వంశీ మెచ్చిన కథలు, వ్యాఖ్యానంతో - యానాదుల దిబ్బ

[k3vv3]

"ఎవరైతేనేం?" కర్రలు గాల్లోకి లేచాయి.

తలమీద పడుతున్న దెబ్బని తప్పించుకోడానికి పిల్లిమొగ్గలేసింది.

ఒక కాలిపై బలంగా దెబ్బ పడింది. 'ఫట్' మని ఎముక విరిగిన చప్పుడు.

అడవిలోని తల్లి గుర్తుకొచ్చింది. తరువాత ఏమీ గుర్తులేదు.

***

కోతి కళ్ళు తెరిచింది.

చుట్టూ మందుల వాసన. గాయాల వాసన.

బాధకు తట్టుకోలేక పసిపిల్లలు ఏడుస్తున్నారు. రెండేళ్ళ అమ్మాయి తలకు కట్టుతో 'అమ్మా' అని వెతుక్కుంటూ తిరుగుతూ వుంది.

కోతికి తలంతా పోటుగా ఉంది. ఒక కాలికి కట్టు కట్టి వుంది. భరించరాని నొప్పి.

ఒక నర్స్ వచ్చి "అదృష్టవంతురాలివి బతికావు. కాని..." అంటూ ఆగింది.

కోతి నిర్లిప్తంగా ఆమెవైపు చూసింది.

"జీవితంలో ఇంకెప్పుడూ రెండు కాళ్ళతో నువ్వు నడవలేవు" చెప్పింది నర్సు.

తన కాలుని చూసుకుని కోతి వెక్కి వెక్కి ఏడ్చింది.

కొద్దిరోజులు గడిచాక కోతికి ఒక ఊత కర్ర ఇచ్చి, ఇక వెళ్ళమన్నారు.

"ఎక్కడికి?" అని అడిగింది కోతి.

"నీ ఇష్టమొచ్చిన చోటికి స్వేచ్చగా వెళ్ళొచ్చు"

కోతి పెదాలపై ఒక విషాదమైన నవ్వు కదలాడింది.

ఇంతలో ఒకాయన కోతి దగ్గరకి వచ్చాడు.

"నేనొక సర్కస కంపెనీ యజమానిని. నిన్ను నేను తీసుకువెళుతున్నాను" అంటూ ఊతకర్రతో సహా దాన్ని తీసుకెళ్ళాడు.

"అయ్యా! అక్కడ నేనేం చేయాలి?"

"ప్రజల్ని రంజింపచేయాలి?"

"అయ్యా! దుక్కమొస్తే నేను ఏడవచ్చా?" అడిగింది కోతి.

"శబ్దం రాకుండా ఏడవచ్చు. ఆ మాత్రం స్వేచ్ఛ నీకెప్పుడూ వుంటుంది"

సర్కస్ లో దాన్ని బోన్ లో పెట్టారు.

తనలాగే చాలా జంతువులు అక్కడ ఆడటం చూసింది.

మీరెక్కడి నుంచి వచ్చారని వాటిని అడిగింది.

"ఎక్కడినుంచో ఎందుకొస్తాం. ఇక్కడే పుట్టాం. ఇక్కడే పెరిగాం" అన్నాయవి.

"మీకు ఇక్కడ బాగుందా?"

"ఎందుకు బాగుండదు. రోజూ నాలుగు ముక్కలు మాంసం పెడతారు. ఇంతకీ నువ్వెక్కడ నుంచి వచ్చావు?" అడిగాయి జంతువులు.

"అదో అద్భుత లోకం. చెట్లు, పక్షులు, సెలయేళ్ళు, సూర్యోదయాలు, మీరు కలనైనా ఊహించలేరు" చెదిరిపోయిన స్వప్నాన్ని గుర్తు తెచ్చుకుంది కోతి.

"మరి అక్కడ మాంసమెవరు పెడతారు" అని అడిగాయి జంతువులు.

సర్కస్ లో ఒంటికాలితో కోతి చేసే ఫీట్స్ కు జనం బాగానే చప్పట్లు కొట్టేవారు. ఒక కాలిని ఈడ్చుకుంటూ పరిగెత్తేది, ఫల్టీలు కొట్టేది.

కొద్ది రోజులకే జనానికి మొహం మొత్తింది. చప్పట్లు కొట్టడం మానేశారు. కోతికి తిండి దండగని యజమాని భావించాడు. దానికి ఒక పూట తిండి మాత్రమే దక్కేది.

[k3vv3]

ఒకరోజు వచ్చి కోతిని బోనులోంచి బయటికి తీశాడు.

"ఇప్పుడు గంతులు, మొగ్గలు ఎవరూ చూడటం లేదు. దీనికి వేణువూదడం నేర్పించాలి" అని చెప్పాడు అసిస్టెంట్ తో.

కోతి చేతికి వేణువునిచ్చారు. అది అయోమయంగా చూసింది. కొరడా చెళ్ళుమంది. దానికి ఏడుపొచ్చింది. వేణువులోంచి సంగీతం ప్రవహించింది. అవి తన కన్నీళ్ళని కోతికి
మాత్రమే తెలుసు.

వేణువులోంచి వచ్చే విషాద సంగీతానికి సర్కస్ లో కొత్తకళ వచ్చింది. జీవితం దుర్భరమయ్యే కొద్దీ వేణువులోంచి కొత్త కొత్త పాటలొచ్చేవి. తల్లి పాడే జోలపాట, అడవిపాడే గాలిపాట, జలపాతం పాడే ఏడుపుపాట.

పగిలిపోయిన జీవితాన్ని పాటల్లో వెతుక్కునేది.

సర్కస్ విరామం లేని పని. రాత్రి నిద్రపోతూ ఉండగా వచ్చి లాక్కెళ్ళేవారు.

కొంతకాలం గడిచింది. ఎన్నో ఊళ్ళు మారింది.

సర్కస్ లో కంపెనీ ఒకచోటు నుంచి మరో చోటికి వెళుతూ ఒక అడవిలో విడిది చేసింది.

ఆ అడవి గాలి సోకేసరికి కోతిలో ఎనెన్నో స్మృతులు నిద్రలేచాయి. అది తన మాతృభూమి. ఆ దాని రక్తాన్ని తట్టిలేపింది. గట్టిగా అరవాలనిపించింది, ఏడవాలనిపించింది. సర్వశక్తుల్ని ఒక్కచోటికి చేర్చి కాలికి కట్టిన తాడుని తెంపుకుంది. కుంటుకుంటూనే పరిగెత్తింది. ఒక కాలిని ఈడుస్తూ, ఆయాసపడుతూ, చెమటలు కక్కుతూ, కన్నీళ్లు తుడుచుకుంటూ, గీరుకుపోతున్న ఒంటిని, కారుతున్న రక్తాన్ని లెక్కచేయకుండా పడుతూ, లేస్తూ, దొర్లుతూ అడవి గుండెల్లోకి పరుగులు తీసింది.

తన అడవి, తన మట్టి, తన వాసన అన్నీ ఆప్యాయంగా చుట్టుముడుతున్నాయి. నేలను పదే పదే ముద్దుపెట్టుకుంది. తన తల్లి తిరుగాడిన నేల, మనుషులు లేని నేల.

ఒంటికాలితో ఆపసోపాలు పడుతూ వస్తున్న ఈ అపరిచితుడెవరా అని కోతులన్నీ ఆశ్చర్యంగా చూశాయి. అందరికంటే ముందు తల్లి గుర్తుపట్టింది. దూరం నుంచే బిడ్డను పసిగట్టింది. బిడ్డవాసన తగలగానే తల్లి గుండె చెరువైంది. ఇక ఎన్నటికీ కనిపించదనుకున్న బిడ్డ కనిపించేసరికి కళ్ళు కన్నీళ్ళతో మసకబారాయి. పరిగెత్తుకుంటూ వచ్చి కౌగిలించుకుంది. వంకర తిరిగి వున్న కాలుని చూసి వెక్కి వెక్కి ఏడ్చింది. ఒళ్ళంతా తడిమింది. గాయాలను నాకింది. దుఃఖ నదిలా ఉన్న తల్లిని చూసి బిడ్డ ఆమె హృదయంలో మునకలేసింది.

మాటలు గడ్డకట్టిన విషాదం నుంచి తేరుకుని తల్లి కన్నీళ్ళను కొనగోటితో తుడిచి, ఎవ్వరితోనూ మాట్లాడకుండా నేరుగా బాబా వద్దకెళ్ళింది కోతి.
"బాబా" అని గట్టిగా అరిచింది.

బాబా ఒక్కదుటన చెట్టుదిగి వచ్చి కోతిని కౌగలించుకున్నాడు. అవిటి కాలిని చూసి విషాదంగా నవ్వాడు.

"అనుభవానికి మించిన గురువులేడు" అని గొణుక్కున్నాడు.

"బాబా నేనో సత్యాన్ని కనుగొన్నాను" అంది కోతి.

"దాని మూల్యం కూడా తెలుస్తూనే వుంది" అన్నాడు బాబా ఆప్యాయంగా నిమురుతూ. ఆయన గొంతులో దుఃఖపు జీరకదులుతూ వుంది.

కాసేపటి తరువాత కోతి మెల్లగా గంభీరంగా చెప్పింది. "బాబా! అథమ స్థాయి నుంచి ఉన్నతస్థాయికి వెళ్ళడమే పరిణామక్రమమైతే, ఉన్నతమైన కోతుల నుంచి అథముడైన మానవుడు పుట్టాడనడం అబద్ధం. మనిషి నుంచే కోతి పుట్టడం సత్యం. ప్రపంచంలో సత్యాన్ని తెలుసుకోగోరిన ప్రతి ఒక్కరూ ఎంతో కొంత మూల్యం చెల్లించక తప్పదు. నేను కూడా..." ఒక కన్నీటి బొట్టు జారి దాని అవిటి కాలిపై ఉన్న రోమాల మీద పడి ఇంకిపోయింది.

కోతి తన కాలిని ఈడ్చుకుంటూ నిశ్శబ్దంగా అడవిలోకి వెళ్ళిపోయింది. కాసేపటి తరువాత వేణునాదంతో అడివంతా ప్రతిధ్వనించింది.

భూమ్మీద ఉన్న మనుషులందరినీ ప్రశ్నిస్తున్నట్టుగా ఉందా గానం.

***

[sri7869]

Nice story

[k3vv3]

పుల్లంపేట జరీచీర - శ్రీపాద సుబ్రహ్మణ్యరావు
 

యాజులు నెల్లూరి జిల్లా కోర్టులో గుమస్తాగా వుండినప్పటి సంగతి

ఇక నెలా పదిహేను రోజులుందనగా, సంకురాత్రి పండక్కు రాధమ్మని పుట్టింటివారు తీసుకువెళ్ళరని తేలిపోయింది.

అప్పటిదాకా పద్దెనిమిదేళ్ళ పిల్ల. పండుగులనీ, పబ్బాలనీ, అచ్చట్లనీ ముచ్చట్లనీ కిందా మీదా పడిపోతూ ఉండే వయస్సు.

దగ్గిరగా వున్నంత కాలమూ పుట్టింటివారామెకి లాంఛనాలన్నీ బాగానే తీర్చేవారు, కానీ నెల్లూరికీ, పిఠాపురానికీ రానూ పోనూ కూతురికీ అల్లుడికీ కావలసిన రైలు ఖర్చుల మొత్తం తెలిసేటప్పటికి వారికి గుండెలాగిపోయాయి.

ఇది ఆలోచించి చివరికి రాధమ్మ కూడా సరిపెట్టుకుంది.

మొదట మాత్రం తండ్రి రాసిన ఉత్తరం చూసుకుని ఆమె నిర్ఘాంతపడిపోయింది.

ఇది యాజులు గుర్తించాడు. అతని హృదయం దడదడ కొట్టుకుంది; కాని వొక్కక్షణంలో తేరుకుని, ఆమె కళ్ళలోకి జాలిగా చూసి, తన వెచ్చని పెదవులతో తాకి ఆమె ఆమె పెదవులకు చలనం కలిగించుకున్నాడు.

తరువాత 'మడి కట్టుకోండి' అంటూ ఆమె వంటింట్లోకి వెళ్ళిపోయింది.

అతను తాపితా కట్టుకున్నాడు. కుచ్చెళ్లు పోసుకునేటప్పుడు "రెండేళ్ళ కిందట విజయదశమినాడు నీ అత్తవారిచ్చారు నీకిది. ఇంత గొప్పవి కాకపోయినా, ప్రతీ సంవత్సరమూ నువ్వు నీ అత్తవారి బహుమతులు కట్టుకుంటూనే వున్నావు; కాని, పుట్టింటి వారిస్తూనే వున్నారు గదా, లోటు లేదు గదా అనుకుంటున్నావే కాని రాధకి నువ్వొక చీర అయినా కొనిపెట్టావా, పాపం? చిలక వంటి పెళ్ళానికి మొగుడు చూపించవలసిన మురిపం యిదేనా? చివరికి ఒక్కరైకఅయినా కుట్టించావా? నీకిది బాగుందనిపించిందా?" అని యెవరో నిలవతీసి అడిగినట్టనిపించింది.

దాంతో వల్లమాలిన సిగ్గువచ్చి వూదర గొట్టేసింది.

