Adultery அவள் இதயத்தின் மொழி

[Senharry]

செம்மயா இருக்கு இம்முறை சூப்பர் ??

[Ravikanth31]

Seduction king bro nega ..... Vera level... Wroth bro nega... ?

[Kingofcbe007]

hai nanba

ovoru line um experience pani elutharinga

lift scene sema hot

but rendu perum lift la touch pana pathi inum konjam detail ah pesna semaya irukum size pathi

[yazhiniram]

நண்பா நான் ஏற்க்கனவே கேட்ட நியாபகம் ...இந்த உரையாடல் நிறையா வேணும்னு அது நிறைய இருப்பது மிக மகிழ்ச்சி நண்பா...இந்த உரையாடல்களை புதிதாக படிப்பது ஒரு எதிர்பார்ப்போட படிப்பது அதில் கதையின் போக்கு தெரியும்.மறுபடியும் படித்தால் இரண்டும் கேரக்டரின் உணர்ச்சியின் ஆழம் தெரியும் அதைத்தான் எதிர்பார்த்து கேட்டேன் நண்பா. உரையாடல்கள் அனைத்தும் அருமையான பதிவுகள் நண்பா இன்னும் கிளுகிளுப்பு, காம கிண்டல்,உணர்ச்சி தூண்டுதல் போன்ற பல எதிர்பார்க்கிறேன் நண்பா. எக்காரணம் கொண்டும் பவித்ராவின் ஆசையை பலபேர் பார்த்து ஆசிங்க படுத்தும் நிலைக்கு கதையை கொண்டு போகவேண்டாம்.பவித்ராவின் இந்த ரகசியம் பலபேரிடம் காண்பித்து அசிங்க படுத்த வேண்டாம்.தவறு செய்வது மனித இயல்புதானே? தவறுக்கும் தப்புக்கும் அர்த்தங்கள் வேறு வேறு....
தொடர்ந்து வர வேண்டுகிறேன் ....பவித்ரா புகைப்படங்கள் மிக மிக அருமை

அருமை..புகைப்படங்கள் பதிவு செய்யலாமா?

விஜய், பதிவு செய்யுங்க, ஆனா அது நிஜ நபர் இல்லாம, ஒரு AI-ஆல் உருவாக்கப் பட்ட படமாக இருந்தால் நல்லது. நிஜ நபர் உடைய படமாக இருந்தால், தயவு கூர்ந்து பதிவு செய்ய வேண்டாம்.

[Tamilmathi]

I ready already chp 1 in eng version but Tamil is super

[befriend007]

I ready already chp 1 in eng version but Tamil is super

Can you please share the English version’s link.

[Sumadhan]

Please update bro

[yazhiniram]

Part 45:

அவன் கடைசியா அனுப்புன மெசேஜை மறுபடியும் படிச்சுப் பார்த்தேன். 'நான் பார்த்த பொண்ணுங்கள்லயே நீங்கதான் ரொம்ப அழகா இருக்கீங்க. நீங்க என் ஏஞ்சல் மேடம்.' என் புருஷனுக்குச் சொந்தமா இருக்க வேண்டிய மனசுல, இப்போ அவனோட வார்த்தைகள் சூடா ஒரு தழும்பாப் பதிஞ்ச மாதிரி இருந்துச்சு. என்னோட ஈகோவுக்கு அது ஒரு திருப்தியக் குடுத்தாலும், என்னோட மனசாட்சி உள்ளுக்குள்ள என்னை அடிச்சுச்சு.

எனக்கு உடம்பெல்லாம் ஒரே உஷ்ணம். ஆனா, அது ஆசையா, இல்ல வெட்கமான்னு புரியாம ஒரு மாதிரி குழம்பிப் போச்சு.

நான்: போதும் புகழறது, பிரகாஷ். நிறுத்து இப்போ. நான் ஒண்ணும் ஏஞ்சல் கிடையாது.

பிரகாஷ்: இல்லை மேடம். நீங்க எப்பவும் ராணிதான். அப்புறம் என் தேவதை. நான் உண்மையை மட்டும்தான் பேசுவேன்.

நான்: நீ கொஞ்சம் ஓவராத்தான் பேசுற. நீ நல்ல ஃப்ரெண்டா இருப்பேன்னு சத்தியம் பண்ணினியே. ஒரு நல்ல ஃப்ரெண்டு, கல்யாணம் ஆன பொண்ணுகிட்ட, இப்படிப் பேச மாட்டான்.

பிரகாஷ்: சாரி மேடம். நான் ஃப்ரெண்டா இருக்கத்தான் ட்ரை பண்றேன். ஆனா, என் மனசு இன்னைக்கு எனக்கு ஃப்ரெண்டா இல்ல. அது பாக்குற எல்லாத்தையும் பேசிடுது.

நான்: இப்போ உன் மனசு என்ன பாக்குது? நான் சும்மா ஒரு பழைய நைட்டிதான் போட்டுருக்கேன். இதுல என்ன அழகு இருக்கு?

பிரகாஷ்: இல்லை மேடம். அது பொய். அந்த நைட்டி ரொம்ப லக்கி. அதுதான் என் தேவதையைத் தாங்கிட்டு இருக்கு.

நான்: சும்மா லூசு மாதிரிப் பேசாதே.

பிரகாஷ்: இதுதான் உண்மை. நான் அந்தக் காட்டனா இருக்கணும்னு ஆசைப்படுறேன், மேடம்.

என் நெஞ்செல்லாம் சட்டெனச் சிவந்து போச்சு. 'நான் அந்தக் காட்டனா இருக்கணும்.' எவ்வளவு ஓப்பனா, உரிமையோட பேசுறான்! ஆனா, அவனோட அந்த ஆசை அப்புறம் அந்தப் பேச்சு, எனக்குள்ள ஒரு போதையைக் குடுத்துச்சு.

நான்: நீ ஒரு ரொம்ப பேட் இன்புளூயன்ஸ் பிரகாஷ். நான் உன்கூடப் பேசவே கூடாது.

பிரகாஷ்: அப்படிச் சொல்லாதீங்க மேடம். நான் உங்களுக்கு ரெஸ்பெக்ட் குடுக்கிறேன், அவ்வளவுதான். நீங்க அதுக்குத் தகுதியானவங்க. உங்க அழகை நான் பார்க்கிறேன்.

நான்: என் அழகு எனக்குத்தான். ஒரு செக்யூரிட்டிக்கு இல்லை.

பிரகாஷ்: உங்க அழகு பௌர்ணமி நிலா மாதிரி மேடம். அதை யாரும் சொந்தம் கொண்டாட முடியாது. அது எல்லாருக்காகவும் பிரகாசமா இருக்கும்.

நான்: அப்போ, ஆகாயத்துல இருக்கிற நிலாவைப் பாரு. போன்ல இல்ல.

பிரகாஷ்: ஆகாயத்துல இருக்கிற நிலா ரொம்பத் தூரத்துல இருக்கு மேடம். நைட்டி போட்டிருக்கிற நிலா இப்போ என்கூடப் பேசிட்டு இருக்கு. என்னால உங்க டி.பி-யை பார்க்காம இருக்கவே முடியல.

எனக்கு அந்த டி.பி-யை டெலிட் பண்ணலாமான்னு நெனச்சேன். ஆனா, நான் பண்ண மாட்டேன். அவன் அதப் பார்க்கணும். புகழணும்.

நான்: என் டி.பி-ய பார்க்காதே. நான் இப்போ அத ரிமூவ் பண்ணப் போறேன்.

பிரகாஷ்: ப்ளீஸ் மேடம், பண்ணாதீங்க! நான் நாளைக்கு உங்க முகத்தைப் பார்க்கிற வரைக்கும் அதுதான் என் சக்தி.

நான்: நான் இப்போதான் என் முகத்த முழுசா உனக்குக் காட்டினேன்னு சொன்னியே? உனக்கு நல்ல மெமரி இருக்கில்ல?

பிரகாஷ்: ஆமாம் மேடம். ஒவ்வொரு கோடும் எனக்கு ஞாபகம் இருக்கு. ஆனா, இருட்டுல இருந்த ஞாபகத்தைவிட, ரியல் போட்டோதான் ரொம்பப் பெட்டர்.

நான்: இருட்டா இருந்தாலும், வெளிச்சமா இருந்தாலும், போட்டோஸ் இனிமேல் கிடையாது. நீ சத்தியம் பண்ணினே.

பிரகாஷ்: தெரியும் மேடம். க்ளோஸ்-அப் போட்டோ எதுவும் நான் கேட்க மாட்டேன். ப்ராமிஸ்.

நான்: குட்.

பிரகாஷ்: ஆனா மேடம், ஒரு கேள்வி கேட்கலாமா? ஒரு ஃப்ரெண்டா கேட்கிறேன்.

நான்: சீக்கிரம் கேளு. நான் தூங்கப் போறேன். ரொம்ப லேட் ஆகுது.

பிரகாஷ்: நீங்க லிஃப்ட்ல இருந்தப்போ, கார்னர்ல நின்னுட்டு இருந்தீங்களே... உங்க சேலை வியர்வையில நனைஞ்சு போயிருந்துச்சு.

நான்: ஆமா, ரொம்பச் சூடா இருந்துச்சு. அதுக்கென்ன இப்போ?

பிரகாஷ்: நான் நெனச்சேன்... நீங்க ரொம்ப ஸ்ட்ராங் மேடம்.

நான்: ஸ்ட்ராங்கா? ஏன்? நான் கத்தாததுனாலயா?

பிரகாஷ்: இல்லை மேடம். ஏன்னா, அந்த ஊதாச் சேலை, ரொம்ப கனமா, ஈரமா இருந்தது. உள்ள நிறைய லேயர்ஸ் போட்டிருந்தீங்க. உங்களுக்கு மூச்சுத் திணறிச்சு.

நான்: ஆமாம், எனக்கு மூச்சுத் திணறிச்சு. அத நான் உன்கிட்டயே சொன்னேனே.

பிரகாஷ்: நீங்க உக்காந்து, ஹூக்ஸை அவிழ்த்தப்போ, உங்களுக்கு நிம்மதியா இருந்துச்சா மேடம்?

என் வயிறு டக்குனு சுருங்கிச்சு. அவனுக்கு எல்லாம் தெரிஞ்சிருக்கு. இருட்டுல நான் செஞ்ச அந்தச் சின்ன, பர்சனல் விஷயத்தை, இப்போ அவன் என்கிட்ட கன்ஃபார்ம் பண்ண ட்ரை பண்றான். நான் கண்டிப்பா கோபப்படணும்.

நான்: பிரகாஷ்! அதெல்லாம் உனக்குத் தேவையில்லாத விஷயம். நீ மறுபடியும் இன்டீசண்ட்டாப் பேசுறே.

நான் கோபத்தால என்னை மறைச்சுக்கணும்.

பிரகாஷ்: இல்லை மேடம், ப்ளீஸ்! சாரி. நான் உங்க கஷ்டத்தைப் பார்த்தேன். நீங்க ரொம்ப பிரேவ். வியர்த்து, ஒரு மணி நேரம் அங்க உக்காந்திருந்தீங்க.

நான்: அப்போ, ஒரு நல்ல மனுஷனா இரு. அதப் பத்திப் பேசாதே.

பிரகாஷ்: ஓகே மேடம். ஆனா, அந்த அழகை என்னால மறக்க முடியாது.

நான்: என் அழகு இப்போ டயர்டா இருக்கு. நான் தூங்கணும்.

பிரகாஷ்: வெயிட் மேடம். இன்னும் ரெண்டே நிமிஷம். நான் யோசிச்சுட்டு இருக்கேன்.

நான்: உன் எதிர்காலத்தைப் பத்தி யோசி. என்னையப் பத்தி இல்ல.

பிரகாஷ்: நான் யோசிப்பேன். ஆனா... நீங்க இப்போ போட்டுருக்கிற நைட்டி... அது கம்பர்டபிளா இருக்குதானே?

நான்: ஆமா, கம்பர்டபிளா இருக்கு. அது காட்டன் துணிதான்.

பிரகாஷ்: எனக்கு ரொம்பச் சந்தோஷம். நீங்க இப்போ கம்பர்டபிளா இருக்கணும். இப்போ சூடு இல்ல. ஃபேன் இருக்கு.

நான்: ஆமா, ஃபேன் ஓடிட்டு இருக்கு. நான் கம்பர்டபிளா இருக்கேன். குட் நைட் பிரகாஷ்.

பிரகாஷ்: குட் நைட் என் ராணி. ஆனா நீங்க போறதுக்கு முன்னாடி... நான் கடைசியா ஒண்ணு சொல்லணும்.

நான்: என்ன பிரகாஷ்?

பிரகாஷ்: எனக்கு இன்னும் அந்த கரண்ட் ஃபீல் ஆகுது மேடம். நீங்க என் மேல விழுந்தப்போ அடிச்ச ஷாக். அது இன்னும் என் உடம்புக்குள்ள இருக்கு. என்னையத் தூங்க விட மாட்டேங்குது.

திரும்பவும் அதேதான். நான் ஒப்புக்கணும்னு ட்ரை பண்றான். நான் பண்ண மாட்டேன்.

நான்: போய் இன்னொரு கோல்ட் பாத் எடு. என்னைத் தொந்தரவு பண்ணாதே. நான் பாக்ஸைப் பார்த்துட்டு இருந்தேன்னு சொன்னேனே.

பிரகாஷ்: நீங்க பொய் சொல்றீங்க மேடம். நீங்க ரொம்ப நல்லவங்க, ஆனா இப்போ பொய் சொல்றீங்க.

