Fantasy சிவ இயக்கி - மாயாஜால காம கதை

[0123456]

super sago

[rkasso]

good going

[sagotharan]

அழகே உருவான அழகம்மை

[sagotharan]

திருமலை குமாரக்குகையில்..

"சாமி.. தஞ்சாவூரில் இருந்து ஒரு குடும்பம் தங்களை காண வந்திருக்கிறார்கள். " என்றான் சிவதேவன்.
"ஏதாவது குறிப்பு சொன்னார்களா?"
"கருப்பன் செட்டியார் உறவுக்காரர்கள் என்றார்கள்"
"அவர்களை குளிகை நேரத்தில் வரச்சொல்.." என‌ தியானத்தில் மூழ்கினார் சித்தையனந்தா. அவருடைய நினைவுகள் பின்நோக்கிப் போயின.

யட்சி ஒட்டுமொத்த இச்சையின் உருவம் தானே? தன் மீது அளவு கடந்த தன்னம்பிக்கை கொண்ட, தனது ஆசைகளின் மீது எந்த குற்ற உணர்ச்சியும் கொள்ளாத, நாட்களை நகர்த்தாமல் வாழ்ந்து தீர்க்கும் ஒருத்திதானே யட்சியாக இருக்க முடியும்.

அழகை ஆராதிப்பதில் நேர்த்தியானது பெண்களின் மனம், அதைவிட அழகானது அம் மனதில் எழும் ஆசைகள். அவ்வாசைகளால் வரும் விளைவுகளின் தொகுப்பு அவள் கண்முன் விரியும் போது அதை சிவப்பு கம்பளமாக நினைத்து தன் ஆசைகளை நோக்கி நகர்பவள்தானே யட்சியாக இருக்க முடியும்.

மழை பெய்து தேங்கிய தண்ணீர் குட்டையில் குதிப்பதும், சாலையோர பூவை தலையில் சூடிக்கொள்வதும், மதுவும், புகையும் புசிப்பதும், பிடித்தவனொடு புணர்வதும் என எல்லா பெண்களுக்கும் யட்சியாக வாழ ஆசையுண்டு. ஆசைகள் சிறிதோ, பெரிதோ அதை அடைய அடி எடுத்து வைக்க தயங்காதவளாகத் தானே இருக்க முடியும்.

அப்படி தன்னுடைய ஆசைகளை தேடி தன்னிடத்தில் வருகின்ற யட்சிக்காக இங்கே பல ஆண்டுகளாக காத்திருக்கும் நபர்களில் ஒருத்தர்தான் திருமலை குமரகுகையில் இருக்கும் சித்தையானந்தர். அவர் பசுத்தோல் போர்த்திய புலி. 

ஒரு காலத்தில் அவர் மகள் அழகம்மையும் அப்படிதான் யட்சியைபோல இருந்தாள். மொட்டுப் போல் முகம். நன்கு தழைந்த கூந்தல். அளவான உயரம் வேறு. பிரம்மன் விருந்து சாப்பிட்டு முடித்த நிலையில் தாம்பூலம் தரிக்கும்போது ஏக குஷியோடு யோசித்து அவளை படைத்திருக்க வேண்டும் என்று தோன்றியது.

ஊர் விடலைகள் அவ்வளவு பேர் கண்களும் அவள் மேல்தான்! அவள் வரையில் சில நாற்பது வயது ஆசாமிகள்கூட இரண்டாம் தார கற்பனை செய்து வைத்திருந்தார்கள். கோவில் சிலை, குங்குமச் செப்பு, தோட்டத்து மான் என்று அவளுக்கு ஊரில் பல பெயர்கள் வேறு...

ஆனால், அதிர்ஷ்டம்தான் துப்புரவாக இல்லை! மாங்கு மாங்கு என்று படித்து பரீட்சை எழுதினாள். மாநிலத்தில் முதலாவதாக வரக்கூடிய எல்லா தகுதியும்.. இருந்தது. இருந்தும் கணக்குப் பரீட்சையன்று விஷக் காய்ச்சல் வந்து சதி செய்து பார்டர் மார்க்கில் அவளை சாய்த்துவிட்டது. விளையாட்டுப் போட்டிகளில்கூட அப்படித்தான் வெற்றி விரல் நுனியில் தட்டிப் போனது. எல்லைக் கோடு அருகே முதலாவதாக வந்ததும் தடுமாறி விழுந்துவிட்டாள்.

எப்பொழுதும் துரதிர்ஷ்டம் அவளை 'விட்டேனா பார்' என்று துரத்துவது போல ஒரு பிரமை அவளுக்குள்... அது அவள் கல்யாண விஷயத்தில்கூட பலித்துவிட்டது. அரசாங்கத்தில் வேலை பார்க்கும் மாப்பிள்ளைப் பையனின் வரன் வந்தது.

மாப்பிள்ளை அந்தஸ்துக்கும் அழகம்மை குடும்ப அந்தஸ்துக்கும் ஏணி வைத்தாலும் எட்டாது. இருந்தும் அழகம்மையின் அழகில் மயங்கிய மாப்பிள்ளை பையன் மணந்தால் அழகம்மை.. இல்லையேல் திருமணமே வேண்டாம் என்று கூறிவிட்டான்.

அதிர்ஷ்டம் அவள் வரையில் இப்படித்தான் கதவைத் தட்டும், அன்றும் மாப்பிள்ளை பையன் ரூபத்தில் கதவைத் தட்டிற்று. சரியென்று பையனைப் பெற்றவர்களும் அழகம்மையின் அப்பாவான சித்தையனை வந்து பார்த்து பேசிவார்கள்.

"எவ்வளவு செய்வீங்க?" இறுதிக்கட்டத்துக்கு வந்து விட்டார்கள்.

"அழகம்மையின் அம்மாவிடம் ஐந்து பவுன் இருக்கிறது. அதனை மொத்தமாக தந்து விடுகிறேன்." என்று கூறினார்.
பெண்கேட்டு வந்த பெரியவர்கள் எல்லாம் சிரித்துக் கொண்டனர்.
"எங்க ஜில்லாவுலேயே.. முழுசா 100 பவுன் கொடுத்து பிளசர் கார் கூட தாரேன்னு சொல்லி ஒரு சம்பந்தம் வந்து நிக்குது. பொண்ணு கொஞ்சம் அழகுல கம்மி. அதனாலதான் அவன் யோசித்துக்கொண்டு இருக்கிறான். "
"உங்களுக்கும் வேணாம் எங்களுக்கும் வேணாம் பொதுவா சொல்லறேன். 50 பவுன் நகை.. உங்க பவுசுக்கு பிளசர் காரெல்லாம் வாங்கி தர முடியாது அதனால ஒரு மொபட் வண்டிக்கு ஏற்பாடு பண்ணுங்க.."

"உங்களோட நினைப்புக்கு நீங்க ஜமீன்ல தாங்க.. பொண்ணு எடுக்கனும்.. என்னால முடியாதுங்க. நீங்க கோவிச்சுக்காதிங்க.." விருட்டென எழுந்தார் சித்தையன். பணம் பொருள் இல்லையென்றாலும் ரோசத்துக்கு குறைவில்லை அவருக்கு.

நல்ல வரனை தட்டிக்கழிக்க மனமில்லாமல் சித்தையன் மனைவி பேசினாள். "பதினைந்து பவுன் போடலாம். எளிமையாக கல்யாணம் பண்ணித்தரலாம். அவ்வளவுதான் எங்களால  முடியும். இதுக்கே நாங்த கடன் வாங்கணும்." என்றார். எல்லாரையும் விட அதிர்ச்சியாக இருந்தது சித்தையனுக்கு தான்.

"சரி... ஆனால் இப்பொழுது சொன்னதில் இருந்து மாறிடாதீங்க. சரியா நடந்துக்குங்க. காசு, பணம் இல்லாட்டியும் குணம் இருந்தா அது போதும் எங்களுக்கு.. என்று சொல்லி கல்யாண தேதியை குறித்தனர். சபையில் வாக்கு தந்தாச்சு என குடும்பமே மவுனமாக இருந்தது.

சித்தையனுக்கு சிந்தையில் பல குழப்பங்கள் "எங்கு செல்வது யாரிடம் சொல்வது என்னவென்று கடன் கேட்பது ஒன்றுமே அவருக்கு பிடிபடவில்லை. இதனால் வரை தான் சம்பாதித்து இருந்த நட்பு இருக்கு ஒரு ஐந்து பவும் கிடைத்தால் கூட பெரிய விஷயம் தான். ஆனால் அதற்கு இந்த வீட்டினை அடமானம் வைக்க வேண்டும். சரி விற்றாவது பெருமளவு பணத்தை பெற முடியுமா என்றால் அந்த அளவிற்கு இந்த வீடு போகாது. மேற்கொண்டு பவுனுக்கு என்ன செய்வது அவர்கள் வேறு மொபட்டு வண்டி கேட்கிறார்களே.. தலையை பிடித்துக் கொண்டு உட்கார்ந்திருந்தார் சித்தையன்.

அவருடைய மனைவிதான் தஞ்சாவூர் விருமாண்டி பற்றிய ஞாபகம் செய்தார். சித்தையனுடைய பால்ய கால நண்பரான தஞ்சாவூர் விருமாண்டி தற்பொழுது பெரும் செல்வாக்குடன் இருந்தார். அவர் மிகவும் நல்ல நிலைமையில் இருப்பதால் அவரிடம் கேட்கலாம் என பரிந்துரைத்தாள். அது தவிர வேறு வழி இல்லாத சித்தையனும் அதற்கு சம்மதித்தார்.

