Adultery அவள் இதயத்தின் மொழி

[guruge2]

Pls update pannuenga bro

[Sura25]

Semma update bro,super ah irukku story next update kudunga bro..innum konjam hot ah

[yazhiniram]

Part 58:


நான் கிச்சனுக்குள்ள நின்னுக்கிட்டு இருந்தேன்.

கையில அந்த ஃப்ரிட்ஜ் வாட்டர் பாட்டில்.

அது ரொம்ப "ஜில்"லுனு, ஐஸ் கட்டி மாதிரி இருந்துச்சு.

பாட்டில் மேல இருந்த ஈரம்... என் உள்ளங்கையில "பசபச"ன்னு ஒட்டுச்சு.

ஒரு பெரிய பெருமூச்சு விட்டேன்.

"ஹ்ப்பா..."

என் நெஞ்சு "தடக்... தடக்..."னு அடிச்சுக்கிட்டே இருந்துச்சு.

எனக்கு நானே சொல்லிக்கிட்டேன்.

"பவித்ரா... பதறாத... ஏன் இப்படி நடுங்குற?"

"சும்மா தண்ணி குடுக்கத்தானே போற... இதுல என்ன இருக்கு?"

"அவன் பாவம்... தாகமா இருப்பான்... குடுத்துட்டு அனுப்பிடலாம்..."

ஆனா மனசு கேட்கல.

என் வீட்டு ஹால்ல... என் புருஷன் இல்லாத நேரத்துல... ஒரு அந்நிய மனுஷன் நிக்கிறான்.

அதுவும் கொஞ்ச நேரத்துக்கு முன்னாடி... படிக்கட்டுல என்னையத் தூக்கிக்கிட்டு வந்தவன்.

என் உடம்பைத் தொட்டவன்... ஆனா சுடிதார் மேல தான், டைரக்ட்டா இல்ல... இருந்தாலும் அவன் தொட்ட இடமெல்லாம் இன்னும் சூடா இருக்கிற மாதிரி ஒரு ஃபீலிங்.

நான் மெதுவாத் திரும்பினேன்.

கிச்சன் வாசப்படியைத் தாண்டி ஹாலுக்கு வந்தேன்.

அவன் அங்கேயேதான் நின்னான்.

நான் எங்க நிக்கச் சொன்னேனோ... அந்த இடத்துல இருந்து ஒரு அங்குலம் கூட நகரல.

வாசல்படிக்கு ஓரமா... சுவரோட சுவரா ஒடுங்கிப் போய் நின்னான்.

பார்க்கவே பாவமா இருந்துச்சு.

என் வீடு அவனுக்குப் பெருசாத் தெரிஞ்சிருக்கலாம்.

அந்த சோஃபா... டிவி... லைட்ஸ்... இதெல்லாம் பார்த்துட்டு, நாங்க ரொம்ப பெரிய பணக்காரங்க போலனு அவனுக்குத் தோணியிருக்கும் போல.

அதான் அப்படி கைகட்டி நிக்கிறான்.

தலையைக் குனிஞ்சுக்கிட்டு, தரையைப் பார்த்துக்கிட்டு நின்னான்.

ஆனா...

என் கால் சத்தம் கேட்டதும்... "சட்"னு நிமிர்ந்து பார்த்தான்.

என்னை பார்த்ததும் அவன் கண்கள்ல அப்படி ஒரு ஒளி.

என் மஞ்சள் சுடிதார்...

என் ஈரத் தலைமுடி...

என் கழுத்துல இருக்கிற அந்த மல்லிகைப்பூ...

எல்லாத்தையும் அவன் ஒரே பார்வையில அப்படியே முழுங்குற மாதிரி பார்த்தான்.

எனக்குக் கூச்சமா போச்சு.

வேகமாத் தலையைக் குனிஞ்சுக்கிட்டே அவன்கிட்ட போனேன்.

கிட்டப் போகப் போக... அவனோட வேர்வை வாசம் என் மூக்குல அடிச்சுச்சு.

அவன் சட்டை முழுக்கத் தொப்பல நனைஞ்சு உடம்போட ஒட்டிப் போயிருந்துச்சு.

முகம் களைப்பா, வாடிப் போய் இருந்துச்சு.

"இந்தா... தண்ணி..."

மெதுவாச் சொன்னேன்.

பாட்டிலை அவன்கிட்ட நீட்டினேன்.

அவன் அவசரமா, "தேங்க்ஸ் மேடம்..."னு சொல்லிக்கிட்டே கையை நீட்டினான்.

அவன் வாங்கும்போது... அவனும் பதட்டத்துல இருந்தான் போல...

அவன் விரல்கள்... என் விரல்கள் மேல பட்டுடுச்சு.

"சுர்ர்ர்..."

லேசாத்தான் பட்டுச்சு.

ஆனா அது ஒரு எலெக்ட்ரிக் ஷாக் அடிச்ச மாதிரி இருந்துச்சு.

அவனோட அந்தச் சொரசொரப்பான, சூடான விரல்கள்... என் ஜில்லுனு இருந்த விரல்கள் மேல உரசுனதும்...

என் வயித்தைக் கலக்குச்சு.

என் உடம்பு ஒரு நிமிஷம் சிலிர்த்து அடங்குச்சு.

எனக்குத் தூக்கி வாரிப் போட்டுச்சு.

'அய்யோ... மறுபடியும் தொட்டுட்டேனே...'

படிக்கட்டுல தொட்டது பத்தாதுன்னு இப்போவும்...

நான் உடனே கையை "சட்"னு எடுத்துக்கிட்டேன்.

முகத்துல எதையும் காட்டிக்கக் கூடாதுன்னு ரொம்ப முயற்சி பண்ணேன்.

ஆனா உள்ளுக்குள்ள உதறலா இருந்துச்சு.

அவனும் அதை உணர்ந்துட்டான்.

அந்தத் தொடுதல் அவனுக்கும் ஒரு ஷாக் கொடுத்திருக்கும்.

அவன் என்னைய ஒரு வினாடி பார்த்தான்.

அவன் கண்ணுல... "சாரி மேடம்... தெரியாம பட்டுடுச்சு"ங்கிற மாதிரி ஒரு பார்வை.

ஆனா அதுக்குள்ள... "ரொம்பச் சுகமா இருக்கு மேடம்"ங்கிற ஏக்கமும் ஒளிஞ்சிருந்துச்சு.

அவன் எதுவும் பேசல.

பாட்டிலைத் திறந்தான்.

"கடக்... முடக்..."னு மூடியைத் திருகினான்.

தலையை அண்ணாந்து, பாட்டிலை வாயில படாமத் தூக்கிப் பிடிச்சுக்கிட்டு குடிக்க ஆரம்பிச்சான்.

"க்ளக்... க்ளக்... க்ளக்..."

தண்ணி வேகமா அவன் தொண்டைக்குள்ள இறங்குச்சு.

அவன் கழுத்துல இருந்த அந்த எலும்பு.... தண்ணி குடிக்கும்போது மேலேயும் கீழேயும் ஏறி இறங்குறதை நான் பார்த்தேன்.

அவன் தாகமா குடிக்கிறதப் பார்க்கும்போது... ஏதோ ஒரு பச்சாதாபம் வந்துச்சு.

அவன் குடிக்கக் குடிக்க...

ஒரு துளித் தண்ணி அவன் வாய் ஓரமா வழிஞ்சு... அவன் தாடை வழியா இறங்கி... கழுத்துல ஓடுச்சு.

என் கண்ணு... என்னை அறியாமலே அவன் கழுத்துல இருந்து கீழே இறங்குச்சு.

அவன் மார்பு... அவன் வயிறு...

அப்புறம்...

அவன் இடுப்பு.

அவன் பேன்ட்.

எனக்குத் தூக்கி வாரிப் போட்டுச்சு.

"அய்யோ..."

மனசுக்குள்ள கத்தினேன்.

அவன் பேன்ட் ஜிப் பகுதியில... அந்தப் புடைப்பு...

அது இன்னும் குறையல, அப்படியே பெருசா புடைச்சுட்டு இருந்துச்சு.

படிக்கட்டுல நான் எதைத் தொட்டேனோ... எதை என் கையால தெரியாம பிடிச்சேனோ...

அது இன்னும் சாந்தமாகல.

அப்படியே வீங்கிப் போய்... அந்தத் துணியைக் கிழிச்சுக்கிட்டு வெளிய வரத் துடிக்கிற மாதிரி... விறைப்பா நின்னுச்சு.

'கடவுளே...'

இவ்ளோ நேரம் ஆச்சு... இன்னும் அது அடங்கலையா?

அவன் தண்ணி குடிக்கும்போது உடம்பு வளைஞ்சதால... அந்த வடிவம் இன்னும் தெளிவா, எடுப்பாத் தெரிஞ்சுச்சு.

அது ஒரு பெரிய மேடு மாதிரி... என் கண்ணை உறுத்துச்சு.

என் மூச்சு ஒரு செகண்ட் நின்னுடுச்சு.

என் அடிவயித்துல ஒரு சூடு பத்திக்கிச்சு.

"பாவி... என் வீட்ல நின்னுகிட்டு... இப்படி ஒரு கோலத்துல நிக்கிறானே..."

எனக்கு வெட்கமா இருந்துச்சு.

முகம் சூடாச்சு.

ஆனா கண்ணை எடுக்க முடியல.

'அது அவ்ளோ பெருசா?'

'நான் கையில பிடிச்சப்போ உணர்ந்த அந்தத் தடிமன்... இப்போ கண்ணு முன்னாடி சாட்சியா நிக்குதே...'

திடீர்னு...

தண்ணி குடிச்சுக்கிட்டே அவன் கண்ணு லேசா இறங்கிச்சு.

நான் எதைப் பார்க்குறேன்னு அவன் கவனிச்சுட்டான்.

தண்ணி குடிக்கிறத நிறுத்தல.

ஆனா அவன் கண்ணுல ஒரு மாற்றம்.

ஒரு திருட்டுத்தனமான பார்வை.

"பார்த்தீங்களா மேடம்... இது உங்களுக்காகத்தான் ஏங்கி நிக்குது... இது அடங்கவே மாட்டேங்குது..."னு சொல்ற மாதிரி ஒரு பார்வை.

எனக்கு "சுருக்"னு ஆச்சு.

மாட்டிக்கிட்டோம்.

நான் பதறிப்போய் உடனே பார்வையைத் திருப்பினேன்.

வேகமாத் தலையைத் திருப்பி, டிவியை பார்க்குற மாதிரி நடிச்சேன்.

நெஞ்சு படபடன்னு அடிச்சுச்சு.

"சீ... பவித்ரா... என்ன காரியம் பண்ண? அவன் மூஞ்சி முன்னாடியே அவனோட அந்த இடத்தைப் பார்த்துட்டியே..."

"சீச்சீ... இப்போ அவன் என்ன நெனப்பான்? இவளும் அதைத்தான் நோட்டம் விடுறான்னு நெனக்க மாட்டான்?"

எனக்குக் கூச்சமா, அசிங்கமா இருந்துச்சு.

இந்த சங்கடத்தை உடைக்க எதாவது பேசணும்.

எதாவது பேசி... நான் நார்மலா இருக்கேன்னு காட்டிக்கணும்.

இல்லன்னா அவன் தப்பா நினைச்சுடுவான்.

தொண்டையைக் கனைச்சுக்கிட்டேன்.

"ம்ம்..."

திரும்பி அவனைப் பார்த்தேன். இப்போ என் பார்வை அவன் முகத்துல மட்டும் தான் இருந்துச்சு. வேற எங்கேயும் பார்க்கல.

குரலை இயல்பா வெச்சுக்க ட்ரை பண்ணிக்கிட்டு கேட்டேன்.

"சோ... இப்போ பரவால்லையா? காய்ச்சல் எல்லாம் போயிடுச்சா?"

அவன் பாட்டிலைக் கீழே இறக்கினான்.

கையால வாயைத் துடைச்சுக்கிட்டான்.

"பரவால்ல மேடம்..."

குரல் மென்மையா வந்துச்சு.

"இப்போ தேவலாம் மேடம். காலையில இருந்ததை விட எவ்வளவோ பரவால்ல."

"ம்ம்... மருந்து மாத்திரை எல்லாம் போட்டீங்களா? சாப்பிட்டீங்களா?"

எதோ கடமைக்குக் கேட்டேன்.

"போட்டேன் மேடம். ஆனா..."

அவன் என்னை நேராப் பார்த்தான்.

குரலைத் தாழ்த்திச் சொன்னான்.

"உங்களைப் பார்த்ததும்தான் மேடம் தெம்பே வந்துச்சு... அந்தப் படிக்கட்டுல ஏறும்போது... எனக்குக் களைப்பே தெரியல."

அவன் டபுள் மீனிங்ல பேசுறான்.

மனசுக்குள்ள "ஜிவ்"வுனு இருந்துச்சு.

ஆனா நான் கண்டிப்பாப் பார்த்தேன்.

"நான் மருந்து பத்திக் கேட்டேன் பிரகாஷ். நீ சம்பந்தமே இல்லாம பேசுற."

அவன் லேசாச் சிரிச்சான். ஒரு அடக்கமான சிரிப்பு.

"சாரி மேடம்."

அப்போ திடீர்னு...

"ஙொய்ய்ய்..."னு ஒரு சத்தம்.

ஒரு கொசு.

எங்க தலைக்கு மேல சுத்திச்சு.

சாயங்கால நேரம். மெயின் டோர் வேற திறந்து கிடக்கு.

"சே... கொசுத் தொல்லை தாங்க முடியல..."

நான் முணுமுணுத்தேன்.

என் கண்ணு வாசற்படியைப் பார்த்துச்சு.

கதவு திறந்து கிடந்தது.

வெளிய இருட்டாயிடுச்சு. காரிடார்ல டியூப் லைட் வெளிச்சம் தெரிஞ்சுச்சு.

யாராவது அந்தப் பக்கம் போனா... லிஃப்ட்ல யாராவது வந்தா...

வீட்டுக்குள்ள ஒரு ஆம்பள நிக்கிறதப் பார்ப்பாங்க.

தப்பாப் பேசுவாங்க.

"கதவைச் சாத்தணும்."

மனசுல ஒரு பொறி தட்டிச்சு.

இது ஒரு சாதாரண விஷயம் தான். கொசு வராம இருக்க, யாரும் பார்க்காம இருக்கக் கதவைச் சாத்துறது வழக்கம்.

ஆனா...

இப்போ வீட்டுக்குள்ள நானும் அவனும் மட்டும் இருக்கோம்.

கதவைச் சாத்தினா...

நாங்க ரெண்டு பேரும் தனிமையில... பூட்டப்பட்ட வீட்டுக்குள்ள இருப்போம்.

அந்த எண்ணம் வந்ததும்... என் மனசுல ஒரு தயக்கம்.

"சாத்தலாமா? வேண்டாமா?"

"சாத்தினா... அது அவனுக்குத் தவறான சிக்னல் கொடுக்குமா? தைரியம் கொடுக்குமா?"

"இல்ல... திறந்து வெச்சா... யாராவது பார்த்துடுவாங்க. அது இன்னும் ஆபத்து."

பாதுகாப்பு உணர்வுதான் முக்கியம்.

நான் மெதுவா வாசலை நோக்கி நடந்தேன்.

பிரகாஷ் ஓரமா நின்னான். அவன் பார்வை என் மேலேயே இருந்துச்சு.

நான் கதவ்கிட்ட போனேன்.

வெளிய எட்டிப் பார்த்தேன். யாரும் இல்ல.

கதவைப் பிடிச்சு இழுத்தேன்.

"டக்..."

கதவு மூடுச்சு.

தாழ்ப்பாளைப் போட்டேன்.

"க்ளிக்..."

அந்தச் சத்தம்... அந்த அமைதியான ஹால்ல இடி மாதிரி கேட்டுச்சு.

இப்போ...

வெளி உலகத்துக்கும் எங்களுக்கும் இருந்த தொடர்பு கட் ஆயிடுச்சு.

இனிமே இந்த நாலு செவத்துக்குள்ள என்ன நடந்தாலும்... அது எங்க ரெண்டு பேருக்கு மட்டும்தான் தெரியும்.

அந்த உணர்வு... எனக்கு ஒரு விதமான பதட்டத்தையும்...

அதே சமயம் சொல்ல முடியாத ஒரு பயங்கரமான திரில்லையும் கொடுத்துச்சு.

நான் திரும்பினேன்.

கதவு மூடுன சத்தம் கேட்டதும்... பிரகாஷோட பார்வை இன்னும் கூர்மையாச்சு.

அவன் மனசுக்குள்ள என்ன ஓடுதுன்னு எனக்குத் தெரியும்.

"மேடம் கதவைச் சாத்திட்டாங்க... இப்போ நாங்க தனிமை..."

அவன் கண்கள்ல ஒரு ஒளி.

நான் அதை ரசிக்கலங்கிற மாதிரி... முகத்தை இயல்பா வெச்சுக்கிட்டு நடந்தேன்.

"கொசு உள்ள வந்துடும்... அதான்..."

நான் யாருக்கோ விளக்கம் சொல்ற மாதிரி முணுமுணுத்தேன். அவனுக்கா? இல்ல எனக்கா?

அவன்கிட்ட வந்து நின்னேன்.

"வேற என்ன? சாப்பிட்டீங்களா மதியம்?"

மறுபடியும் பேச்சை மாத்தினேன்.

