் பிடிச்சுக்கிட்டுத் தூங்க முயற்சி பண்ணேன்.

ஆனா என் ஆழ்மனசுல...

பிரகாஷோட முகம்...

அவன் கும்பிட்ட கை...

அவன் சட்டைப்பைக்குள்ள... அவன் இதயத்துக்கு மேல வெச்ச அந்த ஜட்டி...

எல்லாம் ஒரு நிழல் மாதிரி சுத்திச் சுத்தி வந்துச்சு.

[Punidhan]

masterly work woooooooooow

[manigopal]

konjam speed pannunga... ivangalukulla nadakratha...

[Priyaram]

அருமையான கதை...ஒவ்வொரு காட்சியையும் செதுக்கி இருக்கிறீர்கள் நண்பா...ஒரு பெண்ணின் மன போராட்டத்தை அழகாக காட்சி படுத்தி உள்ளீர்கள்...தங்களின் ஆங்கில கதையும் படித்தேன்..அதுவும் அருமை...அதில் வருவதுபோல் இல்லாமல் ,இந்த கதையை இப்படியே கொண்டு செல்லுங்கள் நண்பா...god bless you ...

[kumar2021]

Wonderfull naration and go ahead add some more spicy

[Sura25]

Semma bro continue bro innum konjam hot ah update kudunga bro...nice bro

[omprakash_71]

செம்ம கலக்கலான கதை தொடங்கி தொடர்ந்து எழுதி வருவதற்கு நன்றி நண்பா

[guruge2]

Update kedaikumma nanba

[yazhiniram]

Part 68


"ட்ரிங்... ட்ரிங்..."

அலாரம் அடிச்ச சத்தம் கேட்டு நான் கண் முழிச்சேன்.

அவசரமா கையை நீட்டி அலாரத்தை ஆஃப் பண்ணேன்.

பக்கத்துல திரும்பிப் பார்த்தேன்.

கார்த்திக் நல்லா ஆழ்ந்த உறக்கத்துல இருந்தார்.

போர்வை பாதி விலகி இருந்துச்சு.

அவர் முகத்துல ஒரு சின்ன களைப்பு தெரிஞ்சுது.

ராத்திரி ரொம்ப லேட்டா தான் வந்தாரு.

பாவம்... எழுப்ப மனசு வரல.

மெதுவா பெட்ல இருந்து இறங்கினேன்.

கால் தரைல பட்டதும் அந்த குளிர்ச்சி உடம்புல ஜிவ்வுனு ஏறுச்சு.

சத்தம் வராம பாத்ரூம் குள்ள போனேன்.

கண்ணாடியில என் முகத்தைப் பார்த்தேன்.

தூங்கி வழிஞ்ச கண்கள்.

கலைஞ்ச தலைமுடி.

கழுத்துல தொங்கின அந்த தாலி செயின்.

முகம் கழுவிட்டு, பல்லு வெளக்கிட்டு வெளிய வந்தேன்.

நேரா கிச்சனுக்குப் போனேன்.

ஃப்ரிட்ஜைத் திறந்து பால் பாக்கெட் எடுத்தேன்.

கத்திரிக்கோலால் கட் பண்ணி பாத்திரத்துல ஊத்துனேன்.

"ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்..."னு பால் ஊத்துற சத்தம் தான் அந்த வீட்டுல கேக்குற ஒரே சத்தம்.

அடுப்பைப் பத்த வெச்சு, பாலை சிம்ல வெச்சேன்.

பால் காயறதுக்குள்ள ஹால்ல போய் ஜன்னல் கர்ட்டனை (Curtain) விலக்கி விட்டேன்.

லேசான வெளிச்சம் உள்ள வந்துச்சு.

அப்படியே சோபா மேல இருந்த என் போனை கையில எடுத்தேன்.

கார்த்திக் தூங்குறதால, போன் சைலண்ட்ல தான் இருந்துச்சு.

ஸ்கிரீனை ஆன் பண்ணதுமே... நெஞ்சு ஒரு நிமிஷம் 'திக்'னு ஆச்சு.

வாட்ஸ்அப் ஐகான் மேல... அஞ்சு மெசேஜ்.

எல்லாமே பிரகாஷ் கிட்ட இருந்து.

இதயத்துல லேசா ஒரு படபடப்பு ஆரம்பிச்சது.

சுத்தி முத்தி பார்த்துட்டு... யாரோ என்னைக் கண்காணிக்கிற மாதிரி ஒரு பயத்தோட... போனை அன்லாக் பண்ணேன்.

சேட்டை ஓபன் பண்ணேன்.

நேத்து ராத்திரி நான் டீ குடுத்துட்டு வந்த பிறகு, கிட்டத்தட்ட பன்னிரண்டு மணிக்கெல்லாம் வரிசையா மெசேஜ் அனுப்பியிருக்கான்.

"மேடம்... டீ ரொம்ப சூப்பர்."

"என் வாழ்நாள்ல இப்டி ஒரு டீ குடிச்சதே இல்ல."

"ரொம்ப தேங்க்ஸ் மேடம்."

"லைட் ஆஃப் ஆயிடுச்சு... சரி குட் நைட் மேடம். நல்லா தூங்குங்க."

கடைசியா... இன்னைக்கு காலைல அஞ்சு மணிக்கே ஒரு மெசேஜ்.

"குட் மார்னிங் மேடம். இன்னைக்கு நாள் உங்களுக்கு சூப்பரா இருக்கணும்."

"சிரிச்சிக்கிட்டே இருங்க."

படிக்க படிக்க... என் கன்னம் தானா சூடேறுச்சு.

என் புருஷன் பக்கத்துல படுத்துத் தூங்கிட்டு இருக்காரு.

ஆனா வெளியில கேட்ல இருக்கிற ஒரு வாட்ச்மேன்...

