Romance అందము - అంధము (Small Story)

[Sindhu Ram Singh]

Super update
Story inkoncham unte bagundedi. But nice ?
clp);
yr):

[Haran000]

Thanks all 

[Ghost Stories]

What a story small but heart touching ❤️❤️❤️❤️

[krish1973]

sooper

[Ravi_sri]

Excellent story with beautiful narration. Seldom we find such deep subjects touched. But here you are narrating a very complex story containing deep emotions in a simple and pleasant manner.
It is very hard to imagine and write the world of a specially abled person. You realistically portrayed their casual withdrawal and low confidence with such simple and easy words.
Overall a heart warming story that blossoms a smile whenever we think of it. Were there couple of episodes more, it would have been mind blowing.

Congratulations on another story on a daring topic.
Thank you for this wonderful experience.
Craving for more stories from you.

[Haran000]

What a story small but heart touching ❤️❤️❤️❤️

Thank you Ghost garu

[Haran000]

sooper

Thank you 

[Haran000]

Excellent story with beautiful narration. Seldom we find such deep subjects touched. But here you are narrating a very complex story containing deep emotions in a simple and pleasant manner.
It is very hard to imagine and write the world of a specially abled person. You realistically portrayed their casual withdrawal and low confidence with such simple and easy words.
Overall a heart warming story that blossoms a smile whenever we think of it. Were there couple of episodes more, it would have been mind blowing.

Congratulations on another story on a daring topic.
Thank you for this wonderful experience.
Craving for more stories from you.

Thank you so much Ravi gaaru. 

Check my other stories here, you might like.

https://xossipy.com/search.php?action=results&sid=82dbe8b8e56141e3ed6ed7ca3793a917&uid=152633

[nareN 2]

Akkada Karimnagar

Ikkada Siricilla Siddipeta anageane nuvve ani kanipettalsindi..

Kaani peru choodagane doubt vachhindi bro.. 

neelanti vadanukunna kaani nuvvu anukoledu (ante talupu sandulo geeta ni nalipesina bharat fanatacy name kada)

[Haran000]

neelanti vadanukunna kaani nuvvu anukoledu (ante talupu sandulo geeta ni nalipesina bharat fanatacy name kada)

Yes bro. 

[nenoka420]

Good story buddy... keep writing more...

[sri7869]

Nice story

[Haran000]

Good story buddy... keep writing more...

Nice story

[raj558]

Superb story

Awesome narration

Thank you so much for such a wonderful story

[Haran000]

Superb story

Awesome narration

Thank you so much for such a wonderful story

[Wildhunk]

Very refreshing and beautiful love story boss... Simple and cute

[TheCaptain1983]

ఇక్బాల్: ఆటోకి పీచే కొటేషన్ అచ్చా హే.  ప్రేమ గుడ్డిది. ఎవరు ఎవరిని ఎందుకు ప్రేమిస్తారో వాళ్ళకే తెలియాలి.

The End

|————————-—+++++++++++++++++++ 

ఇట్లు మీ :- Haran000

Nice Story!!!

clp); clp); clp);

[sunilserene]

ఆంధ్హం లో చాలా అందం ఉంది

[Chandra228]

తరువాత మూడు రోజులు తను కాల్ చేయలేదు. 

సోమవారం రోజు ప్రొద్దున్నే చేసింది.

హేశ్విత: హెలొ కిరణ్ గారు.

నేను: ఏంటి హేశ్విత... కాల్ చేయట్లేదు బాగా బిజీగా ఉన్నట్టున్నావు?

హేశ్విత: అవును.... ఆ సూర్య ఉన్నాడే నేను చూపించినవి ఫస్ట్ టైం మెచ్చుకున్నాడు. ఆ పని మీదే ఉన్నాను. అందుకే బిజీ.

నేను: ఓహో... 

హేశ్విత: కిరణ్ గారు ఇవాళా ఫ్రీ గా ఉంటారా మీరు?

నేను: నాకు అసలు cost ఏ లేదు హేశ్విత.

హేశ్విత: హహ.... మరి పది గంటలకు కలుద్దామా?

నేను: హా ఒకే.

హేశ్విత: నేను ఒక లోకేషన్ పంపిస్తాను. అక్కడికి రండి.

అలా తను ఒక ఓవేషన్ షేర్ చేసింది. నేను ఇక్బాల్ అక్కడికి చేరుకున్నాము.