దానిమీది 'ఇప్పుడైనా రాధకొక మంచిచీర కొనియివ్వా' లనుకున్నాడు. 'ఇచ్చి తీరాలి. పండుక్కి కొత్త చీర లేని లోటు కలగనివ్వకూడదు' అని దృఢపరుచుకున్నాడు.

కానీ, డబ్బేదీ?

ఏనెల జీతం ఆనెలకే చాలీచాలనట్టుంది. అక్కడికీ నెల్లూరిలో యింటి అద్దెలు చౌక కనక సరిపోయింది; కాని లేకపోతే యెన్ని చేబదుళ్లు చేస్తూ యెన్ని వొడుదొడుగులు పడవలసివచ్చేదో?

రాధమ్మ కూడా పొదుపయిన మనిషి కనక ఆటసాగుతోంది; కాని కాకపోతే, ఆ చేబదుళ్ళకు సాయం యెన్ని అరుపులు పెరిగిపోయివుండునో?

ఏమయినా చీర కొనితీరాలని శపథం పట్టుకున్నాడు.

ఖర్చులు తగ్గించుకోవడం తప్ప మార్గాంతరం కనబడలేదు. ఆ ఖర్చులలో నేనా సంసారంకోసం రాధమ్మ చేసేవాటిలో తగ్గించడానికి వీలుకనబడదు.

దానిమీద 'నా ఖర్చులు తగ్గించుకుంటా'నని అతను నిశ్చయించుకున్నాడు.

అది మొదలు, అతను నాటకాలకి వెళ్ళడం కట్టిపడేశాడు. పుస్తకాలు కొనడం చాలించుకున్నాడు. కోర్టుకి వెళ్ళేటప్పుడు వచ్చేటప్పుడూ బండెక్కడం తగ్గించుకున్నాడు. మధ్యాహ్నం కోర్టు దగ్గిర ఫలహారం వొక్కటీ కాదు, కాఫీ కూడా మానుకున్నాడు.

పొద్దుటి పూట మాత్రం యింటి దగ్గర కాఫీసేవ మానుకోలేదు. అంచేత రాధమ్మ కిదేమీ తెలవకుండా జరిగిపోయింది.

ఆవేళ పెద్దపండుగ.

మధ్యాహ్నం. రెండు గంటల సమయంలో యాజులు, రాధమ్మ యేం చేస్తోందో చూద్దామని వసారాలోకి వెళ్లి జంట వెదురుకుర్చీలో కూర్చున్నాడు.

ఉన్న చీరల్లో మంచివి నాలుగు పట్టుకువచ్చి 'వీటిలో యేది కట్టుకోను చెప్పండీ' అంటూ రాధమ్మ పక్కని కూచుంది.

'నన్నడగడం యెందుకూ?'

'మంచిచీర కట్టుకోవడం మీకొసమా, నా కోసమా?'

'నా కోసమే అయితే, ఆ చీరలన్నీ మీవాళ్ళిచ్చినవి, వాటిమీద నాకేమీ అధికారం లేదు'

'అదేమిటండీ?'

'ఎకసెక్కం చెయ్యడం లేదు నేను'.

'చె-ప్పండీ పెడర్ధాలు తియ్యకా.'

ఇలా గునుస్తూ ఆమె కుడిచెయ్యి అతని నడుముకి చుట్టేసింది.

దానిమీది, ఆనందమూ, వుద్వేగమూ అతికష్టం మీద అణుచుకుంటూ అతను 'నేను మానెయ్యమన్నది మానేసి కట్టుకోమన్నది కట్టుకుంటావా?' అని గంభీరంగా ప్రశ్నించాడు.

[k3vv3]

'ఆ'

'అయితే అవన్నీ పెట్టిలో పెట్టేసి రా'

ఆమె కేమీ అర్ధం కాలేదు. అయినా, యేదో లేకుండా అతనలా చెప్పడని యెరుగును కనుక, అతనికి అడ్డుమాట చెప్పలేదు కూడా కనిక, వొక్కమాటు గంభీరంగా చూసి అవి యింట్లో పెట్టేసి వచ్చి, మళ్ళీ పక్కని కూచుని 'మరి చెప్పండి' అని అడిగింది.

వెంటనే అతనొక్కమాటు మందహాసం మొలిపించి, అతి తాపీగా లేచి, అతిదర్జాగా వాకిట్లోకి వెళ్ళి, మేజా సొరగులోనుంచి వొక పొట్టం తీసుకువచ్చిఅతిప్రేమతో ఆమెకందించి దగ్గిరగా కూచున్నాడు.

ఆమె చేతులు గబగబలాడిపోయాయి.

విప్పిచూడగా, అల్లనేరేడుపండు ఛాయతో నిగనిగ మెరిసిపోతూ పుల్లంపేట జరీచీర.

'ఇదెలా వచ్చిందండీ?' అని అడుగుతూ ఆమె మడత విప్పింది. వెంటనే మైజారు కొంగున వున్న జరీ నిగనిగ, ఆమె కళ్లలోనూ, చెక్కిళ్ళమీదా, పెదవులమీదా తళుక్కుమంది.

దాంతో అతని మొగం మరీ గంభీరముద్ర వహించింది.

'చెప్పండీ'.

'వెళ్ళి కట్టుకురా'.

'మానేస్తానా యేవిటి చె-ప్పండీ'

'చెప్పనా యేవిటి కట్టుకురా'.

'ఆమె గదిలోకి వెళ్ళి మడత పూర్తిగా విప్పగా యేదో కింద పడింది.

'ఇందిలో పట్టు జాకెట్టు కూడా వుందండీ!

'ఇంకేం తొడుక్కురా'.

యాజులిక్కడ మాట్టాడకుండానే కూచున్నాడు. కాని 'మామిడిపిందె లించక్కున్నాయో! బాబోయ్ పద్దెనిమిది మూళ్ళ పొడుగున్నట్టుంది. మా అమ్మాయిలాంటిది వొక్కటీ పెట్టలేకపోయింది. ఎన్నాళ్ళనుంచో మనసుపడుతున్నా నీరంగుకోసం. పాపం, చెప్పినట్టు తెచ్చిపెట్టారు' అంటూ అక్కడ రాధమ్మ రిమార్కులమీద రిమార్కులు దొర్లించేసింది.

అదివిని తన కష్టం పూర్తిగా ఫలించినందుకతను చాలా సంతోషించాడు.

తరువాత ముసిముసి నవ్వులు నవ్వుకుంటూ వచ్చి వొళ్లోకూచుని ఆమె 'యిదెలా వచ్చింది చెప్పరూ?' అని మళ్ళీ అడిగింది.

'పుల్లంపేటలో వొక దేవాంగి నేశాడు'.

'ఊహూ'.

'అది తెప్పించి నాతా సుదర్శనశెట్టి నెల్లూరి పెద్దబజారులో పెట్టి అమ్మాడు'.

'సరే'

'నేను కొన్నాను'.

'బాగుంది'.

'నువ్వు కట్టుకున్నావు'.

'ఎలా వచ్చిందీ?'

'మళ్ళీ మొదలా?'

'మరి నా ప్రశ్న అలాగే వుండిపోయింది. కదూ!'

'లేదు, బాగా ఆలోచించుకో'.

'పోనీ, యిది చెప్పండి డబ్బెక్కడిదీ?'

'మిదిలిస్తే వచ్చింది.'

'ఎవరూ?'

'నేను.'

'ఎలా మిగిల్చారూ?'

అతను రెప్పవెయ్యకుండా చూశాడు.

'చెప్పరు కాదూ? అయితే నన్ను -'

'ఆగు ఆగు. ఇవాళ పెద్ద పండుగ. అలాంటి మాటలు రాకూడదు.

'అయితే మరి చెప్పండి'.

'యాజులు జరిగిందంతా చెప్పాడు; కానీ, నమ్మలేక, ఆమె 'నిజంగా?' అని చెయ్యి చాపింది.

'అక్షరాలా నిజం. ముమ్మాటికీ నిజం' అంటూ అతనాచేతిలో చెయ్యివేసి, ఆ చెయ్యి గిల్లాడు.

ఆమె మనస్సు గుబగుబలాడిపోయింది. హృదయం నీరయిపోయింది. కళ్ళు చెమ్మగిల్లాయి.

'చూశారా? నా చీరకోసం కారెండలో నడిచివెళ్ళారా?' అక్కడ కడుపు మాడ్చుకుని వుసూరుమంటూ పని చేశారా? చీర లేకపోతే నాకు పండుగ వెళ్ళగనుకున్నారా? నేను రాకాసినా?' అని యిక మాట్టాడలేక చేతులు అతని కంఠానికి పెనవేసి తన శిరస్సు అతని భుజం మీద ఆనికుని దుఃఖించసాగింది.

అది చూసి, మొదట అతను నిర్విణ్ణుడయిపోయాడు; కాని తరువాత ఛా! ఏడుస్తున్నావా? నేను ఏది వద్దనుకున్నానో అదే చేస్తావా? ఇలా చూడూ, అబ్బే! అయితే నాకూ నీకూ మాటల్లేవు. నాకూ నీకూ జతలేదు, అని బెదిరిస్తూ మూతి బిడాయించుకుని ఆమె మొగం పైకెత్తి కొంటెచూపులు చూశాడు.

ఏడ్పల్లా ఆమెకి నవ్వయిపోయింది.

'మరి నాతో యెందుకు చెప్పారు కారూ? నేను మాత్రం కాఫీ మానుకోకపోదునా? దాంతో మీక్కూడా జామారు రాకపోవునా?'

'ఇప్పుడు రాకపోతేనా?'

'ఏదీ, చూపించరూ?'

ఇద్దరూ లేచారు. ఒకర్ని వొకరు పొదిపి పట్టుకుని వాకిట్లో మేజా దగ్గరికి వెళ్ళారు. యాజులు సొరగు లాగి వెంకటగిరి సరిగంచు చాపు పైకి తీశాడు.

అది చూసి, ఆమె సంతోష విహ్వాల అయి మరి తొరగా కట్టేసుకోండి' అంటూ అతని భుజాలు వూపేసింది.

***

[sri7869]

Good story

[k3vv3]

పొయ్యిలో పిల్లి - తనికెళ్ళ భరణి

తెల్లారకపోతే బావుణ్ణు!

గుమస్తా... తెల్లారగట్ట నాలుగ్గంటల నించీ ఇది నలభయ్యోసారి అనుకోవటం... చచ్చినట్టు తెల్లారుతుందని.,. .,. .,. గూడా అలా గొణుక్కుంటూనే వున్నాడు.

గోడగడియారం నిముషాల కప్పల్ని టక్... టకా మింగేస్తోంది! భళ్ళున తెల్లారింది...

గుమస్తా గుండె ఒక్కక్షణం ఆగి మళ్లీ కొట్టుకోవటం ప్రారంభించింది... వొళ్ళంతా జ్వరం వొచ్చెసినట్టు... వొచ్చేస్తుంది! చిరతపులి... అవును... ఇవాళ ఆఖరి రోజు - ఇవాళ తెల్లారేసరికి మూడు వందలూ వడ్డీతో సహా కట్టక పోతే... చిరతపులి... కర్... కరా... కర్... కరా నమిలి పారేస్తుంది!

దుప్పటి మొహంమీదకి లాక్కుని వొణికి పోతున్నాడు. గుమస్తా పెళ్ళాం లేచింది పెద్ద కడుపుతో... పసుపు కొమ్మని కళ్ళకద్దుకుంది. గబగబా వాకిలి వూడ్చి... పేన్నీళ్ళు చల్లి... స్టౌ వెలిగించి కాఫీ నీళ్ళు పడేసింది...

పక్కన పొయ్యిలో పిల్లి! అది వారం రోజులుగా అక్కడే తిష్ట వేసింది... కుంపటి లేచింది(ఈ విడ గుమస్తాగారి కూతరు) రాత్రంతా తల కింద నలిగిపోయిన ప్రేమ నవలని ఎవరూ చూడకుండా సొరుగులోకి తోసేసి... బొగ్గు ముక్కని బుగ్గనెట్టుకుని పెరట్లోకి వెళ్ళింది.

గ్రాడ్యుయేట్ టోపీ... (గుమస్తాగారి... పుత్రుడు) బొంత కింద కలలు నేస్తున్నాడు... ఉద్యోగం... మొదటి జీతం... మందుపార్టీ... స్కూటర్... వెనక్కాల... అమ్మాయి... అమ్మాయి... మెడ మీద నల్లి కుట్టింది.

కలల పట్టు కుచ్చులన్నీ... అలా... అలా... గాల్లో తేలిపోయాయ్... మళ్ళీ రాత్రి కళ్ళల్లో గానీ తేలవ్!... గుమస్తా మెల్లిగా లేచాడు...

మొహం చెక్కతో చేసినట్టుంది... కళ్ళు గాజుగోళాల్లా వుంటాయ్... కళ్ళ వెనక్కాల గ్యాలన్లకొద్దీ కన్నీరు!... పెదాల మీద నవ్వు తెంపేసుకుని కొన్నేళ్ళయింది... అందుకే ఎప్పుడైనా నవ్వు దామని ప్రయత్నించినా నవ్వురాదు... వచ్చినా అది నవ్వు కాదు! వొచ్చేస్తుంది ఇంకో గంటలో... అవును వొచ్చేస్తుంది చి... ర... త... పు... లి!

"కాఫీ!" అంది... భార్య భారంగా.