நான்: நான் பொய் சொல்லல! நீதான் சூட்டுனால ஏதோ லூசு மாதிரிப் பேசறே.

பிரகாஷ்: இல்லை மேடம். உங்க கை எனக்கு ஞாபகம் இருக்கு. நீங்க சப்போர்ட்டுக்காகக் கையை நீட்டினப்போ...

என் கை. என் கழுத்துல மறுபடியும் சூடேறிச்சு. அந்த மோன்ஸ்டர் பூலை நான் புடிச்ச ஞாபகம் வந்துச்சு. என் மனசுல ஒரு பெரிய, இனிப்பான வலி. ஆனா, என்னால அதை ஒத்துக்க முடியாது. என் மானம் போயிடும்.

நான்: நீ என்ன சொல்ல வர்றேன்னு எனக்கு இன்னும் புரியல பிரகாஷ்.

பிரகாஷ்: நீங்க விழுந்தீங்க மேடம். நான் உங்களைப் பிடிச்சேன். அந்த ஃபீலிங்... அது உங்ககிட்ட இருந்து வந்த எலெக்ட்ரிக் ஷாக் மாதிரி இருந்தது.

நான்: எலெக்ட்ரிசிட்டியா? நீ லிஃப்டைப் பத்திப் பேசுறியா? லிஃப்ட் குலுங்குனப்போ உனக்கு ஷாக் அடிச்சுதா? நான் சொன்னேனே, லிஃப்ட்டைப் பத்தி கம்ப்ளைன்ட் பண்ணுன்னு.

பிரகாஷ்: இல்லை மேடம். லிஃப்ட்ல இருந்து இல்ல. ஷாக் உங்ககிட்ட இருந்துதான் வந்தது. அது ஒரு பியூட்டிஃபுல் ஷாக். ஒரு ஸ்வீட் ஃபயர்.

நான்: ஃபயரா? பிரகாஷ், இந்த ஃபயர் எங்கிருந்து வருது? உன் கதையே எனக்குப் புரியல.

பிரகாஷ்: எனக்குத் தெரியும் மேடம். ஆனா அது நடந்தது. உங்க சாஃப்ட் கை என்னைத் தொட்டப்போ...

அவன் விட மாட்டான். நான் இப்போ டாபிக்கை மாத்தணும், இல்லன்னா என்னோட கன்ட்ரோல் போயிடும்.

நான்: கதையெல்லாம் சொல்லாத பிரகாஷ். எனக்கு அப்படி எதுவும் ஞாபகம் இல்ல. நீ என்ன சொல்ல ட்ரை பண்றேன்னு எனக்கு உண்மையிலேயே புரியல.

பிரகாஷ்: சாரி மேடம். நான் லிஃப்டைப் பத்திப் பேசுறதை நிறுத்திடுறேன். நீங்க கோபப்பட நான் விரும்பல.

நான்: குட்.

பிரகாஷ்: ஆனா மேடம், நான் இப்போ யோசிச்சுட்டு இருக்கேன். நீங்க நாளைக்குக் காலையில கீழ வரும்போது... என்னைப் பார்ப்பீங்களா?

நான்: நான் ஏன் உன்னைப் பார்க்கணும்?

பிரகாஷ்: ஓகே, இல்லன்னா நீங்க திரும்ப வரும்போதாவது... மெதுவா நடப்பீங்களா?

நான்: நான் நார்மலாத்தான் நடப்பேன். நான் ஏன் மெதுவா நடக்கணும்?

பிரகாஷ்: எனக்கு உங்களை ஒரு ப்ராப்பரா, மெதுவாப் பார்க்கணும் மேடம்.

நான்: பிரகாஷ்?

பிரகாஷ்: நீங்க என் ஏஞ்சல். எனக்கு நாளைக்கு காலை வரைக்கும் தாங்குறதுக்கு ஒரு சின்ன ஹோப் தேவை.

நான்: எதுக்காக ஹோப்?

பிரகாஷ்: நீங்க மறுபடியும் என்னைப் பார்த்துச் சிரிப்பீங்கன்னு ஒரு ஹோப்.

நான்: இல்லை. சிரிக்க மாட்டேன்.

பிரகாஷ்: ப்ளீஸ் மேடம்.

கடவுளே, இவன் ரொம்பப் பிடிவாதமா இருக்கானே! நான் இந்த கான்வர்சேஷனை கட் பண்ணணும்னு எனக்குத் தெரியும், ஆனா, அவனோட வார்த்தைகள் தேன் மாதிரி இருந்துச்சு. நான் போன்ல டைம் பார்த்தேன். ராத்திரி 10:25 மணி.

இன்னும் ஒரு நிமிஷம், பவி. இன்னும் ஒரு நிமிஷம் மட்டும் அவனோட 'ராணி'யா இருந்துக்கலாம்.

நான்: நீதான் என்னைத் தைரியமாப் பேச வைக்கிறே பிரகாஷ். நான் தூங்கணும்.

பிரகாஷ்: எனக்குச் சந்தோஷம் மேடம். தைரியம் என் ராணிக்குப் பொருந்தும். ஆனா, நீங்க போறதுக்கு முன்னாடி... ஒரே ஒரு சின்ன ரெக்வெஸ்ட்.

நான்: போட்டோ கேட்காதே பிரகாஷ். நான் இனிமேல் அனுப்ப மாட்டேன்.

பிரகாஷ்: போட்டோ இல்ல மேடம். நான் ப்ராமிஸ் பண்ணினேன். ஆனா, ஒரு சின்ன ❤️ ஈமோஜி அனுப்ப முடியுமா?

நான்: ஹார்ட்டா? நோ. ஏன்?

பிரகாஷ்: ரியல் ஹார்ட் இல்ல மேடம். உங்களுக்கு என்மேல கோவம் இல்லன்னு காட்டுறதுக்கு ஒரு சின்ன சைன். நீங்க இன்னும் என் ஃப்ரெண்டுதான்னு. அது எனக்கு ராத்திரி முழுக்க சக்தி குடுக்கும். நான் உங்க ஹார்ட்டைப் பத்தி யோசிப்பேன்.

ஒரு ஹார்ட் ஈமோஜி. இது பிசாசுகிட்ட கான்ட்ராக்ட் போடுற மாதிரி இருக்கு. ஆனா, அவன் 'ஃப்ரெண்ட்ஷிப்'னு சொன்னான்.

நான்: இது ரொம்பச் சில்லி பிரகாஷ். ஹார்ட் ரொம்ப அதிகம். அதுக்குன்னு ஒரு அர்த்தம் இருக்கு.

பிரகாஷ்: ஃப்ரெண்ட்ஷிப் மட்டும்தான் மேடம். ஒரு புது ஃப்ரெண்டுக்காக. கான்வர்சேஷனை வார்மா வெச்சுக்க.

நான்: என்னால அனுப்ப முடியாதுன்னு நெனக்கிறேன்.

நான் அனுப்பக் கூடாது. ஆனா, ஏன் அனுப்பக் கூடாது? கார்த்திக் என் மெசேஜையே கண்டுகொள்ள மாட்டாரு. என் மெசேஜ், நான் என்ன வேணா அனுப்பலாம்.

பிரகாஷ்: ஒரே ஒண்ணு மேடம். ப்ளீஸ். நான் கெஞ்சிக் கேட்கிறேன்.

எனக்குள்ள போராட்டம். அது வெறும் சின்ன, பிங்க் ஹார்ட் ஈமோஜிதான். அவனுக்கு அது ஃப்ரெண்ட்ஷிப்தான். ஆனா, எனக்கு அது ஒரு பெரிய பாவம்.

நான்: நான் ஹார்ட் அனுப்ப மாட்டேன் பிரகாஷ். அது என் புருஷனுக்கு மட்டும்தான்.

பிரகாஷ்: அப்போ ஒரு ஸ்டார் மேடம். ஒரு சின்ன ⭐. நீங்க என் ஸ்டார்.

நான்: நோ.

பிரகாஷ்: ஓகே, ஒரு சிம்பிள் பூ மேடம். ஒரு ?. என் வியர்வையைத் துடைக்க உங்க துணியைக் குடுத்தீங்களே, அதுக்காகத் தேங்க்ஸ் சொல்ல.

பூ. அது ஒரு காம்ப்ரமைஸ். ஒரு தேங்க்ஸ். அது அந்தச் சூடு, நெருக்கம், அம்மணம்—எல்லாத்தையும் அடக்கமான ஒரு சிம்பலா சொல்லுச்சு.

நான்: நான் எந்த ஈமோஜியும் அனுப்ப மாட்டேன் பிரகாஷ். லேட் ஆயிடுச்சு. நான் தூங்கப் போறேன். நான் இப்போ சாட்ட க்ளோஸ் பண்றேன்.

பிரகாஷ்: வெயிட் மேடம்! சாரி! லாஸ்ட் கொஸ்டின் ப்ளீஸ். எனக்கு இப்போ பயமா இருக்கு.

நான்: என்ன பிரகாஷ்?

பிரகாஷ்: நீங்க அனுப்புன லாஸ்ட் படத்துல உங்க ஸ்மைல் பார்த்தேன். அது ரொம்பப் பெர்ஃபெக்ட். எனக்கு இன்னும் ஒரு ஞாபகம் வேணும்.

நான்: நீ என் முகத்தை முழுசாப் பார்த்தேன்னு சொன்னியே!

பிரகாஷ்: ஆமா மேடம். ஆனா அது அரை ஃபேஸ் மட்டும்தான்.

நான்: நான் ஃபுல் ஃபேஸ் அனுப்பினேனே! நீ இப்போ பொய் சொல்ல ட்ரை பண்றியா?

பிரகாஷ்: இல்லை மேடம்! ரெண்டாவது அனுப்பியிருந்தீங்களே, அது ஃபுல் ஃபேஸ் இல்ல, ஜஸ்ட் ஃபுல் சைஸ் பிக் மேடம்.

என் கண்ணு பயத்துல விரிஞ்சுச்சு. ஃபுல் சைஸா? இந்த நைட்டியிலயா? அது எல்லாவற்றையும் காட்டிடுமே. அந்த மெல்லிய காட்டன் துணி, வெளிச்சத்துல என் உடம்பை மொத்தமா வெளிக் காட்டிடுமே.

நான்: இல்லை பிரகாஷ்! கண்டிப்பா இல்ல! நான் இனிமேல் எந்தப் படமும் அனுப்ப மாட்டேன். இதுதான் என்னோட லாஸ்ட் வார்னிங்.

பிரகாஷ்: ப்ளீஸ் மேடம். நான் கெஞ்சிக் கேட்கிறேன். என் ராணி எப்படி நிக்கிறாங்கன்னு பார்க்கிறதுக்கு. உங்க பிரசன்ஸை ஃபீல் பண்ண.

நான்: நான் வேணாம்னு சொல்லிட்டேன்! 'வேணாம்'ங்கிற வார்த்தை உனக்குப் புரியாதா? இப்படி அசிங்கமானதெல்லாம் கேட்காதே.

பிரகாஷ்: மேடம், நான் சத்தியம் பண்றேன், உடனே டெலிட் பண்ணிடுவேன். நான் தூங்கப் போறதுக்கு முன்னாடி கடைசியாப் பார்க்குறது இதுதான். நான் ப்ராமிஸ் பண்றேன், இதுதான் எண்டு.

எனக்குள்ள பயங்கரமான இழுபறி. அவனுக்கு இந்தக் கடைசிப் பரிசைக் குடுத்து, அவனோட வெறியை கன்ஃபார்ம் பண்ணனும்னு ஒரு ஆசை. என் உடம்பே ஆசையாலயும், பிடிவாதத்தாலயும் அதிர்ந்துச்சு.

நான் அனுப்பணும். அவன சும்மா இருக்கச் சொல்றதுக்கு. என்னோட டேர்ம்ஸ்ல இந்த கேமை முடிக்கிறதுக்கு. ஆனா ரிஸ்க்... இப்போ ரிஸ்க் ரொம்ப அதிகம்.

நான்: நீ ரொம்ப அதிகமா கேட்கிறே பிரகாஷ். நான் எல்லாத்தையும் ரிஸ்க் எடுக்கிறேன்.

பிரகாஷ்: எனக்குத் தெரியும் மேடம். ஆனா, என் ராணியோட கருணை இல்லன்னா நான் ஒண்ணும் இல்ல. ஒரே ஒண்ணு மேடம். உங்க முழு உருவத்தையும் ஒரு தடவை பார்க்கிறதுக்கு.

நான் கேமரா பட்டனை நோக்கி என் கையை நீட்டினேன், அப்போதான் மறுபடியும் ஒரு சத்தம் கேட்டுச்சு. இந்தத் தடவை கொஞ்சம் சத்தமா. பெட்ல இருந்து ஒரு சத்தம், அப்புறம் ஒரு சின்ன இருமல்.

கார்த்திக் (ரூம்ல இருந்து, லேசா சத்தமா): பவி, இன்னும் படுக்கைக்கு வரலையா? வந்து தூங்கு.

என் உடம்பே இறுகிப் போச்சு. தலைல ஹெவி-யா ரத்தம் போகாத மாதிரி ஒரு பீலிங் ஆச்சு சடன்-ஆ. நான் போனை சோஃபாவுல அப்படியே போட்டேன். பட்டனை உடனே அமுக்கி, சத்தம் வராம பார்த்துக்கிட்டேன். நான் பிரகாஷுக்குப் பதில் அனுப்பல. அவனோட மெசேஜைப் பார்க்கவே இல்லை. என் நெஞ்சு படபடன்னு அடிச்சுக்கிச்சு.