"சாப்பிட்டேன் மேடம். நீங்க?"

அவன் பணிவா கேட்டான். இப்போ அவன் பார்வை தரையில இருந்துச்சு.

நான் கதவைச் சாத்தினதுக்கு மரியாதை கொடுக்கிற மாதிரி... அவன் கண்ணியமா நடந்துக்க முயற்சி பண்ணான்.

"ம்ம்... நானும் சாப்பிட்டேன்."

பொய் சொன்னேன். பசி வயித்தைக் கிள்ளிக்கிட்டு இருந்துச்சு.

"சரி... தண்ணி போதுமா? இன்னும் vera வேணுமா?"

"போதும் மேடம். ரொம்பத் தேங்க்ஸ். உயிர் பிழைச்ச மாதிரி இருக்கு."

அவன் பாட்டிலை மூடினான்.

"இந்தாங்க மேடம்..."

பாட்டிலை என்கிட்ட நீட்டினான்.

நான் கையை நீட்டினேன்.

பாட்டிலுக்குள்ள இன்னும் கொஞ்சம் தண்ணி மிச்சம் இருந்துச்சு.

அவன் நீட்டினான்... நான் வாங்கப் போனேன்...

எங்க கை மறுபடியும் உரசப் போற அந்த நொடில...

அவன் கை லேசா நடுங்குச்சா... இல்ல வேர்வையில வழுக்குச்சான்னு தெரியல...

இல்ல என்னையப் பார்த்துக்கிட்டே கவனச் சிதறல்ல விட்டானான்னு தெரியல...

பாட்டில் அவன் கையில இருந்து நழுவுச்சு.

"அய்யோ..."

என் கை படுறதுக்கு முன்னாடியே அது கீழே போச்சு.

"டொம்..."

பாட்டில் தரைல விழுந்துச்சு.

மூடி சரியா மூடல போல.

"சளக்..."

பாட்டில் உருண்டுச்சு.

உள்ள இருந்த தண்ணி... அந்த ஹால் டைல்ஸ் முழுக்க "சர சர"ன்னு பரவிச்சு.

ஒரு வினாடி நாங்க ரெண்டு பேருமே உறைஞ்சு போயிட்டோம்.

அந்த அமைதியான வீட்டுல... தண்ணி கொட்டுற சத்தம் மட்டும் கேட்டுச்சு.

எனக்கு அதிர்ச்சி.

"அச்சச்சோ..."

பிரகாஷ் பதறிப்போயிட்டான்.

அவன் முகம் வெளிறிப் போச்சு.

"அய்யோ... சாரி மேடம்... சாரி மேடம்..."

அவன் உடனே கீழே குனிஞ்சான்.

"தெரியாம விழுந்துடுச்சு... கை வழுக்கிடுச்சு... சாரி மேடம்..."

அவன் தரையில முட்டி போட்டு, அந்தப் பாட்டிலை எடுக்கப் போனான். கையாலயே தண்ணியைத் துடைக்க முயற்சி பண்ணான்.

அவன் அவ்ளோ பயப்படுறதப் பார்க்கும்போது... எனக்குக் கோவமே வரல.

மாறாக... ஒரு விதமான பரிதாபம் தான் வந்துச்சு.

அவன் எனக்காக அவ்ளோ பதறுறான். என் வீட்டை அசுத்தப் படுத்திட்டோமேன்னு பயப்படுறான்.

அந்தப் பாட்டில் உருண்டுகிட்டே சோஃபாக்கு அடியில போச்சு.

தண்ணி என் கால் வரைக்கும் வந்துச்சு.

அவன் என் கால்ல விழுற மாதிரி குனிஞ்சுக்கிட்டு இருந்தான்.

"சாரி மேடம்... துணி இருந்தா குடுங்க... நான் தொடச்சுடுறேன்... ப்ளீஸ் மேடம்..."

அவன் நிமிர்ந்து என்னைப் பார்த்தான்.

அவன் கண்கள்ல அவ்ளோ குற்ற உணர்ச்சி.

நான் அவனைப் பார்த்தேன்.

என் மனசுக்குள்ள ஒரு விசித்திரமான எண்ணம்.

'இவன் என் கால்டியில இருக்கான். நான் நினைச்சா இவனை என்ன வேணா பண்ணலாம்.'

'ஆனா... பாவம்...'

நான் குனிஞ்சு, அவன் தோளைத் தொடப் போனேன். ஆனா வேணாம்னு கையை இழுத்துக்கிட்டேன்.

"பரவால்ல பிரகாஷ்... விடு... ஒண்ணுமில்ல."

என் குரல் அவ்ளோ சாந்தமா இருந்துச்சு. எனக்கே ஆச்சரியம்.

வழக்கமா எதாவது சிந்தினாலே நான் கத்துவேன். ஆனா இப்போ?

"சாரி மேடம்... வீடு ஈரம் ஆயிடுச்சு..."

"தண்ணிதானே... காஞ்சுடும். நீ பதறாத."

நான் அவனைத் தடுத்து நிறுத்தினேன்.

"நீ அதை எடுக்க வேணாம். அப்படியே விடு."

"இல்ல மேடம்... நான்..."

"சொன்னா கேளு."

நான் நிமிர்ந்து நின்னேன்.

"நீ அங்கேயே நில்லு. நகரக்கூடாது."

அவனை ஒரு குழந்தையை அதட்டுற மாதிரி அதட்டினேன். ஆனா அதுல கோவம் இல்ல.

அவன் அப்படியே சிலையா நின்னான்.

"நான் போய் துணி எடுத்துட்டு வரேன். நானே தொடச்சுக்குறேன்."

"நீங்க எதுக்கு மேடம்? நான் பண்றேன்..."

"வேண்டாம். நீ ஓரமா நில்லு."

நான் அவனைத் தாண்டி நடந்தேன்.

யூட்டிலிட்டி ரூம் கிச்சனுக்குப் பக்கத்துல இருந்துச்சு.

நான் நடக்கும்போது... என் மனசுக்குள்ள ஒரு விதமான களிப்பு.

'வீட்டுக்குள்ள தண்ணி கொட்டிருச்சு... கதவு பூட்டியிருக்கு... ஒரு ஆம்பள நிக்கிறான்...'

'நாங்க ரெண்டு பேரும் தனியா இருக்கோம்...'

இந்தச் சூழ்நிலை... எதோ சினிமாவுல வர்ற மாதிரி இருந்துச்சு.

எனக்குள்ள ஒரு பயம் இருக்கணும். ஆனா இல்ல.

ஒரு தைரியம். ஒரு எதிர்பார்ப்பு.

என் சுடிதார் பேன்ட் தரையில லேசா உரசின சத்தம் கேட்டுச்சு.

நான் யூட்டிலிட்டி ரூமை நோக்கிப் போனேன்.

என் முதுகுக்குப் பின்னால... அவன் அங்கேயே நிக்கிறான்.

அவன் பார்வை என் பின்னழகை ரசிக்குதுன்னு எனக்குத் தெரியும்.

தண்ணி கொட்டுனதுல அவன் பதறினாலும்...

இப்போ நான் குனிஞ்சு, நிமிர்ந்து, நடந்து போற அழகை அவன் மிஸ் பண்ண மாட்டான்.

என் இடுப்பு அசையுறத... என் பின்னல் ஆடுறத... அவன் வெறிச்சுப் பார்த்துக்கிட்டு இருப்பான்.

எனக்குள்ள ஒரு சூடு பரவிச்சு.

படிக்கட்டுல அவன் என்னைத் தூக்கிட்டு வந்தப்போ இருந்த அந்த நெருக்கம்...

அவன் உடம்பு சூடு... அவன் மூச்சுக்காத்து...

எல்லாமே என் ஞாபகத்துக்கு வந்துச்சு.

இப்போ மறுபடியும் நாங்க தனிமையில இருக்கோம்.

நான் யூட்டிலிட்டி ரூம் வாசல்ல நின்னேன்.

உள்ளே ஒரு பழைய துடைக்கிற டவல் கிடந்துச்சு.

அதை எடுக்கக் குனிஞ்சேன்.

குனியும் போது... என் மனசு படபடன்னு அடிச்சுச்சு.

'அவன் என்ன பண்றான்? என்னைப் பார்க்குறானா? இல்ல தண்ணியைப் பார்க்குறானா?'

'நான் திரும்பிப் போனா... என்ன நடக்கும்?'

'அவன் எதாவது செய்வானா?'

'இல்ல... நான் எதாவது செய்யணுமா?'

ஒரு வினாடி... அந்த டவலைக் கையில எடுக்காமலே... அப்படியே நின்னேன்.

என் உடம்பு முழுக்க ஒரு விதமான போதை ஏறுன மாதிரி இருந்துச்சு.

இந்த விபத்து... தண்ணி கொட்டுனது...

இது எதோ நடக்கப் போறதுக்கான அறிகுறியா?

இல்ல எங்களை இன்னும் நெருக்கமாக்கப் போற சந்தர்ப்பமா?

நான் டவலைக் கையில எடுத்தேன்.

இறுக்கிப் பிடிச்சேன்.

திரும்பணும்.

அவன்கிட்ட போகணும்.

அந்த ஈரம்... அது வெறும் தரையில மட்டும் இல்ல...

என் மனசுக்குள்ளயும்... என் உடம்புக்குள்ளயும்... குறிப்பா என் கால்களுக்கு நடுவுலயும்... பரவிக்கிட்டு இருந்துச்சு.


Part 59:


யூட்டிலிட்டி ரூம்ல இருந்து அந்தப் பழைய துணியை கையில எடுத்துக்கிட்டேன்.

அது கொஞ்சம் மக்குன மாதிரி, வீட்டைத் துடைக்கிற அழுக்குத் துணி.

"ம்ம்... இதை வெச்சுத் தொடச்சுடலாம்..."

எனக்கு நானே முணுமுணுத்துக்கிட்டே திரும்பினேன்.

மெதுவா நடந்து ஹாலுக்கு வந்தேன்.

அவன்...

பிரகாஷ்...

நான் எங்க நிக்கச் சொன்னேனோ... அந்த மூலைலேயே சிலையா நின்னான்.

ஷோகேஸ் பக்கத்துல, செவுத்தோட செவுரா ஒட்டிப் போய்...

கையை முன்னாடி கட்டிக்கிட்டு... உடம்பை இறுக்கிக்கிட்டு... மூச்சை அடக்கிக்கிட்டு நிக்கிற மாதிரி இருந்துச்சு.

பாவம்...

நான் போன அந்த ஒரு நிமிஷத்துல... அவன் மூச்சு விட்டிருப்பானான்னு கூடத் தெரியல.

என்னை பார்த்ததும் அவன் கண்கள்ல ஒரு ஒளி.

"என் தேவதை வந்துட்டா..."ங்கிற மாதிரி ஒரு நிம்மதி அவன் முகத்துல தெரிஞ்சுச்சு.

நான் முகத்தை 'சீரியஸ்'ஸா வெச்சுக்கிட்டேன்.

அவனைக் கடந்து, அந்தத் தண்ணி கொட்டுன இடத்துக்குப் போனேன்.

தரை முழுக்கத் தண்ணி "சர சர"ன்னு பரவியிருந்துச்சு.

அந்தப் பாட்டில் உருண்டு போய் சோஃபாவுக்கு அடியில கிடந்துச்சு.

நான் குனிஞ்சு அதை எடுக்கணும்.

அப்புறம் தரையைத் துடைக்கணும்.

நான் குனிஞ்சா... என் துப்பட்டா?

அந்த மெரூன் கலர் துப்பட்டா... என் மார்பை மறைச்சுக்கிட்டு, நீளமாத் தொங்கிக்கிட்டு இருந்துச்சு.

"இப்போ குனிஞ்சா... இந்தத் துப்பட்டா தரையில படும்... நனைஞ்சுடும்..."

மனசுக்குள்ள ஒரு காரணம் ரெடி ஆச்சு.

ஆனா உண்மையிலேயே அதுதான் காரணமா?

இல்ல... என் மனசுக்குள்ள இருந்த அந்தச் சின்னக் கிறுக்கனா?

'இதை வெச்சுக்கிட்டு குனிஞ்சா... வேலை செய்ய கஷ்டம்.'

'அவன் அங்க நிக்கிறான்... அவன் கண்ணு என்னை மேயுது... அதுக்காக நனைச்சுக்க முடியுமா?'

ஒரு வினாடி யோசிச்சேன்.

அவன் என்னைப் பார்க்குறான். என் ஒவ்வொரு அசைவையும் கவனிக்கிறான்.

எனக்குள்ள ஒரு துணிச்சல் வந்துச்சு.

"ம்ம்... இது வேற குறுக்கால இருக்கு..."

யாருக்கோ சொல்ற மாதிரி சலிச்சுக்கிட்டே...

என் தோள்ல பின் பண்ணியிருந்த அந்தத் துப்பட்டாவை எடுத்தேன்.

"சட்"னு பின்னைக் கழட்டினேன்.

மெதுவா... அந்த மெரூன் துப்பட்டாவை என் உடம்புல இருந்து உருவினேன்.

அதை எடுக்கும்போது... என் கழுத்துல காத்துப்பட்ட மாதிரி ஒரு "ஜிலீர்" உணர்வு.

இப்போ...

என் மஞ்சள் சுடிதார் டாப் மட்டும் தான்.

உள்ளே போட்டிருந்த அந்த மெரூன் கலர் பிரா... அந்த மஞ்சள் துணிக்கு அடியில எடுப்பா... பட்டையாத் தெரிஞ்சுச்சு.

துப்பட்டா இல்லாததால... என் மார்பின் முழு வடிவமும்... அந்த வளைவுகளும்... இப்போ எந்த மறைப்பும் இல்லாம சுதந்திரமா இருந்துச்சு.

நான் அந்தத் துப்பட்டாவை மடிச்சு, பக்கத்துல இருந்த சோஃபா கைப்பிடி மேல வெச்சேன்.

"நனையாம இருக்கட்டும்..."

எனக்கு நானே சமாதானம் சொல்லிக்கிட்டேன்.

ஆனா எனக்குத் தெரியும்.

மூலையில நிக்கிற அந்த ஜோடி கண்கள்... இப்போ என்னைய எப்படிப் பார்க்கும்னு எனக்குத் தெரியும்.

நான் திரும்பல.

அவனைக் கவனிக்காத மாதிரி... சேலையை இடுப்புல இறுக்கிக்கிற மாதிரி... சுடிதார் டாப்ஸை லேசா இழுத்து விட்டுக்கிட்டேன்.

கீழே இழுக்கும்போது... அது என் மார்புல இன்னும் கொஞ்சம் இறுக்கமாப் பிடிச்சுக்கிச்சு.

"இதைச் சுத்தம் பண்ணிடலாம்..."

சொல்லிக்கிட்டே கீழே குனிஞ்சேன்.

என் கால்களை லேசா அகட்டி வெச்சு... இடுப்பை வளைச்சு... சோஃபாவுக்கு அடியில கையை விட்டேன்.

நான் குனிஞ்ச அந்த வேகம்...

என் சுடிதார் கழுத்து ... அது கொஞ்சம் அகலமான 'U' நெக்.

நான் முன்னாடி குனிஞ்சதும்... அந்தத் துணி லேசாத் தொங்கிச்சு.

முன்னாடி நிக்கிறவனுக்கு... அதாவது அந்தப் பக்கம் நிக்கிற பிரகாஷுக்கு...

அது ஒரு பெரிய ஜன்னல் திறந்த மாதிரி இருந்திருக்கும்.

என் கழுத்துக்குக் கீழே... அந்த மார்புப் பிளவு...

வெள்ளை நிறமா இருக்கிற அந்தப் பள்ளம்...

அந்த மெரூன் பிராவோட விளிம்பு...

எல்லாமே பளிச்சுனு தெரிஞ்சிருக்கும்.

நான் பாட்டிலை எட்டிப் பிடிச்சேன்.

அந்த வினாடி... அந்த அமைதியான ஹால்ல ஒரு சத்தம்.

"ஹ்ஹ்..."

ஒரு பலமான மூச்சுக்காத்து சத்தம்.

பிரகாஷ்.

அவன் அதிர்ச்சியில மூச்சை இழுத்திருக்கான்.

அவன் கண்ணு... என் முகத்தைப் பார்க்கல. தரையைப் பார்க்கல.

நேரா... அந்த இடைவெளிக்குள்ள... என் மார்புப் பகுதிக்குள்ள பூந்துடுச்சு.

அவன் வாய் லேசாப் பிளந்துச்சு.

அவன் எதிர்பார்த்திருக்க மாட்டான்.

மேடம் துப்பட்டாவைக் கழட்டி வெச்சுட்டு... இப்படித் தாராளமா குனிவாங்கன்னு அவன் கனவுல கூட நெனச்சிருக்க மாட்டான்.

அவன் கண்கள்ல... பசி.

ஒரு விதமான ஏக்கம். வெறி.

கூடவே... "ஐயோ... பார்க்கக் கூடாதே... ஆனா பார்க்காம இருக்க முடியலையே"ங்கிற ஒரு தவிப்பு.

அவனால கண்ணைத் திருப்ப முடியல. காந்தம் மாதிரி அவன் பார்வை அங்கேயே ஒட்டிக்கிச்சு.

நான் பாட்டிலை உருவி வெளிய எடுத்தேன்.

நிமிர்ந்தேன்.

