Incest தாயும் ஒரு பெண் தானே.

[manmathan1]

இது நீண்ட தொடர் கதை. இதுவரை 10 சதவீதம் தான் கதை போயிருக்கும். இன்னும் வந்துக் கொண்டே இருக்கும்.
It takes huge effort and time to write this story.  At present i have time constraints.  I will try to post regularly not to disappoint readers.

தொடருங்கள், தொடர்கிறோம்.
ரொம்ப ரொம்ப நன்றி Deep_Lover.

[Deep_Lover]

அப்போது,

மொட்டை மாடிக்கு வரும் படிக்கட்டுகளை ஏறி வரும் சத்தமும் பேச்சுக் குரல்களும் கேட்டன. கீழ் வீட்டு குடித்தனக்காரர்கள் யாரோ மொட்டை மாடிக்கு வந்துக் கொண்டிருந்தார்கள் என்பது தெரிந்தது.

“அம்மா...அம்மா...விழப்போறீங்கம்மா...மொட்டை மாடிக்கு யாரோ வர்ராங்க அம்மா...” என்று மெதுவாக கதறினேன்.

அம்மாவிடம் எந்த உணர்ச்சியுமில்லை. போதை முற்றி எந்த உணர்வுமில்லாத போதை ஆசாமிகள் தெருவோரம் படுத்திருப்பதைப் போல அம்மா இருந்தாள்.

“அம்மா...அம்மா...எழுந்தருங்க அம்மா...” என்று பயத்தால் அழ ஆரம்பித்தேன்.

அம்மா எதைப் பற்றியும் கவலைப்படாமல் தன் பெருத்த முலைகளை கசக்கிக் கொண்டிருந்தாள்.

இங்கே அம்மா விநோதமான உணர்ச்சிகளால் மீளமுடியாத போதையினால் பீடிக்கப்பட்டு தன்னிலையிழந்து மொட்டை மாடியிலிருந்து விழும் நிலையில் இருந்தார்கள். நான் அவளின் பளிங்கு தூண் போன்ற கால்களை பற்றிக் கொண்டிருந்தேன். அவைகளின் வழவழப்பு தன்மையினால் என் பிஞ்சு கரங்களின் பிடியிலிருந்து வழுக்கி கொண்டிருந்தது.

இப்போது யோசித்தால், சிறுவன் ஒருவன் ஒரு பெரிய பெண் யானையின் கால்களை இழுப்பதைப் போலிருந்தது.

அம்மா ஓட்டுத் துணியில்லாமல் தெருவில் விழும் நிலைக்குச் சென்றிருந்தாள். அதே நேரத்தில் மொட்டை மாடிக்கு ஆட்கள் வந்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.

எப்படியானாலும், அம்மாவின் மானம் காற்றில் பறந்து கரைந்து போகத்தான் போகிறது. நான் பதறினேன். உடல் முழுக்க பொக்கென்று வியர்த்தது. அம்மாவின் மானத்தை காப்பாற்ற என் உள்ளமும் உடலும் பதைபதைத்தது. அம்மா என்ற மலை என் பிஞ்சு கரங்களின் நூல் போன்ற பிடிப்பில் ஊசலாடிக் கொண்டிருந்தது.

“ஐயோ அம்மா...செத்துடப் போறீங்கம்மா...ப்ளீஸ் அம்மா எழுந்துருங்க அம்மா...” என்று ஓப்பாரி வைத்தேன்.

அம்மா தன்னிலைக்கு வரவில்லை.

"அம்மாஆஆஆ...” அடிவயிற்றிலிருந்து குரல் வந்தது.

பேச்சுக்குரல்கள் சமீபத்தில் கேட்டன.

கடவுளை வேண்டினேன்.அடுத்து நான் செய்தது நடந்தது தெய்வாதீனச் செயலா என்று தெரியவில்லை.

எல்லாமே என்னையறியாமல் என்னச் செய்தேன் ஏது செய்தேன் என்று தெரியாமல் ,ஒரு நொடியில் நடந்துவிட்டது.

அம்மா விரித்து போட்ட நீண்ட நெடிய கூந்தல் அவள் முதுகில் கருநாகங்களைப் போல படர்ந்திருந்தது.

சட்டென்று கொஞ்சம் எழுந்து வலது கையால் அம்மாவின் கூந்தலை பிடித்து இழுத்தேன், எவ்வளவு முடியுமோ அவ்வளவு பலத்தை உபயோகித்து அம்மாவின் பெரிய பிட்டத்தில் வாய் வைத்து கடித்தேன், ஆழமாக கடித்தேன். அம்மாவின் காமப்போதை தெளிய வைக்குமளவுக்கும் கடித்தேன், தோலை கிழித்து என் பல் உள்ளே போயிருக்க வேண்டும், குருதி வெளிப்பட்டு என் வாயில் தெறித்தது, அப்படியே இடது கையால் அம்மாவின் இடுப்பை சுற்றி இழுத்தேன்.

ஆனால், அம்மாவின் வியர்வையினால் இடது கை வழுக்கி வகை தொகையில்லாமல் சுற்றியது, பிடிக் கிடைக்காமல் அல்லாடியது. கூந்தலை இழுத்ததால் அம்மா தெருவில் விழுமாறு சாய்வது நின்றது. அவள் பிட்டத்தை கடித்ததால் தன்னிலைக்கு வந்துக் கொண்டிருந்தாள்.

பேச்சுக்குரல்களும் காலோசைகளும் சமீபத்தில் கேட்டன. எப்ப வேண்டுமானாலும் மொட்டை மாடிக்கு அவர்கள் வந்துவிடலாம்.

கொஞ்சம் இழுத்தால் அம்மா தன்னிலைக்கு வந்துவிடுவாள் என்று தோன்றியது. என் கை துழாவியது.

சட்டென்று...

திடுக்கிட்டேன்...

ஏதோ தட்டுப்பட்டது. நிறைய முடிகள். சுருள் சுருளாக முள்ளைப் போல் குத்தும் முடிகள் என்று அறிந்த போது பயத்தால் உறைந்துப் போனேன்.

அங்கே எப்படி முடிகள் என்று குழம்பிப் போனேன்.

அம்மாவின் அடிவயற்றில் அடர்த்தியான கத்தை கத்தையாக சுருள் சுருளாக முடிகள் என் கையில் அடிப்பட்டன. ஏதோ வழிந்ததால் பிசுபிசுவாயிருந்தது. சூடான எண்ணையில் முக்கியெடுத்து ஆயிரம் சிறுப்பாம்புகளை போலிருந்தது அந்த முடிகள்.

அம்மாவின் அந்த இடத்தில் முடி இருக்கும் என்று நான் அறிந்திருக்கவில்லை. பார்ததும்கில்லை. அந்த வயதில் என் கற்பனைக்கு எட்டாதது. தலையிலும் அம்மாவின் அக்குலிலும் முடியிருப்பதை பார்த்திருப்பதால் அது சாதரணமாகத்தான் இருந்தது.

ஆனால்...அங்கே எதிர்ப்பார்க்கவில்லை.

அம்மாவுக்கு அங்கே முடியிருக்கின்றது என்பதை அறிந்து பயந்துப் போனேன்.

ஆனால், அம்மாவை காப்பாற்றுவதே நோக்கமாக இருந்ததால், பிடிமான கிடைத்த சந்தர்ப்பதை வைத்து, அந்த தடிமனான சுருள் முடிகளை விடாப்பிடியாக பிடித்து பக்கவாட்டு பக்கமாக பின் பக்கம் இழுத்தேன்.

வலிதான் அம்மாவை தன்னிலைக்கு கொண்டு வந்திருக்க வேண்டும். தலை முடியை இழுத்ததால் பிட்டத்தை கடித்ததால், அடிவயிற்றில் தொடை நடுவே இருக்கும் முடிகளை இழுத்ததால், ஏற்பட்ட வலி அம்மாவை தன்னிலை எடுத்து வந்திருக்க வேண்டும்.

சட்டென்று சுதாரித்த அம்மா, சாய்வதை நிறுத்தி, மாமுலைகள் அதிர குலுங்கி அசைய, அப்படி நிலைக்குத்தி நின்றாள்.