நான் போனை சோஃபாவுக்குள்ள தள்ளிட்டு, "வரேன் கார்த்திக்,"னு சொன்னேன்.



Part 46:

கஷ்டப்பட்டு பெட்ரூம் கதவைத் திறந்து உள்ள போனேன். என் கால்கள் பலம் இல்லாம, தண்ணிக்குள்ள நடக்குற மாதிரி ஒரு ஃபீலிங். நான் அந்தச் செக்யூரிட்டிகூட என் உடம்பைப் பத்தி, எந்தக் கல்யாணம் ஆன பொண்ணும் நெனச்சுக்கூடப் பார்க்க முடியாத விஷயங்களைப் பத்திப் பேசினேன். அந்தப் பெரிய குற்ற உணர்ச்சி என்னைப் போட்டு அழுத்துச்சு.

கார்த்திக் பக்கத்துல மெதுவா பெட்ல ஏறிப் படுத்தேன். அவர் பாதித் தூக்கத்துல, ஏற்கெனவே என்னைத் திரும்பித்தான் படுத்திருந்தார். நானும் படுத்து, என் முதுகு இறுக்கமா இருந்துச்சு. சோஃபாவுல இருந்த சூடு இன்னும் என்ன விட்டுப் போகல. அப்புறம் அவர் லேசா அசைஞ்சார்.

எப்பவும் போல என்னைய இழுத்து அணைச்சுக்கிட்டார்.

ஓஹோ. என்னை ஹக் பண்றாரா. அது ஒரே மாதிரியான, ரொட்டீன் ஹக். அதுல ஒரு பெரிய காதல் இல்லாட்டியும், ஒரு பாதுகாப்பு உணர்வு இருந்துச்சு.

எனக்குள்ள ஒரு பெரிய குற்ற உணர்ச்சி மின்னல் மாதிரி வந்துச்சு. கொஞ்ச நேரத்துக்கு முன்னாடிதான் இன்னொருத்தன்கூட என் நைட்டியைப் பத்திப் பேசிட்டு வந்தேன். இப்போ என் புருஷன் என்னைப் பிடிச்சுட்டு இருக்காரு. ஒரு ஸ்க்ரீன்ல வார்த்தைகளை டைப் பண்ணினதுக்கே நான் ஒரு பெரிய துரோகம் பண்ணிட்ட மாதிரி அசிங்கமா உணர்ந்தேன்.

நான் கண்ணை இருக்கமா மூடிக்கிட்டேன். பிரகாஷை மறக்கணும்னு, அந்த 'கரண்ட்' பீலிங்கை மறக்கணும்னு, அந்த ஃபுல் சைஸ் போட்டோ ரெக்வெஸ்ட்டை மறக்கணும்னு, என்னைய நானே போர்ஸ் பண்ணினேன். கார்த்திக்கோட கனமான கையை என் இடுப்புல அப்படியே செட்டில் பண்ண விட்டேன். அவருடைய பாதுகாப்பான அவரோட ஹக் மேல மட்டும் என் கவனத்தை வெச்சேன். அது வேலை செஞ்சுச்சு. அந்தத் டயர்ட்னெஸ் வெட்கத்தைவிட அதிகமா இருந்ததுனால, நான் எல்லாவற்றையும் மறந்து, டக்குனு தூங்கிட்டேன்.

அடுத்த நாள் காலைல, எப்பவும் போல அவசரம். காஃபி, பையனோட லஞ்ச் பாக்ஸ், ஷூ போடச் சொல்லி சத்தம் போடுறது. எல்லாம் நார்மலா இருந்துச்சு. 'இதுதான் என் நிஜமான வாழ்க்கை. பிரகாஷ்கூடப் பேசுனதெல்லாம் ஒரு முட்டாள்தனமான கனவு'னு நெனச்சேன்.

பையனை கேட்ல டிராப் பண்ணப் போனப்போ, என் கண்ணு ரோட்டை மட்டுமே பாத்துச்சு. செக்யூரிட்டி போஸ்ட்டப் பக்கம் என் பார்வை போகவே இல்லை. நான் திரும்ப வீட்டுக்கு வரப்பவும் பிரகாஷை நான் பார்க்கல.

அவன் வேற எங்கேயோ டியூட்டில இருப்பான் போல. நல்லது. ஒருவேளை இது ஒரு சிக்னல்-ஆ இருக்குமோ? நான் இந்த கான்வர்சேஷனை இதோட கட் பண்ணிடுறேன். எனக்கு ஒரு ரிலீஃப் கிடைச்சுச்சு. ஆனா, அந்த ரிலீஃப்க்கு அடியில, ஒரு சின்ன ஏமாற்றம், ஒரு ஏக்கம் ஒளிஞ்சிருந்துச்சு.

வீட்டுக்கு வந்து கதவைப் பூட்டினதும், மறுபடியும் அந்த சின்ன, அமைதியான டென்ஷன் ஆரம்பிச்சுச்சு. நேராக சோஃபா பக்கமா நடந்தேன். அப்புறம் குஷன்க்கு மேல இருந்த மொபைலை எடுத்தேன்.

ஏழு புது மெசேஜ்கள். என் மனசுக்குள்ள ஒரு லூசுத்தனமான, சந்தோஷமான துடிப்பு. ஏன் இவ்வளவு சந்தோஷப்படணும்? நான் அவனை மறக்கணும்னு நெனச்சேன் அண்ட் இப்போ நான் ரிலீஃப் ஆகியிருக்கணும் அந்த ஃபீல்ல இருந்து.

நான் மெதுவா ஸ்க்ரோல் பண்ணி, ஒன்னொன்னாப் படிக்க ஆரம்பிச்சேன்.

மேடம், ப்ளீஸ் மேடம். (ராத்திரி 10:45-க்கு அனுப்பியிருக்கான்)

மேடம், நீங்க இருக்கீங்களா? என் மேல கோவமா இருக்காதீங்க. (ராத்திரி 10:50-க்கு அனுப்பியிருக்கான்)

மேடம், மன்னிச்சிருங்க. நான் மறுபடியும் போட்டோ கேட்க மாட்டேன். ப்ளீஸ். என்னையத் தவிர்த்துடாதீங்க. (ராத்திரி 11:05-க்கு அனுப்பியிருக்கான்)

எனக்குள்ள ஒரு பவர் வந்துச்சு. அவன் பயந்துட்டான். நான் ப்ளாக் பண்ணிட்டேன்னு நெனச்சுட்டான். அவன் கஷ்டப்படுறான். அதிகமா கேட்டுட்டோமோன்னு வருத்தப்படுறான்.

அவனுக்கு இது தேவைதான். ரொம்ப எல்லை மீறிப் போயிட்டான்.

அப்புறம் கடைசியா வந்த மெசேஜ்கள். ரொம்ப லேட்டா அனுப்பியிருக்கான்.

மேடம், நீங்க தூங்கிட்டீங்கன்னு எனக்குத் தெரியும். எனக்கு ரொம்ப சோகமா இருக்கு. என் தலை வலிக்குது. (ராத்திரி 11:58-க்கு அனுப்பியிருக்கான்)

மறுபடியும் மன்னிச்சிருங்க. நான் ரொம்ப உளறிட்டேன். நீங்க எந்திரிச்சதும் பதில் குடுங்க. (ராத்திரி 1:15-க்கு அனுப்பியிருக்கான்)

எனக்குக் காய்ச்சல் வர்ற மாதிரி இருக்கு, மேடம். நீங்க நல்லாப் தூங்கி இருப்பீங்கன்னு நம்புறேன். (ராத்திரி 2:05-க்கு அனுப்பியிருக்கான்)

காய்ச்சலா?

என் தொண்டை அப்படியே வரண்டு போச்சு. ஒரு மனசு, அவன் மேல பாவப்படுது. கஷ்டப்படுற ஒரு மனுஷனுக்காக, ஒரு சாஃப்ட் பீலிங். ஆனா, இன்னொரு மனசு, 'இல்லை பவி. லூசு மாதிரி இருக்காதே. இது அவனோட நடிப்பு. ஃபுல்லா ட்ராமா. என்னைய குற்ற உணர்ச்சிக்குள்ள தள்ள ட்ரை பண்றான். அவனுக்கு என் அட்டென்ஷன் வேணும்'னு சொல்லுச்சு.

ஆனா, ஒருவேள உண்மையிலேயே உடம்பு சரியில்லன்னா? அவன் ரொம்பச் சின்சியராப் பேசுறான். அவனுடைய மன்னிப்பு எல்லாம் ரொம்ப உண்மையா இருந்துச்சு. அவன் தனியா இருக்கான். உடம்பு சரியில்லன்னா யாரு அவனக் கவனிப்பா?

நான் அவன் மேல பாவப்படக் கூடாது. அவனப் பத்திக் கவலைப்படக் கூடாது. நான் இன்னொருத்தரோட மனைவி. ஆனா, உடனே இன்னொரு எண்ணம் வந்துச்சு: 'ஆனா, நான் ஒரு மனுஷிதானே? ஒரு ஃப்ரெண்டுக்கு உதவுறது தப்பு இல்லையே?'

இந்த உள்ளுக்குள்ள நடக்குற சண்டை, என்னைய ரொம்பச் சோர்வடையச் செஞ்சுச்சு. நான் டைம் பார்த்தேன். காலை 8:45 மணி. இன்னும் மூணு மணி நேரம் வேலை இருக்கு.

நான் ரிப்ளை பண்ண மாட்டேன். நான் என் வேலைய மட்டும் பார்ப்பேன். நான் பிஸியா இருப்பேன்.

போனை காஃபி டேபிள்ல, ஸ்க்ரீன் கீழ இருக்கிற மாதிரி வச்சுட்டு, கிச்சனை க்ளீன் பண்ண ஆரம்பிச்சேன். ஆனா, ஒவ்வொரு தடவையும் ஒரு கவுண்டரைத் துடைக்கும்போது, என் மனசு போன் பக்கமாப் போச்சு.

இவன் இன்னைக்கு லீவ் போட்டிருப்பானா? உண்மையிலேயே பீவர் இருக்குமா? அந்தச் சின்ன செக்யூரிட்டி கேபின்ல ரெஸ்ட் எடுக்குறானா?

அவனுடைய சோர்வைப் பத்தியே யோசிச்சுட்டு இருந்தேன். அது ரொம்ப வித்தியாசமா இருந்துச்சு. கார்த்திக் கஷ்டப்படுறதையும், பலவீனத்தையும் சத்தம் போட்டா மட்டும்தான் காட்டுவார். ஆனா, பிரகாஷ் ரொம்ப ஈஸியா, ரொம்ப ஓப்பனா அவனோட பலவீனத்தை வெளியக் காட்டுறான். அது அவனை இன்னும் ரொம்ப ரியலா, என் புருஷனைவிட ரொம்ப மனசுக்கு நெருக்கமா இருக்கிற மாதிரி ஒரு பீலிங்கக் குடுத்துச்சு.

மணி 11:00 ஆச்சு. வீடு பளிச்சுனு இருந்துச்சு. நான் வியர்த்து, டயர்டா இருந்தாலும், மனசுல இருந்த டென்ஷன் அதிகமா இருந்துச்சு. 'அவன் நல்லா இருக்கானா'னு தெரிஞ்சுக்க ஒரு அவசரம். இந்த சஸ்பென்ஸை என்னால தாங்கவே முடியல.

நான் ஒரே ஒரு வார்த்தை மட்டும் அனுப்புறேன். 'Hi' மட்டும் போதும். அது ஒண்ணும் துரோகம் இல்ல. உடம்பு சரியில்லாத ஒரு ஃப்ரெண்டுகிட்ட polite-ஆ பேசுறது.

ஆனா, ஒருவேள மறுபடியும் போட்டோ கேட்க ஆரம்பிச்சா? இன்னும் தைரியமாப் பேச ஆரம்பிச்சா என்ன பண்றது? அவனோட ரெக்வெஸ்ட் என் தோல் மேல ஒரு கூச்சத்தையும், எரிச்சலையும் ஒரே நேரத்துல குடுத்துச்சு.

இல்லை, அவன் ஆறு தடவை சாரி கேட்டிருக்கான். அவன் இப்போ அடங்கிப் போயிட்டான். நான் சீரியஸா இருக்கேன்னு அவனுக்குத் தெரியும். ஒரு 'Hi' சேஃப் தான்.

நான் வேகமா நடந்து போய், போனை எடுத்தேன். டக்குனு டைப் செஞ்சேன்: Hi.

மனசை மாத்திக்கிறதுக்கு முன்னாடியே, உடனே சென்ட் பண்ணிட்டேன். என் கை லேசா நடுங்குச்சு, ஒரு அபாயகரமான ரகசியத்தை உலகத்துல போடுற மாதிரி.

நான் ஸ்க்ரீனையே பார்த்தேன். டபுள் டிக். ப்ளூ டிக் இல்ல.

அவன் ஆன்லைன்ல இல்ல. தூங்கிட்டு இருக்கான் இல்லன்னா வேற எங்கேயோ டியூட்டில இருக்கான்.

நான் வெயிட் பண்ணினேன். ஒரு செகண்ட். ரெண்டு செகண்ட். பத்து செகண்ட். ஐயோ, நான் ஏன் இதைப் பண்ணினேன்? இப்போ அவன் ரிப்ளைக்காக நாள் முழுக்க வெயிட் பண்ணணுமே. இப்போ நான் மறுபடியும் ஆரம்பிச்சுட்டேன்.

நான் ஒரு பெரிய பெருமூச்சு விட்டேன். போனை மறுபடியும் டேபிள்ல கவனமா வெச்சேன்.

