Adultery அவள் இதயத்தின் மொழி

[yazhiniram]

'அவள் இதயத்தின் மொழி' Story, முற்றிலும் கற்பனை. இதில் இடம்பெறும் கதாபாத்திரங்களோ, சம்பவங்களோ, கருத்துக்களோ எந்த ஒரு நிஜ வாழ்க்கை, நபர், அல்லது நிகழ்வுகளுடன் தொடர்புடையவை அல்ல. இது வெறும் ஒரு கற்பனையான படைப்பு மட்டுமே.

மேலும், இதில் பயன்படுத்தப்பட்டுள்ள மொழி மற்றும் உள்ளடக்கம் 21 வயது மற்றும் அதற்கு மேற்பட்ட வயதுடையோருக்காகவே (For those aged 21 and above) available. இதில் Erotica, Adult Themes இடம்பெறும். வாசகர்கள் தங்கள் விருப்பத்தின் பேரிலேயே இதைத் தொடர்ந்து வாசிக்கலாம். 21 வயதுக்குக் குறைவானவர்கள் avoid reading this.

---

மெட்ரோ சிட்டியோட வெளிப் பக்கத்துல, ஒரு சின்ன அடுக்குமாடிக் குடியிருப்புகள்ல, அதிகாலை நேரத்துல இருக்கிற அதே அமைதிதான் மத்தியானம் 11 மணிக்கும் இருந்துச்சு. அந்த அமைதிக்குள்ள தான் பவித்ரா இருந்தா.

அவளோட பேரு மாதிரியே, பாக்குறதுக்கு அவ்வளவு பளிங்கு மாதிரி, தேவதை மாதிரி இருப்பா. வயசு வெறும் 25 தான். இருபதுலயே கல்யாணம் பண்ணி வச்சுட்டாங்க. இப்போ அவளுக்கு நாலு வயசுப் பையன் – அவன் காலையிலேயே ஸ்கூல் வேன்ல ஸ்கூலுக்குப் போயிட்டான்.

பவித்ரா, சவுத் தமிழ்நாட்டுல, கேரளா பக்கத்துல இருக்கிற ஒரு சின்ன கிராமத்துல இருந்து வந்த பொண்ணு. அங்கெல்லாம் பொம்பளைப் புள்ளைன்னா சில கட்டுப்பாடுகள் உண்டு. அடக்கமா இருக்கணும், கேள்வி கேட்கக் கூடாது, வீட்ல சொல்றதை அப்படியே கேக்கணும்—அப்படின்னு சொல்லியே வளர்க்கப்பட்டவ. அவ பேச்சில கூட ஒரு தயக்கமும், அடக்கமும் இருக்கும்.

அவளப் பார்த்தா... சும்மா கலர்ஃபுல்லா இருப்பா. நீளமான அடர்த்தியான கூந்தல், அதுல எப்பவும் மல்லிகைப்பூ வச்சிருப்பா. கையைக் கட்டிக்கிட்டு, அமைதியா நின்னா... இவளைவிட ஒரு பெர்ஃபெக்ட்டான பொண்ணு உலகத்துல இருக்க முடியாதுன்னு தோணும்.

கல்யாணத்துக்கு முன்னாடி, அவ ரொம்ப ஸ்லிம்மா இருந்தா. அப்போ அவ முலை (மார்பகம்) 32 சைஸ், இடுப்பு 28, பின்புறம் (சூத்து) 34ன்னு ஒரு பதுமை மாதிரி இருந்தா. ஆனா, குழந்தை பிறந்த பிறகு அஞ்சு வருஷத்துல கொஞ்சம் சதை பிடிச்சுட்டா. இப்போ அவ முலை 34 சைஸ், அது நல்லா பெருத்து, முன்னாடி நிக்குது. இடுப்பு 29, பின்புறம் 36 சைஸ்ன்னு நல்லா கும்முன்னு இருப்பா.

அந்த உடம்புக்குப் பழைய ஜாக்கெட்டெல்லாம் இப்போ டைட் ஆகி, உடம்போட ஒட்டி நிக்கும். குறிப்பா அந்த 34 சைஸ் முலைகளைப் பார்த்தா, ஜாக்கெட் பட்டனை விழுங்கிட்டு நிக்குது மாதிரி இருக்கும். மூச்சு இழுத்தா கூட அங்க கொஞ்சம் இறுக்கம் தெரியும். அவளுக்கு இதெல்லாம் தெரியும். ஆனாலும், புருஷனே கண்டுக்காம இருக்கிறப்போ, இதையெல்லாம் பெருசா யாருகிட்ட போய் சொல்ல முடியும்?

அவ புருஷன், கார்த்திக். 35 வயசு. நல்ல உயரம். அவன் ரொம்ப நல்லவன், அன்பானவன்தான். ஆனா, ரொம்பவே Workaholic.

முன்னாடியெல்லாம் செக்ஸ் வாழ்க்கை நல்லாத்தான் இருந்துச்சு. அவன் ரொமாண்டிக்கா இருப்பான். அவன் சுண்ணி ஆறு இன்ச் இருக்கும். ஆனாலும் நல்லா டீசெண்டா ஓப்பான். அப்போ பவித்ரா திருப்தியாத்தான் இருந்தா. ஆனா, அவளுக்கு **உச்சக்கட்ட இன்பம் (Orgasm)**னா என்னன்னு தெரிஞ்சதே இல்ல. அது அவளுக்கு வந்ததும் இல்லை.

ஆனா, இப்போ? அவன் வேலை ரொம்ப அதிகமாயிடுச்சு. சோ, அவன் ரொம்ப பிஸியாகிட்டான்.
இப்பலாம் மாசத்துக்கு ஒரு வாட்டி, ரெண்டு வாட்டி செக்ஸ் வச்சாலே பெரிய விஷயம். அதுவும் ஒரு பத்து நிமிஷத்துக்குள்ள முடிஞ்சிடும். கிஸ் பண்றது, கொஞ்சம் தடவிக் கொடுக்குறது எல்லாம் சேர்த்து அஞ்சு நிமிஷம் கூடத் தாங்காது. அப்புறம் அவன் சுண்ணியை அவளோட புண்டைக்குள்ள வெச்சு ஒரு ரெண்டு நிமிஷம் வேகமா ஓப்பான். அவனுக்கு கஞ்சி வந்துட்டா போதும், அப்படியே திரும்பிப் படுத்து, 'டயர்டா இருக்கு'ன்னு தூங்க ஆரம்பிச்சுடுவான். கஞ்சி வந்ததும் அவனுக்குத் திருப்தி.

பவித்ராக்கு? முழுசா satisfy ஆகலையேன்னு மனசுக்குள்ள ஒரு ஏக்கப் பெருமூச்சு மட்டும் தான். ஆனாலும், அவன் டயர்டா இருக்கானேன்னு நெனச்சு, அதை வெளிய காட்டவே மாட்டா. ஆசையை அப்படியே அடக்கிக்கிட்டுப் படுத்துப்பா.

காலை 7:45 ல இருந்து சாயங்காலம் 3:30 வரைக்கும் பவித்ரா அந்த வீட்ல தனியாத்தான் இருப்பா. அவளுக்கு அந்த வீடு ஒரு தனிமையான கோட்டை மாதிரி. அவளும் அவளோட ஆசைகளும் மட்டும் தான் உள்ள இருக்கும்.

யாரையும் தொந்தரவு பண்ணப் பிடிக்காது. அதனால, ரொம்பப் போர் அடிக்கும்போது, இன்ஸ்டாகிராம் பாப்பா.

அங்க பாக்குற ரீல்ஸ் எல்லாம் அவளோட உலகத்துக்கு நேர் எதிரா இருக்கும். கவர்ச்சியா தொடை தெரியும் ஷார்ட்ஸ் போட்ட பொண்ணுங்க. காதலனை உதட்டோட உதடு வெச்சு முத்தம் கொடுக்கிற ஜோடிகள்.

அவ பாப்பா... அதை அப்படியே மனசுல வாங்கிப்பா. லைக் கூடப் போட மாட்டா. but அவளுக்குள்ள ஒரு சத்தம் ஓடிக்கிட்டே இருக்கும்:
‘நான் இன்னும் அழகாத் தானே இருக்கேன். எனக்கு என்ன வயசாயிடுச்சு? என் வயசுப் பொண்ணுங்க நிறைய பேர் இன்னும் கல்யாணம் கூடப் பண்ணலை. அவங்க எல்லாம் இப்படித் துணிச்சலா, சந்தோஷமா இருக்காங்க. ஆனா, நான் ஏன் எதையும் ஆசைப்படாம, என் ஆசைகளுக்காகப் போராடாம எல்லாத்தையும் விட்டுட்டு இருக்கணும்? என் உடம்பு கவர்ச்சியாத் தானே இருக்கு? என் முலை, சூத்துலாம் perfect ஆத் தானே இருக்கு, நல்லா curvy ஆத் தானே இருக்கு? எனக்கும் ஆசைகள் இருக்கே. அவருக்கு நேரம் இல்லன்னா... எனக்கான சுகத்தை, இந்த உடம்போட சந்தோஷத்தை நான் எப்படித் தேடிக்கிறது? நான் ஆசைப்படுறது தப்பா?’ இந்தக் கேள்வி அவ மனசை அரிச்சுக்கிட்டே இருக்கும்.

