Incest மம்மியும், மந்திர கட்டிலும்..

[nuttynirmal]

“யோவ் புரோக்கரு.. நல்ல வீடு காட்டுறேன்னு அட்வான்ஸ் வாங்குனேல.. அட்வான்ஸ் கொடுத்து அஞ்சு நாளாச்சு, இன்னும் ஒரு தகவலும் இல்ல..” என்று புரோக்கரின் மேலிருக்கும் எரிச்சலில், போனில் தன்னை மறந்து சத்தமாக பேசியதைக் கேட்டு, அந்த டீக்கடையில் இருந்த அனைவரும் அரவிந்தனை திரும்பிப் பார்த்தனர்.

 

உடனே கொஞ்சம் நிதானித்துக்கொண்டு “யோவ்.. சீக்கிரம் வீடு பாருயா..” என்றான் பொறுமையாக குரலில்.

 

எதிர்முனையில் அந்த புரோக்கர் “தம்பி.. உங்க மாதிரி நிறைய பேர் அவசரப்படுறாங்க.. நான் என்ன செய்வேன்.. ஒரு வாரம் பொறுத்துக்க.. ஒரு நல்ல வீடா பாத்து சொல்றேன்..” என்றார் நிதானமாக.

 

ஏதோ சொல்ல வந்தவன் “யோவ் என்னோட அவசரம் தெரியாம பேசுறயா..” என்று சொல்லி முடித்தான். பின்னே, அவனிடம்போய், என் அம்மாவை எந்த ஏரியாவுல இருக்கிற அத்தனை பேரும் கண்ணாலேயே கற்பழிக்கிறாங்கன்னு சொல்ல முடியுமா அவனால்?

 

என்ன செய்வது அரவிந்தனுக்கு இப்போது வயது 23. கல்லூரி படிப்பை முடித்துவிட்டு வேலை தேடிக்கொண்டிருக்கம் இந்த வயதில், திடீரென மராடைப்பால் தன் தந்தையை பிரிந்த அவனுக்கு, இந்த உலகத்தின் இன்னொரு பக்கத்தை பார்க்க நேர்ந்தது.

 

அதுவும் அவன் அம்மா மலரைப் பற்றி சொல்லவே வேண்டாம். 42 வயதிலும் தளதளவென்று தன் உடம்பை, காலையில் மலந்த மலர் போல பேணி வைத்திருந்தால், சுற்றியுள்ள வண்டுகள் தேன் எடுக்க மொய்த்தானே செய்யும்.

அதுவும் இப்போது அவர்கள் வாடகைக்கு இருக்கும் வீட்டு ஓனர், கொஞ்சம் இடம் கொடுத்தால், தன் அம்மாவிடம் குடும்பம் நடத்திவிடும் நிலையில் இருக்க, அவன் அம்மா மலர் என்கிற மலர்விழி வேறு வழியில்லாமல், தன் கணவர் இறந்தபின் வந்த இன்சுரஸ் பணத்தை வைத்து ஒரு சொந்த வீட்டை வாங்க முடிவு செய்தாள்.

 

அதற்காகத்தான் அரவிந்தன் அந்த புரோக்கரிடம் பணம் கொடுத்துவிட்டு, ஒவ்வொரு நாளும் வீடு கிடைக்குமா வீடு கிடைக்குமா என்று போன் செய்து கேட்டு கேட்டு, அந்த விரக்தியில் இன்று அவன் குரலில் கொஞ்சம் கோபம் தென்பட்டது.

 

இருந்தாலும் வெளியுலகம் அறியாத அரவிந்தன் கொஞ்சம் பொறுமயாக “சரி சரி.. இன்னும் ஒரு வாரத்துல ஒரு வீட்ட காட்டனும்.. இல்ல அட்வான்ஸை திருப்பி தந்திடனும்..” என்று சொல்லி போனை வைத்துவிட்டு, தெரு முனையில் இருந்த டீக்கடையில் இருந்து வீட்டை பார்த்து நடக்க ஆரம்பித்தான்.

[Ammapasam]

Welcome to new story
Good update bro
Photo is good

[Sathesh1097]

கதையின் தலைப்பே மிகவும் அருமையாக உள்ளது. கதையும் அதே போல தான் இருக்கும் என்ற ஆவலுக்கு தகுந்த மாதிரி கதையை ஆரம்பித்து இருக்கீங்க. நண்பா உங்களின் அடுத்த பதிவுக்காக காத்து இருக்கிறேன்.

