వంశీ మెచ్చిన కథలు, వ్యాఖ్యానంతో - తుపాను

[k3vv3]

సినీ దర్శకుడు, రచయిత వంశీకి నచ్చిన కొన్ని కథలు ఇక్కడ పొందు పరుస్తున్నాను. ఎందుకు నచ్చాయో ఆయన వ్యాఖ్యలలోనె

చదవండి, నచ్చితే మెచ్చుకోండి.

ఈ రోజు రాత్రి మొదటి కథ చూపు ఇస్తాను

[k3vv3]

దర్శకుడు, రచయిత వంశీ గురించి చాలా మందికి తెలిసే ఉంటుంది. ఆయనకు నచ్చిన కొన్ని కథలు ఇక్కడ పొందుపరుస్తాను. అవి ఎందుకు నచ్చాయో ఆయన వ్యాఖ్యానాలతో

మొదటి కథ చూపు ఈ రోజు రాత్రికి ఇక్కడ పోస్టు చేస్తాను

[k3vv3]

చూపు - డా. ఎం. హరికిషన్

క్యారియరు బ్యాగు భుజానికి తగిలించుకొని ఎయిట్ సీటర్ ఆటోలో డ్రైవరు పక్కన ముందు సీటులో కష్టపడి సర్దుకున్నా. వెనిక సీట్లన్నీ లేడీ స్టాఫ్ తో నిండిపోయి ఉన్నాయి. ఆటో దడదడదడ శబ్దం చేస్తూ ముందుకు పోసాగింది. కూర్చోవడం కష్టంగా ఉంది. ఒక్క డ్రైవర్ మాత్రమే కూర్చునే సీట్లో నలుగురుం ఇరుకున్నాం.

దాదాపు ప్రతిరోజు ఇలాగే గంట ప్రయాణం చేయాలి. బస్సెక్కితే మెయిన్ రోడ్డు మీద దించెళతాది. అక్కణ్ణించి ఊరు చేరడానికి మూడు కిలోమీటర్లు మట్టిరోడ్డు మీద నడిచి వెళ్ళాలి. ఇది చాతగాకపోతే ఆటోనే గతి. ఆ దడదడలలోనే ఆటోలోని తెప్ రికార్డు 'ఓలమ్మీ తిక్కరేగిందా... ఒళ్ళంతా తిమ్మిరెక్కిందా' అంటూ తన శక్తినంతా ప్రయోగిస్తూ ప్రయాణీకులను మైమరపించడానికి ప్రయత్నిస్తుంది. ఎదురుగా వాహనాలు వస్తున్నాయి. బస్సులు, జీపులు, లారీలు, ఆటోలు, కార్లు దూసుకుపోతున్నాయి. వెనకనుంచి ఎర్రటికారు మమ్మల్ని దాటుకుంటూ ముందుకు పోయింది.

దానిని చూడగానే మా తమ్ముడి కారు కళ్ళముందు మెదిలింది. మళ్ళీ మనసంతా అవే ఆలోచనలు. వద్దనుకున్నా కమ్ముకుంటూ...

వారం రోజులుగా ఎవరికీ చెప్పుకోలేక, లోలోపలే కుమిలిపోతూ, వాడితో నన్ను పోల్చుకుంటూ, గిల్టీగా ఫీలవుతూ, నా అశక్తతను గుర్తుచేసుకుంటూ మనసుని అదుపులో ఉంచుకోలేక పడుతున్న బాధ... ఎవరి మీద చూపించాలో తెలీని కోపం... అసహనం.

తమ్ముడి కొడుకు మొదటి పుట్టినరోజుకి హైదరాబాదుకి పోయినప్పటి సంఘటనలన్నీ వద్దనుకున్నా పదేపదే గుర్తుకురాసాగాయి.

-----------

"అన్నా... ఎలా ఉన్నాయి అరేంజ్ మెంట్స్" అన్నాడు కిరణ్ హోటల్ కింద ఫ్లోర్ లో ఉన్న రెస్టారెంట్లో ఫంక్షన్ ఏర్పాట్లను చూపిస్తూ.

"బాగున్నాయిరా... మీల్సెంత?" చుట్టూ చూస్తూ అడిగాను. "ప్లేట్ టూట్వంటీ రూపీస్. డ్రింక్స్ సపరేట్."

"ఎక్కువ కదరా."

"సిటీలో అంతేన్నా. అదీగాక ఐటమ్స్ ఫిష్ నుండి కూల్ డ్రింక్స్ వరకూ దాదాపు ఫార్టీ వెరైటీలు ఉన్నాయి కదా."

"ఎంతమంది రావచ్చు."

"దాదాపు ఒన్ ఫిఫ్టీదాకా ఎక్స్ పెక్ట్ చేస్తున్నా."

"స్థలం సరిపోతుందా" చుట్టూ పరిశీలిస్తూ అడిగాను.

"సరిపోతాదిలే. అదీగాక అందరూ ఒకేసారి రారుగదా. వచ్చేవారు వస్తుంటారు. డిన్నర్ చేసి పోయేవారు పోతుంటారు."

"అంతేలే... తొందరగా రావాలన్నా ఈ ట్రాఫిక్ జాముల్లో ఎవరు ఎప్పుడొస్తారో" నవ్వుతూ అన్నాను.

"అన్నా... మనవాళ్ళు ఎవరైనా వస్తే రిసీవ్ చేసుకుంటుండు. మా కొలీగ్స్ ఇంకా రాలేదు. ఎక్కడున్నారో కనుక్కుంటా. వస్తూనే మొదలుపెడదాం."

కిరణ్ గేటువైపు కదిలాడు.

నేను చివరలో ఒక చోట కూర్చుని చూడసాగాను.

పచ్చటి మెత్తని లాన్ మధ్యలో చిన్న స్టేజ్. స్టేజి మీద అమర్చిన టేబుల్ పైన ఎర్రటి వెల్వెట్ క్లాత్. దానిపై పెద్ద కేక్. ఆ కేక్ పైన "హ్యాపీ బర్త్ డే అఖిల్" అనే అక్షరాలు. కేక్ మధ్యలో అంటించడానికి సిద్ధంగా ఉన్న కొవ్వొత్తి. పక్కన పిల్లలకు పంచడానికి తెచ్చిన క్యాట్ బరీ చాక్లెట్లు, చిన్న చిన్న బహుమతులు.

స్టేజ్ ముందు వరుసగా మెత్తని కుర్చీలు వేయబడి ఉన్నాయి. కుడివైపు డిన్నర్ కి ఏర్పాట్లు సిద్ధంగా ఉన్నాయి. వెజ్, నాన్ వెజ్, డ్రింక్స్... అన్నీ ప్రత్యేక కౌంటర్లలో. ఒకదాని పక్కన ఒకటి ఎదురుచూస్తూ ఉన్నాయి.

ఆహుతుల్లో చాలామంది ఖరీదయిన కార్లలో వస్తున్నారు. దాదాపు అందరిదీ ఒకే వయసు. ఇరవై అయిదు, ముఫ్ఫై అయిదు మధ్యలో ఉన్నారు. విలువైన బ్రాండెడ్ రెడీమేడ్ దుస్తుల్లో, బంగారు చైన్లు, ఉంగరాలు, బ్రాస్ లెట్స్ వేసుకుని, ఖరీదైన సెల్ ఫోన్లు చేతుల్లో పట్టుకుని 'హాయ్ హాయ్' అంటూ పలకరించుకుంటున్నారు. నవ్వుకుంటున్నారు.

వాళ్ళందర్నీ పరిశీలనగా చూస్తుండగానే నా భార్య వచ్చింది.

"గిఫ్ట్ ఇస్తావా..."

జేబులోంచి బంగారు గొలుసున్న చిన్న ఫ్లాస్టిక్ డబ్బా తీసి అందించాను.

"ఇచ్చేటప్పుడు పిలుస్తాను. రా..." అంది.

"ఫరవాలేదులే. నువ్విచ్చేయ్" అన్నాను.

నా భార్య దాన్ని హ్యాండ్ బ్యాగ్ లో భద్రపరచుకుంటూ కోపంగా చూసి వెళ్ళిపోయింది.

అంతకు ముందు మూడు రోజుల కిందట, ఆ గొలుసు కోసం చిన్న గొడవ జరిగింది.

"నీకేమి మొగోనివి. తోడికోడలి ముందు, వాళ్ళ బంధువుల ముందు తలదించుకోవాల్సిందీ, మాటపడాల్సిందీ నేనే. మొన్న పాప నామకారణానికి ఇంతలావు గొలుసు మెడలో వేసినాడు. అంతకుముందు బాబు పుట్టెంట్రుకలు తీసినపుడు పదివేలు వాని చేతిలో పెట్టినాడు. దానికితోడు వచ్చినప్పుడల్లా ఏదో ఒకటి ఖరీదయినవి పిల్లలకి తెచ్చిస్తూనే ఉన్నాడు. తోసుకోవడమే గాదు ఇవ్వడం కూడా ఉండాల. లేదంటే అలుసయిపోతాం..."

"అదికాదే... వాడంటే సాఫ్ట్ వేర్ ఇంజనీరు. వానికీ మనకూ పోలికా... మరో రెండు నెలల్లో చిన్నదాన్ని బళ్ళో వేయడానికి డొనేషన్ కావాలి. ఇప్పుడు ఖరీదయినవంటే కష్టంగదా. ఏదయినా ఒక బొమ్మనో, బట్టనో పెడ్తే సరిపోదూ... వాడు ఏమీ అనుకోడులే."