"விருமாண்டி... நீதாம்ப்பா உதவி செய்யணும். உன் தயவாலதான் அழகம்மை கரை ஏறணும்" - என்று காலிலும் விழுந்தார். விருமாண்டிக்கு  ஆனாலும் பெரிய மனது. சித்தையன்  குடியிருக்கும் வீட்டினை எழுதி வைத்துக் கொண்டு வேண்டிய பணத்தைப் புரட்டித் தந்தார்.

"இந்த பணத்துக்கு அம்பது பவுன் தேறுமா?." என வெகுளியாக கேட்டார்.
"பவுனா எடுத்தா 25லிருந்து ஒரு 30 பவுன் தேரலாம்.. ஆனா 50 பவுனுக்கு அந்த இடம் வராதுப்பா.."
"ஐயோ இது போக மொபட்டு வாங்க வேற பணம் வேணுமே.." தலையை சொரிந்தார்.. அவர்கள் வேறு என்ன செய்யலாம் என ஆலோசித்துக் கொண்டிருந்த பொழுதே..

"இவ்வளவு பணத்தையும் நான் கொண்டு போறது சிரமம்ப்பா.. நன்னிலத்தோட நிலைதான் தெரியுமே.. இதையெல்லாம் தஞ்சாவூரிலேயே கொஞ்சம் பவுனா மாத்தி தந்திடு.. " என சித்தையன் வேண்டிக் கொண்டதால்.. அதுவும் சரிதான் என தஞ்சாவூர் கருப்பன் செட்டியார் நகைக்கடையில் நல்ல மச்சமுள்ள தங்கத்தில் முப்பது இரண்டு சவரனுக்கு தாலியில் இருந்து தொங்கட்டான் வரை வாங்கிக் கொடுத்தார்.

கருப்பன் செட்டியார் நல்ல கைராசிக்காரர். அவரிடம் ஒருமுறை தங்கம் வாங்கி சென்ற பலரும் மறுமுறை தங்கம் வாங்க வருவார்கள் என்பது அங்குள்ளவர்களின் நம்பிக்கை. அவர்கள் கடையில் ஒரு சித்தரின் புகைப்படம் மாட்டி இருந்தது.
"இவர் யாருப்பா.. கடையோட ஓனரா.. எம்புட்டு பெரிய போட்டோ மாட்டி இருக்காங்க.." என சித்தர் என்ன அந்த புகைப்படத்தை காண்பித்து கேட்டார்.

"அட இவருதான்பா சொர்ண சித்தரு. திருமலையில இருக்காரு. கல்லு மண்ணுனு கையில கிடைக்கிறதையெல்லாம் தங்கமா மாத்தி கொடுப்பாரு.."
"அதெப்படி?"
"அதெல்லாம் சித்தருக்குதான் தெரியும். இந்த கருப்பன் செட்டியார் திருமலைக்கு அடிக்கடி போயி சித்தரை பார்ப்பாரு.. அவர் கொடுத்த தங்கத்துல ஆரமிச்சதுதான் இந்தக்கடை.. "

"ஆச்சரியமா இருக்குப்பா.."
"ஆமாம்.. நம்மூர்ல இருந்து இருபது பேருக்கு மேல அவரை பார்க்கப் போனாங்க. ஆனா ராக்காயியை தவிர யாரும் தங்கத்தோட திரும்பி வரல.."
"அவங்களுக்கு தங்கம் கிடைச்சுச்சா.. ?"
"ஆமா.. ஆனா அவங்க குடும்பத்தோட இப்ப மதுரைக்கு போயிட்டாங்க. அதெல்லாம் நமக்கெதுக்கு." என பத்திரமாக தங்களுடைய நகைகளை கொண்டு வந்து வீடு சேர்த்தனர்.

பிற்பாடு விருமாண்டி வீட்டில் வக்கணையாக சாப்பிட்டனர். ஏலெட்டு வகை காய்கறி, முழங்கை வழிய நெய்ப்பொங்கல் என்று மகாதேவன் மனைவி ஜமாய்த்து விட்டாள்.

எந்த வீட்டில் இப்படி பணம் கொடுத்து சோறும் போட்டு அனுப்புவார்கள்? அதன் நிமித்தம் விருமாண்டியை நினைத்து பெருமிதமாகிப் போனது. ஆனால் அடுத்த நாள் தான் விருமாண்டியின் மற்றொரு முகம் தெரிந்தது. சித்தையனுக்கு 32 பவுன் நகையோடு தன் மனைவியிடம் இருந்த சில நகைகளையும் சேர்த்து மொத்தம் 50 பவுனாக கொடுத்தார்.

சித்தையன் ஆடிப் போய்விட்டார்.

"நான் கொடுத்து வெச்சவன்... இல்லாட்டி நீ எனக்கு சிநேகிதனா கிடைச்சிருப்பியா?" என்று கேட்டு ரயில்வே ஸ்டேஷனில் மகாதேவன் காலிலேயே விழுந்துவிட்டார்.

"அய்யய்யோ என்ன காரியமடா பண்ற.. இப்படியா நண்பர்களுக்குள்ள காதலர் விழுகிறது. அழகம்மை என் பொண்ணு மாதிரி. என் மக கல்யாணத்துக்கு நாள் செய்யாம யார் செய்வா" என்று விருமாண்டி விசும்பினார்.

சிலிர்த்துப்போய் விட்டது சித்தையனுக்கு. ஒரு பக்கம் மகளுக்கு அரசாங்க உத்தியோகத்துடன்  மாப்பிள்ளை மறுபக்கம் இப்படி முழுமனசோடு உதவும் நண்பன். யாருக்கு கிடைக்கும்?

செருக்கோடு கம்பார்ட்மென்ட்டில் ஏறினார். பெட்டி காலியாக இருந்தது. ஊரைச் சுற்றிக் கொண்டு மாட்டு வண்டிபோல லொடக்கு லொடக்கு என்று போகும் அந்த பாசஞ்சர் ரயிலில் போக யாருக்கும் மனமில்லை சித்தையன் ஒருவரைத் தவிர... அப்படியே பழகிவிட்டது. சில பழக்கங்கள் மாறாதவை.

காலுக்கு டயர் செருப்பு, நெற்றியில் சந்தனப் பொட்டு கையில் குடை, இடுப்புக்கு மஸ்லின் வேட்டி, வெள்ளை சட்டை என்கிற லட்சண சொருபங்கள்.

ஆனால் அவ்வளவும் அந்த ரயிலில் ஏறி தூங்கிக் கண் விழித்த பிறகு மாறிவிட்டது. தலை மாட்டில் பையை வைத்துக் கொண்டு தூங்கியதில் வந்தது இடர்.

கண்விழித்தபோது பையும் இல்லை. இரயில் பெட்டியிலும் யாரும் இல்லை.

"கடவுளே... கிடைத்தது கிடைச்சிச்சே... அது இப்படி களவு போகத்தானா?" அலறினார். ரயில்வே காவல் அதிகாரிகளிடம் கதறினார்.

"என்ன ஆலியா நீ கைல அம்பது பவுனு எடுத்துக்கிட்டு வந்துட்டு இப்படி ஏமாந்து நிக்கிறியே?"
"கண்ணு வலிச்சு காவல் காத்துக்கொண்டிருக்கும் பொழுதே கண்ணு முன்னாடி களவாடுற ஆளுங்க வந்திருக்கிற காலம். இப்படி 50 பவுனை அசால்டா தலைமாட்டில் படுத்து தூங்கிட்டு இருந்திருக்கியே.." காவலர்கள் சித்தையனுக்காக வருத்தப்பட்டார்கள் தவிர எந்த ஒரு நடவடிக்கையும் எடுக்கவே இல்லை. ரயில் பெட்டியில் திருடக்கூடிய நபர்கள் ஒவ்வொரு முறையும் புதிய நபர்களாக இருப்பார்கள் எங்கே இருப்பார்கள் எங்கே இறங்கி இருப்பார்கள் எதுவும் அவர்களுக்கு தெரியாது.

ஒரு புகார் கடிதத்தை மட்டும் வாங்கிக் கொண்டு சித்தையனை வழி அனுப்பி விட்டார்கள். அவர்கள் அதனை ஒரு புகாராக கூட பதிவு செய்யவில்லை சித்தைகள் போன்ற பொது ஜனங்கள் எவ்வளவோ போராடினாலும் காவல்துறையும் திருடனும் மாறப்போவதில்லை.

நன்னிலம் பிள்ளையார் கோயில் தெருவில் இருந்த ஒரு வீட்டில் இருந்து அந்த நள்ளிரவிலும் சத்தம் கேட்டுக் கொண்டிருந்தது.

"நான் இனி உசுரோட இருக்கறதுல அர்த்தமே யில்லை. எதுக்கு உசுரோட இருக்கணும்? என்னால யாருக்கு பிரயோஜனம்? நான் ஒரு தெண்டம். நான் ஒரு அடி முட்டாள். எவனாவது லட்சரூவா மதிப்போட ரயில்ல வருவானா? அதுலையும் படுக்க இடம் கிடைச்சிச்சேன்னு படுத்து தூங்கிகிட்டு... வந்தேனே... முட்டாள்பயதான் நான். நல்லாதானே நான் வந்தேன் ... பாழாய்ப்போன தூக்கம் என்னை கவுத்துடிச்சே... இந்த கண்ணை என்ன செஞ்சா தகும்?"

கேள்வியோடு உணர்ச்சிவசப்பட்டு கண்களை குத்திக் கொள்ளப் போனார் சித்தையன். எகிறிப் பிடித்து தடுத்தாள். அவர் மனைவி.

"போனா போகட்டும் விடுங்க. அதான் போலீஸ்ல புகார் கொடுத்துருக்கோம்ல?" ஆறுதல் சொல்லிப் பார்த்தாள். அவளால் அதுதான் முடிந்தது. ஆனால் அவர்கள் மகள் அழகம்மையால் அதுகூட முடியவில்லை. அழுது கொண்டிருந்தாள்.