துப்பட்டா இல்லாத என் மார்பு... குனிஞ்சு நிமிர்ந்த வேகத்துல லேசா குலுங்கி அடங்குச்சு.

அவன் முகம் சிவந்து போயிருந்துச்சு. வேர்வை இன்னும் அதிகமாச்சு.

அவன் தன்னிலை மறந்து... ஒரு அடி முன்னாடி வெச்சான்.

"மேடம்... நான்..."

அவன் குரல் நடுங்குச்சு. தொண்டை வறண்டு போயிருந்துச்சு.

"நான் பண்றேன் மேடம்... நீங்க எதுக்கு..."

அவன் கையை நீட்டினான்.

"வேண்டாம்..."

நான் குரலைக் கண்டிப்பா வெச்சேன்.

"நான் சுத்தம் பண்ணிக்குறேன். நீ அங்கேயே நில்லு."

அவன் தயங்கினான்.

எனக்கு இந்தப் பாட்டிலை எங்கயாவது வெக்கணும். தரையில வெச்சா உருளும். சோஃபால வெச்சா ஈரம் பட்டுடும்.

நான் அவனைப் பார்த்தேன்.

கையில இருந்த அந்த ஈரமான பாட்டிலை அவன்கிட்ட நீட்டினான்.

"இந்தா..."

"இதை அந்தச் சோஃபா ஓரத்துல... அந்த டீப்பாய் மேல வை."

குரல்ல அதிகாரம் இல்ல... ஆனா ஒரு உரிமை இருந்துச்சு.

ஒரு தேவதை தன்னோட பக்தன்கிட்ட, "இந்தா... இதைப் பிடிச்சுக்கோ"ன்னு சொல்ற மாதிரி ஒரு மென்மை.

அவன் அவசரமா கையை நீட்டினான்.

"சரிங்க மேடம்..."

பாட்டிலை வாங்கும் போது...

மறுபடியும்...

அவன் விரல்கள் என் விரல்கள் மேல உரசுச்சு.

இந்தத் தடவை ஈரம் கலந்த தொடுதல்.

ஜில்லுனு இருந்த அந்த பாட்டிலோட சேர்த்து... அவனோட சூடான விரல்கள் என் கை மேல பட்டதும்...

என் வயிறு "பக்"குனு ஆச்சு.

ஒரு வினாடி... அவன் என் கையை விடல. பாட்டிலைப் பிடிச்சானே தவிர... என் விரல்களை உரசுறதை நிறுத்தல.

அவன் கண்ணு என் கண்ணைச் சந்திச்சது.

அதுல ஆயிரம் கேள்விகள். ஆயிரம் கெஞ்சல்கள்.

"மேடம்... நீங்க வேணும்னேதான் பண்றீங்களா?"ன்னு கேட்குற மாதிரி ஒரு பார்வை.

நான் கையை உருவிக்கிட்டேன்.

"வை... அங்க வை..."

முகத்தைத் திருப்பிக்கிட்டேன். கன்னம் சூடாச்சு.

அவன் அந்தப் பாட்டிலை சோஃபா ஓரத்துல வெச்சான்.

நான் மறுபடியும் கீழே குனிஞ்சேன்.

கையில இருந்த துணியைத் தரையில போட்டேன்.

அந்தத் தண்ணியைத் துடைக்க ஆரம்பிச்சேன்.

முட்டி போடல.

குனிஞ்சு... இடுப்பை வளைச்சு... கையை நீட்டித் துடைச்சேன்.

நான் கையை முன்னாடி நீட்டித் துடைக்கும் போதெல்லாம்...

என் உடம்பு முன்னாடி போகும்.

அப்போ... துப்பட்டா இல்லாத என் மார்பகம்... அந்தச் சுடிதாருக்குள்ள "ஜிலு ஜிலு"ன்னு ஆடும்.

அது ஒரு இயற்கையான அசைவு. துடைக்கும்போது அப்படி ஆடுறது சகஜம்.

ஆனா அது பார்க்குறவனுக்கு எவ்ளோ பெரிய போதையா இருக்கும்னு எனக்குத் தெரியும்.

பிரகாஷ் மறுபடியும் அந்த மூலைக்குப் போய் நின்னான்.

ஆனா அவன் பார்வை...

ஒரு கழுகு மாதிரி என் மேலேயே வட்டமிட்டுச்சு.

நான் இடது பக்கம் துடைக்கும்போது... அவன் பார்வை இடது பக்கம் போச்சு.

நான் வலது பக்கம் சாயும்போது... அவன் பார்வை என் கூடவே வந்துச்சு.

ஒவ்வொரு தடவையும் நான் அழுத்தித் துடைக்கும்போது... என் உடம்புல ஏற்படுற அதிர்வை அவன் ரசிச்சான்.

என் கழுத்துல இருந்து வழிஞ்ச ஒரு சொட்டு வேர்வை... என் மார்புப் பிளவுக்குள்ள இறங்குறதை அவன் பார்த்திருப்பான்.

எனக்கு முதுகு தண்டுல ஒரு சிலிர்ப்பு ஓடுச்சு.

"பார்க்குறான்... இமைக்காம பார்க்குறான்..."

என் உடம்பு சூடாச்சு.

இந்தத் தனிமை... அவன் பார்வை... என் அரை குறை ஆடை...

எல்லாமே ஒரு மயக்கத்தைக் கொடுத்துச்சு.

திடீர்னு...

சும்மா எதார்த்தமாத் திரும்புற மாதிரி... தலையைத் திருப்பினேன்.

"சட்"னு அவனைப் பார்த்தேன்.

அவன் மாட்டிக்கிட்டான்.

அவன் கண்ணு... நேரா என் மார்பு மேல... அந்தத் திறந்த கழுத்து மேல நிலைச்சு நின்னுச்சு.

நான் அவனை முறைக்கல.

ஆனா என் பார்வையில ஒரு கேள்வி இருந்துச்சு.

புருவத்தை உயர்த்தினேன்.

"என்னடா பார்க்குற? அவ்ளோ ஆசையா?"

அமைதியான கேள்வி.

அவன் திடுக்கிட்டான்.

கரண்ட் ஷாக் அடிச்ச மாதிரி ஆடிப்போனான்.

உடனே தலையை "வெடுக்"குனு திருப்பினான்.

திடீர்னு அந்தப் பக்கம் இருந்த டிவி ஸ்டாண்டை எதோ ஆராய்ச்சி பண்ற மாதிரி பார்க்க ஆரம்பிச்சான்.

கழுத்துல நரம்பு புடைக்க... அவன் முழுங்குன எச்சில் சத்தம் எனக்கே கேட்டுச்சு.

"பாவம்..."

எனக்குச் சிரிப்பு வந்துச்சு.

ஆனா நான் சிரிக்கல. உதட்டைக் கடிச்சுக்கிட்டு அந்தச் சிரிப்பை உள்ளே தள்ளினேன்.

'ரசிடா... நல்லா ரசி...'

மனசுக்குள்ள ஒரு சின்னத் திமிர். ஒரு கர்வம்.

நான் மறுபடியும் வேலையைப் பார்க்க ஆரம்பிச்சேன்.

தரையெல்லாம் துடைச்சு முடிச்சேன். ஈரம் போயிடுச்சு.

"ஹ்ப்பா..."

மூச்சு விட்டுக்கிட்டே... எந்திரிக்க முயற்சி பண்ணேன்.

கையைத் தரையில ஊன்றி... மெதுவா நிமிர்ந்தேன்.

ஆனா...

அந்தத் தரை இன்னும் லேசா வழுக்கலா இருந்துச்சு. சோப்புத் தண்ணி இல்ல... வெறும் தண்ணிதான்... ஆனாலும் டைல்ஸ் வழுக்குச்சு.

நான் நிமிர்ந்த வேகத்துல...

என் வலது கால் "சர்ர்ர்"னு சறுக்குச்சு.

"அய்யோ..."

என் வாய்ல இருந்து ஒரு சின்ன அலறல்.

உடம்பு பேலன்ஸ் தவறிப் பின்னாடி சாய்ஞ்சுச்சு.

"மேடம்!"

பிரகாஷ் கத்தினான்.

அவன் எங்க நின்னான்... எப்படி வந்தான்னு தெரியல...

மின்னல் வேகத்துல என் பக்கத்துல வந்தான்.

"பார்த்து!"

அவன் கையை நீட்டி... என் தோளைப் பிடிக்க வந்தான்.

என்னை விழாமத் தாங்க.

ஆனா நான் சுதாரிச்சுக்கிட்டேன்.

பக்கத்துல இருந்த சோஃபாவை கெட்டியாப் பிடிச்சுக்கிட்டு... விழாம நின்னுட்டேன்.

"பரவால்ல... நான் ஓகே..."

சொல்லிக்கிட்டே நிமிர்ந்தேன்.

ஆனா...

அவன் வேகமா ஓடி வந்தான்ல...

அவன் கால்... அந்த ஈரமான தரையில பட்டுச்சு.

அவன் எதிர்பாக்கல.

"வழுக்குது..."

அவன் கால் "சரக்"குனு சறுக்குச்சு.

அவன் உடம்பு முன்னாடி பாய்ஞ்சுச்சு.

என்னை நோக்கி.

"ஏய்..."

நான் அலறினேன்.

அவன் என் மேல விழுந்துடுவானோன்னு பயந்து... நான் சட்டுனு பின்னாடி நகர்ந்தேன்.

"தொம்..."

அவன் என் கால்டியில... எனக்கு மிக அருகில...

குப்புற விழுந்தான்.

அவன் கைகள் தரையில ஊன்றி... அவன் முகம் என் காலுக்கு ரொம்பப் பக்கத்துல வந்து நின்னுச்சு.

அவன் முழங்கால் தரையில இடிச்ச சத்தம் கேட்டுச்சு.

ஒரு வினாடி... எல்லாமே ஸ்தம்பிச்சுப் போச்சு.

அவன்... என் கால்டியில... மண்டியிட்டு விழுந்த மாதிரி கிடக்கான்.

நான் மூச்சு இரைக்க... அவன் தலைக்கு மேல நிக்கிறேன்.

என் சுடிதார் பேன்ட் அவன் மூக்குக்கு நேரா இருக்கு.

என் துப்பட்டா இல்லாத மார்பு... அவன் குனிஞ்சு நிமிர்ந்தா நேராப் பார்க்குற தூரத்துல இருக்கு.

அந்த ஹால் முழுக்க... ஒரு பயங்கரமான அமைதி.

அவனோட கனமான மூச்சுக்காத்து என் கால்ல பட்டுச்சு.

அவன் மெதுவாத் தலையைத் தூக்கினான்.

அவன் கண்கள்ல... வலி... வெட்கம்... அப்புறம்...

என்னைக் கிட்டத்துல பார்க்குற அந்தத் தவிப்பு.

எங்க ரெண்டு பேருக்குள்ளயும்... ஒரு மின்னல் வெட்டுச்சு.

[Sura25]

Bro super update hot and smooth ah pothu bro story,next update kudunga bro innum konjam ? haa

[Senharry]

அருமை இதுக்கே பிரகாஷ் கு மூடு ஏறிருக்கும்
இன்னும் என்ன நடக்க போகுதோ

[yazhiniram]

Part 60:


"தொம்..."

அவன் விழுந்த சத்தம் அந்த ஹால்ல எதிரொலிச்சுச்சு.

"அய்யோ..."

அவன் வாய்ல இருந்து வந்த அந்த அலறல்...

அது வலியில வந்த சத்தம் மாதிரி இல்ல.

திடீர்னு கால் வழுக்குனதுல, என்ன நடக்குதுன்னே தெரியாம, ஒரு சின்னப் பையன் பயத்துல கத்துற மாதிரி இருந்துச்சு.

அவன் விழுந்த விதம்...

ரெண்டு கையையும் காத்துல ஆட்டிக்கிட்டு...

கால் ரெண்டும் அந்தத் தண்ணியில "சர்ர்ர்"னு ஸ்கேட்டிங் போற மாதிரி வழுக்கிக்கிட்டு...

முகத்தை ஒரு மாதிரி அஷ்டகோணலா வெச்சுக்கிட்டு...

குப்புற விழுந்தான்.

அதைப் பார்த்த அந்த ஒரு வினாடி...

எனக்குள்ள இருந்த பதட்டம் எல்லாம் போயி...

ஒரு பயங்கரமான சிரிப்பு பொத்துக்கிட்டு வந்துச்சு.

"பக்"குனு சிரிச்சிடப் போனேன்.

ஆனா உடனே சுதாரிச்சுக்கிட்டேன்.

"சிரிக்கக் கூடாது பவித்ரா... பாவம்... விழுந்துட்டான்..."

நான் என் உதட்டை உள்ளிழுத்து, பல்லால நறுக்குனு கடிச்சுக்கிட்டேன்.

என் கன்னம் ரெண்டும் காத்து ஊதுன மாதிரி உப்பிப் போச்சு.

சிரிப்பை அடக்க முடியாம என் உடம்பு லேசா குலுங்குச்சு.

அவன் விழுந்து கிடக்குற அந்த போஸ் (pose)...

ஒரு தவளைத் தாவி விழுந்த மாதிரி... கையைக் காலைப் பரப்பிட்டு...

ஐயோ... எனக்குச் சிரிப்பு தாங்கல.

வயிறு வலிக்குது.

ஆனா நான் சிரிக்கல.

சிரிச்சா அவன் அவமானப்பட்டுப் போயிடுவான். முகம் சுருங்கிடும்.

எனக்காகத் தானே ஓடி வந்தான்...

என்னைத் தாங்கத் தானே வந்தான்...

பாவம்.

மனசுக்குள்ள ஒரு குற்ற உணர்ச்சி "சுருக்"னு குத்துச்சு.

"லூசுப் பையன்... ஹீரோ மாதிரி காப்பாத்த வந்தான்... இப்போ ஜோக்கர் மாதிரி விழுந்து கிடக்கான்."

நான் வேகமா குனிஞ்சேன்.

அவன் இன்னும் தரையில, அந்த ஈரம் சொட்டுற டைல்ஸ் மேல, முழங்கையை ஊன்றி எந்திரிக்க முடியாமத் தவிச்சுக்கிட்டு இருந்தான்.

முகம் முழுக்க அசடு வழிஞ்சுச்சு.

என்னை நிமிர்ந்து பார்த்தான்.

அவன் கண்ணுல... "அய்யோ மேடம் முன்னாடி இப்படி 'பொத்'துனு விழுந்துட்டோமே"ங்கிற அசிங்கம் தெரிஞ்சுச்சு.

"எந்திரி..."

என் குரல் கனிவா, ஆனா சிரிப்பை அடக்கின நடுக்கத்தோட வந்துச்சு.

நான் என் வலது கையை அவன்கிட்ட நீட்டினேன்.

அவன் தயங்கினான்.

என்னைத் தொடலாமா வேண்டாமான்னு ஒரு பயம்.

"பரவால்ல... பிடி..."

நான் கண்ணால சைகை பண்ணேன்.

அவன் மெதுவாத் தன் கையை உயர்த்தினான்.

அவனோட அந்த முரட்டு கை... சொரசொரப்பான உள்ளங்கை...

என் மென்மையான உள்ளங்கைக்குள்ள வந்துச்சு.

அவன் கை நல்ல சூடா இருந்துச்சு.

என் கை ஜில்லுனு இருந்துச்சு.

நான் அவனோட விரல்களை இறுக்கிப் பிடிச்சு, மேல் நோக்கி இழுத்தேன்.

"ம்ம்ம்..."

அவன் என் பிடியைப் பிடிச்சுக்கிட்டு, மெதுவா எழுந்தான்.

கால் இன்னும் லேசா நடுங்குச்சு. வழுக்குன அதிர்ச்சி போகல போல.

அவன் நிமிர்ந்து நின்னதும், அவனோட மூச்சுக்காத்து என் முகத்துல படுற தூரம்.

நான் கையை டக்குனு விட்டேன்.

"கவனமா இருக்க மாட்டியா? ஏன் இப்படி அவசரப்படுற?"

லேசா அதட்டுனேன். ஆனா அதுல கோவம் இல்ல. ஒரு செல்லக் கண்டிப்புதான் இருந்துச்சு.

"சாரி மேடம்... வழுக்கிடுச்சு... கவனிக்கல..."

தலையைச் சொறிஞ்சான்.

"சரி... போய் அந்தச் சோஃபாவுல உக்காரு."

நான் சோஃபாவைக் கை நீட்டிக் காட்டினேன்.

"பரவால்ல மேடம்... நான் நிக்கிறேன்..."

"சொன்னா கேளு பிரகாஷ். கால் வலிக்கும். போய் உக்காரு."

ஒரு சின்னப் பையனை அதட்டுற மாதிரி அதட்டுனேன்.

அவன் மறுபடியும் தயங்கித் தயங்கி, அந்தச் சோஃபா ஓரத்துல போய், கூனிக்குறுகி உக்காந்தான்.

ஒரு பெரிய மனுஷன்... என் முன்னாடி சின்னப் பையன் மாதிரி ஒடுங்கி உக்காந்திருக்கான்.

அவன் சட்டை, பேன்ட் எல்லாம் லேசா ஈரம் பட்டிருந்துச்சு.

"இரு... நான் துடைக்கத் துணி எடுத்துட்டு வரேன்."

நான் பெட்ரூமை நோக்கி நடந்தேன்.

நடக்கும்போது... என் உதட்டுல இருந்த அந்தப் புன்னகையை என்னால அடக்கவே முடியல.