நேத்து ராத்திரி அவன் அவசரமா ஓத்தது அவ ஞாபகத்துக்கு வருது. அவன் சுண்ணி அவ புண்டைக்குள்ள வந்து, ஒரு வேகத்துல ஆடும்போது, அவ உடம்பெல்லாம் சிலிர்த்துப் போச்சு. அவளுக்கு இன்னும் வேணும், இன்னைக்கு எப்படியாவது அவ உச்சத்துக்குப் போயிடணும்னு ஆசை. ஆனா, அவன் வேகமா முடிச்சுட்டு, உள்ளேயே கஞ்சியை விட்டதும், அப்படியே திரும்பிப் படுத்துட்டான்.
"டயர்டா இருக்கேன் பவித்ரா... குட் நைட்." அவன் சொன்னான்.

அவளோட ஆசை அத்தனையையும் அவள் அடக்கிக்கிட்டா. சத்தமும் போடல. எதுவும் பேசல. அவளோட புண்டைக்குள்ள அவன் கஞ்சி இன்னும் சூடா இருக்குற மாதிரி ஒரு ஃபீலிங். ஆனா, அவளுக்கு நிறைவு இல்லை.

இதுதான் பவித்ரா, இதுதான் அவளோட கதை. இனிமே அவளோட பார்வையில இருந்து, அவளோட கதையைப் பார்க்கலாம்.

[Ammapasam]

Good update bro
Keep rocking
Welcome to the new story

[yazhiniram]

Part 1:

அது ஒரு வியாழக்கிழமை காலை, மணி கிட்டத்தட்ட பத்தே கால் இருக்கும். வீடே அமைதியாக, வெறிச்சோடிப் போயிருந்துச்சு. பையன் ஸ்கூலுக்குப் போயிட்டான், கார்த்திக்கும் ஆபிஸுக்குக் கிளம்பிப் போயிட்டாரு. காலையில எல்லா வேலையும் முடிஞ்சு, ஒரு வழியா நான் சோஃபால வந்து உக்காந்தேன்.

சம்மர் டைம்ங்கிறதால லேசான காட்டன் புடவை தான் கட்டியிருந்தேன். ஆனா வேலை செஞ்ச சூட்டுல வேர்த்துப் போயிருந்தேன். இப்போ எனக்கு ஒரு காபி தேவை. சூடான காபி கையில் எடுத்துட்டு, சோஃபாவோட விளிம்புல வந்து உக்காந்தேன். 'அப்பாடா! இது போதும்!'ன்னு நெனச்சேன்.

நான் காபி கப்பை உதட்டுல வைக்கப் போனேன், சரியா அப்போ தான் போன் வைப்ரேட் ஆச்சு. ஸ்க்ரீன்ல **'கவிதா காலிங்'**ன்னு காட்டிச்சு. ஒரு புன்னகை என் முகத்துல தானா வந்துச்சு. போனை எடுத்தேன்.

நான்: "யாருப்பா இது? இப்பதான் என்னோட ஞாபகம் வந்துச்சா உனக்கு!"

கவிதா: "டேய்! நீ மட்டும் என்ன பெரிய யோக்கியமா? ஒரு கால் பண்ண மாட்டிங்கிற. நான் கூப்பிடலைன்னா, நீ உலகத்துலையே இல்லைன்னு நெனச்சுடுவே போல."

லேசாச் சிரிச்சேன்.
நான்: "அப்படி இல்லைடீ. காலையிலதான் பைத்தியம் பிடிச்ச மாதிரி ஓட்டம் இருக்கும்ல? பையன் ஸ்கூல், கார்த்திக் ஆபிஸ், அவங்க டிபன், லஞ்ச்... அப்புறம் வீடு கிளீன் பண்றதுன்னு..."

கவிதா: "அதே கதை தான்டீ இங்கயும். என் பொண்ணு இன்னைக்கு வாட்டர் பாட்டில்ல கார்ட்டூன் ஸ்டிக்கர் இல்லைன்னு காலையில ஒரே அழுகை."

முகத்தைச் சுளிச்சேன்.
நான்: "ஐயோ பாவம்..."

கவிதா: "அவளைத் தேத்த நான் கத்திகிட்டு இருக்கேன். இந்த வருண் மட்டும் இருக்கானே... இளவரசன் மாதிரி தூங்கிட்டு இருக்கான்."

சிரிச்சுக்கிட்டே தலையை ஆட்டினேன்.
நான்: "புருஷங்கன்னா அப்படித்தான்டீ இருப்பாங்க."

கவிதா: "ஆமாடீ! சரி விடு. நீ இப்போ என்ன பண்ணிட்டு இருக்க? ஃப்ரீயா இருக்கியா?"

நான்: "இப்பதான் காபி எடுத்து உக்காந்தேன். ரெண்டு நிமிஷம் ரெஸ்ட் எடுக்கலாம்னு. கால் எல்லாம் வலிக்கிது."

கவிதா: "குட். நான் உன்னை gossip பேசத்தான் கூப்பிட்டேன். இல்லன்னா என் பிரைன் செத்துரும் போல இருக்கு."

ரெண்டு பேரும் கொஞ்ச நேரம் வீண் பேச்சுப் பேசிட்டு இருந்தோம். வழக்கம் போல அவளோட செக்ஸ் டாபிக் உள்ள வந்துச்சு. அவங்க பெட்ரூம்ல என்ன பண்ணாங்கன்னு ஓப்பனா சொல்ல ஆரம்பிச்சா. என் ஆர்வம் தானா வந்துச்சு.

போன்ல சிரிச்சேன்.
நான்: "இப்போ என்னடா ஆச்சு?"

கவிதா: "நேத்து ராத்திரி வருண் பயங்கரமான ரொமான்ஸ் மோடுல இருந்தான்."

கண்ணை அகல விரிச்சேன்.
நான்: "சடனா?"

கவிதா: "சடனாத்தான்டீ! நான் துணியை மடிச்சுட்டு இருந்தேன். பின்னாடியிருந்து வந்து அப்படியே கட்டிக்கிட்டான்."

மெதுவாச் சிரிச்சேன்.
நான்: "அது நல்ல விஷயம்டீ."

கவிதா: "அப்புறம் என்ன... என் மேல படர்ந்து, முத்தம் கொடுத்து, கட்டிப்பிடிச்சு... அதோட நிக்கல..."
என் கன்னங்கள் சூடேறுவது தெரிஞ்சுச்சு.

நான்: "போதும்டீ, போதும்! எனக்கு முழு விவரமும் வேணாம். நான் இன்னும் காபி குடிச்சிட்டு இருக்கேன்."

கவிதா: "அட இருடீ, முக்கியமானதைச் சொல்றேன்! சீரியஸா சொல்றேன், நேத்து ரொம்ப வித்தியாசமா இருந்துச்சு. அவன்கூட அந்த ஓலாட்டம், சூப்பரா இருந்துச்சுடீ. ரொம்ப நாள் கழிச்சு நேத்து பத்து நிமிஷத்துக்கு மேல பண்ணான்டீ. ரொம்ப நாள் கழிச்சு ஒரு நிறைவான உணர்வு கிடைச்சுச்சு. எனக்கு ஆர்கஸம் (Orgasm) கிடைச்சுச்சுன்னு நினைக்கிறேன்டீ."

ஒரு சின்ன அமைதி.
நான்: "ஓ... நிஜமாவா?"

கவிதா: "ஆமாடீ. முடிஞ்ச பிறகு டைம் கூட செக் பண்ணேன். அவனுக்கு இப்போ வேலை அதிகமா இருக்கிறதால, அஞ்சு நிமிஷத்துல கஞ்சி விட்டுட்டுப் படுத்துடுவான். ஆனா நேத்து... பதினைஞ்சு நிமிஷம்! என்ன ஆச்சுன்னு தெரியல. ஆனா எனக்கு ரொம்ப பிடிச்சுச்சுடீ!"

நான்: "ஓ... சரி..."

(என் மனசுல ஓடிச்சு: பதினைஞ்சு நிமிஷமா? எனக்கு? கார்த்திக் என்ன நடக்குதுன்னு நான் புரிஞ்சுக்கிறதுக்குள்ளேயே முடிச்சுடுறான் இப்போலாம். இவ satisfied-னு சொல்றா. ஆர்கஸம்னா எப்படி இருக்கும்? கேட்கலாமா? வேணாம்... எதுக்குக் கம்பேர் பண்ணனும்? கார்த்திக் நல்லவன் தான். என்னை நல்லாப் பார்த்துக்கிறாரு. ஆனா... ஏன் எனக்கு மட்டும் அந்த satisfaction கிடைக்கல?)

கவிதா: "நான் ரொம்ப சந்தோஷமா இருந்தேன்டீ. நேத்து ராத்திரியில இருந்து இப்போ வரைக்கும் அதே மோடுல தான் இருக்கேன்."

என் குரலைச் சமன் செஞ்சுக்கிட்டேன்.
நான்: "ம்ம்... லக்கி நீ."

கவிதா: "நீ சொல்லு. கார்த்திக் எப்படி இருக்காரு? இன்னும் ஆபீஸ் வேலை, ராத்திரி, பகல்ன்னு சுத்திக்கிட்டு இருக்காரா?"

நான்: "ஆமாடீ. அவர் வேலைக்கு rest-டே இல்லை. எப்பவும் பிஸி. உனக்குத் தெரியுமே. அதனால நாங்க... எங்களுக்கு சமயம் கிடைக்கிறதே இல்லை."

கவிதா: "ஆமா, ஆமா. ஆனா நீங்க ரெண்டு பேரும் எப்பவும் ரொம்ப அமைதியாவும், lovable-ஆவும் இருப்பீங்க."

சிரிச்சேன்.
நான்: "ஹாஹா, நாங்க எப்பவும் அப்படித்தான்டீ."

கவிதா: "அட போடி. நீங்க இன்னும் இளம் வயசுல இருக்கீங்க! கொஞ்சம் மசாலா சேருங்க."
நான்: "கார்த்திக் வேலை அப்படிடீ."