பேச்சுக் குரல்கள் பக்கத்தில் கேட்டன, எப்போதும் வேண்டுமானாலும் வந்துவிடலாம் என்ற நிலை.

உடல் நடுக்கம் அதிகமாகியது. இதயம் வெடிப்பதைப் போல துடித்தது. வியர்வை அருவியாக கொட்டியது.

நான் பதறிக் கொண்டிருக்க, தன்னிச்சையாக என் இருக்கைகள் அம்மாவின் இரு தொடைகளை பற்றி நகம் ஆழமாக பதியுமாறு அழுத்தமாக கிள்ளி, “அம்மா...மொட்டை மாடிக்கு வந்துட்டு இருக்காங்கம்மா...” என்று அழுகையும் ஆற்றாமையுடன் சொன்னேன்.

தொடைகளின் வலி மூலைக்கு மெல்ல சென்றிருக்க வேண்டும். அம்மா சுதாரிப்பதுக்கு சில நொடிகளானது. சட்டென்று, அம்மா பயத்தால் பதறுவதை அந்த கண் தெரியாத இருட்டிலும் எனக்கு தெரிந்தது.

அடுத்த நொடி, தன் மானத்தை காப்பாற்ற, அம்மா வீட்டை நோக்கி துள்ளிக் குதித்து ஓட ஆரம்பித்தாள். அந்த பயத்திலும் குழப்பத்திலும் பதற்றத்திலும் அந்த வயதில் என் மனதில் அம்மா ஓடுவது அழகாக இருக்கின்றது என்று தோன்றியது. ஒரு புள்ளி மான் குதித்து ஓடுவதைப் போலிருந்தது.

அம்மா வீட்டிற்குள் புகுமுன், மொட்டை மாடிக்கு ஆட்கள் வந்துவிடுவார்கள் என்று தோன்றியது. அம்மாவுக்கு இன்னும் சில நொடிகள் தேவை தன்னை வீட்டினுள் மறைத்துக் கொண்டு தன் மானத்தை காப்பாற்றிக் கொள்ள.

என்ன செய்வது...அம்மாவின் மானத்தை எப்படி காப்பாற்றுவது என்று பதறினேன்.

நானும் அம்மாவின் பின்னால் ஓடிக் கொண்டிருந்தேன்.

மறு நிமிடம், எனக்கு அந்த எண்ணம் எப்படி தோன்றியது என தெரியவில்லை, சட்டென்று திரும்பி மொட்டை மாடிக்கு வரும் வாசலுக்கு ஓடிப்போய் யாரும் வராதமாறு நின்றுக் கொண்டேன். மேலே வந்தவர்கள் படிகளில் நின்றார்கள்.

“யாருடா அது வினித்தா?” என்று கீழ் வீட்டு சங்கரி ஆண்டி கேட்டாள். சங்கரி ஆண்டியின் வீட்டிலிருக்கும் பெரியவர்களும் சிறியவர்களும் மொட்டை மாடிக்கு காற்றாட வந்திருந்தார்கள்.

யாரோ என் மீது டார்ச் வெளிச்சம் பாய்ச்ச, “வினித்தே தான்.” என்று பக்கத்திலிருந்தவர்களிடம் சொன்ன சங்கரி ஆண்டி, “ஷேம்...ஷேம்... என் செல்ல வினித் குட்டி இப்படி அம்மணமா நிக்கிறான் பாரு.” என்று என்னை செல்லமாக ஓட்டி, அப்படியே என்னைத் தூக்கி, “ என்னடா இப்படி பயந்துப் போய் தனியா நின்னுகிட்டிருக்கே...அம்மா எங்கேடா.” என்று என் முகத்தில் முத்தங்கள் பொழிந்தவாறு கேட்டாள்.

உண்மையில் வியர்வையுடன் பயந்து நடுங்கிக் கொண்டிருந்தேன்.

நான் என் ஓரக் கண்ணால் வீட்டைப் பார்த்தேன். அம்மா வீட்டிற்குள் சென்று கதவை சாத்திவிட்டு பாதுகாப்பாக இருக்கின்றாள் என்பது தெரிந்தது. எனக்கு அப்பாடா என்றிருந்தது. நிம்மதியாக ஒரு பெருமூச்சை விட்டேன்.

“என்னடா பயந்துட்டியா.” என்று சங்கரி ஆண்டிக் கேட்டாள்.

சுதாரித்த நான், “ஆமா ஆண்டி, அம்மாவுக்கு பயங்கர தலைவலி அதனால தூங்கிட்டிருக்காங்க. எனக்கு வெக்கை தாங்க முடியல அதான் வெளியே சுத்திகிட்டிருந்தேன். நீங்கெல்லாம் வரும் போது பேய் பிசாசு வருதுன்னு பயந்துட்டேன்.” என்று எனக்கே தெரியாமல் என் வயசுக்கு மீறி அழகாக பொய்ச் சொன்னேன்.

அடுத்து நடந்தது, எங்கும் நடக்கும் சாதாரண சின்ன விஷயம் தான். இந்த சின்ன சின்ன விஷயங்கள் தான் பெரிதாகி பல அர்த்தங்களை நமக்குச் சொல்லிவிடும்.

“பயப்படாதே நான் பேய் கிடையாது...சங்கரி ஆண்டிதான்.” என்று சிரித்தவள் என் முகங்களில் முத்தமழை பொழிந்தாள்.

“நானே முத்தம் கொடுத்து கொண்டிருக்கேன்...ஆண்டிக்கு முத்தம் கிடையாதா சும்மா இருக்கே... ஆண்டியை புடிக்கலையா.” என்று செல்லமாக சிணுங்கியப்படி கேட்டாள்.

“சாரி ஆண்டி...” என்று அவளின் முகத்தில் நானும் முத்தமழை பொழிந்தேன். ஆண்டி பக்கத்தில் அவள் கணவன் பரமசிவம் அங்கிள் இருந்தார்.

திடுக்கிட்டேன்...

சட்டென்று சங்கரி ஆண்டி என்னை தூக்கியவாறு என் சிறிய குஞ்சாமணியை பிடித்தாள். இழுத்து விட்டாள். பிடித்து இழுத்து விட்டுக் கொண்டே இருந்தாள். ஒரு கட்டத்தில், “என்னடா, இந்த வயசுல உனக்கு இது இவ்வளவு பெருசா இருக்கு... பெரியவன் ஆனா உனக்கு எவ்வளவு பெருசாகுமோ... உனக்கு வர்ர பொண்டாட்டி கொடுத்து வெச்சவடா.” என்று என் குஞ்சாமணிக்கு முத்தம் கொடுத்தாள்.

“சும்மா விடு அவனை...சின்ன பையனை போய்.” என்றார் பரமசிவம் அங்கிள்.

“பெரியவனான இப்படி பண்ன முடியுமா...இப்பத்தான் பண்ண முடியும்...ஆமா...பச்ச மிளகாட்டம் சுன்னி வெச்சுகிட்ட உன்னை நான் கட்டிகிட்டு படற பாட்டை பார்த்தா... இந்த மாதிரி பெரிய குஞ்சு பையன்களைப் பார்த்தா எனக்கு பெருமையா இருக்குங்க.” என்றாள் அவரை முறைத்தப்படி

“சின்னதோ பெருசோ அது...மூணு குழந்தைகளை உன் வயித்துல உருவாக்ச்சுல.” என்றார் கடுகடுப்பாக .

”ம்ம்ம்ம்...” என்ற சங்கரி ஆண்டி, மெல்ல எனக்கு மட்டும் கேட்குமாறு, “ஆமா அதை பெத்துக்க வைக்க நான் என்ன செஞ்சேன்னு எனக்குத்தான் தெரியும்டா.” என்று மர்மமாக சிரித்து எனக்கு புரியாத ரகசியத்தை சொல்லி, “என் மகராசா இதை நல்லப்படியா பயன்படுத்திகோடா.” என்று என் ஆணுறுப்புக்கு ஆசீர்வாதம் செய்து, என் ஆணுறுப்புக்கு அன்பு பொங்க ஒரு நீண்ட அழுத்தமான முத்தத்தை தந்து, ஆசையாக ஒரு கிள்ளு கிள்ளி என்னை கீழே இறக்கினாள்.