"எப்படி விழுந்தான் பார்த்தியா..."

மனசுக்குள்ள அந்தக்காட்சி மறுபடியும் ஓடுச்சு.

சிரிப்பு முட்டிக்கிட்டு வந்துச்சு.

பெட்ரூம்க்குள்ள போய், கபோர்டைத் திறந்தேன்.

ஒரு நல்ல, சுத்தமான டவலை எடுத்தேன்.

திரும்பும்போது கண்ணாடில என்னையப் பார்த்தேன்.

என் முகம்... அதுல ஒரு பிரகாசம் இருந்துச்சு.

ஒரு அந்நியன்... என் வீட்டு ஹால்ல... என் சோஃபாவுல உக்காந்திருக்கான்.

இது தப்பு.

ஆனா... இதுல ஏதோ ஒரு த்ரில் இருக்கு.

"பாவம்... ரொம்ப அசிங்கப்பட்டுப் போயிட்டான்... அவனைக் கொஞ்சம் நார்மல் ஆக்கணும்."

நான் டவலை எடுத்துக்கிட்டு ஹாலுக்கு வந்தேன்.

அவன் இன்னும் அதே இடத்துல, கையைக்கட்டி, தரையைப் பார்த்துக்கிட்டு உக்காந்திருந்தான்.

என்னை பார்த்ததும் அவசரமா எந்திரிக்கப் போனான்.

"உக்காரு... உக்காரு..."

நான் கையமர்த்தினேன்.

அவன்கிட்ட போய், அந்த டவலை நீட்டினேன்.

"இந்தா... முகம், கை காலெல்லாம் தொடச்சுக்கோ."

அவன் வாங்கினான்.

"தேங்க்ஸ் மேடம்..."

அவன் முகத்தைத் துடைக்கும்போது, நான் அவனைப் பார்த்தேன்.

அவன் முகம் இன்னும் இறுக்கமா, வெட்கம் கலந்த அவமானத்துல இருக்கிற மாதிரி இருந்துச்சு.

'பாவம்... நம்ம முன்னாடி விழுந்தத அவனால ஜீரணிக்க முடியல போல...'

அவன்கிட்ட கொஞ்சம் நார்மலா பேசினா, அவனும் கொஞ்சம் நார்மல் மோடுக்கு வருவான்னு தோணுச்சு.

அதான் அவனைப் பார்த்து... கொஞ்சம் ஃப்ரீயா பேசலாம்னு பேச்சை ஆரம்பிச்சேன்.

"என்ன பிரகாஷ்... பெரிய ஹீரோ மாதிரி ஓடி வந்த..."

நான் லேசாச் சிரிச்சுக்கிட்டே கேட்டேன்.

அவன் டவலை முகத்துல இருந்து எடுத்தான். என்னைப் பார்த்தான்.

"என்னைக் காப்பாத்த வந்தியா... இல்ல நீயும் என் கூடச் சேர்ந்து வழுக்கி விழ வந்தியா?"

நான் எதார்த்தமா, ஒரு ஃப்ரெண்ட் கிட்ட கேக்குற மாதிரி கேட்டேன்.

என் குரல்ல இருந்த அந்தச் சிரிப்பு... அவனுக்கு ஒரு தைரியத்தைக் கொடுத்துச்சு.

அவன் வெட்கத்தோட சிரிச்சான்.

"இல்ல மேடம்... நீங்க விழுந்துடுவீங்கன்னு பயந்துட்டேன்... அதான் வேகம்..."

"வேகமா? வேகமா வந்தா இப்படித்தான்... 'தொம்'னு விழுந்து கிடக்கணும்."

நான் அவன் விழுந்த சத்தத்தை இமிடேட் (imitate) பண்ணி, கண்ணை உருட்டிக் காட்டினேன்.

"அய்யோன்னு கத்தினியே ஒரு கத்து... எனக்குச் சிரிப்பை அடக்கவே முடியல தெரியுமா?"

நான் லேசாச் சிரிச்சேன்.

அவன் முகத்துல ஒரு விதமான வெட்கம் கலந்த சந்தோஷம்.

'மேடம் நம்மளத் திட்டல... நம்ம கூடச் சேர்ந்து சிரிக்கிறாங்க...' அப்படிங்கிற சந்தோஷம்.

அவன் தலையைக் குனிஞ்சுக்கிட்டு, ஒரு அசட்டுச் சிரிப்போட, "ஆமா மேடம்... மானமே போச்சு..."ன்னு முணுமுணுத்தான்.

"பரவால்ல விடு... யாரும் பார்க்கல. நான் மட்டும்தானே பார்த்தேன்."

நான் சொன்ன அந்த வார்த்தை... 'நான் மட்டும்தானே பார்த்தேன்'...

அது அவனுக்கு ஒரு நெருக்கத்தைக் கொடுத்திருக்கும்.

அவன் மெதுவா நிமிர்ந்து என்னைப் பார்த்தான்.

அவன் கண்கள்ல... "நீங்க பார்த்தா பரவால்ல மேடம்... எனக்குச் சந்தோஷம் தான்"ங்கிற மாதிரி ஒரு அர்த்தம்.

"சரி... ரிலாக்ஸ்."

நான் பேச்சை முடிச்சேன்.

"மிச்சத் தண்ணியை நான் தொடச்சுடுறேன். நீ ரெஸ்ட் எடு."

நான் திரும்பவும் கீழே குனிஞ்சேன்.

கையில இருந்த அந்தப் பழைய துணியை வெச்சு, தரையில இருந்த தண்ணியைத் ஒத்தி எடுக்க ஆரம்பிச்சேன்.

என் மஞ்சள் சுடிதார்... அது கழுத்து கொஞ்சம் அகலமானது.

துப்பட்டா சோஃபா மேலேயேதான் இருந்துச்சு.

நான் குனிஞ்சதும்...

என் சுடிதார் கழுத்து லேசாத் தொங்கிச்சு.

முன்னாடி கொஞ்சம் இடைவெளி விழுந்துச்சு.

எனக்குத் தெரியும்.

அந்த சோஃபாவுல உக்காந்திருக்கிறவன் கண்ணு எங்க இருக்கும்னு எனக்குத் தெரியும்.

அவன் பார்வை...

காந்தம் மாதிரி என் மேல ஒட்டிக்கிச்சு.

நான் குனிஞ்சு, கையை நீட்டித் துடைக்கும்போது...

என் முலை அந்தத் துணிக்குள்ள அசையுறது... முன்னாடி வந்து விழறது...

எல்லாத்தையும் அவன் இமைக்காம பார்க்குறான்னு என் முதுகுத் தண்டு சொல்லுச்சு.

அவன் மூச்சுக்காத்து சத்தம் கொஞ்சம் நிதானமாச்சு.

ஆனா ஆழமாச்சு.

அவனால வேற எதையும் பார்க்க முடியல.

நான் நிமிர்ந்து அவனைப் பார்க்கல.

ஆனா அவன் பார்வை என் மார்புப் பிளவுக்குள்ள பூந்து விளையாடுறதை என்னால உணர முடிஞ்சுச்சு.

என் உடம்பு சூடாச்சு.

ஒரு விதமான கூச்சம் மார்புல பரவிச்சு.

நான் வேணும்னே... கொஞ்சம் அதிகமா குனிஞ்சேன்.

துடைக்கிற மாதிரி... கையை நல்லா நீட்டினேன்.

அப்போ கழுத்து இன்னும் கொஞ்சம் விரிஞ்சு கொடுக்கும்னு எனக்குத் தெரியும்.

'பாருடா... நல்லா பாரு...'

'நீ விழுந்த அசிங்கத்தை மறக்க... இதுதான் உனக்கு மருந்து...'

மனசுக்குள்ள ஒரு சின்னக் குறும்பு.

திடீர்னு...

சும்மா எதார்த்தமாத் திரும்புற மாதிரி... தலையைத் திருப்பினேன்.

"சட்"னு அவனைப் பார்த்தேன்.

அவன் மாட்டிக்கிட்டான்.

அவன் கண்ணு... நேரா என் நெஞ்சு மேலதான்... அந்தத் திறந்த கழுத்து மேல நிலைச்சு நின்னுச்சு.

நான் அவனை முறைக்கல.

ஆனா என் பார்வையில ஒரு கேள்வி இருந்துச்சு.

புருவத்தை உயர்த்தினேன்.

"என்னடா பார்க்குற? அவ்ளோ ஆசையா?"

அமைதியான கேள்வி.

அவன் திடுக்கிட்டான்.

கரண்ட் ஷாக் அடிச்ச மாதிரி ஆடிப்போனான்.

உடனே தலையை "வெடுக்"குனு திருப்பினான்.

திடீர்னு அந்தப் பக்கம் இருந்த டிவி ஸ்டாண்டை எதோ ஆராய்ச்சி பண்ற மாதிரி உத்து உத்துப் பார்க்க ஆரம்பிச்சான்.

"நான் ஒண்ணுமே பார்க்கலையே"ங்கிற மாதிரி ஒரு நடிப்பு.

கழுத்துல நரம்பு புடைக்க... அவன் முழுங்குன எச்சில் சத்தம் எனக்கே கேட்டுச்சு.

"பாவம்..."

எனக்குச் சிரிப்பு வந்துச்சு.

ஆனா நான் சிரிக்கல. உதட்டைக் கடிச்சுக்கிட்டு அந்தச் சிரிப்பை உள்ளே தள்ளினேன்.

'ரசிடா... நல்லா ரசி...'

மனசுக்குள்ள ஒரு சின்னத் திமிர்.

மறுபடியும் அவனைப் பார்த்தேன்.

இந்தத் தடவை... என் உதட்டு ஓரத்துல ஒரு சின்னப் புன்னகையை மட்டும் ஒட்ட வெச்சுக்கிட்டேன்.

அது அவனுக்கு ஒரு சிக்னல்.

"நான் கோவப்படல... ஆனா நீ பாக்குறது எனக்குத் தெரியும்... பரவால்ல பாரு..."

அது அவனுக்குத் தைரியத்தைக் கொடுத்துச்சு போல.

அவன் மறுபடியும் மெதுவாத் தலையைத் திருப்பினான்.

இந்தத் தடவை அவன் பார்வை இன்னும் துணிச்சலா இருந்துச்சு.

நான் துடைக்கத் துடைக்க... என் உடம்பு அசையுறதை அவன் ரசிச்சான்.

முதலாவது என் முலை... அப்புறம் என் கை அசைவு... அப்புறம் என் இடுப்பு...

தண்ணி சோஃபாவுக்கு அந்தப் பக்கம் போயிருந்துச்சு.

நான் எழும்பி, அந்தப் பக்கம் போகணும்.

நான் மெதுவா முழங்கால் போட்டு நகர்ந்தேன்.

வேணும்னே...

அவனுக்கு முதுகு காட்டித் திரும்பினேன்.

இப்போ நான் அவனுக்கு எதிர்த்திசையில குனிஞ்சு துடைக்கிறேன்.

என் பின்பக்கம்... என் அகலமான இடுப்பு... என் பெரிய பின்னழகு... அதான் என் சூத்து...

எல்லாமே அவனுக்கு நேரா இருந்துச்சு.

சோஃபாவுல உக்காந்திருக்கிற அவனுக்கு... இது ஒரு முழுமையான காட்சி (View).

நான் குனிஞ்சு துடைக்கும்போது...

என் சுடிதார் பேன்ட் என் சூத்த இருக்கிப் பிடிச்சிருக்கும்.

ஒவ்வொரு தடவையும் நான் கையை ஆட்டும்போது... என் இடுப்பு லேசா ஆடும்.

"வலது... இடது... வலது... இடது..."

அது அவனுக்கு எவ்ளோ பெரிய போதையா இருக்கும்?

எனக்குத் தெரியும்... அவன் கண்ணு இப்போ என் சூத்து மேலதான் நிலைச்சு நிக்குதுன்னு.

என் இடுப்புல ஒரு சூடு பரவிச்சு.

அவன் பார்வை படுற இடமெல்லாம் நெருப்பு பத்த வைக்கிற மாதிரி இருந்துச்சு.

"என்னடி பவித்ரா பண்ற? இது சரியா?"

"ஒரு அந்நியன் முன்னாடி... இப்படி குனிஞ்சு நிக்குறியே..."

மனசாட்சி இடிச்சுச்சு.

"ஆனா... யாரு பார்க்கப் போறா? அவனுக்கு இது பிடிச்சிருக்கு... எனக்கும்..."

"எனக்கும் பிடிச்சிருக்கு..."

அந்த உண்மையை ஒத்துக்க மனசு கூசுச்சு.

நான் மெதுவா, நளினமா அசைஞ்சு துடைச்சேன்.

எந்தப் பக்கம் திரும்பினாலும் அவன் பார்வை என்னைத் தொடருது.

அறையில ஒரு பயங்கரமான அமைதி.

அவன் மூச்சு விடுற சத்தம் மட்டும் தான்.

அவன் கண்கள் விரிஞ்சு... என்னையே முழுங்குற மாதிரி பார்க்குறான்னு எனக்குத் தோணுச்சு.

அவன் சீட் நுனியில உக்காந்திருப்பான்.

வேர்வை வழியும்.

தண்ணி எல்லாம் துடைச்சு முடிச்சேன்.

"ஹ்ப்பா..."

மெதுவா எழுந்தேன்.

இடுப்புல கை வெச்சுக்கிட்டு, ஒரு நிமிஷம் நின்னேன்.

அவன் என்னை கீழிருந்து மேல வரைக்கும் ஒரு ஸ்கேன் பண்ணான்.

நான் சோஃபா மேல இருந்த துப்பட்டாவை எடுத்தேன்.

அதை என் மார்பு மேல போட்டுக்கிட்டேன்.

ஆனா அதை சரியாப் பின் பண்ணல. சும்மா கழுத்துல தொங்க விட்டேன்.

ஸ்விட்ச் போர்டுக்குப் போய், ஃபேன் ஸ்விட்சைப் போட்டேன்.

"விர்ர்ர்..."னு ஃபேன் சுத்த ஆரம்பிச்சுச்சு.

"தரை காயட்டும்..."

சும்மா ஒரு வார்த்தை சொன்னேன்.

கையில இருந்த அந்த அழுக்குத் துணியை எடுத்துக்கிட்டு...

"நான் இதை வெச்சுட்டு வர்றேன்..."

சொல்லிக்கிட்டே யூட்டிலிட்டி ரூமை நோக்கி நடந்தேன்.

நான் நடக்கும்போது...

அவன் பார்வை என் முதுகைத் துளைச்சுக்கிட்டு வர்றதை என்னால உணர முடிஞ்சுச்சு.

என் பின்னல் ஆடுறதை... என் இடுப்பு அசையுறதை...

அவன் ஒவ்வொரு அடியையும் ரசிச்சுப் பார்க்குறான்.

என் இதயம் படபடன்னு அடிச்சுச்சு.

இந்த அமைதி... இந்தத் தனிமை... இந்த நெருக்கம்...

இது எங்க போய் முடியப் போகுது?

யூட்டிலிட்டி ரூம் வாசப்படியை மிதிச்சேன்.

உள்ளே நுழையும்போது... என் மனசுக்குள்ள ஆயிரம் கேள்விகள்.

ஆனா உடம்பு முழுக்க... ஒரு விதமான சிலிர்ப்பும், சூடும் பரவிக்கிடந்துச்சு.


Part 61:


நான் அந்த அழுக்குத் துணியை யூட்டிலிட்டி ரூம்ல போட்டுட்டு, கையைத் தட்டிட்டுத் திரும்பினேன்.

மெதுவா நடந்து ஹாலுக்கு வந்தேன்.

அவன்...

பிரகாஷ்...

அந்தச் சோஃபாவுல உக்காந்திருந்தான்.

ஆனா அவன் உக்காந்திருந்த விதம்...

ஐயோ... பார்க்கவே ஒரு மாதிரி பரிதாபமா இருந்துச்சு.

சோஃபாவோட நுனியில... ஏதோ ஊசி முனையில உக்காந்த மாதிரி... கால் அங்குல இடத்துலதான் உக்காந்திருந்தான்.

முதுகை வளைச்சு, தோளைக் குறுக்கி...

ரெண்டு கையையும் தொடைக்கு நடுவுல வெச்சு இருக்கிப் பிடிச்சுக்கிட்டு...

தலையைக் குனிஞ்சுக்கிட்டு...

"எனக்கும் இந்த இடத்துக்கும் எந்த சம்பந்தமும் இல்ல... நான் தெரியாம வந்துட்டேன்"னு சொல்ற மாதிரி ஒரு போஸ்.

எதோ நான் வீட்டுக்குள்ள வந்ததும் அவனை அடிச்சு விரட்டப் போறேன்னு பயந்து நடுங்குற மாதிரி இருந்துச்சு.

கொஞ்ச நேரத்துக்கு முன்னாடி படிக்கட்டுல என்னைத் தூக்கிட்டு வரும்போது இருந்த அந்தத் "திமிர்"... அந்த ஆண்மை... இப்போ எங்க போச்சு?

இப்போ என் முன்னாடி... ஒண்ணும் தெரியாத ஆளு மாதிரி... ஒரு அப்பாவியா ஒடுங்கிப் போய் இருக்கான்.

இவனைப் பார்த்தா... என் மேல ஆசைப்படுறவன் மாதிரியே தெரியல.