గుమస్తాకి "అమృతం" అన్నట్టు వినిపించి చెయ్యిజూపాడు... ఇత్తడి గ్లాసులో... గోధుమరంగు కాఫీ... దాన్నిండా నల్లని పంచదార... పసుప్పచ్చ రేషన్ కారు... రెండు కిలోమీటర్ల పొడుగు క్యూ... తన నెత్తు... కళ్ళు మూసుకో! అంతా అంధకారం... ఎంత బావుందో... ఏమీ తెలీట్లేదు... వెచ్చటి కాఫీ గొంతులోకి పోతోంటే... భలే బావుంది...

గుమస్తా తన్మయత్వంలో వున్నాడు... ఏవీ వినపడటం లేదు... ఏమీ కనపట్టం లేదు.

బాత్ రూమ్ లో బూతుపాట!... పైకి వినపడకుండా గుండెల్లో గట్టిగా పాడేసుకుంటే కళ్ళు మూసుకుని నీళ్ళోస్కుంటోంది కుంపటి... కమ్మటి కలలు... ముద్ధులు... కావలింతలు, సెక్సూ అన్నీ సబ్బునురగతో కలిసి మోరిలోకి పోతున్నాయ్...

ఎంత చక్కటి వొళ్ళు తనది... ఎంత పెద్ద కళ్ళు తనవి... ఎంత మంది చూస్తుంటారు తన్ను... కానీ ఒక్క వెధవా పెళ్ళి చేసుకోడేం... ప్రతీవాడు ముట్టుకుంటాననేవాడేగానీ కట్టుకుంటాననేవాడేడీ!... తన అందం... తన వయసు... అంతా ఇలా కరిగి... కరిగి పోవల్సిందేనా...

గ్రాడ్యుయేట్ టోపీ లేచాడు... ఆవలించి బైటకొచ్చి ఎండలో కూర్చున్నాడు... వేళ్ళని వెచ్చటి ఇసకలో దొనిపి ఆలోచిస్తున్నాడు... వాడి మొహం అచ్చం... నలిగిపోయిన ఎంప్లాయ్ మెంట్ కార్డులాగుంది...

వాడి నవ్వు అచ్చం వెర్రాడి నవ్వులా వుంది!

ఇంటిల్లాలు స్నానంజేసి... పూజ్జేసుకుంటోంది... (వొంట ఎలాగా చెయ్యట్లేదు గనక)...

అక్కడ ఎంతమంది దేవుళ్ళు...

చాలా వెరైటీ దేవుళ్ళు...

దైవంశ గలవాళ్ళ మనుకునేవాళ్ళు...

అందరి మొహాల మీదా... ఎర్రగా కుంకం...

డేంజర్... డేంజర్ ని... సూచిస్తొన్నట్టు...

గుమస్తా గుండెల్లో ముక్కోటి (లేటెస్ట్ స్టాటిస్టిక్స్ ప్రకారం ఎంతమందో వాడికి తెలీదు). దేవతలకీ... శతకోటి నమస్కారాలు పారేస్తున్నాడు -

బాబూ చిరతపులిని రాకుండా చెయ్యండి!

ఎదేవుడూ రెస్పాన్సివ్వలేదు!

ఏదో జంతువొస్తున్న శబ్దం!... గర్... కర్ కర్... అంటో... గుమస్తా గుండె గిలగిలా గిల్ గిలా... కొట్టుకుంటోంది!

వొచ్చేసింది... చీటా... చీటా... వొచ్చేసింది... తనని తినేస్తుంది!... బాబోయ్ రక్షించండి!

గజేంద్ర మోక్షంలో ఏనుక్కన్నా గొప్పగా గట్టిగా... బాధగా కసిగా... అరిచాడు...

అల వైకుంఠ పురంబులో... ఏ మూల సౌధంబో తెలీక ఆ కేక వెతుక్కుంటోంది...

అంతా నిశ్శబ్దం... ఊపిరి పీల్చని మౌనం...

వొచ్చింది!... చిరతపులి కాదు!... పందికొక్కు...

"ఏవయ్యా... ఇంటద్దె కట్టి ఎన్ని రోజులయిందిరా..." (దానికి వ్యాకరణంరాదు)

పందికొక్కు - అరుస్తోంది!

గుమస్తా... నరాల్లో రక్తం స్థంభించింది!

కడుపులో పిండం... గిర... గిరా... తిరుగుతోంది!

కుంపటి జడేసుకుంటోంది...

టోపీ... గడ్డం గోక్కుంటున్నాడు.

[k3vv3]

కడుపుతల్లి - తరుక్కుపోయేలా ఏడుస్తోంది...

పందికొక్కు... అరుస్తొనేవుంది...

"సాయంత్రం లోపల అద్దెకట్తే సరే లేదా (కలుగు) ఖాళీ చెయ్యండి" అని పెంకులు ఎగిరేలా అరిచాడు...

ఇంటికప్పు మీదున్న రెండుపెంకులూ కాలి కింద పడ్డాయ్...

కుంపటికేసి వోరగా... టోపీకేసి కోరగా చూసి -

రయ్! న వెళ్ళిపోయింది పందికొక్కు...

పొయ్యిలో పిల్లి... మూత్తుడుచుకుంది!

గుమస్తా హాపీగా ఫీలయ్యాడు...

అమ్మయ్య!... ఎంత రిలీఫ్... సాయంత్రానిక్కదా... చూద్దాం...

కుంపటికేసి చూశాడు గుమస్తా!

కన్నెగంపలో కుంపటి...

'ఏమిసేతురాలింగా... ఏమిసేతూ...' రేడియో... గోలెడ్తోంది పాపం!...

"అమ్మా కాలేజీకి టైమయ్యిందే" కుంపటి కేక.

"అంతారండి వొడ్డించేస్తాను" (అలవాటు ప్రకారం అనేసి నాలిక్కర్చుకుంది ఇల్లాలు).

"ఏం వొడ్డించనూ... పాపిష్టి దాన్ని... కట్టుకున్న మొగుడికీ కన్న పిల్లలకీ కడుపునిండా ఇంత తిండి కూడా పెట్టుకోలేకపోతున్నాను..." కొంగు అంచులు కన్నీళ్ళు కారుస్తున్నాయి. ఒక్కసారి కలయ జూసింది కొంపని.

అంతా పాడుబడ్డ గుడిలావుంది... గిన్నెలనిండా దుమ్ము. గూట్లో పూజా పునస్కారంలేని దేవుడి విగ్రహంలా ఊరగాయజాడీ!...

పొయ్యిలో మెరుస్తున్న కళ్ళతో పిల్లి!

"సరే నేను కాలేజీ కెళ్తున్నా..." కుంపటి బయల్దేరింది. నిజానికి కుంపటికి ఆకలి వేయట్లేదు... ఎందుకంటే బైటకు రాగానే ఒక్కసారి కళ్ళు మూసుకుంటుంది... కలల్లో పూలపడవల్లో... ప్రియుడి వొళ్ళో...

వెన్నెల తింటో... తేనె తాగుతో... మెల్లిగా వూగుతో వెళ్తుంది కాలేజికి.
(పాపం! జాకెట్టు వెనకాల చిరుగుందనీ దానికి కొన్ని వందల కళ్ళు అతికున్నాయనీ తెలీని పిచ్చిపిల్ల)

గుమస్తాకి దడ కొంచెం తగ్గింది!

అమ్మయ్య... చిరతపులి ఇవాళ రాలేదు...

బహుశా రేపొస్తుందేమో... రేపు గదా...

ఇంకా ఒక్కరోజు టైముంది.

టింగ్... టింగ్... ఫలానా వారి సమయం...

"వొస్తానే ఆఫీసుకి వేళయింది"

వీపుమీద ఫైళ్ళు కట్టుకున్నాడు... ఎర్రటి ఫైళ్ళు... అర్జెంట్ ఫైళ్ళు... ఫైళ్ళ నిండా ఆలస్యం వాసన... ఫైళ్ళ మధ్య ఎంతమందోరిటైరయినగుమస్తాల గుండెలు... గుండు సూదుల్లా తప్పుపట్టి...

మెల్లిగా కదిలాడు గుమస్తా.

ఎదురుగుండా ఖాళీ అరచేత్తో నల్లటోపీ!

"ఏమిట్రా"

"ఏదో లీవ్ వేకెన్సీ వుందిట...

బస్సుకి డబ్బులు..." జేబులోంచి రెండు బిళ్ళలు తీసి నల్లటోపీ చేతిలో పెట్టాడు.
(ఆ డబ్బుతో బస్సెక్కనివ్వరు. ఎం చేతంటే మళ్ళీ ఇప్పుడే రేట్టు పెరిగాయ్)

బైటపడ్డాడు గుమస్తా.

ఒక నరకంలోంచి మరో నరకానికి ప్రయాణం - పగిలిన కళ్ళద్దాలలోంచి పరిగెత్తుతున్న ప్రపంచాన్ని పరీక్షిస్తున్నాడు... ఏం హడావిడీ!... కొంపలు మునిగిపొతున్నట్టు, తగలబడిపోతున్నట్టు... పదండీ తోసుకుపదండి ముందుకు... దాంపో... దాంపో... పై... పైకి రేకు ఏనుగుల్లాంటి బస్సులనిండా వెలగపళ్ళ తలకాయల్తో జనం... గవిడి గేదెల్లాంటి మోటారుసైకిళ్ళు... జన ప్రవాహం... ఎలా పుట్టుకొస్తున్నారబ్బా... ఇంతమంది జనం!... దరిద్రులకి పిల్లలెక్కువ గావాల్నునాకు మల్లే... కడుపునిండా తిండెల్లాగా తినలేక పోతున్నాం... కనీసం కరువు దీరా పిల్లల్నేనా కందాం...

స్టాఫ్... కుటుంబ నియంత్రణ బోర్డు.

మంత్రిగారి సందేశం... మినిష్టర్లు కనొచ్చు... ఎందుకంటే మళ్లీ సంతానం లేకపోతే ఆ సీటు వేరేవాడు కొట్టేస్తే... అమ్మో!... మంత్రులారా అంతా ఏకంగా కనుడు... నడుస్తున్నాడు గుమస్తా...

కడుపులో సెగలు... ఎలకలు...

ఇంట్లో... పొయ్యిలో... పిల్లి

ఆహా! ఏం పరిమళం... మలయాళీ హోటల్లోంచి మలబారీ ఊదొత్తుల పరిమళం కలిసిన మలయాళీ పాట... ఆహా! ఏం పరిమళిస్తోంది పాట... కాఫీ తాగుతేనో... నో... డబ్బు వేస్ట్... (లేవుగా) ఛలో... టైమవుతోంది... పరిగెత్తరా... బాబూ...

మణి అయ్యర్ కిళ్లీ బడ్డీలో వేలాడదీయబడ్డ 'ఆనంద వికటన్' పుస్తకాల వెనక్కాల అడ్డబొట్టుతో అడ్డపంచెతో 'వణక్కం సామీ' అంటోన్న మణి అయ్యర్ మనవడు... ఏమి భాషాభిమానమో వాళ్ళకి...

ఒక్క చవక రకం సిగరెట్ కొనుక్కున్నాడు గుమస్తా అంటించుకోడానికి అటూ ఇటూ చూస్తే... నోట కప్ప కరుచుకుని స్తంభానికి తలకిందులుగా వేలాడుతున్న పాములాంటి కొబ్బరితాడు - సిగరెట్ తల తగలడింది!...

ఇంకాఉంది...

[sri7869]

Good update

[k3vv3]

గఫ్...! గఫ్!... ఖగపతి అమృతము తేగా... బుగ భుగభుగమని పొంగి. ఆహా! సిగరెట్ కాల్చటంలోని మజా ఇన్నాళ్ళకి బోధ పడిందోయ్ గిరీశం... ఊ... టైమ్ అవుతోంది!...

"వెధవది అయిన లేటు ఎల్లాగా అయ్యింది... కనీసం సిగరెట్టన్నా తృప్తిగా కాల్చుకుని పోతేనేం!"

ఓహ్! రంగు రంగుల అమ్మాయిలు... నెమళ్ళంటి అమ్మాయిలు... కుందేళ్ళంటి అమ్మాయిలు... జింకలంటి అమ్మాయిలు... వారి వెనక్కాల... నక్కలు... కుక్కలు... తోడేళ్ళు... ఛ ఛ దొంగవెధవలు... వెకిలిచూపులూ వీళ్ళూనూ... కానీ అమ్మాయి ఎంత ముద్దొస్తోంది!... తప్పు... తప్పు... ఈ వయస్సులో నా కూతుర్ని ఎవడైనా ఇల్లా చూస్తే... ఆహా!... వాడు చూసినా... నా కూతురు చూస్తుంది...

అదేం పద్యం? త్రిపురాంతక దేవుడి దేనా!

చూసిన చూడ డుత్తముడు
చూసిన చూచును మధ్యముండు
తా చూసిన చూడకున్నను చూచు కనిష్టుడు.

బ్యూటిఫుల్... ప్రాంచ ద్భూషణ బాహూమూల రుచితో... ఏం రుచి ఈ తెలుగు పద్యాల్లో... పద్యంతో కలిపి పొగ పీలుస్తూ క్షణికానందాన్ని అనుభవిస్తున్నాడు గుమస్తా...

