Adultery அவள் இதயத்தின் மொழி

[Ammapasam]

Good update bro
Keep rocking

[Ragasiyananban]

Super update

[Vijay42]

[Deepak Sanjeev]

very good going. prakash is going to rule her for one week.

[nani1058]

போட்டோ செம நண்பா பாக்கும் போதே சாப்பிடணும் போல இருக்கு நண்பா அண்டர் arms லாம் கிளீன் shaved ம்ம்ம் முடியல நண்பா

[Nandhinii Aaryan]

I can feel this waiting for next update

[yazhiniram]

Part 52:


என் கை அந்த மொபைலை நோக்கி... ஒரு காந்தம் இரும்பை இழுக்கிற மாதிரி போய்க்கிட்டு இருந்துச்சு.

தொடப் போறேன்... அந்த போனைத் தொட்டு, வாட்ஸ்அப்பை ஓப்பன் பண்ணப் போறேன்... அப்படின்னு நெனைக்கிறப்போவே...

"ட்ரிங்... ட்ரிங்... ட்ரிங்..."

திடீர்னு போன் வெடிச்ச மாதிரி சத்தம் போட்டுச்சு. அந்த நிசப்தமான வீட்டுல அது இடி விழுந்த மாதிரி இருந்துச்சு.

சட்டுனு கையை இழுத்துக்கிட்டேன். இதயம் 'படக்'னு ஒரு அடி அடிச்சுச்சு.

'யாரு? அப்பாவா? வேற யாரா இருக்கும்?'

அவசரமா ஸ்க்ரீனைப் பார்த்தேன்.

**"Hubby"**னு பேர் மின்னுச்சு.

கார்த்திக்.

ஒரு பெரிய பெருமூச்சு. அதுல நிம்மதியை விட ஏமாற்றம்தான் அதிகமா இருந்துச்சு.

போனை எடுத்தேன்.

"ஹலோ..."

"ஹலோ பவி... என்ன பண்ற? அப்பா கிளம்பிட்டாரா?"

அவரோட குரல்ல அந்த வழக்கமான ஆபீஸ் பரபரப்பு. பின்னால யாரோ கத்துற சத்தம், கீபோர்ட் தட்ற 'டக் டக்' சத்தம் எல்லாம் கேட்டுச்சு.

"ஆங்... கிளம்பிட்டாருங்க. மணி நாலே காலுக்கே போயிட்டாரு. இப்போ பஸ் ஏறியிருப்பாங்க."

"ஓ... அப்படியா? சரி சரி. நான் அதுக்குக் கூப்பிடல."

எனக்கு மனசுக்குள்ள ஒரு மாதிரி 'சுருக்'னு இருந்துச்சு. 'பொண்டாட்டி தனியா இருக்காளேன்னு கூப்பிடலையாம்... வேற எதுக்கோ கூப்பிட்டாராம்.'

"சொல்லுங்க..."

"இன்னைக்கு கொஞ்சம் ஹெவி ஒர்க் பவி. ஒரு முக்கியமான கிளைண்ட் கால் (Client call) அமெரிக்காவில இருந்து வருது. அதுல ஒரு சின்ன இஷ்யூ. இதை முடிக்காம வர முடியாது."

"என்னங்க... இன்னைக்கு வெள்ளிக்கிழமை... பையனும் இல்ல... அப்பா வேற போயிட்டாரு... சீக்கிரம் வரேன்னு காலையில சொன்னீங்க..."

"தெரியுது பவி. ஆனா என்ன பண்றது? பாஸ் தலை மேல நின்னுட்டு இருக்காரு. இதை முடிச்சு அனுப்பலைன்னா விட்ற மாட்டாங்க. புரிஞ்சுக்கோ."

"சரி... அப்போ எப்போ வருவீங்க?"

"தெரியல. மே பி (Maybe) 12 ஆகலாம். இல்ல ஒரு மணி கூட ஆகலாம். நீ எனக்காக முழிச்சுட்டு வெயிட் பண்ண வேண்டாம்."

"ஒரு மணியா...?"

"ஆமா. நீ சாப்பிட்டுப் படுத்துக்கோ. கதவைப் பூட்டிக்கோ. நான் வரும்போது என்கிட்ட இருக்கிற சாவியை வெச்சு நானே தொறந்து வந்துக்கறேன். நீ எந்திரிக்க வேண்டாம்."

"சரி... நீங்க சாப்பிட்டீங்களா? இல்ல இனிமேதான் ஆர்டர் பண்ணனுமா?"

"இனிமேதான் பவி. எதாவது ஸ்விகி (Swiggy)-ல பாத்துக்கறேன். சரி நான் வைக்கவா? டீம் மீட்டிங் கூப்பிடுறாங்க."

"ம்ம்... டைம்க்குச் சாப்பிடுங்க. அல்சர் வந்துடப் போகுது."

"சரி மா. பை."

"பை."

கால் கட் ஆச்சு.

போனை அப்படியே சோஃபால தூக்கிப் போட்டேன். அது மெத்தை மேல போய் பொத்துனு விழுந்துச்சு.

"ச்சே... என்ன வாழ்க்கை இது?"

வழக்கம் போல வெள்ளிக்கிழமை ஆனா இதுதான் கதை.

'லேட் ஆகும்', 'சாப்பிட்டுப் படு', 'வெயிட் பண்ணாத'.

வாரத்துல அஞ்சு நாளும் இதே பல்லவிதான். இன்னைக்கு பையன் ஊருக்குப் போயிட்டான், ஃப்ரீயா இருக்கலாம்னு நெனச்சா... இவரு வேலையக் கட்டிக்கிட்டு அழுவுறாரு.

பையன் இல்லாம வீடே வெறிச்சோடிக் கிடக்கு. இவரும் வர மாட்டாரு.

நான் மட்டும் இந்த நாலு செவத்துக்குள்ள என்னத்த பண்றது? எவ்ளோ நேரம்தான் டிவியைப் பார்க்குறது?

எனக்குக் பயங்கரமான எரிச்சல் வந்துச்சு. ஒரு விதமான வெறுமை.

டிவியை ஆன் பண்ணேன். ஏதோ சீரியல் ஓடிட்டு இருந்துச்சு. அழுகாச்சி சீன். கடுப்பா இருந்து ஆஃப் பண்ணிட்டேன்.

எழுந்து கிச்சனுக்குப் போனேன். ஃப்ரிட்ஜைத் தொறந்து பார்த்தேன். ஒண்ணும் எடுக்க தோணல. சும்மா மூடினேன்.

தண்ணி குடிச்சேன்.

மறுபடியும் ஹாலுக்கு வந்து, சோஃபால பொத்துனு, சலிப்பா உக்காந்தேன். காலைத் தூக்கி சோஃபா மேல வெச்சுக்கிட்டேன்.

கார்த்திக் மேல கோவம் கோவமா வந்துச்சு.

"ஆமா... இவருக்கு வேலைதான் உலகம். பொண்டாட்டி ஒருத்தி வீட்ல தனியா இருக்காளே... பயப்படுவாளே... போர் அடிக்குமே... சீக்கிரம் போவோம்னு தோணுதோ அவருக்கு?"

"வேலையாம் வேலை... அப்படி என்னதான் வேலையோ... எப்போ பார்த்தாலும் கிளைண்ட் கால், மீட்டிங்..."

மனசுக்குள்ள அவரைத் திட்டித் தீர்த்தேன்.

அந்த வெறுப்பும், தனிமையும் என்னை மறுபடியும் மொபைல் பக்கம் தள்ளுச்சு.

கார்த்திக் பிஸியா இருக்காரு. அவருக்கு என்னைய பத்தி நெனைக்க நேரமில்ல.

ஆனா... இன்னொருத்தன்?

அவன் எனக்காகக் காத்துக்கிட்டு இருப்பானே?

நான் அவனைக் கண்டுக்காம விட்டாலும்... நாய் குட்டி மாதிரி என் பின்னாலயே சுத்துறானே...

என் கை மறுபடியும் மொபைலை எடுத்தது. இந்தத் தடவை எந்தத் தயக்கமும் இல்ல. ஒரு வேகம். ஒரு பழிவாங்கும் எண்ணம் கூடச் சொல்லலாம்.

'அவர் என்னைக் கண்டுக்கலன்னா என்ன... என்னைக் கவனிக்க ஒருத்தன் இருக்கான். அவன் என்ன சொல்றான்னு பார்ப்போம்.'

வாட்ஸ்அப்பை ஓப்பன் பண்ணேன்.

ஸ்க்ரீன்ல ஃபேமிலி குரூப், ஸ்கூல் குரூப் எல்லாம் வரிசையா இருந்துச்சு.

ஆனா என் கண்ணு... மேலேயே இருந்த அந்த "Archived" பாக்ஸைத் தேடுச்சு.

பார்த்ததும் என் கண்ணு விரிஞ்சுச்சு.

அதுல **"32"**னு நம்பர் காட்டுச்சு.

முப்பத்திரண்டு மெசேஜா?

"அடப்பாவி... மூணு நாள்ல இவ்ளோ மெசேஜ் அனுப்பியிருக்கானா?"

"நான் பார்க்கவே மாட்டேன்னு தெரிஞ்சும்... இவன் யாருக்காக டைப் பண்ணிட்டு இருந்தான்?"

என் மனசுக்குள்ள ஒரு ஆச்சரியம். கூடவே ஒரு சின்ன 'கிக்' (kick).

என் மேல இவ்ளோ பைத்தியமா ஒருத்தன் இருக்கான். நான் பதில் சொல்லலைனாலும், விடாம என்னையத் தேடுறான்.

மெதுவா அந்த 'Archived' பாக்ஸைத் தொட்டேன்.

உள்ள போனதும்... பிரகாஷோட சாட் (Chat) லிஸ்ட்ல மேலேயே இருந்துச்சு.

நான் கடைசியா அனுப்பின அந்த 'நைட்டி' போட்டோவுக்கு அப்புறம்... நான் பதிலே சொல்லல. ஆனா அவன் அனுப்பின மெசேஜ்கள் வரிசையா ரயில் பெட்டி மாதிரி நின்னுச்சு.

நான் மெதுவா ஸ்க்ரோல் பண்ணி, ஆரம்பத்துல இருந்து படிக்க ஆரம்பிச்சேன்.



(செவ்வாய்க்கிழமை மதியம் - 3:45 PM)

நான் அந்தப் பழைய சுடிதாரைப் போட்டுக்கிட்டு, அவனைக் கண்டுக்காம போன நேரம்.

பிரகாஷ்: மேடம்... என்னாச்சு?

பிரகாஷ்: நீங்க ஏன் அவ்ளோ அவசரமாப் போனீங்க? என்னைப் பார்க்கவே இல்லையே...

பிரகாஷ்: அந்தப் போட்டோனால கோவமா? சாரி மேடம். நான் வேணும்னே பண்ணல.

(செவ்வாய்க்கிழமை இரவு - 9:30 PM)

பிரகாஷ்: மேடம், நீங்க ரிப்ளை பண்ணாதது எனக்கு ரொம்பப் பயமா இருக்கு.

பிரகாஷ்: எனக்கு உடம்பு ஒரு மாதிரி இருக்கு மேடம். ரொம்பக் குளிருது.

பிரகாஷ்: காய்ச்சல் வர்ற மாதிரி இருக்கு. நீங்க பேசலைன்னா எனக்குத் தூக்கமே வராது போல.



பாவம். அப்பவே அவனுக்குக் காய்ச்சல் ஆரம்பிச்சிருக்கு. நான் தான் அவனைக் கண்டுக்கல.