என் வீட்டு காத்துல மூச்சு விடுறதுக்குக் கூட பயப்படுறான்.

எனக்கு மனசுக்குள்ள ஒரு மென்மை வந்துச்சு.

அவன்கிட்ட மெதுவாப் போய் நின்னேன்.

"என்ன பிரகாஷ்..."

அவன் "சட்"னு நிமிர்ந்து பார்த்தான்.

"கிளம்பறியா? கேட்ல யாராவது உன்னைத் தேடுவாங்களோ என்னவோ..."

நான் சாதாரணமாத்தான் கேட்டேன்.

ஆனா உள்ளுக்குள்ள... அவன் என்ன பதில் சொல்றான்னு தெரிஞ்சுக்க ஒரு சின்ன ஆர்வம்.

'இல்லை மேடம்... போக மாட்டேன்'னு சொல்லுவானா?

இல்ல 'சரி மேடம்'னு கிளம்பிடுவானா?

அவன் உடனே எந்திரிக்கப் போனான்.

"ஆமா மேடம்... தேடுவாங்க..."

அவசர அவசரமாச் சொன்னான்.

"தண்ணிக்கு ரொம்பத் தேங்க்ஸ் மேடம்... நான் கிளம்புறேன்..."

எந்த மறுப்பும் இல்லாம... ஒரு சின்ன எதிர்ப்பும் காட்டாம... சொன்ன பேச்சைக் கேட்டுட்டு நகரத் தயாரானான்.

அவன் அப்படி டக்குனு கிளம்பறதப் பார்த்ததும்... எனக்கு ஏமாற்றமா இருந்துச்சு.

'அவ்ளோதானா?'

'நான் போகச் சொன்னதும் போயிடுவியா?'

'உனக்கு என் கூட இருக்கணும்னு தோணலையா?'

அவன் வாசலை நோக்கித் திரும்பினான்.

என் மனசுக்குள்ள ஒரு வேகம்.

அவன் போயிட்டா... மறுபடியும் தனிமை.

அந்த அமைதியான வீடு. டிவி சத்தம். தனியா சாப்பிடணும்.

வேண்டாம்.

"பிரகாஷ்..."

நான் கூப்பிட்டேன்.

அவன் நின்னான். திரும்பினான்.

"நான் டீ போடலாம்னு இருக்கேன்..."

வார்த்தைகள் என் அனுமதியில்லாமலே வந்துச்சு.

"உனக்கு வேணும்னா... இருந்து குடிச்சுட்டுப் போ. இல்ல வேலை இருக்குன்னா கிளம்பு. உன் இஷ்டம்."

நான் ரொம்ப அலட்சியமாச் சொல்ற மாதிரி முகத்தை வெச்சுக்கிட்டேன்.

ஆனா என் கண்ணு அவன் முகத்தையே பார்த்துச்சு.

அவன் முதல்ல தயங்கினான்.

"இல்ல மேடம்... வேண்டாம்... பரவால்ல..."

பழக்க தோஷத்துல மறுத்தான்.

ஆனா அடுத்த செகண்ட்... அவன் மூளைக்கு உறைச்சிருக்கணும்.

'மேடம் டீ குடுக்கிறாங்க... கூட இருக்கச் சொல்றாங்க...'

அவன் கண்ணுல ஒரு ஒளி மின்னுச்சு.

ஒரு ஆசை.

அவன் தொண்டையைச் செருமிக்கிட்டான்.

"இல்ல... நீங்க உங்களுக்காகப் போடுறீங்கன்னா..."

குரலைத் தாழ்த்தினான்.

"எனக்குக் கொஞ்சமா குடுங்க மேடம். நான் குடிச்சுக்கறேன்."

எனக்கு உதட்டோரம் சிரிப்பு வந்துச்சு.

"கேட்ல யாராவது வந்தா?"

"பரவால்ல மேடம்... இன்னொரு ஆளு அங்கதான் இருக்காரு... அவரு பார்த்துப்பாரு."

இப்போ வேலையை விட டீ முக்கியமாப் போச்சு.

"சரி... உக்காரு."

நான் சொன்னேன்.

"நான் போய் பால் அடுப்புல வெச்சுட்டு வரேன்."

அவன் தலையாட்டினான்.

நான் திரும்பினேன்.

கிச்சனை நோக்கி நடக்க ஆரம்பிச்சேன்.

துப்பட்டா இல்லாத என் மஞ்சள் சுடிதார்... நான் திரும்பும்போது என் உடம்போட அசைவுக்கு ஏத்த மாதிரி ஆடுச்சு.

முக்கியமா... என் பின்பக்கம்.

துப்பட்டா முன்னாடி சோஃபாவுல கிடக்கு.

சோ, என் முதுகு பக்கம் இப்போ எந்த மறைப்பும் இல்ல.

அந்த டைட்டான மஞ்சள் சுடிதார் பேன்ட்... என் இடுப்பையும், என் சூத்தையும் இருக்கிப் பிடிச்சிருந்துச்சு.

நான் நடக்கும்போது...

"வலது... இடது... வலது... இடது..."னு என் சூத்து ஆடுறது... பின்னாடி இருக்கிறவனுக்கு நல்லாத் தெரியும்.

என் இடுப்பு மடிப்பு... அந்த பேன்ட் கவ்விப் பிடிச்சிருக்கிற அந்த சதைப்பிடிப்பு...

எல்லாமே அவன் கண்ணுக்கு விருந்தா இருக்கும்.

எனக்குத் தெரியும்.

அவன் பார்வை என் சூத்து மேலதான் இருக்கும்னு எனக்கு நல்லாத் தெரியும்.

என் முதுகுல ஒரு சூடு பரவிச்சு.

'பார்க்கட்டும்...'

'என் புருஷனைத் தவிர வேற யாரும் பார்க்காத இடம்...'

'இப்போ இவன் பார்க்குறான்...'

'பார்க்கட்டும்... பரவால்ல...'

எனக்குள்ள ஒரு குறுகுறுப்பு. ஒரு சின்னத் திமிர்.

என் நடையில வேணும்னே இன்னும் கொஞ்சம் நளினத்தைக் கூட்டினேன்.

கிச்சனுக்குள்ள நுழைஞ்சேன்.

ஸ்டவ்வைப் பத்த வெச்சேன்.

பால் பாத்திரத்தை எடுத்து அடுப்புல வெச்சேன்.

நீல நிறத்துல நெருப்பு எரிஞ்சுச்சு.

என் மனசுக்குள்ளயும் அப்படித்தான் எரிஞ்சுக்கிட்டு இருந்துச்சு.

"என்ன பவித்ரா பண்ற? அவனுக்கு எதுக்கு டீ?"

"புருஷன் இல்லாதப்போ... ஒரு அந்நியனுக்கு டீயா?"

"இது விருந்தோம்பல் இல்ல... இது வேற ஏதோ..."

மனசாட்சி கேள்வி கேட்டுச்சு.

"சும்மா இரு... என்னால தான் அவனுக்குக் காய்ச்சலே வந்துச்சு..."

"மழைல நனைஞ்சது என்னால தானே... அதுக்கு ஒரு டீ குடுத்தா தப்பா?"

எனக்கு நானே நியாயம் கற்பிச்சுக்கிட்டேன்.

பால் லேசாச் சூடாகட்டும்.

நான் மறுபடியும் ஹாலுக்கு வந்தேன்.

அவன்...

நான் போனப்போ எப்படி இருந்தானோ... அப்படியேதான் இருந்தான்.

அதே நுனி சீட்ல... அதே ஒடுங்கிப் போன நிலைமையில...

கையை இருக்கிக் கட்டிக்கிட்டு... மூச்சைக் கூட சத்தமா விட பயந்துகிட்டு உக்காந்திருந்தான்.

அவன் சோஃபால சாய்ஞ்சா... அந்த குஷன் அழுங்கிடும், அழுக்காயிடும்னு பயப்படுறான் போல.

எனக்குச் சிரிப்பா இருந்துச்சு.

அவன்கிட்ட போனேன்.

"ஏன் இப்படி உக்காந்திருக்க?"

மென்மையா கேட்டேன்.

"நல்லா தாராளமாச் சாய்ஞ்சு உக்காரு. சோஃபா ஒண்ணும் கடிச்சு வெக்காது."

அவன் திருதிருன்னு முழிச்சான்.

"பரவால்ல மேடம்... இப்படியே இருக்கட்டும்..."

"சொன்னா கேளு பிரகாஷ்... என் வீட்டுக்கு வந்தா ஃப்ரீயா இருக்கணும்."

நான் அதட்டினேன்.

அவன் மெதுவா நகர்ந்து, கொஞ்சம் பின்னாடி சாய்ஞ்சான். ஆனாலும் முழுசா ரிலாக்ஸ் ஆகல.

நான் அவனுக்கு எதிர்த்தாப்புல நின்னேன்.

கைக்கடிகாரத்தைப் பார்த்தேன். மணி 7:15.

ஒரு அமைதி.

அவன் என்னையப் பார்க்கத் தயங்கினான்.

நான் அந்த அமைதியை உடைக்க நெனச்சேன்.

"என்ன... மூணு நாளா ஒரே மெசேஜ்ஜா அனுப்பித் தள்ளிட்ட..."

சும்மா விளையாட்டுக்குக் கேட்டேன்.

அவன் நிமிர்ந்து பார்த்தான். அவன் கண்ணுல ஒரு வலி.

"நீங்க ரிப்ளை பண்ணலையே மேடம்... அதான்..."

குரல் சின்னதா வந்துச்சு.

"எனக்கு பயமாயிடுச்சு. நான் பண்ணது தப்புதான்... அந்தப் போட்டோ..."

அவன் அந்த 'பேன்ட்' போட்டோவை ஞாபகப்படுத்தினான்.

எனக்கு முகம் சூடாச்சு.

"போதும்... அதை விடு."

நான் பேச்சை வெட்டினேன்.

"பழசையெல்லாம் பேசாத. அதான் மறந்துட்டேன்ல."

"சாரி மேடம்... நான் வேணும்னே பண்ணல..."

"இப்போ அதை யார் கேட்டா? விடுன்னு சொன்னேன்ல."

நான் அவனைக் கூர்மையா பார்த்தேன்.

"இனிமே ஒரு நல்ல ஃப்ரெண்டா இரு... அது போதும்."

அவன் முகம் மலர்ந்துச்சு.

"நிஜமாவா மேடம்?"

அவன் கண்கள்ல அவ்ளோ நம்பிக்கை.

"நீங்க இனிமே என்கிட்ட நார்மலாப் பேசுவீங்களா?"

"ம்ம்... நீ ஒழுங்கா நடந்துகிட்டா பேசுவேன்."

மெதுவாச் சொன்னேன்.

நாங்க பேசிக்கிட்டு இருக்கும்போதே...

அவன் பார்வை...

என் முகத்துல இருந்து லேசா வழுக்கி... கீழே இறங்குச்சு.

நான் தான் துப்பட்டாவை சோஃபா மேல போட்டுட்டுப் போனேனே...

இன்னும் அதை எடுத்துப் போடல.

மறந்துட்டேனா? இல்ல வேணும்னே போடலையா? எனக்கே தெரியல.

என் மஞ்சள் சுடிதார் டாப்... அது என் உடம்போட ஒட்டி... என் முலையோட வடிவத்தை அப்பட்டமா காட்டிக்கிட்டு இருந்துச்சு.

நான் மூச்சு விடும்போது... என் மார்பு ஏறி இறங்குறது... அந்தத் துணிக்குள்ள தெளிவாத் தெரிஞ்சுச்சு.

அவன் கண்ணு... அதைத்தான் மேயுது.

அவன் எவ்ளோதான் கண்ணியமா இருக்க முயற்சி பண்ணாலும்... அவனோட ஆண் புத்தி அவனைக் கெடுக்குது.

பார்வை அடிக்கடி என் கழுத்துக்குக் கீழே இறங்குறதை நான் கவனிச்சேன்.

ஒவ்வொரு தடவையும் அவன் பார்த்துட்டு, பயத்துல கண்ணைத் திருப்புவான்.

ஆனா மறுபடியும் காந்தம் மாதிரி அங்கேயே வந்து ஒட்டிக்கும்.

எனக்கு ஒரு மாதிரி இருந்துச்சு.

வெட்கம்... அப்புறம் ஒரு சின்ன கர்வம்.

"இப்படித்தான் ஒரு ஃப்ரெண்டைப் பார்ப்பியா?"

நான் கேட்டேன்.

குரல்ல கோவம் இல்ல. ஒரு கிண்டல். ஒரு எச்சரிக்கை.

அவன் திடுக்கிட்டான்.

"அய்யோ... இல்ல மேடம்... நான்..."

அவன் நாக்குளறினான்.

"சாரி மேடம்... நான் பார்க்கல..."

"பொய் சொல்லாத. உன் கண்ணு எங்க போகுதுன்னு எனக்குத் தெரியாதா?"

நான் இடுப்புல கை வெச்சுக்கிட்டு கேட்டேன்.

அவன் தலை குனிஞ்சான்.

ஒரு நிமிஷம் அமைதி.

அப்புறம்...

அவன் மெதுவாத் தலையை நிமிர்த்தினான்.

இந்தத் தடவை அவன் கண்ணுல பயம் இல்ல.

ஒரு விதமான நேர்மை. ஒரு சரணாகதி.

"என்னால முடியல மேடம்..."

அவன் குரல் நடுங்குச்சு. ஆனா உண்மையா இருந்துச்சு.

"என்னால என் கண்ணைக் கட்டுப்படுத்த முடியல..."

நான் அவனைப் பார்த்தேன்.

"நீங்க அவ்ளோ அழகா இருக்கீங்க..."

அவன் சொல்ல ஆரம்பிச்சான்.

"அந்த மஞ்சள் கலர்ல... நெத்தியில அந்தப் பொட்டு... கழுத்துல அந்தப் பூ..."

அவன் குரல் கரகரப்பா, பக்திமயமா ஒலிச்சுச்சு.

"எதோ கோயில்ல இருக்கிற சாமிச் சிலை மாதிரி நிக்கிறீங்க..."

"நான் எவ்ளோ ட்ரை பண்ணாலும்... என் கண்ணு தானா உங்களைத் தேடுது மேடம்..."

"தப்புதான்... ஆனா என்னால முடியல..."

அவன் பேசுற விதம்...

எதோ கவிதை சொல்ற மாதிரி இல்ல. சினிமா டயலாக் இல்ல.

ஒரு பாமரனோட பாஷை.

"நீங்க மூச்சு விடும்போது... அது அசையுறது..."

அவன் கையை வெச்சு சைகை காட்டினான்.

"அதைப் பார்க்காம இருக்க நான் என்ன கல்லா மேடம்?"

எனக்கு உள்ளுக்குள்ள "ஜிவ்"வுனு இருந்துச்சு.

என் அழகை இவன் வர்ணிக்கிற விதம்... அதுல ஒரு அழுக்கு இல்ல. ஒரு ஆராதனை இருந்துச்சு.

கார்த்திக் என்னை "அழகா இருக்க"ன்னு சொல்லுவார். ஆனா இப்படி...

இப்படி ஒவ்வொரு அசைவையும் ரசிச்சுச் சொன்னது இல்ல.

என் மனசு குளிருற மாதிரி இருந்துச்சு.

ஆனா நான் வெளியக் காட்டிக்கல.

முகத்தைச் சுழிச்சேன்.

"போதும்... நிறுத்து."

சின்னப் பிள்ளையை அதட்டுற மாதிரி சொன்னேன்.

"ரொம்ப வழியாத. சாமி சிலையாம்... பூவாம்..."

நான் மூஞ்சியைத் திருப்பிக்கிட்டேன்.

"எனக்கு இதெல்லாம் பிடிக்காது."

பொய்.

எனக்கு ரொம்பப் பிடிச்சிருந்துச்சு. அவன் இன்னும் பேச மாட்டானான்னு மனசு ஏங்குச்சு.

அவன் லேசாச் சிரிச்சான்.

"பிடிக்காதுன்னு பொய் சொல்றீங்க மேடம்..."

அவன் தைரியமாச் சொன்னான்.

"உங்க கண்ணு சொல்லுது... உங்களுக்குப் பிடிச்சிருக்குன்னு."

"அதிகப்பிரசங்கி..."

நான் அவனைப் பார்த்து முறைச்சேன்.

அவன் விடுறதா இல்ல.

"நிஜமாவே மேடம்... இன்னைக்கு நீங்க தேவதை மாதிரி இருக்கீங்க. அந்த ஈரம் காயாத முடி... அது உங்க இடுப்பைத் தொடுறப்போ..."

"எனக்கு அந்த முடியா இருக்கக் கூடாதான்னு தோணுது..."

அவன் பேசிக்கிட்டே போனான்.

அந்த ஹால் முழுக்க அவனோட குரல்... அவனோட ஏக்கம்... அவனோட பக்தி...

எல்லாம் நிறைஞ்சுச்சு.

நான் ஒரு சிலையா நின்னு கேட்டுக்கிட்டு இருந்தேன்.

திடீர்னு...

"ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்....."

கிச்சன்ல இருந்து ஒரு சத்தம்.

பால் பொங்குது!

அந்தச் சத்தம் எங்களை உலுக்கிச்சு.

நான் சுயநினைவுக்கு வந்தேன்.

"அய்யோ... பால்..."

"இரு... பால் பொங்குது..."

அவன்கிட்ட சொல்லிட்டு, வேகமாத் திரும்பினேன்.