அவர்கள் மும்முரமாக தங்களுக்குள் ஏதோ பேசிக் கொண்டு நகர, நான் மெதுவாக வீட்டை நோக்கி நகர்ந்தேன். அம்மா கதவை மெலிதாக திறந்து வைத்து குணிந்தப்படி ஓளிந்து என்ன நடக்கின்றது என்பதைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். இருட்டில் அவளால் பார்க்க முடிந்ததா என்று தெரியவில்லை. நான் உள்ளே வந்ததும் என்னை இழுத்து கதவை மெல்ல சாத்தினாள்.

“அவங்க யாரும் பார்க்கல இல்ல...” என்றாள் அம்மா பயந்தப்படி குழந்தைத்தனமான சிரிப்பு குதூகலத்துடன். அவள் உடல் முழுக்க ஆனந்தம் பரவியதை என்னால் உணர முடிந்தது.

“இல்லம்மா...அவங்க யாரும் பார்க்கல.” எனக்கு ஏனோ அம்மாவின் குழந்தைத்தனம் எனக்கு பிடித்திருந்தது.

“ப்ப்பூ...அப்பாடா...” என்று அம்மா நிம்மதியடைந்து, அப்படியே சுவரோரம் சாய்ந்து உட்கார்ந்து என்னை இழுத்து அவளின் வயிற்றின் மேல் படரவிட, என் மேல் பாகம் எல்லாம் அம்மாவின் வியர்வையால் குளித்த முலைகளில் முட்டி மோத, நான் ஏனோ என் பழக்கப்பட்ட இடத்துக்கு தஞ்சமடைந்து விட்டதாக உணர்ந்து, நிம்மதியடைந்தேன்.

தாயின் முலைகளை என்னவென்று அறியும் முன்பே அதனிடமிருந்து மனிதர்கள் விடுப்பட்டுவிடுவார்கள். அவர்களுக்கு கிடைப்பதெல்லாம் மனைவியின் காதலியின் துணைவியின் விபச்சாரியின் முலைகள் தாம். அதில் அந்தரங்கத்துள் புதைந்து கிடைக்கும் தாய்மை நிறைந்த முலைகளின் ஏக்கத்தை பூர்த்தி செய்ய முயன்று தோற்றுக் கொண்டிருக்கின்றார்கள். உணர முடியாத தாய்மையின் முலைகளை தேடி தேடியலைவதுதான் ஆண்களின் முலைகளின் மோக காமவிளையாட்டு.

ஆனால், நான் பெற்ற பிறவியன் பயனோ என்னவோ, அறியா பருவத்தில் முதிர்ந்துவிட்டப்படியால், அம்மாவின் முலைகளை உணரத்தொடுங்கிவிட்டேன். அந்த கடலில் கால் நனைத்துவிட்டேன்.

அம்மா பெருமூச்சுக்களை விட்டுக் கொண்டிருந்தார். கழுத்தின் சங்கு மேலே கீழே ஆடியது. குழி உள்ளே ஆழமாக சென்று எழுந்தது. இருட்டை கிழித்து கண்களில் பிரகாசம் தெரிந்தது. அம்மா அதுவரை நான் கண்டிராத விநோதனமான உணர்ச்சிக் குவியல்களில் இருந்தாள்.

”சங்கரி ஆண்டி உன்னை கொஞ்சி என்னடா சொன்னாங்க...” என்று அம்மா படபடப்புடன் கேட்டாள்.

“எனக்கு முத்தம் கொடுத்தாங்க. அவங்களுக்கு முத்தம் கேட்டாங்க. அப்புறம் என் ஓண்ணுக்கு போற இடத்தை தொட்டு தொட்டு இழுத்தாங்க, அப்புறம் இந்த சின்ன வயசுல எனக்கு பெருசா இருக்காம், எனக்கு வர்ற போற பொண்டாட்டி கொடுத்து வெச்சவன்னு சொல்லி ஆசையா அதுல முத்தம் கொடுத்து செல்லமா கிள்ளினாங்க.” என்று நடந்தவற்றை சாதாரண நிகழ்வாக சொன்னார்கள்.

ஆனந்த பரவசத்திலிருந்த அம்மா, சட்டென்று கண்ணீர் விட்டு அழ ஆரம்பித்தாள்.

நான் பதறிப்போய், “ நான் ஏதாவது தப்பா செஞ்சிட்டேனம்மா...” என்றேன் அம்மாவின் கழுத்தில் கைகளைப் போட்டு அம்மாவின் கண்களை இருட்டில் ஊடுறுவியப்படி.

அம்மாவின் உடல் உதறலெடுக்க தொடங்கியது. ஏதோ புதைந்துப் போன ஓன்று பூமியைப் பிளந்தப்படி வருவதைப் போல, அம்மாவின் ஆன்மாவில் புதைந்துப் போன ஓன்று வெளியே வந்தது.

மறு கணம் அம்மாவின் ஆன்மா என்னிடம் பேசியதாக, அப்போது புரியவில்லையென்றாலும் இப்போது ஓரளவுக்கு என்னால் உணர முடிந்தது.

“பெத்த அம்மாவால பண்ண முடியாததை, மத்தவங்களால சந்தோஷமா சுதந்திரமா பண்ண முடியுது.” என்று என்னை இறுக அணைத்தப்படி ரகசியம் நிறைந்த கேவலுடன் சொன்னாள்.

அப்போது எனக்கு புரியவில்லை, ஆனால் அம்மாவின் அழுகை நிறைந்த வார்த்தைகள் என் மனதில் கல்வெட்டாக பதிந்துவிட்டது.

அம்மாவை புரிந்துக் கொள்ள இந்த மாதிரி சின்ன விஷயங்கள் தான் ஒரு சித்திரத்தை எனக்களித்தது. அம்மாவின் மனதை உணர்ச்சிகளை புரிந்துக் கொள்ள உதவுகின்றது. அப்போது, எனக்கு அம்மா இப்படி துடிப்பதற்கு ஓரு தப்பும் செய்யவில்லையே என்றெண்ணினேன். அப்போது அம்மா என்ன செய்தாலும் அது தப்பு கிடையாது என்று நினைத்ததை நினைத்தப்படி செய்திருந்தால் கஷ்டப்பட்ட்டிருக்க மாட்டோளோ என்று இப்போது தோன்றியது.

நான் புரியாமல், “அம்மா அழாதேம்மா...” என்று ஆறுதல் படுத்த முயன்றேன்.

மூக்கை உறிஞ்சிய அம்மா, “அம்மா அழலேடா...” என்று அழகையுடன் கண்ணீர் வழிய சிரித்தப்படி சொன்னாள்.

என் முகத்தை அவளின் பெரிய ஃபோம் மெத்தைப் போன்ற மென்மையான முலைகளில் ஆறுதலாக அழுத்தினாள். அப்போது என் முழு ஆணுறுப்பும் சரிந்து அம்மாவின் ஆழமான கிணற்றைப் போலிருந்த தொப்புளினுள் புகுந்து அதை முழுமையாக அடைத்துக் கொண்டது. ஒரு சிறுக் காற்றுக் கூட புகாதளவுக்கு அதை அடைத்துக் கொண்டது. அம்மாவின் உடலில் மின்னல் வெட்டுவதைப் போலுணர்ந்தேன். அது ஏனென்றுப் எனக்கு சுத்தமாகப் புரியவில்லை.

என் கேசத்தை கோதியப்படி அம்மா மெதுவாக களுக்கென்று சிரிப்பது கேட்டது.

“உண்மைல உனக்கு வரப் போறவ கொடுத்து வெச்சவ தாண்டா வினித்.” அம்மா பெருமையுடன் சொல்வது கேட்டது.

அம்மா எதுக்கு எதை சொல்கிறாள் என்று எனக்கு புரியவில்லை.

“நான் பயந்துட்டேன்...” என்று நடுங்கியப்படி சொன்னேன்.

“சாரிடா வினித்...அம்மா கொஞ்சம் ஓவரா விளையாடிட்டேன்... சந்தோஷத்துல நான் எங்கியிருக்கேன், என்ன செய்யறேன்னு தெரியாமே போச்சு. ஆனா உன்னை நம்பித்தானே அம்மா விளையாடினேன். அம்மா மானத்தை காப்பாற்றுவேன்னு நீ தானே அம்மாவுக்கு ப்ராமிஸ் பண்ணே. நீ ப்ராமிஸ் பண்ணியப்படி அம்மா மானத்தை காப்பாத்திட்டேடா வினித். நீ தான்ட ஆம்புளை. உண்மையான ஆண்மகன். என் ஆம்புடையான்.” என்று என்னை உலுக்கி முத்தமிட்டாள்.