அடுத்து புதன்கிழமை மெசேஜ்.



(புதன்கிழமை காலை - 7:00 AM)

பிரகாஷ்: குட் மார்னிங் மேடம்.

பிரகாஷ்: என்னால எந்திரிக்கவே முடியல. தலை சுத்துது. உடம்பெல்லாம் நெருப்பா இருக்கு.

பிரகாஷ்: இன்னைக்கு நான் டியூட்டிக்கு வரல மேடம். லீவ் சொல்லிட்டேன்.

பிரகாஷ்: நீங்க கேட்ல என்னைத் தேடுவீங்களா?



(புதன்கிழமை மதியம் - 2:15 PM)

பிரகாஷ்: இன்னும் காய்ச்சல் குறையல மேடம்.

பிரகாஷ்: நான் மாத்திரை போட்டேன். ஆனா மனசு சரியில்லைன்னா உடம்பு எப்படிச் சரியாகும்?

பிரகாஷ்: நீங்க ஒரு சின்ன 'ஹாய்' அனுப்பினா கூட, எனக்கு அது பெரிய மருந்து மேடம்.

பிரகாஷ்: நீங்க பேசாததுதான் எனக்குக் காய்ச்சலை அதிகமாக்குதுன்னு நெனக்கிறேன்.



இதைப் படிக்கும்போது எனக்குள்ள ஒரு குற்ற உணர்ச்சி குத்துச்சு.

"ஐயோ... நான் இவ்வளவு கல்நெஞ்சக்காரியா இருந்திருக்கேன். அவன் அங்கே தனியா ரூம்ல கிடந்து கஷ்டப்பட்டிருக்கான். நான் இங்க ஈகோ பார்த்துட்டு இருந்திருக்கேன்."

ஆனா அதே சமயம், என் மேல அவனுக்கு இருக்கிற அந்தப் பிடிப்பு எனக்குப் பிடிச்சிருந்தது. என் மௌனம் அவனுக்குக் காய்ச்சலைக் கொடுக்குதுன்னா... நான் அவனுக்கு எவ்ளோ முக்கியமானவ?



(வியாழக்கிழமை காலை - 8:45 AM)

பிரகாஷ்: குட் மார்னிங் மேடம்.

பிரகாஷ்: இன்னைக்கு நீங்க கேட்ல என்னையப் பார்க்கலன்னு நெனக்கிறேன். நான் உள்ள உக்காந்துருந்தேன். உடம்பு இன்னும் முடியல.

பிரகாஷ்: ஆனா ஜன்னல் வழியா உங்களைப் பார்த்தேன். நீங்க ரொம்ப அவசரமாப் போனீங்க.

பிரகாஷ்: உங்களைப் பார்க்காம எனக்கு நாளே ஓடல மேடம்.

பிரகாஷ்: மேடம்... நீங்க என் மேல தப்பான அபிப்பிராயம் வெச்சிருக்கீங்கன்னு நெனக்கிறேன். நான் அந்தப் பழைய பேன்ட் போட்டோல இருந்த மாதிரி மோசமானவன் இல்ல மேடம்.

பிரகாஷ்: நான் ஒரு போட்டோ அனுப்புறேன். இதுல நான் எப்படி இருக்கேன்னு பாருங்க. தப்பா எதும் இல்ல மேடம். ப்ராமிஸ். சும்மா நான் டிரஸ் பண்ணியிருக்கிறதப் பாருங்க.

(கீழே ஒரு போட்டோ இருந்துச்சு. அதை ஓப்பன் பண்ணேன்.)

அதைப் பார்த்ததும்... எனக்குச் சிரிப்பு "பக்"குனு பொத்துக்கிட்டு வந்துச்சு.

அவன் ஒரு சாதாரண காட்டன் சட்டை போட்டுருந்தான். கட்டம் போட்ட சட்டை. அது கொஞ்சம் லூசா, அவனுக்கு ஃபிட் ஆகாத மாதிரி, தோள்பட்டை எல்லாம் இறங்கிப் போய் இருந்துச்சு. பட்டன் எல்லாம் கழுத்து வரைக்கும் போட்டிருந்தான்.

தலைமுடியை நல்லா வாரி, எண்ணெய் வெச்சு, நெத்தியில விபூதி வெச்சு... ஒரு பள்ளிக்கூடத்துப் பையன் மாதிரி கேமராவை முறைச்சுப் பார்த்துக்கிட்டு நின்னான்.

கையை இடுப்புல வெச்சுக்கிட்டு, ஏதோ பழைய எம்.ஜி.ஆர் படத்துல வர்ற மாதிரி ஒரு போஸ்.

"ஐயோ கடவுளே..."

பாக்கவே அவ்ளோ வெள்ளந்தியா, அதே சமயம் காமெடியா இருந்துச்சு. அந்தப் பழைய பேன்ட் போட்டோவுக்கும் இதுக்கும் சம்பந்தமே இல்ல.

"லூசுப் பய..."ன்னு வாய்விட்டுச் சிரிச்சுட்டேன். அந்தத் தனிமை வீட்டுல என் சிரிப்பு சத்தம் எனக்கே கேட்டுச்சு.

அந்தப் போட்டோவுக்குக் கீழே ஒரு மெசேஜ் போட்டிருந்தான்.

பிரகாஷ்: மேடம்... இதுதான் நான் நார்மலா இருக்கிறப்போ.

பிரகாஷ்: அந்தப் பழைய பேன்ட் போட்டோவை மறந்துடுங்க மேடம். அது நான் இல்ல. இதுதான் நான்.

பிரகாஷ்: இனிமே போட்டோ அனுப்புனா... இப்படி டீசன்ட்டா மட்டும்தான் அனுப்புவேன். சத்தியம் மேடம். என்னைய நம்புங்க.

பிரகாஷ்: சிரிச்சீங்களா மேடம்? இந்தப் போட்டோவைப் பார்த்தாவது ஒரு சின்ன ஸ்மைல் பண்ணுங்க.

பாவம்... அவன் எவ்ளோ மெனக்கெட்டுருக்கான்.

நான் சிரிக்கணும்னு, அவன் நல்லவன்தான்னு நிரூபிக்க அவன் படுற பாடு...

எனக்குச் சிரிப்பும் வந்துச்சு, அதே சமயம் மனசுக்குள்ள ஒரு லேசா வலியும் இருந்துச்சு. ஒரு பரிதாபம்.



நான் அவனைக் கண்டுக்காம, திமிரா போனப்போ... அவன் இங்க இவ்ளோ தவிச்சுருக்கான்.

இன்னும் ஸ்க்ரோல் பண்ணேன்.



(வியாழக்கிழமை இரவு)

பிரகாஷ்: மேடம்... நீங்க சாயங்காலம் என்னையப் பார்த்தீங்க. நான் பார்த்தேன்.

பிரகாஷ்: ஆனா பார்க்காத மாதிரி போயிட்டீங்க.

பிரகாஷ்: அது கத்தியால குத்துற மாதிரி வலிக்குது மேடம். நிஜமாவே வலிக்குது.

பிரகாஷ்: என்னைத் திட்டுங்க... அடியுங்க... என்ன வேணா பண்ணுங்க. ஆனா இப்படி முகம் குடுத்துப் பேசாம இருக்காதீங்க.

பிரகாஷ்: உங்க மௌனம் எனக்குப் பெரிய தண்டனை.

பிரகாஷ்: என் ராணி என்னைக் கண்டுக்கலைன்னா... இந்த நாய்க்குட்டி எங்கே போகும்? யார்கிட்ட போகும்?

அவன் யூஸ் பண்ற வார்த்தைகள்... "ராணி", "நாய்க்குட்டி"...

இதெல்லாம் ரொம்ப ட்ராமாவா, சினிமாத்தனமா இருந்தாலும்... அதுல ஒரு உண்மை இருக்குன்னு எனக்குத் தோணுச்சு.

ஒரு படிக்காத, சாதாரண மனுஷனோட உண்மையான, கலப்படமில்லாத புலம்பல் அது. கார்த்திக் கிட்ட இல்லாத ஒரு வெள்ளந்தித்தனம் இதுல இருக்கு.



(இன்று காலை - வெள்ளிக்கிழமை)

பிரகாஷ்: குட் மார்னிங் ஏஞ்சல். ?

பிரகாஷ்: இன்னைக்கு நான் ஷேவ் பண்ணிட்டு, ஃப்ரெஷ்ஷா வந்திருக்கேன். பார்த்தீங்களா? நீங்க பார்ப்பீங்கன்னுதான் பண்ணினேன்.

பிரகாஷ்: நீங்க என்னைக் கடந்து போகும்போது... அந்த மல்லிகைப்பூ வாசம்... அது மட்டும்தான் எனக்கு ஆறுதல்.

பிரகாஷ்: நான் எதுவுமே பண்ண மாட்டேன் மேடம். சும்மா தூரத்துல இருந்து பார்த்துக்கிறேன்.

பிரகாஷ்: ஒரு சின்னப் புன்னகை மேடம். ப்ளீஸ். அது போதும்.

பிரகாஷ்: என்னைக் கொஞ்சம் கருணையோட பாருங்க. உங்க பக்தன் காத்துக்கிட்டு இருக்கேன்.

பிரகாஷ்: இந்த மௌனம் என்னைக் கொல்லுது மேடம். ப்ளீஸ்.

பிரகாஷ்: நான் செத்துட்டாத்தான் பேசுவீங்களா?

கடைசி மெசேஜ் ஒரு மணி நேரத்துக்கு முன்னாடி வந்திருக்கு.

நான் படிச்சு முடிச்சதும்... ஒரு நிமிஷம் அமைதியா இருந்தேன்.

"இவன் திருந்தவே மாட்டான்."

எனக்குள்ள இருந்த கோவம், பயம் எல்லாம் இப்போ காணாமப் போயிருந்துச்சு. அதுக்குப் பதிலா ஒரு மென்மையான, இதமான உணர்வு வந்துச்சு.

அவன் மேல பரிதாபமா? இல்ல அன்பா?

இல்ல... அன்பு இல்ல. இது வேற ஏதோ.

ஒரு அதிகாரம். ஒரு பிடிப்பு.

என்னோட ஒரு பார்வைக்காக, ஒரு வார்த்தைக்காக ஒருத்தன் இப்படித் தவம் கிடக்கிறான்னா... நான் எவ்ளோ ஸ்பெஷல்?

நான் சாதாரணமானவள் இல்ல. நான் ஒரு "ராணி". அவனுக்கு நான் ஒரு தேவதை.

கார்த்திக் வேலை வேலைன்னு ஓடிட்டு இருக்காரு. என்னையத் தேட, என் அழக ரசிக்க அவருக்கு நேரமில்ல.

ஆனா இவன்?

ஒவ்வொரு நிமிஷமும் என்னைய நெனச்சுக்கிட்டு, எனக்காக மெசேஜ் டைப் பண்ணிக்கிட்டு, நான் ரிப்ளை பண்ணுவேனான்னு காத்துக்கிட்டு...

அந்த வித்தியாசம் என்னைய யோசிக்க வெச்சுச்சு.

என் விரல் ஸ்க்ரீன் மேலேயே ஊர்ந்துச்சு.

ரிப்ளை பண்ணலாமா?

"லூசு... எதுக்கு இவ்ளோ மெசேஜ் அனுப்புற? உனக்கு வேலையே இல்லையா?"ன்னு கேட்கலாமா?