கிச்சனை நோக்கி ஓடினேன்.

என் பின்னல் என் முதுகுல "தப் தப்"னு அடிச்சுச்சு.

என் பின்னழகை அவன் இப்போ ரசிச்சுக்கிட்டு இருப்பான்னு எனக்குத் தெரியும்.

"மேடம்... நீங்க ஓடுறது கூட அழகுதான்..."

அவன் பின்னால இருந்து சொன்னது எனக்குக் கேட்டுச்சு.

நான் கிச்சனுக்குள்ள நுழைஞ்சேன்.

அடுப்புல பால் பொங்கி, பாத்திரத்தோட விளிம்பு வரைக்கும் வந்திருந்துச்சு.

நான் ஸ்டவ்வை ஆஃப் பண்ணேன்.

அந்தச் சூடான பாத்திரத்துல இருந்து வந்த ஆவி... என் முகத்துல பட்டுச்சு.

அது பால் வாசம் மட்டும் இல்ல.

ஹால்ல இருந்து வந்த அந்தப் புகழ்ச்சியோட வாசமும் கலந்து இருந்துச்சு.

நான் அங்கேயே நின்னேன்.

ஹால்ல அவன் இருக்கான்.

எனக்காகக் காத்துக்கிட்டு இருக்கான்.

என் அழகைப் பருகிக்கிட்டு இருக்கான்.

இந்தத் தருணம்... இது ஆபத்தானதுன்னு தெரியும்.

ஆனா... இது அவ்ளோ இனிமையா இருந்துச்சு.

[Sura25]

Bro semma update super bro... waiting for next part bro

[harry9944]

Excelllent, you just linving in the character brother, Amazing , each and every words wowwwwwww what an excellent Narration just amazing, out of the world

[StephenGe0]

Romba vazha vazha nu izhukkura maari irukku bro. Slow ah kondu poradhu oru vishayam orey edathulaye okkandhu thaekkuradhu innoru vishayam. Unga kadhaya yepdi ezhudhanumnu naan solla koodadhu just a reader's request ah kekuren. Konjam kadhaya nagathuna nalla irukkum.

[yazhiniram]

Romba vazha vazha nu izhukkura maari irukku bro. Slow ah kondu poradhu oru vishayam orey edathulaye okkandhu thaekkuradhu innoru vishayam. Unga kadhaya yepdi ezhudhanumnu naan solla koodadhu just a reader's request ah kekuren. Konjam kadhaya nagathuna nalla irukkum.

கரெக்ட் bro. கதை ஸ்லோவா தான் போகுது. அதை நான் மறுக்கல.

ஆனா bro,ஒரு சின்ன விஷயம்.

இதுல வர்ற பவித்ரா சும்மா “காலேஜ் பொண்ணோ” கிடையாது. கூப்பிட்ட உடனே எதுக்கும் ஓடிவர்ற சீப்பான கேரக்டரும் கிடையாது.

அவ ஒரு பயந்த சுபாவம் உள்ள, கலாச்சாரம், கட்டுப்பாடு, பயிற்சி, பழக்கம் இதெல்லாம் சேர்ந்து வளர்ந்த family woman, bro.

அப்படிப்பட்ட ஒருத்தியோட மனசு ஒரே நாள்ல மாறாது.

ஒரே scene-ல உடையாது.

அவ மனசுக்குள்ள இருக்கிற “இது தப்பா?”ன்னு பயம் எப்படி கொஞ்சம் கொஞ்சமா “இது ஆசையா?”ன்னு மாறுது…

ஒரு குடும்பப் பெண்ணோட உள்ளுக்குள்ள நடக்குற மனசு போராட்டம் எப்படி மெதுவா சறுக்குது…

Real life-ல ஒரு பெண் தன்னோட எல்லையை உள்ளுக்குள்ளேயே எப்படி உடைக்குறாளோ அத எழுதிட்டு இருக்கேன் bro.

ரோட்ல போறவளை ஒரே நாள்ல மடக்குற மாதிரி இந்தக் கதை இல்ல.

கட்டின புருஷனை மனசுக்குள்ளேயே ஏமாத்த ஆரம்பிக்க ஒரு பெண்ணுக்கு எவ்வளவு பயம் போகணும்? எவ்வளவு தயக்கம் உடையணும்?

அந்த process-ஐ skip பண்ணி “கதை நகருங்க”ன்னு சொன்னா கேரக்டர் தான் பொய் ஆகும் bro.

இது என் writing skill பிரச்சனை இல்ல, இது கேரக்டரோட இயல்பு.

அதனால தான் கதை மெதுவா போகுது.

அதனால் bro, “ஒரே இடத்துலேயே சுத்துது” “இழுத்துக்கிட்டே போற மாதிரி இருக்கு” “ரொம்ப வழ வழ” ன்னு தோணுதுன்னா…

ஆமா bro. அதேதான். அதுதான் நோக்கம். இதுக்கு மேல இன்னும் வழ வழன்னு  தான் வரும்.

ஏன்னா bro, இந்தக் கதை ஏதோ ஆசைக்காக  எழுதல. அவசரத்துக்கும்  எழுதல. படிக்கிறவங்களா உடனடியா சந்தோஷப்படுத்தவும் எழுதல.

பவி என்ன உணருறாளோ அதே உணர்ச்சிக்குள்ள படிக்கிறவங்களா உட்கார வைப்பதுக்குத்தான் bro.

சீக்கிரம் முடிவு வேணும், உடனடி சுகம் வேணும், திரும்பத் திரும்ப வர்ற உணர்ச்சி பிடிக்கலன்னா… இப்போ சொல்றேன் bro,

இந்தக் கதை உங்களுக்கு தேவையில்லை. அதை படிக்காம விட்டுட்டா உங்களுக்கும் நிம்மதி. எனக்கும் நிம்மதி.

பிடிச்சவங்க, அதே இடத்துல உட்கார்ந்து அதே மூச்சை மீண்டும் மீண்டும் இழுத்துக்கிட்டு மெதுவா படிப்பாங்க bro.

பிடிக்கலன்னா “கதை நகருங்க”ன்னு சொல்லாம அமைதியா நகர்ந்துடுங்க bro. அவ்வளவுதான்.

[Siva40]

Slow steady seducing and then SEX

[Punidhan]

So much insight into the working of a woman's mind and heart. Wooooow

[Ammapasam]

Good update bro
Keep rocking
Continue your own way

[Vijay42]

Romba vazha vazha nu izhukkura maari irukku bro. Slow ah kondu poradhu oru vishayam orey edathulaye okkandhu thaekkuradhu innoru vishayam. Unga kadhaya yepdi ezhudhanumnu naan solla koodadhu just a reader's request ah kekuren. Konjam kadhaya nagathuna nalla irukkum.

Bro ஒருவாரம் கழித்து வந்தா உங்களுக்கு சுவாரஸ்யம், விறுவிறுப்பு இருக்கும்னு நினைக்கிறேன் ....

Xossipy தமிழ் தளத்தில் குடும்ப காம கதைகளே அதிகம் வருகிறது ....இதுபோல பொதுவான கேரக்டரில் மென்காம கதை குறைவு எழுத்தாளர் விருப்பப்படி கதை போகட்டும் ...

கடந்து செல்லுங்கள் Bro.....

[Vijay42]

Yazhiniram bro....அவசரம் இல்லாமல் உங்கள் விருப்பப்படி எழுதுங்கள் ...

ஸ்டீபன்Ge0...bro அவரின் கருத்தை சொல்கிறார்...கோபம் வேண்டாமே

கோபம் மூக்குலதான் இருக்கும் போல.....

[yazhiniram]

Yazhiniram bro....அவசரம் இல்லாமல் உங்கள் விருப்பப்படி எழுதுங்கள் ...

ஸ்டீபன்Ge0...bro அவரின் கருத்தை சொல்கிறார்...கோபம் வேண்டாமே

கோபம் மூக்குலதான் இருக்கும் போல.....

இல்ல விஜய்.

நான் எதையும் எதிர்க்கவும் இல்லை.
யாரையும் convince பண்ணவும் இல்லை.
கதை இப்படித்தான் போகும்னு
ஒரு clarity மட்டும் சொல்லணும்னு நினைச்சேன்.

இந்தக் கதையில முக்கியமானது
நடக்குற விஷயம் இல்ல.

பவித்ராவோட மனசுக்குள்ள
நடக்குற மாற்றங்கள்.
அவ மனசுல
எப்படி ஒரு எண்ணம் வருது,
அது எப்படி தப்புனு தோணுது,
அப்புறம் அது எப்படி
மெல்ல மெல்ல
சரியாயிடுச்சுனு
தன்னைத் தானே convince பண்ணிக்கிறா…

அந்த inner corruption தான்
இந்தக் கதையோட core.

ஒருத்தி once corrupt ஆயிட்டா,
அதுக்கப்புறம்
எவ்வளவு spicy-ஆவும்,
எவ்வளவு hot-ஆவும்
கதை கொண்டு போகலாம்.
அது problem இல்ல.

ஆனா
அந்த corruption
சரியா build ஆகலன்னா,
அந்த corruption-ஐ
reader feel பண்ணலன்னா,
எவ்வளவு scene போட்டாலும்
entire story waste தான்.

அந்த inner shift-ஐ
capture பண்ணறது தான்
ரொம்ப கஷ்டமான வேலை.
அதுல
சின்ன விஷயம் miss ஆனாலும்,
கதைக்கே life இல்லாம போயிடும்.

அதனால தான்
இந்தக் கதை
மெதுவா போகுது.
இதுதான்.
வேற எதுவும் இல்லை.

அதனால
அதெல்லாம் skip பண்ணி
ஒரே நேரத்துல
“matter ஆயிடுச்சு”ன்னு
கொண்டு போக முடியாத flow இது.

இதுதான்.
வேற எதுவும் இல்லை.
பிடிச்சவங்க
இந்த flow-ல படிப்பாங்க.
செட் ஆகலன்னா
அது totally okay.

[yazhiniram]

Part 62:

டக்குனு அடுப்பை சிம்ல வச்சேன்.

பால் பொங்குற சத்தம் அடங்கிடுச்சு.

கிச்சன் ஃபுல்லா பால் வாசனை தான்.

டீ தூள் டப்பாவைத் தேடுற மாதிரி ஒரு ஆக்டிங் குடுத்தேன். ஆனா என் கவனம் ஃபுல்லா ஹால்ல தான்.

என் முதுகுக்குப் பின்னாடி... சத்தம்.

அவன் சோஃபாவுல இருந்து எந்திரிக்கிறான். அந்த ஸ்பிரிங் சத்தம் கேக்குது.

அப்புறம்... "தப்... தப்..."னு மெதுவா நடந்து வர்றான்.

என் ஹார்ட் பீட் எகிறிடுச்சு. "லப் டப்... லப் டப்"னு அடிக்குது.

"எதுக்குடா இவன் இப்போ எந்திரிச்சு வர்றான்?" "சொன்ன இடத்துல உக்கார மாட்டானா?"

மனசுக்குள்ள திட்டிக்கிட்டே இருந்தாலும்... "ஏய்... வராத"னு சொல்ல எனக்கு வாயே வரல.

ஏன்னு தெரியல... அவன் அப்படி என் பின்னாடி வந்து நிக்கிறது... எனக்கு உள்ளுக்குள்ள ஒரு மாதிரி "கிக்" ஏத்துச்சு.

அவன் கிச்சன் வாசல்ல வந்து நின்னுட்டான். உள்ள வரல. வெளிய நின்னே எட்டிப் பாக்குறான்.

"ஜிலீர்"னு உடம்பெல்லாம் ஒரு மாதிரி கூசுது. அவன் பார்வை என் முதுகு மேல மேயுறது அப்பட்டமாத் தெரியுது.

நான் டீ தூளைப் பால்ல போட்டேன். பால் கலர் மாறுது. ஆனா என் கண்ணு அதுல இல்ல.

என் கழுத்துல அவனோட சூடான மூச்சுக்காத்து படுற டிஸ்டன்ஸ்.

"வீடு செம்ம நீட்டா இருக்கு மேடம்..."

திடீர்னு அவன் வாய்ஸ் கேட்டதும் நான் லைட்டா ஜெர்க் ஆயிட்டேன். திரும்பாமலே, "ம்ம்..."னு மட்டும் சொன்னேன்.

"இல்ல மேடம்... சும்மா பிட் போடல..."

"நிஜமாவே எதோ பேலஸ் மாதிரி பளபளன்னு வச்சிருக்கீங்க... ஒரு சின்னத் தூசு கூட இல்ல."

"நீங்க எவ்ளோ சுத்தமோ... உங்க வீடும் அவ்ளோ சுத்தமா இருக்கு..."

அவன் பேசுற டோன் இருக்கே... அப்பாடா... ஆளை கவுக்கறான்யா.

எந்தப் பொண்ணுக்குத் தான் புகழ்ச்சி புடிக்காது? அதுவும் ஒரு ஆம்பள... "உன் வீடு சூப்பரா இருக்கு... நீ சூப்பரா இருக்க"னு சொல்லும்போது... மனசுக்குள்ள லேசா ஒரு "லட்டு" உடையத்தானே செய்யும்?

என் உதட்டுல வந்த சிரிப்பை நான் அவனுக்குக் காட்டல. கன்ட்ரோல் பண்ணிக்கிட்டேன்.

கரண்டியை வச்சுப் பாலைக் கலக்கிக்கிட்டே... "போதும்... ஓவரா ஐஸ் வைக்காத..."னு சலிச்சுக்கிட்டேன்.

"ஐஸ்லாம் இல்ல மேடம்... நான் பார்த்த வீடுகள்ல... இதுதான் பெஸ்ட்..."

திடீர்னு அவன் வாய்ஸ் மாறுச்சு. கொஞ்சம் டல்லா... ஃபீலிங்கா.

"மேடம்..."

"என்ன?"

"எனக்கு... எனக்கு நிஜமாவே பயமா போச்சு மேடம்..."

"போன ரெண்டு நாளா... நீங்க என்னைப் பாக்கவே இல்ல... மூஞ்சிய திருப்பிக்கிட்டுப் போனீங்க..."

அவன் வாய்ஸ் உடையுது.

"எனக்கு உசுரே போன மாதிரி ஆயிடுச்சு."

"நீங்க என்னை வெறுத்துட்டீங்களோனு நைட் ஃபுல்லா தூக்கமே வரல... லூசு புடிக்கிற மாதிரி இருந்துச்சு..."

"நீங்க பேசலைன்னா... எனக்கு என்னமோ பண்ணுது மேடம்..."

அவன் பேசுறதைக் கேக்கக் கேக்க... என் மனசுக்குள்ள எதோ ஊசியை வச்சுத் தைக்கிற மாதிரி வலிச்சுது.

"ச்ச... பாவம்டா... இவன் என் மேல எவ்ளோ வெறியா இருக்கான்..."

ஆனா இத இப்படியே விடக்கூடாது. அப்புறம் தலைல ஏறி உக்காந்துக்குவான்.

நான் ஸ்டவ்வை ஆஃப் பண்ணிட்டு, மெதுவாத் திரும்பினேன்.

அவன் கண்ணுல அப்படி ஒரு ஏக்கம். பாவமா மூஞ்சிய வச்சுக்கிட்டு நிக்குறான்.

நான் மூஞ்சிய கொஞ்சம் ஸ்ட்ரிக்ட்டா வச்சுக்கிட்டேன்.

"அதை விடு பிரகாஷ்." "பழசையெல்லாம் பேசிட்டே இருக்காத." "இப்போ உனக்காக டீ போட்டுத் தர்றேன்ல? வீட்டுக்குள்ள விட்டிருக்கேன்ல?"

அவன் வேகமாத் தலையாட்டினான். "ஆமா மேடம்..."

"அப்புறம் என்ன? அது போதாதா?" "ஒழுங்கா இரு... எல்லாம் ஒரு அளவுக்குள்ள இருந்தாத்தான் மரியாதை. புரிஞ்சுதா?"

நான் ஏதோ டீச்சர் மாதிரி அட்வைஸ் பண்ணேன்.

அவன் உடனே பவ்யமா, "புரிஞ்சுது மேடம்... இனிமே நான் கரெக்டா இருப்பேன்"னு சொன்னான்.

அவன் அப்படி அடங்கிப் போறது... எனக்கு உள்ளுக்குள்ள ஒரு கெத்து ஃபீலிங்கைக் கொடுத்துச்சு.

'நான் பேசுறது இவனுக்கு அவ்ளோ முக்கியமா?'னு நினைக்கிறப்போ... உடம்புல ஒரு ஜில்லுனு காத்து வீசுன மாதிரி... ச்ச, இல்ல... மனசுக்குள்ள ஜிவ்வுனு இருந்துச்சு.

"சர்க்கரை எவ்ளோ?"னு கேட்டேன்.

"நார்மல் மேடம்... உங்களுக்கு எவ்ளோ போடுவீங்களோ அதே போடுங்க. நீங்க எப்படிக் குடுத்தாலும் குடிப்பேன்."

"ம்ம்... சரி."

நான் டீயை வடிகட்டி, ரெண்டு கப்ல ஊத்தினேன்.

ஒரு கப்பை அவன்கிட்ட நீட்டினேன். இன்னொரு கப்பை நான் எடுத்துக்கிட்டு... "வா... அங்க போய் உக்காந்து குடிக்கலாம்"னு சொல்லிட்டு ஹாலுக்கு நடந்தேன்.