[omprakash_71]

செம்ம கலக்கலான கதையை தொடங்கியதற்கு நன்றி நண்பா நன்றி

[mahesht75]

good start

[Terrorraj]

அருமையான தொடக்கம்

[nuttynirmal]

அரவிந்தன் வீட்டை அடைந்தபோது, வீட்டு வாசல்படியில் அமர்ந்திருந்த வீட்டு ஓனர் கோபால், அன்றைய செய்தித்தாளை படிப்பதுபோன்று பாவலா காட்டிக்கொண்டு, வேறு பக்கம் மும்முரமாக பார்த்துக்கொண்டிருப்பதை அரவிந்தன் கவனித்துவிட, கோபாலின் பார்வை எதற்காக அங்கே அலைகிறது என்று அரவிந்தன் கவனித்த இடம், அந்த காம்பவுன்ட் வீட்டின் துணி துவைக்கும் இடம்.

 

அங்கே அரவிந்தனின் அம்மா மலர்விழி, ஒரு நைட்டியை போட்டுக்கொண்டு, நைட்டியின் அடிப்பகுதியில் தண்ணீர் படாமல் இருக்க, தன் மூட்டு வரை நைட்டியை தூக்கிச் சொருகிக்கொண்டு, குனிந்து குனிந்து துணி அலசிக்கொண்டிருக்கும்போது, அவளது நைட்டியின் கழுத்துப் பகுதி வழியாக தெரிந்த மலர்விழியின் மல்கோவா முலைகளைத்தான், அந்த 60 வயதிலும் வெட்கமே இல்லாமல் ரசித்துக்கொண்டிருந்தான் ஹவுஸ்ஓனர் கோபால்.

 

உள்ளாடை அணியாததால், அவளது மாங்கனிகள் இரண்டும் ஒன்றுடன் ஒன்று மோதி அதிர்ந்துகொண்டிருப்பதைப் பார்த்து, அரவிந்தனின் மனமும் ஒரு நிமிடம் அதிர்ந்துதான் போனது.

 

அரவிந்தனுக்கு மலர்விழி அம்மா என்றாலும், மலர்விழியின் வயதுடைய மற்ற பெண்களைத்தானே கல்லூரி படிக்கும் போதிலிருந்து சைட் அடித்து வந்திருக்கிறான்.

 

எப்போதாவது, எதாவது ஒரு ஆண்டியின் முலை தரிசனம் கிடைக்காதா என்று ஏங்கிக் கிடக்கும் அரவிந்தனுக்கு, வெயில் படாமல் வெள்ளை வெளீரென்று முயல்கள் போல துள்ளிக் குதிக்கும் முலைகளைப் பார்க்க நேர்ந்தால், அந்த முலைகளுக்கு சொந்தக்காரி அவன் அம்மா என்றபோதிலும், அவன் மனதில் ஒரு பூகம்பம் வெடிக்கத்தானே செய்யும்.

 

அவன் மனதில் வெடித்த அந்த பூகம்பம் அவன் பெர்முடாசுக்குள் சீற ஆரம்பித்தது. ஆனாலும், இதெல்லாம் ஓரிரு நொடிகளில் நடந்து முடிந்துவிட, அரவிந்தன் சுதாரித்து அந்த காம மயக்கத்திலிருந்து வெளியே வந்து, “மம்மி..” என்று சத்தமாக கத்தினான்.

 

அரவிந்தனின் குரல் கேட்டதுமே, மலர்விழியின் முலையழகை கண்களால் பருகிக்கொண்டிருந்த கோபால், கேசுவலாக இருப்பதுபோல நடித்து, உடனே பேப்பரை கீழே வைத்துவிட்டு வீட்டுக்குள் சென்றுவிட்டார்.

 

அரவிந்தன் “மம்மி..” என்று உரக்கக் கத்தியதைக் கேட்ட மலர்விழி “என்னடா என்னாச்சு?” என்றாள்.

 

தன் அம்மாவிடம் என்ன சொல்வது என்று தெரியாமல் “ஒன்னுமில்ல..” என்று சொல்லிவிட்டு நேராக தன் வீட்டுக்குள் சென்றுவிட்டான் அரவிந்தன்.