[k3vv3]

"మొదట్నించీ చూస్తున్నదే గదా నీ వరుస. ఫంక్షన్లకు గూడా పట్టుచీరలెందుకు అనే టైపు నువ్వు. మీరంటే అన్నాదమ్ముళ్ళు. సర్దుకుంటారు. నా పరిస్థితి అట్లా కాదు. మీ చెల్లెలు ముందు, తోడి కోడలి ముందు, వాళ్ల బంధువుల ముందు నా మర్యాద పోతాది. ముందు ఏమి అనకపోయినా వెనక చెవులు కోరుక్కుంటారు. ఆడదానివయిపుడ్తే తప్ప నా బాధ నీకర్ధం కాదు. కనీసం ఒక గొలుసయినా తీసుకుపోదాం."

ఆ మాటలకు కాసేపు మౌనంగా ఉండి అంది "చేతి నుండి ఏమి పడకుండా నేనొకటి చెప్తా విను. పాప గొలుసుంది కదా... దాన్ని కరిగించి వేరే డిజైన్ చేపిచ్చుకురా... ఇచ్చేద్దాం."

"ఆడపిల్ల గొలుసా" నసిగాను.

"ఐతే ఇంకోపని చేద్దాం. చిన్నదానికి బాగాలేదని చెప్పి నేనూ, పిల్లలు ఈన్నే ఉంటాం. నువ్వు ఒక్కనివే పోయిరా..."

ఇక నాకు మాట్లాడే అవకాశం దొరకలేదు.

పాప గొలుసు కరిగి కొత్తరూపం దాల్చుకుంది.

ఆలోచనల్లోనే సెల్ మోగింది. తీయడానికి జేబులో చేయివేశా. రెండు మూడు కళ్ళు ఆశబ్దానికి తిరిగి నన్నే చూస్తున్నాయి. తీయడానికి సిగ్గనిపించి జేబులోనే అరవకుండా దాని పీక పిసికేశా.

లైఫ్ లాంగ్ కార్డేసి, ఆ బ్లాక్ అండ్ వైట్ పీస్ నాకిచ్చేసి, నీవు వేరే మోడల్ కలర్లో కెమెరా, ఎమ్పీత్రీ వున్నది కొనుక్కో" అని నా భార్య చాలా సార్లు చెబుతూనే ఉంటాది. సంగీతం వినడమంటే ఎంత ఇష్టమైనా జీవితంలో ఒకసారి ఒక వస్తువును మాత్రమే కొనగలిగే నాకు, మళ్ళీ అదే వస్తువుపై ఐదారువేలు పోయాలంటే చాతగావడం లేదు.
ధైర్యం చేద్దామని అప్పుడప్పుడు అనిపించినా ఇంటి బడ్జెట్ అంతా కళ్ళముందు మెదులుతాది.

ఇంటి అద్దె, పిల్లలకు ఆటో, స్కూలు ఫీజు, సరుకులు, కూరగాయలు, ఎల్ఐసీ, పోస్టల్ ఆర్డీ... ఇలా లెక్కలేసుకుంటూ పోతే మిగిలేది ఏ వెయ్యో... ఐదువందలో... అదిగూడా పండగలకు బట్టలు కొనాల్సి వచ్చినప్పుడో,శుభాకార్యాలప్పుడో, అనుకోని ఆపదలొచ్చినప్పుడో హారతయిపోతాది. ఆరునెల్లకోసారి పెరిగే 'డీఏ' ల కోసం, సంవత్సరానికోసారి పెరిగే ఆన్యువల్ ఇంక్రిమెంట్లకోసం, ఐదు సంవత్సరాల కోసారి జరిగే రివిజన్ కోసం నిరంతరం ఎదురుచూస్తూ, కలలు కంటూ, బడ్జెట్ ఫ్లానును ఎప్పటికప్పుడు సవరించుకుంటూ బండిని ముందుకు నడిపే నాకు కొన్ని కోరికలు తీరని కల.

"సర్... ప్లీజ్" అనే మాట వినబడేసరికి తలెత్తి చూశాను. ఎదురుగా ఇద్దరు యువకులు. మూతి మీద అప్పుడప్పుడే మీసాలు మొలకలేస్తా ఉన్నాయి. "ఏం" అన్నట్లు కళ్లెగరేశాను.

"ఎవరైనా వస్తారా?" అన్నారు న పక్కనున్న ఖాళీ కుర్చీలని చూపిస్తూ.

"లేదు లేదు కూర్చోండి" అంటూ కొద్దిగా వెనక్కి జరిగాను. వాళ్ళు నన్ను దాటుకుంటూ పోయి సీట్లలో కూర్చొని మాటల్లో పడ్డారు.

పక్కనే ఉండడంతో వారి మాటలు నా ప్రమేయం లేకుండానే వచ్చి చెవుల్లో పడుతున్నాయి.

"ఏం గురూ! అమెరికా పోయే ఆలోచనేమన్నా ఉందా?"

"లేదు గురూ... ఐనా ఒకప్పుడు ఇక్కడ సంపాదించుకునే అవకాశాల్లేక అక్కడకు పొయినారు గానీ, ఇప్పుడు మన్లాంటి జెమ్స్ ఇక్కన్నే కాస్త అనుభవముంటే నెలకు యాభై పైనే ఇచ్చే సంస్థలు కొల్లలున్నాయి. అదీగాక ఈ మధ్య రోజురోజుకి మన రూపాయి బలపడుతూ ఉంది. అప్పుడే టెన్ రూపీస్ తేడా వచ్చింది..."

ఆ మాటలు వింటుంటే నాకు నా జీతంగుర్తుకొచ్చింది. పీహెచ్ డీ చేసి డాక్టరేట్ సంపాదించినా అప్పటికే నాలుగు కాలేజీల్లో అవకాశాలు మూసుకుపోవడంతో మరోదారి లేక డీఎస్సీలో టీచర్ ఉద్యోగం సంపాదించాను.

నెలకు పన్నెండు వందల్తో ప్రారంభం. పది సంవత్సరాలు దాట్నా ఇంకా తొమ్మిది వేలు దాటని జీతం.

తమ్మునివి చిన్నప్పటి నుంచీ కాన్వెంట్ చదువులే. డిగ్రీ పూర్తికాకుండానే అప్పుడే తెరమీదకొస్తున్న ఎంసీఏ లో చేరి పూర్తయ్యేసరికి క్యాంపస్ సెలక్షన్లో ఉద్యోగం సంపాదించేశాడు. మీసాలు కూడా పూర్తిగా మొలవకముందే ఇరవై వేలతో ప్రారంభమై ఐదు సంవత్సరాలు తిరిగేసరికి, నాలుగు కంపెనీలు మార్చేసి, అరవై వేలకి చేరుకున్నాడు. హైదరాబాదులో డబల్ బెడ్ రూం ఫ్లాట్ కొనేశాడు. మరో సాఫ్ట్ వేర్ ని మంచి కట్నంతో పెండ్లి చేసుకున్నాడు. ఆ డబ్బుతో నాన్న చెల్లెలికి ఒక ఇంజనీర్ సంబంధం తేగలిగాడు. దాంతో వాళ్ళందరి ముందూ నా పరిస్థితి తీసేసినట్టయిపోయింది. ఇంతకుముందులా వాళ్ళతో స్వేచ్చగా కలవలేకపోతున్నాను.

అంతలో హడావిడి మొదలైంది.

ముఖ్యమైన వాళ్ళంతా వచ్చేశారు. బొద్దుగా, ముద్దుగా నల్లని సూట్ లో చిరునవ్వులు చిందిస్తున్న అఖిల్ చేయి పట్టుకొని కిరణ్ కేకు కట్ చేయిస్తుంటే, అందరూ చప్పట్లు చరుస్తూ "హ్యాపీ బర్త్ డే" అంటూ వెనకనుంచి వస్తున్న మ్యూజిక్ తో గొంతు కలిపారు.

దగ్గరి బంధువులు తమ తాహతును తెలియజేసే బహుమతులు మొదట అందజేస్తుంటే... నా భార్య కళ్ళతోనే నాకోసం గాలించి... కనబడకపోయేసరికి ఇది మామూలే అన్నట్లు గొణుక్కుంటూ... బంగారు గొలుసు తీసి అందరి ముందూ కాస్త గర్వంగా అఖిల్ మెడలో వేస్తూ ఫోటో దిగింది.

స్నేహితులంతా ఏవేవో బహుమతులు అందజేస్తూ విషెస్ చెబ్తూవుంటే మరోపక్క డిన్నర్ ప్రారంభమైంది.

అందరూ వెళ్లేసరికి రాత్రి పదకొండు దాటింది.

"అన్నా... టుమారో మార్నింగ్ టెన్ థర్టీకి వస్తాను. రెడీగా ఉండండి. ఇంటికి పోదాం" అన్నాడు కిరణ్ బై చెబుతూ.

'ఇంట్లో ఎందుకు అందరం ఇరుకిరుకుగా' అంటూ అదే హోటల్లో గది తీశాడు. పొద్దున బస్టాండ్లో దిగగానే రిసీవ్ చేసుకొని నేరుగా హోటల్లోనే వదిలి వెళ్ళాడు. నిద్రపోతున్న చిన్నోన్ని భుజమ్మీద వేసుకొని లిఫ్ట్ లో నాలుగో అంతస్తులోని గదికి చేసుకున్నా.

తరువాత రోజు పొద్దునే కిరణ్ వచ్చి బిల్ పే చేసి ఇంటికి తీసుకునిపోయాడు.

ఇల్లు చాలా అందంగా విశాలంగా ఉంది. గృహప్రవేశం తర్వాత మళ్ళీ ఇప్పుడే రావడం. గదులన్నీ విలాసవంతమైన వస్తువులతో నిండిపోయి ఉన్నాయి. ఒక్కొక్క గదిని చూస్తూ షోకేస్ దగ్గరకొచ్చి ఆగాను. అందులో బంగారు రంగులో మెరిసిపోతున్న చిన్న ఫ్లవర్ వాజ్ లాంటిది కనిపించింది. గాని వెడల్పాటి మూతికి ఎరుపురంగులో రిబ్బన్ కట్టివుంది. అది బోసిగా అనిపించి పక్కనేవున్న ఇంకో ఫ్లవర్ వాజ్ నుండి కొన్ని పూలు తీసి అందులో ఉంచబోయాను.