"நம்ம அழகம்மைக்கி என்ன தாங்க குறைச்சல். இந்த சம்பந்தம் போனால் என்ன?. நம்ம வீடு கை விட்டுப் போனால் என்ன?. நான் இருக்கேன்.  நம்ம பொண்ணு இருக்கு. அவ அழகுக்கும் உங்க பெருமைக்கும் சீமையிலிருந்து மாப்பிள்ளை வரத்தான் போறாங்க.."
"வாக்கு தந்து இருக்கிறோமே அவங்களுக்கு என்னடி சொல்றது."
"ஏங்க நடந்தது நாடறியும்.. நீங்க தொலைச்சது ஊரறியும்.. பொண்ணு கேட்டு வந்து சம்பந்தம் போட்டு போனவங்கங்கிட்ட.. பேசி பார்ப்போம். எங்களுக்கு பவுனு தான் வேணும்னா வேற படம் பார்த்துக்கிடட்டும்.. இல்ல நம்ம பொண்ணு அழகா வேணும்னா பவுன் இல்லாம கட்டிக்கிடட்டும்.. நீங்க கிடந்த அழுகாதீங்க. விடியட்டும்.. நம்ம தேடி விடியல் வரும்"

எல்லாமும் போன பிறகும் அவள் உறுதியோடு இருந்தாள். அவள் ஒற்றைய ஆளாக தந்த நம்பிக்கையில் அன்று சித்தையன் உயிர் போகாமல் இருந்தது.

நெற்றிப் பொட்டிலிருந்து வெள்ளைச் சட்டை வரை எல்லாமே விலகி ஒரு பைத்தியக்காரனைப் போல இருந்தார் சித்தையன். அவருடைய மனைவி முகம் எல்லாம் சிவந்து நெற்றி போட்ட எல்லாம் களைந்து தலை முடியை விரித்த கோலத்தில் ஒரு மூளியைப் போல அமர்ந்திருந்தார்.

அவர்கள் தன்னைத் தானே நொந்து கொள்வதும் தலையில் அடித்துக் கொண்டு அழுவதும் பார்க்கச் சகிக்காமல் அழகம்மையும் ஒரு முடிவிற்கு வந்துவிட்டாள். அவர்கள் இருவரிடமும் சொல்ல முடியாத ஒரு ரகசியம் அழகமைக்கு இருந்தது. இந்த சூழலில் அவளால் அந்த ரகசியத்தை கூற இயலாமல் தவித்தாள்.

[rkasso]

கதை ரொம்ப நல்லா இருக்கு
என்க்கு பெருசா டைப் அடிச்சு பழக்கம் இல்லை
மற்ற திரிகளில் சொல்லும் பெரிய அளவிற்கு எழுத
மன்னிக்கவும்
கதை வித்தியாசமான கோனத்தில் செல்கிறது. சூப்பர்

[sagotharan]

கதை ரொம்ப நல்லா இருக்கு
என்க்கு பெருசா டைப் அடிச்சு பழக்கம் இல்லை
மற்ற திரிகளில் சொல்லும் பெரிய அளவிற்கு எழுத
மன்னிக்கவும்
கதை வித்தியாசமான கோனத்தில் செல்கிறது. சூப்பர்

"கதை ரொம்ப நல்லா இருக்கு" 
என்ற வார்த்தைகள் போதுங்க. இன்னும் எழுத..

[sagotharan]

[sagotharan]

தஞ்சைக்கு சித்தையனும் கிளம்பிப் போன இரண்டாம் நாள் நன்னிலத்தில் மேகக் கூட்டம் திரண்டிருந்தது. பரிசம் போட்டுச் சென்ற மாப்பிள்ளை தன்னுடைய மனைவியாக வரப்போகின்ற அழகம்மையைக் காண வந்தார். பெண் வீட்டிற்கு வருவதற்கென ஒரு காரணம் வேண்டுமல்லவா!? அதற்காக திருமண பத்திரிக்கை அடிக்க மாமன், மைத்துனன் பெயர்கள் வேண்டுமென கேட்கும் சாக்கில் வண்டிக்கட்டி வந்திருந்தார்.

கதவு சாத்தப்பட்ட நிலையில் இருந்தது வெளியில் இருந்து "அத்த.. மாமா.." என அழைத்துப் பார்த்தும் யாரும் வரவில்லை என்பதால் மெதுவாக கதவை தள்ளிக் கொண்டு உள்ளே வந்தார். அப்போதும் இரண்டு ஒரு முறை அழைத்துப் பார்த்தார் ஒரு பதிலும் இல்லை.

நடுக்கூடம் வரை வந்து விட்டவருக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது கதவை மட்டும் சாத்திவிட்டு எங்கே போய்விட்டார்கள் தாள் கூட வைக்கவில்லையே என யோசித்தார். அவருடைய மனதிற்குள் வீட்டிற்குள் ஆள் இருப்பார்கள் அதனால் தான் அவர்கள் வெளியே பூட்டிடவில்லை என தோன்றியது. நடு கூடத்தை ஒட்டிய ஒரு அரைவிலிருந்து யாரோ முனகும் சத்தம் மெல்ல அவருக்கு கேட்டது.

ஆளில்லாத வீட்டிலிருந்து வரக்கூடிய முனகும் சத்தம் அவரை லேசாக பயமுருத்தியது. அதனால் அறையின் பக்கம் சத்தம் இல்லாமல் சென்று லேசாக ஜன்னலை திறந்து என்னவென்று பார்த்தார். அவரையும் அறியாமல் கண்கள் விரிந்தன. திகைப்போடு அவர் கண்ட காட்சி அவருக்கு லேசாக வெட்கத்தை தான் வர வைத்தது.

அங்கே மணப்பெண்ணாக போகும் அழகம்மை கட்டில் நிர்வாணமாக படுத்து இருந்தாள். கொப்பும் குழையுமாக இருந்தவளின் பேரழகு அவரை வாயடைத்து போகச் செய்தது. அழகம்மை அழகானவள் தான். ஆனால் பருவ வயதில் இருக்கும் ஒரு பெண்ணின் நிர்வாணம் மிகவும் ஆபத்தான அழகுடையது. உடலில் ஒட்டு துணி இல்லாமல் கட்டிலில் ஒரு புகைப்படத்தைப் பார்த்த படி விரல் அடித்துக் கொண்டிருந்தாள்.

அவளுடைய இன்ப புழையிலிருந்து நடு விரல் வெளியே வந்து உள்ளே சென்று அவளுடைய இச்சையை தீர்த்துக் கொண்டிருந்தது. அவள் யாருடைய புகைப்படத்தை கையில் வைத்திருக்கின்றார் என்பது அங்கிருந்து பார்த்தபோது தெரியவே இல்லை ஆனால் அவள் மிகவும் தீவிரமாக இயங்கிக் கொண்டிருந்தாள் என்பதால் "ஆ...ஆ...ஆ..." என்ற சத்தம் இப்பொழுது கூடுதலாகவே கேட்டது.

"ஆ..ஆ.. அன்பே.. ஆ.." என தீவிரமாக அவள் கத்திக் கொண்டிருக்கும் பொழுது.. படபடக்கும் நெஞ்சத்தோடு கவனித்துக் கொண்டிருந்த புது மாப்பிள்ளைக்கு சுன்னி விடைக்கத் தொடங்கியது. பகல் பொழுதின் சூரிய வெளிச்சத்தில் பேரழகு மிக்க ஒரு பெண்மையினை தரிசனம் செய்து கொண்டிருந்தார்.

அவள் இடையை மேலே தூக்கி இப்பொழுது கால்களை தொடையோடு வைத்து இறுக்கிக் கொண்டு இன்னும் வேகத்தில் புழையை விரலடித்துக் கொண்டிருந்தாள். அவள் கைகள் எந்திர துப்பாக்கிகள் போல அவ்வளவு வேகமாக செயல்பட்டது. மோகத்தீயில் அவள் உடல் வாடியது. மான்போல கட்டிலில் துள்ளிக்கொண்டு இருந்தாள்.

கண்களை மூடி அவள் கணவனாக வரப்போகின்றவனின் சுன்னி தன்னை குத்திக் கிழிப்பதாக நினைத்தாள். அவளுடைய புண்டையிலிருந்து மதனநீர் குழாய்கள் திறந்தன. கசிந்தன. இரண்டடி வரை அவள் புண்டையிலிருந்து மதனநீர் பீச்சி அடித்தது. மாப்பிள்ளையாக வரப்போகின்றவர் திகைத்தார். இவ்வளவு உயரமாக மதனநீர் பீச்சி அடிப்பதை அவர் இதுவரை கேள்விகூட பட்டதில்லை. இப்போது கண்ணால் கண்டோம் என சொன்னால் கூட யாரும் நம்ப மாட்டார்கள் என நினைத்தார்.

அவள் படுத்திருந்த கயிற்றுக் கட்டிலின் கீழும் நேராகவும் பல வாழை இலைகளை வரிசையாக விரித்து வைத்திருந்தாள். அவற்றின் மீது அவளுடைய மதனநீர் எல்லாம் விழுந்திருந்தது. கவனமாக அவற்றை எல்லாம் ஒரு குடுவையில் சேகரித்து வைத்தாள். அப்படி முழுமையாக சேகரித்ததும் அதனை எடுத்துக்கொண்டு ஒரு முக்கோண திரிசூலம் போட்ட கோலத்தின் நடுவே வைத்தாள்.