(நான் திரும்பவும் யோசிக்க ஆரம்பிச்சேன். நான் ஒரு நாளும் அவரைக் குறை சொன்னதில்லை. அவருக்கு அவ்ளோ வேலை. அதனால, நான் திருப்தியா இருக்கேனா, இல்லையான்னு அவருக்குப் பெரிய கவலை இருக்காதுன்னு நினைக்கிறேன். இல்லைன்னா, ரொம்ப வேலை செய்றதால அவரோட சக்தி குறைஞ்சு அவ்ளோதான் முடியுது போல. அவர்ட்ட, 'என்னை இன்னும் கொஞ்சம் நேரம் செய்யுங்க-னு' எப்படி, என்ன கேட்கிறதுன்னு கூட எனக்குத் தெரியல. ஆனா இந்தக் கவிதா மட்டும் அப்பப்போ வந்து, தன்னோட வார்த்தைகளால என்னை சுண்டி விட்டுடுவா.)

கவிதா: "நான் வருண்கிட்ட சொல்லிட்டே இருப்பேன். அப்பப்போ ஒரு வாட்டி இப்படி ஓல் கிடைச்சா போதும். ஆனா எனக்கு முழு திருப்தியைக் கொடுத்திடும்னு சொல்லுவேன். நேத்து எனக்கு... எனக்குத் தெரியல... ஒரு complete women மாதிரி உணர்ந்தேன்."

என் குரல் லேசா மெலிஞ்சு போச்சு.
நான்: "சந்தோஷம்டீ. நீ அதுக்குத் தகுதியானவ தான்."

(திரும்ப என் சிந்தனைக்குள்ள போனேன். என்கிட்ட டைம் இருக்கு. ஆனா அத வெச்சு என்ன பண்றது? கார்த்திக் என்னை ஓக்கும்போது கூட, ஒரு முத்தம் கொடுத்தா பெரிய விஷயம். உள்ள கஞ்சி வந்ததும், வேலை முடிஞ்சுடுச்சுன்னு அப்படியே தூங்கப் போயிடுவாரு. அதனால எப்படி அதிகமா கேட்கிறதுன்னு எனக்குத் தெரியல. அதிகமா ஆசைப்பட எனக்கு உரிமை இருக்கான்னும் தெரியல. அதிகமா கேட்டா, என்னைப் பத்தித் தப்பா நெனச்சுடுவாரோன்னு பயம்.)

கவிதா: "சரி சரி, எனக்கு வேலை இருக்குடீ. பை!"

நான்: "போ போ. பை."

கவிதா: "லவ் யூ!"

நான்: "பை."

போனை எடுத்து டேபிள்ல வச்சேன். என் அரை குடிச்ச காபி இப்போ ஆறிப் போயிருந்துச்சு. நான் காபியைப் பார்த்தேன். என் கைப்பிடி டம்ளரைச் சுத்தி இறுகுச்சு.

(என் மனசுல ஒரு தெளிவு வந்துச்சு: ஒருவேளை நான் சும்மா கற்பனை பண்ணிட்டு இருக்கேனோ? இல்லைன்னா இவ்வளவு நாளா என் திருப்தியை நானே கண்டுகாம விட்டுட்டேனோ? ஒருவேளை இது செக்ஸைப் பத்தியோ, தொடுதலைப் பத்தியோ மட்டும் இல்லைன்னு நினைக்கிறேன். ஒருவேளை நானும் ஏதாவது உணரனும்னு நினைக்கிறேனோ? எனக்கும் ஒரு complete women மாதிரி feel பண்ண ஆசையா இருக்கோ?)

[krish196]

Super bro nalla irukku

[Ammapasam]

Good update bro
Keep rocking
Good flow
Continue your own way

[yazhiniram]

Part - 2

கவிதா கூடப் பேசி முடிச்ச பிறகு, அவ பேசின விஷயங்கள் எல்லாம் என் உடம்புக்குள்ள ஏதோ என்னை மாத்தின மாதிரி ஒரு ஃபீலிங்கைக் கொடுத்துச்சு.

அவ சாதாரணமாக் கடந்து போகிற மாதிரி சொன்ன ஒரு வரி, என் காதுக்குள்ள திரும்பத் திரும்ப ஒலிச்சுட்டே இருந்துச்சு: "வருண் பத்து நிமிஷத்துக்கு மேல என்னை ஓத்தான்டீ."

அப்புறம், அவ இதைச் சொன்னா: "நீயும் கார்த்திகிட்ட கொஞ்சம் ட்ரை பண்ணிப் பார்க்கலாமேடீ."

அப்போ நான் சும்மா, 'ச்சீ... அதெல்லாம் இல்லை'ங்கிற மாதிரி சிரிச்சுட்டேன். ஆனா, அது சாதாரணமா இல்லை. அந்த வார்த்தைகள் என் மனசுக்குள்ள, என் நெஞ்சுக்குள்ளேயே தங்கிடுச்சு.

அந்தச் சிந்தனையிலேயே காபியைக் குடிச்சு முடிச்சேன். இப்போ காய்கறி வாங்க வெளிய போகணும். இந்த வேர்வையோட போனாக் கஷ்டம். அதனால, ஒரு குளியல் போட்டுட்டுப் போகலாம்ன்னு குளியலறைக்குப் போனேன்.

குளிச்சுட்டு, வேற ஒரு காட்டன் புடவை கட்டி, முடியை லேசா பின்னால வாரிப் போட்டுக்கிட்டு, வெளிய போகத் தயார் ஆனேன். நான் புடவை கட்டினா, எல்லாத்தையும் மறைச்சு எதுவும் தெரியாத மாதிரிதான் கட்டுவேன். ஆனா, கவிதா கால் பண்ணி என்னமோ பண்ணிடுச்சு.

அதனால, இன்னைக்குப் புடவையை இடுப்புக்குக் கொஞ்சம் கீழ இறக்கிக் கட்டினேன். இப்போ என் தொப்புள் பகுதி லேசா தெரியுற மாதிரி இருந்துச்சு. கண்ணாடில என்னைப் பார்த்தேன். perfect-ஆ இருந்தேன்.

மெயின் கதவைப் பூட்டிட்டு, லிஃப்ட் கிட்ட போனேன். பட்டனை அமுக்குனேன். லிஃப்ட் வந்துச்சு. உள்ள போயிட்டு G பட்டனை அமுக்குனேன். ஏழாவது மாடியில இருந்து லிஃப்ட் கீழ இறங்கிச்சு: 7, 6, 5... G-ல வந்து நின்னது.

நான் மெதுவா வாசலை நோக்கி நடந்து போனேன். காம்ப்ளெக்ஸ்ல எல்லாமே அமைதியா இருந்துச்சு. யாரோ ஒரு வீட்ல டிவி சத்தம் மட்டும் லேசா கேட்டுச்சு. கேட் கிட்ட போனப்போ, செக்யூரிட்டி கேபின் பக்கத்துல ஒரு ஆளைப் பார்த்தேன்.

குட்டையா, கருப்பா இருந்தான். என்னைவிடக் குள்ளமா இருப்பானோ? வயசு முப்பது இருக்கும்ன்னு நெனச்சேன். அவனோட யூனிஃபார்ம் ஷர்ட்ல மேல இருக்கிற பட்டன் திறந்து இருந்துச்சு, ஏதோ ரவுடி மாதிரி. அவன் கண்ணு என்னையே சுத்தி சுத்திப் பார்த்தது.

'இவன் புது செக்யூரிட்டியா இருப்பானோ?'ன்னு தோணுச்சு.

அவன் என்னைப் பார்த்தான். ஆனா, அவன் பார்வை என் முகத்துல நிக்கல.

அது கீழ இறங்குச்சு.

என் முலை மேல. அப்புறம் என் இடுப்புப் பகுதிக்கு வந்துச்சு. என் தொப்புளைத்தான் அவன் பார்த்தான். அந்த வெள்ளை தோல் அவனுக்கு ஒரு விருந்தா தெரிஞ்சிருக்கலாம். அந்தச் சின்னக் குழியை, அவன் விழுங்கிடுற மாதிரி பார்த்தான்.

அவன் பார்வை ஒரு ரெண்டு செகண்ட் அங்கேயே நின்னுச்சு.

அப்புறம், பார்க்காத மாதிரி அப்படியே திரும்பிட்டான்.

ஆனா, அவன் எதைப் பார்த்தான்னு எனக்கு நல்லா தெரிஞ்சுச்சு.

ஏன்னு தெரியல... என் முலை காம்புகள் (nipples) உள்ளுக்குள்ள இறுக்கமாச்சு. என் panty-ah ஈரமாக்குற மாதிரி ஒரு ஃபீலிங்.

ஆனா, என் நல்ல புத்தி, மனசுக்குள்ள அவனைத் திட்டுச்சு: 'சீப் பயலே. ச்சீ. ஒழுங்கா வேலையைப் பாரு. பொம்பளைங்களை இதுவரைக்கும் பார்க்காதவன் மாதிரி ஏன் முறைக்கிற?'

நான் ஒண்ணும் ஆபாசமா டிரஸ் பண்ணல. சும்மா லைட்டாத் தொப்புள் தெரியுற மாதிரிதான் கட்டியிருந்தேன். ஆனா, அவன் ஏன் அப்படி ஒரு ரெண்டு செகண்ட், என்னையே திங்கப் போற மாதிரி பார்த்தானு எனக்குப் புரியல.