இல்ல... அந்தச் சட்டை போட்டோவைப் பத்தி, "நல்ல ஜோக்கர் மாதிரி இருக்க. எம்.ஜி.ஆர்னு நெனப்பா?"ன்னு கிண்டல் பண்ணலாமா?

வேண்டாம்.

உடனே ரிப்ளை பண்ணா... நான் அவனுக்காக வெயிட் பண்ணுனேன்னு நெனச்சுப்பான். அவனுக்குத் தலைகால் புரியாது.

கொஞ்சம் வெயிட் பண்ணட்டும்.

ஆனா... அவனை இப்படியே விடவும் மனசு வரல.

அவன் இன்னும் அந்த 'Archive' இருட்டுக்குள்ள கிடக்க வேண்டாம். அவன் வெளிய வரட்டும்.

நான் ஒரு முடிவு பண்ணினேன்.

அந்தச் சாட்டை 'Select' பண்ணினேன்.

மேல இருந்த அந்த 'Unarchive' பட்டனைத் தொட்டேன்.

"சட்"னு அவன் சாட் லிஸ்ட்ல இருந்து வெளிய வந்து, என்னோட மெயின் ஸ்க்ரீனுக்கு வந்துச்சு.

என் குடும்ப குரூப், என் ஸ்கூல் ஃப்ரெண்ட்ஸ் சாட்... அதுக்கு நடுவுல இப்போ **"Security"**ங்கிற பேர் பளிச்சுன்னு தெரிஞ்சுச்சு.

நான் பதிலே அனுப்பல. ப்ளூ டிக் கூட விழுந்திருக்காது, ஏன்னா நான் ஆர்ச்சீவ்க்குள்ள இருந்து படிச்சேன்.

ஆனா அவனை என் கண்ணு முன்னாடி கொண்டு வந்துட்டேன்.

"இனிமே நீ என் கண்ணு முன்னாடிதான் இருப்ப... நான் எப்போ நெனைக்கிறேனோ அப்போதான் பேசுவேன்."

இது அவனுக்குத் தெரியாது. ஆனா எனக்குத் தெரியும். இது எனக்கு ஒரு பவர் கொடுத்த மாதிரி இருந்துச்சு.

நான் போனை வெச்சுட்டு, சோஃபால சாய்ஞ்சேன்.

என் கண்ணு அடிக்கடி அந்த ஸ்க்ரீனையே பார்த்துச்சு.

"அவன் ஆன்லைன் வருவானா?"

"நான் மெசேஜ் பார்க்கலைன்னு நெனச்சுட்டு இன்னும் புலம்புவானா?"

"இல்ல... நான் ஆன்லைன் வந்ததைப் பார்த்துட்டு அவனே மெசேஜ் பண்ணுவானா?"

எனக்குள்ள ஒரு சின்ன விளையாட்டு ஆரம்பமாச்சு.

பூனைக்கும் எலிக்கும் நடக்குற விளையாட்டு.

நான் சும்மா வேடிக்கை பார்க்கப் போறேன். அவன் என்ன பண்றான்னு பார்க்கப் போறேன்.

வீடு அமைதியா இருந்துச்சு. ஆனா என் மனசுக்குள்ள... அந்த முப்பத்திரண்டு மெசேஜ்களும் சத்தம் போட்டுக்கிட்டே இருந்துச்சு.

குறிப்பா அந்தச் சட்டை போட்ட போட்டோ... அதை நெனச்சா இப்பவும் சிரிப்பு வருது.

"பைத்தியக்காரன்..."

என்னை அறியாமலே முணுமுணுத்தேன். ஆனா அந்த வார்த்தையில கோவம் இல்ல. ஒரு செல்லமான அதட்டல் தான் இருந்துச்சு.



Part 53:


மணி இப்போ அஞ்சு ஆகுது.

சாயங்கால வெயில் கொஞ்சம் தணிஞ்சு, ஜன்னல் வழியா லேசா மஞ்சள் வெளிச்சம் ஹாலுக்குள்ள விழுந்துச்சு.

நான் போனைக் கையில வெச்சுக்கிட்டே சோஃபாவுல சிலையா உக்காந்திருந்தேன்.

அந்த 'Unarchive' பண்ணின சாட்... அதுல இருந்த முப்பத்திரண்டு மெசேஜ்... கடைசியா அவன் அனுப்பின அந்த 'அவனோட காமெடியான' போட்டோ...

அந்த எம்.ஜி.ஆர் போஸ்... அந்த லூசான சட்டை... எண்ணெய் வழிஞ்ச தலை...

எல்லாமே என் மண்டைக்குள்ள "வொய்ங்... வொய்ங்..."னு ரீங்காரம் அடிச்சுக்கிட்டு இருந்துச்சு. ஒரு பக்கம் அந்தப் போட்டோவைப் பார்த்தா சிரிப்பு வருது, இன்னொரு பக்கம் அவனோட அந்த ஏக்கமான வார்த்தைகளை நெனச்சா மனசு வலிக்குது.

"போதும் பவித்ரா... இதுக்கு மேல யோசிக்காத. எவ்ளோ நேரம்தான் இப்படியே பைத்தியம் பிடிச்ச மாதிரி உக்காந்துருப்ப?"


எனக்கு நானே அதட்டிச் சொல்லிக்கிட்டேன்.



மனசுக்குள்ள ஒரு விதமான அழுத்தம். ஒரு இறுக்கம். அதை எப்படியாவது வெளியேத்தணும். வீட்டுக்குள்ளேயே அடைஞ்சு கிடந்தா பைத்தியம் பிடிச்சிடும் போல இருக்கு.

"இன்னைக்கு வெள்ளிக்கிழமை... சும்மா வீட்ல இருக்கறதுக்கு, பக்கத்துல இருக்கிற கோயிலுக்குப் போயிட்டு வரலாம்."

"சாமி கும்பிட்டா மனசு கொஞ்சம் லேசாகும். எதாவது தெளிவு கிடைக்கும்."

ஒரு நல்ல ஐடியா. வெளிய காத்து வாங்கின மாதிரியும் இருக்கும், கடவுளைப் பார்த்த மாதிரியும் இருக்கும். வீட்டுக்குள்ளேயே இருந்தா சுவர் நம்மளையே பாக்குற மாதிரி இருக்கு.

எழுந்தேன்.

உடம்பெல்லாம் ஒரு மாதிரி பிசுபிசுப்பு. மதியம் வேர்த்தது, அப்புறம் அந்தப் போட்டோக்களைப் பார்த்தப்போ வந்த பதட்டம்... எல்லாம் சேர்ந்து என் தோல்ல ஒரு கசகசப்பை உண்டாக்கியிருந்துச்சு.

முதல்ல குளிக்கணும். இந்த அழுக்கையும், மனசுல இருக்கிற அந்த 'செக்யூரிட்டி' நெனப்பையும் கழுவி விடணும்.

பெட்ரூமுக்குப் போனேன். டவலை எடுத்துக்கிட்டு பாத்ரூமுக்குள்ள நுழைஞ்சேன்.

ஷவரைத் திறந்தேன். ஜில்லுனு தண்ணி தலை மேல "சலசல"ன்னு கொட்டுச்சு.

"ஷ்ஷப்பா..."

கண்ணை மூடினேன். அந்தத் தண்ணி என் உடம்புல ஓடுற ஒவ்வொரு இடத்துலயும் ஒரு நிம்மதியைக் கொடுத்துச்சு. தலைமுடி வேர்கால்ல தண்ணி இறங்க இறங்க, சூடு தணிஞ்ச மாதிரி இருந்துச்சு.

சோப்பு நுரை என் மார்பு, இடுப்பு வழியா வழுக்கிக்கிட்டுப் போகும்போது, என் மனசுல இருந்த அந்தப் பிரகாஷ் நினைப்புகளைக் கொஞ்சம் ஓரங்கட்ட முயற்சி பண்ணினேன்.

"அவன் ஒரு செக்யூரிட்டி... நீ ஒரு குடும்பத் தலைவி... மறந்துடு பவி... அவன் சும்மா உன்னை வேடிக்கை பாக்குறான்..."

ஆனா முடியல. தண்ணி வழிஞ்சாலும், அந்த நினைப்பு என் மனசுல பிசின் மாதிரி ஒட்டிக்கிட்டேதான் இருந்துச்சு.

குளிச்சு முடிச்சு, உடம்பைத் துவட்டிக்கிட்டு, ஈரம் சொட்டச் சொட்ட பெட்ரூமுக்கு வந்தேன்.

பீரோவைத் திறந்தேன். துணிகள் அடுக்கடுக்கா இருந்துச்சு.

"என்ன போடலாம்?"

கையில வழக்கம் போல ஒரு பழைய காட்டன் சுடிதார் ஒண்ணை எடுத்தேன்.

கண்ணாடில வெச்சுப் பார்த்தேன். டல்லா தெரிஞ்சுது.

"வேண்டாம். இன்னைக்கு வெள்ளிக்கிழமை. கோயிலுக்குப் போறோம். நல்லா டிரஸ் பண்ணிட்டுப் போலாம்."

என் கண்ணு அந்தப் புது மஞ்சள் கலர் சுடிதார் மேல போச்சு.

அது போன வாரம் வாங்குனது. நல்ல "பிரைட் எல்லோ" (Bright Yellow). அதுல மெரூன் கலர்ல சின்னச் சின்ன பூ வேலைப்பாடு போட்டிருக்கும். பார்க்கவே "ரிச்"சா, கிராண்டா இருக்கும். அதுல நான் இன்னும் அழகாவும், நிறமாவும் தெரிவேன்.

கையில எடுத்தேன். துணி அவ்ளோ சாஃப்ட்.

மனசுக்குள்ள ஒரு சின்னக் குரல்: "எதுக்கு இவ்ளோ கிராண்டா ட்ரெஸ் பண்ற? கோயிலுக்குத்தானே போற? யாரு பார்க்கப் போறா?"

"இல்ல... அவன் கேட்ல இருப்பான்... அவனுக்காகவா?"

மனசு படக்குனு அடிச்சுச்சு.

"சீ... அவனுக்காகலாம் இல்ல. நான் எப்பவுமே வெள்ளிக்கிழமை நல்லாத்தான் டிரஸ் பண்ணுவேன். எனக்காக. சாமிக்காக. அவன் பார்த்தா பார்த்துட்டுப் போறான்."

எனக்கு நானே பொய்யான சமாதானம் சொல்லிக்கிட்டு, அந்த டிரஸை எடுத்தேன்.

கண்ணாடி முன்னாடி நின்னேன்.

என் உடம்பு ஈரம் காயாம பளபளன்னு இருந்துச்சு.

முதல்ல உள்ளாடை. ஒரு புது மெரூன் கலர் பிராவை எடுத்தேன். அது அந்த சுடிதாருக்கு மேட்சா இருக்கும்.

அதைப் போட்டு, பின்னாடி கொக்கியை மாட்டும்போதே ஒரு சுகமான இறுக்கம். என் மார்பு அதுக்குள்ள கச்சிதமா, எடுப்பா உக்காந்துச்சு. அந்த ஸ்ட்ராப் என் தோள்பட்டையில அழுந்தினது ஒரு தெம்பைக் கொடுத்தது.

கண்ணாடியில என்னையப் பார்த்தேன். அந்த ஷேப்... அது எனக்கே பிடிச்சிருந்தது. "பரவாயில்லையே... ஒரு குழந்தை பெத்தாலும் இன்னும் ஸ்ட்ரக்சர் மாறல..."