ராத்திரி முழுக்க என்னையே நெனச்சுட்டு...

நான் தூங்கிட்டேனான்னு யோசிச்சு...

காலைல முதல் வேலையா எனக்கு விஷ் பண்றான்னா...

அந்த அக்கறை... அந்த ஏக்கம்...

அது தப்புன்னு தெரிஞ்சாலும், மனசுக்குள்ள எங்கேயோ ஒரு மூலையில இனிப்பா இருந்துச்சு.

நான் பதில் அனுப்பல.

அனுப்பக் கூடாது.

"ஏன் இவ்ளோ மெசேஜ் அனுப்புற?"ன்னு கண்டிச்சு சொல்லணும்னு தோணுச்சு.

ஆனா... சொல்ல மனசு வரல.

ஸ்கிரீனை பார்த்துக்கிட்டே நின்னேன்.

உதட்டுல என்னையும் மீறி ஒரு சின்ன புன்னகை வந்து ஒட்டிக்கிச்சு.

"ஷ்ஷப்பா... பவித்ரா... என்ன இது..."

எனக்கு நானே சொல்லிக்கிட்டு, போனை ஆஃப் பண்ணி சோபா மேல போட்டேன்.

கிச்சன்ல பால் பொங்கி வர சத்தம் கேட்டுச்சு.

ஓடிப் போய் அடுப்பை ஆஃப் பண்ணேன்.

டிகாஷன் போட்டு, ஃபில்டர் காபி ரெடி பண்ணேன்.

அந்த வாசனை வீடு முழுக்க பரவ ஆரம்பிச்சது.

"பவி..."

பெட்ரூம்ல இருந்து கார்த்திக் குரல் கேட்டுச்சு.

"இதோ வந்துட்டேங்க..."

ரெண்டு டம்ளர்ல காபியை எடுத்துக்கிட்டு ரூமுக்கு போனேன்.

கார்த்திக் பெட்ல உக்காந்து சோம்பல் முறிச்சுக்கிட்டு இருந்தார்.

"மணி என்னாச்சு?"

"ஏழாகப் போகுதுங்க... இந்தாங்க காபி."

அவர் கையில காபியை குடுத்துட்டு, நான் ஜன்னல் ஓரமா இருந்த சேர்ல உக்காந்தேன்.

கார்த்திக் காபியை உறிஞ்சினார்.

"சூப்பர் காபி பவி..."

நான் லேசா சிரிச்சேன்.

"பையன்கிட்ட பேசுனியா?" அவர் கேட்டார்.

"இல்லங்க, இனிமே தான் போன் பண்ணனும்."

"கூப்பிடு..."

நான் என் போனை எடுத்து அப்பா நம்பருக்கு டயல் பண்ணி, ஸ்பீக்கர்ல போட்டேன்.

ரிங் போயிட்டே இருந்துச்சு.

அப்பா தான் எடுத்தார்.

"ஹலோ அப்பா... அவன் முழிச்சிட்டானா?"

"ஆமாம்மா... இப்பதான் எந்திருச்சான். இந்தா பேசு..."

ரிஷி போனை வாங்குன சத்தம் கேட்டுச்சு.

அவனோட பேச ஆரம்பிச்சாரு கார்த்திக்.

"ஹலோ டாடி..."

"ஹேய் செல்லம்... என்ன பண்ற? தாத்தா வீட்டுல ஜாலியா இருக்கியா?"

"ம்ம்ம்... ஜாலி டாடி. தாத்தா எனக்கு நேத்து சாக்லேட் வாங்கித் தந்தாங்க..."

"ஓ... அப்படியா? சரி சரி... சமத்தா இருக்கணும். அம்மா பேசுவா பாரு."

கார்த்திக் சிரிச்சுக்கிட்டே போனை என்கிட்ட காட்டினார்.

நான் பேசினேன்.

"ரிஷி குட்டி... சாப்பிட்டியாடா? அடம் பிடிக்காம இருக்கியா?"

"நான் குட் பாய் மம்மி... நீ எப்போ வருவ?"

அவன் அப்படிக் கேட்கும்போது மனசுக்குள்ள சுருக்னு இருந்துச்சு.

"அப்பா வேலை முடிஞ்சதும் நெக்ஸ்ட் வீக் வந்துருவேன் செல்லம்... லவ் யூ டா."

"லவ் யூ மம்மி..."

போனை வெச்ச பிறகு, அந்த ரூம் மறுபடியும் அமைதியாச்சு.

கார்த்திக் காலி டம்ளரை டீப்பாய் மேல வெச்சார்.

அவரோட முகம் கொஞ்சம் சீரியஸா மாறுச்சு.

"பவி... ஒரு விஷயம் சொல்லணும்."

நான் ஆர்வமா நிமிர்ந்து பார்த்தேன்.

"என்னங்க?"

"அடுத்த வாரம் ஃபுல்லா எனக்கு கொஞ்சம் ஹெவி ஒர்க்."

"ம்ம்..."

"நிறைய கிளைண்ட் விசிட் இருக்கு. இங்க மட்டும் இல்ல, வெளியூருக்கும் போக வேண்டியிருக்கும் போல."

என் முகம் மாறுறதைக் கட்டுப்படுத்த முயற்சி பண்ணேன்.

ஆனா உள்ளுக்குள்ள 'திக்'னு இருந்துச்சு.

இன்னைக்கு லீவு தான...

வெளிய எங்கயாச்சும் போயிட்டு, மார்க்கெட்லாம் போயிட்டு வரலாம்னு இருந்தேன்.

ஆனா... இன்னைக்கு இப்படி சொல்றாரு.

இன்னைக்குக் கூட ஆபிஸ் போறாராம்.