“அதில்லேம்மா...பயம்” என்றேன். என் குரல் பய

“வேறென்னடா வினித்...”

“உங்களுக்கு அங்கே முடியிருக்கும்மா...” என்றேன்.

சில நொடிகள் அம்மா புரியாமல் முழித்தாள். ஆனால், நான் காப்பாற்றிய விதம் அம்மாவின் மனதில் ஓடியிருக்க வேண்டும். புரிந்துக் கொண்டாள். குழம்பிப் போனாள். இதை எப்படி எதிர்க்கொள்வது என்பதையறியாமல் மெதுவாக நெளிந்தாள்.

என் தலைமுடியை மென்மையாக கோதியப்படி என்னை ஆழமாக ஊடுறுவி பார்த்தாள். நான் பிறந்து வந்தவழிப் பாதையான யோனியை பார்த்து நானே பயப்படப்பட்டால் ஒரு தாயால் என்ன சொல்ல முடியும்.

என் நெற்றியில் முத்தவிட்டவள், “அங்கே முடியிருக்கறதை பார்த்து பயப்படக் கூடாது வினித். அங்கே பயப்படும்படி ஓன்னுமே இல்லை.” என்றாள் ரகசியக் குரலில்.

நான் மேலும் அவள் முலைகளில் புதைந்துப் போனேன்.

“அங்கே முடி வளரும். எல்லோருக்கும் வளர வளர் முடி வளரும். உன் இடத்துலேயும் பெரியவனான முடி வளரும். அது பேயோ பூதமோ இல்ல பயப்படறதுக்கு. நல்ல இடம்.” என்று எனக்கு புரியவைக்க முயன்றாள். எல்லாவற்றையும் சொல்ல அவளுக்கு ஆசைத்தான் ஆனால் ஏதோ ஒன்று அம்மாவை தடுத்தது.

சட்டென்று அந்த மணம் எழுந்தது. இன்றுவரை என் நாடி நரம்புகளை ஆட்டி வைக்கும் மணம். அம்மாவின் கீழ் பகுதியிலிருந்துதான் வரத் தொடங்கியது.

அம்மாவின் முலைகள் தடித்து, காம்புகள் வளர்வதை என்னால் உணர முடிந்தது. அம்மாவின் உடல் ஐஸ் க்ரீமைப் போலக் கரைந்துப் போவதாக ஒரு உணர்வு

“கொஞ்ச நேரம் தூங்குடா வினித்.” அம்மாவின் குரலில் ஆற்றாமையுடன் அவரசம் தெரிந்தது.

நான் கண் மூடினேன். அம்மா நீண்ட நேரம் என்னை தட்டிக் கொண்டிருந்தாள். தட்டுவது நின்றது. மெதுவாக தட்டும் கை அவளின் தொடைக்கு நடுவே சென்ல்வதை உணர முடிந்தது. அசையைத் தொடங்கியது. வட்டமிட்டு பல நடனங்களையாடியது. சேற்றில் அடித்து குழைவதைப் போன்றச் சத்தம்.

மெல்ல அம்மாவின் உடலில் பிரளயம் உண்டாவதை உணர்ந்தேன். ஆனால், உடலின் மேல் பரப்பில் இல்லை. அம்மாவின் தோல்களுக்குள் அந்த புயலடித்தது. தசைகள் துடித்தன. உறுப்புகள் மோதின. விட்டு விட்டு அடித்த புயல் இப்போது ஓயாமல் அடித்துக் கொண்டிருந்தது.

கண்கள் என்னை மீறி திறந்தன. நான் மெதுவாக கண்களை திறந்து அம்மாவின் முகத்தைப் பார்த்தேன். அம்மா என்னை பார்த்து ஆழமான புன்னமை ஒன்றை உதிர்த்துக்கொண்டிருந்தாள். அவள் கண்களால் என் கண்களை கட்டிப் போட்டாள். ஏனோ அம்மாவின் கண்களை பார்த்துக் கொண்டேயிருக்க வேண்டும் எனத் தோன்றியது.

அமைதியே வடிவமான அம்மாவின் முகத்தில் சாந்தம். ஆனால் மேல்பரப்பில் அமைதியாக இருந்தாலும் அடிப்பரப்பில் புயல் வேகமாக அடித்துக் கொண்டிருந்தது. அம்மாவின் கையசைவுக்கேற்ப புயல் அடித்தது. புயல் உச்சக்கட்டத்தில் இருந்தது.

என்னை எது உந்தியது என்று தெரியவில்லை. ஆனால் அம்மாவின் இருந்த ஏதோ ஒரு சக்தி என்னுள் புகுந்ததை உணர முடிந்தது. நான் மெதுவாக தலையை தூக்கி என்னுடலை அம்மாவின் முலைகள் கசங்க இழுத்து, அம்மாவின் இதழ்களில் என் இதழை புதைத்து தாய்மையை அடையும் ஏக்கத்துடன் முத்தம் கொடுத்தேன்.

அம்மா கண்களை மூடினாள். தன் உடலினுள் பேயாட்டம் ஆடும் புயல் அடங்குவதை ரசித்தாள். அம்மாவின் கைஜாலம் நின்றது.

அப்படியே சோர்வுற்று தளர்ந்தாள்.

அம்மா ஆனந்த பரவசத்துடன் கண்களை திறந்து என்னைப் பார்த்தாள். அதில் தெரிந்த அம்மாவின் சந்தோஷம் எனக்கு திருப்தியான பூரிப்பை ஏற்படுத்தியது.

புன்னமை செய்துக் கொண்டிருந்த அம்மா மீண்டும் சிறுமிக் கோலம் எடுப்பதை என்னால் உணர முடிந்தது. மறுபடியும் அம்மாவின் முகத்தில் விளையாட்டுத்தனம் தாண்டவமாடியது.

அடக்க முடியாத சிரிப்புடன், “வாடா வினித். நாம விளையாடற விளையாட்டு இன்னும் முடியல. இன்னும் நிறைய விளையாட வேண்டியிருக்குது.” என்று கட்டற்ற சுதந்திரப் பறவையாக மாறினாள்.

உயர உயரப் பரந்துப் போகும் இந்த பறவை எப்படி கட்டி இழுக்கப் போறேனோ என்று அந்த வயதிலும் நான் நினைத்தேன்.

அம்மா எதைப் பற்றியும் கவலைப்படாத சிறுமியைப் போல, துள்ளிக் குதித்து என்னை தூக்கிக் கொண்டு, ஓட்டு துணியில்லாமல் அம்மணமாக வீட்டு கதவைத் திறந்தாள்.

உலகம் வெட்டவெளியாக காட்சியளித்து பெரிய மைதானம் போலிருந்தது. அம்மாவையும் என்னையும் விளையாட வா என்று அழைத்துக் கொண்டிர் தயாராக இருந்தது.

...தொடரும்

[MalathyVeriyan]

Superb Update...

Once again, the Game is ON..Superrr..

Vera level imagination bro..

[starboy111]

ஐயோ! என்ன ஒரு கதை ப்ரோ மீண்டும் ஒரு அருமையான பதிவு இட்டு என் மனதை ஏங்கவைத்து, இந்த கதைக்கு காத்திருக்கும்படி செய்ததுக்கு மிக்க நன்றி. இதே போல் தொடர்ந்து சிறிய இடைவெளியில் சீரான பதிவு இட்டு எங்களை கட்டிப்போட வேண்டுகிறேன் நன்றி!

[Its me]

Masterpiece..

[manmathan1]

என்ன விளையாட்டா இருக்கும்?! 
ஆவலுடன்….

[Sparo]

Nice update bro

[jspj151]

extraordinary concept
superb narration

[vatsayana2.0]

ஆஹா...ஒரு ஒரு வரியும் உணர்ச்சிகள் கொட்ட கொட்ட எழுதி இருக்கீங்க..ஒரு நாள் முழுக்க கூட உங்க வரிகளை படிக்கலாம்.படிக்க படிக்க அப்புடி ஒரு பரவசம்.