அப்புறம் மேட்சிங் பேண்டி. அது என் இடுப்பைச் சுத்தி இறுக்கமாப் பிடிச்சுச்சு.

இப்போ சுடிதார் டாப்.

கழுத்து வழியா உள்ள விட்டு, மெதுவா இடுப்பு வரைக்கும் இறக்கினேன். அது புதுசுங்கிறதால கொஞ்சம் டைட்டா, உடம்போட ஒட்டிப் பிடிச்சுச்சு.

என் வளைவுகளை அது அழகா எடுத்துக்காட்டுச்சு. குறிப்பா இடுப்புப் பகுதியில அந்த 'கட்' (cut)... என் இடுப்புச் சதையை லேசா இறுக்கிப் பிடிச்சிருந்தது. நான் மூச்சு இழுக்கும்போது அதுவும் சேர்ந்தே விரிஞ்சுச்சு.

அப்புறம் பேன்ட். சல்வார் பேன்ட். அதைப் போட்டு, நாடாவை இடுப்புல இறுக்கிக் கட்டினேன்.

கடைசியா துப்பட்டா. அதை எடுத்து ஒரு பக்கமா பின் (pin) பண்ணினேன்.

அது என் மார்பை முழுசா மறைக்காம, ஒரு பாதியை மட்டும் மூடி, இன்னொரு பாதியை அந்த மஞ்சள் துணிக்குள்ள தெரிய வெச்சது. கழுத்துல அந்த மெரூன் டிசைன் எடுப்பா தெரிஞ்சுது.

"ம்ம்... சூப்பர். பார்க்கவே கியூட்டா, லட்சணமா இருக்கேன்."

தலைமுடி இன்னும் ஈரம் காயல. டிரையர் போடல. அப்படியே ஈரம் சொட்டச் சொட்ட, அதை வாரி, ஈர ஜடை, கேரளா ஸ்டைல்ல (Kerala style) போட்டேன்.

பின்னல் இல்லாம, முடியைச் சுருட்டி, ஒரு பக்கமாத் தோள் மேல போட்டேன். நுனியில ஒரு ரப்பர் பேண்ட் கூடப் போடல, அதுவா சுருண்டு நின்னுச்சு.

அந்த ஈர முடி என் சுடிதார் டாப்ல பட்டு, அந்த இடத்தை ஈரமாக்கிக்கிட்டு இருந்துச்சு. அந்த ஈரம் எனக்கு ஒரு சுகமான கூச்சத்தைக் கொடுத்துச்சு.

முகத்துல பவுடர் கூடப் போடல. குளிச்ச களை அப்படியே இருக்கட்டும். அதுதான் அழகு.



நெத்தியில ஒரு சின்ன மெரூன் பொட்டு. அது என் முகத்தையே மாத்திருச்சு.

அப்புறம்...

கடைசியா... ஃப்ரிட்ஜ்ல இருந்து வாங்குன மல்லிகைப்பூ.

அதை எடுத்து, அந்த ஈரத் தலைமுடியில வெச்சேன்.

அந்த வாசனை... "ம்ம்ம்..."

அது என் மூக்கைத் துளைச்சுச்சு. காலையில அவன் அனுப்பின மெசேஜ் ஞாபகம் வந்துச்சு.

"நீங்க என்னைக் கடந்து போகும்போது... அந்த மல்லிகைப்பூ வாசம்... அது மட்டும்தான் எனக்கு ஆறுதல்."

இந்த வாசனை அவனுக்குப் பிடிக்கும். அவன் கிறங்கிப் போவான். அவன் மூக்கு விரியும்.

"ச்சே... மறுபடியும் அவன் ஞாபகமா? எப்போ பாரு அவன் நெனப்பாவே இருக்கு."

தலையைச் சிலுப்பிக்கிட்டேன்.

கண்ணாடி முன்னாடி நின்னு, என்னைய முழுசாப் பார்த்தேன்.

அந்த மஞ்சள் நிறம் என் நிறத்துக்கு அவ்ளோ பொருத்தமா இருந்துச்சு. ஒரு பணக்கார வீட்டுப் பொண்ணு மாதிரி, அதே சமயம் ஒரு குடும்பத் தலைவி மாதிரி... கம்பீரமா, லட்சணமாத் தெரிஞ்சேன்.

"சரி, கிளம்பலாம்."

பூஜை அறைக்குப் போய், விளக்கைப் பொருத்தி, சாமியைக் கும்பிட்டேன்.

"கடவுளே... என் மனசு சஞ்சலப்படாம இருக்கணும். என் குடும்பம் நல்லா இருக்கணும். என் புருஷன் என் மேல அன்பா இருக்கணும்."

கண்ணை மூடி வேண்டினேன். ஆனா மூடின கண்ணுக்குள்ள, சாமிக்கு பதிலா ஒரு ஜோடி ஏக்கம் நிறைஞ்ச கண்கள் தான் தெரிஞ்சுச்சு.

மணியைப் பார்த்தேன். 6:00 ஆகுது.

சரியான நேரம்.

போனை எடுத்து, என்னோட ஹேண்ட் பேக்குள்ள போட்டேன். சாவிக்கொத்தை எடுத்தேன்.

வீட்டைப் பூட்டிட்டு, லிஃப்ட்ல ஏறினேன்.

"தடக் தடக்"னு லிஃப்ட் கீழ இறங்குச்சு. என் இதயமும் அதே வேகத்துல "தடக் தடக்"னு அடிச்சுக்கிச்சு.

'அவன் இருப்பானா?'

'இருந்தா என்ன பண்றது?'

'நான் அவன் மெசேஜைப் படிச்சது அவனுக்குத் தெரியும். வாட்ஸ்அப்ல ப்ளூ டிக் விழுந்திருக்கும்.'

'இப்போ நான் எப்படிக் ரியாக்ட் பண்ணனும்?'

'எதுவும் பண்ணக் கூடாது. நான் பாட்டுக்கு என் வேலையைப் பார்த்துட்டுப் போகணும். அவனைக் கண்டுக்கவே கூடாது. அதுதான் கெத்து. நான் கோவமா இருக்கிற மாதிரி காட்டிக்கணும்.'

லிஃப்ட் கதவு திறந்தது.

நான் மெதுவா வெளிய வந்தேன். என் கொலுசு சத்தம் "சலக் சலக்"னு அந்த அமைதியான காரிடார்ல கேட்டுச்சு.

நடந்தேன்.

கேட்டை நெருங்க நெருங்க... என் பார்வை நேரா ரோட்டைப் பார்த்துக்கிட்டு இருந்துச்சு. ஆனா என் கவனம் முழுக்க அந்த செக்யூரிட்டி கேபின் மேலதான்.

அவன் அங்க இருந்தான்.

கேட்டுக்கு வெளிய, அந்தப் பெரிய தூண்ல சாய்ஞ்சுக்கிட்டு நின்னான்.

யூனிஃபார்ம் போட்டுருந்தான். ஆனா முகம் இன்னும் வாடிப் போய்தான் இருந்துச்சு. கண்கள் உள்ளே போயிருந்துச்சு.

நான் வர்ற சத்தம் கேட்டு, அவன் திரும்பினான்.

என்னையப் பார்த்ததும்... அவன் கண்ணுல ஒரு மின்னல். ஒரு பிரகாசம். அவன் சோர்வெல்லாம் பறந்து போன மாதிரி ஒரு ரியாக்ஷன்.

என் மஞ்சள் சுடிதார்... என் ஈரத் தலைமுடி... அந்த மல்லிகைப்பூ...

அவன் பார்வை மேலிருந்து கீழ வரைக்கும் என்னைய ஒரு தடவை அளவெடுத்துச்சு. "ஆஹா... தேவதை வர்றா..."ன்னு நெனக்கிற மாதிரி ஒரு பார்வை.

அவன் முகத்துல ஒரு சின்னச் சிரிப்பு வரப் பாத்துச்சு. "மேடம்... மெசேஜ் பார்த்தீங்களா? கோவம் போச்சா?"ன்னு கண்கள்லயே கேட்கிற மாதிரி ஒரு பார்வை.

நான் அவனைக் கவனிக்கவே இல்லை.

கழுத்தைத் திருப்பாம, நேரா ரோட்டைப் பார்த்தபடியே, எதோ அந்நிய மனுஷனைக் கடக்குற மாதிரி அவனைக் கடந்து போனேன்.

என் இதயம் படபடன்னு அடிச்சுச்சு.

அவன் என்னையப் பார்க்குறான்... கழுத்தைத் திருப்பி என் பின்னழகைப் பார்க்குறான்... அந்த மல்லிகைப்பூ வாசம் காத்துல அவன் மூக்குல பட்டிருக்கும்...

எனக்குத் தெரியும். அவன் இப்போ மூச்சை இழுத்து அந்த வாசனையை ரசிப்பான்.

ஆனா நான் திரும்பவே இல்ல. ஒரு சின்ன ரியாக்ஷன் கூடக் காட்டல.

"நான் உன் மெசேஜைப் படிச்சேன். ஆனா ரிப்ளை பண்ணல. ஏன்னா எனக்கு விருப்பம் இல்ல. நான் திமிர் பிடிச்சவ."

அப்படிங்கிற மாதிரி ஒரு தோரணையை மெயின்டெய்ன் பண்ணிக்கிட்டு, வேகமா நடந்து கோயிலுக்குப் போனேன்.

கோயில்ல அவ்ளோ கூட்டம் இல்ல.

சாமி கும்பிட்டேன். அர்ச்சனை பண்ணேன். பிரசாதம் வாங்கினேன். நெத்தியில குங்குமம் வெச்சுக்கிட்டேன்.

"மனசு நிம்மதியா இருக்கணும் சாமி..."

ஆனா என் மனசு முழுக்க, "அவன் அங்கேயே நிப்பானா? நான் திரும்பப் போறப்போ என்ன பண்ணுவான்? நான் சிரிச்சிருக்கணுமோ? பாவம், எவ்ளோ ஆசையாப் பார்த்தான்..."ங்கிற கேள்விதான் ஓடிட்டு இருந்துச்சு.

ஒரு பத்து நிமிஷம் கோயில்ல உக்காந்தேன். மனசு கொஞ்சம் லேசான மாதிரி இருந்துச்சு. எழும்பி நடந்தேன்.

திரும்ப வீட்டுக்கு வரும்போது, மணி 6:30 இருக்கும்.

இருட்ட ஆரம்பிச்சிருச்சு. தெருவிளக்குகள் மஞ்சளா எரிய ஆரம்பிச்சுது.

நான் அப்பார்ட்மெண்ட் கேட்டை நெருங்கினேன்.

தூரத்துல இருந்தே பார்த்தேன்.

அவன் இன்னும் அங்கேயேதான் நிக்கிறான்.

ஆனா இப்போ அவன் ரோட்டைப் பார்த்துக்கிட்டு இருக்கான். நான் வர்ற வழியை வெறிச்சுப் பார்த்துக்கிட்டு நிக்கிறான்.

எப்போ வருவேன்... எப்போ வருவேன்னு தவம் கிடக்கிற மாதிரி.

அவன் நிக்கிற விதத்துல ஒரு சோர்வு தெரிஞ்சுச்சு. காய்ச்சல் இன்னும் முழுசா குணமாகல போல. உடம்பு முடியலைனாலும், எனக்காக அங்கேயே கால் கடுக்கக் காத்துக்கிட்டு நிக்கிறான்.

என்னையப் பார்த்ததும், அவன் உடம்பு 'சட்'னு நேராச்சு.