நான் குளிக்கணும். வியர்வையையும், இந்த கவலையையும் கழுவி விடணும். குளிச்சு முடிச்சதும், பெட்ரூமுக்குள்ள போனேன். ஃப்ரெஷ்-ஆ, லைட்-ஆ இருந்த லைட் கிரீன் கலர் காட்டன் நைட்டியை வெளிய எடுத்தேன். அது ரொம்ப மெல்லிய துணி—ரொம்ப சாஃப்ட்டா, ரொம்ப டிரான்ஸ்பரெண்டா இருக்கும். இந்தச் சூட்டுக்கு வீட்டுக்குள்ள போடுறதுக்கு பெர்ஃபெக்ட். உள்ளே இன்னர்வேர் எதுவும் போடல. துணி ரொம்ப மெல்லிசா இருந்ததால, காத்து என் உடம்பெல்லாம் படுற மாதிரி இருந்துச்சு. அது ஒரு பெரிய விடுதலை. ஆனா, அது ரொம்ப ஆபத்தான வெளிப்பாடு.

யாரும் இல்ல. நான் சேஃப். நான் மட்டும் தான் இருக்கேன். நான் ரூம்குள்ள நடந்தேன், துணி என் தோல் மேல ஓடுற பீலிங்கை உணர்ந்தேன். ஜன்னல்ல இருந்து வந்த காத்து என்னைய நேரடியாத் தொட்டுச்சு.

அந்தக் குளிர்ச்சியான துணி என் தோல் மேல விழுந்தப்போ, அது அப்படியே ஒண்ணுமே போடாத மாதிரி ஃபீல் ஆச்சு. நான் கண்ணாடில பார்த்தேன். உள்ளுக்குள்ள எல்லாமே தெரியுது, கருப்பான ஷேப்கள், வளைவுகள் லேசாத் தெரிஞ்சுச்சு. எனக்கு ஒருவிதமான பதட்டமான த்ரில். ஒரு தடுக்கப்பட்ட சந்தோஷம். பிரகாஷ் என்னைய இப்படிப் பார்த்தா... நான் அந்தச் சிந்தனையை உதறிவிட்டு, ஈரமான முடியைக் கிளிப் போட்டு மேல தூக்கினேன், அந்த ஈரம் என் கழுத்தைக் கூலாக்குச்சு.

நான் லிவிங் ரூமுக்குத் திரும்பி நடந்தேன், காத்து என் தோல் மேல படுது, சாஃப்ட்டா, வெளிப்படையா உணர்ந்தேன். என் கண்ணு நேராக காஃபி டேபிள் மேல போச்சு.

போன் ஸ்க்ரீன் லேசா மின்னிகிட்டு இருந்துச்சு.

அவன் ரிப்ளை பண்ணிட்டான்!

நான் சோஃபா பக்கமா ஓடினேன். அந்த மெல்லிய காட்டன் நைட்டி என் தொடைல ஒட்டிப் பிடிச்சு, என் நெஞ்சு படபடன்னு அடிச்சுச்சு.

அவனோட மெசேஜ் வெயிட் பண்ணிட்டு இருந்துச்சு: வணக்கம் மேடம், காலை வணக்கம்.

[yazhiniram]

Part 47:


நான் உடனே போனை கையில வேகமா எடுத்தேன். ஸ்க்ரீன்ல அவன் பதில் இருக்கிறதை பார்த்ததுமே, என் நெஞ்சு இன்னும் வேகமா அடிச்சுச்சு.

பவித்ரா: ஹாய் பிரகாஷ்.

பிரகாஷ்: ஹாய் மேடம். குட் மார்னிங். நீங்க மெசேஜ் பண்ணதுக்கு ரொம்ப தேங்க்ஸ். எனக்கு ரொம்ப பயமாயிருந்துச்சு. உங்க மெசேஜ் பார்த்ததும் தான் கொஞ்சம் நார்மலா ஃபீல் பண்றேன் மேடம்.

பயம்? இவன் குரல்ல அவ்வளவு நிம்மதி. இவன் பயந்ததை என் ஒரு மெசேஜ் வந்து சரி பண்ணிடுச்சுன்னு நெனச்சப்போ, எனக்குள்ள ஒரு சின்ன சந்தோஷம் பரவுச்சு. ஒருத்தனோட பயத்த சரி பண்றதுல எவ்வளவு பெரிய பவர் இருக்கு! ஆனா, அவன் இப்படிப் பயந்து போனது, அவன் மேல எனக்கு இன்னும் கொஞ்சம் அக்கறைய வர வச்சுச்சு.

பவித்ரா: பிரகாஷ், எதுக்குப் பயம்? நான் தூங்கப் போயிட்டேன் நேத்து, அதனால உனக்கு என்ன பயம்?

(நான் அவனை ப்ளாக் பண்ணியிருக்கணும். ஆனா, அப்படிச் சொன்னா இந்த பேச்சு இத்தோட நின்னுடும். இப்போதைக்கு இதை நிறுத்த எனக்கு மனசே வரல. இவன் எனக்குக் கொடுக்கிற இந்த கவனம்தான் ஒரே ஆறுதல் போல.)

பிரகாஷ்: தெரியும் மேடம். சாரி. ஆனா நீங்க என்னைய ப்ளாக் பண்ணிட்டீங்கன்னு நெனச்சேன். திடீர்னு ரிப்ளை பண்றதை நிறுத்திட்டீங்கல்ல.

பவித்ரா: ப்ளாக் பண்ணவா? நான் ஏன் அதை பண்ணணும்?

பிரகாஷ்: ஏன்னா, நான் ரொம்ப விஷயங்களைக் கேட்டுட்டேன் மேடம். போட்டோ கேட்டேன். உங்களுக்குக் கோவம் வந்துடுச்சுன்னு நெனச்சேன்.

பவித்ரா: அதெல்லாம் சும்மா சொல்லாத. உனக்கு என்கிட்ட இருந்து மெசேஜ் வராததால உனக்குக் காய்ச்சல் வந்துச்சா?

அது கேட்கிறதுக்கு ஒரு சின்னப் பையன் பேசுற மாதிரி இருக்கு. ஆனா, அவன் நம்பி நம்பிப் பேசுறான். 'இவன் உண்மையிலேயே ரொம்ப உணர்ச்சிவசப்படுறானா? இல்லன்னா, நடிக்கிறானா?'ன்னு ஒரு சந்தேகம் ஓடிச்சு.

பிரகாஷ்: ஆமா மேடம். நான் ரொம்ப பயந்துட்டேன், அதான் காய்ச்சல் வந்திருக்கும் போல. அதான் இன்னைக்கு லீவு எடுத்துட்டேன். எனக்கு உடம்பு ரொம்பச் சூடா இருந்துச்சு. நான் எழுந்திருக்க மாட்டேன்னு பயந்துட்டேன். இப்போ வீட்ல ரெஸ்ட் எடுக்கிறேன்.

பவித்ரா: டாக்டர் கிட்ட போனியா பிரகாஷ்?

பிரகாஷ்: இல்ல மேடம். சும்மா ஒரு பாராசிட்டமால் மாத்திரை மட்டும் போட்டேன். ஆனா, எனக்கு உண்மையான மருந்து, நீங்க அனுப்புன மெசேஜ்தான் மேடம். உங்க 'ஹாய்'யை பார்த்ததும், என் காய்ச்சல் பாதி குறைஞ்சுடுச்சு.

கடவுளே! இவன் ரொம்பப் பெருசா என்னைய உயர்த்திப் பேசுறான். என் மெசேஜை இதுவரைக்கும் யாரும் 'மருந்து'ன்னு சொன்னதே இல்லை. இவன் இப்படிப் பேசப் பேச, என் உடம்புக்குள்ள ஏதோ ஒரு குறு குறுப்பு வந்துச்சு.

பவித்ரா: நீ ரொம்ப நடிக்கிற மாதிரிப் பேசுற பிரகாஷ். சும்மா இல்லாததையெல்லாம் கற்பனை பண்ணிப் பேசாதே. நான் உன்னை ப்ளாக் பண்ண மாட்டேன்னு சொன்னேனே.

பிரகாஷ்: ஆனா மேடம், நீங்க கம்ப்ளைன்ட் பண்ணுவீங்க இல்லன்னா ப்ளாக் பண்ணிடுவீங்கன்னு சொன்னீங்களே.

பவித்ரா: நீ உன் எல்லைய மீறலைன்னா, நான் கம்ப்ளைன்ட் பண்ண மாட்டேன்னுதான் சொன்னேன். நீ சும்மா வம்படியா பேசுறதை நிறுத்துனா போதும்.

பிரகாஷ்: நான் சத்தியமா சொல்றேன் மேடம். இனிமேல் நல்ல ஃப்ரெண்டா இருப்பேன். தேவையில்லாததெல்லாம் கேட்க மாட்டேன்.

பவித்ரா: நல்லது. இப்போ, உன் காய்ச்சல் எப்படி இருக்கு? ஒழுங்கா ரெஸ்ட் எடுக்கிறியா?

பிரகாஷ்: இப்போ ரொம்பப் பரவாயில்லை மேடம். உங்க மெசேஜை பார்த்ததும், எனக்கு ஈவினிங் டியூட்டிக்கு வரணும் போல இருக்கு. என் சம்பளத்தை இழக்க விரும்பல.

இவனுக்கு வேல முக்கியம். பொறுப்பானவனா இருக்கான். அது நல்லதுதான். ஆனா, நான் இவன் ரெஸ்ட் எடுக்கணும்னு ஆசைப்பட்டேன்.

பவித்ரா: நீ ரெஸ்ட் எடுக்கணும் பிரகாஷ். உடம்பு சரியில்லைன்னா வராதே. உன் ஹெல்த் தான் முக்கியம்.

பிரகாஷ்: என் வேலை முக்கியம் மேடம். அப்புறம் உங்களைப் பார்க்கிறதுதான் முக்கியம்.

பவித்ரா: நீ நல்லா இருக்கிற மாதிரி நடிக்கிறே. காய்ச்சலைப் பத்திப் பொய் சொல்றியா?

உண்மையிலேயே இவன் பயந்துட்டிருந்தானா, இல்லன்னா என் பச்சாதாபத்த வாங்கப் பார்க்கிறானான்னு தெரிஞ்சுக்க ஆசைப்பட்டேன்.

பிரகாஷ்: இல்ல மேடம்! நான் சத்தியமா சொல்றேன், எனக்கு உடம்பு ரொம்பச் சூடா இருந்துச்சு. நான் எழுந்திருக்க மாட்டேன்னு பயந்துட்டேன்.

பவித்ரா: சும்மா பொய் சத்தியம் பண்ணாதே பிரகாஷ். அது பாவம்.

பிரகாஷ்: அது பொய் சத்தியம் இல்ல மேடம். நேத்து ராத்திரி நான் அழுதுட்டேன். நீங்க என்னைய வெறுத்துட்டீங்கன்னு நெனச்சேன்.

அழறானா? இவன் உண்மையிலேயே ரொம்ப பாவமா இருக்கான். கார்த்திக் மாதிரி எல்லாத்தையும் பூட்டி வைக்காம, இவன் தன் உணர்ச்சிகளை அப்படியே வெளியக் காட்டுறான்.

பவித்ரா: நான் உன்னை வெறுக்கல பிரகாஷ்.

பிரகாஷ்: எனக்குப் புரியுது மேடம். நான் சாரி மேடம். நான் மறந்துட்டேன் மேடம். இனிமேல் ஃப்ரெண்ட்ஸோட விஷயங்களைப் பத்தி மட்டும் பேசுறேன்.

பவித்ரா: குட். அப்போ, சாப்டியா?

பிரகாஷ்: ஆமாம் மேடம். இப்பதான் தக்காளி ரசம் வச்சுச் சாப்டேன் மேடம்.

பவித்ரா: அது நல்லது.

பிரகாஷ்: ஆமாம் மேடம்.

இப்போ அவன்கூடப் பேசுறப்போ. ரொம்பச் சிம்பிளா, வீட்டு விஷயங்களைப் பத்தி. இது ரொம்ப நார்மலா இருக்கு. என் சொந்தக்கார ஆளுகிட்ட பேசுற மாதிரி ஒரு ஃபீலிங்.

பவித்ரா: காய்ச்சலால லீவு எடுத்தியா?

பிரகாஷ்: கொஞ்சம், மேடம். ஆனா, அதுக்கு முக்கியக் காரணம் பயம்தான். உங்க முகத்தைப் பார்த்தா, நீங்க கோவமா இருந்தா, அது என் காலைய கெடுத்துடும்னு நெனச்சேன்.

என் மூடப் பத்தி கூட யோசிச்சிருக்கான். இவ்வளவு அக்கறையா இவன் யோசிப்பான்னு என்னால நம்பவே முடியல. கார்த்திக் என் மனசைக் கண்டுகொள்ளவே மாட்டார்.

பவித்ரா: எனக்குக் கோவம் இல்லைன்னு சொன்னேனே. சும்மா பயப்படாதே. நீ ரொம்பக் கற்பனை பண்ணுறே.

பிரகாஷ்: ட்ரை பண்றேன் மேடம். ஆனா, கஷ்டமா இருக்கு. உங்கள அவ்வளவு ஈஸியா மறக்க முடியாது.

பவித்ரா: பிரகாஷ்! மறுபடியும் ஆரம்பிச்சுட்ட!

பிரகாஷ்: சாரி மேடம்! நிறுத்திடுறேன். நிறுத்திடுறேன். சும்மா மனசுல ஓடிச்சு.

பவித்ரா: அப்போ, மனசுலேயே பேசிக்கோ. சத்தமாச் சொல்லாதே.