[k3vv3]

అంతలో "అన్నా... అన్నా... అందులో ఏమీ పెట్టొద్దు" అన్నాడు గట్టిగా తమ్ముడు వెనుక నుంచి.

"ఏంరా" అన్నాను. చెయ్యి వెనక్కి తీసుకుంటూ.

"అన్నా... అది ఫ్లవర్ వాజ్ కాదు. అక్షయ పాత్ర. ఈ మధ్య కంపెనీ వర్క్ మీద ఫోర్ వీక్స్ చైనాకు పోయెచ్చా. అక్కడ ప్రతి హౌస్ లోనూ ఇది ఖచ్చితంగా ఉంటుంది. దాన్ని అలాగే ఖాళీగా ఉంచాలంట. అప్పుడు దేవతలు అది చూసి 'అరెరే ఎమీలేదే' అని అందులో ధనరాసులు నింపుతూ ఉంటారంట" అన్నాడు.

అంతలో మా చెల్లెలు గోడమీద పెద్దగా అతుక్కొని ఉన్న ప్లాస్మాటీవీని చూస్తూ "అదెంతరా కిరణ్" అనింది. వాడు నవ్వుతూ "ఫార్టీ నైన్ థౌజండ్సక్కా. థియేటర్లో చూసిన ఫీలింగ్ వస్తాది" అంటూ దాన్ని ఆన్ చేశాడు.

అంతలో మా మరదలు మాటల్లో తలదూరుస్తూ "మొన్న గోల్డన్ ఈవెంట్ రెస్టారెంట్లో ఇలాంటి టీవీలు కొన్న ఫ్యామిలీలకంతా సచిన్ తో కలిసి డిన్నర్ చేసే అవకాశం ఇచ్చారు. నేనూ మీ తమ్ముడు పోయెచ్చాం. సచిన్ తో ఆటోగ్రాఫ్ తీసుకోవడంతో పాటు ఫోటో కూడా దిగాం" అంటూ లోపలికిపోయి ఆల్బమ్ తీసుకొచ్చింది.

మాటల్లోనే మధ్యాహ్నం కావచ్చింది. పిల్లలు ఇంట్లో వున్న రకరకాల విదేశీ మ్యూజికల్ టాయ్స్ తో ఆటలాడ్తూ బిజీగా ఉన్నారు. రేపు తిరిగి డ్యూటీలో జాయిన్ కావాల. సంవత్సరం ఆఖరు కాబట్టి సెలవుల్లేవు. దాంతో ముందుగానే పిల్లల్తో ఇబ్బంది పడకుండా మూడుగంటల రైలుకి రిజర్వు చేసుకున్నా.

భోజనాలు పూర్తికాగానే బ్యాగులు సర్దుకున్నాం. నా భార్యకు, పిల్లలకు ఖరీదయిన బట్టలు బహుమతిగా ఇచ్చారు. వాటిని చూస్తే ఎందుకో భయం వేసింది. చెల్లెలు తర్వాత రోజు వెళ్తానంది. అమ్మానాన్నలు మరో వారంరోజులు ఉంటామన్నారు. అందరకీ వీడ్కోలు పలికి బైటపడ్డాం. కిరణ్ రైల్వేస్టేషన్ వరకూ కారులో డ్రాప్ చేశాడు.

రైలు కదిలి తిరిగి ఇంటికి వస్తున్నా అవే ఆలోచనలు. నా భార్య కూడా తప్పనిసరై అప్పుడప్పుడు ఒకటి రెండు మాటలు మాట్లాడ్తున్నా చాలావరకు మౌనంగానే ఉంది.

ఆమె మనసులో కూడా ఇలాంటి అల్లకల్లోలమే జరుగుతున్నట్టుంది. ఇక్కడికి వచ్చిన ప్రతిసారీ ఇలాగే ఉంటుంది. మళ్ళీ కొన్ని వారాలకుగానీ పూర్తిగా సర్దుకోలేం.

తమ్ముడితో రోజురోజుకీ దూరం పెరిగిపోతోంది. మనసు విప్పి మునుపటిలా స్వేచ్చగా మాట్లాడలేకపోతున్నా. మధ్యలో ఇనుపతెరలు పైకి లేస్తూ ఉన్నాయి. నా పరిస్థితి గమనిస్తూ నాన్న అప్పుడప్పుడు బాధపడేవాడు.

"రేయ్! నిన్ను బళ్ళో వేసేనాటికి కాన్వెంటు చదువులు చదివితే ప్రభుత్వ ఉద్యోగాలు రావని ఎవరూ వేసేటోళ్ళు కాదు. చిన్నోని కాలానికి ఇంగ్లీషు మీడియాలు పుంజుకున్నాయి. మా స్నేహితుడు సదాశివం బలవంతం మీద వాని కొడుకుతో బాటు వీన్ని కూడా అందులో చేర్పించా. అక్కడికీ మనసు పాకుతానే ఉండేది. చిన్నోనికేమన్నా అన్యాయం చేస్తున్నానా అని. కానీ నా అంచనాలు ఇంత తలకిందులైపోతాయనీ... ఈ పదేళ్ళలో ఇంత మార్పు వస్తుందనీ నేనెప్పుడూ ఊహించలేదు.. నిన్ను అనవసరంగా తెలుగు మీడియంలో వేసి, భవిష్యత్తు పాడు చేశానేమో అని బాధ కలుగుతావుంది" అనేవాడు.

ఆటో కుదుపులకు ఈ లోకంలోకి వచ్చాను. ఆటో మెయిన్ రోడ్డు మీంచి నేను పనిచేసే ఊరువైపు తిరిగింది. రోడ్డంతా గుంతలే.

ఈ సంవత్సరం వానలు బాగా కురిసి భూమి బాగా పదునెక్కింది. వరుసగా రెండు సంవత్సరాలు వానల్లేక కడుపు చేత పట్టుకొని కర్నూలుకి వలస పోయిన చిన్నచిన్న రైతులు తిరిగి ఊరికి చేరుకున్నారు. రోడ్డంతా పొలాలకు వెళ్తున్న రైతులతో, కూలీలతో కళకళలాడుతోంది. మధ్యలో బడి మానేసి కూలిపనులకు పోతున్న పిల్లలు మమ్మల్ని చూడగానే సిగ్గుతో తల పక్కకు తిప్పుకొని పోతావున్నారు. హైస్కూలు పోయే పిల్లలు సంచీలు నెత్తికి తగిలించుకొని ఉండటంతో హైస్కూలుకు పోవాలంటే నన్నూరో, ఓర్వకల్లో పోవాలి.

వాళ్ళను చూస్తుండగానే ఆటో బడి దగ్గరికి చేరుకుంది. డ్రైవరు చేతిలో పది రూపాయలు పెట్టి బడి వైపు అడుగులేశాను. పిల్లలింకా వస్తూనే ఉన్నారు. మమ్మల్ని చూస్తూనే కొందరు పరుగున దగ్గరికొచ్చి "సార్... బ్యాగు" అంటూ మా పక్కనే నడవసాగారు. ప్రార్ధన పూర్తి కాగానే తరగతి గదికి చేరుకున్నా.

హాజరు వేస్తావుంటే "మేకమింగు సార్" అని వినబడి తలెత్తి చూశాను. ఎదురుగా సుబ్బన్న వాళ్ళనాయనతో వున్నాడు. వాని ఉచ్చారణకి లోలోపల నవ్వుకుంటూ 'కమిన్' అన్నాను. దాదాపు పది రోజులైంది వాడు బడికి రాక. వాళ్ళ నాయనతో బాగా పరిచయమే. కనపడ్డప్పుడల్లా పలకరిస్తుంటాడు.

"ఇట్లా ఇష్టమొచ్చినప్పుడు వస్తే ఆబ్సెంటు వేస్తాను" కోపంగా అన్నాను.

"అది కాదు సార్, పొలం పనులకు కూలీలు దొరక్క" సుబ్బన్న నాన్న నసిగాడు.

"అబద్ధాలు చెప్పొద్దు. బైటి పొలాలకు పంపుతున్నావని తెల్సునాకు. ఐనా ఎంతిస్తారు వానికి కూలీ?"

"నాకైతే అరవై వస్తాది కానీ, వీనికి రెక్కలింకా బలం పుంజుకోలా కదా... రోజుకు ఇరవయ్యి, ముఫ్ఫై ఇస్తారు..."

ఆ మాటలినగానే మనసంతా ఎలాగో అయిపోయింది.

"అదికాదు, నువ్వు ఇరవైకీ ముఫ్ఫైకీ ఆశపడ్తే వానికొచ్చిన కాస్త చదువు కూడా మట్టిగొట్టుకుపోతాది. ఆ పైన బాధపడి లాభముండదు."

"ఏం చెయ్యమంటారు సార్. మీ మాదిరి కాలుమీద కాలేసుకొని ఫ్యాను కింద కూచోని నెలకు ఐదారువేలు సంపాదించే బతుకులు కాదు కదా మావి. ఇంట్లో ఉన్న నలుగురమూ రెక్కలు ముక్కలు చేసుకున్నా రోజుకు నోరు రూపాయలు రాలవు. అదీ పంటల కాలమే. ఒక్కరోజు కూడా నామం పెట్టకుండా పంపుతే" అంటూ కష్టాలన్నీ ఏకరువు పెట్టాడు.

సుబ్బన్న వంక చూశాను. తల వంచుకొని భయం భయంగా అప్పుడప్పుడు కళ్ళెత్తి నావంక చూస్తున్నాడు. వాడిని పరిశీలనగా చూశాను.

మాసి చెమటకంపు కొడుతున్న చొక్కా, రేగిన జుట్టు, ఎండలో పనిచేసి చేసినల్లబడిన శరీరం, సరైన తిండిలేక లోపలికి పోయిన డొక్కలు, అలసి ఎర్రబడ్డ కళ్ళు...