தொடர்ந்து எழுதுங்க நண்பா, காம கதைகளின் உலகில் உங்க கதை ஒரு சகாப்தம்.

[omprakash_71]

Semma hottest update

[omprakash_71]

மிக மிக அருமையான கதை நண்பா

[Deep_Lover]

கருத்து கூறி ஊக்கமளித்த அனைத்து நண்பர்களுக்கு என் மனமார்ந்த நன்றி. விரைவில் அப்டேட் தர முயற்சிக்கிறேன்.

[Tea_Kadai_Boy]

இன்ஸெஸ்ட் கதைகளை படிக்க அவ்வளவு விருப்பம் இல்லை.
ஆனால், இந்த கதை சுண்டி இழுத்து விட்டது.
எழுத்து நடையிலும் காட்சி விவரிப்பிலும் நம்மை எங்கோ கொண்டுச் சென்றுவிட்டார் எழுத்தாளர்.
பாராட்டுக்கள். தொடர்ந்து எழுதுங்கள்.

[Sidharth Abimanyu]

Chanceless bro

[Dick123]

Master piece.. வேறென்ன சொல்ல..
பெரிய நாவலா இதை கொண்டு போங்க.. சரியான நேரத்துல முடிச்சிடுங்க.. தி.பூ.வை. மாதிரி இழுக்காதீங்க.
Regular update கொடுங்க..

[MalathyVeriyan]

என்ன தல !!..அடுத்ததா Leeds Test மேட்சே ஆரம்பிக்க போது..ஆனா மேனகா அம்மா இன்னுமே Game Start பண்ணாம இருக்காங்க..

[Sparo]

Bro waiting for the update

[Deep_Lover]

எதைப் பற்றியும் கவலைப்படாமல், மொட்டை மாடியில் யாராவது இருக்கிறார்களா என்றுக் கூட பார்க்காமல் அம்மா கதவை படார் என்று திறந்துக் கொண்டு தன் மலை முகடுகள் போன்ற முலைகளை நிமிர்த்தியப்படி மொட்டை மாடியின் நடுவே வந்து கம்பீரமாக நின்றாள்.

நான் பதறியப்படி அம்மாவின் பின்னால் ஓடோடி வந்தேன். நல்லவேளை சங்கரி ஆண்டியின் வீட்டார் அங்கில்லை. மொட்டைமாடி வெறிச்சோடிக் கிடந்தது.

என் அழகைப் பார், என் முலைகளைப் பார், என் அங்கங்களைப் பார், இந்த தேவலோகத்து மங்கையைப் பார், என்னை ரசியுங்கள், என்னை அனுபவிக்க விரும்புவனை நானே தேர்ந்தெடுக்கிறேன், என்று தேனொழுகும் அழகுத் திமிருடன் நின்றுக் கொண்டிருந்தாள்.

வானில் சுதந்திரமாக பறக்கும் பறவையின் சந்தோஷம் அம்மாவின் உடலில் தெரிந்தது.

அம்மா ஏன் இந்த மாதிரி நடந்துக் கொண்டாள் என்று பல காலங்களாக யோசித்துக் கொண்டிருந்தேன். ஏன் இப்போது கூட யோசித்துக் கொண்டிருக்கிறேன்.

அடிமைகள் சுந்தந்திரக் காற்றை சுவாசிக்கும் குதூகலம் அம்மாவிடம் இருந்தது. சந்தோஷத்தின் இன்னொரு வாசலை கண்டுக் கொண்டு திறந்துவிட்ட இன்பம். அந்த இன்பம் நிலைத்துக் நிற்காது என்று தெரிந்து, அதை முழுவதுமாக அனுபவிக்க துடிக்கும் தற்கொலை செய்துக் கொள்ளும் மனநிலையில் அம்மா இருந்தாள். அம்மாவை அறிந்தவர்களும் பார்த்தவர்களும் அம்மா இப்படி நடந்துக் கொள்வாள் என்று கனவிலும் நினைத்திருக்க மாட்டார்கள். யாருமே கற்பனை செய்ய முடியாத செயலைச் செய்தாள். தன்னை தானே தண்டிக்கும் செயல். இல்லை தான் உயிருக்குயிராய் விரும்பிய ஓன்றை இனிமேல் தவிர்க்கும் பொருட்டு கடைசியாக தன் ஆசைப்படி நடக்க விரும்பும் செயல். தன் விடுதலைக்காகவும் சுதந்திரத்துக்காகவும் செய்யும் செயல். தன் அந்தரங்க ஆசையை பூர்த்திச் செய்து காமத்தை சுவைக்கும் செயல் என்று தான் நினைக்க முடிந்தது.

அப்போது தெரியவில்லை, என்னை வெறுத்து ஓதுக்குவது என்று முடிவு செய்திருப்பதின் செய்லபாடுகள் தான் அம்மாவுடையதென்று.

அம்மா மெதுவாக ரோட்டை நோக்கி இருக்கும் சுவரின் பக்கவாட்டிலிருக்கும் மொட்டை மாடிக்கு வரும் வாசலை நோக்கி நடந்தாள். உடலைபக்கவாட்டு சுவரோரம் ஓளித்து வைத்துக் கொண்டு கீழேப் போகும் படிக்கட்டுக்களை அச்சத்துடன் ஆசையாசையாகப் பார்த்தாள். அது கீழேப் போய் நிலைப்படிக்கு வந்து மறுபடியும் இடதுப் புறம் திரும்பி இரண்டாவது தளத்துக்குப் போகும்.

மின்சாரம் வீட்டுக்களுக்கு மட்டும் வந்துவிட்டது. நெடு நேரம் மின்சாரமில்லாத புழுக்கத்தில் வெளியே உலாத்திக் கொண்டிருந்தவர்களெல்லாம் வீட்டினுள் நீண்ட நித்திரையில் இருப்பது இரவின் நிசப்தம் சொல்லியது. வெளியே தெருவிளக்குகளுக்கு இன்னும் மின்சாரம் வரவில்லை. பிராந்தியமே இருளில் மூழ்கிருந்தது.

அந்த இருள் அம்மாவுக்கு போதுமானதாக இருந்தது.

அம்மா திரும்பி என்னைப் பார்த்து, “எல்லோரும் போய்ட்டாங்க. யாருமே இல்லை.” என்று ஒரு விளையாட்டு குழந்தையின் சந்தோஷக் குரலில் சொன்னாள். அம்மாவின் உடலில் திகிலுடன் படபடப்பு நிறைந்த சாகச நடுக்கத்தை உணர முடிந்தது. வியர்வை துளிகள் இருட்டை கிழித்துக் கொண்டு மினுமினுத்தது.

“வாடா கீழே போலாம்.” என்று எல்லையில்லா சந்தோஷத்தில் சொன்னாள். அது ஐஸ் க்ரீம் சாப்பிடலாமா என்று அம்மாவிடம் நான் சந்தோஷமாக கேட்பதைப் போலிருந்தது.

என் ஆழ்மனம் அம்மாவை காப்பாற்ற சொல்ல நான் கிடுகிடுவென்று ஓடி அம்மாவின் முன்னால் நின்றேன். அம்மாவை கால்பாகத்தை கூட என்னால் மறைக்க முடியவில்லை.

நான் மெதுவான கீழே இறங்கி படி திரும்பும் இடத்தில் நின்று கீழே பார்த்தேன். இரண்டாவது தளத்தில் நீண்டாதாக ஓரே வரிசையில் மூன்று வீடுகள் இருந்தன. நடுவீட்டின் வெளிப்புற சிவப்பு நீறம் ஜீரோ வாட்ஸ் பல்பு மட்டும் தன் மெல்லிய இரத்த நிறத்தை பரப்பிக் கொண்டிருந்தது.

யாருமே இல்லை. அமைதியாக இருந்தது.

என் கண்கள் இருட்டுக்கு பழகிவிட்டது. எல்லாமே இப்போது நன்றாக புலப்பட ஆரம்பித்தது.

அம்மா மொட்டை மாடி வாசலை அடைத்துக் கொண்டு ஆவலை தேக்கி நின்றுக் கொண்டிருந்தாள்.