பிரகாஷ்: ஓகே மேடம். இப்போ இன்னொரு மாத்திரை போட்டேன்.

பவித்ரா: நல்லது. இப்போ நீ தூங்க ட்ரை பண்ணணும். ரெஸ்ட் எடு.

பிரகாஷ்: தூக்கம் வரல மேடம். உங்ககூடப் பேசணும். சும்மா ஃப்ரெண்டா பேசணும்.

பவித்ரா: என்ன?

பிரகாஷ்: சும்மா... இப்போ நீங்க என்ன பண்ணிட்டு இருக்கீங்க மேடம்?

பவித்ரா: இப்பதான் குளிச்சேன். சும்மா உக்காந்திருக்கேன்.

நான் ஏன் குளிச்ச விஷயத்தை இவன்கிட்டச் சொன்னேன்? இப்போ மறுபடியும் இவன் கற்பனை பண்ண ஆரம்பிப்பான். இவனுக்கு இப்படிப்பட்ட இமேஜ்களை நான் கொடுக்கவே கூடாது.

பிரகாஷ்: ஓ, குளியலா! நல்லது. இப்போ ரொம்பக் கூலா இருக்கும். இன்னைக்கு வெயில் ரொம்ப அதிகமா இருக்கு.

பவித்ரா: ஆமாம், ரொம்பச் சூடா இருக்கு.

பிரகாஷ்: அப்புறம்... நீங்க நைட்டிதானே போட்டுருக்கீங்க மேடம்?

இதோ! மறுபடியும் ஆரம்பிச்சுட்டான். என் வயிறுக்குள்ள ஒரு படபடப்பு வந்துச்சு. நான் என் உடம்பில் போத்தியிருக்கிற அந்த லைட் கிரீன் காட்டனைப் பார்த்தேன். இவன் சரியாக் கண்டுபிடிச்சது, என் தோலைச் சிலிர்க்க வச்சுச்சு.

பவித்ரா: ஏன் கேக்குற? நேத்து ராத்திரி சொன்னேனே. உனக்கு ஏன் அதைப் பத்தி எல்லாம் கவலை?

பிரகாஷ்: சாரி மேடம். நான் மறுந்துட்டேன் மேடம். ஆனா, சொல்லுங்க மேடம், ப்ளீஸ்.

பவித்ரா: சரி, இப்போ நைட்டிதான் போட்டுருக்கேன் பிரகாஷ். போதுமா?

பிரகாஷ்: நான் சரியாக் கெஸ் பண்ணினேன் மேடம். அது பச்சை கலரா?

நான் இப்போ போட்டுருக்கிறது இந்த லைட் கிரீன் கலர் நைட்டிதான். உள்ளுக்குள்ள எதுவும் இல்லாத, மெல்லிய துணி. என் கன்னங்கள் சூடேறிச்சு. இவன் சரியா என் நிலமையை ஊடுருவி பார்க்கிறான். நான் பொய் சொல்லியாகணும்.

பவித்ரா: நான் இன்னைக்கு பச்சை கலர் போடல. சும்மா கெஸ் பண்ணாதே.

பிரகாஷ்: ஓ. அப்போ என்ன கலர் மேடம்?

பவித்ரா: அது சும்மா சாதாரண வீட்டு ட்ரெஸ். என் துணியைப் பத்தி எல்லாம் கேட்காதே.

பிரகாஷ்: சாரி மேடம். அது வந்து... நீங்க குளிச்சீங்கன்னு சொன்னதும்... நீங்க நல்லா டிரஸ் பண்ணி இருப்பீங்கன்னு நெனச்சுப் பார்த்தேன்.

பவித்ரா: நீ கற்பனை பண்றதை நிறுத்தணும் பிரகாஷ். உனக்கு உடம்பு சரியில்லை. நீ தூங்கணும்.

பிரகாஷ்: நான் தூங்குறேன் மேடம். ப்ராமிஸ். ஆனா, இப்போ எனக்கு ரொம்ப நிம்மதியா இருக்கு. நீங்க உண்மையிலேயே ரொம்ப அன்பானவங்க. நான் சோகமா இருந்தப்போ என்னை விட்டுட்டுப் போகல.

பவித்ரா: நான் சும்மா ஃப்ரெண்டா இருக்கேன் பிரகாஷ். இப்போ, என்னைப் பத்தி எதுவும் பேசாதே.

பிரகாஷ்: ஆனா மேடம்...

பவித்ரா: இப்போ என்ன பிரகாஷ்? சொல்லு.

பிரகாஷ்: நேத்து ராத்திரி... நான் ரொம்பச் சோகமா இருந்தேன். அதனால, ஒரு விஷயம் கேட்டேன். கடைசியா ஒரு விஷயம். அது தப்புன்னு எனக்குத் தெரியும்.

பவித்ரா: ஆமாம், அது தப்பு. நான் 'வேணாம்'னு சொன்னேன்.

பிரகாஷ்: தெரியும் மேடம். ஆனா, இப்போ நீங்க கோவமா இல்ல. எனக்கும் உடம்பு சரியாயிடுச்சு. ஆனா மேடம்...

பவித்ரா: என்ன பிரகாஷ்? இப்போ சொல்லு.

பிரகாஷ்: அந்தப் போட்டோவ மறுபடியும் கேட்கலாமா மேடம்? என் ராணியோட, நீங்க நின்னுட்டு இருக்குற போட்டோ அண்ட் அதோட ஒரு ஞாபகம் மட்டும் போதும் மேடம். உடனே டெலிட் பண்ணிடுறேன். என் மேல சத்தியம்.


Part 48:

நான் ஸ்க்ரீன்ல இருந்த அவன் மெசேஜை வெறிச்சுப் பார்த்தேன். மறுபடியும் அதேதான் கேட்கிறான். முழு உருவப் படம்.

பிரகாஷ்: அந்தப் போட்டோவ மறுபடியும் கேட்கலாமா மேடம்? என் ராணியோட, நீங்க நின்னுட்டு இருக்குற போட்டோ அண்ட் அதோட ஒரு ஞாபகம் மட்டும் போதும் மேடம். உடனே டெலிட் பண்ணிடுறேன். என் மேல சத்தியம்.

என் கை போன் மேல இறுகிப் பிடிச்சுச்சு. இவன் திருந்தவே மாட்டான். இப்போ நான் போட்டிருக்கிற இந்த மெல்லிய, லைட் கிரீன் நைட்டியோட முழுப் படத்தையும் அனுப்பணும்னு நெனக்கிறப்போ, என் வயித்துல ஒரு திகில் (திகில்) வந்துச்சு. 'இந்த டிரஸ்ல முழுப் படம் அனுப்பறது ரொம்பத் தப்பு. ஆனா, அவன நிராகரிச்சா, இவன் உண்மையிலேயே கஷ்டப்படுவான் போல இருக்கே'ன்னு ஒரு தயக்கம்.

பவித்ரா: வேணாம் பிரகாஷ். மறுபடியும் ஆரம்பிக்காதே. நீ நல்லவனா இருப்பேன்னு சத்தியம் பண்ணினே.

பிரகாஷ்: தெரியும் மேடம். ட்ரை பண்றேன். ஆனா, நேத்து ராத்திரி ஞாபகம்... இப்போ காய்ச்சலைவிட அதிகமா என்னையப் போட்டு வதைக்குது.

பவித்ரா: உன் காய்ச்சல் உன் பிரச்சனை பிரகாஷ். என் பிரச்சனை இல்லை. நீ ரெஸ்ட் எடுக்கணும்.

பிரகாஷ்: என்னால ரெஸ்ட் எடுக்க முடியல மேடம். நான் கண்ணை மூடுறப்ப எல்லாம், நான் அதிகமா கேட்டதுனால உங்க கோவமான முகம் தான் தெரியுது. நீங்க என்னைய வெறுத்துட்டீங்கன்னு நெனச்சேன். நேத்து ராத்திரி அழுதுட்டேன்.

அழறானா? இந்தக் கேள்வி என்னை ரொம்பத் தாக்குச்சு. வளர்ந்த ஒரு ஆள் அழறான். இவன் ஒரு ரூம்ல தனியா உக்காந்து சோகமா இருக்கிறத என் மனசுல கற்பனை செஞ்சு பார்த்தேன். என் மனசு, நான் விரும்பாமலே, இளக ஆரம்பிச்சுச்சு. 'சரி, இவன் மனசு கஷ்டப்படக்கூடாது. அது ஒரு பாவமாச்சே'ன்னு தோணுச்சு.

பவித்ரா: நான் ஏற்கனவே சொன்னேன் பிரகாஷ். நான் உன்னை வெறுக்கல. இந்த நாடகத்த நிறுத்து.

பிரகாஷ்: அப்போ, ஏன் அனுப்ப மாட்டேங்குறீங்க மேடம்? ஒரே ஒரு photo. நீங்களும் உங்க பக்கத்துல இருந்து டெலிட் பண்ணிக்கலாம் இல்ல? ஆனா, நீங்க லிஃப்ட்ல என் மேல விழுந்தீங்களே... அந்த உணர்ச்சி மேடம், அதைக் கூல் பண்ண, இப்போ ஒரு தடவை உங்க முகத்தைப் பார்க்கணும்.

பவித்ரா: அது ஒரு விபத்து பிரகாஷ். மறுபடியும் லிஃப்டைப் பத்திப் பேசாதே.

பிரகாஷ்: சாரி மேடம். இனிமேல் பேச மாட்டேன். ஆனா, ப்ளீஸ், நான் உங்களைக் கெஞ்சிக் கேட்கிறேன். என் தலை ரொம்ப வலிக்குது. இப்போ நான் என் தேவதையைப் பார்க்கலைன்னா, இன்னைக்கு ராத்திரி டியூட்டிக்குக்கூட நான் எழுந்திருக்க மாட்டேன்னு நெனக்கிறேன். ஒருவேள நான் உங்களைப் பார்க்காமலே செத்துட்டா என்ன பண்றது மேடம்?

இதுதான் அவனுடைய அஸ்திரம்: குற்ற உணர்ச்சி. நான் எதுக்கு இதைச் செய்யணும்? எனக்கு என்ன பண்றதுன்னு தெரியல, ஆனா அனுப்பலாம்னு தோணுச்சு. நான் சும்மா ஒரு உடம்பு சரியில்லாதவனுக்கு உதவி தான் செய்யிறேன்.

பவித்ரா: சரி. நான் அனுப்புறேன், ஆனா நீ எனக்குச் சில சத்தியங்கள் பண்ணனும். பொய் சொல்லாதே பிரகாஷ்.

பிரகாஷ்: நான் சத்தியம் பண்றேன் மேடம். எது வேணும்னாலும் கேளுங்க. நான் என் மேல சத்தியம் பண்றேன். நான் என் ராணிக்காக ஒருபோதும் பொய் சொல்ல மாட்டேன்.

பவித்ரா: நீ பார்த்துட்டு, உடனே டெலிட் பண்ணனும். வெச்சுக்கக் கூடாது. ஸ்கிரீன்ஷாட் எடுக்கக் கூடாது. எனக்குத் தெரியும் பிரகாஷ்.

பிரகாஷ்: ஆமா மேடம். சத்தியம் பண்றேன். வேகமா டெலிட் பண்ணிடுறேன்.

பவித்ரா: நீ photo கேட்கிறதை நிறுத்தணும். இதுதான் என்னுடைய கடைசி முடிவு, இதுக்கு மேல நீ கேட்கவே கூடாது.

பிரகாஷ்: நான் சத்தியம் பண்றேன் மேடம். இனிமேல் நல்ல ஃப்ரெண்டா இருப்பேன். எல்லைய மீற மாட்டேன்.

பவித்ரா: நான் அனுப்பினதும், நீ உடனே, 'டெலிட் பண்ணியாச்சு மேடம்'னு ஒரு மெசேஜ் அனுப்பணும். சத்தியமா?

பிரகாஷ்: ஆமா மேடம். ரொம்ப ஆர்வமா காத்திருக்கிறேன். நான் என் நிலா உதிக்கிறதுக்காகக் காத்திருப்பேன்.

நான் போனை சோஃபால வச்சேன், என் கைகள் இப்போதே வியர்க்க ஆரம்பிச்சுடுச்சு. நான் எழுந்து டிரஸ்ஸிங் டேபிள்க்குப் பக்கத்துல இருந்த கண்ணாடிக்கிட்டப் போனேன். இவன் கேட்ட மாதிரி முழு உருவப் படத்தை நான் அனுப்ப மாட்டேன். சும்மா ஒரு சின்னதா glimpse மட்டும் போதும்.

நான் போனை உயர்த்தி என் முகத்தைப் பார்த்தேன். இந்த மெல்லிய லைட் கிரீன் நைட்டி, உள்ளுக்குள்ள பிரா இல்லாம, என் வளைவுகளைத் தெளிவா காட்டுச்சு. சே, நான் ஒரு பிரா போட்டிருக்கணும். ஆனா, நான் என் கழுத்து வரைக்கும் மட்டும் தான் காட்டுவேன்.

நான் போனை உயர்த்தி, ஆங்கிளை கவனமாச் சரி பண்ணினேன். என் முகம் முழுசாத் தெரியணும், ஆனா நைட்டியோட 'வி' நெக் எங்கிருந்து பிளவு ஆரம்பிக்குதோ, அதுக்கு மேலேயே கட் ஆகணும். கழுத்தும், முலை பிளவின் மேல்பகுதியும் மட்டும் தெரிஞ்சுச்சு, மத்தபடி எதுவுமே தெரியல. என் முகம் தெரிஞ்சுச்சு, லேசாப் வெளிறிப் போயிருந்தேன், என் ஈர முடி மேலே கட்டி வச்சிருந்தேன்.