అదిగో! దూరంగా... ఇరానీ హోటల్ లో... టీకప్పు వెనక్కాల చూపుల్ని గుమస్తాకేసి గురిచూపి చిరతపులి!... మూతి ముడుచుకుంది!...

ఒళ్ళు విరుచుకుంది... మె...ల్లి... గా

అడుగులో అడుగు...

ఠపా!... పెట్టేసింది గుమస్తాని...

గిజగిజ... గిలగిల...

సిగరెట్టుపొగ ఊపిరితిత్తుల్లో గడ్డ కట్టేసింది...

కళ్ళనిండా నెత్తురుతో కూడిన భయం చిమ్మింది.

నాలిక తెగిపోయి జారిపోయి ఎక్కడో కడుపులోయలో ఎక్కడో పడిపోయింది...

చిరతపులి కళ్ళు దివిటీల్లా వెలుగుతున్నాయ్!

గుమస్తా జుట్టు... చిరత పులినోట్లో.

"ఇంటికొస్తే ఇంట్లో వుండవ్... ఆఫీసుకొస్తే ఆఫీసులో వుండవ్... నాకే ఢోకా ఇద్దామనుకున్నావ్...

తే... డబ్బుతే! మాట్లాడవేమిటి?"

కొడవలి లాంటి కొశ్చన్ మార్కు!

గుమస్తా పొట్టలో నాలిక మెల్లిగా పాక్కుంటూ వొచ్చి నోట్లో ఆగింది...

"సాయంత్రం... ఇస్తా"

"ఓసారి పొద్దున్నంటావ్... ఓసారి సాయంత్రం అంటావ్ తమాషాగావుందా?"

"ఒట్టు సాయంత్రం తప్పకుండా..." గుమస్తా చేతులు చిరతపులి కాళ్ళకింద!

సాయంత్రానికి నీ పెళ్ళాంవి... అయినాసరే నా డబ్బు నాకివ్వాలి..."

ఎంతమాట... ఎంతమాటన్నాడు...

తన రక్తం పొంగదే?... తనలో అస్సలు రియాక్షన్ లేదే...

కోపంకూడాలేదు... ఒక్కటే వుంది. నరనరాల్లో

కన్నీళ్ళు... ఠాప్... ఏడుపు...

అర్ధమయిందా?

తలూపాడు ఎద్దులాగ గుమస్తా!

ఒక్కసారి గట్టిగా అరచి దర్జాగా... పొదల్లోకి వెళ్ళిపోయింది చిరుతపులి.

ఒక చిన్న నిట్టూర్పు... కొంచెం మనశ్శాంతి... అప్పులాడికీ అప్పులాడికీ మధ్య...

ఆఫీసుకి పరుగెత్తాడు గుమస్తా!

అయిదు నిమిషాలు తక్కువ పన్నెండయింది... ఆఫీస్! మిగతాస్టాఫంతా కాంటీన్ లో పేకాడుకుంటున్నారు.

రిజిస్టర్!... లోపలికెళ్ళిపోయింది...

మడుగు మధ్య పెద్ద టేబుల్ మీద మొసలి నోట్లో పైపుతో...

"ఏవిటంతలేటు?" పళ్ళ మధ్య నిరుక్కున్న పచ్చి మాంసంముక్కల్ని టూత్ పిక్ తో షోగ్గా తీసుకుంటూ అడిగింది మొసలి.

పరమ పాత కథ చెప్పాడు గుమస్తా.

మొసలి పెద్దగా ఆవలించి... కొన్ని బూతులు తిట్టి కొత్త ఫైళ్ళకట్ట అందించి... "గెటౌట్" అంది... నిద్రకుపక్రమిస్తూ...

గుమస్తా తన సీటు దగ్గరికొచ్చాడు.

గబగబా బుర్ర పగలగొట్టుకున్నాడు... మెదడు తీసి ఫైళ్ళ నిండా పూయడం ప్రారంభించాడు. ఏదీ తోచట్లేదు... ఎలాగ - సాయంత్రానికి డబ్బెలాగ... సాయంత్రం అవ్వకపోతే బావుణ్ణు... సాయంత్రం అవ్వకపోతే బావుణ్ణు...

సాయంత్రం అయింది!

[k3vv3]

గబగబా బైటపడ్డాడు. రెండ్రూపాయలప్పుచేశాడు.

"ఎలకల మందెంత?"

"ఇంత!"

"ఇవ్వండి"

జాగర్తగా... అమృతాన్ని కొన్నట్టు... జేబులో పెట్టుకున్నాడు. ఇంటికొచ్చాడు.

"ఏమే! కాఫీ కలుపు"

"పంచదార లేదు"

"పక్కింటివాళ్ళ దగ్గిర బదులుచేస్తే"

"ఇప్పటికే వాళ్ళకి బోల్డు ఇవ్వాలి"

"రేపిచ్చేద్దాం"

"రేపా? ఏం బోనసొస్తోందా"

"రేపట్నుంచి మన పొజిషనే మారిపోతుంది"

"ఆ... ఆనందం... అప్పు... ఆనందం... కాఫీ

ఇదిగో ఆచేత్తోటే బియ్యంగూడా అడుగు"

సాయంత్రం అయిపోయింది...

చిరతపులి రాలేదు!

రాదా!... రాత్రొస్తుందేమో... రాదేమో రాదేమో ఇంక...

ఎలకల మందుని అన్నంలో కలిపేసాడు గుమస్తా.

అంతే... అంటే అందరూ... కడుపునిండా తిన్నారు -

అంతా పడుకున్నారు.

గుమస్తాకి నిద్రపట్టట్లేదు... ఎందుకు వెధవ బతుకు...

కానీ అదేదో తనొక్కడే తింటే బాగుండేది.

కట్టుకున్న పెళ్ళానికి... కన్నబిడ్డలకి... విషం పెట్టాడు తను... ఛీ... ఛీ...

ఎక్కడ పుట్టానో ఎక్కడ పెరిగానో... ఇలా ఇక్కడ అప్పులమధ్య విషం మింగి... అసలు తను పెళ్ళెందుకు చేసుకున్నట్టు... పోనీ పెళ్ళి పర్లేదు... పిల్లలెందుకూ...

పెళ్ళాన్ని చూస్తే జాలేస్తోంది... రేపు తీసుకురాబోయే బోనస్ కోసం అప్పుడే కలల్లో ఏవేం కొనాలో లిస్టు రాస్తోంది.

తన కూతురు పెళ్ళి ఇంక భయం లేదు...

కొడుక్కి ఉద్యోగం నో ప్రాబ్లమ్...

వొణుకు... వొణుకు... దడ... భయం...

కళ్లవెంట నీళ్లు... నరాలు మెలికలు తిరిగిపోతున్నాయ్... బుర్ర పేలిపోతోంది.

వొళ్ళు చల్లబడిపోతోంది... ఊపిరి ఆడట్లేదు... గుండె మెల్లగా కొట్టుకోడం... ఆ శబ్దం వినిపించటంలేదు... గుమస్తా... నిద్ర... పోయాడు. పొయ్యిలో పిల్లి!!

***

తెల్లారింది...

తలుపు శబ్దం!... తలుపవతల... తలుపవతల...

గుమస్తా లేచాడు...

చిరతపులి!

"నాన్నా పొయ్యిలో పిల్లి(మాత్రం) చచ్చింది!"

...

శ్మశాన ప్రపంచంలో ఈ శవాలు మహా మామూలుగా నడుస్తూనేవున్నాయి - కొత్తపిల్లి పాత పొయ్యిల మళ్ళీ ఆవలిస్తూనే పడుకుని ఉంది...

- - - - -

[sri7869]

Nice story

[k3vv3]

మరణలేఖలు - పూడూరి రాజిరెడ్డి
 

వెంకట్రావుతో మాట్లాడటం సరదాగా ఉంటుంది. వ్యంగ్యమెక్కువ. తరచి చూస్తే అందులో నిజమే కనబడుతుంది. అప్పుడప్పుడు శ్రీనివాసులు వాడిమీద నా అభిప్రాయం మార్చుకోలేదు. మనకు నచ్చిన వాళ్ళని గురించిన చెడుని మనసు అంత త్వరగా ఒప్పుకోదు.

ఒక మనిషిని గురించిన అన్ని కోణాలను మనం పరిశీలించం. చూసిన కోణాల్ని అప్పుడు ఎదుర్కొన్న అనుభవాన్నిబట్టి, అవతలి వారిమీద ఓ అభిప్రాయం ఏర్పరచుకుంటాం. అంతేగాని, వారిని క్షుణ్ణంగా విశ్లేషించి, 'వీడు మంచి', వీడు చెడు' అని నిర్ధారించలేం. అంత అవసరంగానీ, అవకాశంగానీ మనకుండవు. మళ్ళీ ఏది మంచి, ఏది చెడు? అనే దానికి ప్రతి ఒక్కరికీ తమదైన అభిప్రాయాలుంటాయి. ఇలాంటి విషయాలన్నీ నాకు వెంకట్రావే చెబుతుండేవాడు. కొత్త విషయాలేమైనా ఉంటే, నేను శ్రీనివాసుల్ని అడిగేవాణ్ని కాదు. నాకు వీడికంటే వెంకట్రావుతోనే చనువెక్కువ. పైగా వాడైతే నేను కన్వెన్స్ అయ్యేట్లుగా చెప్పేవాడు. కాని వెంకట్రావు గురించి చెడ్డగా మాట్లాడుతున్నారంటే, శత్రువులు పెరుగుతున్నారన్నమాట.

చిన్నప్పటినుంచీ వాడు 'నేను పెద్దవాన్నవ్వాల'ని తెగ కలలు కనేవాడు. "ఏరా, మరి అయ్యావా?" అంటే, "ఆరడుగులయ్యాను. ఇంత కంటే పెద్దగా ఎవరుంటారు?" అని నవ్వేవాడు.

నిజమేనేమో! రూపురేఖలను బట్టి కూడా గౌరవాలు దక్కుతుంటాయి కొన్నిసార్లు. అందులోనూ ఎత్తు వల్ల మరో ఎత్తు పెరుగుతాయి. నేనూ, వెంకట్రావు ఎక్కడికైనా వెళ్ళినప్పుడు, ఏ చిన్న అవసరానికైనా అక్కడున్న చిన్నపిల్లాడ్ని పిలిస్తే వాడైతే చక్కా వచ్చేస్తాడు. నేను పిలిస్తే మాత్రం, ఎందుకు రావాలన్నట్టు ముఖం పెడతారు. అందుకే అంత త్వరగా నేను ఎవరినీ పిలవను. పైగా చిన్నపిల్లలైనా మనం శాసించి పని చెప్పకూడదు అనే థియరీ ఒకటి ప్రతిపాదించుకున్నా.

ఎలాగూ రూపురేఖల ప్రసక్తి వచ్చింది. కాబట్టి ఓ విషయం గుర్తుచేస్తాను. "ఫలానా భావకవిత రాసింది ఓ అనాకారి అని తెలిస్తే మనసు విలవిల్లాడుతుంది. మనకు నచ్చిన సినిమాను అందంగా చూపించిన దర్శకుడు, నల్లగా కాకిముక్కులా ఉన్నాడంటే ఓ అందమైన ఊహ చెల్లాచెదురవుతుంది. అలాగే గాయనీమణులు కూడా. వీళ్ళంతా అలా చేయలేరని కాదు... ఎందుకో అలా అనిపిస్తుంటుంది" అనేవాడు వెంకట్రావు.

శ్రీనివాసులు, వెంకట్రావ్, నేను ఓ స్టేజిలో తారసపడ్డ క్లాస్ మేట్స్ మి. తర్వాత్తర్వాత కొలీగ్స్ మి కూడా. శ్రీను కొంచెం ముభావి. వెంకట్ చలాకీ, నేను మధ్యస్తం. మా ముగ్గురికీ ప్రతిసారీ వెంకటే నాయకుడు. అది సినిమా, మందుపార్టీ, ఏదైనా ఊరికి టూర్... ఇంకే విషయమైనా సరే.

మాది ఎంత మంచి స్నేహమైనా, వెంకట్రావ్ కి ట్రాన్స్ ఫర్ వచ్చి, వేరే ఊరెళ్ళాక మా మధ్య కమ్యూనికేషన్ గ్యాప్ ఏర్పడింది. పెళ్లి, సంసారాలు కూడా కొంత వరకు కారణాలు కావొచ్చు. లేదూ ఎవరి సర్కిల్స్ లో వాళ్లు కొత్త స్నేహాలను ఏర్పరచుకోవడం కావొచ్చు. అలాగని నేను వాడిని మరిచిపోయానని కాదు. ఏ చల్లని సాయంత్రమో గుర్తొచ్చేవాడు. ఎప్పుడైనా అన్నం తింటున్నప్పుడు సరం పడితే, "నన్ను వెంకట్రావే తలుచుకుంటున్నాడేమో" అనుకున్న రోజులూ లేకపోలేదు.

ఆరోజు ఆఫీసుకని బయల్దేరుతున్నాను. శ్రీను ఫోన్ చేశాడు. "మన వెంకట్రావు ఆత్మహత్య చేసుకున్నాడటరా" అని. నా నోటమాట ఆగిపోయింది. గుండె కొట్టుకోవడం కూడా ఆగిందో, వేగం పెరిగిందో చెప్పడం కష్టం. ఈ వార్తని నమ్మకూడదనుకున్నా, వాడి ఊరెళ్ళి, శవాన్ని చూశాక తప్పేదేముంది?