"அப்போ... சீக்கிரம் வர மாட்டீங்களா?"

"வாய்ப்பே இல்ல பவி. நைட் வீட்டுக்கு வரதே பத்து மணி, பதினொரு மணி ஆகும். ஒரு சில நாள் வர முடியாம கூட போகலாம்."

எனக்குத் தொண்டை அடைக்கிற மாதிரி இருந்துச்சு.

இப்போ எல்லா பிளானும் வீணா போச்சு.

"என்ன பவி... கோவமா?" அவர் என் முகத்தைப் பார்த்துக் கேட்டார்.

"அதெல்லாம் இல்லங்க... ஒர்க் தானே, முக்கியம் தான்..."

பொய்யா ஒரு சிரிப்பை வரவழைச்சுக்கிட்டு சொன்னேன்.

"சாரி பவி. இந்த ப்ராஜெக்ட் முடிஞ்சா தான் எனக்கு ப்ரமோஷன் கிடைக்கும்."

"பரவால்லங்க. நீங்க ஒன்னும் கவலைப்படாதீங்க."

"நீ தனியா இருப்பியேன்னு தான் பாக்குறேன்..."

"அதெல்லாம் ஒன்னுமில்ல... நான் பாத்துக்குறேன். நீங்க டைமுக்கு சாப்டுங்க. உடம்பை பார்த்துக்கோங்க."

நான் ஒரு நல்ல மனைவியா, என்ன பேசணுமோ அதைத் தான் பேசினேன்.

ஆனா மனசுக்குள்ள...

"எனக்குன்னு யாருமே இல்லையா? நான் இப்படியே தான் இருக்கணுமா?"ங்கிற கேள்வி குடைஞ்சுக்கிட்டே இருந்துச்சு.

கார்த்திக் குளிக்கப் போனார்.

அவர் குளிச்சுட்டு, டிரஸ் பண்ணிட்டு அவசர அவசரமா கிளம்பும்போது மணி எட்டரை.

"பை பவி... நான் கிளம்புறேன். லேட் ஆயிடுச்சு."

ஷூவை மாட்டிக்கிட்டு கதவைத் திறந்தார்.

"எதா இருந்தாலும் கால் பண்ணு."

அவ்வளவு தான்.

திரும்பி கூடப் பார்க்கல.

கதவு மூடுற சத்தம் "டக்"னு கேட்டுச்சு.

அந்தச் சத்தம்... என் தனிமையை உறுதி பண்ற மாதிரி இருந்துச்சு.

வீடு வெறுச்சோடிப் போச்சு.

டிவியை போட மனசு வரல.

வேலையிலயும் நாட்டம் இல்ல.

அப்படியே ஹால் சோபால வந்து பொத்துன்னு உக்காந்தேன்.

என் கண்ணு முன்னாடி ஹால் டேபிள் மேல இருந்த ஃப்ளவர் வாஸ் தெரிஞ்சுது.

அதுல இருந்த பூக்கள் கூட என்னைப் பார்த்து பரிதாபப்படுற மாதிரி இருந்துச்சு.

வீடு அவ்ளோ அமைதியா இருந்துச்சு.

என் மூச்சுச் சத்தம் எனக்கே கேட்டுச்சு.

அப்போ திடீர்னு என் போன் ரிங் ஆச்சு.

நான் திடுக்கிட்டுப் போனேன்.

எடுத்துப் பார்த்தேன்.

கவிதா.

அவளே தான்... இன்னைக்கு என்ன டைம்பாம் (Timebomb) ஓட கூப்பிடுறாளோ...

கால் அட்டெண்ட் பண்ணேன்.

"ஹலோ கவி..."

"என்னடி பவித்ரா மேடம்... எப்படி இருக்க?"

அவளோட குரலே கலகலப்பா இருக்கும்.

"ம்ம்... இருக்கேன் டி. சொல்லு."

"புருஷன் கூட ஜாலியா இருக்கியா?"

"ச்சீ... என்னடி பேச்சு இது? அவர் இப்போ தான் ஆபிஸ் கிளம்பிப் போனாரு. நான் சும்மா தான் உக்காந்திருக்கேன்."

"ஓ... அப்படியா?"

"ம்ம்ம்..."

"அப்போ நேத்து நைட் ஃப்ரைடே (Friday) வேற... அப்படின்னா கண்டிப்பா ஏதாச்சும் ஸ்பெஷலா நடந்திருக்குமே?"

அவள் எதைச் சொல்றான்னு எனக்குப் புரிஞ்சுது.

கவிதா எப்பவுமே இப்படித்தான் பேசுவா.

எந்த ஒளிவு மறைவும் கிடையாது அவகிட்ட.

"அட போடி... ஒன்னும் நடக்கல. அவர் லேட்டா தான் வந்தாரு. வந்து டயர்ட்ல தூங்கிட்டாரு."

"என்னடி நீ... வேஸ்ட் பண்ணிட்ட?"

"ம்ம்..."

"புருஷன் பக்கத்துல இருந்தா சும்மா விடக்கூடாதுடி. நீ தான் எதாச்சும் பண்ணி உசுப்பேத்தணும்."

நான் அமைதியா இருந்தேன்.

"சரி, புதுசா எதாச்சும் ட்ரை பண்ணியா?"

அவள் கேட்டதும் எனக்கு ஒரு மாதிரி குற்ற உணர்ச்சியா இருந்துச்சு.

புதுசா ட்ரை பண்ணேன்... ஆனா என் புருஷன்கிட்ட இல்ல.

"இல்ல கவி... எப்பவும் போல தான் டி, எந்த சேஞ்சும் இல்ல."

பொய் சொன்னேன்.

மனசுக்குள்ள ஒரு விதமான நடுக்கம் இருந்துச்சு.