நான் வேகமாப் படத்தை எடுத்தேன். இது என் கண்ணியத்துல ஒரு சின்னத் துண்டைக் கிழிச்சுத் தீயில போடுற மாதிரி இருந்துச்சு.

நான் சோஃபாவுக்குத் திரும்பி வந்தேன். இந்த ஒரு photo ல இவன் திருப்தி அடையணும். நான் என் முகத்தைக் காட்டினேன், நான் நெனச்சதைவிடக் கொஞ்சம் அதிகமாவும் காட்டினேன், ஆனா முழு உருவப் படத்தை அனுப்ப மாட்டேன்னு நான் சொன்ன சத்தியத்தைக் காப்பாத்தினேன்.

பவித்ரா: ஓகே, நான் அனுப்புறேன். நீ சத்தியம் பண்ணினே. எல்லா ரூல்ஸும். அப்புறம் கடைசியாச் சொன்னதும். உடனே, 'டெலிட் பண்ணியாச்சு மேடம்'னு சொல்லணும்.

பிரகாஷ்: ரொம்ப ஆவலா காத்திருக்கிறேன் மேடம். நான் எந்தச் சத்தியத்தையும் மீற மாட்டேன்.

பவித்ரா: (படத்தை அனுப்பினேன்)

பிரகாஷ்: ....

அந்தப் புள்ளிகள் மின்ன ஆரம்பிச்சுச்சு. ஏன் இவன் இவ்வளவு நேரம் எடுத்துக்குறான்? டெலிட் பண்ணிட்டானா? என் நெஞ்சு மறுபடியும் வேகமா அடிக்க ஆரம்பிச்சுச்சு.

பவித்ரா: பிரகாஷ்! என்ன? உடனே டெலிட் பண்ணியாச்சுன்னு சொல்லு!

பிரகாஷ்: மேடம்... உங்க முகம்... உங்க சிரிப்பு... இப்போ எல்லாமே பார்க்க முடியுது. நீங்க ரொம்ப அழகா இருக்கீங்க மேடம். என் தேவதை. ஆனா...

பவித்ரா: ஆனா என்ன பிரகாஷ்? டெலிட் பண்ணு! நீ இப்போதே சத்தியத்தை மீறுறே!

பிரகாஷ்: நான் டெலிட் பண்ணிட்டேன் மேடம். சத்தியமா. ஆனா மேடம், ஏன் photo பாதியா இருக்கு? உங்க முகம் மட்டும் தான் தெரியுது?

பவித்ரா: நான் எதுல சௌகரியமா ஃபீல் பண்ணுன்னேனோ, அதத்தான் அனுப்பினேன் பிரகாஷ். என் முகத்தைப் பாத்துட்டல. இப்போ இந்த வேலையை, இன்னும் கேட்கலாம்னு நினைக்கிறதை நிறுத்து.

பிரகாஷ்: சாரி மேடம். அது வந்து... photo ரொம்ப நல்லா இருக்கு. உங்க கழுத்துப் பகுதி ரொம்ப மென்மையா இருக்கு, உங்க கண்ணுங்க பிரகாசமா மின்னுது. நீங்க உண்மையான ராணி.

பவித்ரா: புகழ்றதை நிறுத்து. இப்போ ஒரு நல்ல ஃப்ரெண்டா இரு.

பிரகாஷ்: நான் கண்ணை மூடுறப்ப எல்லாம், உங்க சிரிப்புதான் தெரியுது. நான் சத்தியம் பண்ணினது தெரியும் மேடம். ஆனா...

பவித்ரா: ஆனா என்ன பிரகாஷ்? இப்போதே உன் சத்தியத்தை மீறப் போறியா? இதுதான் கடைசிப் படம்னு நான் சொன்னேனே.

பிரகாஷ்: இல்ல மேடம். ஆனா, உங்களுக்கு ஒண்ணு தெரியுமா மேடம்? நான் முழு உருவப் படம் கேட்டேன், ஆனா நீங்க முகம் மட்டும் தான் அனுப்பினீங்க.

பவித்ரா: முழு உருவமா? மறுபடியும் அதே பேச்சை ஆரம்பிக்கிறியா? நான் வேணாம்னு சொன்னேனே பிரகாஷ்.

பிரகாஷ்: ப்ளீஸ் மேடம். ஒரே ஒரு photo. என் தேவதையோட முழு உருவமும், அவளுடைய முகம் மாதிரி அழகா இருக்கான்னு பார்க்கணும். என் காய்ச்சல் மறுபடியும் அதிகமாயிடுச்சு மேடம். மருந்து முழுமை அடையல. எனக்கு முழு மருந்து வேணும். நீங்க நேத்து ராத்திரி முழு உருவப் படத்தை அனுப்புறதா சொன்னீங்க.

நான் அதைச் சத்தியமா சொன்னேனா? இல்ல, நான் 'ஒரே ஒரு படம்' தான் அனுப்புறேன்னு சொன்னேன். ஆனா, இவன் உடம்பு சரியில்லாதவன். அவன் சொல்றது ஒரு விதத்துல சரிதான், என் முகத்தை மட்டும் தான் பார்த்திருக்கான். இந்த நைட்டியோட முக்கியமான விஷயமே அது மெல்லிசா இருக்கிறதுதான். இவனுக்கு அந்த முழு அமைப்பும் பார்க்கணும். நான் உள்ளுக்குள்ளே பெருமூச்சு விட்டேன். இந்த பைத்தியக்காரத்தனத்த இப்போ நான் செஞ்சுதான் ஆகணுமா? 'நான் சும்மா ஒரு உடம்பு சரியில்லாதவனுக்கு உதவி தான் செய்யிறேன்.'

பவித்ரா: சரி. ஒரே ஒரு photo பிரகாஷ். ஆனா, நான் சொல்றத கவனமா கேளு.

பிரகாஷ்: நான் கேட்கிறேன் மேடம். நான் மூச்சு கூட விட மாட்டேன்.

பவித்ரா: ரூல்ஸ் அதேதான். உடனே டெலிட். ஷேர் பண்ணக் கூடாது. மறுபடியும் கேட்கக் கூடாது. இந்தப் படத்தோட எல்லாம் முடிஞ்சுச்சு. இந்தத் தடவை நான் சீரியஸ்.

பிரகாஷ்: ஆமா மேடம்! இந்த ஒண்ணுதான் கடைசி. என் அம்மா மேல சத்தியம்.

நான் மூணாவது தடவையா எழுந்தேன், என் உடம்புக்குள்ள தீவிரமான உஷ்ணம் பரவிச்சு. பயமும் இருந்துச்சு. இந்த நைட்டி ரொம்ப மெல்லிசு. நான் முழுப் படம் எடுத்தா, எல்லாமே தெரியும். அந்த வளைவு, அந்த அமைப்பு, துணி உடம்போடு ஒட்டிப் பிடிச்சிருக்கிற விதம்.

நான் என் முகத்தை மறைச்சாகணும். இந்த மெல்லிய நைட்டியோட என் முழு உடம்பையும், என் முகத்தோட காட்டக் கூடாது.

நான் போனை டேபிள் மேல வச்சேன். கேமரால என் முழு நீளமும், என் முழங்கால் வரைக்கும் தெரியிற மாதிரி பின்னாடி நின்னேன். என் முகம் முழுவதையும்—தலையின் மேலிருந்து தாடைக்குக் கீழ் வரைக்கும்—ரெண்டு கைகளாலும் மறைச்சுக்கிட்டேன். இது மெல்லிய துணிக்குள்ள இருக்கிற உடலின் அமைப்பு மட்டும்தான், முகமில்லாத ஒரு படம்.

நான் டைமரை அழுத்தினேன். என் குற்ற உணர்ச்சி என் அடிவயித்துல ஒரு இனிமையான வலியா கனமா இருந்துச்சு. நான் என் வீட்ல, என் புருஷன் வீட்ல இல்லாதப்போ, ஒரு செக்யூரிட்டி கார்டுக்கு அரை குறைத் துணி ஒடப் படம் அனுப்புறேன்.

வேலை முடிஞ்சுச்சு. நான் போனை எடுத்தேன், என் கை பயங்கரமா நடுங்குச்சு.

பவித்ரா: (படத்தை அனுப்பினேன்)

[Senharry]

ஐயோ செம்மயா இருக்கு சீக்கிரம் மேட்டர் வருமா

[Vijay42]

[karthikhse12]

நண்பா மிகவும் அருமையான பதிவு அதிலும் பிரகாஷ் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக பேசி அவளின் அழகை பற்றி பேசி அவள் மனதில் இடம் பிடித்து சொல்லியது மிகவும் அற்புதமாக இருந்தது. பிரகாஷ் உடம்பு சரியில்லை என்று சொல்லிய உடன் மாத்திரை எடுக்க வேண்டும் என்று அக்கரை சொல்லி அவள் அழகை திரும்ப பிரகாஷ் வர்ணித்து அவளின் ஆடைகள் பற்றி சொல்லியது மிகவும் எதார்த்தமாக இருந்தது.

[nani1058]

அருமை யானா பதிவு நண்பா பவியும் பரகாஷ் ம்ம் கொஞ்ச கொஞ்சமா நெருங்குறாங்க பவி லிப்ட் இல் பிரகாஷ் ஓட காக் பிடிச்ச த பத்தி இன்னும் கொஞ்சம் பேசி இருக்கலாம். ரெண்டு பேரும் ஒண்ணா சேரும் போது பிரகாஷ் பவி ய முழுசா நக்கீடுவான்னு நினைக்கிறேன். ஏன்னா அவன் பவி மேல அவ்ளோ உயிரா இருக்கான்.
❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️?????

[Bala]

Super erotic story. Waiting for next update

[Punidhan]

You are a master of erotic flirting and teasing wooow உங்க தமிழ் அழகு. The guilt the excitement the loneliness the desire to be loved the yearning to be adored everything is so realistic a glimpse of a woman's heart rather a wife's heart.
Unappreciative husband
Routine life
Drudgery of every day existence
Hence her excitement in receiving appreciation from a stranger.
Even if the stranger is a man of low status
Or even a not so good looking man
That's what makes your story different and interesting
The other man is not a handsome hunk or a dreamy lover or such nonsense
You have captured the essence of a budding extra marital relationship
Yes they have a long way to go to reach the point of physical relationship but what an awesome peak it would be when it actually happens
Like I said love your poetic language.
இருண்ட நதி போல் கூந்தல்
ரசிகன் நீர்

[Chellapandiapple]

wow
wow
amazing
கதாசிரியருக்கு கோடி கோடி நன்றிகள்
excellent bro
sema erotic

[Chellapandiapple]

ஐயோ செம்மயா இருக்கு சீக்கிரம் மேட்டர் வருமா

சீக்கிரம் மேட்டர் முடிக்க ஆங்கில படம் பாருங்க 
xvideosla 

இது ஸ்லோ அன் ஸ்டடி 
டெஸ்ட் மேட்ச்

[yazhiniram]

Part 49:


நான் அந்தப் போட்டோவை அனுப்பிட்டேன். என் விரல் 'Send' பட்டனைத் தொட்டதும், நெஞ்சுக்குள்ள ஒரு பெரிய அணை உடைஞ்ச மாதிரி 'தட தட'ன்னு அடிச்சுக்கிச்சு.

போட்டோ டெலிவரி ஆயிடுச்சு (Double Tick). ஆனா அவன்கிட்ட இருந்து எந்த ரியாக்ஷனும் இல்ல.

ஒரு செகண்ட்... அஞ்சு செகண்ட்... பத்து செகண்ட்...

அவன் ஆன்லைன்லதான் இருக்கான். "Online"ன்னு மேல காட்டுது. ஆனா ப்ளூ டிக் விழல. டைப் பண்ற அறிகுறியும் இல்ல.

என் கை லேசா வேர்க்க ஆரம்பிச்சுடுச்சு. அந்த நைட்டில என் உடம்பு ஜில்லுனு ஆச்சு.

'ஏன் பார்க்கல? பார்த்துட்டானா? ஒருவேளை ஜூம் (zoom) பண்ணிப் பார்க்குறானா? இல்ல யாருக்காவது காட்டிடுவானோ?'

பயம் வயித்தைக் கலக்குச்சு. என்னால அந்த அமைதியைத் தாங்க முடியல. உடனே டைப் பண்ணினேன்.

பவித்ரா: ஹலோ?

பவித்ரா: இருக்கியா இல்லையா?

பவித்ரா: பார்த்தியா? ஏன் ரிப்ளை பண்ணல?

(இப்போதான் 'Blue Tick' விழுந்துச்சு. உடனே 'Typing...'ன்னு காட்டுச்சு. ஆனா அவன் டைப் பண்றான்... நிறுத்துறான்... மறுபடியும் டைப் பண்றான். எனக்குப் பித்து பிடிக்காத குறைதான்.)

பவித்ரா: பிரகாஷ்! என்ன பண்ற? உடனே டெலிட் பண்ணு!

பவித்ரா: பதில் சொல்லு மொதல்ல!

(கடைசியா அவன்கிட்ட இருந்து ரிப்ளை வந்துச்சு.)

பிரகாஷ்: மேடம்... ஒரு நிமிஷம் மேடம்...

பிரகாஷ்: என் கை நடுங்குது மேடம்... என்னால டைப் கூட பண்ண முடியல.

பவித்ரா: எதுக்கு நடுங்குது? சீக்கிரம் டெலிட் பண்ணுன்னு சொன்னேன்!