நான் சோஃபாவுல உக்காந்தேன். அவன் எனக்கு ஆப்போசிட்ல, சோஃபா ஓரத்துல பவ்யமா உக்காந்தான்.

கையில அந்த டீ கப்பை ஏந்திக்கிட்டு... எதோ அமிர்தத்தைக் கையில வச்சிருக்கிற மாதிரி பார்த்தான்.

ஒரு வாய் குடிச்சான். "ஸ்ஸ்ஸ்... ஆஹா..."

கண்ணை மூடி ரசிச்சான்.

"சூப்பர் மேடம்... என்ன டேஸ்ட்... வேற லெவல்..."

நான் மனசுக்குள்ள, 'டேய்... ஓவரா ரீல் விடாதடா'னு நினைச்சுக்கிட்டு... என் கப்பை எடுத்து ஒரு வாய் குடிச்சேன்.

"சப்பு"னு இருந்துச்சு.

அடச்சீ... சர்க்கரையே போடல போல. மறந்துட்டேன்.

நான் மூஞ்சியச் சுழிச்சேன்.

"என்ன பிரகாஷ்... சர்க்கரையே இல்ல... கசக்குது..." "சும்மாப் புகழாதன்னு சொன்னேன்ல?"னு அவனைக் கடிச்சுக்கிட்டேன்.

ஆனா அவன் பதறிப்போய்... "அய்யோ இல்ல மேடம்... சத்தியமாச் சொல்றேன்... எனக்கு இதுதான் கரெக்ட். பெர்ஃபெக்ட்டா இருக்கு"னு சாதிக்கிறான்.

என்னைச் சமாளிக்க இவன் படுற பாடு இருக்கே... எனக்குச் சிரிப்பு வந்துச்சு.

"லூசுப் பய..."

"இரு... நான் சர்க்கரை போட்டுக்கறேன். உனக்கும் போட்டுத் தரேன்"னு சொல்லிட்டு... எந்திரிச்சு கிச்சனுக்குப் போனேன்.

"பரவால்ல மேடம்..."னு அவன் கத்தினான். நான் கேக்கல.

கிச்சன்ல போய் சர்க்கரை டப்பாவைத் திறந்தேன். என் டீல ஒரு ஸ்பூன் போட்டேன்.

அவனுக்கு? "அவன் தான் நல்லாருக்குன்னு சொல்றானே... விட்றலாமா?" "வேண்டாம்... பாவம்... இனிப்பா குடிக்கட்டும்."

இன்னொரு ஸ்பூன்ல சர்க்கரையை அள்ளி எடுத்துக்கிட்டு... ஹாலுக்குத் திரும்பினேன்.

அவன் டீயைக் குடிக்காம, கப்பை கையில வச்சுக்கிட்டே எனக்காக வெயிட் பண்ணிட்டு இருந்தான்.

நான் அவன்கிட்ட போனேன். "கப்பை நீட்டு..."

அவன் கொஞ்சம் முன்னாடி வந்து, கப்பை லேசா உயர்த்தினான்.

நான் நின்னுகிட்டு இருக்கேன்... அவன் உக்காந்து இருக்கான்.

அவன் கப்ல சர்க்கரையைப் போடணும்னா... நான் குனியணும்.

வேற எதையும் யோசிக்காம... நான் மெதுவா முன்னாடி குனிஞ்சேன்.

என் கவனம் முழுக்க அந்த ஸ்பூன் மேலயும், டீ கப் மேலயும் தான் இருந்துச்சு.

ஆனா... நான் ஒரு முக்கியமான விஷயத்தை மறந்துட்டேன்.

என் துப்பட்டா. அது நான் ஃபர்ஸ்டே கழட்டி சோஃபா மேல போட்டது... அங்கேயே தான் கிடந்துச்சு.

நான் குனிஞ்ச அந்த ஒரு செகண்ட்...

என் மஞ்சள் சுடிதார் கழுத்து... அது கொஞ்சம் லூசான 'U' நெக் வேறயா...

நான் குனியவும்... அது அப்படியே தொளதொளன்னு முன்னாடித் தொங்கிடுச்சு.

முன்னாடி செம்ம கேப் கிடைச்சுது.

உள்ளே...

நான் போட்டிருந்த அந்த மெரூன் கலர் பிரா... அதுக்குள்ள திமிறிக்கிட்டு இருந்த என் ரெண்டு ஐட்டமும்... பளிச்சுனு வெளில தெரிஞ்சுச்சு.

என் மார்பு... சும்மா கும்முனு... புசுபுசுனு... ஒண்ணோடு ஒண்ணு ஒட்டிக்கிட்டு நிக்குற அந்தப் பிளவு...

எல்லாமே அந்தப் பெரிய கேப் வழியா அப்பட்டமாத் தெரிஞ்சுச்சு.

கூம்பு மாதிரி இல்லாம... நல்லா பெருசா, குடம் மாதிரி அந்தத் துணிக்குள்ள நிக்குற அழகு.

நான் எதார்த்தமா குனிஞ்சு, ஸ்பூனால டீயைக் கலக்கினேன்.

"கிளிங்... கிளிங்..." ஸ்பூன் சத்தம் மட்டும் தான் கேட்டுச்சு.

ஆனா பிரகாஷ் கிட்ட இருந்து... மூச்சுச் சத்தம் கூட வரல.

திடீர்னு அந்த இடமே அமைதியான மாதிரி ஒரு ஃபீலிங்.

நான் நிமிர்ந்து பாக்கல. என் கண்ணு டீக்குள்ள சர்க்கரை கரையிறதத் தான் பாத்துச்சு.

ஆனா... என் உடம்புல எதோ மாற்றம் தெரியுது.

என் மார்பு மேல... எதோ அனல் அடிக்கிற மாதிரி ஒரு சூடு.

வெயில் அடிச்சா எப்படி சுடுமோ... அப்படி ஒரு ஹீட் என் நெஞ்சு மேல படுது.

என்னடான்னு... நான் மெதுவா என் இமைகளைத் தூக்கிப் பார்த்தேன்.

பிரகாஷ்...

அவன் கப்பைத் தாண்டி... வேற எதையோ பாத்துக்கிட்டு இருந்தான்.

அவன் கண்கள்...

அப்படியே ஷாக் ஆகி... பிளிங்க் பண்ணக் கூட மறந்து...

நேரா... என் திறந்த மார்புப் பிளவுக்குள்ள... என் மேலேயே குறியா இருந்துச்சு.

அவன் பார்வை... சாதாரணமா இல்ல.

அப்படியே கண்ணாலயே என்னற முழுங்கற மாதிரி... வெறித்தனமா பாத்துக்கிட்டு இருந்தான்.

அவன் தொண்டைக்குழி ஏறி இறங்குறது எனக்குத் தெளிவாத் தெரிஞ்சுச்சு.

அவன் கை லேசா நடுங்குச்சு. டீ தளும்புச்சு. ஆனா அவன் எதையும் கவனிக்கல.

அவன் கண்ணுக்கு முன்னாடி கிடைச்ச அந்தத் தரிசனத்துல... பையன் தன்னை மறந்து போய் சொக்கிப் போயிட்டான்.

அந்தப் பார்வை... சும்மா துளைச்சுக்கிட்டு உள்ள இறங்குற மாதிரி இருந்துச்சு.

எனக்குத் தூக்கி வாரிப் போட்டுச்சு.

ஷாக் அடிச்ச மாதிரி... என் உடம்பு முழுக்க ஒரு கரண்ட் பாஞ்சுச்சு.

"ஜிவ்வ்வ்வ்..."னு அடிவயித்துல இருந்து ஒரு சூடு கிளம்பி... என் முகம் வரைக்கும் ஏறுச்சு.

இதுவரைக்கும் யாரும் என்னைப் பாக்காத பார்வை அது. என் புருஷன் கூட இப்படி வெறிச்சுப் பாத்தது இல்ல.

இவ்ளோ பக்கத்துல... நான் துப்பட்டா இல்லாம குனிஞ்சு நிக்கும்போது... என் பர்மிஷன் இல்லாம... இன்னொருத்தன் என் மார்பை ரசிச்சுக்கிட்டு இருக்கான்.

எனக்குக் கோவம் வரணும். "ஏய்"னு கத்தணும்.

ஆனா... என்னால பேச முடியல. வாயடைச்சுப் போயிட்டேன்.

என் உடம்புல ஒரு நடுக்கம்.

அந்தப் பார்வை கொடுத்த சூட்டுல... என் நிப்பிள்ஸ் ரெண்டும்... அந்த பிராவுக்குள்ள "விடைச்சுக்கிட்டு" நிக்கிறத என்னால உணர முடிஞ்சுச்சு.

ஒரு பயங்கரமான... தப்பான... ஆனா செம்ம ஃபீலிங் அது.


Part 63:


அந்த ஒரு நிமிஷம்...

அந்த ஹால்ல காத்து கூட நகரல.

எல்லாம் ஷாக் ஆகி நின்ன மாதிரி.

நான் குனிஞ்சு நிக்கறேன்.

என் முன்னாடி...

சோஃபாவுல உக்காந்திருக்கிறவன்...

வேற எதையும் பாக்கல...

என் மார்பையே முழுங்கற மாதிரி வெறிச்சுப் பாத்துக்கிட்டு இருக்கான்.

எனக்குத் தெரியாதா என்ன?

என் உடம்புல ஒரு சூடு பரவுதே...

என் முதுகுத் தண்டுல "ஜிலீர்"னு ஒரு கரண்ட் பாாயுதே...

அத வச்சே கண்டுபிடிச்சிட்டேன்.

"பவித்ரா..."

"அவன் உன்னை அங்குலம் அங்குலமா ரசிக்கிறான் டி"னு மனசுக்குள்ள எதோ சொல்லுது.

சாதாரணமா இருந்தா நான் என்ன பண்ணியிருப்பேன்?

உடனே "சட்"னு நிமிர்ந்து...

துப்பட்டாவைத் தேடி எடுத்துப் போத்திட்டு...

அவனைக் கன்னத்துல "பளார்"னு ஒண்ணு வச்சிருப்பேன்.

இல்லன்னா...

"சீ... என்ன பார்வை பாக்குற... வெளிய போடா நாயே"னு கத்தி ஊரைக் கூட்டியிருப்பேன்.

ஆனா...

இப்போ?

இப்போ என் மனசுக்குள்ள ஒரு கிறுக்குத்தனம்.

ஒரு விபரீதமான ஆசை.

'பாக்கட்டுமே...'

'எவ்ளோ தூரம் போறான்னு பாப்போம்.'

'என் உடம்பைப் பாத்து அவனுக்கு எவ்ளோ வெறி வருதுன்னு தெரிஞ்சுக்கலாம்...'

'இவன் எனக்காக எவ்ளோ ஏங்குறான்...'

அந்த நினைப்பு...

எனக்கு உள்ளுக்குள்ள ஒரு "கிக்" ஏத்துச்சு.

நான் டீயைக் கலக்கிக்கிட்டே...

வேணும்னே...

என் இடது கையை மெதுவாத் தூக்கினேன்.

குனிஞ்சதுல என் தலைமுடி கொஞ்சம் முன்னாடி விழுந்து...

என் மார்பை லேசா மறைச்சுக்கிட்டு இருந்துச்சு.

ஒரு திரை போட்ட மாதிரி.

நான் அந்த முடியை...

என் விரல்களால மெதுவா...

சும்மா ஸ்டைலா ஒதுக்கினேன்.

"ஸ்ஸ்ஸ்..."

அந்தக் கருப்பு மேகத்தை விலக்கினதும்...

முழு நிலவு தெரிஞ்ச மாதிரி...

இப்போ எந்தத் தடுப்பும் இல்ல.

என் மஞ்சள் டாப்ஸ்க்குள்ள...

அந்த மெரூன் பிராவுல திமிறிக்கிட்டு நிக்குற என் மார்பகங்கள்...

அதன் மேற்பகுதி...

அந்த ஆழமான பிளவு...

அந்தத் திரட்சி...

எல்லாமே "பளீர்"னு வெளிச்சத்துக்கு வந்துச்சு.

ஒரு பழத்தை தோலுரிச்சுக் காட்டுற மாதிரி...

நான் என் அழகை அவனுக்குத் திறந்து காட்டினேன்.

பிரகாஷ்...

அவன் கண்ணு அவிஞ்சு போயிடும் போல.

அவன் இமைகள் விரிஞ்சு...

கண்ணெல்லாம் இருண்டு போச்சு.

அவன் தொண்டைக்குழி "டக்"குனு ஏறி இறங்குற சத்தம் எனக்கே கேட்டுச்சு.

எச்சில் முழுங்குறான்.

அவன் கைகள் நடுங்குது.

மூச்சுக்காத்து அனலா... வேகமா வருது.

அவன் பார்வையில இருந்த அந்தத் தீவிரம்...

அந்தப் பசி...

அது என்னையவே சுட்டெரிக்குற மாதிரி இருந்துச்சு.

அதுக்கு ரியாக்ஷனா...

அவன் பேன்ட்...

ஏற்கனவே புடைச்சுக்கிட்டு இருந்த அந்த இடம்...

இப்போ இன்னும் வீங்குன மாதிரி...

எதோ உள்ள ஒரு பாம்பு நெளியுற மாதிரி "துடிக்குது".

நான் எதையும் கவனிக்காத மாதிரி...

ரொம்ப இயல்பா...

டீயைக் கலக்கி முடிச்சேன்.

"போதும்..."

ஸ்பூனை எடுத்தேன்.

மெதுவா நிமிர்ந்தேன்.

நிமிரும்போது கூட...

என் மார்பு "குலுங்"குனு ஆடுறத அவன் கண்ணு கொட்டாம ரசிச்சான்.

நான் அவனைக் கண்டுக்காம... திரும்புனேன்.

எனக்கான சோஃபா சீட்டை நோக்கி நடந்தேன்.

நான் நடக்கும்போது...

என் பின்னழகை அவன் பாக்குறான்னு தெரியும்.

என் சூத்து ஆடுறதை அவன் இமைக்காம பாப்பான்.

நான் போய், எனக்குரிய இடத்துல உக்காந்தேன்.

ஆனா சும்மா உக்காரல.

வேணும்னே...

என் முதுகை நல்லா நிமிர்த்தி...

நெஞ்சை நிமிர்த்தி...

ஒரு மகாராணி மாதிரி கெத்தா உக்காந்தேன்.

வலது காலைத் தூக்கி, இடது கால் மேல போட்டேன்.

அப்படி கால் மேல கால் போடும்போது...

என் பேன்ட் இழுத்துச்சு.

மேலே...

என் டாப்ஸ் என் மார்பை இன்னும் இறுக்கமாப் பிடிச்சுச்சு.

இப்போ அவன் கோணத்துல இருந்து பாத்தா...

என் உடம்பு ஒரு வில்லு மாதிரி வளைஞ்சு...

என் மார்பகங்கள் இன்னும் எடுப்பா...

ஷார்ப்பாத் தெரிஞ்சிருக்கும்.

என் கழுத்து...

என் தோள்பட்டை...

என் மார்பு...

எல்லாமே அவனுக்கு ஒரு பெரிய விருந்து.

அவன் கையில டீ கப்பை வச்சுக்கிட்டு...

என்னையவே பாத்துக்கிட்டு இருந்தான்.

அவன் பார்வை என் மூஞ்சியில இல்ல.

கழுத்துக்குக் கீழே...

என் மார்பு மேலேயே ரவுண்ட்ஸ் அடிக்குது.

நான் அவனை ஒரு பார்வை பாத்தேன்.

என் பார்வை...

மெதுவா அவன் முகத்துல இருந்து கீழே இறங்குச்சு.

அவன் மடிக்கு.

அவன் பேன்ட்...

அந்த காக்கிப் பேன்ட் துணி லேசாத்தான் இருக்கும்.

அதுக்குள்ள...

மறுபடியும் அந்தப் பூகம்பம் கிளம்பியிருந்துச்சு.

படிக்கட்டுல பாத்த அதே வீக்கம்.

அதே எழுச்சி.

இப்போ இன்னும் பெருசா...

அந்தத் துணியைக் கிழிச்சுக்கிட்டு வெளிய வர்ற மாதிரி புடைச்சுக்கிட்டு...

ஒரு இரும்புக்கம்பி மாதிரி நின்னுச்சு.

நான் அதைப் பாத்தேன்.

அவன் பாத்தான்...

நான் அதைப் பாக்குறேன்னு அவனுக்கும் தெரிஞ்சு போச்சு.

ஒரு செகண்ட்...

எங்க ரெண்டு பேருக்கும் நடுவுல ஒரு பயங்கரமான அமைதி.

ஒரு ஆபத்தான புரிதல்.

"நீ என் முலையைப் பாத்த..."

"அதான் உனக்கு இப்படி ஆயிடுச்சு..."

அப்படின்னு நான் சொல்ற மாதிரி அவனுக்கு ஃபீல் ஆச்சு போல.

அவன் பதறிப்போய், கப்பைத் தூக்கினான்.

அந்த அமைதியை உடைக்க...

அவசரமா டீயைக் குடிச்சான்.

"ஸ்ஸ்ஸ்..."

சூடு பொறுக்காம குடிச்சான்.

"மேடம்..."

அவன் குரல் கரகரப்பா வந்துச்சு.

"இந்த டீ... நிஜமாவே அமிர்தம் மேடம்."