"நீ திருந்தவே மாட்ட பவி. சரி விடு."

"வேற என்னடி விசேஷம்?" நான் பேச்சை மாத்த நினைச்சேன்.

"நான் நேத்து என் ஹஸ்பண்ட் கூட படத்துக்குப் போனேன் தெரியுமா?"

"என்ன படம்? நல்லா இருந்துச்சா?"

"படம் செம மொக்கை டி. தூக்கம் தான் வந்துச்சு."

"அச்சச்சோ..."

"ஆனா... தியேட்டர்ல நான் பார்த்த ஒரு சீன் இருக்கே..."

அவள் குரல் தாழ்ந்தது. ஒரு ரகசியம் சொல்ற தொனி.

"படம் பார்த்ததை விட அது தான் எனக்கு செம த்ரில்லா இருந்துச்சு."

"என்னடி சொல்ற? என்னாச்சு?"

நான் சோபால காலை மடக்கிக் கிட்டு வசதியா உக்காந்தேன்.

"தியேட்டர்ல கூட்டம் கம்மி டி. நாங்க கார்னர் சீட்ல உக்காந்திருந்தோம்."

"ம்ம்ம்..."

"எங்களுக்கு முன்னாடி சீட்ல... ஒரு காலேஜ் ஜோடி. பையன் சும்மா ஒரு இருபது வயசு இருக்கும். பொண்ணும் அதே வயசு தான்."

"லவ்வர்ஸா?"

"பின்ன... அண்ணன் தங்கச்சியா வருவாங்க? செம ஜோடி டி."

நான் ஆர்வமா காதைக் கொடுத்தேன்.

"படம் ஆரம்பிச்சு பத்து நிமிஷம் கூட ஆகியிருக்காது. தியேட்டர்ல ஃபுல்லா இருட்டு. அந்தப் பையன் மெதுவா அந்தப் பொண்ணு தோள் மேல கை போட்டான்."

"ம்ம்..."

"அந்தப் பொண்ணு எதும் சொல்லல. சும்மா உக்காந்திருந்தா."

"அப்புறம்?"

"அப்புறம் என்ன... பையன் சும்மா இருப்பானா? மெதுவா கையை இறக்கி... அவள் டீ-ஷர்ட் மேலேயே அவ மார்பைப் பிடிச்சு பிசைய ஆரம்பிச்சுட்டான் டி."

எனக்குத் தூக்கி வாரிப் போட்டுச்சு.

"ஹேய்... நிஜமாவா?"

"ஆமாடி... நான் கண்ணால பார்த்தேன். நம்ம காலத்துல எல்லாம் பையங்க கையப் பிடிக்கவே பயப்படுவாங்க. இவன் என்னடான்னா அவ்ளோ தைரியமா..."

"அந்தப் பொண்ணு எதுவும் சொல்லலையா?"

"அவ எங்க சொல்றா... அவளுக்கு அது பிடிச்சிருக்கு போல. அவன் தோள்ல சாஞ்சுக்கிட்டா."

கவிதா சொல்லச் சொல்ல... என் கண்ணு முன்னாடி அந்தக் காட்சி விரிஞ்சுது.

இருட்டான தியேட்டர்.

ஏசி குளிர்.

யாருக்கும் தெரியாம நடக்கிற சீண்டல்.

அந்தப் பையனோட கை... அந்தப் பொண்ணோட மார்பு மேல...

என் மார்பு காம்பு லேசா விறைக்கிற மாதிரி ஒரு உணர்வு.

"அப்புறம் என்னாச்சு தெரியுமா?" கவிதா ஆர்வமா கேட்டா.

"என்ன?" என் தொண்டை வரண்டு போச்சு.

"அந்தப் பொண்ணு... கொஞ்ச நேரம் கழிச்சு... அவ கையை எடுத்து... அந்தப் பையனோட பேண்ட்டுக்குள்ள விட்டா டி!"

"என்னது?!"

நான் அதிர்ச்சியில வாயைப் பிளந்தேன்.

"கவி... சும்மா சொல்லாத..."

"சத்தியமாடி... அவன் ஜிப்பைத் திறந்து... உள்ள கையை விட்டு... அவன் அதை... பிடிச்சுட்டா."

"ஐயையோ..."

"எவ்ளோ தைரியம் பாரு அவளுக்கு. அவன் அதுக்கு மேல தாங்க முடியாம தலையை பின்னாடி சாய்ச்சுக்கிட்டான். அவ மெதுவா ஆட்டிவிட்டுட்டே படம் பார்த்தா..."

கவிதா விவரிக்க விவரிக்க...

என் உடம்பு முழுக்க ஏதோ ஊர்ற மாதிரி இருந்துச்சு.

வயித்தோட அடிப்பகுதியில ஒரு சூடு பரவ ஆரம்பிச்சது.

'பேண்ட்டுக்குள்ள கையை விட்டு...'

இந்த வார்த்தை கேட்டதும்...

என் மனசு சட்டுன்னு நேத்து சாயங்காலம் நடந்த சம்பவத்துக்குப் போச்சு.

மாடிப் படியில...

அரை இருட்டுல...

பிரகாஷ் என் முன்னாடி நின்னுக்கிட்டு இருந்தான்.

நான் தடுக்கி விழப்போனப்போ அவன் என்னைத் தாங்கினான்.

அப்போ என் கை...

தவறுதலா...

இல்ல, வேணும்னே... ஏதோ ஒரு வேகத்துல...

அவன் பேண்ட்டுக்கு மேல...

அவன் விதைப்பை மேல... அவனோட சுண்ணிய...

அழுத்திப் பிடிச்சது.

அந்த நினைப்பு வந்ததும் என் உள்ளங்கை வேர்த்துச்சு.

என் கை விரல்கள் துடிக்கிற மாதிரி இருந்துச்சு.