பிரகாஷ்: பண்ணிட்டேன் மேடம்... சத்தியமா பண்ணிட்டேன். ஆனா...

பவித்ரா: ஆனா என்ன?

பிரகாஷ்: ஆண்டவா... நீங்களா இது?

பிரகாஷ்: எனக்கு நம்பவே முடியல மேடம்... நிஜமாவே ஒரு மார்பிள் சிலை மாதிரி நிக்கிறீங்க.

பிரகாஷ்: அந்தப் பச்சை கலர்... அது உங்க உடம்பு மேல ஒட்டிட்டு இருக்கிற விதம்... ஐயோ மேடம்.

பவித்ரா: போதும்... ரொம்ப பேசாத. போட்டோவை அழிச்சியா இல்லையா?

பிரகாஷ்: மனசே இல்லாம அழிச்சுட்டேன் மேடம். ஆனா அது என் கண்ணுக்குள்ள ஒட்டிக்கிச்சு.

பிரகாஷ்: நீங்க ஏன் முகத்தை மறைச்சிருக்கீங்க... உங்க கழுத்து... உங்க ஷோல்டர் (shoulder)... அதுல தெரியுற அந்த கலர்...

பிரகாஷ்: "பெர்ஃபெக்ட்" (Perfect). ஒரு குறை கூட இல்ல மேடம். அந்த நைட்டிக்குள்ள உங்க உடம்புவாகு... ஒரு ஓவியம் மாதிரி இருக்கு.

பவித்ரா: சீ... நான் ஏதோ உனக்கு உதவலாம்னு பார்த்தா, நீ ரொம்பப் பேசுற.

(அவன் 'சிலை'ன்னு சொன்னது, என் உடம்புவாகைப் பத்திப் பேசுனது... எனக்குள்ள ஒரு சின்ன சந்தோஷத்தைக் குடுத்துச்சு. என் உதட்டுல ஒரு சின்னச் சிரிப்பு வந்துச்சு, ஆனா அதை மெசேஜ்ல காட்டிக்கல.)

பிரகாஷ்: இது உதவி இல்ல மேடம்... இது உயிர் பிச்சை. எனக்குக் காய்ச்சலே போயிடுச்சு.

பிரகாஷ்: ஆனா மேடம்... ஒரு சின்ன வருத்தம்.

பவித்ரா: இப்போ என்ன குறை கண்டுபுடிச்ச?

பிரகாஷ்: அந்தப் படத்துல எல்லாம் இருக்கு மேடம். உங்க அழகு, அந்த நைட்டி, உங்க ஷேப்... எல்லாம் இருக்கு. ஆனா "உயிர்" இல்ல.

பவித்ரா: உயிர் இல்லையா? என்ன உளறுற?

பிரகாஷ்: முகம்தான் மேடம் உயிர். நீங்க கையை வெச்சு மறைச்சுட்டீங்க.

பிரகாஷ்: அந்த அழகான சிலைக்கு உயிர் வேணும் மேடம். உங்க முகத்தைப் பார்க்காம அது முழுமை அடையல.

பவித்ரா: அதெல்லாம் முடியாது. இதுவே பெரிய விஷயம். இதுக்கு மேல கேட்காதே.

பிரகாஷ்: ப்ளீஸ் மேடம்... ப்ளீஸ்... முகம் தெரியலைன்னதும் என் மனசுக்குள்ள அவ்ளோ ஏக்கம்.

பிரகாஷ்: என் ராணியோட முழு தரிசனம் எனக்குக் கிடைக்காதா? நான் அவ்ளோ பாவமா?

பவித்ரா: நீ ரொம்ப அடம் பண்ற பிரகாஷ். நான் kalyanam aanava?

பிரகாஷ்: சாரி மேடம், எனக்குத் தெரியும் மேடம். நான் சேவ் பண்ண மாட்டேன். ஸ்கிரீன்ஷாட் எடுக்க மாட்டேன்.

பிரகாஷ்: என் கண்ணால பார்த்துட்டு, மனசுல பதிச்சுட்டு, அடுத்த செகண்டே அழிச்சிடுவேன். என்னை நம்புங்க மேடம்.

பிரகாஷ்: அந்தக் கையை எடுத்துட்டு... தலை நிமிர்ந்து... உங்க முகத்தோட சேர்த்து உங்களை முழுசாப் பார்க்கணும். ப்ளீஸ்... இல்லைன்னா எனக்குத் தூக்கமே வராது மேடம். தவிச்சுட்டே இருப்பேன்.

அவன் கெஞ்சுன விதம்... அதுல இருந்த ஏக்கம்... என் மனசைக் கரைச்சுடுச்சு. எனக்கும் தோணுச்சு, 'முகம் தெரியாம அனுப்பினது எனக்கே திருப்தி இல்லதான். அவன் என்னையப் பார்க்கட்டும். முழுசாப் பார்த்து ரசிக்கட்டும்.'

பவித்ரா: சரி. ஆனா இதுதான் கடைசி. இதுக்கு மேல ஒரு வார்த்தை எக்ஸ்ட்ரா பேசின, உன்னை ப்ளாக் பண்ணிடுவேன்.

பிரகாஷ்: சத்தியமா மேடம்! நீங்க அனுப்புங்க... நான் மூச்சு கூட விடமாட்டேன்.

நான் மறுபடியும் எழுந்து, கண்ணாடி முன்னாடி நின்னேன். இந்தத் தடவை, என் முடியை ஒருபக்கமா ஒதுக்கிவிட்டேன். அந்த மெல்லிய நைட்டி என் உடம்போட வளைவுகளைத் தழுவிட்டு இருந்துச்சு. உள்ளே எதுவும் போடாததால, என் மார்பு கூரான வடிவத்தோடவும், என் இடுப்பு வளைவும் அப்பட்டமாத் தெரிஞ்சுச்சு.

கேமராவை நேரா வெச்சேன். ஒரு சின்ன, மர்மமான சிரிப்போட... "இதை வெச்சுக்கோடா"ன்னு மனசுக்குள்ள நெனச்சுக்கிட்டு க்ளிக் பண்ணினேன்.

பவித்ரா: (ஃபுல் சைஸ் போட்டோவை அனுப்பினேன் - முகம், உடல் எல்லாம் தெரியுற மாதிரி)

பவித்ரா: பார்த்துட்டு உடனே டெலிட் பண்ணு.

சென்ட் பண்ணிட்டேன். உடனே ப்ளூ டிக் விழுந்துச்சு. இந்தத் தடவை அவன் பதிலே பேசல. கொஞ்ச நேரம் டைப்பிங் மட்டும் காட்டுச்சு.

பிரகாஷ்: ...............

பிரகாஷ்: ஆண்டவா...!

பிரகாஷ்: மேடம்... இது... இது நிஜமாவே நீங்கதானா?

பிரகாஷ்: என் கண்ணையே என்னால நம்ப முடியல. எவ்ளோ அழகு... எவ்ளோ அழகு...

பவித்ரா: போதும். டெலிட் பண்ணியாச்சா?

பிரகாஷ்: ஒரு நிமிஷம் மேடம்... ப்ளீஸ்... என் கை இன்னும் நடுங்குது. என்னால கண்ணை எடுக்க முடியல.

பிரகாஷ்: அந்தப் பச்சை கலர் துணிக்குள்ள... நீங்க ஒரு ரோஜாப் பூ மாதிரி நிக்கிறீங்க.

பிரகாஷ்: உங்க கழுத்துல ஆரம்பிச்சு... அந்த நைட்டி உங்க நெஞ்சு மேல படிஞ்சிருக்கிற விதம்... ஐயோ...

(அவன் எதைப் பார்க்குறான்னு எனக்குத் தெளிவாத் தெரிஞ்சுச்சு. அவன் என் மார்பைப் பத்திதான் பேசுறான்.)

பவித்ரா: நீ எதைப் பார்க்குறன்னு எனக்குத் தெரியும். கண்ணை மூடு முதல்ல.

பிரகாஷ்: கண்ணை மூடினா... இன்னும் தெளிவாத் தெரியுது மேடம்.

பிரகாஷ்: அந்த நைட்டிக்குக் கொடுத்து வச்சிருக்கணும். அது உங்க உடம்பை அப்படியே இறுக்கிக் கட்டிப் புடிச்சுட்டு இருக்கு.

பிரகாஷ்: உங்க இடுப்பு மேல அது ஒட்டிட்டு இருக்கிறதப் பார்க்கும்போது... நான் அந்தத் துணியா மாறியிருக்கக் கூடாதான்னு தோணுது.

பவித்ரா: நீ ரொம்பக் கவிதை பேசுற. இது ஆபத்து. நிறுத்து.

பிரகாஷ்: ஆபத்துதான் மேடம். உங்க அழகு ஒரு நெருப்பு மாதிரி. என்னைய எரிக்குது.

பிரகாஷ்: உங்க கால்கள்... தரையில நிக்கிற விதம்... அவ்ளோ கம்பீரம். அவ்ளோ அழகு. மேலிருந்து கீழ வரைக்கும்... ஒரு குறை கூட இல்ல. "Perfect Structure" மேடம்.

பவித்ரா: நான் சாதாரணமாத்தான் நிக்கிறேன். நீதான் எதையோ கற்பனை பண்ற.

பிரகாஷ்: இல்ல மேடம். சாதாரணமா இல்ல.

பிரகாஷ்: அந்த நைட்டி அவ்ளோ மெல்லிசா இருக்கிறதால... உள்ளுக்குள்ள இருக்கிற அந்த "வெளிச்சம்" வெளிய தெரியுது.

(அவன் 'வெளிச்சம்'னு சொல்றது என் ஸ்கின் டோன். அந்தத் துணிக்குள்ள என் கால்களோட வடிவம், என் உடம்போட நிறம் தெரியுதுன்னு நாசூக்கா சொல்றான். என் உடம்புல ஒரு சிலிர்ப்பு ஓடுச்சு.)

பவித்ரா: சீ... நீ ரொம்ப டீப்பா (deep) பார்க்குற. டெலிட் பண்ணிட்டியா இல்லையா?

பிரகாஷ்: பண்ணிட்டேன் மேடம். மனசு இல்லாம பண்ணிட்டேன்.

பிரகாஷ்: ஆனா, அந்தப் படம் இப்போ என் ரத்தத்துல கலந்துடுச்சு. இனிமே அது அழியாது.

பவித்ரா: நீ சும்மா டயலாக் விடுற.

பிரகாஷ்: இல்ல மேடம். நிஜமா.

பிரகாஷ்: இந்த உலகத்துலையே நீங்கதான் அழகு. ஆனா என் கைல கிடைச்சிருந்தா...

பவித்ரா: கிடைச்சிருந்தா? என்ன பண்ணுவ?

(நானே அவனுக்குத் தீனி போடுறேன். எனக்கே இது ஆச்சரியமா இருந்துச்சு. ஆனா கேட்கணும்னு ஆசை.)

பிரகாஷ்: நான் உங்களைத் தரையில நடக்கவே விடமாட்டேன் மேடம்.

பிரகாஷ்: கையிலயே தாங்குவேன். உங்க அழகை ஒவ்வொரு இன்ச்சா ரசிப்பேன்.

பிரகாஷ்: அந்த நைட்டிக்குள்ள இருக்கிற ஒவ்வொரு வளைவையும் கும்பிடுவேன். ராணி மாதிரி பார்த்துப்பேன்.

பவித்ரா: நீ ரொம்ப ஓவராப் பேசுற பிரகாஷ். இது தப்பு.

பிரகாஷ்: மனசுல இருக்கிறதச் சொல்றேன் மேடம். தப்புன்னா மன்னிச்சிடுங்க.

பிரகாஷ்: ஆனா, அந்தப் போட்டோல உங்க கண்கள்... அது என்கிட்ட ஏதோ சொல்லுது மேடம்.

பவித்ரா: என்ன சொல்லுது?

பிரகாஷ்: "என்னை ரசிடா... என்னைப் பாருடா..." அப்படின்னு சொல்ற மாதிரி இருக்கு. அதுல ஒரு போதை இருக்கு மேடம்.

பவித்ரா: சேச்சே! நான் அப்படி எல்லாம் நெனக்கல. நீயா எதையாவது நெனச்சுக்காத.

பிரகாஷ்: நீங்க நெனக்கல. ஆனா உங்க அழகு அதைச் சொல்லுது.

பிரகாஷ்: மேடம்... நோட் பண்ணீங்களா? உங்க முடியை அள்ளி முடிஞ்சிருக்கீங்க... ஆனா அதுலருந்து ஒரு முடி வழிஞ்சு உங்க கழுத்துல விழுந்திருக்கு...

பவித்ரா: இல்லையே. நான் கவனிக்கல.

பிரகாஷ்: நான் கவனிச்சேன். அந்த முடி கொடுத்து வச்சது. அது உங்க கழுத்தைத் தொட்டுக்கிட்டு இருக்கு. வழுக்கிக்கிட்டு போகுது.

பவித்ரா: நீ ரொம்ப உன்னிப்பாப் பார்க்குற. பயமா இருக்கு உன்ன பார்த்தா.

பிரகாஷ்: ரசிக்கிறவனுக்குத்தான் மேடம் அந்த நுண்ணறிவு வரும்.

பிரகாஷ்: உங்க நைட்டி கலர்... லைட் க்ரீன்... அது உங்க உடம்பு கலரோட சேரும்போது... ஒரு தனி அழகு.

பவித்ரா: அது பழைய நைட்டி பிரகாஷ். புதுசு இல்ல.

பிரகாஷ்: பழசுனாலும்... அது உங்க மேல இருக்கிறதால புதுசா மின்னுது மேடம்.