ఆజానుబాహుడైన వెంకట్రావు, ఆనందం పంచి పెట్టడానికే పుట్టిన వెంకట్రావు చనిపోవడమా? అదీ ఆత్మహత్యా?

కారణం ఏమై ఉంటుంది? వాడికి చనిపోయేంత సమస్యలు ఏమున్నాయని?

నా మూర్ఖత్వానికి నన్ను నేనే తిట్టుకున్నా. ఏ సమస్యకైనా చావు పర్మిట్ ఉందా? అంటే ఏ కోణంలో చూసినా వాడు చావాల్సింది కాదు. కాని బతికిలేడు. వాడి మీద కోపమొచ్చింది.

శ్రీను బైక్ మీదే వెంకట్ ఊరెల్లాం. నాకు పెళ్లిళ్లకు హాజరవడమే ఇష్టముండదు. అలాంటిది చావు అయితే ఇంకా కష్టం. ఓదార్చడం నాకు చేతకాని పని అసలు ఆ వాతావరణంలో ఎలా రియాక్టవ్వాలో అర్ధం కాదు. తెలిసినవారు కనబడితే చిన్నగా నవ్వాలా? కూడదా?

పంచనామా అయ్యాక ఏ సాయంత్రమో శవం వచ్చింది. ప్రతీ పనిని అందంగా చేయాలనుకునేవాడు ఉరివేసుకుని వికృతంగా ఎందుకు చనిపోయినట్టు? తనని తాను ద్వేషించుకున్నాడా? తనని ద్వేషించేవాళ్ల మీద కసి తీర్చుకున్నాడా?

మనిషి స్వేచ్ఛ గురించి మాట్లాడిన వాడు దేన్నుంచి విముక్తం అయినట్టు?

ఓ భావ ప్రవాహం ఆగిపోయినట్టేనా?

పాడె ఓ వైపును శ్రీను ఎత్తుకున్నాడు. నేను పక్కనే నడిచాను వెనక ఏడుపులు వినబడుతూనే ఉన్నాయి.

శవ దహనం జరుగుతున్నప్పుడు కూడా నాకు దుఃఖం రాలేదు. కానీ భూమ్మీద ఉండే ఏకైక వెంకట్రావు ఇకనుంచీ ఉండడు అన్న వాస్తవం కలవరపెట్టింది. వాడితో ఏర్పడిన శూన్యానికి ఏమైనా ప్రాధాన్యం ఉంటుందా?

చావుకెళ్ళి నిద్ర చేయకూడదంటారు కాబట్టి, ఆ రాత్రికే తిరిగి వచ్చేశాం.

***

[k3vv3]

మూడ్రోజుల తర్వాత - "ఏదో ఉత్తరం వచ్చింది చూడ"మని మా ఆవిడ నా చేతిలో ఓ కవరు పెట్టింది.

పసుపురంగు కవరు. పైన అక్షరాలు వెంకట్రావువే. 'మ' - 'య' లకు వాడికి తేడా తెలీదు.

ఆతృతగా చించాను. నాలుగు కాగితాలు విడివిడిగా మడిచి ఉన్నాయి. 1, 2, 3, 4 అని అంకెలు వేసి వున్నాయి. సంభోధనలు, క్షేమ సమాచారాలు ఏమీ లేవు. దేనికదే ప్రత్యేక ఉత్తరం. అవి డైరీగా రాసుకున్న పేజీలో, కథల తాలూకు ప్రారంభాలో అర్ధం కాలేదు. వాడికి డైరీ రాసుకునే అలవాటుంది. కథలు రాస్తాడని తెలీదు. కాకపోతే కాలేజీ మ్యాగజెన్ కి కవితలు రాసేవాడని మాత్రం గుర్తుంది.

మొదటి లేఖ:
నా శరీరంలోని అవయవాలన్నింటిలోకి నా ముక్కంటే నాకు భలే ఇష్టం. అది ఎందుకో మరి అంతగా నచ్చుతుంది. మిగతా దేనినీ ప్రశంసించకుండా ముక్కునే పొగిడానంటే, చెప్పిందానిలో కొంతయినా నిజాయితీ ఉందని నమ్మొచ్చు. నాకు నందితిమ్మన ముక్కు పురాణం తెలియదు. ఆయన వర్ణించిన ముక్కు ఎంత అందంగా ఉందో తెలియడానికి. అయితే ఎవరికి ఏది, ఎందుకు నచ్చుతుందో చెప్పడం కొంచెం కష్టమే. ఒకరికి అద్భుతంగా తోచింది, మరొకరి దగ్గర తేలిపోవచ్చు. అందుకే అందాన్ని కొలవడానికి స్టాండర్డ్స్ ఏమైనా ఉన్నాయా? అని అప్పుడప్పుడు ఆలోచించేవాడిని. ఈ ప్రశ్న ఉదయించడానికి కారణం లేకపోలేదు. నాకు నచ్చిన హీరోయిన్ మా మిత్రబృందంలో ఎవరికీ నచ్చేది కాదు. ఆఖరికి మురళికి కూడా. అందుకే నా కళ్ళని సరిచేసుకోవాలా? అనే అనుమానం తలెత్తింది. అది క్షణకాలమే. ఎవరికీ నచ్చనిదైతే ఆమె తాలూకు ఊహలని పంచుకోలేరనే సంతృప్తి మిగిలింది.

కాని ఎవరు అందగత్తెలనే విషయం మాత్రం తేలలేదు. అందుకే ప్రమాణాల గురించి ఆలోచించాల్సి వచ్చింది.

అయితే, నేననుకునే స్టాండర్డ్స్, అందాలపోటీల్లో శరీరాల కొలతలలాంటివి కావు. "బాహ్య సౌందర్యం కంటే అంతః సౌందర్యం గొప్పది" అని వాళ్ళందరూ స్విమ్ సూట్స్ ధరించి చెప్పినప్పుడు, 'ఆహా', 'అలాగా' అనిపించడం మనకు అనుభవమే. కాబట్టి శరీరాన్ని ఎలా అంచనావేయాలో నాకు ఓపట్టాన అర్ధం కాలేదు. అప్పుడప్పుడు కొందరు ఆడవాళ్ళని చూస్తే, నాకు ఓ అనుమానం కలుగుతుంది. వీళ్లకు అసలు పిల్లలు ఎలా పుట్టారా అని. ముఖానికి, పిల్లలకు ఏమిటి సంబంధం అంటావా? ఇక నేను మాట్లాడను.

నాకు తెలిసిన, నేను చూసిన అమ్మాయిల్లో చాలా మంది బాగున్నారనే అనిపిస్తుంది. తరచి చూస్తే వీరిలో ఏముంది? అనిపిస్తుంది. మరి ఇంకా ఏముండాలి అనేదానికి నాకే స్పష్టంగా తెలియదు. చెబితే గొప్పనుకుంటారు. నన్ను చాలామంది అమ్మాయిలు ఆలోచింపజేశారు గానీ చలింపజేసిన వాళ్లు లేరు. అంటే ఎవరిమీదా ఆశపడలేదని కాదు. పడ్డవాళ్ళు అలా ఎప్పుడో అకస్మాత్తుగా తళుక్కున మెరిసి మాయమైపోయారు. మళ్లీ కనబడే అవకాశం లేదు. అలా ఒక్కసారి కనబడ్డమే నాకు నచ్చటానికి కారణమైందో నాకు తెలియదు.

చూస్తే కళ్ళనిబట్టి అందమంటారు. కొందరు. అవతలివారు అందంగా లేకపోయినా, మన కళ్ళు మనకు అందంగా కనిపింపజేయాలని వారి ఉద్దేశం? ఏమో! నేను అందం గురించి, నాక్కాబోయే భార్య తాలూకు ప్రమాణాల గురించి ఓ అవగాహనకు రాకముందే నాకు పెళ్లయిపోయింది.

***

ఉత్తరం పూర్తయ్యాక వాడి ముక్కు గురించి ఆలోచించాను. నిజమే! వాడు రాశాక అలాగే అనిపిస్తోంది. ఒక ముక్కేంటి? మనిషే అందం. అయినా వాడు ఇందులో ఏం చెప్పదల్చుకున్నాడు? తన భార్య అందగత్తె కాదనా? ఆ మాటకొస్తే అంతః సౌందర్యానికే వాడు మొగ్గు చూపినట్లు అస్పష్టంగానైనా అర్ధమవుతోంది కదా!

అసలు వాడి భార్య ఎలావుందో నేను చూడలేదు. ఎంత స్నేహితులమైనా ఒకరి పెళ్ళికి ఒకరం వెళ్లలేదు. అప్పటికారణాలు వేరు. నేను పిలవలేదని వాడు పిలవలేదో! లేకపోతే ఇంకా ఏమిటో? వాడి అంత్యక్రియలకు వెళ్ళినప్పుడు కూడా ఆమెను సరిగా చూడలేకపోయాను. ఒకవేళ నాకు అందగత్తె అనిపించినా, వాడు అలా భావించాలని ఏమీ లేదు.

రెండో లేఖ :
"తెలియక చేసే తప్పు ఈ భూమ్మీద పుట్టడం తెలిసిచేసే తప్పు పెళ్లి చేసుకోవడం"

ఇలా అని ఏ మహానుభావుడైనా ఇంతకు ముందు అన్నాడో లేదో నాకు తెలియదు గానీ ఇప్పుడు నేనంటున్నా. మొదటి వాక్యాన్ని వదిలేస్తే, రెండవదాన్ని నా భార్య వారం పదిరోజులకోసారి రుజువు చేస్తూంటుంది. అయితే ఈ రెండోదానిమీదే మొదటిదీ ఆధారపడుందని చాలాసార్లు చెప్పకతప్పదు.

ఇంతకీ నా భార్య నన్నెలా రాచి రంపాన పెడుతుందంటావా చెప్పను. చెబితే, ఈ మాత్రం దానికేనా? నేనైతే ఎలా వెళ్లదీసుకొస్తున్నానో అని మీ స్వగతం మొదలుపెడతారు. లేదంటే ఏవో సలహాలిస్తామంటారు.

***

నిజమే, వాడేగనక సమస్య ఇదనీ, నాకు ఉత్తరం రాస్తే, నేను కూడా నా మ్యాజిక్ బాక్స్ లోంచి ఓ సలహా పారేసేవాడ్నేమో. అయినా సంసారమన్నాక అభిప్రాయబేధాలు లేకుండా ఎలా ఉంటాయి? అయితే మొన్న తిరిగి వస్తున్నప్పుడు శ్రీనివాసులు కొన్ని విషయాలు చెప్పాడు. అసలు వాళ్ళ సంసారం నిలబడటమే కష్టం అనుకున్నారట. భార్యని వాడు ఆరునెలలపాటు కాపురానికే తెచ్చుకోలేదట వీళ్ల ఇంట్లో వాళ్లు, వాళ్ల తరపు పెద్దలు... చిన్న పంచాయితీలాగా జరిగాక... 'ఆరడుగుల ఆకారం ఉంటే ఏం లాభం? ఏలుకోవడం తెలియదు' అని విమర్శలు ఎదుర్కొన్నాక... ఆమెను కాపురానికి తెచ్చుకున్నాడట.

"పాప పుట్టకపోయినా బాగుండేదేమో" అన్నాడు శ్రీను.

"ఏం?"

"ఎంతైనా ఆమెకు కష్టమేగదా"

నిజమే. కాని వాడికి ఏం కష్టం వచ్చిందో!

మూడోలేఖ:
ఆడడానికి ఆర్ధికస్వేచ్ఛ ఎప్పుడైతే మొదలవుతుందో, అప్పుడు క్రమంగా వివాహాలు బలహీనమవుతాయి. అంతకుముందు సర్దుకుపోవాలి అనే ధోరణి కాస్తా, 'నేనే ఎందుకు?'గా మారుతుంది.

వివాహాలు బలహీనమయ్యాయంటే, విడాకులు పెరిగిపోతాయి. అప్పుడు సింగిల్ మదర్, సింగిల్ ఫాదర్ కుటుంబాలు వచ్చేసి, పిల్లలు ప్రేమరాహిత్యపు బారిన పడతారు.

'అప్పుడు' మళ్లీ ఆడవాళ్లు సంపాదించడంలో కంటే, కుటుంబమే శ్రేష్టమని నమ్ముతారు. మగవాడికి కూడా అలాగే అనిపిస్తుంది. కాని అతడికి పనిచేయడం తప్ప మార్గం లేదు. ఇదంతా ఓ చక్రభ్రమణం.

బాధాకరమైన అంశం ఏమిటంటే, ఈ సైకిల్ పూర్తయ్యేసరికి కొన్ని విలవిల్లాడిపోతాయి. ఈ చక్రం పూర్తయ్యాకైనా ఆనందపడదామా అంటే, ఊహూ అలా లేదు. అది తాత్కాలికం. ఎందుకంటే, అప్పటి ప్రతినిధులు మరో భ్రమణానికి ఉవ్విళ్ళూరుతుంటారు కాబట్టి. మరి దేన్ని ఆపగలను? దేన్నీ ఆపలేను.

***

[k3vv3]

'ఆడది' అనడంలోనే పురుషాహం ధ్వనిస్తోంది. ఒకప్పుడు ఆడ - మగ సమానమని వాదించింది వీడేనా!