அவன் கண்கள்ல ஒரு நம்பிக்கை. "இப்போவாது பார்ப்பாங்களா? ஒரு சின்னச் சிரிப்பு? ஒரு தலை அசைப்பு?"

நான் கேட்டைத் தாண்டினேன்.

அவன் என் பக்கத்துல, ஒரு ரெண்டு அடி தூரத்துலதான் நின்னான். அவன் மூச்சு காத்து கூட என் மேல படுற தூரம்.

"மேடம்..."ன்னு அவன் வாய் லேசா முணுமுணுத்தது எனக்குக் கேட்டுச்சு. இல்ல எனக்கு ஏற்பட்ட பிரமை தானா?

நான் திரும்பல.



என் முகத்தை இறுக்கமா, கல்லு மாதிரி வெச்சுக்கிட்டு, அவனைக் கடந்து போனேன்.

அவன் முகம் சுருங்கிப் போனதை என் பக்கவாட்டுக் கண்ல கவனிச்சேன். ஒரு ஏமாற்றம். ஒரு வலி.

"பாவம்..."ன்னு மனசுக்குள்ள ஒரு குரல்.

"இல்ல... இதுதான் சரி. அப்போதான் அவன் எல்லையில இருப்பான். அவனுக்குப் பயம் வரணும்"ன்னு இன்னொரு குரல்.

நான் நேரா நடந்து, லிஃப்ட் லாபிக்கு (Lobby) வந்தேன்.

என் பிளாட் ஏழாவது மாடி.

லிஃப்ட் பட்டனை அமுக்கினேன்.

மேல அந்த டிஸ்பிளேவைப் பார்த்தேன்.

எந்த நம்பரும் காட்டல.

"E"

அப்படின்னு ஒரு சிவப்பு எழுத்து மட்டும் மின்னுச்சு.

"என்னது இது? 'E'-னா?"

"எரர் (Error)-ஆ? இல்ல எலிவேட்டர் (Elevator) ஸ்டக் ஆகிடுச்சா?"

மறுபடியும் பட்டனை அமுக்கினேன். ரெண்டு மூணு தடவை தட்டினேன்.

எந்த ரியாக்ஷனும் இல்ல. கதவு திறக்கல. எந்தச் சத்தமும் வரல.

"அடக் கடவுளே... இப்போ போயி லிஃப்ட் ரிப்பேரா?"

நான் ஏழாவது மாடி. படியில நடந்து போறது கஷ்டம். அதுவும் இந்த டைட்டான டிரஸ்ல, கையில் பிரசாதத் தட்டோட... மூச்சு வாங்கும்.

என்ன பண்றதுன்னு தெரியாம, அந்த 'E' எழுத்து மேலேயே கண்ணை வெச்சுக்கிட்டு, இடுப்புல கை வெச்சுக்கிட்டு நின்னேன்.

பின்னாடி யாரோ வர்ற செருப்புச் சத்தம் கேட்டுச்சு.

"சளக்... சளக்..."

திரும்பிப் பார்க்காமலே எனக்குத் தெரிஞ்சுச்சு.

அது பிரகாஷ்.

[Nesamanikumar]

Wow super update

[Punidhan]

Absolutely awesome

[Deepika2021]

Fantastic narration & slow seduction thinking of Pavithra towards prakash...

[chellaporukki]

Amazing update

[harry9944]

make is soft move,dnt make their relation into very bad,its love not lust,dnt go for sex, make this slowly then only it will be good, Its my request to author

[nani1058]

பிரகாஷ் பவி யோட நாய் குட்டி தான் எப்போ எஜமானி ய நக்கும் னு தெரியல? இந்த வெள்ளி கிழமை லை யே நடக்கும் னு நினைக்கிறேன். பவி னு நீங்க போடற இமேஜ் யை விட vijai42 போடற இமேஜ் செம கிக் ஆ இருக்கு.

[yazhiniram]

பிரகாஷ் பவி யோட நாய் குட்டி தான் எப்போ எஜமானி ய நக்கும் னு தெரியல? இந்த வெள்ளி கிழமை லை யே நடக்கும் னு நினைக்கிறேன். பவி னு நீங்க போடற இமேஜ் யை விட vijai42 போடற இமேஜ் செம கிக் ஆ இருக்கு.

உங்களுடைய கருத்துக்கு நன்றி.
ஆனா என் மனசுல MC (Main character) எப்படி இருக்கணும்னு தோணுதோ, அதன்படி தான் கதை எழுதுறேன்.

நான் போடுற image என் imagination-ஐ reflect பண்ணுது.

அது ஒருத்தருக்கு பிடிச்சா பிடிக்கலாம், பிடிக்கலன்னா அவங்க அவங்களுக்கு பிடிச்ச மாதிரி imagine பண்ணிக்கலாம்.

இன்னிக்கு என் imagination இப்படி இருக்கு, நாளைக்கு எப்படி வேண்டுமானாலும் மாறலாம் — கதை கூட அப்படித்தான் போகும், என் imagination படிதான்.

[nani1058]

உங்களுடைய கருத்துக்கு நன்றி.
ஆனா என் மனசுல MC (Main character) எப்படி இருக்கணும்னு தோணுதோ, அதன்படி தான் கதை எழுதுறேன்.

நான் போடுற image என் imagination-ஐ reflect பண்ணுது.

அது ஒருத்தருக்கு பிடிச்சா பிடிக்கலாம், பிடிக்கலன்னா அவங்க அவங்களுக்கு பிடிச்ச மாதிரி imagine பண்ணிக்கலாம்.

இன்னிக்கு என் imagination இப்படி இருக்கு, நாளைக்கு எப்படி வேண்டுமானாலும் மாறலாம் — கதை கூட அப்படித்தான் போகும், என் imagination படிதான்.

நண்பா உங்களை குறை சொல்லவில்லை நண்பா இந்த கதை முழுக்க முழுக்க உங்களுடைய கற்பனை so நீங்க தான் முடிவு பண்ணனும் அதை மாற்ற எனக்கு உரிமை கிடையாது. நான் ரொம்ப சாதாரணமா சொன்ன விஷயத்தை நீங்க சீரியஸ் ஆக எடுத்துக்கொண்டிர்கள் மன்னிக்கவும்.

[yazhiniram]

Part 54:


"சளக்... சளக்..."

அந்தச் செருப்புச் சத்தம் நெருங்கிக்கிட்டே வந்துச்சு.

நான் திரும்பிப் பார்க்கல. ஆனா அது பிரகாஷ்தான்.

என் கண்ணு அந்த லிஃப்ட் டிஸ்பிளே மேலேயே இருந்துச்சு.

"E"

அந்தச் சிவப்பு எழுத்து மாறவே இல்ல. அப்படியே உறைஞ்சுபோய், என்னையப் பார்த்து "உன்னால ஒண்ணும் பண்ண முடியாது"ன்னு நக்கலாச் சிரிக்கிற மாதிரி இருந்துச்சு.

எனக்குத் தலைக்குள்ள "சுர்ர்ர்"னு கோவம் ஏறுச்சு.

மணி இப்போ 6:45 ஆகுது.

ஏற்கனவே பசி வயித்தைக் கிள்ளுது. மதியம் சரியாச் சாப்பிடல. உடம்பெல்லாம் ஒரே அசதி. கால்கள் கெஞ்சுது. இதுல இப்போ லிஃப்ட் வேற மக்கர் பண்ணுது.

அவன் என் பின்னாடி வந்து நின்னுட்டான். அவன் மூச்சு விடுற சத்தம் எனக்குக் கேட்டுச்சு.

நான் "விசுக்"குனு திரும்பினேன்.

அவன் முகத்துல ஒரு பயம். ஒரு தயக்கம்.

"மேடம்..."

நான் அவனை முறைச்சேன். கண்ணாலயே எரிச்சேன்.

"என்ன ஆச்சு? ஏன் 'E' காட்டுது? லிஃப்ட் ஓடலையா?"

என் குரல்ல இருந்த காரம் எனக்கே தெரிஞ்சுச்சு.

அவன் கையைப் பிசைஞ்சுக்கிட்டே சொன்னான்.

"அது வந்து மேடம்... ஒரு பத்து நிமிஷத்துக்கு முன்னாடி கரண்ட் கட் ஆச்சு... ஜெனரேட்டர் ஆன் ஆச்சு... ஆனா லிஃப்ட் பிக்கப் ஆகல."

"என்னது பிக்கப் ஆகலையா? அப்போ அவ்ளோ பெரிய ஜெனரேட்டர் எதுக்கு இருக்கு?"

"தெரியல மேடம். ஏதோ சென்சார்ல சிக்கல்னு நினைக்கிறேன். நான் பட்டனை அமுக்கி ரீசெட் பண்ணிப் பார்த்தேன். ஆனா அது மறுபடியும் 'E' லயே வந்து நிக்குது."

எனக்கு ஆத்திரம் பொத்துக்கிட்டு வந்துச்சு. கையில் இருந்த தட்டு நடுங்குச்சு.

"உனக்கு என்ன தெரியும்னு நீ நோண்டுன? அன்னைக்கு லிஃப்ட் நிக்கும்போது என்ன சொன்ன?"

அவன் முழிச்சான்.

"என்ன முழிக்கிற? 'இனிமே மெயின்டனன்ஸ் நானே பார்த்துக்கிறேன் மேடம்... எந்தக் குறையும் வராது மேடம்'னு பெரிய டயலாக் விட்ட?"

"ஆமா மேடம்... சொன்னேன்."

"சொன்னியே... இப்போ என்னாச்சு? இதுதான் நீ பார்த்துக்கிற லட்சணமா? ஒரு லிஃப்ட் கூட உன்னால மெயின்டெய்ன் பண்ண முடியாதா?"

"சாரி மேடம். எலக்ட்ரீஷியனுக்கு போன் பண்ணிட்டேன். அவர் வந்துகிட்டு இருக்காரு."

"அவர் எப்போ வருவாரு? நான் எப்போ வீட்டுக்குப் போறது?"

"ஒரு அரை மணி நேரத்துல வந்துடுவாரு மேடம்."

"அரை மணி நேரமா?"

நான் சத்தமா கேட்டேன். என் குரல் அந்த லாபியில எதிரொலிச்சுச்சு.

"அரை மணி நேரம் நான் இங்கேயே நிக்கணுமா? இந்த காரிடார்லயா (Corridor)? பைத்தியமா நான்?"

"இல்ல மேடம்... நீங்க வேணும்னா கேபின்ல... என் சேர்ல உக்காருங்க..."

"உன் சேர்லயா? எனக்கு ஒண்ணும் அவ்வளவு தலையெழுத்து இல்ல."

நான் அவனைத் திட்டிக்கிட்டே இருக்கும்போது... அவன் கண்ணு என்னைய அறியாம என் மேல மேயுறத நான் கவனிச்சேன்.

என் மஞ்சள் சுடிதார்.

என் ஈரப் பின்னல்.

என் கழுத்துல இருக்கிற அந்த மல்லிகைப்பூ.

அவன் திட்டு வாங்கும்போதும்... அவன் கண்ணு என் அழகை ரசிச்சுக்கிட்டுதான் இருக்கு. "திட்டுனா கூட அழகா இருக்கீங்க"ன்னு சொல்ற மாதிரி இருக்கு அவன் பார்வை.

அது எனக்கு இன்னும் எரிச்சலைக் கொடுத்துச்சு. ஆனா உள்ளுக்குள்ள... ஒரு சின்னத் திமிரும் வந்துச்சு.

"என்ன பாக்குற? லிஃப்ட் வேலை செய்யல... உனக்கு வேடிக்கை கேக்குதா?"