தன் முலைகளைக் கசக்கிக் கொண்டு பக்கத்தில் விரித்து வைத்திருந்த புத்தகத்தை எடுத்தாள். அதிலிருந்த மந்திரங்களை வாய்விட்டு ஜபித்தாள்.. அவருக்கு அந்தக் காட்சி அவரை உரைய வைப்பதாக இருந்தது.

யட்சனே தேவனே பூரண நிலவு போன்ற முகத்துடன் மஞ்சள் ஆடை அணியும் மாயத்தோற்றம் கொண்ட மோகன வடிவ ஆண் உருவே...

ஓம் ஸ்ரீம் ஹ்ரீம் ஐம் யட்சணி சர்வலோக தயாபரி அபிஸ்ட சித்யந்தே
ஜெபே விநியோக
ஆனந்த ரூபனே...அபார சக்தி கொண்ட யோகனே.. உன் அடியவளை தெண்டனிட்டுக் கூவி அழைக்கிறேன்.

வா... என் புத்தியில் குடியேறி
என் வாக்குகளை பலிதமாகச் செய்.
ஓங்கார யட்சணே உச்சாடன யட்சிணே உன்னையே துதிக்கிறேன்.
உன் அருளைத் தா.. அஞ்சன மையில் வசியமாகு.

"ஓம் ஐம் ஹ்ரீம்,நமோ யட்சிணி
திருத்திய கல்யாணி ஹூம்பட் ஸ்வாஹா "என இருபத்தி ஒரு முறை முனுமுனுத்தாள்.

புத்தகத்தில் இருந்த மந்திரங்களை வாசித்துக்கொண்டே தன் மார்புகளை வேகமாகவும் அழுத்தமாகவும் கசக்கி தன் ஈரமான புண்டைக்குள் விரலை விட்டு ஆட்டத் தொடங்கினாள். சில நிமிடங்களில் கோலத்திற்கு அருகே வைக்கப்பட்டிருந்த மஞ்சள் நிற மரக்கட்டையை எடுத்து தன் புண்டைக்குள் விட்டு மெதுவாக ஆட்டத் தொடங்கினாள். அதன் பின் ஆவேசம் கொண்டவளாக அவள் வேகம் அதிகரித்தது.

உச்சமடைந்து அவள் மதனநீரால் அந்த மரக்கட்டையை நனைத்தாள். அதை கோலத்தின்‌ நடுவே சிரமப்பட்டு வைத்துவிட்டு அதன் அருகிலேயே படுத்தாள். சில நிமிடங்களில் அந்த மரக்கட்டை அசைவது போல தோன்றியது. கொஞ்சம் கொஞ்சமாக ஒரு அழகான இளைஞன் தோற்றத்தில் யட்சன் வந்தான்.

"இதோ.. உனக்காக நான் வைத்திருக்கும் படையல். எடுத்துக்கொள்."
"ஆகா.. " என்று கூறி அவளுடைய மதனநீர் இருந்த குவளையை வாயில் கொட்டிக் கொண்டான்.
"அமிர்தம்... அமிர்தம்.." என சுவைத்துக கொண்டே சொன்னான்.
"இந்த முறை உனக்கு என்ன வேண்டும்.?. கேள்!"
"ஒவ்வொரு முறையும் நான் என்னுடைய அழகையே கேட்டுக்கொண்டு இருக்கிறேன். பௌர்ணமி போல என்னுடைய அழகு ஜோலித்து. பின் தேய்ந்து கொண்டே வருகிறதே. என் அழகு நித்திய அழகாக மாறாதா.?. அதனை எப்போதுமே நான் அடைய இயலாதா?"

"நான் ஒரு சிறு யட்சன்.. என்னுடைய சக்திக்கு உட்பட்டதை நான் தந்திருக்கிறேன். நித்திய அழகென்பது என் சக்திக்கு மீறியது. அதை அடைய நீ தேவியை நோக்கி தவமிருந்து ஏற்ற காலத்தில் பலி கொடுக்க வேண்டும்"
"பலிதானே தந்துவிடுகிறேன். ஆடு வேண்டுமா.. இல்லை எருமை கிடாவா.."
"ம்ம்.. வெறும் ஆட்டையும் எருமையும் கொடுத்து அவளை திருப்தி படுத்த இயலுமா நீ கேட்பதென்ன..?. நித்திய கல்யாணி ஆக இருக்க வேண்டும் என்பது. அவ்வளவு உயர்ந்த எண்ணத்தை வைத்துக்கொண்டு மிருக வழிகள் எல்லாம் அதற்கு உதவிவே உதவாது."
"பிறகு என்ன தருவது?"
"நரபலி. கட்டிளம் காளையை நரபலி தர வேண்டும்.."

அப்போது அந்த யட்சன் ஜன்னல் வழியே இதைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் மாப்பிள்ளையை கண்டதும் சடாரென்று மறைந்தான். அவளும் வந்தவனை பார்த்து விட்டாள். வேகமாக ஆடையை உடுத்தி வெளியே வந்தாள்.

"வாங்க வாங்க.. வந்து வெகு நேரம் ஆகிறதா?" என்று இயல்பாக கேட்டாள். மாப்பிள்ளையாக வரப்போகிறவனுக்கு திக்கென இருந்தது இவள் சாதாரண பெண்ணல்ல. இவளுடைய அழகும் இயற்கையானது அல்ல. ஆனால் இது குறித்து இவளிடம் பேசுவது என்பது தற்போது தவறான விஷயமாகிவிடும் இப்பொழுது நாம் பத்திரமாக வீடு திரும்ப வேண்டும் என்றால் அமைதியாக அவளிடம் ஒன்றும் நடக்காதது போல் பேசிவிட்டு நடையை கட்ட வேண்டும் என நினைத்தான்.

"ஏன் இவ்வளவு தூரம் வந்து இருக்கீங்க?. வராதா தகவல் கூட சொல்லி அனுப்பவில்லை..? வாங்க வந்து உட்காருங்க.." என நடு கூடத்திற்கு அழைத்து வந்து இருக்கையில் அமர வைத்தாள்.

என்னதான் அவன் மூடி மறைத்தாலும் அவனுடைய முகம் பயத்தில் இருண்டு போயிருந்தது.
"என்ன சாப்பிடுறீங்க..?. பானகம் கரைச்சிட்டு வரட்டுங்களா..?. மோர் தயாராதான் இருக்கு அதை சாப்பிடுறீங்களா?" என கேள்விகளால் அவனை துளைத்தாள்..
"அது வந்து.. அது வந்து.. மாமா அத்தை வீட்டில் இல்லையா..?"
"மாமா அத்தை தான் பார்க்க வந்தீர்களா?. நான் கூட இந்த அபலைப் பெண்ணை தான் பார்க்க வந்தீர்கள் என நினைத்துக் கொண்டேன். அப்பா தஞ்சாவூர் வரை சென்றுள்ளார். அம்மா பக்கத்துவீட்டு பெண்ணிற்கு பிரசவ வலி வந்ததால் அவளுடன் மருத்துவச்சி வீட்டிற்கு சென்றுள்ளாள்.‌ சற்று இருங்கள் மோர் கொண்டு வருகிறேன். "

"வேண்டாம் அழகு. மழை வருவது போல இருக்கிறது. நான் உடனே செல்ல வேண்டும். பெரியவர்கள் வந்தால் நான் மாமன் மைத்துனன் பெயர்களை கேட்க வந்த தகவலை கூறிவிடு.." என பதிலை எதிர்பாராமல் வீட்டின் தலைவாசலை நெருங்கினான்.

"அடடா.. காலூன்ற வெண்ணீர் ஊற்றியது போல இவ்வளவு அவசரமா.. சரி திரும்புங்கள். " என அவனின் தோல்பட்டையில் கைவைத்து இழுத்தாள். அவன் தடுமாறி திரும்பியதும் அவன் நெற்றியில் ஒரு மையை தீட்டினாள்.

"எங்கு வந்தோம்?. என்ன நடந்தது?. என்ன பார்த்தோம்.. என்பதையெல்லாம் மறந்து நிம்மதியாக இருங்கள்" என கூறிவிட்டு மந்திரம் ஜபித்தாள். ஆனால் மந்திரம் பலிக்கவில்லை. அவன் மிரட்சியோடு வெளியேனான்.

அழகம்மை திகைத்தாள். வந்த யட்சணிடம் வேண்டியது என்ன என கேட்கும் போது வழக்கமாக கேட்கும் அழகினை கேட்காமல் கோட்டை விட்டிருந்தாள்.
"போச்சு.. எல்லாம் போச்சு.." என புலம்பினாள்.

அவள் அம்மா வந்ததும் "என்னாடி முதத்துல ஒளியே இல்லை. என்னமோ மாதிரி இருக்க.. ரொம்ப பயந்துட்டியா?" என்று கேட்டாள். முகத்தை எத்தனை முறை கழுவியும் அந்தப் பொழிவு கைகூடவில்லை. இருளடித்தது போல அழகம்மை ஆகியிருந்தாள்.

***

"நம்ம பொண்ணு அழகு வேணும்னா பவுன் இல்லாம கட்டிக்கிடட்டும்.. நீங்க கிடந்த அழுகாதீங்க. விடியட்டும்.. நம்ம தேடி விடியல் வரும்" எல்லாவற்றையும் இழந்தவர்களுக்கு இருந்த ஒரே தெம்பு அழகம்மையின் அழகுதான். ஆனால் அது நாழிகைக்கு நாழிகை குறைகிறது என்பதை அறிந்த அழகு கதறினாள்.