கூச்சம் பயம் வெட்கம் இன்பம் என்ற கலவையுடன் தடுமாறிக் கொண்டிருந்தாள்.

“யாரும் இல்லம்மா...” என்று அம்மாவுக்கு மட்டுமே கேட்கும் படி கிசுகிசுத்தேன். களுக்கென்று அம்மா ஒரு மெல்லிய வெட்கச் சிரிப்பை உதிர்த்தாள்.

ஆர்ம்ஸ்டராங்க் நிலவில் தன் முதல் காலடி எடுத்து வைத்ததைப் போல, அம்மா மெதுவாக தன் வலது காலை எடுத்து படியில் வைத்தாள்.

சட்டென்று அம்மாவின் உடல் சிலிர்த்தது. பொங்கியது. இன்பவெள்ளம் உடல் முழுக்க பாய்ந்தது. எனக்கோ பயம் தொற்றிக் கொண்டது.

அடுத்த நொடி அம்மா சரலென்று தன் காலை உள்ளிழுத்துக் கொண்டாள்.

கூச்சமும் அச்சமும் அம்மாவை வாட்டியிருக்க வேண்டும். ஆ..ஆ..என சிறிய மூச்சுக்காற்றை விட, மூச்சுக்கு ஏற்ப அம்மாவின் முலைகள் அசைந்தாடியது. அம்மாவின் இதயத் துடிப்ப்பை என்னால் உணர முடிந்தது.

தன்னை நிதானப்படுத்திக் கொண்டு என்னைப் பார்த்து புன்னகையித்தாள். அம்மா உடலையும் மனதையும் திடப்படுத்துவதை என்னால் பார்க்க முடிந்தது.

அம்மா ஒரு பெருமூச்சை விட்டப்படி மெதுவாக படிக்கட்டில் காலடி எடுத்து வைத்து கீழே இறங்க ஆரம்பித்தாள்.

அம்மா என்ன செய்யப் போகிறாள் என்று கொஞ்ச கொஞ்சமாக புரிய ஆரம்பித்தது. அம்மாவை யாராலும் கட்டுப்படுத்த முடியாதென்பது தெரிந்தது. யாராலும் அடக்க முடியாத மதம் கொண்ட யானையாக தெரிந்தாள்.

எனக்கு பயம் தொற்றிக் கொண்டது. இதயம் வாய் வழியே வருமளவுக்கு தடதடத்து. வியர்த்துக் கொட்டியது.

திரும்பி இரண்டாவது தளத்திலிருக்கும் வீடுகளைப் பார்த்தேன், யாராவது திடீரென்று எதிர்ப்பாராமல் வெளிவருவதற்கு அறிகுறி தெரிகின்றதா என்று. ஆனால், அந்த ஆபத்து இருட்டில் பதுங்கிய கருஞ்சிறுத்தைப் போலிருந்தது.

அம்மா, முனுகிய சிரிப்புடன் என் பக்கத்தில் வந்துவிட, “அம்மா...பயமாயிருக்கும்மா...யாராவது வந்துவிடுவாங்கம்மா...” என்றேன்.

களுக் என்று சிரித்த அம்மா, “வந்தா என்னடா...எனக்கொன்னு பயம் கிடையாதுடா...அம்மா எவ்வளவு சந்தோஷமாக இருக்கேன் தெரியுமா.” என்று தன் நிர்வாணத்தை மறந்து கைகளை சிலுவையைப் போல நீட்டிக் கொண்டுச் சொன்னாள்.

மறுவினாடி ஒரு விட்டின் கதவை திறக்கும் சத்தம் பேரிடியாகக் கேட்டது. இருவரும் திடுக்கிட்டோம்.

அதுவரை சந்தோஷமாக இருந்த அம்மாவின் உடலில் மரண பயம் பரவியது. சட்டென்று சுதாரித்து காற்றில் பலூன்கள் அசைந்தாடுவதைப் போல அம்மாவின் முலைகள் அசைந்தாட திரும்பி படியேறி ஓடினாள். எனக்கோ அம்மாவை விட பயம் தோற்றிக் கொண்டது. அம்மாவை விட வேகமாக ஓட, அம்மாவின் இதமான மென்மையான பிட்டத்திலும் தொடையிலும் மோதி மோதி தொடைகளுக்கு நடுவே சிக்கி, இருவரும் தடுமாறி கீழே விழப் போய் பிறகு சுதாரித்து நிதானமடைந்து, மறுபடியும் ஓடிப்போய் மொட்டைமாடியில் வாசலின் சுவரோரம் பதுங்கிக் கொண்டோம்.

இருவரும் பயமூச்சு விட்டுக் கொண்டிருந்தோம். கீழ் தளத்தில் யாரோ கதவைத் திறந்தார்கள். தெருவில் துப்பும் சத்தம் கேட்டது. சிறிது நேரத்திற்குப் பிறகு கதவு சாத்தும் சத்தம் கேட்டது. பிறகு மரண அமைதி நிலுவியது.

அதுவரை அமைதியாக பயத்துடன் மூச்சைப் பிடித்துக் கொண்டிருந்த நானும் அம்மாவும், இரண்டு கைகளால் வாயைப் பொத்தி கெக்கே பெக்கே என்று சிரிக்க ஆரம்பித்தோம்.

“யாராவது வந்துருவாங்கன்னு சொன்னேனில்ல... ரொம்ப பயந்துட்டேன்.” என்றேன் சிரிப்பிலும் பயத்துடன்.

உதடுகளில் தேங்கிய சிரிப்புடன் அம்மா கொஞ்ச நேரம் என்னை உற்றுப் பார்த்தாள்.

“அப்படி பயப்படறதுலத்தான் இந்த விளையாட்டுல த்ரில்லே இருக்கு. பயந்து பயந்து மாட்டிக்காம இருக்கறதுதான் இந்த விளையாட்டு.” என்றாள். அப்போது அம்மாவின் உணர்வும் மனநிலையும் எனக்கு புரியவில்லை.

“வா...” என்று அம்மா என் கையை பிடித்து இழுத்து மறுபடியும் படியிறங்கினாள்.

எனக்கு ஏனோ அம்மா செய்தது பிடித்திருந்தது. ஏன் பிடித்தது என்று பிற்பாடு யோசிக்கும் போது, மக்கள் சமுத்திரமாஅந்த சந்தடி நெருக்கத்தில் அந்த விளையாட்டு ஒரு தனிமையை எனக்கு தந்தது என்று புரிந்தது. அம்மாவுக்கு அது சுதந்திரத்தை அளித்திருக்கலாம். ஆனால் எனக்கோ நான் விரும்பும் தனிமையான உலகத்துக்கு இட்டுச் சென்றது.

நானும் அம்மாவும் இருக்கும் தனிமையான உலகம்.

நாங்கள் பூணையைப் போல மெதுவாக படிகளில் இறங்கி எட்டிப் பார்த்தோம். இரண்டாவது தளத்தில் யாருமில்லை.

அம்மாவின் உடல் நடுக்கம் ஏற்பட்டு சிலிர்த்தது. மெதுவாக படியிறங்கி இரண்டாவது தளத்தில் கால் வைக்கும் போது அம்மாவின் முகத்தில் பெருமிதம். என்னை திரும்பி பார்த்து வெற்றிப் புன்னகை பூத்தாள்.

இப்போது அம்மாவின் தொடைகள் நடுங்குவதைப் பார்த்தேன். வலுவிழுந்துவிட்டதைப் போலிருந்தது அம்மாவின் தொடைகள். அம்மா அப்படியே நொறுங்கி விழுந்துவிடுவாள் போலிருந்தது.

அம்மாவிடம் அடிக்கடி வரும் அந்த மணம் மீண்டும் எழுந்து என் நாசிகளை தாக்கியது.

முதன் முறையாக அந்த மணம் அம்மாவின் தொடையிடுக்கிலிருந்து வருகின்றது என்ற ரகசியத்தை அறிந்துக் கொண்டேன்.

அப்படி அங்கே என்னத்தான் இருக்கின்றது என்றறிய அதீத அடக்க முடியாத ஆவல் ஏற்பட்டது.

அம்மா கண்களை மூடி கிறக்கமாக சிலிர்த்தாள்.