వాటిని గమనిస్తున్న కొద్దీ నాలో ఏవేవో ఆలోచనలు... ఎన్నెన్నో ప్రశ్నలు!

వారం రోజులుగా నా మనసును తొలిచేస్తున్న బాధకు ముగింపునిస్తూ...

కొత్త చూపును ప్రసాదిస్తూ...

[sri7869]

Good story

[k3vv3]

తాతయ్య వాచి - బెజ్జారపు వినోద్ కుమార్

ఇది నా తిరుగు ప్రయాణం... తిరుగు ప్రయాణమే... ఎంతటి అలజడి కయినా, అనుభూతికైనా మెలికపడని లోహపు నాళాలలో ప్రవహిస్తూ ఉండిపోయిన స్తబ్దతపైన మృత్యువు చేవ్రాలు... తునాతునకలౌతున్న కుడ్యాల ఆవల ఆవిష్కృతమవుతున్న అలౌకిక ప్రపంచం.

ఇది నా తిరుగు ప్రయాణం. రెండు రోజులపాటు నానమ్మ దగ్గర గడిపిన తరువాత నాలోకి నేను చేస్తున్న తిరుగు ప్రయాణం.

చెంపమీద నానమ్మ పెదాల తడి. నోటినిండా నానమ్మ కలిపి పెట్టిన చక్కర పెరుగన్నం రుచి. గోదావరి సైకతాలపై నడుస్తూ ఆసరాకోసం నా భుజంపైన చేయివేసి ఆమె అంటించిన వెన్నెల మరక. అర్ధరాతిరి వరకూ వెన్నెల వాకిట్లో మేలుకుని నా గుండె వాకిట్లో పేల్చిన మాటల ముగ్గులు.

అన్నింటినీ మించి నా చేతికి నానమ్మ తొడిగిన రిస్ట్ వాచీ. అది తాతయ్యది. అది ఒక వాచీ మాత్రమే కాదు... ఒక బాధ్యత, ఒక కమిట్ మెంట్, ఒక సైరన్ ఒక వేదశాల... నాకు తాతయ్యకు మధ్యనున్న బంధాన్ని దృడం చేసిన అలౌకిక ఆవిష్కారం.

**** **** **** ****

ఇంటిలో నేను నా నిర్ణయాన్ని తెలిపినప్పుడు ప్రళయం ఎలా ఉంటుందో చూపించాడు నాన్న.

ముఫ్ఫై మూడేళ్ళ ఈ వయసులో నేను తీసుకున్న ఈ నిర్ణయం కాదు. పెళ్ళయిన కొత్తలోనే తీసుకున్నది.

ఒక సంతానాన్ని తాము కనాలని మరొకరిని అనాధాశ్రమం నుంచి తీసుకొచ్చి పెంచుకోవాలని.

దానిని మేమెప్పుడూ ఒక సామాజిక బాధ్యతగానో, మేము చేస్తున్న సేవగానో భావించలేదు. మేము ముందరే అనుకున్నాం. అది సంసారంలో జరిగే అత్యంత సహజ ప్రక్రియలాగే జరిగిపోవాలని. దానికి మేము మానసికంగా సిద్ధమైపోయాము.

పెళ్ళి జరిగి ఏడాదికి 'జ్ఞాపిక' పుట్టినప్పుడు మా ఇంటి కాంక్రీట్ ఫ్లోర్ లోంచి ఒక అద్భుతం మొలకెత్తినట్లుగా ఫీలయ్యాం.

ఆ అద్భుతం దినదినం శాఖోపశాఖలుగా విస్తరిస్తూ మమ్మల్ని నిలువెల్లా విస్మరిస్తూ మమ్మల్ని నిలివెల్లా ఆవరిస్తూ ఉంటే ఆ అలౌకిక అనుభూతికి తట్టుకోవడమే మావల్లకాక ఉక్కిరిబిక్కిరయ్యామెన్నోసార్లు.

పాప పుట్టినాక మా ఇంటిలోకి ఎన్నో వస్తువులొచ్చాయి. టీ.వి., సి.డి. ఫ్లేయర్, మ్యూజిక్ సిస్టం, ఫ్రిజ్, కంప్యూటర్... ఎన్నెన్నో... కాని ఏ వస్తువుకూడా పాప ఇచ్చిన ఆనందంలో వెయ్యోవంతు కూడా ఇవ్వలేకపోయాయి. నా ఈ ఫీలింగ్స్ కు ఆశ్చర్యపోయాడు మా నాన్న. నా వయసు వాళ్ళంతా కంప్యూటర్ ముందు కూచుని ఇంటర్ నెట్ లో చాటింగ్ చేస్తూనో... మరో పనిలో బిజీ అవ్వాలి. కాని ఇలా భార్యాపిల్లలతో గడపడమేంటి? ఇది ఆయనకో ఫజిల్.

ఎలక్ట్రానిక్ వస్తువును అవసరమున్నంతవరకు వాడుకుని పనయ్యాక స్విచ్చాఫ్ చేయాలి. అదే ఓ వ్యక్తితో అయితే అవసరాలతో నిమిత్తం లేకుండానే అనుబంధం పంచుకుంటూనే పోవాలనేది నే నేర్పరుచుకున్న సిద్ధాంతం. అందుకే ఏ యంత్రమైనా నాకది అవసరాల మేరకు ఉపయోగపడే యంత్రంలాగే కనిపిస్తుంది గానీ నా జీవితాన్ని, కాలాన్ని, వాంఛల్ని, అనుభూతుల్ని, జీవనశైలిని హైజాక్ చేసేంత బలమైన వస్తువుగా నేనేనాడూ భావించలేదు.

అందుకే మా నాన్న నాతో తరచుగా అనేమాట.

"వీడిని చిన్నప్పుడు మా నాన్న దగ్గిర వదిలేసి చాలా తప్పుచేశాను." ఆయన అలా అన్న ప్రతిసారీ నాలో ఒక రకమైన పులకింత.

నా బాల్యమంతా తాతయ్య నీడలో... పల్లెతల్లి చెంగుచాటున గడిపినప్పటి పులకరింత. అందమైన స్మృతి విహంగాలన్నీ రెక్కలు విప్పుకుని కనురెప్పల లోపలి అంచులో బారులుబారుగా విహరిస్తాయి. అలాని తాతయ్యకు నాన్నమీదగానీ, నాన్నకు తాతమీదగానీ ప్రేమలేదని కాదు. వారిరువురూ ఒకరినొకరు విడిచి ఉండడాన్ని అతి కష్టంగా భావించేవారు. మరో ఇద్దరు బాబాయ్ లున్నా నాన్న అంటే తాతయ్యకు ప్రాణం. నాన్న ఇంటికి మొదటి సంతానం.

**** **** **** ****

"ఏమండీ ఇలా రండి" పిలిచింది అనునయ.

"ఏమయింది?" అంటూ వెళ్ళాను.

చేతిలోని డైలీ పేపరు చూపెడుతూ... "ఈ వార్త చదవండి" అంది. చదివాను.

ఒక పాశ్చాత్యనగరంలో ఒక తల్లి షాపింగ్ కోసం వెళుతూ పార్కింగ్ ప్లేసులో కారును పార్క్ చేసి తన చిన్నారి పాపను అందులో ఉంచి కారు డోర్ లన్నీ లాక్ చేసి వెళ్ళింది. చాలా సేపటిదాకా ఆమె షాపింగ్ చేసి వచ్చేసరికి, కారులోపలి వేడికి ఆ పసిపాప చచ్చిపోయింది. కన్నకూతుర్ని ఆ స్థితిలో చూసి విసుకున్న ఆ తల్లి ఆ పాప శవాన్ని ఓ కాలువలో విసిరేసి వెళ్ళిపోయింది. తాను కొన్న సామాను మాత్రం భద్రంగా ఇంటికి తీసుకుపోయింది.

ఆరోజు రాతిరి అనునయ నేను ఇద్దరమూ నిద్దురపోలేదు. గుండెను కలిచివేసినట్లుగా అనిపించింది. జ్ఞాపికకు అటోవేపు ఇటోవేపు చేతులు వేసుకుని పడుకుని ఉండిపోయాము.

పెరుగుతున్న వస్తు సంస్కృతి, మారుతున్న ప్రాధాన్యాలక్రమం, మృగ్యమైపోతున్న మానవత్వం.

కొన్నాళ్ళు గడిచాక ఈ లోకంలో పడుతున్న సమయంలో మరో దారుణమైన వార్త చదివాము. అదీ ఈసారి మనదేశంలోనే జరిగిన సంఘటన.

"నా మూడో కూతురును చంపడానికి అనుమతినివ్వండి." అనేది ఆ వార్త టైటిల్. ఉదయంపూట టీ తాగుతూ పేపర్ చదువుతున్న నేను ఆ వార్త చదవగానే ఉలిక్కిపడ్డాను. బుర్రలో ఆలోచనలు గిర్రున తిరిగాయి. కారణాలేమై ఉంటాయి? అయితే పేదరికమైనా అయుండాలి లేదా వివక్షత అయినా అయుండాలి. కానీ నేనావార్తను పూర్తిగా చదివి అందులోని విషయాన్ని చూసి విస్తుపోయాను.

ఒక వ్యక్తి తన రాష్ట్ర ముఖ్యమంత్రికి ఇ- మెయిల్ పంపిస్తూ తన మూడో కూతుర్ని చెంపేయడం కోసం అనుమతినివ్వాల్సిందిగా అభ్యర్ధించాడు. ఆ వ్యక్తికి ముందుగా ఇద్దరు పిల్లలు పుట్టారట. భార్యకు ట్యూబెక్టమీ ఆపరేషన్ చేయించాడు. కాని కొద్ది సంవత్సరాల తరువాత ఆ ఆపరేషన్ ఫెయిలయ్యి మరో ఆడపిల్లకు జన్మనిచ్చింది.