"இல்ல மேடம்... சாரி மேடம். நான் வேணும்னே பண்ணல."

"எப்ப பாரு சாரி சாரி... உன் சாரிய வெச்சு நான் என்ன பண்றது? எனக்கு கால் வலிக்குது."



நான் பெருமூச்சு விட்டேன். மேல பார்த்தேன்.

ஏழாவது மாடி.

நான் கீழ நிக்கிறேன்.

வேற வழியில்ல. நடந்துதான் போகணும்.

"சரி விடு. நான் நடந்தே போறேன்."

"மேடம்! ஏழாவது மாடி மேடம்... அவ்ளோ ஈசி இல்ல..."

"வேற என்ன பண்ணச் சொல்ற? ராத்திரி முழுக்க உன் முகத்தைப் பார்த்துக்கிட்டே இங்க நிக்கச் சொல்றியா? எனக்கு வீட்டுக்குப் போகணும்."

"இல்ல மேடம்... வெயிட் பண்ணலாம்..."

"எனக்கு நேரமில்ல. பசிக்குது. டயர்டா இருக்கு."

நான் "விசுக்"குனு திரும்பினேன்.

பக்கத்துல இருந்த அந்தப் படிக்கட்டு ரூம் கதவை நோக்கி நடந்தேன்.

அந்தக் கனமான இரும்புக் கதவைத் தள்ளித் திறந்தேன்.

"க்ரீச்..."

கதவு திறந்ததும்... அந்தப் படிக்கட்டுகளை அண்ணாந்து பார்த்தேன்.

சுருள் சுருளா மேல போற அந்தப் படிகள்... பார்க்கவே மவுண்ட் எவரெஸ்ட் (Mount Everest) மாதிரி இருந்துச்சு.

"அடக் கடவுளே... இதை ஏறி முடிக்கிறதுக்குள்ள என் உசுரு போயிடும் போலயே..."

என் கால் இப்பவே வலிக்கிற மாதிரி இருந்துச்சு. கையில் இருந்த பிரசாதத் தட்டு வேற இப்போ பாரமாத் தெரிஞ்சுச்சு.

நான் ஒரு செகண்ட் தயங்கி நின்னேன்.

பிரகாஷ் என் பின்னாடியே வந்து நின்னான். அவன் முகத்துல ஒரு கவலை.

ஒரு விசுவாசமான நாய் குட்டி மாதிரி... எஜமானி என்ன சொல்லப் போறாங்கன்னு காத்துக்கிட்டு நிக்கிற மாதிரி நின்னுக்கிட்டு இருந்தான்.

நான் அவனைத் திரும்பிப் பார்த்தேன்.

"என்ன நின்னுட்டே இருக்க? போய் உன் வேலையைப் பாரு. கேட்ல யாராவது வருவாங்க."

"இல்ல மேடம்... அவ்ளோ தூரம்... நீங்க தனியா..."

"தனியாப் போனா என்ன? பேய் பிடிச்சுக்குமா? நான் போய்க்கிறேன். நீ போ."

"உன்னாலதான் இப்போ நான் கஷ்டப்படணும். மெயின்டனன்ஸ் பாக்கத் தெரியல..."

முணுமுணுத்துக்கிட்டே ஏற ஆரம்பிச்சேன்.

கதவை லேசா விட்டேன். அது மெதுவா மூடிக்கிட்டு வந்துச்சு.

ஆனா... அது மூடல.

ஒரு கை அதைத் தடுத்து நிறுத்துச்சு.

நான் நின்னேன். திரும்பிப் பார்த்தேன்.

பிரகாஷ்.

அவன் அந்தக் கதவைப் பிடிச்சுக்கிட்டு, உள்ளே நுழைஞ்சான்.

நான் புருவத்தை உயர்த்தினேன். "இப்போ எதுக்கு உள்ள வர்ற?"ங்கிற மாதிரி ஒரு பார்வை பார்த்தேன்.

அவன் எதுவும் பேசல. என் கண்ணைப் பார்த்துட்டு, சும்மா தலையை மட்டும் ஆட்டினான்.

"நான் கூட வர்றேன்"னு சொல்லாமலே சொன்னான்.

நான் அவனை முறைக்கக் கூட இல்ல. எனக்கு அதுக்கெல்லாம் தெம்பு இல்ல.

"உன் இஷ்டம். ஆனா என்கிட்ட பேசாம வா."

முகத்தைத் திருப்பிக்கிட்டு ஏற ஆரம்பிச்சேன்.

படி 1... படி 2... படி 3...

அந்தப் படிக்கட்டு ரூம்ல... என் கொலுசு சத்தம் எதிரொலிச்சுச்சு.

"சலக்... சலக்..."

கூடவே என் மூச்சுச் சத்தம்.

எனக்கு பின்னாடி... ஒரு நாலு படி தள்ளி... அவனோட செருப்புச் சத்தம்.

"தப்... தப்... தப்..."

அவன் அமைதியா வர்றான். எந்தப் பேச்சும் இல்ல.

ஆனா எனக்குத் தெரியும். அவன் சும்மா வரல.

அவன் என் பின்னழகைப் பார்த்துக்கிட்டே வர்றான்.

நான் ஒவ்வொரு படியிலும் கால் எடுத்து வைக்கும்போது... என் சுடிதார் பேன்ட் சரசரக்கும். என் இடுப்பு லேசா வளையும்.

என் நீண்ட ஈரப் பின்னல்... அந்த மல்லிகைப்பூவோட... என் இடுப்புல "தாளம்" போடும்.

அவன் அதையெல்லாம் ரசிச்சுக்கிட்டே வர்றான்னு எனக்கு நல்லாத் தெரியும்.

அது எனக்கு ஒரு கூச்சத்தைக் கொடுத்துச்சு. அதே சமயம், நடக்க ஒரு வேகத்தையும் கொடுத்துச்சு.

முதல் மாடி லேண்டிங் (Landing) வந்துச்சு.

லேசா மூச்சு வாங்குச்சு. நின்னேன்.

திரும்பிப் பார்க்கல. ஆனா அவன் வந்து நிக்கிற சத்தம் கேட்டுச்சு.

நான் நின்னதும் அவனும் நின்னான். ஒரு படி கீழ.

நான் மூச்சை இழுத்து விட்டேன்.

"இன்னும் ஆறு மாடி இருக்கு பவித்ரா... மூச்சு வாங்குதே..."

கையில இருந்த பிரசாதத் தட்டு இப்போ பாரமாத் தெரிஞ்சுச்சு.

"மேடம்... வேணும்னா தட்டைக் குடுங்க... நான் புடிச்சுக்கிறேன்..."

பின்னால இருந்து அவன் குரல். மென்மையா, பவ்வியமா.

"வேண்டாம். சாமி பிரசாதம். நானே கொண்டு போறேன்."

கண்டிப்பா மறுத்துட்டேன்.

மறுபடியும் ஏற ஆரம்பிச்சேன்.



ரெண்டாவது மாடிக்குப் போகணும்.

கால்கள் வலிக்க ஆரம்பிச்சுச்சு. அந்தப் புது சுடிதார் கொஞ்சம் டைட்டா இருந்ததால, காலைத் தூக்கி வைக்கும்போது இடுப்புல இருக்கிற நாடா அழுத்துச்சு.

"ஸ்ஸ்ஸ்..."

லேசா வலிச்சுச்சு. பசி வேற மயக்கத்தக் கொண்டு வந்துச்சு.

"ஏன் இந்த ட்ரெஸ்ஸைப் போட்டுட்டு வந்தோம்?"

மனசுக்குள்ள திட்டிக்கிட்டேன்.

படிக்கட்டுத் திருப்பத்துல திரும்பினேன்.

திடீர்னு என் வலது கால் லேசாப் பிசகுன மாதிரி இருந்துச்சு. இல்ல, பலம் இழந்த மாதிரி இருந்துச்சு.

தலை லேசாச் சுத்துற மாதிரி ஒரு உணர்வு. "கிர்ர்ர்"னு வந்துச்சு.

"அய்யோ..."

கண்ணு இருட்டுற மாதிரி இருந்துச்சு.

நான் டக்குனு அந்தப் படிக்கட்டு கைப்பிடியை (railing) இருக்கிப் பிடிச்சேன்.

கால் நடுங்குச்சு. அப்படியே அந்தப் படியில உட்காரப் போனேன்.

"மேடம்!"

பிரகாஷ் குரல் பதறிச்சு.

அவன் வேகமாப் படிகளைத் தாவி ஏறி வர்ற சத்தம் கேட்டுச்சு.

"தட தட தட..."

அவன் ஓடி வந்து, எனக்கு ஒரு படி கீழ நின்னான்.

கையை நீட்டினான். ஆனா என்னைத் தொடல.

"மேடம்... என்னாச்சு? மயக்கம் வருதா?"

அவன் குரல்ல அவ்ளோ அக்கறை. அவ்ளோ பயம்.

நான் கைப்பிடியைப் பிடிச்சுக்கிட்டு, கண்ணை மூடித் திறந்தேன்.

"ஒண்ணுமில்ல... கால் வலிக்குது... தலை சுத்துது..."

குரல் பலவீனமா வந்துச்சு.

அவன் என் முகத்தையே உற்றுப் பார்த்தான். என் நெத்தியில வேர்வை முத்துக்கள் அரும்பியிருந்துச்சு.

"மேடம்... உக்காருங்க... படியில உக்காருங்க..."

"இல்ல... அழுக்காயிடும்..."

"பரவாயில்ல மேடம்... துணிதானே... துவைச்சுக்கலாம்... உக்காருங்க..."

அவன் தன் கையால அந்தப் படியைத் துடைச்சு விட்டான்.

நான் மெதுவா... அந்தப் படியில சாய்ஞ்சேன். என் கால்கள் இப்போ என் பேச்சைக் கேட்கல.

என் மஞ்சள் சுடிதார் அந்தப் படியில பரவிச்சு.

பிரகாஷ் எனக்குக் கீழ, ஒரு படியில மண்டியிட்டு உக்காந்தான்.

அவன் முகம் எனக்கு நேரா இருந்துச்சு.

"தண்ணி வேணுமா மேடம்? போய் எடுத்துட்டு வரவா?"

"வேண்டாம்... கொஞ்சம் மூச்சு வாங்குது... அவ்ளோதான்..."

நான் நெஞ்சைப் பிடிச்சுக்கிட்டு மூச்சு விட்டேன்.

என் மார்பு ஏறி இறங்குச்சு. அந்த மெரூன் துப்பட்டா லேசா விலகியிருந்துச்சு.

அவன் கண்ணு... பயத்தோட என் முகத்தைப் பார்த்தாலும்... லேசா என் கழுத்துல இருக்கிற வேர்வையைப் பார்க்குறதை நான் கவனிச்சேன்.

"நீங்க ரொம்ப டயர்டா இருக்கீங்க மேடம்... சாப்பிடலையா?"

"ம்ம்... சாப்பிடல..."

"அதான் மேடம் மயக்கம் வருது..."

"சும்மா அட்வைஸ் பண்ணாத..."

நான் பேச முயற்சி பண்ணேன். ஆனா குரல்ல கோவம் வரல. ஒரு விதமான சரணாகதிதான் இருந்துச்சு.

இந்த அமைதியான படிக்கட்டுல... யாரும் இல்லாத இடத்துல... நானும் அவனும் மட்டும்.

என் பலவீனம் அவனுக்குத் தெரிஞ்சு போச்சு.