பிறகு மெதுவாக தளத்தின் மூலைவரை நடக்க தொடங்கினாள். யாராவது தெருவிலிருந்து மேலே பார்த்தால் அம்மா அம்மணமாக நடப்பது தெரியும். நான் எட்டிப்பார்த்தவரை தெருவில் யாருமில்லை. முதல் வீட்டின் கதவின் முன்னால் நின்று, கைகளை சிலுவையைப் போல விரித்து கால்களை அகற்றி நீண்ட நேரம் நின்றாள்.

அப்படி நிற்கும் போது அம்மா போதையில் திளைத்தவளைப் போலிருந்தாள்.

அம்மா நிற்பதைப் பார்த்தால், அந்த வீட்டின் கதவை திறந்து யாராவது தன்னை பார்க்க மாட்டார்களா என்று ஏங்குவதைப் போலிருந்தது.

தன் பெரிய மூலைகளை கைகளால் பிடித்து தூக்கி கதவுக்கு காட்டினாள்.

“அம்மா யாராவது வந்துருவாங்கம்மா.” என்று பீதியுடன் அம்மாவுக்குச் சொன்னேன். அம்மா அதை காது கொடுத்துக் கேட்ட மாதிரி தெரியவில்லை.

மெதுவாக நடந்து நடு விட்டுக்கு வந்தாள். அது சங்கரி ஆண்டி வீடு. அங்கும் அதே மாதிரி நின்றாள். சங்கரி ஆண்டியின் வீட்டில் நிறைய நபர்கள் இருந்தார்கள், அதனால் யாராவது வெளியே வரும் அபாயம் இருந்தது.

என் இதயத்துடிப்பு டால்பி சவுண்டைப் போல எகிறி சத்தம் போட்டது.

பயத்தில் எனக்கு மூத்திரம் வந்துவிட்டது. கஷ்டப்பட்டு அடிக்கிக் கொண்டேன். அம்மாவின் தூண் போன்ற தொடைகளை பிடித்துக் கொண்டு, “ப்ளீஸ் வாம்மா... இது வேணாம்மா... பயம்மா இருக்கு...போய்டலாம் வாம்மா.” என்று அழும் குரலில் அம்மாவிடன் கெஞ்சினேன்.

ஆனால் அம்மா என்னை நோக்கி ஒரு புன்னகையை வீசியப்படி கடைசி மூன்றாவது வீட்டின் வாசலுக்கு வந்தாள். அங்கேயும் அந்த வீட்டின் வாசலுக்கு தன் அழகான நிர்வாண கோலத்தை காட்டினாள்.

நான் அம்மாவின் கைகளை பிடித்து இழுத்துக் கொண்டிருந்தேன். அம்மா திரும்பி நடக்கத் தொடங்கினாள்.

அப்பாடா, இனிமேல் அம்மா வீட்டுற்கு சென்றுவிடுவாள் என்ற நினைத்து நிம்மதியடைந்தேன். அம்மாவின் விளையாட்டு முடிந்தது என்று. அம்மாவை பின் தொடர்ந்தேன். மெதுவாக படிக்கட்டுப் பக்கம் வந்த அம்மா, சில நொடிகள் யோசித்தாள், பயந்து நடுங்கி சிலிர்த்தாள். ஏதோ தயக்கமிருந்தது. என்னை திரும்பி பார்த்து ஒரு புன்னகையை பூத்தாள்.

அடுத்து அம்மா செய்தது என்னை தூக்கிவாரிப் போட்டது.

மேலே வீட்டுக்கு போகாமல், அம்மா முதல் தளத்துக்கு போகும் படிக்கட்டுகளில் சத்தமெழுப்பாமல் ரகசியமாக இறங்கிக் கொண்டிருந்தாள்.

எனக்கு குலை நடுங்கும் பயம். இரண்டாவது தளமென்றால் ஏதாவது எசகுபிசகாக நடந்தால் ஓரே ஓட்டமாக ஓடி மொட்டை மாடிக்கு செல்ல வாய்ப்பிருந்தது. ஆனால் இரண்டாவது தளம் தப்பிக்க ஓரு வாய்ப்புமளிக்காத தளம்.

அம்மா ஓவ்வொரு படியையும் நிறுத்தி நிதானமாக வைத்தாள். ஓவ்வொரு அடிக்கும் அம்மாவின் உடல் சிலிர்த்தது. ஏதோ ஒரு இன்பம் அம்மாவின் உடலில் பாய அம்மா அதனை ஆசைத் தீர அனுபவித்தாள். அம்மாவின் தொடையிடுக்கிலிருந்து அந்த இனிமையான மணம் மறுபடியும் எழுந்து என் மூக்கை துளைத்தது. மூச்சை நன்றாக இழுத்து அந்த மணத்தை என் நுரையீரலில் பிடித்து வைக்க அது என் உடலின் நாடி நரம்பிலெல்லாம் ஊடுறுவியது.

அம்மா இறங்கிக் கொண்டிருக்கும் போது தொடைகள் உரசியது. ஏதோ ஒன்று அதில் வழிந்திருக்க வேண்டும். கீச் கீச் என்று உராயும் சத்தம் இரவின் நிசப்தத்தை குலைத்தது.

முதல் தளத்தில் காலடி எடுத்து வைத்து அம்மா நிற்கும் போது, அவள் உடலில் பயம் நடுக்கம் இன்பம் சிலிர்ப்பு பெருமை ஆனந்தம் என்று கலவையான உணர்ச்சிகளை என்னால் பார்க்க முடிந்தது.

அம்மா பெரும் போதை ரசத்தை உண்டுவிட்ட ராட்சியைப் போல தன்னிலை மறந்துவிட்டவளாக மாறிவிட்டாள். அம்மாவை பார்த்து எனக்கு அச்சமேற்பட்டது.

தளம் முழுக்க அபாயம் அபாயம் என அமைதியான இருட்டுக் கூவிக் கொண்டிருந்தது. வேண்டாம் என்று அம்மாவிடம் சொல்ல வேண்டுமென்று தோன்றியது. ஆனால் வார்த்தைகள் வரவில்லை.

வரவிருக்கும் அபாயத்தை உணர்ந்திருந்த அம்மா, அதை எதிர்நோக்கி தன் முதல் அடியை எடுத்து வைத்தாள். தெருவை எட்டிப் பார்த்தாள். அங்கே யாராவது இருந்திருந்தால் அம்மாவை கண்டிப்பாக பார்த்திருக்க முடியும்.

பயத்துடன் அம்மா நடக்க தொடங்கினாள். ஆனால் ஒருவித முடிவுடன் அம்மா இருப்பது தெரிந்தது. அம்மாவின் இதயத் துடிப்பை என்னால் கேட்க முடிந்தது.

அம்மாவின் தொடையிடுக்கிலிருந்து எழுந்த மணம் காற்றில் தளம் முழுக்க பரவியது போன்ற பிரம்மை எனக்குத் தோன்றியது. தொடைகள் வழியே ஏதோ நீர் ஊர்ந்து வழிவதை என் அகம் உணர்ந்தது.

அம்மாவின் நடையில் அகம் இல்லை புறமே இருந்தது.

மெதுவாக நடந்து முதல் வீட்டின் முன் நின்று ஆசைத் தீர அதன் கதவுகளுக்கு தன் நிர்வாண கோலத்தை காட்டினாள். நங் நங் என்று துடிக்கும் இதயத்துடன் யாராவது வருகிறார்களா பார்க்கிறார்களா என்று நாலாப்பக்கமும் பார்த்தேன். அம்மா என்ன செய்தாலும் சீக்கிரம் செய்து தொலைக்க வேண்டுமே என்று என் மனம் அங்கலாய்த்தது.

அம்மா திரும்பி குணிந்து என்னைப் பார்த்து, “பயப்படறியா வினித்.” என்று மெல்லிய குரலில் கேட்டாள்.

“ஆமாம்மா...யாராவது வந்திரப் போறாங்க.” என்றேன் பதற்றத்துடன்.

“பயம் தான் சுகம்டா வினித்.” என்று அம்மாவின் வார்த்தைகளை என்னால் அப்போது புரிந்துக் கொள்ள முடியவில்லை.