பிரகாஷ்: அதுவும், உள்ள "எதுவும்" போடாம...

பவித்ரா: பிரகாஷ்! நிறுத்து!

பவித்ரா: நீ எல்லை மீறுறே! வாயை அடக்கு.

பிரகாஷ்: சாரி மேடம். சாரி. மன்னிச்சுடுங்க.

பிரகாஷ்: ஆனா, அந்த "உண்மை"தான் அந்தப் படத்தோட ஹைலைட் (highlight).

பிரகாஷ்: அந்த சுதந்திரம்... உங்க உடம்பு காத்துல சுவாசிக்கிற அந்த உணர்வு... அதைப் பார்க்கும்போது எனக்கும் மூச்சு முட்டுது.

பவித்ரா: உனக்கு மூச்சு முட்டுறதுக்கு நான் ஒண்ணும் பண்ண முடியாது.

பிரகாஷ்: நீங்க ஒண்ணும் பண்ண வேண்டாம் மேடம். நீங்க அங்க நின்னாலே போதும்.

பிரகாஷ்: இப்போ நீங்க என்ன பண்ணிட்டு இருக்கீங்க? இன்னும் அங்கேயேதான் நிக்கிறீங்களா?

பவித்ரா: இல்ல. வந்து சோஃபால உக்காந்துட்டேன்.

பிரகாஷ்: ஓ... சோஃபாலயா...

பிரகாஷ்: எப்படிக் கால் மேல கால் போட்டு உக்காந்திருக்கீங்களா?

பவித்ரா: ஆமாம். ஏன்?

பிரகாஷ்: சும்மா கற்பனை பண்ணிப் பார்த்தேன் மேடம்.

பிரகாஷ்: நீங்க உக்காந்தா... அந்த நைட்டி கொஞ்சம் மேலே ஏறியிருக்கும்... உங்க கால் நல்லா தெரியும்...

பவித்ரா: நீ இப்போ இங்க இல்ல பிரகாஷ். கற்பனைய நிறுத்திக்கோ.

பிரகாஷ்: கற்பனைக்குத் தடை இல்லையே மேடம்.

பிரகாஷ்: உங்க கால்கள் ரொம்ப அழகா இருக்கும்னு எனக்குத் தெரியும். அன்னைக்கு லிஃப்ட்ல பார்த்தப்போவே நெனச்சேன்.

பவித்ரா: லிஃப்ட்ல நீ என்ன பார்த்த? இருட்டாத்தானே இருந்துச்சு?

பிரகாஷ்: இருட்டுலயும் வைரம் ஜொலிக்கும் மேடம்.

பிரகாஷ்: நீங்க பாவாடையைக் கழட்டிப் போட்டப்போ... உங்க கால்கள்... அது ஒரு மின்னல் மாதிரி பளிச்சுன்னு இருந்துச்சு.

பவித்ரா: ? (ஸ்மைலி அனுப்பினேன்). நீ எதையும் மறக்க மாட்ட போல.

பிரகாஷ்: சாகுற வரைக்கும் மறக்க மாட்டேன் மேடம்.

பிரகாஷ்: அது என் வாழ்க்கையோட பொக்கிஷம்.

பவித்ரா: சரி, விடு. இப்போ மணி என்னாச்சுன்னு தெரியுமா? போய் ரெஸ்ட் எடு.

பிரகாஷ்: மணி பார்க்க யாருக்கு நேரம் இருக்கு மேடம்? உங்க அழகைப் பார்த்தாலே நேரம் நின்ன மாதிரி இருக்கு.

பவித்ரா: ஐஸ் வைக்காதே.

பிரகாஷ்: ஐஸ் இல்ல மேடம். நெருப்பு.

பிரகாஷ்: எனக்குள்ள பத்தி எரியுது.

பவித்ரா: காய்ச்சல் சரியானா சரிதான்.

பிரகாஷ்: காய்ச்சல் போச்சு. ஆனா இந்த "வெறி" போகாது போல.

பவித்ரா: என்ன வெறி?

பிரகாஷ்: உங்களைப் பார்க்கணும்... பேசணும்... ரசிக்கணும்ங்கிற வெறி. உங்க பக்கத்துல இருக்கணும்ங்கிற வெறி.

பவித்ரா: நான் இப்போ பேசிட்டுத்தானே இருக்கேன். இது போதாதா?

பிரகாஷ்: இது பத்தல மேடம்.

பிரகாஷ்: நேர்ல பார்க்கணும் போல இருக்கு.

பவித்ரா: நாளைக்குத்தான் பார்க்க முடியும். அதுவும் தூரத்துல இருந்து.

பிரகாஷ்: ம்ம்... தூரத்துல இருந்து.

பிரகாஷ்: ஆனா என் மனசு இப்போ உங்க பக்கத்துல, அந்த சோஃபாவுல, உங்க கால்டியில உக்காந்திருக்கு.

பவித்ரா: கால்டியிலயா? என்ன பேசுற?

பிரகாஷ்: ஆமா மேடம். உங்க காலுக்கு அடியில உக்காந்து, உங்களை அண்ணாந்து பார்க்கணும்.

பிரகாஷ்: அந்த நைட்டிக்குள்ள தெரியுற உங்க அழகை... கீழ இருந்து பார்க்கணும்.

பவித்ரா: பிரகாஷ்... நீ ரொம்ப மோசம்.

பிரகாஷ்: ரசனை மேடம். பக்தி.

பவித்ரா: பக்தியா? இது அசிங்கம்.

பிரகாஷ்: தூய்மையான பக்தி மேடம். அது தப்பில்லையே. சாமி சிலைய ரசிக்கிற மாதிரி.

பவித்ரா: எனக்குத் தப்பாத் தெரியுது. ஆனா...

பிரகாஷ்: ஆனா?

பவித்ரா: ஆனா... நீ பேசுற விதம்... வித்தியாசமா இருக்கு.

பிரகாஷ்: புடிச்சிருக்கா மேடம்?

பவித்ரா: ம்ம்... பிடிக்கல, நீ ரொம்ப அட்வான்டேஜ் எடுத்துக்குற.

(உண்மையை ஒத்துக்கல. ஆனா எனக்குள்ள ஒரு நடுக்கம்.)

பிரகாஷ்: சாரி மேடம். அட்வான்டேஜ் எடுக்க மாட்டேன், ஆனா என் ஹார்ட்டும் கையும் என் பேச்சைக் கேட்க மாட்டேங்குது..

பிரகாஷ்: ஆனா, நீங்க என்மேல கோவப்படலன்னாலே எனக்குச் சந்தோஷம்.

பவித்ரா: நான் கோவப்படல. ஆனா பயப்படுறேன்.

பிரகாஷ்: பயப்படாதீங்க மேடம். நான் இருக்கேன்.

பிரகாஷ்: நான் உங்களைக் காவல் காப்பேன்.

பவித்ரா: யார்ட்ட இருந்து? உன்கிட்ட இருந்தா?

பிரகாஷ்: ஹாஹா. ஆமாம். என்கிட்ட இருந்தும் தான். யாரா இருந்தாலும் தான்.

பிரகாஷ்: ஆனா இப்போ நான் ரொம்ப பாவம் மேடம்.

பவித்ரா: ஏன்? என்னாச்சு?

பிரகாஷ்: தனிமை மேடம்.

பிரகாஷ்: நீங்க அங்க ராணி மாதிரி இருக்கீங்க. நான் இங்க... ஒரு சின்ன ரூம்ல... தனியா... யாருமே இல்லாம.

பவித்ரா: பாவம் தான். சாப்டியா?

பிரகாஷ்: பசி இல்ல மேடம். வயிறு நெறைஞ்சிடுச்சு.

பவித்ரா: எதால?

பிரகாஷ்: உங்க அழகால. உங்க போட்டோவைப் பார்த்ததால.

பவித்ரா: மறுபடியும் ஆரம்பிக்காதே.

பிரகாஷ்: சரி மேடம். ஆனா, நான் இப்போ எப்படி இருக்கேன்னு உங்களுக்குத் தெரியுமா?

பவித்ரா: எப்படி இருக்க?

பவித்ரா: வேண்டாம். தேவையே இல்ல.

நான் மெசேஜ் டைப் பண்ணி முடிக்குறதுக்குள்ளயே, என் போன்ல ஒரு போட்டோ வந்து விழுந்துச்சு.

பிரகாஷ்: (Photo Sent)

நான் அதை ஓப்பன் பண்ணினேன்.

அது அவனோட சின்ன ரூம். வெளிச்சம் கம்மியா, மங்கலா இருந்துச்சு. ஒரு பழைய கட்டில். பெயிண்ட் உரிஞ்ச அழுக்கான சுவர்.

அவன் படுத்திருந்தான். சட்டை போடல. அவன் மேல எந்தப் போர்வையும் இல்ல.

அவன் கையைத் தலைக்கு அடியில வெச்சுக்கிட்டு, கேமராவைப் பார்த்து ஒரு ஏக்கமான பார்வை பார்த்திருந்தான். அவன் முகம் சோர்வா, பாவமாத் தெரிஞ்சுச்சு. உண்மையிலேயே காய்ச்சல் வந்தவன் மாதிரிதான் இருந்தான்.

அவன் ஒரு பழைய, நிறம் மங்குன, இடுப்புல லூசா இருக்குற ஒரு பேன்ட் போட்டிருந்தான்.

மேலோட்டமாப் பார்த்தா, அது ஒரு சாதாரண போட்டோதான். ஒரு ஏழை செக்யூரிட்டி கார்ட் அவனோட ரூம்ல படுத்திருக்கான்.

ஆனா...

என் கண்ணு, அவன் முகத்தைத் தாண்டி, அவன் உடம்பைத் தாண்டி, கீழ இறங்குச்சு.

அவன் இடுப்புப் பகுதிக்கு.

அந்தப் பழைய பேன்ட் துணி ரொம்ப மெல்லிசா, நைஞ்சு போயிருந்துச்சு.

அதுக்குள்ள...

ஒரு பெரிய மேடு. ஒரு கூடாரம் மாதிரி.

அது சாதாரண மடிப்பு இல்ல. அது ஒரு தடிமனான, நீளமான வீக்கம்.

அவன் சுண்ணி.

அது விறைச்சுப் போய், அந்தப் பழைய துணியை முட்டிக்கிட்டு, "என்னை வெளிய விடு"ன்னு சொல்ற மாதிரி ஒரு பெரிய பள்ளத்தை (dent) உண்டாக்கியிருந்துச்சு.

அது இடது பக்கமாச் சாய்ஞ்சு, அந்தப் பேன்ட் துணியை இழுத்துப் பிடிச்சுக்கிட்டு, ஒரு மலைப்பாம்பு சுருண்டு படுத்திருக்கிற மாதிரி இருந்துச்சு.

அதன் வடிவம்... அதோட சைஸ்... அவ்ளோ தெளிவாத் தெரிஞ்சுச்சு.

லிஃப்ட்ல நான் எதைத் தொட்டேனோ, எதை என் கையால பிடிச்சேனோ... அது இப்போ என் கண்ணு முன்னாடி, அந்தப் போட்டோல, ஒரு துணிக்கு அடியில மறைஞ்சிருந்தாலும், மறக்க முடியாம உப்பிக் கிடந்துச்சு.

நான் அதிர்ச்சியில உறைஞ்சு போயிட்டேன்.

என் கண்ணை அந்த இடத்தை விட்டு எடுக்கவே முடியல. என் மூச்சு நின்னுடுச்சு.

'இவன்... இவன் வேணும்னேதான் இதை அனுப்பியிருக்கான். இது அசிங்கம் இல்லன்னு அவனுக்கு நினைப்பு போல... ஆனா இது..'

என் வாய் அடைச்சுப் போச்சு. என் உடம்புல ஒரு மின்னல் வெட்டுச்சு.

என்ன ரிப்ளை பண்றதுன்னே தெரியாம, அந்தப் போட்டோவையே வெறிச்சுப் பார்த்துக்கிட்டு, நான் அப்படியே சிலையாய் நின்னேன்.

[Punidhan]

ரசிக்கறவனுக்கு தான் அந்த நுண்ணறிவு வரும். Wooow wooooow sheer poetry.
பிரகாஷ் ரசிகன் ஐயா நீ.
பவித்ரா கொஞ்சம் கொஞ்சமாக கரைகிறாள். என்ன அழகு வசனங்கள்.
அவள் கண்கள் துணி தாண்டி பார்க்கும் அவன் ஆண்மையை
பத்தினி அவள் உள்ளம் பாடாய்ப்படுத்தும் அவளை இனி

[karthikhse12]

நண்பா மிகவும் எதார்த்தமான பதிவு அதிலும் பிரகாஷ் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக பேசி பவி‌ முழு உருவத்தையும் ஃபோட்டோ மூலமாக கேட்டு அதை ரசித்து அவளிடம் சொல்லி கவிதை ஆரம்பித்து பின்னர் பிரகாஷ் கேக்கும் கேள்வி பவி கொஞ்சம் கொஞ்சமாக நெருங்கி வருவதை சொல்லியது மிகவும் தத்ரூபமாக இருந்தது.

அதிலும் பிரகாஷ் அனுப்பிய ஃபோட்டோ மூலமாக அவன் இருக்கும் கோலத்தை கண்டு அவனின் ஆண்மையை விறைப்பு ரசித்து பார்த்து லிஃப்ட் தன் கையால் பிடித்து நினைத்து பார்த்து சொல்லியது பார்க்கும் போது அடுத்த பதிவு என்னென்ன திருப்பங்கள் வரும் என்று அறிய ஆவலுடன் எதிர்பார்த்து காத்திருக்கிறேன்.