நான் அவனைப் பார்க்காம வெளிய போனேன். காய்கறி, பால் எல்லாம் வாங்கிட்டுத் திரும்பி வந்தேன். மறுபடியும் அவன் சேர்ல உக்காந்து என்னைப் பார்த்து, லேசாச் சிரிச்சான். நான் திரும்பவும் அவனைப் பார்க்கவே இல்லை. ஆனா, அவன் கண்ணு என்னை ஸ்கேன் பண்ணிட்டுப் போனது மட்டும் தெரிஞ்சுச்சு. 'அந்தத் தொப்புள் ஏரியாவைத் தான் திரும்பப் பார்க்குறான் போல'ன்னு நெனச்சுக்கிட்டேன்.

நான் கோபமா வீட்டுக்குள்ள வந்து, மனசுக்குள்ள இந்த அசோசியேசனைத் திட்டினேன். 'பாதுகாப்புக்காகப் போட்ட செக்யூரிட்டிகள் இப்படி இருந்தா, பொம்பளைங்க எப்படித் தனியாச் சேஃபா இருக்க முடியும்?'ன்னு நெனச்சேன்.

ஆனா, அவன் என்னைப் பார்த்த அந்தப் பார்வையும், கவிதாவோட **'மசாலா சேருங்க'**ங்கிற வார்த்தைகளும் சேர்ந்து என் புண்டையை ஒரு மாதிரி சுண்டி இழுத்துச்சு. எனக்குள்ள ஏதோ மாற்றம் நடக்கப் போகுதா, இல்லை இதெல்லாம் சும்மா தானான்னு எனக்குத் தெரியல.
அப்புறம் அவனை மறந்துட்டு, வீட்டு வேலைகள்ல மூழ்கிட்டேன். மதியச் சாப்பாடு, நைட் சாப்பாடு எல்லாம் செஞ்சு முடிச்சுட்டு, என் வழக்கம் போல ஒரு மணி நேரம் இல்லன்னா ரெண்டு மணி நேரம் தூங்கத் தயாரானேன்.

அலாரம் அடிச்சுச்சு. மணி மூணே கால். இன்னும் ஒரு பதினைஞ்சு நிமிஷத்துல என் பையன் வந்துடுவான். ரெஸ்ட்ரூம்ல போய் முகம் கழுவிட்டு, சோஃபால வந்து உக்காந்தேன். மணி 3:25. அவனை வேன்ல இருந்து கூட்டிட்டு வர வெளிய போகத் தயார் ஆனேன்.

சரியாக் கிளம்பும்போது, அந்தச் சிந்தனை மறுபடியும் வந்துச்சு. புது செக்யூரிட்டியும், அவனோட கண்ணும் என் மனசுல வந்து நின்னுச்சு.

[Rajsri111]

Wowww well start... Keep write

[Ammapasam]

Good update bro
Keep rocking

[Bala]

Good start... Very interesting story... 
Waiting next update....

[krish196]

Super arumaiya irukku

[yazhiniram]

Part 3:

நான் கண்ணாடில என்னைப் பார்த்தேன். 'இப்போ என் புடவையைச் சரி பண்ணி, அவனைப் பார்க்காம கூட்டிட்டு வரணும்'னுதான் நினைச்சேன். ஆனா, என் கை தானா போய், புடவையை இடுப்புப் பக்கமா சரி பண்ண ஆரம்பிச்சது.

(என் மனசுல அப்போ ஒரு குரல் ஓடிச்சு: 'ஏன் இப்படிப் பண்ணணும்? அந்த ஆள் ஒரு லோ கிளாஸ் செக்யூரிட்டி. அவனை எதுக்கு ரசிக்க விடணும்? ஆனா... இவ்வளவு நாளா என் புருஷன் கூட என்னைப் பார்க்கல. இவனுக்காவது என் உடம்பு, என் வளைவு, என் தொப்புள் அழகு தெரிஞ்சுச்சு. இதை இன்னும் கொஞ்சம் ஏன் ரசிக்க விடக் கூடாது? ஒரு மாற்றம் வேணும். நான் இன்னும் அழகா இருக்கேன்ன்னு தெரிஞ்சுக்கணும்!')

அந்த எண்ணத்துல, என் கைதானா அந்தப் புடவையை இடுப்புல இன்னும் கொஞ்சம் கீழே இறக்கிக் கட்டுச்சு. இப்போ என் இடுப்பு வளைவும், தொப்புளும் காலையில தெரிஞ்சதைவிட லைட்டா, ஆனா நல்லாவே தெரிஞ்சுச்சு. என் மனசுக்குள்ள ஒரு தைரியம் வந்துச்சு. 'நான் cute-ஆவும், perfect-ஆவும் இருக்கேன். இது தப்பு இல்லை'ன்னு நெனச்சுக்கிட்டு, வீட்டைப் பூட்டிட்டு வாசலுக்கு வந்தேன்.

லிஃப்ட்டைவிட்டு இறங்கி, வழியில என் கண்ணு செக்யூரிட்டி ரூமை நோக்கி அவனைத் தேடுச்சு. ஆனா, அவன் அங்க இல்லை.

**"ச்சே! ஏன் இப்படித் தேடணும்? எதுக்காக அவனைப் பார்க்கணும்? என்ன நடக்குது எனக்கு?"**ன்னு எனக்கு நானே உள்ளுக்குள்ள திட்டிட்டேன்.

கேட் கிட்ட போனப்போ, என் பையன் வந்துட்டான். ஸ்கூல் வேன்ல இருந்து கூட்டிட்டு வந்தேன்.

அப்போதான் கவனிச்சேன், அந்தப் புது செக்யூரிட்டி யாரோகூடப் பேசிட்டிருந்தான். நான் லிஃப்ட் பக்கம் திரும்பிப் போகப் போனப்போ, அவன் என்னைப் பார்த்துட்டான். எங்க ரெண்டு பேரோட கண்ணும் ஒரு செகண்ட் மோதிச்சு.

அப்போ, என் நெஞ்சுக்குள்ள ஒரு மின்சாரம் பாய்ஞ்ச மாதிரி ஒரு ஸ்பார்க் அடிச்சது. ஆனா, முகத்துல எதையும் காட்டிக்காம, உடனே என் பார்வையை மாத்திக்கிட்டு லிஃப்ட் பக்கமா நடந்தேன். 'இந்த மாதிரி ஆட்களையெல்லாம் என்கரேஜ் பண்ணக் கூடாது'ன்னு என் புத்தி சொல்லுச்சு.

வீட்டுக்கு வந்து, பையனுக்குச் சாப்பாடு ஊட்டி முடிச்சேன். அப்புறம் அவன் என்னைப் பார்க்குக்குக் கூட்டிட்டுப் போகச் சொல்லி உறுத்த ஆரம்பிச்சான். 'சரி போலாம்'னு சொன்னேன்.

நான் அதே புடவையில, அப்போ இறக்கிக் கட்டின மாதிரியேதான் இருந்தேன். என் இடுப்பும், தொப்புளும் லைட்டா நல்லாவே தெரிஞ்சிட்டுத்தான் இருந்துச்சு.

கீழே போனதும் ஆன்ட்டிகள், அங்கிள்கள் வாக்கிங் போயிட்டு இருந்தாங்க. எங்க சொசைட்டியில நாலு கேட் இருக்கு. பசங்க பார்க்கு, எக்சிட் கேட் பக்கத்துலதான் இருக்கு.

"நீ இங்க பார்க்ல விளையாடு. வெளிய போகாத"ன்னு அவன்கிட்ட சொல்லிட்டு, "நான் ஒரு ரவுண்டு வாக்கிங் போயிட்டு வரேன்"னு சொன்னேன். அவன் தலையாட்டினான்.

அவன் நெத்தில ஒரு சின்ன முத்தம் கொடுத்தப்போ, புடவைத் முந்தானை லேசா நழுவிப் போச்சு.

நான் நிமிர்ந்தப்போ, சில கண்ணுங்க என்னையே சுத்தி வளைச்சுப் பார்த்ததை உணர்ந்தேன். அந்த எக்சிட் கேபின்ல இப்போ அவன்தான் உட்கார்ந்திருந்தான்!

முந்தானை நழுவினப்போ, என் முலையோட cleavage நல்லாப் பளிச்சுன்னு தெரிஞ்சுச்சு. ஜாக்கெட்டுக்குள்ள இறுக்கமா இருந்த என் 34 சைஸ் முலைகள், அந்தப் பிளவு வழியா அவனுக்கு அப்பட்டமா தெரிஞ்சுச்சு. கூடவே, நான் இறக்கிக் கட்டியிருந்த என் தொப்புளும் அவனுக்கு இப்போ இரண்டாவது விருந்தா கிடைச்ச மாதிரி இருந்துச்சு. அவன் கண்ணுல ஒரு தீவிரமான ஆசை தெரிஞ்சுச்சு. அவன் என்னைப் பார்த்த அந்தப் பார்வையைப் பார்க்கும்போது, என் pussy லேசா உள் இழுத்துச் சுருங்குற மாதிரி ஒரு ஃபீலிங் வந்துச்சு.

நான் சட்டென முந்தானையை இழுத்துப் போட்டேன். ஆனா, அவனோட பார்வை இன்னும் என்னையே முறைச்சுப் பார்த்துட்டு இருந்துச்சு. என் உடம்பு மறுபடியும் லேசாச் சிலிர்த்துச்சு. என் நல்ல புத்தி, **"இவன் ஒரு cheap-aana ஆளா இருப்பான் போல, இவனையெல்லாம் கண்டுக்கவே கூடாது"**ன்னு சொல்லுச்சு.

நான் அவனைப் பார்க்காத மாதிரி வாக்கிங் போக ஆரம்பிச்சேன்.