ఇక్బాల్: భయ్యా ఇది వికలాంగుల విద్యాకేంద్రం. 

నేను: అవునా.

నాలాంటి వాళ్ళు చిన్నపిల్లలు, ఎలా ఉన్నారో చూడాలనే ఆత్రుత పెరిగింది నాకు. నేను బడికి పోయిన రోజులు తప్పితే, మళ్ళీ అలాంటి వాళ్ళని ఎవరినీ నేను కలిసింది లేదు.

కారు తలుపు తీసాడు, నేను దిగాను. అప్పుడే స్కూటీ అలికిడి వినిపించింది.

హేశ్విత: ఎంతసేపు అయింది వచ్చీ?

ఇక్బాల్: ఇప్పుడే..

నేను: హై హేశ్విత

హేశ్విత: కిరణ్ గాడు మీకు కార్ ఉందా?

నేను: నాది కాదండీ, ఇక్బాల్ ది ఈ కారు.

ఇక్బాల్ నవ్వాడు.

హేశ్విత: సరే నమ్మేస్తా ఈసారికి.

ఇక్బాల్ నన్ను పట్టుకొని లోనికి తీసుకెళ్ళాడు.

హేశ్విత: ఇది నా సీనియర్ స్రవంతి అక్క సొంతంగా నడుపుతుంది.

నేను: గ్రేట్.


“ గుడ్ ఆఫ్టర్నూన్ హేశ్విత అక్కా ”

హేశ్విత: గుడ్ ఆఫ్టర్నూన్ పిల్లలూ. స్రవంతి అక్కా, తను నా ఫ్రెండ్ కిరణ్.

స్రవంతి: నమస్తే బాబు.

నేను: నమస్తే అండీ.

హేశ్విత: అక్కా నేను చెప్పాను కదా, తనే తనకీ మన రవీ, కార్తీక్ లాగా చూపు లేదు.

నా మొహం ఎటు ఉందో నాకే తెలీదు. చిరునవ్వు చేసాను.

నా ఎడమ చేతికి చల్లని చిన్న వేళ్ళు తాకాయి.

“ మీకుడా ఏమీ కనిపించదా? ” అని చిన్న పాప అడిగింది.

నేను: అవును

“ మా తమ్ముడు కార్తీక్ కి కూడా అంతే. ఆపరేషన్ చేసినా చూపు రాదు అన్నారు. ”

నేను: మరి మీ తమ్ముడు అలా ఉన్నాడు అని నీకు బాధగా ఉందా?

ఉండదా మరి. నేను ఇలా ఉన్నాను మా కుటుంబానికి బాధ లేదా?

పూజ: ఉ అవును, వాడు నాలాగా చెస్ ఆడుకోలేడు కదా.

నేను: మరి క్యారం బోర్డు ఆడుకో.

పూజ: ఎలా వాడికి కనిపించదు కదా అంకుల్.

నేను: నీకోటి తెలుసా, నేను మా తమ్ముడు క్యారం బోర్డు, వీడియో గేమ్స్ కూడా ఆడుకుంటాము.

నా కుడి చేతికి ఇంకో చేతు తగిలింది.

“ నాకు మా అక్కతో ఆడుకోవాలని ఉంది? ”

నేను: పూజ నువు మీ తమ్ముడికి నేర్పించాలి. కనపడకపోతే ఏంటి, క్యారం బోర్డు మొత్తం వేలితో గీసినట్టు చూపించాలి, కోయిన్స్ పట్టుకొని చేత్తో వెతకాలి, అలా రోజూ చేస్తే కార్తీక్ నీకే తెలుస్తుంది క్యారం బోర్డు ఎలా ఉంటుందో. మా తమ్ముడు నాకు అలాగే నేర్పించాడు.

కార్తీక్: అవునా... ఐతే నేను నేర్చుకుంటాను.

నేను: మీ అమ్మానాన్న కూడా నేర్పిస్తారు.

అంతా నిశ్శబ్దంగా అయ్యింది. తిరుగు మాట రాలేదు. 

హేశ్విత: వీళ్ళందరూ అనాథలు కిరణ్ గారు.

అనాథలకు, అదీ వికలాంగులకు చదువు చెప్పడం, ఆడించడం ఎంత గొప్పతనం.

నేను: హేశ్విత నన్ను స్రవంతి గారి దగ్గరకు తీస్కెళ్ళు.