అతని అభిప్రాయం ఏమిటంటే తాను తన సంపాదనతో మొదటి ఇద్దరు పిల్లలను సంతృప్తికరంగా అంటే పిల్లలను మంచి లగ్జరియస్ ఇంగ్లీషు మీడియం స్కూల్ లో చదివించడం. ఏ వస్తువులకూ లోటు లేకుండా పెంచడం. తన సంపాదన ఇద్దరు పిల్లలను సంతృప్తికరంగా పెంచడానికే సరిపోతుంది కాబట్టి మూడో అమ్మాయిని మామూలు సర్కారు బడికి పంపాలి.

కాని తన పిల్లను అలా మామూలుగా పెంచడమనేది తనకు ఇష్టం లేదు కాబట్టి ఆమెను చంపేయడానికి అనుమతీయమని ముఖ్యమంత్రిని వేడుకుంటూ పంపిన మెయిలది.

ప్రభుత్వ యంత్రాంగం హడలిపోయింది. ఆ ఇ - మెయిల్ పంపించిన వ్యక్తితో నిరంతరం సంభాషణలు జరుపుతూ కౌన్సిలింగ్ చేయడానికి ఒక జిల్లా కలెక్టరుకు బాధ్యతలను అప్పగించింది.

వస్తు సంస్కృతి మహాసర్పం కక్కిన విషపు సంస్కృతికి పరాకాష్ట ఆ సంఘటన. పిల్లల్ని చంపుకోవడానికి ఎవరూ ఊహించని ఓ కొత్త కారణం.

జ్ఞాపికకు అయిదేళ్ళు వచ్చాక మేము మరో పాపను లీగల్ అడాప్షన్ చేసుకుందామనుకున్నాం. ఇప్పుడు ఆ సమయం వచ్చింది. మేము ఆ ప్రయత్నంలో ఉండగానే విషయం నాన్నకు తెలిసింది. అదే అతను సృష్టించిన తుఫానుకు కారణం.

**** **** **** ****

"అలా చేయడానికి వీల్లేదు" అన్నాడు నాన్న.

"ఎందుకని?" అడిగాను నేను.

"చాలా కారణాలున్నాయి?"

"అవేమిటో చెప్పొచ్చుకదా" అన్నాను.

"నీకు తెలియదా సైకాలజీ ప్రకారం ప్రతి వ్యక్తిపైన అనువంశికత ప్రభావముంటుంది. నీవు తెచ్చుకోబోయే పాప యొక్క పేరెంట్స్... వాళ్ళ పూర్వీకుల గత చరిత్ర గురించి నీకేం తెలుసు?... ఒక నేర మనస్తత్వం ఉన్న పిల్లను మన కుటుంబంలో ప్రవేశపెడితే రేపేదయినా అనర్ధం జరిగితే"

"కానీ అదే సైకాలజీ ప్రకారం ఒక వ్యక్తి వ్యక్తిత్వ వికాసంలో అనువంశికతతో పాటు అతను పెరిగిన పరిసరాల ప్రభావమూ ఉంటుంది. మన కుటుంబంపైన, పరిసరాల పైన నాకు నమ్మకముంది"

"అసలు నువ్వు అలా చెయ్యాల్సిన అవసరం ఏమొచ్చింది? నీకు అంతగా పిల్లలు కావాలనుకుంటే బ్రహ్మాండంగా నువ్వే కనవచ్చు కదా... ఎంత మందినంటే అంతమందిని"

"మేము ఒక్కరినే కనాలనుకున్నాం"

"మరి సరిపుచ్చుకోవచ్చుగా"

[k3vv3]

"కానీ నాకు ఇద్దరిని పోషించే స్తోమత ఉంది"

"ఇట్లాంటి తిక్కతిక్క వాదాలతో చంపుకుతింటున్నావ్. రేపు నువ్వు సంపాదించిన ఆస్తి విషయంలో నీ తోబుట్టువులే కాదు నీ స్వంత కూతురు కూడా కోర్టుకెక్కవచ్చు"

"మీరు మరీ దూరం ఆలోచిస్తున్నారు. నాకంతగా అవసరం లేదు. నా గమ్యం పట్ల, నా గమనం పట్ల నాకు పూర్తి అవగాహన ఉంది"

"నీ నిర్ణయాన్ని నేను ఆమోదించను. బహుశా అది నీకూ నాకూ మధ్యన ఉండే అనుబంధాన్ని విచ్చిన్నం చేస్తుందేమో" అన్నాడు నాన్న.

"నా నిర్ణయం మీకు ఎలాంటి ఇబ్బందినీ కలిగించనప్పుడు దాని గురించి మీరెందుకంత తీవ్రంగా ఆలోచిస్తున్నారు? మీ మాట వినడం మాత్రమే మీకూ నాకూ మధ్యనున్న
అనుబంధానికి కారణం అనుకోవడం మరీ దారుణం"

ఇంక నేనక్కడ ఉండలేదు. గుండెలో దేవినట్లయింది. మౌనంగా ఉండిపోయింది అనునయ. ఆమె మౌనం ఎప్పుడూ అనంత అనురాగ పరిమళాల్ని నావైపు ప్రసరింపజేస్తాయి.

సాయంత్రం తయారయ్యి బయల్దేరుతుంటే అడిగింది అనునయ "నానమ్మ దగ్గరికేనా?"

"అవును" అని కదిలాను.

**** **** **** ****

నానమ్మ దగ్గరకు వెళుతున్నానంటే నా బాల్యం లోకి, నాలోకి నేను ప్రయాణిస్తున్నట్లే.

నా బాల్యం మొత్తం అక్కడ గడిచిపోయింది మరి. ఉద్యోగరీత్యా నాన్న ఊళ్ళు తిరుగుతుంటే ఏడాది నిండగానే నన్ను తనదగ్గరే ఉంచేసుకున్నారు తాతయ్య, నానమ్మలు. ఏడో తరగతి పూర్తయ్యేదాకా అక్కడే ఉన్నాను. తాతయ్య ఒక అద్భుత ప్రపంచం. అవుసుల వెంకటేశం మాట మాట్లాడితే దానికి ప్రామాణిత ఉంటుందనేది ఆ గ్రామంలో అందరి అభిప్రాయం. ఆ ఊరుకే కాదు చుట్టుప్రక్కల గ్రామాలన్నింటికీ కూడా తాతయ్య ఒక ప్రేమ...

ఒక నిలువెత్తు ఆత్మీయత. తాతయ్య, నానమ్మల దగ్గర గడిపిన జీవితమే నాకు గుర్తుంది. ఎందుకంటే అది మాత్రమే నేను నిజంగా జీవించిన కాలమనేది నా నమ్మకం. పంటపొలాలు, గుట్టబోరు, గోదావరి ఒడ్డు, చెరువులో మునకలేసే సూరీడు పాలకంకుల మీద వాలిన ఆకుపచ్చని మేఘాలు, వెన్నెలవాన, కోయిలపాట, పంటకాలువ, తాతయ్య... నానమ్మ ఇదే కదా జీవితం. ఇన్నేళ్ళు గడిచినా మనసు బాగా లేకపోతే బ్యాగు భుజానేసుకుని నానమ్మ దగ్గరకు వెళ్ళిపోవాలనిపిస్తుంది. నానమ్మ... ప్రతి చుగురుటాకుకూ తానొక ఆలంబన. ఆమె ఎగరేసిన మానవత్వపు జెండా.

అకస్మాత్తుగా ముందుకొచ్చిన వరద నీటిలో గోదావరిలో పుట్టి బోల్తాపడి కొట్టుకుపోతున్న వాళ్ళను రక్షించడం కోసం అందరూ భయపడుతుంటే తాతయ్య మాత్రం నదిలోకి దూకి చివరి వ్యక్తిని కూడా ఒడ్డుకు నెట్టేసి తాను మాత్రం గోదావరిలో లీనమైనప్పుడు ఊరు ఊరంతా రోదిస్తూ ఉంటే ఏడవని ఏకైక వ్యక్తి నానమ్మ మాత్రమే.

"ఎందుకేడవలేదే" అని అడిగితే -

"మీ తాత నాకు ఏడ్వడం ఎలాగో నేర్పలేదు కదా" అంటుంది మోనాలిసాలాగా నవ్వుతూ.

హృదయం అంతా పచ్చి గాయంలా సలుపుతుంటే ఆలోచనలన్నీ శూన్యమవుతుండగా భారంగా నానమ్మ ఊళ్ళోకి అడుగుపెట్టాను.

**** **** **** ****

భోజనం చేస్తూ విషయం చెప్పాను నానమ్మకు.

"గోదావరి వైపు వెళదాం"

నానమ్మ కలిపి పెట్టిన చక్కెర పెరుగన్నం తినేసి చేతులు కడుకుతూ ఉంటే అడిగింది నానమ్మ.

గోదారి ఒడ్డున నా భుజం ఆసరాగా చేసుకుని ఆమె నడుస్తుంటే గర్వంగా అనిపించింది నాకు. ఆకాశంలో ఎగురుతున్న జెండాలాగా ఛాతి విరుచుకుని నడువసాగాను. నా భుజాన్ని ఆసరాగా చేసుకున్న ఆ చేతులు మామూలు చేతులు కావు. తెలంగాణా సాయుధ పోరాటంలో తుపాకులు ఎక్కుపెట్టిన చేతులవి... రజాకార్ల గుండెల్లో ముందు పాతరలై నిద్రించిన చేతులవి.

గోదావరిలోకి దిగి ఒకచోట ఇసుకపైన కూచున్నాం. నాకు తెలుసు అదే స్థలంలో తాతయ్య నీటి ప్రవాహంలా గిరగిరా తిరుగుతూ చేయి ఊపిన దృశ్యం నా కళ్ళ ముందర అలాగే ఉంది. చాలాసేపటి దాకా ఏం మాట్లాడకుండా ఉంది నానమ్మ.