ரெண்டு ரவுண்டு நடந்து முடிச்சேன். ஒவ்வொரு வாட்டி நான் அவனை cross பண்ணி நடக்குறப்பவும், அவன் என்னோட சூத்த அவன் பார்க்குற மாதிரி தோணுச்சு. நான் திரும்பிப் பார்க்கல. ஆனா, என் உடம்போட பின்பக்கம் எப்படி ஆடுதுன்னு அவன் ரசிச்சுட்டு இருக்கான்ன்னு என் உடம்பு உணர்ந்துச்சு. என் உடம்புல ஒரு விதமான feel வந்துச்சு. பயமா, இல்ல ஆசையான்னு பிரிச்சுப் பார்க்கத் தெரியல. இப்படியே யாராவது பார்க்க மாட்டாங்களான்னு என் மனசுக்குள்ள ஒரு சின்ன ஆசை வந்துட்டுப் போச்சு.

மூணாவது ரவுண்டு வரும்போது, அவன் இன்னும் அதே மாதிரி முறைச்சுப் பார்த்தான்.
அவன் என்னைப் ஃபுல்லா, மேல இருந்து கீழ வரை, என் முலைய, என் இடுப்ப, தொப்புள, எல்லாத்தையும் scan பண்ணிட்டே இருந்தான். அவன் பார்வையின் சூடு என்னைத் தாக்கிச்சு. கோபமா, துணிச்சலா…

இப்போ எனக்கு ரொம்பவே கோபம் வந்துச்சு. 'இவனை இன்னைக்குக் கேட்டே ஆகணும்'னு நெனச்சேன்.

So வாக்கிங் போற லைன்ல போகாம, நான் அவனை நோக்கி, அந்த செக்யூரிட்டி கேபினை நோக்கி நேரா நடக்க ஆரம்பிச்சேன்.

அவன் திடுக்கிட்டுப் போனான். ஷாக் ஆனது அவன் முகத்துல தெரிஞ்சுச்சு. அவனோட பார்வை மாறுச்சு. என்னைப் பார்க்காம, வேற எங்கேயோ பார்க்க ஆரம்பிச்சான். ஆனா, நான் அவன் பக்கமா நேரா நடந்து போயிட்டு இருந்தேன்.

[yazhiniram]

Part 4:

நான் நேராகப் போய் அவன் பக்கத்துல நின்னேன். அவன் இன்னும் என்னைப் பார்க்காம, எங்கேயோ பார்த்துட்டு இருந்தான்.

நான் ஒரு சின்னச் சத்தம் கொடுத்து, தொண்டையைக் கனைச்சேன். அந்தச் சத்தத்துலதான் அவன் திரும்பிப் பார்த்தான். "மேடம், எதுவும் வேணுமா?"ன்னு ஒண்ணும் தெரியாத மாதிரி கேட்டான். இங்க நான் எதுக்காக வந்திருக்கேன்னு தெரியாத மாதிரி நடிச்சான்.

உடனே எனக்கு சுருக்குன்னு கோபம் வந்துச்சு.

நான்: "உன் பேர் என்ன?"

அவன்: "மேடம், என் பேரு பிரகாஷ் மேடம்."

நான்: "சரி பிரகாஷ், நீ ஏன் என்னையப் பார்த்துட்டு இருக்க? அண்ட் உன்னோட பார்வையும் சரி இல்லை. நான் இன்னைக்குக் காலையில இருந்து கவனிச்சுட்டு இருக்கேன்."

அவன்: "இல்லை மேடம், நான் பார்க்கலையே."

நான்: "பாரு! என்கிட்ட ரொம்பச் சாமர்த்தியமா பேச நினைக்காத."

அவன்: "இல்லை மேடம், நான் பார்க்கல."

நான்: "நீ இங்க வேலை பார்க்க வந்தியா? இல்லைன்னா, இந்த அபார்ட்மெண்ட்ல இருக்கிற பொம்பளைங்களைப் பார்க்க வந்தியா?"

அவன்: "இல்லை மேடம். எல்லாரையும் கவனிக்கிறதுதான் என் வேலை. ஒருவேளை நீங்க தப்பாப் புரிஞ்சுக்கிட்டீங்களோ?"

நான்: "இப்போ நான் தப்பாப் புரிஞ்சுக்கிட்டேனா? உன் வேலை வெளிய இருந்து வரவங்கள verify பண்றது, அப்பார்ட்மெண்ட்டை safety காவல் காக்கிறது, gate open பண்ணி விடுறது and close பண்றது. அதுதானே? ஆனா, நீங்க குடியிருக்கிறவங்க என்ன பண்றாங்க, எந்த கேப்ல என்ன தெரியுதுன்னு பார்க்குறது உன் வேலை இல்லை."

அவன் கண்ணு கீழ தரையைப் பார்த்தது. ஆனா, அவனோட பார்வை லேசா என்னோட கணுக்கால், இடுப்பு பக்கமா போயிட்டு வந்துச்சு.

மறுபடியும் எனக்கு கோபம் வந்துச்சு.

நான்: "பிரகாஷ்! என் கண்ணு இங்க இருக்கு. என்னோட கண்ணைப் பார்த்துப் பேசு."

அவன்: "மன்னிச்சுக்கோங்க மேடம். நான் எதையும் பார்க்கல. நான் எல்லாரையும் தான் பார்க்கிறேன், உங்களை மட்டும் இல்லை மேடம்."

நான்: "ஓஹோ! எல்லாரையும் பார்க்குறீயா? ஆனா, எல்லாரையும் பார்க்கத் தெரிஞ்ச உனக்கு, அவங்க முகத்தை மட்டும் பார்க்கத் தெரியாதா? இல்லன்னா இங்கேயும் இங்கேயும் மட்டும் தான் பார்ப்பீயா?" (அப்படின்னு சொல்லிட்டு, என் ஜாக்கெட் மேலயும், அப்புறம் என் இடுப்புப் பகுதி மேலயும் விரலால சுட்டிக் காட்டினேன்.)

அவன்: "இல்லை மேடம். நான் எல்லாரையும் அப்படிப் பார்க்க மாட்டேன்."

நான்: "ஓஹோ, அப்போ நீ பொம்பளைங்களை மட்டும் தான் பார்ப்பீயா, அப்படித்தானே?"

அவன்: "இல்லை மேடம், மன்னிச்சுக்கோங்க மேடம்."

நான்: "உன் மன்னிப்பு எனக்குத் தேவையில்லை. நான் இந்த அசோசியேஷன்ல கம்ப்ளெயின்ட் பண்ணப் போறேன்."

அவன்: "இல்லை மேடம், ப்ளீஸ். நான் பார்க்க மாட்டேன்."

நான்: "இல்லை! உனக்குத் தண்டனை வேணும். பொம்பளைங்களை எப்படிப் பார்க்கணும்னு உன் குடும்பம் உனக்குச் சொல்லிக் கொடுக்கலையா?"

அவன்: "மன்னிச்சுக்கோங்க மேடம்."

நான்: "உனக்குக் கல்யாணம் ஆச்சா?"

அவன்: "இல்லை மேடம்."

நான்: "அதுதான் பிரச்னையே! அதனாலதான் கல்யாணம் ஆகாம எல்லாப் பொம்பளைங்களையும் இப்படிப் பார்க்குறீயா? உனக்கு என்ன வயசு ஆகுது?"

அவன்: "27 மேடம்."

நான்: "நீ கல்யாணம் பண்ணி, உன் பொண்டாட்டியை யாராவது இப்படிப் பார்த்தா நீ என்ன பண்ணுவ? உனக்கு வெட்கமா இல்லையா இப்படிப் பண்றதுக்கு?"

அவன்: "மன்னிச்சுக்கோங்க மேடம்."

நான்: "உன் சாரி உன்கிட்டயே வெச்சுக்கோ. இனிமேல் என்னையோ, வேற எந்தப் பொம்பளைகளையோ இப்படிப் பார்க்கக் கூடாது."

அவன்: "கண்டிப்பா மேடம்."

---

அவன்கிட்ட தொடர்ந்து பேசாம, எனக்குள்ள ஒரு சந்தோஷம், ஒரு பெருமை வந்துச்சு. நான் அங்கிருந்து கிளம்பி, வாக்கிங்கைத் தொடர ஆரம்பிச்சேன்.
இனிமேல் அவன் என்னைப் பார்க்க துணிச்சல் காட்ட மாட்டான்னு எனக்கு தோணுச்சு. சந்தோஷமா வாக்கிங் போக ஆரம்பிச்சேன். இன்னும் ரெண்டு ரவுண்டு சுத்தினேன். நான் எக்சிட் கேட்டைக் கடக்கும்போதெல்லாம், அவன் என்னைப் பார்க்காம தலையை குனிஞ்சுக்கிட்டே இருந்தான். ஆனா, இதெல்லாம் அவன் நடிக்கிறான்னு எனக்கு நல்லாப் புரிஞ்சுச்சு.

நான் வாக்கிங்கை முடிச்சுட்டு, என் பையன் கிட்ட போனேன். "சரி வா, வீட்டுக்குப் போகலாம்"னு சொன்னேன். அவன், "அம்மா, இன்னும் பத்து நிமிஷம் ப்ளீஸ்"ன்னு கேட்டான். "இல்லை"ன்னு சொன்னேன். அவன் அடம் பிடிச்சதும், "சரி, அஞ்சு நிமிஷம்"னு சொன்னேன். அவன் சந்தோஷமா விளையாடப் போனான்.
நான் அங்கேயே உக்காந்தேன். என் கண்ணு பிரகாஷைப் பார்த்தது. இப்போ அவன் என்னை பார்க்காம, வெளியேயும் வேற இடத்துலயும் பார்த்துட்டு இருந்தான். ஆனா, அப்பப்போ திருட்டுப் பார்வை என் பக்கம் வந்து, உடனே விலகிச்சு.