பிரகாஷோட அந்த இடம்...

கல்லு மாதிரி இருகியிருந்தது...

சூடா இருந்தது...

அதை நான் தொட்டப்போ என் உடம்புல ஓடின அந்த மின்னல்...

அந்த காலேஜ் பொண்ணு செஞ்சதை...

நான் கிட்டத்தட்ட செஞ்சுட்டேன்.

ஆனா என் புருஷன்கிட்ட இல்ல.

பிரகாஷ் கிட்ட.

ஒரு படிக்காத, கருப்பான ஆளுக்கிட்ட.

"பவி... லைன்ல இருக்கியா?"

கவிதா குரல் கேட்டதும் நான் திடுக்கிட்டு சுயநினைவுக்கு வந்தேன்.

"ஆ... ஆங்... இருக்கேன் கவி."

"என்ன அமைதி ஆயிட்ட? ஷாக் ஆயிட்டியா?"

"இல்ல... கேக்குறதுக்கே ஒரு மாதிரி கூச்சமா இருக்குடி."

"கூச்சமா? எனக்குப் பொறாமையா இருந்துச்சுடி."

"பொறாமையா?"

"ஆமா பின்ன... நம்ம காலேஜ் படிக்கும்போது எவ்ளோ பயந்தாங்கொழியா இருந்தோம்? இப்படியெல்லாம் தியேட்டர்ல உக்காந்து ஜாலியா இருந்திருக்கலாம்."

"ம்ம்..."

"அந்த வயசுல நமக்கு அந்தத் தைரியம் இல்ல. ஆனா அந்தப் பொண்ணு குடுத்து வெச்சவ."

"அது தப்பில்லையா கவி?" நான் மெதுவா கேட்டேன்.

"தப்பு தான்... ஆனா அந்தத் த்ரில் இருக்கு பாத்தியா... அது வேற லெவல் பவி."

"த்ரில்..."

அந்த வார்த்தையை நான் முணுமுணுத்தேன்.

ஆமாம்.

பயம் ஒரு பக்கம் இருந்தாலும்...

நேத்து பிரகாஷைத் தொட்டப்போ எனக்குள்ள ஓடுன அந்த மின்சாரம்...

அது த்ரில் தானே?

தப்புன்னு தெரிஞ்சும், அந்த ஆபத்தான விளிம்புல நிக்குறப்போ கிடைக்கிற ஒரு விதமான போதை.

கவிதா தொடர்ந்து பேசிக்கிட்டே இருந்தா.

"அந்தப் பையன் மெதுவா அவள் டாப்ஸ்க்குள்ள கையை விட்டு... உள்ள எதையோ தேடுற மாதிரி..."

நான் போனை காதுல வெச்சுக்கிட்டே, என் கையை என் மார்பு மேல வெச்சேன்.

என் இதயம் துடிக்கிற வேகம் எனக்குத் தெளிவா கேட்டுச்சு.

கவிதா சொல்ற அந்தக் கதையில வர்ற பொண்ணு நானாகவும்...

அந்தப் பையன்...

கார்த்திக்கா இல்லாம...

முரட்டுத்தனமான கைகள் கொண்ட பிரகாஷாகவும்...

என் கற்பனை விரிய ஆரம்பிச்சது.

என் வீட்டு ஹால்ல நான் தனியா இருக்கேன்.

ஆனா என் மனசு முழுக்க...

அந்த இருட்டான தியேட்டர்ல...

பிரகாஷோட மடியில...

நான் செய்வது பாவம்.

மகா பாவம்.

ஆனா அதை நிறுத்த முடியல.

அந்தக் கதையைக் கேட்கக் கேட்க...

என் கால்கள் தன்னிச்சையா ஒன்னோட ஒன்னு பின்னிக்கிச்சு.

மூச்சு வாங்குறது அதிகமாச்சு.

"ஹலோ... பவி... கேக்குதா?"

"ம்ம்... சொல்லு கவி... கேக்குறேன்..."

என் குரல் லேசா கரகரப்பா, போதையா மாறுச்சு.

அந்தத் தனிமையான வீட்டுல...

என் தோழியோட குரல் வழியா...

ஒரு புதிய, ஆபத்தான ஆசை எனக்குள்ள வேர் விட ஆரம்பிச்சது.




Part 69


கவிதா பேச்சை நிறுத்தவே இல்ல.

அவள் குரல்ல இருந்த அந்தப் பரபரப்பு... அந்த ஏக்கம்...

அது என் காதுக்குள்ள மட்டும் இல்ல, என் நரம்புக்குள்ளயும் ஊடுருவ ஆரம்பிச்சுது.

"இன்டர்வெல் முடிஞ்சது பவி."

"ம்ம்..."

"லைட் ஆஃப் பண்ணிட்டாங்க. மறுபடியும் இருட்டு."

"என் புருஷன் நல்லப் பிள்ளையா எப்பவும் போல படத்தைப் பார்த்துட்டு இருந்தாரு. ஆனா என் கண்ணு என்னவோ முன்னாடி சீட்ல தான் இருந்துச்சு."

"நீ திருந்தவே மாட்ட..." நான் முணுமுணுத்தேன்.

"கொஞ்ச நேரம் கழிச்சு... அந்தப் பொண்ணு என்ன பண்ணா தெரியுமா?"

"என்ன?"

"மெதுவா சீட்ல இருந்து கீழ இறங்கிட்டா டி."

"கீழயா?"

"ஆமா... அந்தப் பையனோட காலுக்கு நடுவுல... தரைல முட்டி போட்டு உக்காந்துட்டா."

"எதுக்கு?" நான் புரியாமக் கேட்டேன்.

"ஐயோ பவித்ரா... நீயெல்லாம் எந்த உலகத்துல டி இருக்க?"