మూడు అడుగులు ఎడమకి వేసాను. 

నేను: స్రవంతి గారు. ఎంత గొప్పలండీ మీరు. ఇక్కడ ఎంత మంది పిల్లలు ఉన్నారు?

స్రవంతి: ఇరవై మూడు. కొందరికి ఫిజికల్ డిసబులిటీ, కొందరికి వినికిడి, ఇద్దరికీ చూపు, నలుగురుకి మాట.

నేను: మరి మీకు వీళ్ళని చూస్కోడానికి ఆర్థికంగా?

హేశ్విత: అక్క ఇంతకీ ముందు ఒక ప్రభుత్వ పాఠశాలలో చెప్పేది. వాళ్ళ హస్బెండ్ కి ఇంకో ఉద్యోగం వచ్చింది, ఇద్దరూ కలిసి వాళ్ళ సంపాదనతో ఇలా. ఎవరైనా ధాతలకోసం చూస్తున్నారు.

నేను: మీ భర్త గారికి కూడా చెప్పండి. ఈ మంచి ఆలోచన అందరికీ రాదు.

స్రవంతి: తప్పకుండా.

హేశ్విత: కిరణ్ గారు, మీరు ముందుంటే, మనం కలసి ఎవరైనా ఫైనాన్సియల్ డోనర్ తో మాట్లాడొచ్చు.

నాకనిపించింది ఎవరో ఎందుకు అని.

నేను: ఇక్బాల్ చెక్ బుక్ ఇవ్వు.

ఇక్బాల్: హా కారులో ఉంది తెస్తాను.

హేశ్విత: మీరు కాదు కిరణ్. మనం పెద్ద కంపనీ వాళ్ళని అడగొచ్చు.

నేను: అంటే ఇప్పుడు నేను ఇవ్వకూడదా?

హేశ్విత: లేదు అలా అనట్లేదు. 


“ అంకుల్ మాకు మీ పేరు కిరణ్ ఆ? ” అని ఇంకో పిల్లాడు అడిగాడు.

నేను: అవును. 

“ నా పేరు వినయ్. నా పక్కన కూర్చుంటాడు. కిరణ్. వాడికి చెవి వినిపించదు. నాకేమో ఒక చేతు పని చేయదు. వాడికి సైగతో చెప్పలేను. కానీ వాడికి మెషీన్ పెడితే ఒక చెవు వినిపిస్తుంది అని స్రవంతి మేడం చెప్పింది. ” అన్నాడు.

స్రవంతి: అవును కిరణ్.


ఇక్బాల్: భయ్యా ఇగో.


నా కుడి చేతికి పెన్ను అందించాడు.

నేను: హేశ్విత ఎంత అవసరం అంటావు?

హేశ్విత: ఒక నలభై ఐతే...

నేను: ఇక్బాల్ రాసివ్వు.

ఇక్బాల్ నా చెయ్యి పట్టుకొని పక్కన ఏదో గట్టి పల్లం మీద నా చేతిని పెట్టించాడు. 

ఇక్బాల్: భయ్య ఇక్కడ సంతకం పెట్టు.

పెట్టేసాను.

ఇక్బాల్: తీస్కో స్రవంతి అక్క.

హేశ్విత: ఇక్బాల్ ఇక్కడ నలభై లక్షలు రాసావు?

నేను: నువ్వే కదా హేశ్విత నలభై అనావు?

హేశ్విత: ఏంటి కిరణ్ గారు. సహాయం అడిగింది, ఉన్నదంతా ఇవ్వమనలేదు. నలబై వేలు అంటున్న.

ఇక్బాల్: హేశ్విత జి, మీరేం ఆలోచించకండి. పర్లేదు.



తరువాత మేము ఇక పిల్లలకి బై చెప్పి బయటకి వచ్చాము.

హేశ్విత: కిరణ్ మీరేం చెయ్యను అన్నారు. అంత amount ఎలా ఉంది మీ బ్యాంకు అకౌంట్ లో?

ఇక్బాల్: spectruma industries chairman account లో నలభై కోట్లు ఉంటాయి మేడం.

హేశ్విత: spectruma owner సూర్యకిరణ్.

ఇక్బాల్: సూర్యకిరణ్ కాదు మేడం, సూర్య ఒకరు, కిరణ్ ఒకరు. అతను సూర్య. ఇక్కడ ఉన్నది కిరణ్.