இப்போ என் மனசு மாற ஆரம்பிச்சது. அவனைச் சீண்டுறதுக்கு எனக்கு ஒரு சின்னத் தைரியம் வந்துச்சு.

அவன் என்னைப் பார்க்கிற ஒரு சந்தர்ப்பத்துல, நான் அவனைப் பார்க்காத மாதிரி நடிச்சேன். எழுந்து நின்னேன். (சுத்தி முத்தி யாரு இருக்காங்கன்னு அவனைப் பார்க்காம செக் பண்ணேன். யாரும் இல்லைன்னு உறுதியாச்சு).

என் புடவையில மணல் ஒட்டின மாதிரி, நான் அப்படியே என் புடவையோட மடிப்புகளைத் தட்டிவிட்டேன். அவன் என்னைப் பார்க்கலைன்னு நெனச்சுக்கிட்டுப் பண்றமாதிரி ரொம்பச் சாதாரணமாக், எப்பவும் போல adjust பண்ணுனேன். அப்புறம் அந்த முந்தானையை லேசா விலக்கி, என் தொப்புள் முழுசாத் தெரியுற மாதிரி பண்ணி, பாவாடைப் பகுதிக்குள்ள மடிப்புகளைச் செருகிச் சரி பண்ணினேன்.

நான் முந்தானையைச் சரி செய்யும்போதும், என் புடவை மடிப்புகளை இடுப்புல செருகும்போதும், என் தொப்புள் குழி நல்லா அவனுக்குத் தெரிஞ்சுச்சு. இன்னைக்கு, ஒரே நாள்ல, இது அவனுக்குக் கிடைச்ச மூணாவது விருந்து.

அவன் அங்கேயே இல்லைன்னு ரொம்ப இயல்பா பண்ணினாலும், என் மனசுக்குள்ள **'இவன் என்னைப் பார்க்கணும், இவன் இன்னும் ரசிக்கணும்'**ங்கிற ஒரு துணிச்சல் வந்துச்சு.

அப்புறம் எனக்கு வெட்கமா வந்துச்சு. உடனே என் பையனைக் கூப்பிட்டு, "சீக்கிரமா வா வீட்டுக்குப் போகலாம், அஞ்சு நிமிஷம் ஆச்சு"ன்னு சொன்னேன். அவன் மறுபடியும் அடம் பிடிச்சான். "இல்லை, இப்போ நீ வரலைன்னா, அடுத்த வாட்டி பார்க் கிடையாது"ன்னு கண்டிப்பா சொன்னேன். உடனே அவன் வந்தான்.

நாங்க ரெண்டு பேரும் வீட்டுக்குப் போகத் திரும்பி நடந்தோம். ஆனா, இன்னைக்கு நான் பண்ணின விஷயங்கள், என் எண்ணங்கள், எல்லாம் எனக்கு ரொம்பப் புதியதா இருந்துச்சு. இதுக்கெல்லாம் காரணம் அந்தக் கவிதா தான். நான் மனசுக்குள்ள அவளைத் திட்டிட்டே வீட்டுக்குப் போய்ச் சேர்ந்தேன்.

[Ammapasam]

Good update bro
Keep rocking

[Bala]

Wow excellent keep it continue update waiting

[Rockket Raja]

Good start

[Vasanthan]

The watchman is expected to be over 6ft in height and muscular body for any woman to get attracted to. This lady is attracted towards short low class thug is something difficult to digest. Good start though.

[yazhiniram]

Part 5

வீட்டுக்கு வந்ததும், கதவை மூடினேன். அப்புறம் கொஞ்ச நேரத்துல, பையனுக்குச் சாப்பாடு ஊட்டிட்டு, அவனுக்கு கார்ட்டூன் போட்டு விட்டேன் டிவியில.

கொஞ்ச நேரத்துல நானும் சாப்பிட்டேன். நான் பண்ணின விஷயம் என் மனசுல வந்துச்சு. என் தொப்புளைப் பிரகாஷ் எப்படிப் பார்த்தான்ங்கிறதுதான் என் கண்ணுக்குள்ள ஓடிட்டே இருந்துச்சு. அந்தப் பார்வை ஒரு பார்க்கக் கூடாததைப் பார்த்த மாதிரியும், அவன் கண்ணுலயே என்னைச் சாப்பிட்டுடுவான்ங்கிற மாதிரியும் இருந்துச்சு. அது எனக்குள்ளேயே ஏதோ ஒரு ரோதனையாகவும், வெக்கமாகவும் பரவ ஆரம்பிச்சது. வலி, வெட்கம் ரெண்டும் சேர்ந்து எனக்குள்ள என்னென்னமோ செய்கிற மாதிரி உணர்ந்தேன்.

ராத்திரி எட்டரை மணி ஆயிடுச்சு. பையன் தூங்கிட்டான். வீடே அமைதி ஆயிருச்சு.

நான் சோஃபால உக்காந்தேன். காட்டன் புடவை என் வேர்வையில ஒட்டிப் போயிருந்துச்சு. இன்னைக்குப் பகல்ல நடந்த எல்லாவற்றையும் திரும்ப நினைச்சுப் பார்த்தேன்.

"நான் ஏன் அப்படிச் செஞ்சேன்?"

இந்தக் கேள்வி என் மனசைச் சுட்டுச்சு. நான் பவித்ரா. இருபத்தி ஆறு வயசு. தமிழ்நாட்டுப் பொண்ணு. உடம்பை வெளிக்காட்டக் கூடாதுன்னு வளர்ந்தவ. என் அம்மாவும், ஆன்ட்டிகளும் உடம்பை மறைச்சு நடப்பதைப் பார்த்து வளர்ந்தவ. இதுதான் என் வாழ்க்கை.

ஆனா, நான் இன்னிக்கு புடவையை இறக்கிக் கட்டினேன். அதுவும் ஒரு செக்யூரிட்டிக்காக. என்னைவிடக் குள்ளமா, கருப்பா, ரவுடி மாதிரி இருக்கிற ஒரு ஆளுக்காக. அவன் ஒண்ணும் ஹேண்ட்சம் இல்லை, புத்திசாலியும் இல்ல. அவனைப் பார்த்தாலே எனக்கு ஒருவிதமான வெறுப்புதான் வரும். அவன் வீட்டுக்கு வந்தா, தண்ணி கூடக் கொடுக்க மாட்டேன்.

கார்த்திக் என்னை இப்பலாம் பார்க்கிறதே இல்லை. ஒருவேளை பார்த்தாலும், அவர் கண்ணுல சோர்வுதான் தெரியும்.

ஆனா இன்னிக்கு பிரகாஷ் என்னைத் திங்கப் போற மாதிரி பார்த்தான்.

அதுதான் ஆழமான உண்மை, ஆனா அது எனக்குப் புதுசா இருந்துச்சு. அவன் என்னைப் பார்த்த விதம், என் முலை, தொப்புளோட பள்ளம், சூத்து அசையுற விதம், இது எல்லாத்தையும் நேரிடையாக, வெளிப்படையாகப் பார்த்தான். அது நான் ஃபுல் புடவையில எல்லாத்தையும் cover பண்ணியிருக்கும்போதே. இப்படி யாரும் என்னை அவ்வளவு நேரிடையாகப் பார்த்ததும் இல்ல, நான் கவனித்ததும் இல்ல.

அது ரொம்ப ஆக்ரோஷமான அத்துமீறலா தெரிஞ்சுச்சு. ஆனா, அஞ்சு வருஷத்துல முதல் முறையா, நான் ஒரு மனைவி, ஒரு அம்மா மட்டும் இல்லாம, ஒரு பார்வைக்காக ஆசைப்படுற ஒரு பெண் மாதிரி உணர்ந்தேன்.

கவிதாவோட சாதாரண வார்த்தை: "நான் திருப்தியாக உணர்ந்தேன் டீ... ஒரு முழுமையான திருப்தி அடைந்த பெண் மாதிரி டீ."

ஒரு நாள்ல, அந்தப் பேச்சு என்னோட சரியான வளர்ப்புங்கிற எல்லாக் கோட்டையும் கலைச்சுடுச்சு. அவனை எனக்குப் பிடிக்கல. ஆனா, அவனோட பார்வை என்னை என்னென்னமோ பண்ணிடுச்சு. என் உடம்பு, எனக்கும் அதான் முழுமையாக திருப்தி கேட்கிற மாதிரி தோண வச்சுச்சு.

நான் அவனைப் பார்க்கச் சொல்லல, ஆனால் அவன் பார்த்தது என்னை ஏதோ பண்ணிடுச்சு அதனால எனக்கு சந்தோஷமா உணர்வு கொள்ள வச்சுடுச்சு. என் கூதிக்குள்ள ஏதோ இறுக்கிப் பிடிக்குற மாதிரி ஒரு உணர்வு வந்துச்சு.

இந்த உணர்வு எனக்குச் சுத்தமாப் பிடிக்கல. இது என் கல்யாணம், என் கலாச்சாரம், என் குடும்பம் எனக்குச் சொல்லிக் கொடுத்த எல்லாத்துக்கும் பண்ற துரோகம். நான் இதைக் கண்டிப்பா நிறுத்தணும். இது தப்பு.

இந்த யோசனையெல்லாம் முடிஞ்சு, நான் கார்த்திக்குக்காகக் காத்திருந்தேன்.

அவர் ராத்திரி 9:15-க்கு வந்தார். சோர்வா இருந்தார். "ஹே, பவி"ன்னு என் பேரை மட்டும் சொன்னார். என்னை நேராகக் கூடப் பார்க்கல. நேராக restroom போய் புத்துணர்ச்சி அடைந்து வந்தார்.