"எதுக்கு உக்காருவா?"

"அந்தப் பையன் கால்ல இருந்த ஜீன்ஸை கழட்டிவிட்டு... அவன் சுண்ணியை வெளிய எடுத்து... வாயில வெச்சு ஊம்ப ஆரம்பிச்சுட்டா டி!"

எனக்குத் தூக்கி வாரிப் போட்டுச்சு.

"சீ... என்னடி சொல்ற? தியேட்டர்லயா?"

"ஆமாடி... இருட்டுல யாருக்கும் தெரியல."

"யாராச்சும் பார்த்தா என்ன ஆகுறது?"

"யாரு பாக்குறா? எல்லாரும் ஸ்கிரீனைப் பார்த்துட்டு இருந்தாங்க. ஆனா நான் கார்னர் சீட்ல இருந்ததால எனக்கு நல்லா தெரிஞ்சுது."

"ச்சீ..."

"அவ தலை அந்தப் பையனோட மடிக்குள்ள முன்னாடியும் பின்னாடியும் ஆடுறதை நான் பார்த்துக்கிட்டே இருந்தேன்."

எனக்கு மூச்சு முட்டுற மாதிரி இருந்துச்சு.

"கவி... போதும் நிறுத்து. எனக்குக் கேக்கவே ஒரு மாதிரி இருக்கு."

"இன்னும் கேளு டி. அப்போ திடீர்னு ஸ்கிரீன்ல வெளிச்சம் வந்துச்சு."

"என்னாச்சு?"

"ஒரு பாட்டு சீன் போல... அந்த வெளிச்சம் டக்குனு அவங்க மேல பட்டுது."

"அப்போ..."

"அப்போ நான் அதைத் தெளிவா பார்த்தேன் பவி. அவ வாயில இருந்து அதை வெளிய எடுத்தா."

"எதை?"

"அவன் சாமானைத்தான்... பளபளன்னு எச்சியோட..."

அவள் மூச்சு வாங்குனாள்.

"அப்பா... என்ன சைஸ் தெரியுமா அது?"

என் இதயம் படபடவென அடிச்சுக்க ஆரம்பிச்சுது.

"எ... எப்படி இருந்துச்சு?" என் குரல் தன்னிச்சையா வெளிய வந்துச்சு.

"சும்மா பெரிய வெள்ளரிக்கா மாதிரி டி!"

"வெள்ளரிக்காவா?"

"ஆமா... நல்லா தடியா... நீளமா... கருப்பா..."

"கருப்பாவா?"

"ஆமாடி... முரட்டு கருப்பு. நரம்பெல்லாம் புடைச்சுக்கிட்டு... சும்மா எருமை மாட்டுக்கு இருக்கிற மாதிரி இருந்துச்சு."

எனக்குத் தொண்டை காஞ்சு போச்சு.

"அந்தப் பையன் சும்மா இருபது வயசு தான் இருக்கும். ஆனா அவனுக்கு இருந்தது... அவ்ளோ பெருசு."

கவிதா ஒரு பெருமூச்சு விட்டா.

"என் புருஷன்கிட்ட கூட அவ்ளோ பெருசா இல்ல பவி."

"என்னடி சொல்ற?"

"ஆமா பின்ன... அவன் கூட கம்பேர் பண்ணுன... இவருக்கெல்லாம் சும்மா சுண்டக்காய் சைஸ் தான்."

"ஏய்... தப்பு டி..."

"என்னடி தப்பு? உள்ளத தான சொல்றேன். என் புருஷன் இருக்காரே... அவருக்கு இருக்கிறது எல்லாம் ஒரு அளவா? ஏதோ கடமைக்கு இருக்குனு இப்போ தோணுது டி."

"போதும் கவி..."

"இல்லடி... நிஜமாத்தான். அந்தப் பையனுக்கு இருந்தத பார்த்த பிறகு தான் எனக்கே தெரிஞ்சுது, ஆம்பளைன்னா சாமானம் இப்டி இருக்கணும்னு."

"............"

"என் புருஷனோடது ஓரளவுக்கு இருக்கும். ஆனா அந்தப் பையனோடது... சும்மா உருட்டுக்கட்டை மாதிரி... வீங்கிப் போய் இருந்துச்சு."

'பெரிய வெள்ளரிக்கா...'

'எருமை மாடு மாதிரி...'

'உருட்டுக்கட்டை...'

கவிதா சொன்ன அந்த வார்த்தைகள் என் மண்டையில சுத்தியல் வெச்சு அடிச்ச மாதிரி இருந்துச்சு.

வெளிப்பக்கமா நான் அவளைத் திட்டினேன்.

"சீ... உனக்கு வெக்கமாவே இல்லையா கவி?"

"என்னடி வெக்கம்?"

"அடுத்தவன் சுண்ணியை எப்டி வர்ணிக்கிற பாரு... சீ, அசிங்கம். உனக்கு மானமே இல்லையா?"

ஆனா உள்ளுக்குள்ள...

அந்த 'பெரிய சைஸ்'ங்கிற வார்த்தை கேட்டதும்...

'முரட்டு கருப்பு'ங்கிற வார்த்தை கேட்டதும்...

என் புத்தி தானா பிரகாஷ் மேல திரும்புச்சு.

நேத்து சாயங்காலம் மாடிப் படியில...

நான் தடுக்கி விழுந்தப்போ... என் கை அவன் பேண்ட்டுக்கு மேல பட்டப்போ...

அங்க தெரிஞ்ச அந்த அழுத்தம்.

அதுவும் சும்மா இல்ல.

நல்ல கனமா... கல்லு மாதிரி...

அவன் நேத்து டீ குடிக்கும்போது, கால் மேல கால் போட்டு உக்காந்திருந்தானே...