 

துணி துவைத்து முடித்த மலர்விழியும் துணியை காயப்போட்டுவிட்டு வீட்டுக்குள் செல்ல, அங்கே அரவிந்தன் டீ.வி பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். அவன் கண்கள் டீ.வி திரையில் இருந்தாலும், அவன் மனது, சற்று நாழிகைக்கு முன்னால் அவன் கண்ட காட்சியை மீண்டும் மீண்டும் ரீவைன்ட் செய்துகொண்டிருந்தது.

 

அப்போது அவன் அருகே சென்ற மலர்விழி “என்னடா காலையில இருந்து எங்க போன?” என்று கேட்டபடி, அவன் பக்கத்தில் அமர, உடனே அரவிந்தன் “மம்மி.. ஏதாவது கேட்டியா?” என்றான்.

 

“டேய்.. என்னடா என்னாச்சு உனக்கு? உடம்பு ஏதும் சரியில்லயா?” என்ற மலர்விழி உரிமையோடு தன் மகனின் நெற்றி மற்றும் கழுத்தைத் தொட்டுப் பார்த்தாள்.

 

அரவிந்தன் “அதெல்லாம் ஒன்னுமில்ல மம்மி.. அந்த புரோக்கர்தான் இன்னும் வீடு பிடிச்சு தர மாட்டேங்கிறான்.. அதான் ஒரு மாதிரி கவலையா இருக்கு..” என்றான்.

 

“சரி சரி.. அதனால என்னடா? வீடு கிடைக்கிறது என்ன சாதாரண காரியமா? கொஞ்சம் நாளாகத்தானே செய்யும்..” என்றாள்.

 

“அதெல்லாம் இல்ல மம்மி.. இந்த வீட்டை உடனே காலி செஞ்சாகனும்..” என்று சற்று முகத்தை இறுக்கமாக வைத்துக்கொண்டு சொன்னான் அரவிந்தன்.

 

“ஏன்டா? பத்து வருஷமா இந்த வீட்டுலதானே இருக்கோம்? இந்த வீட்டுக்கென்ன?” என்று மலர் உதடுகளிலில் இருந்து வார்த்தைகள் வந்தாலும், அவள் மனதில் அரவிந்தனுக்கு இருக்கும் எண்ணம்தான் அவளுக்கும் இருந்தது.

 

“அப்போ பிரச்சனை இல்ல.. ஆனா இப்போ..” என்று மேற்கொண்டு சொல்ல முடியாமல் அரவிந்தன் தடுமாறினான்.

 

“என்னடா? என்னாச்சு?” என்று மலர்விழி சொல்ல, “இன்னும் என்ன ஆகனும்? அந்த ஹவுஸ்ஓனர் கிழவன், நீ துணி துவைக்கும்போது உன்னோட.. ச்சே.. சொல்லவே நாக்கு கூசுது.. அவனெல்லாம் ஒரு பெரிய மனுசன்?” என்று கோபத்தில் சீறினான்.

 

“டேய் என்னடா சொல்ற? அந்த ஆள் பேப்பர்தானே படிச்சிட்டு இருந்தான்..” என்றாள் மலர்விழி.

 

“ம்ம்ம்.. இப்படி அப்பாவியாவே இரு.. பேப்பர் படிக்கிற சாக்குல, நீ குனியும்போது உன்னோட.. அதை நானே பாத்தேன்..” என்று அரவிந்தன் கோபத்திலும், உணர்ச்சி மிகுதியிலும் தப்பித் தவறி வார்த்தையை விட, அது மலர்விழிக்கு வேறு மாதிரி புரிந்துவிட்டது.

 

பதறிப்போனவள் “டேய்.. நீ எதடா பார்த்தே?” என்று கேட்க, அப்போதுதான் அவன் சொன்ன வார்த்தையின் வில்லங்கம் அவனுக்கு புரியவந்தது.

 

“அதாவது, அவன் நீ குனிஞ்சு துணி அலசும்போது, உன்னையே பாத்துக்கிட்டு இருந்தான்.. அதத்தான் நான் பாத்தேன்னு சொன்னேன்..” என்று சமாளித்தான்.

 

சற்று பெருமூச்சுவிட்ட மலர்விழி “என்னடா பண்றது? ஆம்பளை இல்லாத வீடு.. அவன் அவன் ஆசைப்படுறான்.. ஆத்துத் தண்ணிதானேன்னு அள்ளிக் குடிக்க அலையுறானுங்க..” என்று இயல்பாக சொல்ல, தன் அம்மாவின் வார்த்தைகள் அரவிந்தனுக்கு வேறு அர்த்தமாக புரிந்தது.