அவன் என்னை ஏறிட்டுப் பார்த்தான்.

"மேடம்... மெதுவாப் போலாம். அவசரம் இல்ல. நான் இருக்கேன்."

"நான் இருக்கேன்..."

அந்த வார்த்தை... அது எனக்கு ஒரு தைரியத்தைக் கொடுத்துச்சு. அதே சமயம், ஒரு விபரீதமான நெருக்கத்தையும் கொடுத்துச்சு.

அவன் மூச்சுக்காத்து என் கால்ல படுற தூரத்துல உக்காந்திருந்தான்.

"நீங்க... என் கையைப் பிடிச்சுக்கோங்க மேடம்..."

அவன் தயங்கித் தயங்கித் தன் கையை நீட்டினான். அந்த முரட்டுக்கையை.

"வேண்டாம்... நான் பரவாயில்ல..."

நான் மறுத்தேன். ஆனா என் மனசுக்குள்ள... அந்த முரட்டுக்கையைப் பிடிச்சுக்கலாமான்னு ஒரு நப்பாசை. பிடிச்சா ஒரு தெம்பு கிடைக்குமேன்னு தோணுச்சு.

அவன் கையை எடுக்கல. அப்படியே வெச்சிருந்தான்.

"பிடிச்சுக்கோங்க மேடம்... ஒரு ஹெல்ப்க்கு தான... தப்பில்லை..."

அவன் சொன்ன விதம்... "ஒரு ஹெல்ப்க்கு தான..."

அது என் காதுக்குள்ள ஒரு மந்திரம் மாதிரி நுழைஞ்சுச்சு.

நான் அவனைப் பார்த்தேன். அவன் கண்கள்ல ஒரு கெஞ்சல். ஒரு அன்பு.

என் கை... கைப்பிடியை விட்டுட்டு... மெதுவா அவனைக் நோக்கி நகர்ந்துச்சு.


Part 55:

என் கை... அந்த கைப்பிடியை விட்டுட்டு... மெதுவா அவனை நோக்கி நகர்ந்துச்சு.

என் மனசுக்குள்ள ஆயிரம் குரல்.

'வேண்டாம் பவித்ரா... இது தப்பு...'

'அவன் ஒரு செக்யூரிட்டி... நீ கல்யாணம் ஆனவ... ஒரு குழந்தைக்கு அம்மா...'

ஆனா என் உடம்பு கெஞ்சுச்சு. 'பிடிச்சுக்கோ... சும்மா ஒரு சப்போர்ட்டுக்கு பிடிச்சுக்கோ... இல்லன்னா தலைசுத்தி விழுந்துடுவ...'

என் விரல்கள் நடுங்கிக்கிட்டே அவனோட உள்ளங்கையைத் தொட்டுச்சு.



"சட்"னு ஒரு ஷாக் அடிச்ச மாதிரி இருந்துச்சு.

அவனோட கை... அவ்ளோ சொரசொரப்பா, கல்லு மாதிரி கடினமா இருந்துச்சு. வெயில்ல காய்த்துப் போன உழைப்பாளியோட கை.

என் கை... வீட்ல இருந்து, மஞ்சள் பூசி, மென்மையா இருந்த பூ மாதிரி கை. அதுவும் இப்போ வேர்வையில பிசுபிசுப்பா இருந்துச்சு.

நான் தொட்ட அடுத்த செகண்ட், அவன் என் கையை இறுக்கிப் பிடிச்சுக்கிட்டான்.

அந்தப் பிடிப்புல ஒரு பாதுகாப்பு இருந்துச்சு. அதே சமயம், "நீ இப்போ என் பிடியில"ங்கிற ஒரு அதிகாரமும் தெரிஞ்சுச்சு.

"வாங்க மேடம்... மெதுவா..."

அவன் ஒரு படி ஏறினான். என் கையைத் தாங்கிப் பிடிச்சு, என்னை இழுத்துக்கிட்டு ஏறினான்.

நான் ஒவ்வொரு படியா எடுத்து வெச்சேன்.

அவன் தோள் மேல நான் சாயல. முடிஞ்ச அளவு இடைவெளி விட்டே வந்தேன். ஆனா அவனோட அந்த ஒரு கை பலம்... அது எனக்குப் பெரிய தெம்பைக் கொடுத்துச்சு.

ஒன்றரை மாடி ஏறிட்டோம்.

ஆனா அதுக்குள்ள என் கால்கள் மறுபடியும் "விர்ர்ர்"னு வலிக்க ஆரம்பிச்சுச்சு.

தொடைகள் ரெண்டும் தீயா எரிஞ்சுச்சு. மாடிப்படி ஏற ஏற மூச்சு முட்டுச்சு. என்னால வாய் வழியாத்தான் மூச்சு விட முடிஞ்சுச்சு.

"ஹா... ஹா..."

என் மார்பு பலமா ஏறி இறங்குச்சு. அந்த டைட்டான சுடிதார் இப்போ என்னை நெரிக்குற மாதிரி இருந்துச்சு.

திடீர்னு என் கால் பிசகுன மாதிரி ஆகி, நான் தடுமாறினேன்.

"மேடம்!"

பிரகாஷ் இன்னும் இறுக்கமா என் கையைப் பிடிச்சான். இல்லன்னா நான் பின்னாடி உருண்டிருப்பேன்.

"மெதுவா மேடம்... அவசரம் இல்ல..."

அவன் என்கிட்ட நெருக்கமா வந்து நின்னான். அவன் முகத்துல என் மூச்சுக்காத்து படுற தூரம். அவன் கண்ணுல அவ்ளோ பதட்டம்.

நான் சுதாரிச்சுக்கிட்டு, நிமிந்து நின்னேன். கையை உருவிகிட்டேன்.

"பரவாயில்ல... நான் பாத்துக்குறேன்..."

திமிராச் சொல்ல முயற்சி பண்ணினேன். ஆனா குரல் நடுங்குச்சு.

"இல்ல மேடம்... உங்களுக்கு ரொம்ப மூச்சு வாங்குது... முகம் வெளிறிப் போச்சு."

"அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்ல. விடு. நான் நடந்துக்குறேன். எனக்கு யாரோட உதவியும் தேவையில்ல."

நான் பிடிவாதமாச் சொன்னேன்.

"மேடம்... இன்னும் அஞ்சரை மாடி இருக்கு. இப்பவே இப்படி இளைக்குறீங்க... உங்களால முடியாது. புரிஞ்சுக்கோங்க."

"அதுக்கு என்ன பண்ணச் சொல்ற?"

நான் இன்னும் மூணு படி ஏற முயற்சி பண்ணினேன்.

ஒண்ணு... ரெண்டு...

மூணாவது படியில கால் வைக்கும்போது... என் முட்டி "டக்"னு மடங்கிடுச்சு. பலமே இல்லாம துவண்டு போச்சு. ரத்த ஓட்டமே நின்ன மாதிரி ஆகிடுச்சு.

"அம்மாடி..."

நான் அப்படியே அந்தப் படியில உட்காரப் போனேன்.

மறுபடியும் அவன்தான் தாங்கினான்.

இந்தத் தடவை அவன் சும்மா கையைப் பிடிக்கல. அவனோட இன்னொரு கை, என் முதுகுக்குப் பின்னால வந்து, என்னைத் தாங்கிப் பிடிச்சுச்சு.

அந்தத் தொடுதல்... என் மெல்லிய சுடிதாருக்கு மேல அவன் கை பட்டது... எனக்குத் தூக்கி வாரிப் போட்டுச்சு.

"மேடம்..."

அவன் குரல் ரொம்பத் தணிவா, ரகசியமா ஒலிச்சுச்சு.

"சொல்லு..." நான் பலவீனமா கேட்டேன்.

"தயவு செஞ்சு தப்பா எடுத்துக்காதீங்க..."

"என்ன?"

"நீங்க ரொம்பச் சோர்ந்து போயிருக்கீங்க. உங்களால நடக்க முடியாது. உங்க உடம்பு ஒத்துழைக்கல."

"அதுக்கு?"

"நான்... நான் உங்களைத் தூக்கிட்டுப் போறேன் மேடம்."

"என்னது?"

எனக்குக் கோவம் வந்துச்சு. அதிர்ச்சியாவும் இருந்துச்சு.

"என்னடா பேசுற? தூக்கிட்டுப் போறியா?"

"ஆமா மேடம். குழந்தையத் தூக்கிட்டுப் போற மாதிரி... கொண்டு போய் வீட்டு வாசல்ல விட்டுடுறேன். உங்களுக்குச் சிரமமே இருக்காது."

நான் உதறினேன். அவன் கையைத் தட்டி விட்டேன்.

"சீ! தள்ளிப் போ!"

"என்ன நெனச்சுட்டு இருக்க மனசுல? நான் யாருன்னு தெரியுமா?"

"தெரியும் மேடம். நீங்க ராணி. அதான் சொல்றேன். ராணி கால் தரையில படக்கூடாது. வலிக்கக் கூடாது."

"வாயை மூடு. ஓவராப் பேசுற."

நான் அவனைக் கோவமா முறைச்சேன்.

"எனக்கு நடக்கத் தெரியும். உன் தயவு எனக்குத் தேவையில்ல."

நான் என் துப்பட்டாவைச் சரி பண்ணிக்கிட்டு, நிமிர்ந்து நின்னேன்.

"நீ முன்னாடி போ. நான் வரேன்."

அவன் அமைதியா ஒதுங்கி நின்னான்.

"உங்க இஷ்டம் மேடம்."

நான் மறுபடியும் நடக்க ஆரம்பிச்சேன்.

ரெண்டாவது மாடி லேண்டிங் (Landing) வந்துச்சு.

அங்க கொஞ்சம் இடம் இருந்துச்சு. நான் செவுத்துல சாய்ஞ்சு நின்னேன்.

தலை சுத்தல் இப்போ அதிகமாச்சு. கண்ணு முன்னாடி பூச்சி பறக்குற மாதிரி "கிர்ர்ர்"னு இருந்துச்சு.

வயிறு பசியில கத்துச்சு. தொண்டை வறண்டு போச்சு.

பிரகாஷ் தூரமா நின்னு என்னையவே பார்த்துக்கிட்டு இருந்தான்.

"இன்னும் அஞ்சு மாடி..."

மேல பார்த்தேன். அந்தப் படிகள் முடிவே இல்லாம, சொர்க்கத்துக்குப் போற மாதிரி நீளமா தெரிஞ்சுச்சு.

'கண்டிப்பா என்னால முடியாது.'

'இங்கேயே மயங்கி விழுந்துடுவேனோ?'

'விழுந்தா... இவன் என்ன பண்ணுவான்னு தெரியாது. இவன் தூக்கிட்டுப் போறதுதான் ஒரே வழி போல...'

என் ஈகோ (Ego) ஒரு பக்கம் தடுக்குது. என் உடம்பு ஒரு பக்கம் கெஞ்சுது.

நான் ஓரக்கண்ணால அவனைப் பார்த்தேன்.

அவன் முகம் பாவமா, அதே சமயம் "எப்படியும் கூப்பிடுவீங்க"ங்கிற நம்பிக்கையோட இருந்துச்சு.

நான் பெருமூச்சு விட்டேன். எனக்குத் தோல்வி பயம் வந்துச்சு.

என் பிடிவாதம் தளர்ந்துச்சு.

"சரி..."

மெதுவாச் சொன்னேன்.

"என்ன மேடம்?" அவன் காது கேக்காத மாதிரி கேட்டான்.

"இங்க வா..."