వాడి భార్య ఉద్యోగం చేస్తోందని శ్రీనివాసులు చెప్పాడు. అంటే ఆమె ఉద్యోగం చేయడం వీడికి ఇష్టం లేదా? దానివల్ల వీడు ఏం నష్టపోయాడు? వాడి పాప గురించే దిగులు పడినవాడైతే, బతికి ప్రేమను పంచివ్వాల్సింది కదా!

భార్య ఉద్యోగం చేయడంలో ఉండే కష్ట, నష్టాలేమిటో, నా భార్య ఉద్యోగం చేయట్లేదు కాబట్టి నాకేమీ తెలీదు. అయితే సిద్ధాంతపరంగా వాడు విడాకులను వ్యతిరేకించాడు. అలాగని కలిసి కాపురం చేయగలిగే మానసిక సర్దుబాటునూ చేసుకోలేనట్టున్నాడు.

నాలుగో లేఖ:
పొద్దున్నే చూశానామెను. పెద్ద కళ్ళు. ఆ చూపుల తీక్షణతకి నా కనుగుడ్లు చితికిపోతాయనుకున్నాను. పొడవైన జడ... ఉరి వేసుకోవాలన్న కోరికను రగిలించేట్టు. బరువైన వక్షం... రెండు భూగోళాలు వేలాడుతున్నట్టు. ఇన్నాళ్ల కలం స్నేహం తర్వాత, నా కోసమే వెతుక్కుంటూ నా ఇంటికి వచ్చింది. బయట నన్ను గురించే వాకబు చేస్తున్నట్టుంది. ఆడగొంతు వినగానే ఆటోమేటిగ్గా కాళ్ళు బయటికి నడిపించుకుని వెళ్లాయి.

నా పేరు బాగోదని మొదటినుంచీ మా నాన్నంటే నాకు కోపం. నా పేరుని కూడా అందంగా, ఆప్యాయంగా పిలవడం ఆమెకే చెల్లింది. నాకు తెలిసీ నన్నెవరూ ఇలా పిలవలేదు.

నీలం రంగు చీర కట్టుకుంది. చిన్న బొట్టు పెట్టుకుంది. బ్లౌజు ఒక్కటే వేసుకున్నట్టుంది. వీపు సమంగా కనబడింది, ఆమె ఎందుకో అటు తిరిగినప్పుడు.

ఆమె నాతో ఏదో చెప్పాలని ప్రయత్నిస్తోంది.

"మీ 'సౌందర్యం విధ్వంసం' కవిత చదివాను".

"..........."

'అనుభూతికి ఇంత ప్రాధాన్యమా?"

ఆమెతో మాట్లాడటం కంటే, చూడటమే బాగుంది. కాని ఇలా ముఖాముఖి చూడ్డానికి ఒప్పుకుంటుందా?

చూపుల్ని ఎక్కడ నిలపాలో అర్ధం కాక ఆమె కాలికున్న మట్టెలను చూస్తూ నిలబడ్డాను.

***

ఎవరీ కొత్త వ్యక్తి? వాడు ప్రేమించిన అమ్మాయా? వివాహేతర సంబంధంగా పరిగణించాలా, వద్దా? అసలు ఈ ప్రేమ ఎంతదూరం వచ్చిందో తెలియదు. ఈ వ్యవహారమే వాణ్ణి చిక్కుల్లో పడేసిందనుకోవాలా? ప్రాధాన్యాల ఎంపికలో, ఎటు మొగ్గాలో తేల్చుకోలేక విఫలమయ్యాడా? కేవలం నేను ఇన్ని వ్యాఖ్యానాలు చేయడం సమంజసమేనా?

నాలుగు ఉత్తరాలు చదివాక కూడా వాడేమిటో, వాడి సమస్యేమిటో పూర్తిగా అర్ధంకాలేదు. నిజంగా అర్ధంకాలేదా? నేను చేసుకోలేకపోయానా?

అంతా అస్పష్టత.

అసలు వాడు ఈ లేఖలు నాకు పంపడం వల్ల, వాడి ప్రయోజనం నెరవేరిందని నమ్మకం కుదరలేదు. వాడికిలాగే డేటాను విశ్లేషించుకునే సామర్ధ్యం నాకు లేదు.

మ - య కు తేడా తెలియినివాడిని ఏ మాయ కమ్మేసిందో!

కవరు పక్కనపెట్టి, గాడంగా గాలి పీల్చి కళ్ళు మూసుకున్నాను. వాడి రూపమే కనబడ్డట్టయ్యింది. ఎక్కడున్నాడో!

ఏ మబ్బుల మీదో కూర్చుని (ఇలా అనుకుంటే తృప్తిగనక) నవ్వుతున్నాడేమో!

'ఒక్కసారి మట్టిలో కలిసిపోయాక, కథ ముగిసినట్టే. ఇంకా ఏమీ మిగలం... స్వర్గం, పునర్జన్మ లాంటి వన్నీనిరాశావాదం తాలూకు భావనలు. ఇక్కడ బతకలేనోడు ఇంకెక్కడో సుఖపడతాడని నమ్మడం నాన్సెన్స్'... ఇదంతా వాడి ఫిలాసఫీయే. అయినా చావును కౌగిలించుకున్నాడు.

నా కర్తవ్యమేంటి?

సమయం పన్నెండయ్యుంటుంది. నా భార్య గాడ నిద్రలో ఉండిండొచ్చు. ఎందుకో ఆమెను చూడాలన్న కోరిక బలంగా కలగడంతో కుర్చీలోంచి లేచాను.

***

తెల్లారి ఆఫీసు క్యాంటీను లో నేను, శ్రీను కూర్చున్నాం. ఛేదించలేని మౌనమేదో ఉంది మా మధ్య.

"వాడు ఎందుకు ఆత్మహత్య చేసుకున్నాడో తెలుసా?" టీ కప్పు ఇస్తూ అన్నాడు శ్రీను.

అర్ధమయినట్టూ ఇంకా ఏదో పొర అడ్డుగా ఉన్నట్టూ అనిపించింది.

"ఊహూ" అన్నాను, అందుకుంటూ.

చెప్పాలా వద్దా అని సందేహిస్తున్నట్టుగా అనిపించింది.

"ఫర్లేదు చెప్పు"

వాడి తాలూకు ఎలాంటి సత్యాన్నైనా తెలుసుకోవడానికి నేను మానసికంగా సిద్ధపడి ఉన్నాను కాబట్టి స్థిమితంగానే ఉన్నాను.

"వాడి భార్య వాడిని మగాడిగా గుర్తించనందువల్ల"

***

వెంకట్రావు చావు వార్త కన్నా ఈ విషయం నన్ను ఎక్కువ చిత్రవధ చేసింది. ఎన్ని పదుల గంటలు నాలో నేను తర్జన భర్జన పడ్డానో నీకే తెలియదు. 'ఒక మనిషిని గురించిన అన్ని కోణాలను మనం పరిశీలించం. చూసిన కోణాల్ని అప్పుడు ఎదుర్కొన్న అనుభవాన్నిబట్టి, అవతలివారి మీద ఓ అభిప్రాయం ఏర్పరచుకుంటాం' అని చెప్పిన వెంకట్ మాటలే గుర్తొచ్చాయి. ఈ ఆత్మహత్యను ఇంకో కోణంలో చూడలేనా? ఎలాగో సంపాదించి చదివిన 'సౌందర్యం విధ్వంసం' కవితలోని పంక్తులు వాడికి సంబంధించినవే కావొచ్చు.

"...సంసారం తప్పనిసరైన వ్యభిచారమైనప్పుడు
ఎగబాకడం కోసం దిగజారాల్సి వచ్చినప్పుడు..."

***

దశదినకర్మకు మళ్లీ వెంకట్ ఊరు వెళ్లి, తిరిగి వస్తున్నప్పుడు చదవమని ఓ కాగితం శ్రీను చేతిలో పెట్టాను.

వాంఛ - పవిత్ర
స్వేచ్ఛ - అణచివేత
శాంతి - హింస
వ్యక్తివాదం - సమిష్టితత్వం
పరస్పరవిరుద్ధమైన భావాలన్నీ
మనసులోనే ఉన్నప్పుడు
ఆదర్శాలు - వాస్తవాల మధ్య అగాధం పెరిగినప్పుడు
మనతో మనమే విభేదించినప్పుడు
స్థిమితంగా ఉన్నవాడు మనిషిలా బతుకుతాడు!
లేనివాడు దేవుడై పోతాడు!!
 - - -

[k3vv3]

మీరైతే ఏం చేస్తారు? - nayuni krishna murthy


"నువ్వు ఎన్నన్నా చెప్పు. తొమ్మిది లక్షలా చిల్లర వదిలి పెట్నాడంటే వాడంత మూర్ఖపు ముండాకొడుకు ఇంకొకడుండడు. ఈ జన్మకు వాడు బాగుపడ్డు."

కండక్టరు వెనుక సీట్లో కూర్చుని పరధ్యానంగా కిటికీలోంచి బయట చీకట్లోకి చూస్తున్న నన్ను ఆ మాటలు ఆకర్షించాయి. కండక్టరు పక్కన కూర్చున్న నడివయసు మనిషి ఆ మాటలు అన్నది.

"అట్లాగాదురా! ఎవరికన్నా సరే అన్ని లక్షలు కళ్ళెదురుగా కనిపిస్తే గుండెలు నిలవల్ల గదా! వాడు భయపడి పోయుంటాడు. కాళ్ళూ చేతులు అదిరి, డిపోలో ఎత్తకపోయి ఇచ్చేసి ఉంటాడు." కండక్టరు, పక్కనున్న వ్యక్తికి సమాధానమిచ్చాడు.

"భయం దేనికిరా సన్నాసి నాయలా! వాడేమన్నా దొంగతనం చేస్తా ఉన్నాడా ఏమి? ఎవుడో వదిలిపెట్టి పోయ్ నాడు. కళ్ళెదురుగా లక్ష్మీదేవి నిలబడి నన్నెత్తికపోరా నన్నెత్తికపోరా అంటా ఉండాది. అంతే! గప్ చిప్ గా ఎత్తికిపోవల్ల. చేతగాని నాయాలు డిపోలో ఇచ్చేసి వచ్చినాడు. అదే నేనయింటేనా..."

తొమ్మిది లక్షల చిల్లరా అనేమాటలు డబ్బుకు సంబంధించినవని నాకు అర్ధమయింది. పూర్వాపరాలు తెలుసుకోవాలనే ఉత్సాహం సహజంగా పుట్టుకొచ్చి, కండక్టరు భుజంమీద చెయ్యి వేస్తూ, 'దేన్ని గురించి?'

ఇద్దరూ చప్పున వెనక్కి తిరిగి, "ఏం లేదులే సార్! ఏదో మా డిపార్ట్ మెంట్ సంగతి." అన్నారు.

మళ్ళీ ప్రశ్న వేసే అవకాశం నాకివ్వలేదు. టాపిక్ కూడా మారిపోయింది. రాజకీయాల్లో దూరిపోయారు. గత్యంతరం లేక నేనూ కిటికీ అవతల చూస్తుండిపోయాను.

వ్యక్తిగతమైన ఆలోచనల్తో కాలం గడిచిపోయింది. రాత్రి పదకొండు గంటలకు బస్సు మా ఊళ్ళో ఆగింది. ఆ బస్సుకు నైట్ హాల్ట్ కూడా మా ఊరే! మదనపల్లె నుండి వచ్చే లాస్ట్ బస్సు అది.

స్టాండులో బస్సు దిగి మా వీదివైపు వెళ్ళబోతుంటే కండక్టర్, "సార్" అని పిలిచాడు. నేను ఆగాను. అతను గబగబా నాలుగడుగులు నావైపువేసి, "ఇందాకా బస్సులో మాటాడతా ఉన్నింది, ఈ ఊరోడే మునసామి అనే కండక్టరు గురించి సార్. వాడీ దినం విజయవాడ బస్సులో డ్యూటీ దిగినాడు సార్. దిగినప్పుడు బస్సులో ఎవరో సూట్ కేస్ మరిచిపోయినారంట. వీడు తీసి చూస్తే అన్నీ నూర్రూపాయల కట్లేనంట సార్. తొమ్మిది లక్షలు పైన ఉందంట. వాడికి కాళ్ళూ చేతులూ అదిరిపోయుంటుంది. పాపం డిపోలో ఎత్తుకుపోయి ఇచ్చేసినాడంట. దీన్ని గురించే బస్సులో మాట్లాడతా ఉన్నింది. మీరడిగితే బస్సులో అవన్నీ ఎందుకు మాట్లాడల్ల అని అప్పుడు చెప్పాలా అంతే సార్!" అంటూ డ్రైవర్ తో కలిసి బ్రాందీషాపు, భోజన హోటల్ మధ్య దిశగా వెళ్ళిపోయారు.