హేశ్విత: ఒహ్ థాంక్స్ ఫర్ ది క్లారిటీ. బై.

నేను: అప్పుడే వెళ్తున్నావా?

స్కూటీ స్టార్ట్ చేసినట్టు వినిపించింది.

ఇక్బాల్: మళ్ళీ అలక. వెళ్ళిపోతుంది భయ్యా.

నేను: హేశ్వితా... డబ్బింగ్ ఉంటే చెప్పు స్టూడియోకి వెళ్దాము.

స్కూటీ శబ్దం మాయం అయ్యింది.

ఇక్బాల్: వినే ఉంటుందిలే.


సాయంత్రం కూడా కాల్ చేయలేదు. నేను ఇక్బాల్ తో కాల్ చేసినా, మేసేజ్ చేసినా రిప్లై ఇవ్వలేదు. 

ఇన్నాళ్లు మేము తను పని చేసే కంపెనీ నాదే అని చెప్పకుండా ఏదో మాములుగా ఒక స్నేహితుడిగా ఉండాలి అనుకున్న. ఆ విషయం దాచడం తనకి ఇష్టం కాలేదా. ముందే చెప్పుండలసింది. నేను కావాలనే ఇన్నిరోజులు తనతో ఇలా చెప్పకుండా ఉన్నాను అనుకుండేమో. నేను కేవలం తనతో చెప్పలేదు అంతే. 

తెలిసో తెలీక ఇది ఒక పొరపాటే. ఎంతైనా ఏదో నాకు అవసరం ఉన్నట్టు స్టూడియోలో డబింగ్ చెప్పాను. తను కనీసం నాకు ఒక కారు ఉంది అని కూడా అనుకోలేదు, రోజూ నేను నడుచుకుంటూ కేఫ్ కి పోయాను కదా.

ఏంటో తెలీదు తను నా మీద అలక పెట్టుకుంటే ఒకరకంగా చాలా నచ్చేస్తున్నా, ఇంకొరకంగా తనకి ముందే చెప్పుండాల్సింది అనిపించింది.


రాత్రి నిద్ర పట్టలేదు. ఇక్బాల్ తో మళ్ళీ రెండు సార్లు ఫోన్ చెపించినా, “ రేపు మాట్లాడతాను మీతో ” అని రిప్లై పెట్టింది.

హేశ్వితని మా ఇంటికి రమ్మని ఆహ్వాణించలా? హేశ్వితని రోజూ కేఫ్ దగ్గర కలవడం కాకుండా నా పక్కనే ఉంటే? లేదు ఎందరో వద్దనుకున్న నన్ను తానెందుకు మెచ్చుతుంది. నాకు తను మంచి స్నేహితురాలు మాత్రమే, తనూ నన్ను ఒక స్నేహితుడిగా చూస్తుంది. నాకు తొడుంటూ, నన్ను పట్టుకొని సిటీలో తిరుగుతూ, అదృష్టం అనుకోవాలి, సరిగ్గా ఇల్లే దాటని నేను ఇన్నిరోజులు హేశ్వితతో సాయంత్రం సరదాగా తిరగేసాను.

నాకు కనిపించని నా మనసు, నా తపన, ఏదో తెలీదు. నాలో ఒక ప్రశ్న పుట్టించింది. “ హేశ్వితని ఒకసారి పెళ్ళి అని అడిగితే?”.

 నాకు తన తోడు ఎప్పటికీ కావాలి అని నేను అడగగలనా? ఏ మొహం పెట్టుకొని అడగాలి, ఒక చూపులేని వ్యక్తిని చేస్కొని తను ఏం సుఖపడుతుంది? తమ చిరునవ్వుని చూడలేను, తన సిగ్గుని చూడలేను, తనకి ఏ డ్రెస్సు, చీర బాగుంటుంది అని ఏదైనా చెప్పగలనా? కనీసం తనని పొగడానికి నా ఏ ఊహగనం ఉంది?

ఆలోచనలతో నాకు నిద్రపట్టలేదు.


- 



ఎప్పుడు నిద్రలోకి జారుకున్నానో తెలీదు. నా చేతిని ఎవరో కొట్టారు.

అమ్మ: లేరా చింటూ... ఎవరో అమ్మాయి హేశ్వ్.. ఏదో చెప్పింది, కొత్తగా ఉంది పేరు. నీ దోస్త్ అంట వచ్చింది. లేగు లేసి స్నానం చేసి బయటకు రా. తనకి ఆగమని చెప్పిన.