அப்போ அந்த காக்கி பேண்ட் கிழிச்சுக்கிட்டு வெளிய வர்ற மாதிரி தெரிஞ்ச அந்த புடைப்பு...

அதையெல்லாம் நினைக்கும்போதே...

என் தொடைகளுக்கு நடுவுல 'ஜிவ்வுனு' ஈரம் கசிய ஆரம்பிச்சது.

என் பாண்டீஸ் ஈரம் ஆகுறதை என்னால உணர முடிஞ்சது.

ஒரு விதமான வெப்பம் என் அடிவயித்துல இருந்து கிளம்பி உடம்பு முழுக்கப் பரவுச்சு.

என்னையும் அறியாம என் தொடைகளை ஒன்னோட ஒன்னு இறுக்கிப் பிடிச்சுக்கிட்டேன்.

அந்த ஈரத்தை மறைக்க...

அந்த உணர்ச்சியை அடக்க...

சோபாவோட விளிம்பை கெட்டியா பிடிச்சேன்.

கவிதா தொடர்ந்து பேசினாள்.

"அந்தப் பொண்ணு பாவம் டி... அவ்ளோ பெரிய சாமானை வாய்க்குள்ள விட முடியாமத் திணறுனா."

"ச்சீ..."

"நிஜமாத்தான் பவி... அது அவ வாய்க்குள்ள போகவே மாட்டேங்குது. பாதி தான் உள்ள போச்சு. மீதி வெளியவே நீட்டிக்கிட்டு இருந்துச்சு."

"ஐயோ..."

"அவ கஷ்டப்பட்டு வாயை நல்லா ஆவெனத் திறந்து உள்ள வாங்க ட்ரை பண்ணா. அவ கன்னமெல்லாம் புடைச்சுக்கிட்டு இருந்துச்சு."

"ம்ம்..."

"அவன் வேற விடாம அவள் தலையைப் பிடிச்சு அழுத்துனான். அவளால மூச்சு விட முடியல போல. 'உக்... உக்...'னு சத்தம் போட்டுக்கிட்டே ஊம்புனா."

"கேக்கவே பயமா இருக்குடி..."

"பயமா? எனக்கு எப்டி இருந்துச்சு தெரியுமா? நான் மட்டும் அந்த இடத்துல இருந்திருந்தா... லபக்னு முழுசா உள்ள விட்டுருப்பேன்."

"கவி... நீயா இப்டி பேசுற?"

"ஆமாடி... அந்தப் பொண்ணுக்கு ஊம்பத் தெரியல. அவ்ளோ பெரிய சுண்ணி கிடைச்சா எப்டி அனுபவிக்கணும்னு அவளுக்குத் தெரியல. பல்லு படாம, நாக்காலயே தடவிக்கொடுத்து... அந்த மொட்டை சப்பி இழுத்தா... அவன் உயிரு போயிருக்கும்."

"நிறுத்துடி..."

"அவன் சாமான்ல இருந்து அந்த வழவழப்பு நீர் வடியுது... அதை அவ நக்கிச் சாப்பிடும்போது... எனக்குத் தொண்டையில எச்சில் ஊறுச்சு டி."

நான் என் உதட்டைக் கடிச்சேன்.

கவிதா விவரிக்க விவரிக்க...

என் கண்ணு முன்னாடி, நான் பிரகாஷுக்கு முன்னாடி முட்டி போட்டு உக்காந்திருக்கிற மாதிரி ஒரு பிம்பம் தோணுச்சு.

அவனோடது... கவிதா சொன்ன மாதிரி கருப்பா, பெருசா...

என் வாய்க்குள்ள அது நுழையாம... நானும் திணறுற மாதிரி...

"எனக்கு அதைப் பார்த்ததும் என்னமோ பண்ணிடுச்சு பவி."

"ம்ம்..."

"வீட்டுக்கு வந்ததும் என் புருஷனைப் பிடிச்சுப் படுக்கப் போட்டு... கசக்கிப் பிழிஞ்சுட்டேன். ரெண்டு ரவுண்டு போனேன்."

"அப்படியா..."

"ஆனா என்ன... பண்றது என் புருஷனா இருந்தாலும்... என் கண்ணை மூடுனா அந்தப் பையனோட சுண்ணியும், அந்தத் தியேட்டர் இருட்டும் தான் வந்துச்சு."

"கவி... நீ ரொம்ப மோசம்..."

"என் புருஷனோட அந்த சின்ன சுண்ணிய வெச்சுக்கிட்டு நான் பட்ட பாடு இருக்கே... ச்சை."

"ஏன்டி அவர இப்டி மட்டம் தட்டுற?"

"மட்டம் தட்டல டி... ஆதங்கம். அந்தப் பையனோட சுண்ணிய பாத்துட்டு, என் புருஷனுக்கு இருக்கிறதெல்லாம் ஒண்ணுமே இல்லைங்கிற மாதிரி ஆயிடுச்சு டி. அப்போ எனக்கு அந்தப் பையனோட அந்த கருப்புத் தடியை வாயில வெச்சா எப்டி இருக்கும்னு யோசிச்சுக்கிட்டே என் புருஷன் கூடப் பண்ணேன்."

நான் பதில் பேச முடியாமத் திணறினேன்.

"எல்லாம் ஒரு ஜாலி தான் டி. சரி, என்ன பத்தி தெரியும்ல... உன்கிட்ட தான் மனசு விட்டுப் பேச முடியும். அதான் டி. அப்பறம் உனக்கு என்ன நடக்குது?"

திடீர்னு கேள்வி என்னைத் தாக்குச்சு.

"நேத்து நைட் தான் மேடம் தனியா இருந்தீங்களே... கார்த்திக் லேட்டா வந்தாரு... ஏதாச்சும் நடந்துச்சா?"