కండక్టర్ మునస్వామి నాకు తెలుసు. పలమనేరు డిపొలో పని చేస్తాడు. అతడు ఉండేది కూడా నేను ఉంటున్న ఇంటికి పక్కనే. మా లోగిలిలో మొత్తం అయిదిళ్ళు ఉన్నాయి. ఎడంవైపు ఇల్లు మునస్వామిది. కుడివైపు ఉండేది మురళీధర్ ఆయన టీచర్ ఉద్యోగం చేస్తూ, ఒక దినపత్రికకు కరస్పాండెండ్ గా పని చేస్తున్నాడు. ఎదురుగా ఉన్న రెండిళ్లలో ఒక దాంట్లో టీకొట్టు బాబు ఉంటాడు. ఇంకో దాంట్లో ఉండేది సంజయ్. ప్రైవేట్ ఆఫీసులో చిన్న ఉద్యోగి అతను.

మునస్వామి ఎటువంటి పరిస్థితుల్లో అంత డబ్బును డిపోలో ఇచ్చి ఉంటాడో ఆలోచిస్తూ ఇంటికెళ్ళాను. మా ఆవిడ మేలుకొనే ఉంది.

నన్ను చూడగానే చదువుతున్న పుస్తకాన్ని పక్కనపెట్టి పైకిలేచి, కట్టుకోవడానికి నాకు లుంగీ అందిస్తూ, "ఆరు గంటల్లోపలే వస్తామన్నార. ఇంత లేటయిందేం?" అంది.

సమాదానం చెప్పకుండా లుంగీ కట్టుకొని పాంటును, షర్టును పక్కన పడేస్తూ బాత్ రూంలోకి నడిచాను.

ముఖం కడుక్కుని ఇవతలకి వచ్చే సరికి టవల్ అందిస్తూ మా ఆవిడ అంది: "మీరు కథలూ అవీ రాస్తారు కదా! ఇప్పుడు మీకు నేను సమస్యతో కూడుకొన్న ఒక సంఘటన చెబుతాను. మీరయితే ఏంచేస్తారో చెప్పాలి."

"చెప్పు..." అంటూ అన్నం గిన్నె ముందు కూర్చున్నాను.

వడ్డిస్తూ ఆమె, "మీరు ఒక బస్సు కండక్టరుగా ఉద్యోగం చేస్తున్నారనుకోండి..." కథలాగా చెప్పసాగింది.

రెండో వాక్యం మొదలు పెట్టనివ్వలేదు నేను. "ఆ కండక్టరుకు పాసింజర్లందరూ దిగిపోయిన తర్వాత కొన్ని లక్షల రూపాయలుండే సూట్ కేస్ దొరికితే ఏంచేస్తాడు అనేదేగా నీ సమస్య!"

ఆశ్చర్యపోవడం మా ఆవిడ వంతయింది. "ఈ సంగతి మీకూ తెలుసా? మదనపల్లెలో కూడా అనుకొంటున్నారా?"

"లేదు వస్తుండగా బస్సులో కండక్టరు ఎవరికో చెబుతుండగా విన్నాను."

"సరే! అంతా మీకు తెలుసు కాబట్టి చెప్పండి. మీరే ఆ కండక్టరు అయి ఉంటే ఏంచేసి ఉండేవారు?"

ఆమె ప్రశ్నకు సమాధానం ఇవ్వడానికి బదులు నేనే ఒక ప్రశ్న వేశాను. "ఆ కండక్టరు భార్యగా నీ భర్త ఎలా ప్రవర్తించాలని అనుకొంటావు?"

మా ఇద్దరి మాటల్ని భంగపరుస్తూ పక్కింట్లో పెద్దగా అరుచుకోవడం వినిపించింది.

మునుస్వామి కాపుర ముంటున్న వాటానే అది.

[k3vv3]

అతని భార్య కాబోలు గట్టిగా అరుస్తోంది. "ఈ ముదనష్టపు కొంపలో నే నింకో దినం కూడా ఉండను. తెల్లారి నిద్దర లేస్తానే మా పుట్టింటికి ఎళ్ళిపోతాను."

అది స్వగతమో, ఎదుటి వ్యక్తితో మాట్లాడుతున్న మాటో అర్ధం కావడం లేదు.

మళ్లీ ఆవిడ అంది: "నా మొగానికి బొట్టు చైను తప్ప, ఒంటిపేట గొలుసుక్కూడా గతిలేదు. రెండు బంగారు గాజులు కొనుక్కుందామంటే నెలనెలా జీతాల్లో మిగలబెడతానంటాడు నా మొగుడు. ఒకటో తేదీ వచ్చే ఆ జీతం సంగతి చెప్పల్నా? రంగీ రంగీ నీ భోగ మెంతసేపే అంటే, తెల్లారి చల్లిన పేన్నీళ్ళు ఎండిపోయే దాకా అందంట..."

ఆ మాటలన్నీ స్వగతం లాగానే ఉన్నాయి. వింటూనే నేను భోజనం ముగించాను.

స్వగతం పూర్తికాలేదు. "నేమన్నా బాంకులు కొల్లగొట్టి తెమ్మంటా ఉండానా? దోపిడీలు, దొంగతనాలు చెయ్యమంటా ఉండానా? అరే ఎవురో పారేసుకున్నారే ఆ సూట్కేసు. ఇందులో ఇంత డబ్బు ఉండాది కదా! ఎవుడి తాతసొమ్మేం పోతా ఉంది. ఒక యాభై వేలు ఇల్లు కట్టుకునేదానికో ఇంకో యాభైవేలు కట్టుకున్నదాని మెళ్ళో ఏమైనా చేయించి పడేద్దామని ఎత్తుకొని రావచ్చు కదా! నేనేమన్నా అంతా తెచ్చేయమంటా ఉండానా?"

మునస్వామి చెవుల్లో దూది అయినా పెట్టుకొని ఉండాలి. లేకుంటే ఆమె మాటలు వినిపించనంతటి గాడంగా నిద్రన్నా పోతూ ఉండాలి.

కాస్సేపటికి సద్దుమణిగింది.

నేను మా ఆవిణ్ణి అడిగాను. "నీకూ బంగారు గొలుసు లేదు కదా?" అని. సమాధానంగా ఆవిడ నవ్వింది.

***

తెల్లారి ఆరుగంటలకు కరెక్టుగా మెలకువ వస్తుంది నాకు.

ఆ సరికి ఇంట్లో పాలు తెచ్చివ్వరు. అందుకని నేరుగా బస్టాండుకు వెళ్ళి బాబు కొట్లో టీ తాగి, పేపరు చదివి కాస్సేపు కూర్చొని రావడం అలవాటు.

యథాప్రకారం బస్టాండుకు వెళ్ళి బాబు అంగడి ముందు నిలబడగానే, వాడు అలవాటు ప్రకారం వేడి నీళ్ళు ఒక గ్లాసు ఇచ్చాడు.

ఆ నీళ్లు నోట్లో పోసుకొని పుక్కిలించి ఉమ్మెయ్యగానే వాడు టీ అందిస్తూ - "సార్! ఈ కాలంలో ఇంకా ఇంత ఎర్రోళ్ళు ఉన్నారా సార్!" అన్నాడు.

"ఎవరి గురించి నువ్వు అంటున్నది?" అడిగాను.

"ఆయనే సార్ మునస్వామి..."

"మునసామా? ఏంజేశాడు?"

"అయితే నిన్న జరిగిన కతంతా మీకు తెల్దా సార్! నిన్న బస్సులో మన మునస్వామికి ఒక సూట్ కేసు దొరికింది సార్... దాంట్లో తొమ్మది లక్షలా ముఫ్ఫై ఏడువేల ఆర్నూట ఇరవై రూపాయలు ఉన్నాయి సార్... అంతా దిగేసినారు. చూసేవోళ్ళు ఎవరూ లేరు. నైసుగా ఎత్తుకోని వచ్చేయ్యకుండా డిపోలో పొయ్యి ఇచ్చేసి వచ్చెసినాడు సార్ గొర్రి నాయాలు. బుద్దుందా సార్..."

టీ తాగడం పూర్తి చేసి గ్లాసు అక్కడ పెడుతూ, "నువ్వయితే ఏంచేసి ఉండేవాడివి?" అన్నాను.

"నేనా సార్?" వాడు ఆలోచించుకోవడానికి వ్యవధి తీసుకోలేదు. "డ్రైవర్ని పిలిచి నాలుగు లక్షలిస్తాను. ఎక్కడా అనవద్దు. ఈ డబ్బులు ఎక్కడైనా దాచేద్దాము. ఒక రెండేళ్ళు పోయినంక మెల్లగా తీసి ఖర్చు పెడదాం. మల్ల ఉద్యోగాలు వదిలేద్దాం అని ప్లాను ఏసుండేవాన్ని సార్..."

"అది అన్యాయం కాదా... దొరికిన వస్తువుల్ని, డబ్బును, ఉద్యోగస్థులు అధికారులకు అప్పచెప్పాలి గదా..."

"మీరు చాలా మంచోల్లు సార్... మీకేం తెలీదు. ఇప్పుడు ఆడ చానామంది చూసేసినారు కాబట్టి, తొమ్మిది లక్షలు దొరికింది అని ఆళ్ళు అంటా ఉండారు గానీ ఆఫీసులో ఎవరూ లేకుండా ఉన్నింటే అసలు ఈ సంగతి బయటికే వచ్చిండదు సార్. మన మునస్వామికి లక్షో, రెండు లక్షలో ఇచ్చేసి అంతా గప్పుచిప్పుగా మింగేసి ఉండేవాళ్ళు.

మొన్న సోమల దగ్గర ఎవుడికో నిధి దొరికిందని అందరూ అన్లేదా సార్? అదేమయింది? సెక్యూరిటీ ఆఫీసర్లు స్వాధీనం చేసుకుని, దొరికిన మూడు కుండల్లోనూ 22 గ్రాముల బంగారం మాత్రమే ఉందని చెప్పలా? అంతా అంతే సార్..." చాలా ఆవేశంగా చెప్పాడు బాబు.

ఈ లోపల న్యూస్ పేపరు పట్టుకొని పక్కింటి టీచర్ మురళి వచ్చాడు.

"ఏం సార్ ఇవ్వాళ న్యూస్ ఏమిటి?" అడిగాను. మురళి మాట్లాడకుండా మునస్వామి న్యూస్ చూపెట్టాడు. 'కండెక్టర్ నిజాయితీ' అని పెద్ద అక్షరాల శీర్షికతో దొరికిన డబ్బు గురించి రాసి, మునస్వామి నిజాయితీని అందరూ మెచ్చుకొంటున్నట్టు వివరంగా ఉంది.

న్యూస్ చదివి మురళి వంక చూశాను ప్రశ్నార్ధకంగా.

"మీరయితే ఏం చేస్తారు?" అడిగాను.

[k3vv3]

మురళి వెంటనే సమాధానం ఇవ్వలేదు. ఒక నిమిషం తర్వాత. "నేను కూడా మునస్వామి చేసిన పనే చేస్తాను సార్!" అన్నాడు.

"మరి ఆ విషయం చెప్పడానికి ఒక నిమిషం టైం ఎందుకు తీసుకొన్నారు?"

"ఇవ్వడం మంచిదా, ఇవ్వకపోవడం మంచిదా అనేది అంత సులభమైన ప్రశ్న కాదు."

"నిజాయితీగా ఆలోచిస్తున్నప్పుడు ఇవ్వాలా? వద్దా? అన్న ప్రశ్నలు అసలు పుట్టవుకదా!"

మురళి నవ్వాడు. "నేను ఆలోచించిన తీరు వేరు సార్! ఇన్ని లక్షల రూపాయల్ని వదిలి పెట్టడానికి వాటి యజమాని పిచ్చివాడన్నా కావాలి, లేక అవి దొంగనోట్లన్నా కావాలి. పొరబాటున అవి దొంగనోట్లు అయితే వాటిని మార్చేటప్పుడు పట్టుబడక తప్పదు. అది భవిష్యత్తులో జూదం ఆడినట్టు లెక్క. దానికన్నా డిపార్టుమెంట్ కు హాండోవర్ చేస్తే కనీసం మంచివాడనే పేరైనా వస్తుంది."

"అంటే అవి దొంగనోట్లని భయపడ్డం వల్ల ఇచ్చేయ్యడమే కానీ నిజాయితీగా కాదన్నమాట."

"ఈ కాలంలో ఇంకా నిజాయితీకి విలువ ఎక్కడుంది సార్?"

"ఒక ఉపాధ్యాయుడిగా, ఒక పత్రిక న్యూస్ రిపోర్టర్ గా మీరలా అనకూడదు."

"వాస్తవాలు వినడానికి ఇబ్బందిగానే ఉంటాయి సార్! నిజాయితీ లేదని నేననడం లేదు. దానికి తగిన గుర్తింపు లేదని మాత్రమే అంటున్నాను. అంతెందుకు మన మునస్వామి నిజాయితీతో డబ్బు వాపసుఇచ్చాడు. అది నిజంగా నిజాయితేనని ఎందరు ఒప్పుకొంటారు? చేతకానితనమని, భయమని రకరకాల పేర్లు పెడతారు."

నేను ఆలోచనలో పడ్డాను.

మురళి ఇంకా మాట్లాడుతూనే ఉన్నాడు. మధ్యలో ఏదో ప్రశ్నవేసి, "ఏమంటారు?" అని అడిగినప్పుడు ఈ లోకంలోకి వచ్చాను.

ప్రశ్నేమిటో వినకపోవడం వల్ల, "క్షమించండి వినలేదు. మీరు అన్నదేమిటి?" అన్నాను.