"నేను నీకో వస్తువునిస్తాను" అంది హటాత్తుగా.

తన కొంగుకు వేసివున్న ముడిను విప్పి ఒక వస్తువును బయటకు తోసింది నానమ్మ. దానిని నేను తేలికగా గుర్తుపట్టగలను. అది తాతయ్య రిస్ట్ వాచి.

తాతయ్య బతికినంతకాలం అది తాతయ్య చేతికి ఉంది. గోదావరిలో మనుషులు కొట్టుకుపోతున్నప్పుడు దూరం నుండి చూసి అటువైపు పరిగెడుతూనే ఆ వాచీని తీసి నానమ్మ వైపు విసిరి వెళ్ళిపోయాడు. తాతయ్య శవం దొరకలేదు. గోదావరికి తాతయ్యకు మధ్యనున్న ప్రేమ అట్లాంటిది.

తాతయ్య చివరిగా ఇచ్చివెళ్ళిన వాచీని మాత్రం అతిభద్రంగా దాచుకుంది నానమ్మ. నా చేతికున్న వాచీని తీసేసి తాతయ్య వాచీని నా చేతికి పెట్టింది.

"ఏంటీ వాచీ పెట్టడంలో ఉద్దేశ్యం?"

"ఈ వాచీ మొదటిసారి మీ తాతయ్య ధరించినప్పుడు అప్పుడది కొత్త మోడల్. కాలక్రమంలో ఎన్నో రకాల గొప్పగొప్ప వాచీలు వచ్చినా ఎంతోమంది ఎన్నో రకాలుగా చెప్పినా తాను మాత్రం ఈ వాచీని వదలలేదు"

"కానీ ఈ వాచీ చూడడానికి లేటెస్ట్ మోడల్ లాగే ఉంది?" అన్నాను.

"అదే దాని ప్రత్యేకత. మా తాతయ్య కొత్త మోడల్ ను ఏనాడూ ద్వేషించలేదు. మొదటిసారి మన ఊరిలోకి డాంబర్ రోడ్డు వచ్చినప్పుడు టిప్పర్ గోతిలో దిగబడితే దానిని పైకి లేపే సమయంలో ఈవాచీకున్న పాతబెల్ట్ తెగిపోయింది.

కానీ మీ తాతయ్య లేటెస్ట్ మోడల్ బెల్ట్ వేయించుకున్నాడు. ఆ తదుపరి గ్రామంలో ఎన్నో మార్పులు జరిగాయి. తాతయ్య వాచీలో కూడా కేస్, డయల్, గ్లాసు అన్నీ పాతవిపోయి కొత్తకొత్త మోడల్స్ వచ్చి చేరాయి. కాని లోపలి మూమెంట్ ని మాత్రం ఎప్పుడూ మార్చలేదు. అది సహజమైనది, ఎలాంటి మార్పుకూ లోనుకానిది.

ఈ వాచీని చెవిపై పెట్టుకుంటే మీ తాతయ్య గుండె చప్పుడు వినిపిస్తుంది. అదీ మీ తాతయ్య జీవనశైలి. ఆయన ఆధునికతను ఏనాడూ వ్యతిరేకించలేదు" గోదావరి ఒడ్డుమీద నానమ్మతో కలిసి అడుగులో అడుగు వేసుకుంటూ నడుస్తుంటే గాఢమైన నిశ్శబ్దం ఆవరించసాగింది.

చల్లని పిల్ల తమ్మెరలు మసక చీకటి తెరలు మమ్మల్ని అల్లుకోసాగాయి.

తాతయ్య ప్రతి సాయంత్రమూ నన్ను తనతో పాటు గోదావరి ఒడ్డుకు తీసుకోచ్చేవాడు. ప్రతి సంఘటననూ, ప్రతి అనుభూతినీ గోదావరి సాక్షిగా నా గుండెల్లో రికార్డ్ చేసేవాడు. ఇన్నాళ్ళ తరువాత మళ్ళీ అదే గోదావరి ఒడిలో నానమ్మతో కలిసి నడుస్తుంటే తాతయ్య పదేపదే గుర్తుకు రాసాగాడు.

తాతయ్యతో నా జీవితం ఎంతగా ముడిపడి పోయిందంటే... ఆయన జ్ఞాపకాలు నన్ను తీవ్రాతి తీవ్రమయిన వేదనకు గురిచేశాయి.

హఠాత్తుగా ఆగిపోయింది నానమ్మ. నేనూ ఆగిపొయాను. తదేకంగా నాకేసి చూసింది నానమ్మ.

"ఒక అనాథను పెంచుకోవాలన్న ఆలోచన నీకెందుకొచ్చింది. ఎవరూ చెప్పారలా చేయమని"

"అలా అని ఎవరూ చెప్పలేదు. మొదటి నుండి నాకా ఆలోచన ఉండేది. అనునయతో పెళ్ళయిన తరువాత మరింత బలపడింది"

హఠాత్తుగా వచ్చి నా చెంపపైన ముద్దు పెట్టింది.

"మీ తాతయ్య అనేవాడు"

"ఏమని?" అడిగాను.

"తన ప్రతిరూపమే నువ్వని. నీ ప్రతి ఆలోచనా తనదేనని, నీ ప్రతికలా, ప్రతికదలికా తనదేనని" నానమ్మ కళ్ళల్లో జివ్వున చిమ్మిన నీళ్ళు.

"ఏంటే ఏడవడం ఎవరు నేర్పారు నీకు కొత్తగా" అన్నాను చాలా ఆశ్చర్యంగా.

"కంటి నుండి జారే ప్రతి కన్నీటి చుక్కా దుఃఖంతో వచ్చేదే అయిఉండదు"

ఇంటికి చేరేసరికి చీకటయ్యింది.

జొన్న రొట్టెలు తినేసరికి వెన్నెల వాకిలంతా పరుచుకుంది. వాకిట్లో పండువెన్నెల వానలో నానమ్మ పక్కనే పడుకున్నాను.

"నానమ్మా నా నిర్ణయం సరైనదేనా?"

నీకు ఒక రహస్యం చెబుతాను... ఇది కేవలం మీతాతయ్యకు నాకు తప్ప ప్రపంచంలో మరెవ్వరికీ తెలియని రహస్యం... నీ కడుపులో దాచికుంటావనే నమ్మకంతో చెబుతున్నాను. అదీ సందర్భం వచ్చింది కాబట్టి..." అంటూ ఆగింది -

"చెప్పు" క్యూరియస్ గా అడిగాను. నానమ్మ అంత సీరియస్ గా ఎప్పుడూ ఉపద్ఘాతం చెప్పదు. ఎందుకో కొద్దిగా భయమేసింది.

"ఇప్పుడు కాదు. రేపు ఉదయం నువ్వు వెళ్ళేప్పుడు చెబుతాను" అన్నది.

[k3vv3]

"ఏమని?" అడిగాను.

"తన ప్రతిరూపమే నువ్వని. నీ ప్రతి ఆలోచనా తనదేనని, నీ ప్రతికలా, ప్రతికదలికా తనదేనని" నానమ్మ కళ్ళల్లో జివ్వున చిమ్మిన నీళ్ళు.

"ఏంటే ఏడవడం ఎవరు నేర్పారు నీకు కొత్తగా" అన్నాను చాలా ఆశ్చర్యంగా.

"కంటి నుండి జారే ప్రతి కన్నీటి చుక్కా దుఃఖంతో వచ్చేదే అయిఉండదు"

ఇంటికి చేరేసరికి చీకటయ్యింది.

జొన్న రొట్టెలు తినేసరికి వెన్నెల వాకిలంతా పరుచుకుంది. వాకిట్లో పండువెన్నెల వానలో నానమ్మ పక్కనే పడుకున్నాను.

"నానమ్మా నా నిర్ణయం సరైనదేనా?"

నీకు ఒక రహస్యం చెబుతాను... ఇది కేవలం మీతాతయ్యకు నాకు తప్ప ప్రపంచంలో మరెవ్వరికీ తెలియని రహస్యం... నీ కడుపులో దాచికుంటావనే నమ్మకంతో చెబుతున్నాను. అదీ సందర్భం వచ్చింది కాబట్టి..." అంటూ ఆగింది -

"చెప్పు" క్యూరియస్ గా అడిగాను. నానమ్మ అంత సీరియస్ గా ఎప్పుడూ ఉపద్ఘాతం చెప్పదు. ఎందుకో కొద్దిగా భయమేసింది.

"ఇప్పుడు కాదు. రేపు ఉదయం నువ్వు వెళ్ళేప్పుడు చెబుతాను" అన్నది.

"సరే... అలాగే..." కొద్ది నిముషాల మౌనం.

"మీ తాత చెప్పేవాడు. 'దేర్ ఈజ్ నథింగ్ పర్మినెంట్ ఎక్సెప్ట్ చేంజ్' అని. సృష్టిలో ఆది నుండి మార్పుకు లోనుకాని వస్తువేదీ ఈ ప్రపంచంలో లేదు. ఆధునికతను, నూతన ఆవిష్కరణలను వ్యతిరేకించడం అనేది మన మేధస్సును మనం వంచించుకోవడమేనని..." అంది నానమ్మ.

నిశ్శబ్దంగా ఉండిపోయాను.

"మార్పును ఆయన ఏనాడూ వ్యతిరేకించలేదు. ప్రతి ఆవిష్కరణను ఆయన పరిపూర్ణ స్థాయిలో వీక్షించేవాడు. అనుసరించేవాడు.