குரலைத் தாழ்த்திக் கூப்பிட்டேன்.

அவன் உடனே ஓடி வந்தான்.

"சொல்லுங்க மேடம்."

நான் என் கையை நீட்டினேன்.

"கை கொடு. பிடிச்சுட்டு வர்றேன்."

அவன் என் கையைப் பிடிச்சான்.

ஆனா அவன் நகர்ல. அங்கேயே நின்னான்.

"என்ன?" நான் கேட்டேன்.

"மேடம்... கோவப்படாம யோசிங்க. இன்னும் அஞ்சு மாடி. கையப் பிடிச்சுட்டு ஏறுனா... இன்னும் அரை மணி நேரம் ஆகும். நீங்க மயங்கி விழுந்துடுவீங்க."

"வேற என்ன பண்ணச் சொல்ற?"

"நான் தூக்கிக்கிறேனே மேடம்... ப்ளீஸ்... நான் ஒரு தப்பும் பண்ண மாட்டேன்."

மறுபடியும் அதே பேச்சு.

எனக்கு இப்போ கோவத்தை விட, ஒரு விதமான இயலாமைதான் வந்துச்சு. அதை மறைக்க நான் அவனை நக்கல் பண்ணினேன்.

"யோவ் லூசு..."

நான் அவனை மேலிருந்து கீழ பார்த்தேன்.

அவன் என்னை விடக் கொஞ்சம் குள்ளம். ஒல்லியா, சோர்வா வேற இருக்கான். காய்ச்சல் வந்தவன்.

நான் நல்ல உயரமான பொண்ணு. உடம்புவாகு கொஞ்சம் நல்லாவே இருக்கும்.

எனக்குச் சிரிப்பு வந்துச்சு. ஒரு நக்கல் சிரிப்பு.

"நீ என்னடா என்னைத் தூக்குறது?"

நான் கேட்டேன்.

"உன் சைஸ் என்ன? என் சைஸ் என்ன? நீ என்ன விடக் குள்ளம்."

"எப்படிடா என்னைத் தூக்குவ? இடுப்பு ஒடிஞ்சு விழுந்துடப் போற... அப்புறம் ரெண்டு பேரும் உருண்டுட்டு கிடக்கணும்."

நான் அவனை அவமானப்படுத்த நெனச்சேன். அப்போதான் அவன் அடங்குவான்னு.

"நீ பாக்கவே நோஞ்சான் மாதிரி இருக்க. என்னைத் தூக்குறதுலாம் நடக்குற காரியம் இல்ல. சும்மா கையக் கொடு."



நான் சொல்லி முடிக்குறதுக்குள்ள...

அவன் எந்த பதிலும் சொல்லல.

எந்த முன்னறிவிப்பும் இல்லாம...

சட்டுனு என் பக்கத்துல வந்தான்.

ஒரு கையை என் முதுகுக்குப் பின்னால விட்டான்.

இன்னொரு கையை... "சட்"னு என் முழங்காலுக்குக் கீழே... என் தொடைப் பகுதிக்குக் கீழே விட்டான்.

"ஏய்... என்ன..."

நான் கத்துறதுக்குள்ள...

"ஹ்ம்ம்ம்..."னு ஒரு சின்ன முனகலோட...

என்னை அப்படியே ஒரு பூப்பந்து மாதிரி மேல தூக்கிட்டான்.

என் கால் தரைல இருந்து மேல எழும்பிச்சு.

"அய்யோ!"

நான் அதிர்ச்சியில அவனோட கழுத்தை கெட்டியா பிடிச்சுக்கிட்டேன்.

என்னால நம்பவே முடியல.

இவன்... இந்தக் குள்ளப்பையன்... இந்த நோஞ்சான்...

என்னை இவ்ளோ ஈஸியா தூக்கிட்டானா?

அவன் முகம் இப்போ என் மார்புக்கு நேரா இருந்துச்சு.

அவன் கை... என் இடுப்புக்குக் கீழ, அந்த அகலமான சதைப்பகுதியைத் தாங்கிப் பிடிச்சிருந்துச்சு. இன்னொரு கை என் முதுகை அணைச்சிருந்துச்சு.

என் மஞ்சள் சுடிதார்... அவன் காக்கிச் சட்டை மேல படர்ந்துச்சு.

அவன் என்னைத் தூக்கின வேகத்துல, என் துப்பட்டா ஒரு பக்கம் சரிஞ்சு, என் மார்பு அவன் கண்ணுக்கு நேரா தெரிஞ்சுச்சு.

"மேடம்..."

அவன் குரல் என் காதுகிட்ட கேட்டுச்சு. அவன் மூச்சுக்காத்து என் கழுத்துல பட்டுச்சு.

"பயப்படாதீங்க. கெட்டியா பிடிச்சுக்கோங்க."

அவன் என்னைப் பார்த்தான். அவன் கண்கள்ல இப்போ அந்தப் பழைய நாய் குட்டி பாவம் இல்ல.

ஒரு ஆம்பளையோட மிடுக்கு தெரிஞ்சுச்சு. "நான் குள்ளமா இருக்கலாம்... ஆனா நான் ஆம்பள. உன்னைத் தாங்குற தெம்பு இருக்கு"ன்னு சொல்ற திமிர் தெரிஞ்சுச்சு.

என் உடம்பு அவனோட ஒட்டி உரசிக்கிட்டு இருந்துச்சு.

அவன் உடம்புல இருந்து ஒரு வாசனை... வேர்வை வாசனை... அது கூடவே அவன் போட்டுருந்த எதோ ஒரு பவுடர் வாசனை...

அது ஒரு ஆம்பள வாசனை. அது மூக்கைத் துளைச்சுச்சு.

எனக்கு வெட்கம் பிச்சிக்கிட்டு வந்துச்சு. கூடவே ஒரு பயங்கரமான கிளர்ச்சி. என் உடம்புல ஒரு "ஜிவ்"வுனு ஒரு உணர்வு.

"பிரகாஷ்... விடு... இறக்கி விடு..."

நான் சும்மா ஒப்புக்குச் சொன்னேன். ஆனா என் கைகள் அவன் கழுத்தைச் சுத்தி வளைச்சுப் பிடிச்சிருந்துச்சு.

"இல்ல மேடம். இனிமே இறக்க மாட்டேன். வீடு வரைக்கும் கொண்டு போறேன்."

அவன் உறுதியாச் சொன்னான்.

அவன் என்னை ஒரு குழந்தையைத் தூக்கி வெச்சிருக்கிற மாதிரி, தோள் மேல சாய்ச்சு வெச்சுக்கிட்டான்.

என் உடம்பு அவனுக்கு ஒரு பாரமாவே தெரியல போல. அவ்ளோ லாவகமாத் தூக்கிட்டான்.

அவன் நடக்க ஆரம்பிச்சான்.

"தப்... தப்..."

படிக்கட்டுல அவன் கால் வெச்சு ஏறினான்.

ஒவ்வொரு படியிலும் அவன் ஏறும்போதும், அவன் உடம்பு அதிரும்போதும்... என் உடம்பு அவன் மார்போட இடிச்சுச்சு.

என் மென்மையான மார்பகம் அவன் தோள்பட்டை மேல அழுத்திக்கிட்டு இருந்துச்சு.

என் தொடைக்கடியில் இருந்த அவனோட கை... என் சதையை இருக்கிப் பிடிச்சிருந்தது. அந்த சூடு துணி வழியா என் நரம்புகளுக்குள்ள பாஞ்சுச்சு.

நான் என்ன பண்றதுன்னே தெரியாம முழிச்சேன்.

இது கனவா? இல்ல நிஜமா?

நான் ஒரு செக்யூரிட்டி கார்ட் கையில... அந்தரத்தில் மிதந்துட்டு இருக்கேன்.

யாராவது பார்த்தா?

"கடவுளே... யாராவது வந்தா என்ன ஆகுறது?"

நான் பயந்துபோய் சுத்தி முத்திப் பார்த்தேன்.

ஆனா அந்தப் படிக்கட்டு ரூம் அமைதியா இருந்துச்சு. எங்களோட மூச்சுச் சத்தம் மட்டும்தான் கேட்டுச்சு.

"மேடம்..."

அவன் ஏறினே கேட்டான்.

"வசதியா இருக்கா? வலிக்குதா?"

நான் அவனைப் பார்த்தேன். அவன் நெத்தியில வேர்வை. ஆனா அவன் முகத்துல ஒரு சந்தோஷம். ஜெயிச்ச சந்தோஷம்.

நான் பதில் பேசல.

என் முகத்தைப் புதைச்சுக்க இடம் தேடினேன்.

என் ஈகோ (Ego), என் திமிர் எல்லாம் இப்போ அவனோட அந்த வலிமையான கைகளுக்குள்ள அடங்கிப் போயிருச்சு.

நான் மெதுவா என் தலையை... அவனோட தோள்பட்டை மேல சாய்ச்சேன்.

அவன் முகம் மலர்ந்தது எனக்குத் தெரிஞ்சுச்சு.

அவன் நடையை வேகப்படுத்தினான்.

மூணாவது மாடி... நாலாவது மாடி...

அவன் மூச்சு வாங்குறது எனக்குக் கேட்டுச்சு. ஆனா அவன் நிக்கல. என்னைக் கீழே இறக்கல.

எனக்குள்ள ஒரு புது விதமான உணர்வு.

பாதுகாப்பு. அதிகாரம். ஆசை.

இந்த நொடிகள் இப்படியே நீடிக்காதான்னு ஒரு பைத்தியக்கார ஆசை மனசுக்குள்ள எட்டிப் பார்த்தது.

[harry9944]

wowwwwwwwww so pure, how can you write like thi brother amazing,no words to praise excellent narration

[Vijay42]

English la எழுதும்போதை விட தமிழில் எழுதும் போது ரோம்ப மெனக்கெடுவது சூப்பர் நண்பா.

தினமும் பதிவு செய்வதே சிறப்பு அதிலும் கதைக்கு ஏற்ற AI புகைப்படங்கள் மிக அருமை நண்பா.

ஆயிரம் எழுத்துக்கள் கொண்ட வரிகள் சொல்லாதது ஒரு புகைப்படம் சொல்லுது நண்பா ....

தொடர்ந்து எழுதுங்க...... தொடர்ந்து வருகிறோம்

[Vijay42]

நண்பா உங்களை குறை சொல்லவில்லை நண்பா இந்த கதை முழுக்க முழுக்க உங்களுடைய கற்பனை so நீங்க தான் முடிவு பண்ணனும் அதை மாற்ற எனக்கு உரிமை கிடையாது. நான் ரொம்ப சாதாரணமா சொன்ன விஷயத்தை நீங்க சீரியஸ் ஆக எடுத்துக்கொண்டிர்கள் மன்னிக்கவும்.

நண்பா யாரையும் புகழ யாரையும் சிறுமை படுத்துதல் அழகில்லை..நீங்க அப்படி அந்த எண்ணத்தில் செய்யல...தெரியுது

எழுத்தாளரும் கோபத்தில் பதிவு செய்யலணு தோணுது.

எழுத்தாளர் கேட்டுக்கொண்டதால் GOOGLE  AI ல் கிடைத்த புகைப்படங்களை பகிற்கிறேன்.

ஆனால் உண்மையான புகைப்படங்களுக்கு உணர்வுகள் அதிகம்....

எழுத்தாளரின் கற்பனைக்கு உயிர் கொடுக்கும் புகைப்படங்கள் எழுத்தாளர் பதிவு செய்யும் புகைப்படங்களே....

[Vijay42]