"మీరు వినిపించుకోలేదేమో మళ్లీ చెబుతాను. ఈ ఊళ్ళోనే మొన్న జరిగిన సంగతి. మన హాస్పిటల్ లో ఓ బెడ్ మీద ఒక రోగిష్టి యువతి పడుకొని ఉంది సార్. అర్ధరాత్రిపూట ఈ ఊరివాడే ఒకడు వెళ్ళి ఆమె చేతిలో కొంత డబ్బు పెట్టి రమ్మని పిలిచాడు. ఆమె లేచి గొడవ చేసింది. వాడు పారిపోయాడు. కొంతమంది ఈ సంగతి నాకు చెప్పి పేపరుకు న్యూస్ రాయమన్నారు. ఎవరో దోవన పోయేవాడు ఆ పని చేసి ఉంటే నేను రాసి ఉండేవాణ్ణి కాదేమో కానీ, ఒక బాధ్యత కల్గిన, నలుగురికీ ఆదర్శంగా ఉండాల్సిన వ్యక్తి ఆ పని చెయ్యడంతో వెంటనే న్యూస్ రాశాను. కాని అది పేపర్లో రాలేదు. ఆ వార్త రానివ్వకుండా పెద్ద మనుషులు అడ్డుపడ్డారు. నేను నిజాయితీగా ఉండి ఏం ప్రయోజనం సార్..."

కాస్సేపాగి మళ్లీ అన్నాడు: "ఈ ఊళ్లో కొంతమంది ఏమనుకుంటున్నారో తెలుసా సార్? నేను లంచంగా డబ్బు తీసుకొని న్యూస్ రాయడానికి భయపడ్డానని, చేతకానివాణ్ణని రకరకాలుగా అనుకొన్నారు."

సమస్యను విశ్లేషించబోయే లోపల సంజయ్ వచ్చాడు. దాంతో ఒక్క మునస్వామి తప్ప మా వాటాలో ఉన్న వాళ్ళందరూ ఒక చోట చేరినట్టయింది. నేను సంజయ్ ని కూడా పాత ప్రశ్న అడిగాను... "నువ్వయితే ఏంచేస్తావు?"

సంజయ్ చదువుకున్నవాడు. నిరుద్యోగి, భవిష్యత్తు గురించి కలలు కనేవాడు.

నేనడిగిన ప్రశ్నకు తడుముకోకుండా, "నేనయితే అంత డబ్బును వాపసు ఇవ్వను సార్" అన్నాడు.

"ఎందుకు ఇవ్వవు?"

"అంత డబ్బు నా జీవితకాలంలో నేను సంపాదించడం సాధ్యం కాకపోవచ్చు. సులభంగా - అదీ ఏ దొంగతనమూ, దోపిడీ చెయ్యకుండా ఆయాచితంగా లభిస్తోంది. కాబట్టి వదులుకునేంత మూర్ఖుణ్ణి కాను."

"ఆ డబ్బు నీది కాదు గదా..."

"నాది కాకపోయినా ఈ డబ్బు నాది అనే వాడెవడూ అక్కడ లేడు కదా!"

"అన్ని లక్షలతో ఏం చేస్తావ్?"

"మా ఇంట్లో లక్షో, రెండు లక్షలో ఇచ్చేసి, ఏ బాంబేకో ఢిల్లీకో వెళ్ళిపోయి సుఖంగా గడిపేస్తాను."

ఇంకో టీ తాగి బస్టాండు నుండి ఇంటికి వచ్చేశాను.

స్నానం చేస్తుండగా మా ఆవిడ చెప్పింది. 'మునస్వామి భార్య పెట్టే బేడా సర్దుకొని వెళ్ళిపోయిం'దని.

మేమిద్దరం పక్కింటికి వెళ్ళి మునస్వామిని టిఫిన్ కు మా ఇంటికి రమ్మని పిలిచాము.

అతని పక్కన కూర్చుని తినడం నాకు గర్వంగా అనిపించింది.

"నిజాయితీగా బతకడంలో ఎంత ఆనందముందో మీ ఆవిడకు తెలిసేటట్టు చెప్పలేకపోయారా?" ఉండబట్టలేక అన్నాను.

"దాని తాతగారి ఆస్తి ఏదో డిపోలో దానం చేసినట్టు తెగ బాధ పడిపోయింది సార్... దానికెవరు చెప్తారు? ఇంకొకళ్ళ డబ్బు మనకెందుకు సార్... మీరే చెప్పండి." అమాయకంగా అన్నాడు మునస్వామి.

నాకు పొరబోయింది. కళ్ళలో నీళ్లొచ్చాయి.

అవి ఆనంద భాష్పాలే అయి ఉండాలి.

లోకంలో ధర్మం, నీతి పూర్తిగా చచ్చిపోలేదని అనుకోవడం కోసం నేను మునస్వామిని ఒక ప్రశ్న వెయ్యలేదు.

నేను వెయ్యని ప్రశ్న : మీకు తొమ్మిది లక్షలకు బదులు ఒక రూపాయి బస్సులో దొరికితే ఏం చేస్తారు?

*****

[k3vv3]

[k3vv3]

మ్యాచ్ ఫిక్సింగ్ - కె.వి. నరేందర్

తెలతెలవారుతుండగానే ఆ రోజు పేపర్ లో తన ఫోటో చూసుకొని మురిసిపోయాడు. పరందామయ్య. కొడుకు, కూతరు, భార్య, కోడలు, మనవళ్ళు తనకి 'పదవీ విరమణ శుభాకాంక్షలు' పేపర్ ద్వారా తెలిపారు. ఆరోజు రిటైరవుతున్నందున ఒకింత బాధ కలిగింది. భారమైన నిట్టూర్పు విడిచాను. 'పదవీ విరమణ' అనేది ఒకప్పుడు కుటుంబంలో, ఆఫీసులో బాధాకరమైన కార్యక్రమంగా కొనసాగేది. కానీ ఇప్పుడు పద్ధతి మారింది. పదవీ విరమణ పండగలా సెలబ్రేట్ చేసుకోవటం ఆరోగ్యకరమైన మార్పు.

"మీ ఫోటో వచ్చిందా?" అంటూ వచ్చింది అరుంధతి.

"ఆ... నీ పేరు కూడా వేశారోయ్" అని నవ్వుతూ భార్యకి పేపరందించాడు. "చూశారా... మీ రిటైర్మెంట్ అనగానే కొడుకు, కోడలు, కూతరు అంతా కల్సి మీమీద ప్రేమతో నాలుగువేలు ఖర్చుపెట్టి ఈ పేపరులో వేయించారు" అంది ఆనందంగా.

"అయినా... రిటైర్మెంట్ అనగానే... నువ్వింక పనికిరావు పో... అని వదిలించినట్టు కొంచెంబాధగానే ఉంది." అన్నాడు.

"భలేవారే... మీ ఒంట్లో ఇంకా పాఠాలు చెప్పే శక్తి ఉండొచ్చు. కాని ప్రభుత్వం దృష్టిలో మీరింక విశ్రాంతి తీసుకోవాల్సిందే కదా... తరువాత రావాల్సిన డబ్బులన్నీ సరిగా వచ్చేలా చూసుకోండి. ముందు... వచ్చిందాన్లోంచి మీ అల్లుడికి లక్షరూపాయలు ఇచ్చేయండి. వైదేహి వచ్చి ఇప్పటికే నెలయింది. ఫోన్ లో విడాకుల నోటీస్ పంపిస్తానంటూ అల్లుడు అమ్మాయిని తరచూ బెదిరిస్తున్నాడు" అంది.

"అల్లుడికిచ్చేది యాభైవేలే కదే..." అన్నాడు బరువుగా.

"పెళ్ళయి అయిదేళ్లయింది కదా... ఈ అయిదేళ్ళలో ఫిక్సిడ్ చేస్తే మాకు రెట్టింపయ్యేది. అందుకే లక్ష ఇవ్వండని వైదేహి కూడా వాదిస్తోంది."

"అల్లుడికన్నా ఎక్కువ వైదేహి పోరు పెట్టడమే బాధగా ఉంది. డబ్బు ముందు అన్ని బంధాలు గడ్డిపరకలైపోవడం మరింత బాధగా ఉంది" అన్నాడు.

"వీటితో అన్నీ తీరిపోతాయిలెండి. మనకింక డబ్బు సమస్య లేముంటాయ్? కొడుకూ, కోడలూ ఇద్దరూ ఉద్యోగస్తులే కదా..." అంది.

అప్పుడే కోడలు టీ తీసుకొచ్చి ఇద్దరికి ఇచ్చింది.

"రాము క్యాంప్ కెళ్తున్నాడమ్మా...?" అనడిగాడు పరంధామయ్య.

"ఈ రోజు వెళ్తారట. మళ్ళీ వారం తరువాత వస్తారేమో"అంది. పొడిపొడిగా నెలనించి ఇంట్లో తిష్టవేసి ఇంకా లేవని ఆడబిడ్డ మీద కోపంగా ఉంది కోడలు సరోజినికి.

"వైదేహి లేవలేదా సరోజినీ..." అంది అరుంధతి.

"లేదు. రాత్రి వాళ్ళాయన ఫోన్ చేశాడు. విడాకుల నోటీస్ పోస్ట్ లో వేశాడట. వారంలో లక్ష ఇస్తేనే... ఆ నోటీస్ వెనక్కి తీసుకుంటానని కూడా అన్నాడట" అని వెళ్ళిపోయింది.

ఆమాట విని అరుంధతి వైదేహి గదిలోకి పోగా, వాలు కుర్చీలోంచి లేచి పరంధామయ్య టీ కప్పుతో వరండాలోకెళ్ళారు.

***

జనరల్ ఇన్సూరెన్స్, ప్రావిడెంట్ ఫండ్, గ్రాట్యుటీ, లీవ్ శాలరీ అన్నీ కలిపి పరందామయ్యకి మూడున్నర లక్షలు వచ్చాయి. అందులోంచి లక్ష రూపాయలు వైదేహికివ్వడంతో కొడుకు, కోడలు మొహాలు మాడ్చుకున్నారు. కాని అంతకుముందు రోజే పోస్ట్ లో విడాకుల నోటీస్ రావటంతో అంతా కంగారుపడ్డారు. చివరికి అల్లుడికి ఫోన్ చేసి, పిలిపించి లక్ష చేతుల్లో పెట్టాకగాని వైదేహి బయల్దేరలేదు. ఆ రాత్రి కోడలు సరోజిని ఏదో నెపంతో ఇద్దరు పిల్లల్ని చితకబాదింది. కొడుకు పొద్దుననగా బయటికెళ్ళినవాడు అర్దరాత్రి దాటాకగాని ఇంటికి చేరలేదు.

వైదేహి వెళ్ళిపోయాక అరుంధతి భర్తతో అంది.

"ఏమండీ... కూతురికి లక్ష రూపాయలివ్వటం మీ కొడుక్కీ, కోడలికీ నచ్చనట్టుగా వుంది. కాని అంతకంటే దారుణమైన విషయం సాయంత్రం వైదేహి గదిలో విన్నాను" అంది.

"ఏమిటే?" అన్నాడు పరందామయ్య.

"మీరు విడాకుల నోటీస్ పంపించకపోతే... వాళ్ళు లక్ష రూపాయలిచ్చేవాళ్ళే కాదు. అడ్వకేటుకి ఎంతిచ్చారేమిటి? అని భర్తనడుగుతోంది. ఆయనేమో... వెయ్యి రూపాయలడిగితే ఆరొందలిచ్చాను అంటున్నాడు" అంది.

"పరంధామయ్య గారు..." అంటూ నసిగాడు. "నేనే... రండి... అరుంధతీ టీ తీసుకురా..." అని అతనికి కుర్చీ చూపించాడు కూచోమన్నట్టుగా. అతడు కూచుంటూనే తనని తాను పరిచయం చేసుకుంటూ "నా పేరు జయశంకర్. నేను మాన్వి జూనియర్ కాలేజీ ప్రిన్సిపాల్ నండి. మీరు హిందీ బాగా చెప్తారని చాలాసార్లు విన్నాను. ఈ సిటీలో హిందీ పండిట్ దొరక్క మా కాలేజీ పిల్లలకి చాలా ఇబ్బంది అవుతుంది. మీరు దయచేసి మా కాలేజీలో లెక్చరర్ గా జాయినవ్వండి. రోజుకి మూడు పీరియడ్స్ కి మించి ఉండవు. జీతం కూడా మూడు వేల వరకూ ఇస్తాను" అన్నాడు చాలా వినయంగా.

టీ తీసుకొచ్చిన అరుంధతి వైపు కొంచెం గర్వంగా చూశాడు పరంధామయ్య. జయశంకర్ టీ తీసుకొని మీ నిర్ణయం వీలైతే రేపటిలోపు చెప్పండ్సార్" అన్నాడు.

పరంధామయ్య ఆలోచనల్లో పడ్డాడు.

"మా కాలేజీలో మీకు ఏ ఇబ్బందీ ఉండదండీ. మేమంతా మెడిసిన్, ఇంజనీరింగ్ కోర్సులకి ఫ్రిఫరెన్స్ ఇస్తూ సైన్సు సబ్జెక్టుల్లో కష్టపడతాం కాని, లాంగ్వేజెస్ విషయం పెద్దగా పట్టింపు లేద్సార్. అందుకే మీకు ఏ ఇబ్బందీ ఉండదు" అన్నాడు జయశంకర్.