[nuttynirmal]

கதையின் தலைப்பே மிகவும் அருமையாக உள்ளது. கதையும் அதே போல தான் இருக்கும் என்ற ஆவலுக்கு தகுந்த மாதிரி கதையை ஆரம்பித்து இருக்கீங்க. நண்பா உங்களின் அடுத்த பதிவுக்காக காத்து இருக்கிறேன்.

நன்றி நண்பா. இதுபோன்ற உங்கள் கருத்துகளை தெரிவித்தால், எனக்கும் கதை எழுத ஊக்கமாக இருக்கும்.

பின்னூட்டம் தந்து கருத்து தெரிவித்த அனைவருக்கும் என் மனமார்ந்த நன்றிகள்..

[Sparo]

Nice update bro

[omprakash_71]

செம்ம எதார்த்தமான பதிவுக்கு நன்றி நண்பா நன்றி

[Ammapasam]

Good update bro
Sceenuhh ku yetha mathiri photo
Characters la easy ya imagine pannura mathiri kuduthu irukinga
Well done

[nuttynirmal]

அதுவரை மற்ற பெண்களை தன்னுடைய ஆசை நாயகியாக நினைத்துக்கொண்ட அரவிந்தனுக்கு, ஒரு நிமிடம் தன் அம்மாவையும் அப்படி நினைக்கத் தோன்றியது.

 

இருந்தாலும், காமாலை கண்ணுக்க கண்டதெல்லாம் மஞ்சள் என்பதுபோல, இப்போது தனக்கிருக்கும் சிந்தனை ஓட்டத்திற்கு தன் அம்மா என்ன பேசினாலும், தனக்கு டபுள் மீனிங்காகத்தான் தோன்றும் என்று தன் அம்மாவின் பேச்சை திசை திருப்பிவிட்டான்.

 

இரண்டு நாட்களுக்கு பிறகு.

 

அன்று காலை 10 மணிக்கு, புரோக்கரிடம் இருந்து அரவிந்தனுக்கு போன்கால் வந்தது.

 

அரவிந்தன் போனை எடுத்ததும் “தம்பி.. உங்களுக்கு ஒரு நல்ல வீடு கிடைச்சிருக்கு..” என்று சொன்னதும், உடனே அரவிந்தன் சந்தோஷ பூரிப்போடு, தன் அம்மாவையும் அழைத்து ஸ்பீக்கரில் போட்டு பேச ஆரம்பித்தான்.

 

“புரோக்கர் அண்ணா.. வீட்ட பத்தி கொஞ்சம் சொல்லுங்க..” என்றான் அரவிந்தன்.

 

“2BHK வீடு.. 50 லட்சம் சொல்றாங்க.. 45க்கு முடிக்கலாம்.. என்ன சொல்றிங்க..” என்றார் புரோக்கர்.

 

“என்னது 50 லட்சமா?” என்று அம்மா மகன் இருவரும் ஒருசேர அதிர்ச்சியானார்கள்.

 

“ஆமாம்மா.. சிட்டிக்கு நடுவுல இருக்க வீடு.. கொஞ்ச தூரத்திலேயே பஸ் ஸ்டான்ட் இருக்கு.. நல்ல வசதியான ஏரியா.. ஏற்கனவே அந்த வீட்டுக்கு கடும் போட்டியா இருக்கு..” என்றார் புரோக்கர்.

 

மலர்விழி “அண்ணா.. அவ்வளவு பணம் எங்ககிட்ட இல்லன்னா.. ஒரு இருபது இலட்சத்துக்குள்ள வீடு ஏதாவது கிடைக்குமான்ணா?” என்றாள் அப்பாவியாக.

 

“புரோக்கர்.. என்னம்மா சொல்ற? இந்த காலத்துல ஒரு கக்கூஸ் கட்டவே அந்த டெக்னாலஜி இந்த டெக்னாலஜின்னு 50 லட்சம் செலவு பண்றாங்க.. நீங்க என்னடான்னா 20 லட்சத்துல ஒரு தனி வீடு வேணும்ன்னு சொல்றிங்க?” என்று நக்கலாக கேட்டார்.

 

அரவிந்தனும், அம்மா மலர்விழியும் என்ன பேசுவது என்று தெரியாமல் இருந்தார்கள்.