கண்ணடித்து அருகே அழைக்கும் அதிர்ஷ்டம் பிறகு கழுத்தைப் பிடித்து நசுக்கும் துரதிர்ஷ்டமாக மாறுவதற்கு ஒரு முடிவுகட்டியே தீருவது என முடிவெடுத்தாள். தன்னால் தானே எல்லோருக்கும் இத்தனை கவலை...? இத்தனை மன உளைச்சல்? பேசாமல் போய்ச் சேர்ந்து விட்டால்? அழகம்மை.. அழகு என இத்தனை காலம் பெற்றோரும் ளற்றோரும் கிரங்கியிருந்த அழகு குறையத்தொடங்கியது அவளுக்கு வேதனையாக இருந்தது.

புத்தி அதையொட்டி வேகமாக திட்டமிட ஆரம்பித்தது. உத்தரத்தின் கொக்கி கண்ணில் பட்டு தூக்குக் கயிறு மாட்ட வசதியாக நானிருக்கிறேன் என்றது. கயிறும் பரணில் கிடந்தது. கயிறை ஏறி எடுத்தவள்... கதவைத் தாழிட்டாள். கொக்கியில் ஒரு முனையை கட்டியவள் மறுமுனையில் வளையத்தை உருவாக்கி கழுத்தையும் அதனுள் கொண்டு செல்லத் தொடங்கினாள்.

காலடியில் கோக்குவாளி. அது உயரமான இடத்தில் உள்ளவைகளை எடுப்பதற்காக உள்ள நாற்காலி. அதை ஒரு உதை உதைத்தாள். அது சரிந்து விழுந்தது.. துடித்தாள்.. இத்தனை காலம் உணவிட்டேனே.. யட்சனே.. சாகும் தருவாயில் கூட காட்சிதர மாட்டாயா..?. வரம் தர மாட்டாயா?. மாமரக்கிளையில் காம்பில் மாங்காய் தொங்குவது போல அழகம்மை தொங்கினாள்.

சத்தம் கேட்டு ஓடுவந்து சாவிதுவாரத்தில் பார்த்த சித்தையன் கதவை உடைக்கப் பார்த்தார். அவள் அறை கதவு வலிமையாக இருந்தது. அம்மாவும் வந்து மோதிப் பார்த்தாள். பலனில்லை. அழுது புலம்பினார்கள். அழுதபடியே அவள் உயிரும் பிரிந்தது. இரண்டு பிணங்களோடு சித்தையன் இரவு முழுவதும் உட்காந்திருக்க..சத்தம் கேட்டு வர அருகில் கூட வீடில்லை.

சித்தையன் மனைவியைப் பார்த்தார். அவளுடைய கழுத்திலிருந்து தொங்கும் தாலிக்கயிறு.. அதிலிருந்த தங்க தாலி.. அதைப் பார்த்ததும்..
"எல்லாவற்றுக்கும் என்ன காரணம்.. 50 பவுன். சரியான நேரத்தில் எனக்கு கிடைத்த அந்த தங்கத்தை நான் இழக்காமல் இருந்திருந்தால்.. இழந்ததை மீண்டும் பெற்றிருந்தால்.. இப்படி மனை, மகள், மனைவி என எல்லாவற்றையும் இழந்திருக்க மாட்டேனே.."

சொர்ணசித்தர் கண்முன் நிழலாக வந்தார். சித்தையன் எழுந்தார். நடக்கத்தொடங்கினார் திருமலையை நோக்கி.. "எப்படியாவது நான் ரசவாதத்தை கற்று.. எல்லாவற்றையும் தங்கமாக மாற்றிக்காட்டுவேன்" என சங்கல்பம் செய்தார். அவருடைய மனைவியின் கழுத்திலிருந்து எடுத்துவந்த தாலியை கையின் மணிக்கட்டில் கட்டினார்.

சித்தையன் வருவதை அறிந்த சொர்ணசித்தர் சிரித்தார்.
"வாடா.. உனக்காக காத்திருக்கிறேன்.." என முனகினார்.

[rkasso]

மிக மிக அருமையான பாகம்
யட்ச்ன் யட்சினி வைத்து நல்ல கதை
அழகே பிரதானம் என்றால் மரணம் நிச்சயம் என எண்ண வைத்தது இந்த பாகம்

[0123456]

super update

[kctamizh]

கோட்டயம் புஷ்பநாத் அவர்களின் நாவல்களுடைய தாக்கம் தெரிகிறது. எனக்கு மிகவும் பிடித்த நாவல்கள் அவை இப்போது அதை போலவே ஒரு காமக்கதையை படிப்பதில் மிகவும் மகிழ்ச்சி நன்றி நண்பரே

[Joseph007]

கோட்டயம் புஷ்பநாத் அவர்களின் நாவல்களுடைய தாக்கம் தெரிகிறது. எனக்கு மிகவும் பிடித்த நாவல்கள் அவை இப்போது அதை போலவே ஒரு காமக்கதையை படிப்பதில் மிகவும் மகிழ்ச்சி நன்றி நண்பரே

Link irundha send pannunga nanba

[sagotharan]

இல்லறத்தை நல்லறமாக பேணி பாதுகாத்துக் கொண்டிருந்த சித்தையன்..‌ அந்த உலகத்தின் இரு பெறும் தூண்கள் சரிந்த பின்பு சொர்ண சித்தரை தேடி திருமலைக்கு வந்தார். அவருடைய நோக்கம் என்பது தன்னுடைய வாழ்வையே நிர்மூலமாக்கிய சொர்ணத்தை சொர்ண சித்தரை போல கையாண்டு இந்த உலகில் தங்கத்திற்காக தன்னை போல வாழ்வு இழக்க கூடிய மனிதர்களுக்கு உதவ வேண்டும் என்று இருந்தது. திருமலை பல்வேறு மூலிகைகளால் நிரம்பி இருக்கும். எண்ணற்ற மூலிகைகளிலே அவை எதற்கு எதற்கு என்று எல்லாம் எளிதில் கண்டறிந்து விட இயலாது.

சொர்ண சித்தரை தேடி திருமலையின் ஒவ்வொரு ஒத்தையடி பாதைகளிலும் சித்தையன் நடக்க தொடங்கினார். நிறைய வன உயிர்கள் அவளுடைய கண்களில் பட்டன. ஆனால் அவை எதுவும் சித்தையனை தொந்தரவு படுத்தாமல் தங்களுடைய வேலையை பார்த்துக் கொண்டிருந்தன. இரண்டு மூன்று நாட்கள் பசியை எல்லாம் பொருட்படுத்தாமல் சிதாதையன் அலைந்து கொண்டிருந்தார். பிறகு மலையின் இன்டு இடுக்குகள் பிடிபட ஆரமித்தன. மலைகளில் இருந்த கனிகளையும் சுனையில் இருந்த நீரையும் குடித்துக் கொண்டு சொர்ண சித்திரை தேடியே அலைந்து கொண்டிருந்தார்.

ஒரு நாள் சித்தையன் வழக்கமாக தண்ணீர் குடிக்க கூடிய சுனைக்கு அருகே வந்தார். அப்பொழுது பெண்களின் சிரிப்பு சத்தம் அவருக்கு கேட்டது.

சுனைக்கு அருகே இருந்த ஒரு அசோக மரத்தின் அருகே சித்தையன் வந்தார். சுனையின் மையத்தில் காற்றில் மிதக்கும் பிரகாசமான ஒளியின் நெடுவரிசையைக் கண்டார் சித்தையன்.

அந்த ஒளியின் நெடு வரிசை அவரை வசிகரித்தன. அவர் ஒவ்வொரு ஒளியும் கடக்கும் பொழுது அந்த ஒளி அவருக்குள் சென்று மறைந்தது. அந்த ஒளிகளின் நெடு வரிசையில் இருந்து ஒரு அரவணைப்பும் ஆறுதலும் சித்தையனுக்கு கிடைத்தது. மிகவும் வெளிச்சமாகவும் பிரகாசமாகவும் அந்த ஒளி வரிசை இருந்தது.

அந்த ஒளி வரிசையில் பிறரால் நேரடியாக பார்க்க இயலாது அது கண்களை காயப்படுத்தி விடும் அவ்வளவு பிரகாசமான ஒளி வீசினாலும் சித்தையனுக்கு அந்த ஒளி ஒரு மோகத்தை தான் உண்டு பண்ணியது. சுனிக்கி அருகில் இருந்த ஒளிக்குள் சித்தியின் உள்நுழியும் பொழுது அருகில் ஒரு பெண்மை வடிவம் இருப்பதை கண்டார். நீண்ட முடியும் வட்ட முகமும் கொண்ட ஒரு மெல்லிய பெண் உருவம் அவரை நோக்கி வந்தது.

அவர் ஒவ்வொரு முறையும் கண்சிமிட்டும் போதும் அந்த உருவம் ஒவ்வொரு முறையும் தன்னுடைய முகங்களையும் உருவ அமைப்புகளையும் மாற்றிக் கொண்டே வந்தது. இறுதியான வடிவத்தை பெறும் போது இந்த உலகத்தில் அவளை விடவும் அழகான பெண் யாருமே இல்லை என்று சொல்லும் அளவிற்கு அழகு நரம்பிய ஒரு பெண் அவர் முன் நின்றாள்.

"நீங்கள் யார்?" என்ன சித்தையன் அவரைப் பார்த்து கேட்டார்.
"பத்மாவதி என் பெயர். நான் ஒரு யட்சிணி. பகவான் பார்சுவநாதரின் யட்சிணி. சில நாட்களுக்கு முன்பு கீழே உள்ள கோயிலில் நடந்த யாகத்தால் ஈர்க்கப்பட்டு வந்தேன். திருமலையில் உலவிக் கொண்டிருந்த போது உன்னுடைய இருப்பை நான் அறிந்து கொண்டேன். "
"யாரும் இல்லாத இந்த காட்டுப் பகுதியில் உங்களை கண்டது எனக்கு பெரிய மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறது."
"இருக்கத்தானே செய்யும். நானும் என்னுடன் இயக்கிகள் சிலரும் கீழேயுள்ள கோயிலில் தங்குவதற்கு முடிவெடுத்துள்ளோம். ஆனால் கோயிலைச் சுற்றி ஒரு பெரிய ஏற்றத்தாழ்வு இருப்பதை உணர்கிறேன்."