కాని గుడ్డిగా మాత్రం కాదు. తనను తాను కోల్పోయేంతగా నేనేం మాట్లాడలేదు అనుసరించలేదు. అనుసరిస్తూనే నిరంతరం తన ఆత్మను ఆవిష్కరించుకుంటూనే ఉండేవాడు"

"పొద్దున నువ్వు చెప్పిన రెండు సంఘటనలు అత్యంత హేయమైనవి. వస్తువుల పైన, ఆధునిక జీవన శైలి పైన మనిషి పెంచుకున్న వ్యామోహానికి పరాకాష్ట అది. ఈనాటి ప్రపంచంలో ఎలక్ట్రానిక్ రంగంలో చేయబడుతున్న ప్రతి కొత్త ఆవిష్కరణ మనిషిని వస్తు సంస్కృతివైపు తీవ్రంగా తీస్తోంది. ఇంట్లో రెండ్రోజులుగా పిల్లవాడు జ్వరంతో పడుకుంటే కోల్పోయే అల్లరిని ఏమంతగా పట్టించుకోని తల్లి రెండ్రోజులు టీ.వీ. పాడై మూలనపడి ఉంటే ఎంతో కోల్పోయినట్టు తల్లడిల్లిపోతోంది.

ఆధునికతలో ఏది స్వీకరించాలో దానిని వదిలేసి ఏది స్వీకరించకూడదో దాని స్వీకరిస్తున్నాడు మనిషి. తనది కాని పరాయి బతుకును బతుకుతున్నాడు. వాటికి అతీతంగా ఎవరో ఒకరు నీలాంటి వాళ్ళ ఆస్తిత్వం. ఇంకా మన మూలాల్ని సజీవంగా ఉంచుతోంది" సంతోషంగా అన్నది నానమ్మ.

**** **** **** ****

ఇది నా తిరుగు ప్రయాణం. నాలోకి నేను చేస్తున్న ప్రయాణం. చెంప పైని నానమ్మ పెదాల తడి కోసం తడుముకున్నాను. గుండె యవనిక పైన తాతయ్య జ్ఞాపకం కోసం తడుముకున్నాను. కళ్ళల్లో నీళ్ళు జివ్వున చిమ్మాయి.

నేను తిరుగు ప్రయాణానికి తయారవుతుంటే నన్ను ఒళ్ళోకి తీసుకుంది నానమ్మ.

"నానమ్మా... నిన్న చెప్తానన్న రహస్యం చెవిలో చెబుతావా?" అన్నాను గుసగుసగా.

"అదేం కాదుగానీ ఈ రహస్యం నీతోనే సమాధి అయిపోతుందని నాకు మాటివ్వు" అంది నా చేతిని తన తలపై ఉంచుకుని.

"నానమ్మా" అన్నాను కంగారుగా... నానమ్మను అలా ఎప్పుడూ చూడలేదు. "చూడు... నువ్వు తీసుకున్న నిర్ణయమే యాభై ఏళ్ళ క్రితం మేము కూడా తీసుకున్నాము. కాకపోతే నువ్వు ఒకరిని కన్న తరువాత దత్తత తీసుకుందామని అనుకున్నావ్. మేమేమో... కనేకన్నా ముందే ఒక అనాథను దత్తత చేసుకుందామనుకున్నాము. ఆచరించాము..." అంటూ ఆపేసింది.

నా కాళ్ళకింద భూమి కదిలిపోతుందేమో అనిపించింది. కళ్ళ నీళ్ళు జివ్వున చిమ్మాయి.

"సందర్భం వచ్చింది కాబట్టి చెప్పాను"

నానమ్మను గట్టిగా లాక్కుని హత్తుకుని ముద్దు పెట్టుకుని బయల్దేరాను. చేతికున్న వాచీలోంచి తాతయ్య గుండె చప్పుడు వినిపిస్తూనే ఉంది.

[sri7869]

Nice story

[k3vv3]

తుఫాను - రావులపల్లి సునీత

అప్పుడప్పుడే తెల్లారుతోంది!

అందరూ ఆదమరచిన వేళ... సర్వమూ దోచుకున్న దొంగలా... సంతృప్తిగా నిశ్శబ్దంగా నిష్క్రమిస్తోంది చీకటి.

గుండెని దిటవు చేసికొంటూ ఇంట్లోంచి బయటికొచ్చాడు శ్రీనివాస్. మసక మసకగా వున్న చిరువెలుతురులోకి చూపులు జొప్పిస్తూ ఆవరణంతా కలియజూసుకున్నాడు.

ఏదీ సృష్టంగా కనబడకపోయినా అంతా సృష్టంగా అర్ధం అవుతూనే వుంది. అర్దరాత్రి భీభత్సం సృష్టించిన తుఫాను పచ్చని జీవితాలమీద దొంగదెబ్బ తీసింది? పరిమళించే సుందర స్వప్నాలని ముక్కచెక్కలుగా విరిచేసింది.

విశాలమైన పెరడులోంచి నింగికెగసి ఆకాశంతో నేస్తం కట్టినట్లుండే పాతిక కొబ్బరి చెట్లలో ఏ ఒక్కటీ నిలబడిలేదు. ఏ చేట్టుకీ వేళ్ళు భూమిలో లేవు.

పందిరిలా ఆకాశాన్ని అల్లుకుపోయి, అమ్మలా చల్లదనాన్నిచ్చే తాతల తరంనాటి రావిచెట్టు కూకటివేళ్ళతో పెళ్ళగించబడి తలని నేలకి వాల్చేసింది.

చిరకాల ఆప్తమిత్రుణ్ణి కోల్పోయినప్పటిలా బాధ అతని మనసుని కమ్మేసింది. బరువుగా ఇంట్లోకి అడుగుపెట్టాడు. చావు భయంతో రాత్రంతా గడిపిన తన ఇంటిని
కలియజూశాడు.

ఎనిమిది గదులున్న డాబా యిల్లు అది. తలుపులన్నీ మూసివున్న ఇంట్లో ప్రతిగదిలోనూ మడమలు మునిగేంత నీరు నిలిచి వుంది. పరుపులు, మంచాలతో సహా తడవని వస్తువంటూ ఏదీలేదు.

పెనుతుఫాను పేరుతో అర్ధరాత్రి వాయుదేవుడు మొరటుబలంతో చేసిన విచ్చలవిడి విహారానికి వరుణుడు పిచ్చిపట్టిన రాక్షసుడిలా జనమ్మీద దాడిచేసిన జాడలవి.

"ఈ డాబా యిల్లే ఇలా వుంది. ఊరెలా వుందో, తోటలెలా ఉన్నాయో" అనుకొంటూ బయటపడ్డాడు శ్రీనివాస్.

కుటుంబ సభ్యులందర్నీ కోల్పోయిన పసివాడిలా కోనసీమలోని ఆ పల్లె బిక్కచచ్చిపోయి వుంది.

అభయమిస్తున్నట్లు తెల్లని వెలుగు ఊరిమీద వాలినా జనం ఇంకా ధైర్యం కూడగట్టుకొనే స్థితికి కూడా రాలేదు.

తన ఇరవై రెండేళ్ళ వయసులో ఎన్నడూ ఎరుగని భీభత్సం ఇది. స్నేహితుల్ని కలుపుకొని ఊరంతా తిరిగి చూశాడు శ్రీను.

కూలిపోయిన యిళ్ళూ, గోడలకిందా, దూలాల క్రింద పడి ఊపిరొదిలిన జీవాలు, కూలిపోయిన ఆస్తులూ, నేలవాలిన తోటలూ... దుఃఖం... దుఃఖం...! ప్రకృతి చేసిన
ధ్వంసరచనకి దుఃఖం అక్కడ ఏరులై పారుతున్నట్లుంది.

కర్తవ్యం గుర్తుకొచ్చిన ఉడుకునెత్తురుని మానవీయత వెన్నుచరిచింది! కరిగిన హృదయాలని పెనవేసుకొని, చేయీచేయీ కలిపారు మిత్రులు.

స్వంత బాధల్ని మరిచారు.

శిథిలాల క్రింద శవాలను కదిలించారు. కలిగిన కుటుంబాలనుంచి బియ్యం పప్పూ సేకరించి ఒండిపెట్టి ఓదార్పునిచ్చారు. ఆ ఊళ్లో... ఆ చుట్టుప్రక్కల సర్వం కోల్పోయిన వాళ్ళకి కన్నీటిబొట్టులా తోడై నిలిచారు.

మూడు రోజులు గడిచిపోయాయి. ప్రభుత్వం అందిస్తున్న సాయం అందరికీ అందడంలేదని పత్రికలు హోరెత్తుతున్నాయి. ఆపదలో వారిని ఆదుకోవడం కోసం ఎక్కడెక్కడి నుండో స్వచ్చందంగా జనం సరుకులతో తరలి వస్తున్నారు.

శ్రీనివాస్ బృందానికి శ్రమ తప్పింది. సహాయం అందరికీ అందేలా చూసుకొంటూ... విషయాలు తెలుసుకొంటున్నప్పుడు వినపడింది 'తొప్పలపల్లి' గ్రామం ఎక్కడో సముద్రపాయల్లో వుంది. ఇంతవరకూ ఆ వూరు వెళ్ళిన వాళ్ళు లేరు. దారులు లేవు' అని. ఎలాగైనా ఆవూరుచేరి సాయం అందించాలనే పట్టుదల!

వెంటనే ఓ అయిదొందలమందికి పులిహోర వండుకొని మంచినీళ్ళు క్యాన్ లలో నింపుకొని పడవల్లో ప్రయాణమయ్యారు.

ఒండ్రులో కూరుకుపోయి పడవలు కదలలేనిచోట బురదలో దిగి తోసుకుంటూ, తుప్పల్లో శవాలని తప్పించుకొని తెడ్లువేసుకొంటూ వెళ్ళగలిగినంత దూరం వెళ్ళాడు. ఇంక మార్గం అసాధ్యమనుకున్నచోట పడవని వదిలేసి పులిహోర సంచులూ, నీళ్ళూ వీపుమీద మోస్తూ బురదలో నాలుగు కిలోమీటర్లు నడిస్తే 'తొప్పలపల్లి' వచ్చింది. శవాలు కుళ్ళిన కంపు వాళ్ళకి ఆహ్వానం పలికింది!