 

புரோக்கர் “நல்லா யோசிச்சு பாத்தேன். உங்க பட்ஜெட்க்கு ஒரு வீடு இருக்கு.. ஆனா சிட்டிக்கு வெளிய இருக்கு.. 22 இலட்சம் சொல்றாங்க.. நான் 20க்கு முடிச்சு தரேன்..” என்றார்.

 

அதைக் கேட்டதும் அரவிந்தன் மற்றும் மலர்விழி முகத்தில் ஒரு பிராகாசம் தோன்ற “அந்த வீடு எப்படின்ணா?” என்று கேட்டார்கள்.

 

“வீடு கட்டி இருபது வருசம் ஆச்சு.. ஏற்கனவே ஒரு குடும்பம் இருந்து காலி பண்ணிட்டாங்க.. அப்புறம் ஒரு குடும்பம் இப்போ அந்த வீட்டுல இருக்காங்க.. வீடு ரொம்ப நல்ல கன்டிசன்லதான் இருக்கு.. 1BHK வீடு. ஆனா ரொம்ப வசதியா இருக்கும்..” என்றார்.

 

“சரின்ணா.. அந்த வீட்டை பாக்கலாமா?” என்று கேட்டாள் மலர்விழி.

 

“சரி.. இன்னைக்கே பாக்கலாம்.. சாயங்காலம் ஒரு 4 மணிக்கு நான் சொல்ற இடத்துக்கு வந்துடுங்க.. நானே கூட்டிட்டு போறேன்..” என்று போனை வைத்தார் புரோக்கர்.

 

மாலை 4 மணிக்கு, மலர்விழியும் மகன் அரவிந்தனும் டூவீலரில் புரோக்கர் சொன்ன இடத்திற்கு சென்றார்கள். அவர்கள் அங்கு சேரும் முன்னரே, புரோக்கர் அவர்களுக்காக காத்திருந்தார்.

 

அவர் தன்னுடைய பைக்கில் வந்திருக்க “இன்னும் ஒரு 5 கிலோமீட்டர்தான்..” என்று சொன்னவர், தன்னை பின்தொடர்ந்து வரும்படி சொல்லிவிட்டு, தன் பைக்கை எடுத்துக்கொண்டு முன்னதாக சென்றார்.

 

அரவிந்தன் தன் அம்மாவை ஏற்றிக்கொண்டு, புரோக்கரின் பைக் பின்பக்கமாக அவரைத் தொடர்ந்துகொண்டிருந்தான்.

 

பிரதான சாலையை விட்டு, ஒரு சிறிய தார் சாலையில் கொஞ்ச தூரம் சென்றபின் ஒரு வீட்டின் முன்னால் வண்டியை நிறுத்தினார் புரோக்கர்.

 

“இதுதான் அந்த வீடு..” என்று புரோக்கர் சொல்ல, அரவிந்தனும், மலர்விழியும் அந்த வீட்டின் வெளிப்புறத்தை கவனித்தார்கள்.

 

இடைவெளிவிட்டு அமைந்த தனித்தனி வீடுகளாக இருந்தது அந்த ஏரியா முழுவதும். அந்த வீட்டிற்கும் அடுத்த வீட்டிற்கும் எப்படியும் 100 மீட்டர் இடைவெளியாவது இருக்கும்.

 

ஏற்கனவே சிட்டியில், சில சில்லரைபயலுகளின் தொல்லையை அனுபவித்த மலர்விழிக்கும், அரவிந்தனுக்கும் இந்த தனிமை பிடித்திருந்தது.

 

வீட்டின் வெளிப்பக்கம் பார்க்க, கொஞ்சம் பெயின்ட் மங்கலாக இருந்தது. ஆனாலும், இப்போதைக்கு பெயின்ட் அடிக்க தேவையில்லை என்றுதான் இருந்தது.

 

“என்னங்க ஏரியா பிடிச்சிருக்கா?” என்றார் புரோக்கர்.

 

“ம்ம்ம்.. பிடிச்சிருக்கு..” என்று மலர்விழி சொல்ல, “சரி.. வாங்க உள்ள போய் பாக்கலாம்..” என்று கதவைத் திறந்துகொண்டு உள்ளே சென்றார்.

 

உள்ளே ஒரு 30 வயது பெண் இருந்தாள். பார்க்கவே எதையோ பரிகொடுத்தது போல இருக்க, புரோக்கரைப் பார்த்ததும் சிரித்த முகத்துடன் அவர்களை வரவேற்றாள்.