அப்புறம் அவருக்குச் சாப்பாடு கொடுத்தேன். அமைதியாவே சாப்பிட்டார். மணி கிட்டத்தட்ட பத்து ஆச்சு. நாங்க தூங்கத் தயாரானோம்.

படுக்கையறையில் அவர் பக்கத்துல படுத்தேன். அவருடைய கவனம் இன்னும் போன்ல தான் ஒட்டி இருந்துச்சு.

நான் மெதுவா என் கையை எடுத்து, அவர் நெஞ்சுக்குக் கீழ வச்சேன். நான் அவர்ட்ட மெதுவா கேட்டேன், "tired ah?"

அவர் போனை வெச்சுட்டு, ஒரு பெரிய, கனமான பெருமூச்சு விட்டார். அவர் கண்ணு mela பார்த்தது. "கொஞ்சம் சோர்வுதான், பவி. தூங்கணும். இந்த வாரத்துல நிறைய வேலை இருக்கு."

ரொம்ப சுலபமா அவர் என்னை நிராகரிச்சார். இந்த பாராமுகம் தான் என்னைக் கொல்லுது.

"சரி,"ன்னு முணுமுணுத்தேன். என் கையைத் திரும்ப எடுத்துக்கிட்டேன். பணிவான மனைவியா, செத்த மாதிரி நடிச்சேன்.

அவரைப் பார்க்காம திரும்பிப் படுத்துக்கிட்டேன். எனக்கு இன்னைக்கு நைட் என்னைக் கார்த்திக் ஓக்கணும் போல இருந்துச்சு, ஆனா அவர் தூங்கப் போனது, மன அழுத்தம் ஆச்சு, என்னடா வாழ்க்கையினு தோணுச்சு.

பிரகாஷோட பார்வை எனக்குள்ள ஒரு காம உணர்வை கிளப்பி இருந்துச்சு. ஆனா, இன்னைக்கு ராத்திரி அது எனக்குக் கோபத்தை மட்டும்தான் கொடுத்துச்சு. என் தொடையை இருக்கமா ஒண்ணா அழுத்திப் பிடிச்சேன். அந்தச் சூடான கிளர்ச்சியை அடக்க, அதை கட்டுப்படுத்த முயற்சி பண்ணினேன். "எல்லாத்துக்கும் காரணம் நான்தான், and நான்தான் அவனை ஊக்குவித்து பார்க்க வச்சது, so இனிமேல் அது வேண்டாம். அந்த லோ-கிளாஸ் ஆன ஆளை நான் ஊக்குவிக்க மாட்டேன்."

கடைசியில எல்லாத்தையும் கட்டுப்படுத்திட்டு, திருப்தி ஆகாத நிலைமையில தூங்கிட்டேன்.



மறுநாள், கார்த்திக் கிளம்பிட்டார். பையன் கிளம்பிட்டான். காலை 8:30-க்கு நான் தனியா இருந்தேன். இன்னும் நேத்து ராத்திரி அவர் என்ட வராத உணர்வு எனக்குள்ள இருந்துச்சு.

ஆனால் வழக்கமான வேலை ஆரம்பம் ஆச்சு, அதனால் காய்கறி வாங்கணும் இந்த வாரத்துக்கு. அதனால். நான் வேகமா உடுத்தினேன். முந்தானையை இறுக்கிப் பின் பண்ணினேன். இனிமேல் எந்தப் பார்வையும் இங்க தேவையில்லை. அந்தக் குப்பை விளையாட்டெல்லாம் போதும்ன்னு முடிவெடுத்தேன்.

வெளிய போறப்ப அவனைப் பார்க்கல, நல்லதுன்னு நினைச்சுட்டுப் போனேன். கடையில போய் வாங்கிட்டு வரப்ப, அங்க இருந்து ரொம்ப அதிகமா வாங்கிட்டு வந்துட்டேன். ரெண்டு பெரிய, கனமான பிளாஸ்டிக் கவர்கள். ஹேண்டில் என் கையில வெட்டுற அளவுக்கு வலிக்குது.

திரும்பி கேட் கிட்ட வந்தேன். பிரகாஷைப் பார்த்தேன், இவனைத் தவிர்க்கணும்னு நான் கண்டுக்காம போலாம்னு நினைச்சேன் ஆனால், அவன் தலையைத் தூக்கிப் பார்த்தான். அவன் பார்வை உடனே நான் கனமாத் தூக்கிட்டு இருந்த என் சோர்வான கைகள் மேல போச்சு. அப்புறம் ஹேண்டில் அழுத்திப் புடிச்ச என் மென்மையான உள்ளங்கை மேல போச்சு.

நான் அவனை கண்டுக்காம, கேட்டைத் தாண்டி, லிஃப்ட் பக்கம் பார்த்து நடக்க ஆரம்பிச்சேன். ஆனா, என்னால நடக்க முடியல. நான் நிக்க வேண்டியதா போச்சு. அந்த எடை ரொம்ப அதிகமா இருந்துச்சு. என் கைகள் நடுங்க ஆரம்பிச்சது.

பிரகாஷ் வேகமா எழுந்து நின்னான்.

"மேடம்," அவன் குரல் எப்பவும் இல்லாத ஒரு கனத்த தொனியில இருந்துச்சு. "குடுங்க, நான் கொண்டு போறேன்."

நான் தலையை ஆட்டினேன். என் குரல் உறுதியாகவும் இறுதியாகவும் இருந்துச்சு. "வேண்டாம். என்னால தூக்க முடியும்."

அவன் அங்கேயே நின்னுட்டான். அவன் கண்ணு என்னையே துருவிப் பார்த்தது, ஆனால் மறைத்து இருந்த உடம்புல எதுவும் தெரியல அவனுக்கு, அப்பவும், அவன் என்னையே முறைத்துப் பார்த்தான். ஆனால் நான் கண்டுக்கல, ஆனா அவன் கழுகு மாதிரி பார்த்துட்டு நின்னான்.

"மேடம், அது கனமா இருக்கு. நான் எடுத்துட்டுப் போறேன்."

"வேண்டாம்,"னு கத்தினேன். அவன்ட்ட கத்திட்டு நான் நடக்க ஆரம்பிச்சேன்.

நான் இன்னும் வேகமா நடந்தேன். என் கால் வலிச்சது. லிஃப்ட் பட்டனை சீக்கிரம் தொட்டுடணும். நான் ரொம்பப் பக்கத்துல போயிட்டேன்.

கிர்ர்ர்-ஈஈஈப்

கேட்கிறப்ப, எனக்கு உணர்வு ஆச்சு, ஏதோ ஆகப் போகுதுன்னு.

உருளைக்கிழங்கு போட்டிருந்த பிளாஸ்டிக் பை கிழிஞ்சுடுச்சு.

உருளைக்கிழங்குகள் எல்லாப் பக்கமும் தெறிச்சு ஓடுச்சு. தக்காளிச் சிதறி உருண்டுச்சு. கஷ்டப்பட்டு அவனைத் தவிர்த்து, தூக்கிட்டு வந்தது எல்லாமே அங்க நாசமா சிதறிப் போச்சு.

நான் அப்படியே சிலை மாதிரி என்ன பண்றதுன்னு தெரியாம நின்னேன். என் மொத்த உழைப்பும் சிதைஞ்சு போனதைப் பார்த்தேன்.

அப்போதான் நான் அதைக் கேட்டேன்: அவனோட செருப்புச் சத்தம். அவன் வேகமா ஓடி வந்தான். தரையில் சிதறின உருளைக்கிழங்கையும், என்னையையும் நோக்கி அவன் ஓடி வந்தான்.

[yazhiniram]

Part 6:

பக்கத்துல யாருமே இல்ல. அந்த லிஃப்டுக்கு வெளிய இருந்த இடம் மொத்தமா காலியா இருந்துச்சு. ஆனா, நான் ஒரு லூசு மாதிரி நின்னுட்டு, உருளைக்கிழங்கு உருள்றதையும், தக்காளி தெறிச்சு ஓடுறதையும் பாத்துட்டு இருந்தேன். ஒரு சில வினாடிக்கு எனக்கு என்ன பண்றதுன்னே தெரியல, உறைஞ்சு போய்ட்டேன்.

அப்பதான் அவனப் பார்த்தேன். பிரகாஷ் வேகமா ஓடி வந்தான், அவன் செருப்பு டைல்ஸ்ல சளக் சளக்னு சத்தம் போட்டுச்சு. ஒரு வார்த்தை கூட பேசல, ஆனா, உருளைக்கிழங்கை ஒன்னொன்னா பொறுக்க ஆரம்பிச்சான்—முதல்ல உருளைக்கிழங்கு, அப்புறம் தக்காளி. ஒவ்வொரு காயையும் எடுத்து லிஃப்ட் பக்கத்துல இருந்த பிளாஸ்டிக் சேர்ல வச்சான்.

அவன் அதப் பண்றதப் பாத்துதான் நான் கொஞ்சம் சகஜமானேன். நானும் தரையில சிதறிக் கிடந்த காய்கறிய எடுக்க ஆரம்பிச்சேன். எங்க மூச்சுச் சத்தமும், ஒரு தக்காளி உருண்டு போற மெல்லிய சத்தமும் தவிர, அந்த இடம் ரொம்ப அமைதியா இருந்துச்சு. அவன் முழங்கால் போட்டு, நான் குனிஞ்சு, ரெண்டு பேரும் பொறுக்குற வேலையில மும்முரமா இருந்தோம்.

எல்லாம் முடிஞ்சு போச்சு. ஒரே ஒரு தக்காளி மட்டும் சுவர் ஓரம் உருண்டுட்டு இருந்துச்சு. அத எடுக்க அவன் போனான். என் கால் பக்கத்துல ஒன்னு இருந்துச்சு, அத எடுக்க நானும் குனிஞ்சேன்.