"நீங்கள் சொல்வது எனக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. கோயிலை சுற்றி ஏற்றத்தாழ்வு உருவாக காரணம் என்ன?"
"மானிடா.. உன்னுடைய வருகை தான் ஏற்றத்தாழ்வை உண்டாக்கி இருக்கிறது. உன்னுடைய மனதுக்குள் இருக்கும் நல்ல நோக்கம் எனக்கு புரிகிறது ஆனால் நீ சொர்ண சித்தரை காண வந்திருப்பது உன்னுடைய தனிப்பட்ட வாழ்வு பாதிக்கப்பட்டமைக்காக.. அல்லவா?"

"ஆமாம் எனக்கு வெளி உலகில் இனி வேலை இல்லை. சொர்ண சித்தரைக் கண்டு சொர்ணத்தின் ரகசியம் பற்றிய அறியவே நான் இங்கு வந்து இருக்கிறேன். நான் அவரிடம் சீடனாக சேர்ந்து ரசவாத வித்தைக் கற்று.. நிச்சயமாக அந்த வித்தையில் தேறுவேன்"

"இந்த எண்ணம்தான்.. சமநிலையை பாதிக்கிறது. இது தாவரங்களையும் அழிக்கிறது. இங்குள்ள மனித வாழ்வு கட்டுப்படுத்தப்படாமல் விட்டால், இந்த இடத்தில் அனைத்து உயிர்களும் அழிந்துவிடும். இந்த திருமலை பாதிக்கப்படும். உயிர்கள் துன்பப்படுவதை தவிர்க்கவே நான் இங்கு வந்திருக்கிறேன். உன்னுடைய எண்ணங்கள் இயற்கை முறையில் சமநிலையை பாதிக்கின்றது. அந்த எண்ணத்தின் தீவிரம் சுற்றுச்சூழலையும் இயற்கையினுடைய சமநிலையையும் பாதித்து மேலும் ஒரு கொடிய இரக்கமற்ற சூழலை திருமலையில் உருவாக்கும்."

"என்னுடைய எண்ணங்கள் நன்மையை விளைவிப்பது தானே அது ஏன் சமநிலையை கெடுக்கிறது?."
"எண்ணம் என்பது அலை. நல்ல எண்ணமோ தீய எண்ணமோ இதுவரை திருமலையில் வியாபித்தது இல்லை. இப்பொழுது உன்னுடைய எண்ண அலைகள்.. நீ திருமலையில் உலாவும் பொழுது.. மலை முழுவதும் பரவி இங்குள்ள விலங்குகளுக்கும் தாவரங்களுக்கும் மற்ற உயிரினங்களுக்கும் தொந்தரவாக அமைகின்றது. அதனால் அவை தங்களுடைய அன்றாட வாழ்க்கையை வாழ இயலாமல் தவிக்கின்றன."

"அப்படியானால் என்னுடைய எண்ணத்தை கட்டுப்படுத்த நீங்கள் உதவுவீர்களா?. என்னுடைய எண்ணம் நிறைவேற நான் என்ன செய்ய வேண்டும் என எனக்கு வழிகாட்டுங்கள்"
"நான் அதற்காகத்தான் வந்திருக்கிறேன். உன்னுடைய எண்ணத்தை அதனுடைய தீவிரத்தை மட்டுபடுத்த வந்திருக்கிறேன். நல்ல எண்ணமோ தீய எண்ணமோ அதையும் ஒரு இச்சை தான் அந்த இச்சையை தீர்ப்பதற்கு ஒரு சமநிலையான மனநிலையை பெற வேண்டும். அதற்கு காமம்தான் தீர்வு.." என‌ அவள் பின்திரும்பி நடந்தாள்.

யட்சிணியின் இந்த நடன நடைக்கு கஜகாமினி நடை என்று பெயர். நடனத்தில் 'ஆண்களை தங்கள் அழகால் நடையால் மயக்கும் பெண்ணின் பாவத்தை' கஜகாமினி' என்று சுட்டுகிறார்கள். யானைகள்தான் அதீதமான பாலியல் உன்மத்தம் கொண்டவை என்று கூறப்படுகிறது. குறிப்பாக பெண் யானைகள் காமமும் கிளர்ச்சியும் நிறைந்து வழியும் உணர்வுகள் கொண்டவை.

வளைவுகள் நிறைந்த கவர்ச்சியான உடலமைப்பைக் கொண்ட நளினமான பெண்ணை "மதகஜ காமினி' என்று வர்ணிக்கிறார்கள். வலமும் இடமுமாக இடுப்பை ஆட்டி ஆட்டி நடக்கும் யானையின் நடை பழமையான யாவரும் மயங்கி விடுவார்கள். சித்தையனும் மயங்கினார்.

[sagotharan]

[0123456]

sema update 

[rkasso]

மிக நல்ல வித்தியாசமான கற்பனை

[sagotharan]

யட்சிணி பத்மாவதி தன்னை நிர்வாணமாக்கிக் கொண்டு சுனையில் குதித்தாள். அவளுடைய பிட்டங்கள் யானையுடைய பின்புறம் போல அத்தனை அழகாக இருந்தன. சுனையில் குதித்து மூழ்கி தன் முக அழகோடு முன்னழகில் கொஞ்சம் காட்டினாள். சுனைநீரை வாயில் எடுத்து பீச்சி வெளியிட்டாள். நிர்வாண மீன்களோடு மீனாக மாறி நீந்தினாள்.

சித்தையனுக்கு அந்தக்காட்சி காமவெறி ஊட்டியது. இதுவரை சித்தையன் தன் மனைவி தவிர எந்தப்பெண்ணிடமும் காமம் கொண்டதே இல்லை. இப்போது அவனுக்கு‌ மோகம் ஊற்றெடுத்தது. சித்தையனும் தன்னுடைய ஆடைகளை சுனையின் கரையில் களைந்துவிட்டு நிர்வாணம் ஆனான். மேகம் மலையில் சூழ கதிரவனின் கைகள் மறைந்து இதமான தருணமாக.. பத்மாவதி அவனுடைய விரைத்த ஆண்குறியை கண்டு வெட்கம் கொண்டாள்.

"சித்தையா.. வா.. சுனை நீரில் மீன்களோடு மீன்களாக நீந்துவோம்" என அழைத்தாள். "வருகிறேன் தேவி.." என சித்தையன் சுனைக்குள் குதித்தார்.

நேற்று வரை சிறிய சுனையாக இருந்தது. இன்று யட்சினியின் வருகையால் கடல் போல எல்லையற்று காட்சியளித்தது. சித்தையன் இமைகள் சற்றே விரிந்து விழிகளின் இருண்ட கருமணிகளுக்கு இடங்கொடுத்தாலும், ஏதோ மங்கலான வெளிச்சமும், வெளிச்சத்தின் ஊடே புகுந்து வந்த பனி மண்டலமும், பனி மண்டலத்தின் இடை யிடையே யட்சிணியின் மோக உடலும் கண்களின் பார்வைக்குப் புலப்பட்டதால், இருப்பது பூலோகமா சொர்க்கமா, இரண்டுமற்ற சொப்பன உலகமா என்பதை நிர்ணயிக்க முடியாத நிலையில் தவித்தார்.

அவர் தனது தலையை இருபுறமும் அசைத்துப் பார்த்தார். அசைந்த தலை திடீரென நீரில் மூழ்கிவிட்டதாலும் ஏதோ பேரிரைச்சல் காதுகளில் விழுந்ததாலும், எதையும் நிர்ணயிக்கத் திராணியற்ற அவர், விழிகளை மீண்டும் மூடி மூச்சையும் இழுத்துப் பிடித்துக் கொண்டார். அடுத்த வினாடி மூழ்கிய நீரிலிருந்து விடுபட்ட முகத்தில் சுரணை முன்னைவிடச் சற்று அதிகமாக வரவே, தானிருப்பது பூலோகத்தான் என்ற முடிவுக்கு வந்து, அந்த முடிவின் வினைவாகச் சற்றுத் திருப்தியையும் முகத்தில் படரவிட்டுக் கொண்டார்.

அந்தத் திருப்தியின் இடையே லேசாகப் புன்முறுவலோடு யட்சிணி சித்தையன் அருகே வந்தாள். சித்தையன் புன்னகை உதிர்க்க.. இருவரின் உதடுகளும் சுனை நீருக்கடியில் சங்கமித்தன. சித்தையனின் கைகள் பத்மாவதியின் உடலெங்கும் படர்ந்தன. வளவளப்பான பொன்மேனியின் அங்கங்கள் சித்தையனின் மனிதவுடலோடு பட்டு இறுகின.

சொர்க்கத்தின் சிறப்புக்களை புராணங்கள் எத்தனை தான் வர்ணித்தாலும், பேரின்பத்தை அடைவதன் உயர்வை வேதாந்தங்கள் எத்தனைதான் போதித்தாலும்,. பூலோகத்தில் இருப்பதில்தான் மனிதனுடைய காம இச்சை கைகூடுகிறது. சித்தையனின் ஆண்குறியை யட்சிணியின் கைகள் தீண்டின.