 

புரோக்கர் “இவங்கதான் வீட்டு ஓனர்.. இவங்க இந்த வீட்டை வித்துட்டு வெளியூர் போய் செட்டில் ஆகப்போறாங்க.. அதான் சீக்கிரம் வீட்டை விக்கனும்ன்னு நினைக்கிறாங்க..” என்றார் புரோக்கர்.

 

“சரி சரி.. வீட்டைப் பாருங்க..” என்று அந்த பெண் சொன்னாள். வீட்டு சுவரில் மாட்டியிருந்த டியூப் லைட்டைத் தவிர, வேறு எந்த பொருளும் வீட்டில் இருக்கவில்லை. ஏற்கனவே அந்த பெண் வீட்டைக் காலி செய்ததுபோலத்தான் இருந்தது.

 

மலர்விழியும் அரவிந்தனும் வீட்டை சுற்றிப் பார்த்தார்கள். அகலமான கிச்சன். காற்றோட்டமான ஹால். வீட்டின் பின்புறம் சிறிய வீட்டுத் தோட்டம், ஒரு பெரிய குளியலறை, கழிவறை, போர் வசதி என்று ரம்யமாக இருந்தது அந்த வீடு.

 

ஆனால் பெட்ரூம் மட்டும் பூட்டியிருந்தது. அரவிந்தன் “இது என்ன ரூம் பெட்ரூமா?” என்றான்.

 

அந்த பெண் “ஆமா தம்பி.. பெட்ரூம்தான்.. ஆனா இதுக்கான சாவியை எடுத்துட்டு வர மறந்துட்டேன்.. பெரிய பெட்ரூம்தான்.. உள்ளேயே அட்டாச் பாத்ரூம் இருக்கு..” என்றாள்.

 

“இல்ல இந்த ரூமையும் பாத்துட்டோம்ன்னா கொஞ்சம் திருப்தியா இருக்கும்..” என்று மலர்விழி சொல்ல, புரோக்கர் அந்தப் பெண்ணைப் பார்த்து ஏதோ கண்ணால் சமிக்ஜை கொடுக்க, “சரி நான் சாவியை எடுத்துட்டு வரேன்.. ஒரு மணி நேரம் இங்க இருக்க முடியுமா?” என்றாள்.

 

உடனே புரோக்கர் “ஒரு மணி நேரம் முடியாதும்மா.. நான் உடனே வேற ஆளைப் பார்க்க கிளம்பனும்.. வேணும்ன்னா இன்னொரு நாள் வந்து பாக்குறோம்..” என்று சொல்லி, மற்ற விஷயங்களைப் பற்றி மலர்விழி மற்றும் அவள் மகனுடன் பேசிவிட்டு, இருவரையும் அழைத்துக்கொண்டு அங்கிருந்து கிளம்பினார் புரோக்கர்.

 

மலர்விழிக்கும், அரவிந்தனுக்கும் அந்த வீடு ரொம்ப பிடித்திருந்தது. அதுவும் தங்கள் பட்ஜெட்டுக்கு ஏற்றபடி 20 இலட்சத்தில் கிடைத்ததை நினைத்து ரொம்பவும் சந்தோஷமாக இருந்தது.

 

ஆனால், அந்த வீட்டு பெட்ரூமை பார்க்க முடியவில்லையே என்ற ஏமாற்றம் அவர்களுக்கு இருக்கத்தான் செய்தது.

[hornyfromchennai]

Very nice update bro , the story is going interesting

[Terrorraj]

திரில்லர் கதைக்கான அனைத்து அம்சங்களையும் கொண்ட கதையாக செல்கிறது

[Ammapasam]

Good update bro
Situation ku yetha mathiri palamoli semma
Antha bedroom la tha antha manthira kattil irukko
Fan of your writing

[Sparo]

Nice update bro

[omprakash_71]

Semma Interesting Update Nanba

[mahesht75]

very nice going story

[Fun_Lover_007]

கதையின் தலைப்பு கதை மீது அதிக எதிர்பார்ப்பை ஏற்படுத்திவிட்டது.

கதையை தொடங்கிய விதமும் அருமை.

[karthikhse12]

மிகவும் அருமையான பதிவு இப்போது உங்கள் கதை முழுவதும் படித்தேன் மிகவும் அருமையாக உள்ளது. புது வீட்டில் பெட்ரூம் மூலம் தான் பல திருப்பங்கள் நிறைந்து காணப்படும் என்று நினைக்கிறேன்