நான் அவசரமா என் மனசுல ஓடுற அசிங்கத்தை மறைச்சேன்.

ஒரு சாதாரண குடும்பப் பொண்ணா, வெகுளியா பதில் சொன்னேன்.

"ஒன்னும் இல்லடி... அதே பழைய கதை தான்."

"என்னடி சப்புனு சொல்ற?"

"வேற என்ன? கார்த்திக் வந்தாரு, டயர்ட்னு தூங்குனாரு. இப்போ ஆபிஸ் போயிட்டாரு. அவர் வேலை, பிஸினஸ்னு ஒரே பிஸியா இருக்காரு."

என் குரல்ல ஒரு சலிப்பு தெரிஞ்சுது.

கவிதா சிரிச்சாள்.

"பாவம் டி நீ. ஆனா நீ மட்டும் அந்தப் பையனோட சுண்ணியைப் பார்த்திருந்தா... இந்நேரம் இப்டி சலிச்சுக்க மாட்ட."

"போதும்டி..."

"நிஜமாத்தான் பவி... ஒரு தடவை அந்த மாதிரி முரட்டுச் சுண்ணியைப் பார்த்தா, கண்ணை எடுக்காம பார்த்திருப்ப... கார்த்திக்கை எல்லாம் மறந்துருப்ப. உனக்கும் என்ன மாதிரி தான் தோணிருக்கும்."

"ஏய்... லூசு மாதிரி பேசாத..." நான் கோபப்படுற மாதிரி நடிச்சேன்.

"சரி சரி கோவப்படாத... அய்யோ, என் புருஷன் கூப்பிடுறாரு."

"சரி வை."

"நான் அப்புறம் பேசுறேன் பவி. பை..."

"பை..."

சொல்லி முடிச்ச அடுத்த நொடி, கால் கட் ஆச்சு.

வீடு மறுபடியும் மயான அமைதிக்குத் திரும்புச்சு.

நான் அப்படியே சிலையாகி உக்காந்திருந்தேன்.

கையில இருந்த போன் சூடா இருந்துச்சு.

ஆனா அதை விட என் உடம்பும் மனசும் கொதிச்சுட்டு இருந்துச்சு.

கவிதா சொன்ன கதையும், என் மனசுல இருக்கிற கற்பனையும் ஒன்னோடு ஒன்னு கலந்து...

என்னை நாசமாக்கிட்டு இருந்துச்சு.

என் மனசு ஒரு கேவலமான ஒப்பீட்டுல இறங்குச்சு.

கார்த்திக்...

அவர் எனக்குப் புருஷன். நல்லவர்.

ஆனா படுக்கையில... அவர் சாதாரணமானவர்.

அவரோடது... அளவு குறைவு தான்.

கவிதா சொன்ன மாதிரி 'வெள்ளரிக்கா' எல்லாம் இல்ல.

சின்னதா... மென்மையா... ஏதோ கடமைக்கு செய்ற மாதிரி இருக்கும்.

ஆனா பிரகாஷ்?

நான் அவனை முழுசா பார்த்தது இல்ல.

ஆனா என் கற்பனை எனக்குத் தெரியாமலே அந்த படத்தை வரைஞ்சுது.

அவன் ஆளு என்னமோ குட்டியானவன் தான்.

ஆனா கை, காலு எல்லாம் முரட்டுத்தனமான ஆளு மாதிரி...

கறுப்பான உடம்பு.

வேர்வை நாத்தம்.

அழுக்கான யூனிபார்ம்.

அவனுக்குள்ள இருக்கிறது... கண்டிப்பா கார்த்திக்கை விட மடங்கு பெருசா இருக்கும்.

கறுப்பா... தடியா... முரட்டு இரும்பு மாதிரி...

கவிதா பார்த்த அந்த காலேஜ் பையனோடதை விட... பிரகாஷோடது பயங்கரமா இருக்கும்னு என் உள்ளுணர்வு சொல்லுச்சு.

வாட்ச்மேன் ரூம்ல...

அவன் பேண்ட்டை அவுத்தா...

அது தொடை வரைக்கும் தொங்குமோ?

அந்த நினைப்பு வந்ததும்...

வெட்கம் ஒரு பக்கம் பிடுங்கித் தின்னாலும்...

ஆசை இன்னொரு பக்கம் நெருப்பா சுட்டுச்சு.

"சீ... என்ன பவித்ரா இது... ஒரு வாட்ச்மேனைப் பத்தி இப்டி அசிங்கமா யோசிக்கிற..."

எனக்கு நானே திட்டிக்கிட்டேன்.

"எல்லாம் அந்த கவிதா செஞ்ச வேலை. அவ எதுக்கு கூப்பிட்டு என்னோட மனச கெடுக்குறதையே வேலையா வெச்சிருக்கா?"

அவளைக் குறை சொன்னேன்.

ஆனா மனசுக்குள்ள ஆழமா எனக்குத் தெரியும்...

கவிதா பத்த வெச்சது வெறும் திரி தான்.

எண்ணெய் ஏற்கெனவே எனக்குள்ள ஊறிப்போய் தான் இருந்துச்சு.

அந்தப் பசி... அது என்னோடது.

என் புருஷனால கண்டுக்காத, தீர்க்க முடியாத... ஒரு முரட்டுப் பசி.

[Priyaram]

Thank you for the update bro..step by step you are building a big castle bro…

[omprakash_71]

செம அற்புதமான பதிவு நண்பா

[Punidhan]

Infinitely erotic

[venkygeethu]

boss christmas spl update kodunga pls

[Bala]

Muratu pasi....

Sema update unga oru oru episode vera level.
Next update ku waiting

[Bigil]

Superb update

[Yesudoss]

Lovely