హేశ్విత అని చెప్పగానే టక్కున నిద్ర ఎగిరిపోయింది.

నేను: ఏంటి హేశ్విత వచ్చిందా?

అమ్మ: అవును. నువ్వూ తనూ సూర్య ముగ్గురూ కలిసే ఆఫిస్ కి పోతున్నారు. తాయారవ్వు. అన్ని బెడ్ మీద పెట్టి పోతాను.

నేను: సరే.


నేను లేచి బ్రష్ చేసి, షవర్ కింద స్నానం చేసి టవల్ కట్టుకోకుండా నెత్తి తుడుచుకుంటూ బాత్రూం బయటకి వచ్చాను. 

“ ఆఆ... అయ్యో చి.... సిగ్గులేని జన్మ ” అని అరుపు.


నేను: హేశ్విత...

చూసేసిందా...? 

టక్కున టవల్ కట్టేసుకున్న.

హేశ్విత: అలా వస్తారా ఎవరైనా?

నేను: నువ్వేం చేస్తున్నావు నా గదిలో. 

హేశ్విత: కట్టుకున్నవా టవల్.

నేను: హా...

హేశ్విత: స్నానం చేస్తున్నావు అంటే ఇక్కడే వెయిట్ చేద్దాం అని వచ్చాను. చి కిరణ్ నువు డైరెక్ట్ అలా వచ్చేస్తావా?

నేను: నువుంటావు అని నాకు తెలుసా. చప్పుడు లేకుండా కూర్చుంటావా అలా?

హేశ్విత: సారి.

నేను: మొత్తం చూసావా?

హేశ్విత: అడగకు బాబు... సిగ్గులేదు నీకు.

నేను: పో బయటకి వస్తాను.

హేశ్విత: హా పోతాను. నిన్ను చూస్కుంట ఉంటానా ఏంటి?

ఆఫిస్ కి పోయాము. అక్కడ నేను కిషన్ మూర్తి గారితో మాట్లాడాక ఇవాళ సిరిసిల్లాలో ఏదో చేనేత సంగం వాళ్ళతో మీటింగ్ ఉంది అని చెప్పారు. దానికి నేను ఆయనా వెళ్ళలేమో ఆన్నారు. ఆయన బయటకి వెళ్ళొస్తా అని చెప్పి పోయారు. తరువాత మళ్ళీ తలుపు చప్పుడు అయ్యింది. ఎవరివో అడుగులు వినిపించాయి.

సూర్య: అన్నయ్య కిషన్ గారు నేను ఫ్యాక్టరీకి పోతున్నాము. నువ్వు హేశ్విత సిరిసిల్ల యూనియన్ ని కలిసి రావాలి. అన్నీ హేశ్విత, ఇక్బాల్ చూస్కుంటారు.

నేను: మరి నేనేందుకూ?

సూర్య: నీ మొహం. నీ మొహం ఉండాలి అక్కడ. నువు పోతే వాళ్లకు ఒక నమ్మకం. 

నేను: మంచిగా చెప్పొచ్చు కదా.

సూర్య: కొంచెం పెద్దమనిషిలా మాట్లాడు అక్కడ.

నేను: నువ్వే చెప్పాలి నాకు.

ఇక్బాల్: నేను చూసుకుంటా సూర్య భయ్యా... ఫీకర్ మత్..

పావుగంటలో సిరిసిల్ల బయల్దేరి, అక్కడ చేరి హేశ్విత మాట్లాడి, వాళ్ళకి ప్రింటెడ్ పేపర్స్ ఇచ్చి, నేను వాళ్ళతో భరోసాగా మాట్లాడి, వచ్చే నెల తమ్ముడు ఒకసారి వచ్చి అన్నీ చెప్తాడు అని చెప్పి తిరుగు దారి పట్టాము. 

ఆఫీసు నుంచి వచ్చిన దగ్గర్నుంచి హేశ్విత ఇక్బాల్ తోనే మాట్లాడింది గాని నాతో ఒక్క ముక్క మాట్లాడలేదు. అది తలచుకోని నాకస్సలు మనసు ఒక చోట నిలువట్లేదు.