அப்போதான், திடீர்னு முந்தானை லூஸ் ஆகுற மாதிரி தெரிஞ்சுச்சு. நான் குனியும்போது, என் சேலை முந்தானை தோள்ல இருந்து நழுவி, முலையோட குழி அகலமா தெரிஞ்சது. அத அட்ஜஸ்ட் பண்றதுக்கு முன்னாடி, நான் அவனப் பார்த்தேன். அவன் என் முலையத்தான் பாத்துட்டு இருந்தான். ஆரஞ்சு நிறத்துல இருந்த முலை மேலதான் அவனோட பார்வை.

ஆனா அவன் இன்னும் சுவர் ஓரத்துல குனிஞ்சபடிதான் இருந்தான். அந்த கடைசி தக்காளிய கையில வச்சிருந்தான்—ஆனா அவனோட கண்ணு இப்போ காய் மேல இல்ல. என் மேல. நேரடியா. என் ஜாக்கெட்டுக்குள்ள. என் காய் மேல. நான் மறுபடியும் உறைஞ்சு போய்ட்டேன். அவன் பார்வை ஒரு செகண்ட் கூட அசையல. ஒரு முழுசான, பச்சை (raw), நேரடியான பார்வை.

அப்பதான் அவன் எதப் பாக்குறான்னு எனக்கு உரைச்சுச்சு. நான் வேகமா முந்தானையை இழுத்து, உடம்ப மறைச்சு, நிமிர்ந்து நின்னுட்டேன். எனக்கு வெட்கமாப் போச்சு, நான் வேற பக்கத்தப் பார்த்தேன்.

அவனும் அமைதியா எழுந்து நின்னு, மெதுவா என் பக்கத்துல வந்தான். ஒரு வார்த்தை இல்ல, முகத்துல எந்த உணர்ச்சியும் இல்ல. கையில வச்சிருந்த கடைசி தக்காளியை அந்த சேர் மேல வச்சான்.

நான் தொண்டைய செருமிகிட்டு, மெதுவா, "தேங்க்ஸ்"னு சொன்னேன்.

அவன் தலைய ஆட்டினான். "நோ மேடம், பரவால்ல."

எல்லாக் காய்கறியும் சேர் மேல இருந்துச்சு—உருளைக்கிழங்கு ஒரு பக்கம், தக்காளி ஒரு பக்கம். கவர் இல்ல, ஒன்னும் இல்ல. அப்போ அவன் சொன்னான், "வெயிட் மேடம், நான் ஒரு கவர் எடுத்துட்டு வர்றேன்."

நான் பதில் சொல்றதுக்குள்ள, அவன் செக்யூரிட்டி கேபினுக்கு ஓடிப் போய், ரெண்டு சின்ன பாலித்தீன் கவர்களோட திரும்பி வந்தான். ஒன்ன என்கிட்ட குடுத்துட்டு, இன்னொன்ன அவன்கிட்ட வச்சுக்கிட்டான். அவன் உருளைக்கிழங்க ஃபில் பண்ண ஆரம்பிச்சான்; நான் தக்காளிய எடுத்தேன்.

மறுபடியும் குனிஞ்சேன், ஆனா இந்தத் தடவை முந்தானை கரெக்ட்டா இருக்கான்னு உறுதிப்படுத்திக்கிட்டேன். ரெண்டு பேரும் அமைதியா எடுத்து வச்சோம். பிளாஸ்டிக் cover குள்ள காய்கறி விழற சத்தம் மட்டும்தான் அங்க கேட்டுச்சு. ஆனா, எங்க கை ரொம்பப் பக்கத்துல இருந்துச்சு—ரொம்ப ரொம்பப் பக்கத்துல. ஒருதடவ, நான் தக்காளிய எடுத்து உள்ள போட முயற்சி பண்ணப்போ, அவன் கை வேற பக்கத்துல இருந்து வந்து என் கைய தொட்டுச்சு.

அது ஒரு செகண்ட் தான். ஆனா அந்தத் தொடுதல்... என் விரல்ல இருந்து ஒரு எலெக்ட்ரிக் ஷாக் நேரா என் நெஞ்சு வரைக்கும் ஏறுன மாதிரி இருந்துச்சு. அவன் கை சொரசொரன்னு, கெட்டியா இருந்துச்சு, நாள் பூரா வேலை செஞ்சதால இருக்கும். என் கை மெதுவா. அந்த வித்தியாசம் ரொம்பத் தெரிஞ்சுச்சு, எனக்கு கரண்ட் ஷாக் அடிச்ச மாதிரி ஆச்சு.

நான் உடனே கைய விலக்கிகிட்டேன், கவனிக்காத மாதிரி நடிச்சேன். ஆனா மறுபடியும், காய நிரப்பும்போது, எங்க விரல்கள் உரசின—திரும்பத் திரும்ப, சின்ன சின்ன எதிர்பாராத தொடுதல்கள். ஒவ்வொன்னும் சின்னதுதான், ஆனா ஒவ்வொன்னும் ரொம்ப கனமா இருந்துச்சு. எனக்குள்ள என் நெஞ்சு படபடனு ஜாஸ்தி அடிச்சுக்கிட்டு இருந்துச்சு.

கடைசியா, ரெண்டு கவரும் நிறைஞ்சுச்சு. நான் என் கவர இறுக்கமா முடிஞ்சேன், அவனும் அப்படித்தான் பண்ணான். நான் நிமிர்ந்து பாத்து, "மறுபடியும் தேங்க்ஸ்"னு சொன்னேன்.

அவன் மெதுவா சிரிச்சான். "பிரச்சனை இல்ல, மேடம்."

நான் ரியாக்ட் பண்றதுக்குள்ள, அவன் எனக்காக லிஃப்ட் பட்டனை அழுத்தினான். நான் என் கையில இருந்த கனமான ஒரு கவரக் கீழ வச்சுட்டு, இந்தத் தடவை முந்தானையை சரியா அட்ஜஸ்ட் பண்ணேன். லிஃப்ட் வந்துச்சு, 'டிங்' சத்தம் அந்த தாழ்வாரத்துல எதிரொலிச்சுச்சு.

நான் ஒவ்வொரு கையில ஒரு கவர் எடுத்துக்கிட்டேன், உள்ளே போகத் தயாரா. ஆனா மத்த ரெண்டு கவரையும் நான் எடுக்கிறதுக்குள்ள, அவன் எடுத்துக்கிட்டான்.

நான் மெதுவா சொன்னேன், "பரவால்ல, நான் தூக்கிட்டு போறேன்."

லிஃப்ட் கதவு திறக்க ஆரம்பிச்சது. அவன் தலைய ஆட்டினான். "வேண்டாம் மேடம், நான் ஹெல்ப் பண்றேன்."

அவன் அத உள்ள வச்சுட்டு கிளம்பிடுவான்னு நெனச்சேன், ஆனா அவன் எனக்குப் பின்னால உள்ளே வந்தான்.

நான் முதல்ல உள்ள நுழைஞ்சேன், அவன் என்னப் பின் தொடர்ந்தான். அவன் கண்ணு என் முதுகு மேல இருக்கிறத என்னால உணர முடிஞ்சுச்சு. ஒருவேள என் இடுப்புலயோ சூத்து மேலயோ இருக்கலாம். நான் திரும்ப நெனச்சேன், ஆனா நான் திரும்பல. அவன் வெறும் ஹெல்ப் தான் பண்றா,ன்னு என் மனச சமாதானப்படுத்திக்கிட்டேன்.

அவன் உள்ளே வந்தப்ப, அங்கேயே நிப்பான்னு நெனச்சேன், ஆனா நிக்கல. ஒரு மெல்லிய இரும்பு சத்தத்தோட கதவு பின்னாடி மூடிச்சு.

நான் மெதுவா திரும்பி, "இத இங்க வச்சுட்டுப் போங்க. நான் பாத்துக்கிறேன்"னு கேட்டேன்.

அவன் சொன்னான், "இல்ல மேடம், நான் மேல கொண்டு வந்து குடுக்குறேன்."

நான் லேசா நெத்திய சுழிச்சேன். "தேவை இல்ல, உங்களுக்கு கேட்ல வேலை இருக்கும்ல."

அவன் அமைதியா பதில் சொன்னான், "இன்னொரு செக்யூரிட்டி இருக்கான் மேடம். பரவால்ல."

அதுக்கப்புறம் என்ன சொல்றதுன்னு எனக்குத் தெரியல. நான் கவர இறுக்கமா பிடிச்சுக்கிட்டு, ஃப்ளோர் நம்பரையே பாத்துட்டு இருந்தேன்.

அவன் ஏழாம் நம்பர அழுத்தினான்.

நான் ஒரு தடவ அவனப் பாத்தேன். "என் ஃப்ளோர் உங்களுக்கு எப்படிக் தெரியும்?"

அவன் ஒரு சின்ன சிரிப்ப கொடுத்தான். "மேடம், இது என் வேலை—அப்பார்ட்மெண்ட்ல இருக்க எல்லாரப் பத்தியும் தெரிஞ்சுக்கறது."

இப்போ லிஃப்ட் கதவு மூடிடுச்சு.

திடீர்னு, எனக்கு உரைச்சுச்சு—

நான் இவன் கூட தனியா ட்ராவல் பண்ணப் போறேன்.

இப்போ நான் இந்த ஸ்டாக்கர் கூட தனியா மாட்டிக்கிட்டேன்.

[Rajsri111]

Wowww semaya poguthu

[Ammapasam]

Good update bro
Keep rocking