நீண்டிருந்த ஆண்குறி இன்னும் விரைத்தது.. யட்சிணி தன்னுடைய கால்களை மடித்து அவனுடைய இடுப்பு பகுதியில் சுற்றிக்கொண்டாள். அவர் மார்புகளில் யட்சிணியின் முலைகள் மோதின. அப்படி மோதும் போது இடையே வந்த ஒரு மீன் மார்புக்கும் முலைக்கும் நடுவே இருந்த இடைவெளியில் நெண்டியது.

மீனின் துள்ளலால் யட்சிணியின் உடல் கூசியது. அவள் இன்னும் சித்தையனை இறுக்கி அணைத்துக் கொண்டாள். யட்சிணியின் கைகள் அவருடைய கழுத்தை கட்டிக்கொண்டன. சித்தையனின் ஆண்குறி யட்சிணியின் பெண்மையை உரசியது. இருவரும் கூடினார்கள். சித்தையனுடைய கைகள் யட்சிணியை தாங்கின. சுனைநீரில் அவளுடைய எடை இலகுவாக இருந்தது. யட்சிணியின் இரண்டு பிட்டங்களையும் சித்தையன் பிடித்துக்கொண்டு பிசைந்தார்.

மெல்ல சித்தையனின் முகத்தில் முத்தங்களைக் கொடுத்துக்கொண்டு தன் இடையை அசைத்தாள். சுனைநீருக்கு வெளியே இருவரின் தலைகள் மட்டும் தெரிந்தன. அவளுடைய பெண்குறி பிளந்து சித்தையனின் ஆண்குறியை தனக்குள் வாங்கி கவ்விக்கொண்டது. சித்தையன் உடலெங்கும் அதிர்வலைகள் பாய்ந்தன.

"ஆ..ஆ.." என முனகினாள்.
அவள் அசைந்து இயங்க.. சுனை நீருக்கடியில் அவர்களுடைய சல்லாபம் தொடங்கியது.

யட்சிணியின் யோனியில் சித்தையன் ஆண்குறி முழு வேகத்தில் நுழைந்து வெளியேறி.. மீண்டும் நுழைந்து வெளியேறியது. தொடர்ந்து இயங்குவதால் அவளுடைய யோனிநீர் கசிந்தது. அதன் மகத்துவத்தால் சுனைநீர் தங்க நிறத்தில் மின்னியது.

சித்தையனும் பத்மாவதி யட்சிணியும் ஓருடலாக இயங்கினர். அவர்களுடைய சுவாசம் கூட ஒன்றுபோல் வெளிவந்தது. விரைவிலேயே சித்தையனும், யட்சிணியும் ஒரே நேரத்தில் உச்சமடைந்தனர். நீரில் அவர்களுடைய விந்துவும், யோனி நீரும் கலந்து வழிந்தன. அதனால் ஈர்க்கப்பட்ட மீன்கள் எல்லாம் விழுங்கின. விழுங்கிய மீன்கள் மிளிர்ந்தன.

காலங்கள் நகர்ந்து கொண்டே இருந்தன. சித்தையன் ஒரு பெண் பித்தராக எந்நேரமும் யட்சிணியின் மடியிலேயே கிடந்தார். தான் எதற்காக திருமலைக்கு வந்தோம் என்ற சிந்தனை அறவே இல்லாமல் போனது. அவரை மதி மயக்கி தன்னுடைய பிடியில் எப்பொழுதுமே வைத்துக் கொண்டிருந்தாள் யட்சினி.

[sagotharan]

[0123456]

semaya kondu poriga  bro

[sagotharan]

கையிலிருந்த இரண்டு வாழைப் பழத்தை குந்துநாதர் சந்நிதி முன் வைத்தாள். ஒரு மண் விளக்கில் கொஞ்சம் எண்ணெய் ஊற்றி திரியிட்டாள். கைவிரலில் பட்ட எண்ணெயை தலையில் தேய்த்துக் கொண்டாள். விளக்கை ஏற்றி வைத்துவிட்டு கையெடுத்து கும்பிட்டாள்.

"சாமி.. " என தொடங்கி வேண்டுதல் வைத்தாள். அவள் கண்கள் கசிந்தன. அவளுடைய பாரம் குறைந்ததாக தோன்றியது. கண்களை துடைத்துக்கொண்டு நடந்தாள். அவள் கண்ணீரைக்கண்டு அந்த சந்நிதியில் இருந்த பத்ரபாகு யட்சனின் சிற்பம் அசைந்தது. கை கூப்பி தன் தேவனை வணங்கியது.

"தேவனே.. பாவப்பட்ட அந்தப் பெண்ணிற்கு உதவ எனக்கு அனுமதி தாருங்கள்" என்றது யட்சன். சந்நிதியில் இருந்து ஒரு ஒளிமின்னல் அடித்தது. யட்சன் சிலை அங்கிருந்து மறைந்தது.

அவள் வேலம்மாள். உழைக்கும் வர்க்கத்திற்கே உரிய கரிய நிறத்தவள். கூரிய கண்களும் எடுப்பான உடற்கட்டும் காண்போரைச் சொக்க வைக்கும். "மலையாள தாளுக மாறி அவளுக்கு மயிறு" இன்று வேலம்மாள் குறித்து பொறாமை படக்கூடிய பெண்களும் உண்டு. ஆனாலும் வேலம்மாளுக்கு ஒரு குறை. நிற்கும்பொழுது யாராலும் அதனை கண்டுபிடிக்கவே முடியாது ஆனால் அவள் நடக்கையில் சற்று தாங்கி ஒரு பக்கம் சாய்ந்து நடப்பாள்.

இளம் பிராயத்தில் நன்றாக ஓடி விளையாடு கொண்டு தான் இருந்தாள். மற்ற பிள்ளைகளைப் போல அவளும் சராசரியாகவே இருந்தாள். ஆனால் காலக்கொடுமை அவளை போலியோ தாக்கியது. நாளாக நாளாக அவளுடைய ஒரு கால் மற்றொரு காலை விட சூம்பி போனது.

வேலம்மாளுக்கு சொல்லிக் கொள்ளும்படியாக அத்தனை அழகு இருந்தும் அவளை அடையாளம் காட்டுவதற்கு அந்த சூம்பிப்போன கால்தான் இப்பொழுது எல்லாம் உபயோகமாக இருந்தன. அவளை ஊரார் நொண்டி என்று அடையாளப்படுத்தினார்கள். வேலம்மாள் என்ற அவளுடைய உண்மையான பெயரை மறையும் அளவிற்கு அந்த நொண்டி என்ற வார்த்தையை அவளுடைய பெயராகவே மாறிப்போனது. அவள் ஏதேனும் துடுக்கத்தனமாக பேசி விட்டால்.. அவ்வளவுதான் நொண்டி கழுதைக்கு.. என்று அவள் அம்மா வசை பாட ஆரம்பித்து விடுவாள்.

அவள் பருவ வந்ததும் பட்ட துன்பங்கள் ஏராளம். நல்ல மாடே விலை போகாத காலத்தில் நொண்டி மாடா விலை போகும் என்று தரகர்களே அவளுக்கு எதிரியாக்கி போனார்கள். அவனுடைய ஜாதகத்தை பெரும்பாலும் எவரிடமும் காட்டுவதே இல்லை. பூவரசு மரத்திலிருந்து விழுகின்ற இலைகள் போல ஆண்டுகள் கழிந்து கொண்டே இருந்தன.

பருவப் பெண்ணாய் இருந்து கன்னியாக மாறி இப்பொழுது முதிற்கன்னியாகக் கூடிய அளவிற்கு வேலம்மாளுக்கு வயதாகி இருந்தது. ஆனால் வரன் வந்த பாடியில்லை. மற்ற பிள்ளைகளுக்காகவது வீட்டுக்கு மாப்பிள்ளை என்று யாரோ வந்து இரண்டு மூன்று தின்பண்டங்களை தின்று காப்பி அருந்தி போன கதை இருக்கிறது.

ஆனால் இந்த மொண்டி கழுதைக்கு வீடேறி ஒருத்தரும் வந்து பாக்கு தட்டு வைத்து பெண் பார்க்கும் வைபவம் நடக்கவே இல்லை. இனி தன்னுடைய வாழ்நாளில் அவ்வாறான வைபவம் நடக்கப் போவதே இல்லை என்ற நிலைக்கு வேலம்மாள் வந்திருந்தாள். ஆனாலும் ஏதேனும் அற்புதம் நிகழ்ந்து விடாதா? இந்த கால் ஊனத்தை மறந்து ஒரு வாலிபன் தன்னை கரம் பிடிக்க வரமாட்டானா என்றெல்லாம் அவள் ஏங்கத் தொடங்கினாள்.

இரவு வேலைகள் எல்லாம் சீக்கிரமாக முடித்துவிட்டு உறங்கச் சென்று உண்மையில் அது உறக்கத்திற்காக அல்ல. அன்றைய பொழுதில் காலையிலிருந்து மாலை வரை யார் யாரையெல்லாம் பார்த்து இருக்கிறாளோ அவர்களை எல்லாம் பட்டியலிடுவாள். அவர்களில் ஒரு ஆதர்ச நாயகனை தேர்ந்தெடுப்பாள். அவனோடு தன்னுடைய இச்சை தீர கற்பனையில் புணர்ந்து மகிழ்வாள்.

வேலம்மாளின் தந்தை ராஜசேகரன் இரும்படிக்கும் தொழில் செய்யக்கூடியவர். நாளெல்லாம் கடுமையான சூட்டில் இருந்து இரும்பை உருக்கி மம்மட்டியாகவும், கோடாரியாகவும், கொடுவாளாகவும், வெட்டு கத்தியாகவும் பட்டறையில் அடித்து செய்து வருவார். அவற்றில் மம்மட்டியும் கோடாரியும் எப்போதாவது மாட்டிற்கான லாடமும் தேவைப்படுபவர்கள் ராஜசேகரனின் வீட்டிற்க்கே வந்து வாங்கிச் சென்று விடுவார்கள். ஆனால் கொடுவாளையும் வெட்டி கத்தியையும் சூரி கத்தியையும் அருகில் உள்ள ஒவ்வொரு சந்தைக்கும் சென்று விற்று வர வேண்டிய பொறுப்பு வேலம்மாளுக்கு இருந்தது.