కారు బయట హైవే మీద వాహనాల శబ్దం వినిపిస్తుంది, లోపల చప్పుడే లేదు. ఆ నిశ్శబ్దాన్ని చేల్చుతూ ఇక్బాల్ నోరు విప్పాడు.

ఇక్బాల్: హేశ్విత మేడం, మీకోటి తెలుసా?

హేశ్విత: ఏంటి?

ఇక్బాల్: ముజ్కో ఏక ఇచ్ఛా హై జి?

హేశ్విత: క్యా హే వో?

ఇక్బాల్: హమేషా ఐసా రెహ్నేకా.

హేశ్విత: అంటే...?

ఏంటి వీడు అనేది.

హేశ్విత: చెప్పు ఏంటి?

ఇక్బాల్: ఏదైనా మాట్లాడుకొండి మేడం. అలా ఉండకండి చూడలేకపోతున్నాను.

హేశ్విత: ఎప్పుడూ నేనే అన్నీ చెప్పేసుకున్న. సార్ మాత్రం ఏవి చెప్పకుండా వింటూ కూర్చుచుంటారు.

నాకేం మాట్లాడాలో అర్థం కాలేదని మౌనంగా కూర్చున్న.

హేశ్విత: ముందే చెప్పాల్సింది కదా కిరణ్. మీముందే మీ తమ్ముడి గురించి అలా అనేసాను. 

నేను: నువు అలా అంటుంటే నాకు నవ్వొచ్చింది. కోపం రాలేదు.

హేశ్విత: నేను ఇలా అంటున్నానని సూర్యకి చెప్పారా?

నేను: లేదు. దాని గురించి మర్చిపో.

హేశ్విత: స్టూడియోకి వస్తారా?

నేను: లేదు మనం సిటికీ పోయేసరికి ఆలస్యం అవుతుంది. 


నా ఎడమ చేతిలో తన చేతి స్పర్శ. నాలుగు వెళ్ళు నలిగిపోయాయి.

హేశ్విత: ప్లీస్ కిరణ్. నేను మిమ్మల్ని ధింపేస్తాను ఇంటి దగ్గర. 

ఇక్బాల్: కార్ ఉంది కదా జి 

హేశ్విత: నాకు నీ కార్ నచ్చలేదు. స్కూటీ మీదే పోతాము.

ఇక్బాల్: జాగ్రత్త మరి మా భయ్యా అసలే....

హేశ్విత: హా తెలుసులే గుడ్డోడు. పక్కన ఒక మనిషి ఉండాలి. కర్ర పట్టుకోడు సోకెక్కువ.

నేను: ఏంటి అలక పోలేదా? ప్రొద్దున్న జరిగినదానికి కోపమా?

హేశ్విత: ఏం లేదు.

నేను: ఇక్బాల్ ఒకటి తెల్సా హేశ్విత మంచి సింగర్.

ఇక్బాల్: గానా... అరె మేడం నిజమా?

హేశ్విత: అంత లేదు ఏదో. 

నేను: లేదు మొన్న మంచిగ పాడింది.

హేశ్విత: ఊర్కొండి.

ఇక్బాల్: ఒకసారి పాడండి.

హేశ్విత: నో నాకు రాదు.

నేను: సరే... పోనీ.

తరువాత ముగ్గురం మౌనంగా ఉన్నాము. 


తోవలో ఉన్నట్టుండి చాలా ట్రాఫిక్ వినిపించింది. సిద్ధిపేట దాటేసాము అనుకుంటా. 

మళ్ళీ మల్లెటూర్ల నుంచి పోతుంటే చాలా ప్రశాంతంగా ఉంది. ఇక్బాల్ పాటలు పెడతాను అంటే హేశ్విత వద్దంది. 

నా చేతికి కోమలంగా వేళ్ళు తగిలాయి. అవి నా వేళ్ళని పెనవేసుకొని, నా ఎడమ భుజానికి మెత్తగా ఆమె భుజం రాసుకుంది.

నా మొహం మీద కురులు తగిలాయి, వాటి పరిమలానికి నాకు గులాబి గుబాళింపు చుట్టేసుకుంది. 

భుజం మీద తల వాలింది.

హేశ్విత: ఇక్బాల్ యెహి హై నా తుమ్హారా ఇచ్చా...?

నాకర్థం కాలేదు.

ఇక్బాల్: హా భాభీ...

నేను: భాభి ఆ?

హేశ్విత: నిన్న ఇంట్లో నాన్నకు నాకు గొడవ?