కేవలం జాలర్లు నివసించే ఓ మోస్తరు పెద్ద ఊరది. కూలిపోయిన యిళ్ళూ, సగం... సగం కొట్టుకుపోయిన నీళ్ళ అంచున ఆగిపోయిన గుడిశలూ... శిథిలాల మధ్య కొద్దిపాటి ఇళ్ళు మాత్రమే మిగిలివున్నాయి.

బయట ఎక్కడా మనుషుల అలికిడి లేదు. ఆ ప్రక్కనే వున్న సముద్రం మాత్రం... కడుపునిండా మానవ శరీరాన్ని మింగి, విశ్రాంతిగా పడుకున్న కొండ చిలువలా వుంది.

అందరూ సముద్రంలోకి కొట్టుకుపోలేదు కదా' అనిపించిందో క్షణం గుడిసె దాకా వెళ్ళి తొంగి చూడ్డానికి కూడా జంకు కలిగింది.

పడిపోకుండా వున్న ఇళ్ళకి దగ్గర్లో నిలబడి వీపుమీది బరువులన్నీ క్రిందికి దించారు.

"ఇళ్ళల్లో వాళ్ళంతా బయటికి రండి." మీకోసం భోజనం, నీళ్ళు తెచ్చాం!" అంటూ పెద్దగా అరవడం మొదలెట్టారు.

గుడిశల్లో సన్నని కదలిక మొదలైంది. ముందుగా కొందరు పిల్లలు నీరసంగా అడుగులేస్తూ బయటికొచ్చారు. ఆ తర్వాత కొందరు పెద్దలు అడుగులో అడుగేసుకుంటూ సత్తువలేని నడకలతో వచ్చి నిలబడ్డారు.

"మీ కోసం పులిహోర, తాగేనీళ్ళూ తెచ్చాం, తీసుకొని తినండి" అన్నారు యువకులు వాళ్ళని జాలిగా చూస్తూ.

నిర్జీవంగా వున్న వాళ్ళ మొహాల్లో ఏ భావమూ లేదు. కళ్ళూ, మొహం పీక్కుపోయి... చూడగానే అర్ధం అవుతోంది వాళ్ళ పరిస్థితి.

"ముందు కాసిన మంచినీళ్ళు తాగండి" చేతిలో నీళ్ళ క్యాను అందించబోయాడు శ్రీను.

వాళ్ళు అందుకోలేదు.

"మా వూరు సగమ్మందిని గంగమ్మ పొట్టన పెట్టుకుంది." గొంతు పెగల్చుకొని అన్నాడు వాళ్ళలో ఒకతను.

"అయ్యయ్యో...!" సానుభూతిగా అన్నారు వీళ్ళు.

"మేం కూడుతిని నీళ్ళుతాగి ఇవాల్టికి నాల్రోజులు." మళ్లీ అన్నాడతను. మాట వినబడుతోందిగానీ, మోహంలో ఏ భావమూలేదు.

కానీ, అతని 'గొంతు'లో మాత్రం కోపమో... అసహాయతో... బాధో తెలీని అసృష్ట భావన.

[k3vv3]

"అది తెలిసి మీ కోసం భోజనం తెచ్చాం' ఈ బస్తాల్లో... పులిహోర ప్యాకెట్లను తీసుకొని అందరూ పంచుకుతినండి" అన్నాడో యువకుడు.

పిల్లలు ఆహారపు సంచులవైపు ఆశగా చూశారు. యువకులు తాముతెచ్చిన సంచుల మూతులు విప్పారు. ఇసుకమీద ఓ గుడ్డపరిచి, పులిహోర ప్యాకెట్లు కుప్పగా కుమ్మరించారు.

ఈ లోపల ఇంకొందరు బయటికొచ్చి చుట్టూ ముట్టారు. గడ్డమీద పోసిన ఆహార పొట్లాలవైపూ, అవి తెచ్చిన యువకులవైపు ఎగాదిగా చూస్తున్నారు వాళ్ళంతా. కళ్ళల్లో ప్రాణాలు నిలుపుకుని చూస్తున్న వాళ్ళ చూపుల్లోని భావమేమిటో శ్రీనువాళ్ళకేం అర్ధం కాలేదు.

"ఎన్ని పొట్లాలు తెచ్చారు?" ముందుగా వచ్చి మాట్లాడినతను ప్రశ్నించాడు. ప్రశ్న కాస్త కటువుగా వుంది.

"అయిదొందలు" చెప్పాడు శ్రీను. క్షణం నిశ్శబ్దం!

"లం... కొడకల్లారా..." పళ్ళు పట పట కొరుకుతూ అరిచాడతను.

నెత్తుటి జీరలు చిట్లిపోయినట్టు అతని కళ్ళూ, మొహమూ కందిపోతున్నాయి.

ఉలిక్కిపడ్డారు యువకులు. విషయమేమిటో అర్ధం కాక తెల్లమొహం వేసుకొని నిలబడిపోయారు.

"నాలుగు రోజుల్నుండీ మా మొహం చూసినోడు లేడురా!" కొండరాయి బ్రద్దలవుతున్నంత కోపంతో మళ్ళీ అరిచాడతను. అంతే...! అందరూ కూడబలుక్కున్నట్లు అరుపులు మొదలెట్టారు.

"కడుపులో మెతుకులేక అల్లల్లాడుతుండాంరా...!"

"అయిదొందల మందికి తెత్తారా భోజనాలు! మీ కడుపు కొట్ట!"

"అయిదొందల మంది తింటావుంటే మిగతావోళ్ళేమైపోవాలా??"

"సగమ్మందికి కూడా సాలవీ బిచ్చం మెతుకులు!"

"సచ్చినోళ్ళతో పాటూ చావనన్నా చచ్చి నోళ్ళంకాదు. మాకు సగమ్మంది కన్నా సరిపోతాయంట్రా ఇయ్యి!"

"నువ్వు దెచ్చిన నాలుగు మెతుకులకోసం మాలో మేం పీక్కొని కొట్టుకొని సావాలంట్రా లం... కొడకల్లారా! మావూ... మావూ... కొట్టుకు సత్తంటే సూద్దావని వచ్చార్రా...!"

"అందరం సావుతో పోరాడి బతికినోళ్లమే...! కొనూపిరితో వుండమేం ఈ తిండితో సగమ్మందివి. బతికేసెయ్యాలి? మిగతా సగమ్మంది సత్తంటే సూత్తాకూకోని ఏడవడానికా మేం ఈ మెతుకులు తిని బతకాల??"

అందరం కలిసి ఎట్టా బయటపడ్డావో... అట్టాగే అందరం కలిసే సత్తాంగానీ. నీ బోడిమెతుకుల కోసం... పెద్ద శేపలు సిన్న సేపల్ని మింగినట్లు మేము పశులమైపోతావట్రా...! అందరం బతుకుతా మనుకున్నప్పుడే అందరినోళ్ళలో మెతుకు పడాల! నీ గుప్పెడు మెతుకుల కోసం గుండెల్లో పొడుసుకొం!

"అరె సూత్తారెంట్రా సవుద్రంలో పారేయండ్రా ఆ మాయదారి తిండి!"

అరుపులు... కేకలు... తిట్లు...!

అక్కడేం జరుగుతోందో అర్ధం అయేలోపలే ఆహారమంతా సముద్రం పాలయ్యింది.

ఆకలి కడుపులకు ఆశపెట్టి, భగ్నంచేసినందుకు కాబోలు. వాళ్ళ కోపం తారాస్థాయికి చేరింది. లేని ఓపికని కూడగట్టుకొని ఉగ్రంగా ఊగిపోతున్నారు.

"తరమండ్రా దొంగ నాయాళ్ళని..." అంటూ సముద్రంలో ఆహారాన్ని విసిరికొట్టిన గుంపు వేగంగా యువకులవైపు తిరిగింది.

నిశ్చేష్టులై నిలబడిన యువకులు ఒక్కసారిగా చలనం పుంజుకుని పరుగులు పెట్టారు.

అంత ఓపికలేని తనంలోనూ ఎంత కసిగా ఆ బాదుతులు తమని ఎంత దూరం తరుముకొచ్చారో తెలీదు... ప్రాణభయంతో పరిగెత్తి... పరిగెత్తి... ఇసుక తిన్నెలమీద వాలిపోయారు.

వెంటపడుతున్న వాళ్ళు ఎక్కడ ఆగిపోయింది కూడా చూసుకోలేదు. వాళ్ళది పిచ్చితనం కావచ్చు! వెర్రి ఆవేశం అనిపించవచ్చు!

కానీ...

తమలో కొందరైనా బ్రతకడానికి దొరికిన అవకాశాన్ని కాలదల్చుకున్నవాళ్లు 'ఐక్యత' మానవ సంబంధానికున్న ఔన్నత్యాన్ని బయటి ప్రపంచానికి తెలియచెప్పింది. ప్రకృతి భీభత్సం వాళ్ళని ఏకతాటిమీద నిలబెట్టింది.

ఉన్న కాస్త ఆహారం భీభత్సం బారిన పడిన అందర్నీ బ్రతికించలేనప్పుడు... అందరం కలిసే చావాలన్న నిర్ణయం... అపురూపంగా దొరికిన ఆహారాన్ని నీటిపాలు చేసింది. ఆ నాలుగు మెతుకుల కోసం కొట్టుకోవడం కన్నా... నలుగురం కలిసి కన్నుమూయడమే నయమనిపించిన వాళ్ళ ఐక్యతలోని ఔన్నత్యం ముందు... సహాయం అందించడానికి వచ్చిన తామెంతో చిన్న వాళ్ళుగా అనిపించారు వాళ్ళకు వాళ్ళే ఆ యువకులు!

(గోదావరి జిల్లాల్లో తుఫాను భీభత్సమప్పుడు ఇది నిజంగా జరిగింది.)

[sri7869]

Nice story