"நான் குடிச்சதிலேயே இதுதான் பெஸ்ட்..."

அவன் என்னைச் சமாளிக்க ட்ரை பண்ணான்.

"சும்மாப் புகழாதன்னு சொன்னேன்ல..."

நான் லேசாச் சிரிச்சேன்.

"இல்ல மேடம்... நிஜமாத்தான்..."

"பேச்சு என்னமோ நல்லாத்தான் இருக்கு..."

நான் என் டீ கப்பை உதட்டுல வச்சேன்.

ஒரு வாய் குடிச்சேன்.

கண்ணால அவனை அளந்தேன்.

"ஆனா உன் கண்ணு சரியில்லையே..."

மென்மையா...

அதே சமயம் ஒரு குறும்போட கேட்டேன்.

அவன் ஷாக் ஆயிட்டான்.

"மேடம்?"

"என்ன மேடம்?"

"வாய் தேனாட்டம் பேசுது..."

"ஆனா கண்ணு எங்கேயோ மேயுதே..."

நான் நேரடியாவே கேட்டுட்டேன்.

ஆனா என் குரல்ல கோவம் இல்ல.

ஒரு செல்லக் கண்டிப்பு.

"அது... வந்து..."

அவன் தடுமாறினான்.

ஆனா நான் சிரிக்கிறதப் பாத்ததும்...

அவனுக்கு ஒரு தைரியம் வந்துச்சு.

"அது... நீங்க..."

"நீங்க அழகா இருக்கீங்க மேடம்..."

அவன் வாய்ஸ் ஸ்லோ ஆச்சு.

ஒரு போதை ஏறுனவன் பேசுற மாதிரி பேசுனான்.

"என் கண்ணு என் பேச்சைக் கேக்க மாட்டேங்குது..."

"தண்ணித் தாகம் எடுத்தா... தண்ணியைத்தானே மேடம் தேடும்..."

அவன் பார்வை இப்போ ஒளிக்காம, மறைக்காம...

என் மேல படர்ந்துச்சு.

ஒரு தாகம் எடுத்தவன் தண்ணியைப் பாக்குற மாதிரி...

அவன் என்னைப் பாத்தான்.

அந்தப் பார்வையில ஒரு கெஞ்சல் இருந்துச்சு.

அதே சமயம் ஒரு வெறியும் இருந்துச்சு.

எனக்கு உள்ளுக்குள்ள "பக் பக்"னு அடிச்சுச்சு.

ஆனா நான் வெளியில கெத்து காட்டினேன்.

"பார்றா..."

நான் பொய்யா முறைச்சேன்.

"இதே மாதிரி பாத்த..."

"ஒரு நாள் உன் கண்ணைத் தோண்டி அந்தத் தெரு நாய்க்குப் போட்டுடுவேன்."

"ஜாக்கிரதை."

நான் விரலை ஆட்டி வார்னிங் குடுத்தேன்.

அவன் லேசாப் பயந்த மாதிரி நடிச்சான்.

"அய்யோ மேடம்..."

"அப்படிச் சொல்லாதீங்க..."

"அப்புறம் நான் எப்படி உங்களைப் பாப்பேன்?"

"என் கண்ணு போனாலும் பரவால்ல..."

"கடைசி வரைக்கும் உங்களைத்தான் பாத்துக்கிட்டு இருப்பேன்..."

அவன் கேட்ட விதம்...

"நீங்க என்ன வேணா பண்ணுங்க... ஆனா என்னால பாக்காம இருக்க முடியாது"னு சொல்ற மாதிரி இருந்துச்சு.

இப்போ அவன் பார்வை இன்னும் ஓப்பன் ஆச்சு.

என் கழுத்து...

என் மார்பு...

என் இடுப்பு...

எல்லாத்தையும் அவன் கண்ணாலேயே தடவினான்.

உரிமையா ரசிச்சான்.

எனக்கு உடம்பு முழுக்க ஒரு அனல் அடிச்சுச்சு.

நான் காலை மாத்திப் போட்டேன்.

அவன் பார்வை என் தொடை மேல பட்டு, வழுக்கிக்கிட்டு நடுவுல வந்துச்சு.

அவன் பேன்ட் வீக்கம் இப்போ இன்னும் அதிகமாத் தெரிஞ்சுச்சு.

எனக்கு ஒரு மாதிரி வெட்கமாவும், அதே சமயம் ஒரு கிளர்ச்சியாவும் இருந்துச்சு.

"ஏன் பிரகாஷ்..."

நான் டீயைக் கீழே வச்சேன்.

அவனை நேராப் பாத்தேன்.

"உன்கிட்ட நல்ல பேன்ட் இல்லையா?"

அவனுக்குப் புரியல.

"இல்ல மேடம்... ரெண்டு செட் தான் யூனிபார்ம்... ஏன் மேடம்?"

நான் என் கண்ணால...

அவன் மடியைச் சுட்டிக் காட்டினேன்.

"இல்ல... அது ரொம்ப நைஸா இருக்கு..."

"எதை மறைக்கணுமோ அதை மறைக்க மாட்டேங்குது..."

"எல்லாம் பச்சையாத் தெரியுது..."

நான் சொன்ன அர்த்தம் அவனுக்குப் "பளீர்"னு உறைச்சுச்சு.

"அய்யோ..."

அவன் முகம் தீயாச் சிவந்து போச்சு.

அவன் கை தானா பறந்து போய்...

அவன் மடியை மறைச்சுச்சு.

"சாரி மேடம்... சாரி மேடம்..."

அவன் நெளிஞ்சான்.

அந்தப் புடைப்பை மறைக்க ரொம்பக் கஷ்டப்பட்டான்.

"இன்னொரு யூனிபார்ம் இதை விட மோசம் மேடம்..."

"கிழிஞ்சு போயிருக்கு..."

"அதான் இதைப் போட்டேன்..."

அவன் விளக்கம் கொடுத்தான்.

"ம்ம்..."

நான் காலை ஆட்டிக்கிட்டே சொன்னேன்.

"சரி பேன்ட் தான் அப்படினா..."

நான் அவனை உத்துப்பார்த்தேன்.

"உள்ள போடுறதாவாது உருப்படியா போடக்கூடாதா?"

"ஏன் இப்படி அசிங்கமாத் தெரியற மாதிரி டிரஸ் பண்ற?"

நான் ஸ்ட்ரைட்டாவே கேட்டுட்டேன்.

இது ரொம்பத் துணிச்சலான பேச்சு.

சம்பந்தமே இல்லாத ஒருத்தங்க...

அவன் ஜட்டிய பத்திப் பேசுறது எவ்ளோ பெரிய விஷயம்?

ஆனா அந்த வார்த்தை என் வாயில இருந்து வந்துடுச்சு.

அதுல ஒரு அதிகாரம்...

ஒரு கேலி...

அப்புறம் ஒரு நெருக்கம்.

பிரகாஷ் கூனிக்குறுகிப் போயிட்டான்.

அவனுக்கு பூமி பிளந்து உள்ள போயிடலாம் போல இருந்திருக்கும்.

"மேடம்... அது..."

அவன் காதுமடல் எல்லாம் சிவந்துச்சு.

"இனிமே... இனிமே மாத்திக்கிறேன் மேடம்..."

அவன் தலையைக் குனிஞ்சுக்கிட்டான்.

ஆனா அவன் மனசுக்குள்ள...

'மேடம் என் உறுப்பை கவனிச்சுருக்காங்க...'

'என் ஜட்டி வரைக்கும் யோசிச்சிருக்காங்க'ங்கிற நினைப்பு ஓடியிருக்கும்.

அது அவனுக்கு அவமானமா இருந்தாலும்...

ஒரு விதமான போதையையும் கொடுத்திருக்கும்.

அவன் அங்கேயே உக்காந்து நெளிஞ்சான்.

கால் மாத்தி உக்காந்தான்.

கைய வச்சு மறைச்சான்.

ஆனா எதையும் மறைக்க முடியல.

நான் அவனையே பாத்துக்கிட்டு இருந்தேன்.

ஒரு அமைதி.

திடீர்னு அவன் நிமிர்ந்தான்.

எதோ சொல்ல வந்தான்.

"மேடம்..."

குரல் உடைஞ்சு வந்துச்சு.

"ஆக்சுவலி..."

"நான்... நான் வந்து..."

அவன் வார்த்தைகள் தொண்டைக்குள்ளயே சிக்கிக்கிச்சு.

அவன் எதோ கேக்க நெனைக்கிறான்.

இல்ல எதோ சொல்லத் துடிக்கிறான்.

ஆனா பயம் தடுக்குது.

அவன் பாதியிலேயே நிறுத்திட்டான்.

வார்த்தையை முழுங்கிட்டு...

அமைதியாத் தலையைக் குனிஞ்சுக்கிட்டான்.

எனக்கு ஆர்வம் தாங்கல.

அவன் என்ன சொல்ல வந்திருப்பான்?

எதாவது தப்பா?

இல்ல எதாவது ஆசையா?

நான் என் சோஃபாவுல முன்னாடி சாஞ்சு உக்காந்தேன்.

என் மார்பு அந்த டீப்பாய் மேல படுற மாதிரி குனிஞ்சு...

அவனை ஊடுருவிப் பாத்தேன்.

"என்ன?"

என் குரல் அமைதியா, ஆனா அழுத்தமா ஒலிச்சுச்சு.

"என்ன சொல்ல வந்த பிரகாஷ்?"

"தயங்காம சொல்லு."

நான் அவனுக்குத் தூண்டில் போட்டேன்.

அவன் நிமிர்ந்து என்னைப் பாத்தான்.

அந்தக் கண்கள்ல...

ஆயிரம் வார்த்தைகள் தேங்கிக்கிடந்துச்சு.

என் இதயம் "லப் டப்... லப் டப்"னு அடிச்சுக்க ஆரம்பிச்சுச்சு.

அவன் வாய் திறந்தான்.

[Bigil]

kandhu vattiku kadan vangiyachum oru 10 jatti vanganum... neenga kadan kudupingala.
Summa thaaru maaru

[Vijay42]

இல்ல விஜய்.

நான் எதையும் எதிர்க்கவும் இல்லை.
யாரையும் convince பண்ணவும் இல்லை.
கதை இப்படித்தான் போகும்னு
ஒரு clarity மட்டும் சொல்லணும்னு நினைச்சேன்.

இந்தக் கதையில முக்கியமானது
நடக்குற விஷயம் இல்ல.

பவித்ராவோட மனசுக்குள்ள
நடக்குற மாற்றங்கள்.
அவ மனசுல
எப்படி ஒரு எண்ணம் வருது,
அது எப்படி தப்புனு தோணுது,
அப்புறம் அது எப்படி
மெல்ல மெல்ல
சரியாயிடுச்சுனு
தன்னைத் தானே convince பண்ணிக்கிறா…

அந்த inner corruption தான்
இந்தக் கதையோட core.

ஒருத்தி once corrupt ஆயிட்டா,
அதுக்கப்புறம்
எவ்வளவு spicy-ஆவும்,
எவ்வளவு hot-ஆவும்
கதை கொண்டு போகலாம்.
அது problem இல்ல.

ஆனா
அந்த corruption
சரியா build ஆகலன்னா,
அந்த corruption-ஐ
reader feel பண்ணலன்னா,
எவ்வளவு scene போட்டாலும்
entire story waste தான்.

அந்த inner shift-ஐ
capture பண்ணறது தான்
ரொம்ப கஷ்டமான வேலை.
அதுல
சின்ன விஷயம் miss ஆனாலும்,
கதைக்கே life இல்லாம போயிடும்.

அதனால தான்
இந்தக் கதை
மெதுவா போகுது.
இதுதான்.
வேற எதுவும் இல்லை.

அதனால
அதெல்லாம் skip பண்ணி
ஒரே நேரத்துல
“matter ஆயிடுச்சு”ன்னு
கொண்டு போக முடியாத flow இது.

இதுதான்.
வேற எதுவும் இல்லை.
பிடிச்சவங்க
இந்த flow-ல படிப்பாங்க.
செட் ஆகலன்னா
அது totally okay.

புரியுது நண்பா ...

இங்கு இல்ல எங்கும் ஒருவரால் எப்போதும்,எல்லோருக்கும் பிடித்த நபராக இருக்க முடிவதில்லையே? 

 அப்படி இருக்கையில் என்னுடைய கருத்தோ,எழுத்தோ,கற்பனையோ எல்லோருக்கும் புடிக்கணும் னு தேவையும் இல்லை.
மற்றவர்களுக்கு பிடித்ததை என்னால் முடிந்த அளவு கொடுக்க முயல்வதை தவிற வேறு ஒன்றும் செய்ய முடியாதது என்னுடைய குறை இல்லை அதற்கான விளக்கமும் கொடுக்க தேவை இல்லையே நண்பா.

நீங்க எந்த கதையையும் Copy paste பண்ணலியே உங்க மனதில் உள்ள கற்பனைக்கு உருவம் எழுத்தின் மூலம் உருவம் கொடுக்குறீங்க அது எல்லோருக்கும் பிடிக்க வேண்டும் என்பதும் நியாயம் இல்லை அதேபோல் அந்த கற்பனையை இப்படி மாத்தலாம் அப்படி மாத்தலாம் என்று சொல்ல எவருக்கும் உரிமை இல்லைதான்.பிடிக்கலியா கடந்து செல்வோம் .....

உங்கள் கற்பனைக்கு நீங்க தீனி போட்டுக்குங்க நண்பா எனக்கு பிடிக்குதோ இல்லையோ ஒரு வாசகராய் என்னால் முடிந்தால் கருத்தை பதிவு செய்கிறேன் நேரம் கிடைக்கும் போது.

பெண்ணை கொச்சை படுத்தும் ஆணையும் மற்றும் ஆணை கொச்சை படுத்தும் பெண்ணையும் உற்சாக படுத்துவது என்னை பொறுத்தவரை தவறுதான்.

இதை நவீனவத்சையனா அவர்களின் கதைகளில் பார்ப்பது குறைவு.
ஒரு இடத்தில் 0 வா இருப்பவர்கள் மறு இடத்தில் ஹீரோவா இருப்பார்கள்.

கருத்தை பரிமாறுவது நம்மை நாமே மெறுகேற்றி கொள்ளத்தான்.

காமத்தை கூடிய விரைவில் பார்க்க,ரசிக்க எத்தனையோ காம வீடியோ வலைத்தளங்கள் உள்ளனவே...

 கதை என்பது ஒவ்வொரு எழுத்தாளர்களின் கற்பனை.
அதை தேடி படிக்கும் நபர்களுக்கு கற்பனை இருக்கும் அந்த கற்பனைக்கு உருவம் கொடுக்க முடிவதில்லை ....

ஒரே வேண்டுகோள்தான் நண்பா ...
பவித்ரா கதாபாத்திரம் கொச்சை படுத்தும் பொருள் அல்ல....

இதுவும் கட்டாயம் இல்லை....
உங்க விருப்பம்போல்....

[yazhiniram]

வாசகர்களே, ஒரு முக்கியமான முடிவு எடுக்கணும்!

நண்பர்களே, இந்தக் கதையோட Flow பத்தி எனக்கு ஒரு சின்ன குழப்பம். உங்ககிட்ட கேட்டுட்டு முடிவு பண்ணலாம்னு இருக்கேன்.

நான் already 40 Parts (Part 105) வரைக்கும் எழுதிட்டேன். ஆனா ஓப்பனா ஒரு உண்மையைச் சொல்லிடுறேன்... அந்த 40 பார்ட்ஸும் இப்போ நீங்க படிக்கிற மாதிரியேதான் இருக்கும். அதே நிதானம். திரும்பத் திரும்ப வர்ற பவித்ராவின் சிந்தனைகள்.

எனக்கு "Slow Burn" தான் pidikum. அந்த உணர்வுகளை, அந்தத் தவிப்பை அணு அணுவா ரசிச்சு எழுதுறதுதான் என் ஸ்டைல். அதை என்னால Compromise பண்ணிக்க முடியாது.

ஆனா, ஒரே விஷயத்தை திரும்பத் திரும்பச் சொல்றதால, உங்களுக்கு Irritate ஆகுதான்னு யோசிக்கிறேன்.

So, முடிவு உங்க கையில:
1️⃣ Option A: எங்களுக்கு இந்த Slow Burn + Details தான் பிடிச்சிருக்கு. எதையும் கட் பண்ணாதீங்க. திரும்பத் திரும்ப வந்தாலும் பரவாயில்ல, அந்த உணர்வுகள் தான் முக்கியம். உடனே அடுத்த பார்ட்ஸ் போடுங்க.

2️⃣ Option B: இல்ல பாஸ்... தேவையில்லாத Repetitive Thoughts-ஐ கட் பண்ணிட்டு, கதையை கொஞ்சம் Fresh-ஆ மாத்தி எழுதுங்க. 

Note: இதை நான் பண்ணனும்னா, எனக்கு நிறைய டைம் எடுக்கும். மொத்தமா ரீ-வொர்க் பண்ணி நான் மறுபடியும் ஸ்டார்ட் பண்ண அடுத்த வருஷம் (Next Year) ஆகிடும். அதுவரைக்கும் கதை வராது.

என்ன பண்ணலாம்? "இப்போவே வேணுமா?" அல்லது "அடுத்த வருஷம் வரைக்கும் வெயிட் பண்றீங்களா?"

கமெண்ட்ல சொல்லுங்க!