నేను: కాదు ముందు భాభి ఏంటో చెప్పు?

హేశ్విత: చెప్పేది విను లేకుంటే కారు దిగిపోతాను.

నేను: సరే సరే చెప్పు.

హేశ్విత: నాన్న సూర్యని పెళ్ళిచేసుకుంటవా అని అడిగాడు. నేను చేస్కొను అని చెప్పేసాను.

నేను: హ్మ్.

నా పెదవుల్లో చిరునవ్వు ఆగట్లేదు.

హేశ్విత: ప్రొద్దున్న మీ ఇంటికి వచ్చాను నికోటి చెప్పాలి అని, కానీ నువు అలా కనిపించేసరికి నీకు చెప్పలేదు.

నేను: ఏంటి?

నా చెంప మీద గులాబి రెమ్మల వంటి స్పర్శ, వెచ్చగా తగిలింది.

హేశ్విత: కిరణ్ ఎప్పుడైనా నువు ఆడవాళ్ళ లిప్స్ ఎలా ఉంటాయో చూసావా?

నేను: నాకు కనిపించదు. 

హేశ్విత: చూస్తావా?

నేను: చూడలేను.

కారు ఆగింది. 

ఇక్బాల్: మేనే ఆంక్ బంద్ కియా..

నేను: ఎందుకురా?

నా బుగ్గల మీద వేడి చేతురేఖలూ, నా తొడల మీద మెత్తని దూది వైనట్టు అయ్యంది. బరువుగా.

హేశ్విత: మా నాన్నకి చెప్పేసా, spectruma ఇండస్ట్రీస్ చైర్మన్ ని పెళ్ళి చేసుకుంటాను అని. ఆయనేమో సూర్యని అనుకున్నాడు. నేను చెప్పిన  సూర్యని చేసుకుంటే నేను కోడలిగా ఉంటాను నాన్న, అదే కిరణ్ మీ చేసుకుంటే, కిరణ్ గుడ్డోడు, ఏమీ తెలీదు, నేనే ఒక చైర్మన్ అయిపోతాను అని.

నేను: హేశ్విత ఇంకోసారి నన్ను గుడ్డోడు అంటే...

హేశ్విత: హ అంటాను ఏం చేస్తావురా గుడ్డోడా.

తన మాటలు నా పెదాల మీద ద్వానిస్తుంటే, మత్తుగా మెడ పైకి పొడిచాను. 

నా పెదాలకు తియ్యని, వేడి, రోజా పూరెమ్మలు గుచ్చుకున్నాయి. అవి నా కింది పెదవిని నలిపేస్తూ కొరికేసాయి.

హేశ్విత: నేను నీకు చూపుగా ఉంటాను.

నా కంట చెమ్మ పేరుకుంటూ, నా చెంపలు తడి అనిపించాయి.

చేతులు లేపి హేశ్వితని గట్టిగా వాటేసుకున్నాను.

దుఃఖం వచ్చేసింది.

నేను: ఇక్బాల్ భాభి మిల్గయా... అమ్మీ కో బతావో...

ఇక్బాల్: హహ... అమ్మీకో ఆజ్ సుభే హీ మాలూమ్ థి భయ్యా...

హేశ్విత: తనే నన్ను నీ గదిలోకి పంపింది. ఇల్లంతా చూస్కోమని.

నేను: అన్నీ చూసావా మరి?

హేశ్విత: హా నువ్వే ఏమీ చూడలేవు.

నేను: చూడలేను కానీ ముట్టుకోగలను కదా.

హేశ్విత: చి ఇక్బాల్ ఉన్నాడు నోరు మూస్కో.

ఇక్బాల్: హహహ.... నాకేం వినిపించట్లేదు, నాకేం వినిపించాట్లేదు.

మా కారు పక్కన నుంచి ఒక ఆటో పోయిన శబ్దం.

ఇక్బాల్: ఆటోకి పీచే కొటేషన్ అచ్చా హే.  ప్రేమ గుడ్డిది. ఎవరు ఎవరిని ఎందుకు ప్రేమిస్తారో వాళ్ళకే తెలియాలి.

The End

|————————-—+++++++++++++++++++ 

ఇట్లు మీ :- Haran000

Very beautiful excellent story bro.

[Haran000]

What a story small but heart touching ❤️❤️❤️❤️

Thanks Ghost garu.