வேலம்மாள் எட்டு கட்டையில் கத்தி விற்கக் கூடியவள் உண்மையில் அவள் கத்தி தான் விற்கின்றாள் என்பது சந்தையில் உள்ள அனைவருக்கும் கேட்டு விடும்.. அன்று செவ்வாய்க்கிழமை என்பதால் கல்லூர் பட்டி சந்தைக்கு செல்ல வேண்டும்.‌ கனமான மூன்று வகையான சூரிகள், வெட்டுக்கத்திகள், கொடுவாள் ஆகியவற்றுக்கு பிடி போடுவதற்காக செல்லம் ஆசாரியிடம் வந்திருந்தாள். ஊரில் உள்ள ஆண்களை எல்லாம் ஒரு தராசில் வைத்தால் செல்லம் ஆசாரியை தனி தராசில் தான் வைக்க வேண்டும்.

செல்லம் ஆசாரிக்கு லேசாக தலை சொட்டை. அதனால் அதை மறைப்பதற்காக எப்பொழுதுமே ஒரு சிகப்பு துண்டினை தலைப்பாகை போல சுற்றி இருப்பார். வலது காதின் ஓரமாக எப்பொழுதுமே ஒரு மூன்று இன்ச் அளவிற்கு குட்டி பென்சில் இருக்கும். பாக்கெட்டில் சையது பிடி கட்டும், லுங்கி சுருளில் தீப்பெட்டியும் இருக்கும்.

"மரவேலை செஞ்சுக்கிட்டு எப்ப பார்த்தாலும் ரயில் இன்ஜின் கணக்கா புகை விட ஒரே ஆளு நீதான்ய்யா"
"இந்தா குட்டி... மர வேலை செய்யறது எல்லாமே பச்சை மரம் அதனால இது ஒன்னும் தீ எல்லாம் பிடிக்காது நல்லா காயவைத்து பதமா பார்த்து தான் எடுத்துக்கிட்டு வந்து இருப்போம். "

அந்த ஊரிலேயே செல்லம் ஆசாரி எந்தவித வேறுபாடும் எந்த பெண்ணிடமும் காட்டுவதே இல்லை. அந்தப் பெண் குண்டு ஒல்லியோ பணம் படைத்தவளோ பிச்சைக்காரி எதைப்பற்றியும் செல்லப்பா ஆசாரி‌ கண்டு கொள்வதே இல்லை அவரைப் பொறுத்த வரைக்கும் பெண் என்பவள் பெண் அவ்வளவுதான். மூன்று இன்பத் துளைகளை உடைய ஒரு பெண் அவள் எப்படிப்பட்டவராக இருந்தாலும் துளைகளில் துருப்பிடித்தாய் இருக்கப் போகிறது என்பார்.

வேலம்மாளிடம் காதல் வசனம் பேசக்கூடிய ஒரே மனிதர் அவர் தான். அதனால்தான் வேலமாலுக்கு செல்லப்பா ஆசாரியிடம் செல்வது மிகவும் பிடித்தமான ஒன்று.‌ காலையிலேயே பிடி வைக்க தேவையான இரும்பு கத்திகளை ஒரு சாக்கில் போட்டு கட்டி.. அதை சுருட்டி தலையில் வைத்துக் கொண்டு விசுக்கி விசுக்கி நடந்து செல்லப்ப ஆசாரியிடம் வந்து விட்டாள்.

***
"என்ன வேலு.. சுமை இன்னைக்கு கொஞ்சம் அதிகம் போல தெரியுது.?" என்று கண்களாலையே எடை போட்டார் ஆசாரி.
"அதை ஏன் கேக்குற ஆசாரி.. போன தடவை எடுத்துக்கிட்டு போன அத்தனை சூரியும் செத்த நேரத்துல வித்து புட்டுச்சு. கை நிறைய காசு சம்பாதித்து கொண்டு வந்து கொடுத்து விட்டேன். அதனால அப்பனுக்கு ரொம்ப சந்தோசம். இந்த தடவ சேத்து வியூனு அனுப்பிச்சி விட்டாரு. "

"உங்க அப்பனுக்கு ஆசையே அடங்காதே. ஒரு கைராசிக்காரி வித்து கொடுக்கறதுக்கு இருக்கவும் அந்த மனுஷன் பித்து பிடித்து அலையராப்புல.."

"ஆசாரி இந்த தடவை கொஞ்சம் அதிகமா இருக்குது கொஞ்சம் வெரசா வேலையும் முடிச்சு கொடுத்திரு.. அப்பதான் நானும் வெரைசா சந்தைக்கு போக முடியும். வானம் வேற‌கருக்கலா இருக்கு. இந்த மொண்டி கால வச்சுக்கிட்டு நான் விசுக்கு விசுகுன்னு இழுத்துகிட்டு சந்தைக்கு போயி வித்துக்கிட்டு வாரத்துக்குள்ள இன்னிக்கி விடுஞ்சிடும்.."

"அது சரி.. பொதிகழுதை கணக்கா உன் மேல இத்தனை சுமைய ஏத்திவிட்டு அந்த ஆளு என்ன பண்ணிட்டு இருக்கான் வீட்டுக்குள்ள.."
"வேற என்ன பண்ணவாரு. இருக்கவே இருக்கு ஆத்தா அது மேல ஏறி பண்ணுவான்."
"அப்போ உங்க வீட்டுக்கு போனா ஃப்ரீ ஷோ பார்க்கலான்னு சொல்லு"
"யோவ் என் ஆத்தாளும் அப்பனும் கூடிக்கொள்வதைப் பார்த்து என்னா பண்ண போற"

"ஏதாவது தெரியாத சங்கதியை தெரிந்து கொள்வேன். கத்துக்கிட்டது கைமண் அளவு கல்லாதது உலக அளவு அப்படின்னு பெரியவங்க சொல்லுவாங்க. அதனால அவங்க ஏதாவது செய்ய போயி புதுசா ஏதாவது இருந்துச்சா நானும் புதுசா ஏதாவது கத்துக்குவேன்"
"சரியான வெவஸ்தை கட்ட மனுசைய்யா நீ. இது மாதிரி எத்தனை பேர் செய்யறது நீ பார்த்து இருப்பே"
"ஆத்துல மணல எண்ண முடியுமா அது மாதிரி இந்த செல்லம் பார்த்ததும் பார்க்காததும் எல்லாம் எண்ண முடியாது வேலா.."
இருவரும் சத்தமிட்டு சிரித்துக் கொண்டார்கள்.

"வேலா.. வேட்டையாம்பட்டி தரகன் கிட்ட உன்ன பத்தி சொல்லி வச்சிருக்கேன். நல்லதொரு வரம் பார்த்து தரவா சொல்லி இருக்கான்."
"அட நீ வேற ஏன்யா அதை ஞாபகப்படுத்துற?. உன் கூட பேசற செத்த நேரத்துல தான் இந்த கல்யாணம் காட்சி எல்லாம் மறந்து கலகலன்னு சிரிச்சுகிட்டு கிடக்கிறேன். அது பொறுக்கலையா உனக்கு. நீயும் அப்பன் ஆத்தா மாதிரி கல்யாணத்தை பத்தி பேச்சை எடுத்தா இந்த பக்கம் வரத நிறுத்திக்குவேன்"
"அச்சச்சோ தொழிலுக்கு உலை வச்சிடாத தாயி. ஒரு கதவடைச்சு வர காச விட நீ கொண்டுவர சாமானுக்கு எல்லாம் பிடி போடுவதில் தான் என் பொழப்பு ஓடிக்கிட்டு கிடக்குது."

"சரி ஆசாரி நீ பிடிய போட்டுக்கிட்டு இரு நான் இந்த சிவல் எல்லாம் கொஞ்சம் கூட்டி அள்ளி வைக்கிறேன். எங்க வந்ததிலிருந்து பார்க்கிறேன் கைக்கு தோதா ஒரு கை புள்ள வைச்சிருப்பியே அவனைக் காணொம்"
"சோத்தை எடுத்துக்கிட்டு என் ஆசை பொண்டாட்டி வந்தா இல்ல. திரும்பி போகும் போது காலி சாமானை எடுத்துக்கிட்டு போவதற்கு அவனை கையோட கூட்டிட்டு போயிட்டா. அவன் அவ்வளவுதான். இரண்டு அடி நடந்து போகவே கூலி கேட்பான். அவ இன்னிக்கு நாலு மணி வரை வேலையை வாங்கி கொண்டு தான் விடுவா. வந்து என்ன புலம்ப போறானோ தெரியல"

ஆசாரி வேலம்மாளை பார்த்தார். அவள் சீமமாரை எடுத்து அந்தப் பகுதி முழுக்க இருந்த மர சீவல்களை எல்லாம் அள்ளி கூடை கூடையாக குவித்தாள். ஆசாரி பத்து சூரிகளுக்கு பிடி போடுவதற்குள்ளாகவே அவள் பம்பரமாக சுழன்று மர சீவல்களை குவித்திருந்தாள்.

கைப்புள்ள இருந்திருந்தால் இந்நேரம் இரண்டு கூடை கூட ரொம்பி இருக்காது. அவனுக்கு பதிலாக இவளை வேலைக்கு வைத்திருந்தாலே எத்தனையோ வேலையை செய்திருக்கலாம் என யோசனை வந்தது ஆசாரிக்கு.