மெதுவாக நடுவில் இருக்கும் இரண்டாவது வீட்டுக்குச் சென்று அம்மா தன் நிர்வாணத்தை காட்டினாள். அந்த வீட்டிலிருப்பவர்கள் கதவை திறந்து தன்னைப் பார்க்க மாட்டார்களா என்ற ஏக்கம் அம்மாவின் முகத்தில் தாண்டவமாடியதை பார்க்க முடிந்தது. நீண்ட நேரம் நின்றாள். பிறகு மெதுவாக கடைசிய் வீட்டுக்கு சென்றாள். அங்கே நீண்ட நேரம் நின்றுக் கொண்டிருந்தாள்.

“ப்ச்.” என்று ஏமாற்றமாக அம்மா உச்சுக் கொட்டினாள்.

பகீரென்றது...

சட்டென்று அம்மா கதவை மெதுவாகத் தட்டினாள். அம்மாவே எதிர்ப்பார்க்காமல் செய்ததுப் போலிருந்தது. நான் சிலையாகிப் போனேன். வீட்டினுள் யாரோ அழுத்தமான பாதச் சத்ததுடன் கதவை நோக்கி வருவது கேட்டது.

அம்மா கதவுப் பக்கம் ஆடாமல் அசையாமல் நின்றுக் கொண்டிருந்தாள். எந்நேரமும் அவர்கள் வந்துவிடலாம் என்றிருந்தது. அம்மாவின் கைகளைப் பிடித்து இழுத்தேன்.

படீரென்று, வீட்டின் முகப்பு விளக்கு போடப்பட, எனக்கு கண்கள் கூசியது. அம்மா கூசிய கண்களை மூடிக் கொண்டாள். அதுவரை இருட்டில் மறைந்திருந்த எங்கள் நிர்வானம் வெட்ட வெளிச்சத்திற்கு வந்தது. அம்மா கூச்சமடைந்து குறுகிப் போனாள். அந்த விளக்கு வெளிச்சத்தால் எங்களின் நிர்வாணத்தை யார் வேண்டுமானாலும் பார்க்கலாம்.

இனியடுத்தது கதவு கண்டிப்பாக திறக்கப்படும். எங்கள் கோலத்தை பார்க்க கொடுத்து வைத்தவர்கள் யாரென்று என்று தெரிந்தது விடும்.

ஆனால், அடுத்த நொடி, அம்மா திரும்பினாள், வேட்டையாடும் புலியிடமிருந்து தப்பியோடும் மானைப் போல படிகளை நோக்கி ஓடினாள். நானும் அம்மாவுக்கு பின்னால் ஒரு குட்டி மான் போல ஓடினேன். இரண்டாவது வீட்டை கடக்கும் போது கதவின் தாழ்பால் திறக்கும் சத்தம் கேட்டது. மாட்டிவிடுவோம் என்று எனக்கு தோன்ற, அம்மாவும் நானும் இன்னும் வேகமாக ஓடினோம்.

படிகளை அடையும் போது கதவு படாரென்று திறந்ததுக் கொண்டது. திறந்த நபர் வெளியே வரும் முன் நானும் அம்மாவும் படியேறி முதல் படியில் குணிந்து உட்கார்ந்து மறைந்துக் கொண்டு குணிந்தப்படி ஓளிந்துப் பார்த்தோம். இருவருக்கும் பயத்தால் மேல் மூச்சு கீழ் மூச்சு வாங்கியது.

கதவை திறந்தவர் மகேஷ் அங்கிள் தான். அவர் சுற்றும் முற்றும் பார்த்தார். தளத்தில் ஆளில்லாததால் குழப்பமாக கொஞ்ச நேரம் நின்றார். உள்ளேயிருந்து, “யாருங்க.” என்று வந்த குரலுக்கு, “யாருமே இல்லடி...காத்துல ஏதோ தாழ்பாள் ஆடி கதவில் தட்டியிருக்கும்.” என்று சொன்னவர், கொஞ்ச நேரம் பார்த்துவிட்டு கதவைச் சாத்தி விளக்கையணைத்தார்.

அம்மா நிம்மதி பெருமூச்சு விட்டாள். அம்மாவின் கண்களில் வெற்றிக் களிப்பின் பூரிப்பு இருந்தது.

இருவரும் ஓருச் சேர சிரித்தோம்.

“போதும் அம்மா...வீட்டுக்கு போகலாம் வாம்மா.” என்றேன்.

“இப்பத்தான் அம்மா ஆரம்பிச்சிருக்கேண்டா.” என்று கொஞ்ச நேரமிருந்துவிட்டு மகேஷ் அங்கிள் வீட்டிலிருந்து யாராவது வருகிறார்களா என்று பார்த்துவிட்டு அம்மா மீண்டும் எழுந்தாள். அதுவரை வெக்கையாக இருந்த காற்று குளிர் காற்றாக மாறி இதமாக வீச, அம்மாவின் உடல் முழுக்க புல்லரித்தது.

அம்மா என் கையைப் பிடித்து இழுத்து மறுபடியும் தளத்தின் கடைசியிலிருக்கும் மகேஷ் அங்கிள் வீட்டுப் பக்கம் சென்றாள். கதவை பார்த்து ஒரு சிரிப்பை உதிர்த்தாள். அப்படியே கதவைப் பார்த்தப்படி தெருவைப் பார்த்திருக்கும் சுற்றுச் சுவரோரம் சாய்ந்தப்படி உட்கார்ந்தாள். என்னை இழுத்து அவளின் அடிவயிற்றில் உட்காரவைத்து பெரிய மூலைகளின் மீது சாய்த்தாள். என் தலை அம்மாவின் வலது தோலில் கூந்தலுக்குள் மறைந்தது.

அம்மாவும் நானும் நிர்வாணமாக உட்கார்ந்துக் கொண்டிருந்தோம். அம்மாவின் உடலில் அப்படி ஒரு இன்பத்தை அதுவரை நான் உணர்ந்ததில்லை.

அம்மாவின் முலைகள் அப்படியொரு பாசப்பிணைப்புடன் ஆனந்தத்துடன் என்னை தாங்கிக் கொண்டிருந்தது.

அம்மாவின் உடல் தளர்ந்தது. துடிக்க ஆரம்பித்தது. ஏதோ செய்ய வேண்டும் என்று பித்து நிலையிலிருந்தது.

சில வினாடிகளில், என் மனதை கவரும் அந்த மணம் அம்மாவிடமிருந்து வந்தது. அந்த வாசம் என் அடிநாதத்தை தொட்டது. அம்மா தன் வலது கையை மெதுவாக தன் தொடைகளுக்கு நடுவே எடுத்துச் செல்வது தெரிந்தது.

அம்மாவின் கைகள் நடனமாடியது. அந்த நடனவசைப்புக்கு ஏற்ப கீழே ஏதோ நீரால் குழையப்பட்ட தசைகள் சத்தமெழுப்பின. அம்மாவின் உடல் அதிரத் தொடங்கியது. மெதுவாக தலையை எடுத்து அம்மாவின் முகத்தைப் ஏறெடுத்துப் பார்த்தேன். அம்மா இந்த உலகத்தில் இல்லை. முகத்தில் எல்லையில்லா இன்பத்தை தேக்கி கண்கள் சொறுகி ஆனந்த போதைப் பரவசத்தில் மூழ்கியிருந்தாள்.

உடல் அதிர்ந்து தூக்கி தூக்கிப் போட்டது. எல்லையில்லா கடலலைப் போலிருந்தது. அந்த அலையில் நானும் தூக்கிப் போடப் பட்டேன்.

முதன் முறையாக அம்மாவின் ஆனந்த பரவசம் என்னை தொற்றிக் கொண்டது. நானும் அம்மாவுடன் எங்கோ சென்றுவிட்டேன்.

அம்மாவின் கை விடாமல் அவளின் தொடையிடுக்கில் நடனமாடுவதை உணர முடிந்தது.

நானும் அம்மாவுன் தனித்த உலகிலிருந்தோம். மயங்கிக் கிடந்தோம்.

அந்த மயக்கம் தான்...

வீட்டின் முன் ஆட்டோ வந்து நிற்பதை உணர்ந்தும் உணராமலிருந்தோம். ஆட்டோவில் ஆட்கள் இறங்கி பேசியப்போதும் கேட்டு கேட்காமலிருந்தோம். அவர்கள் படியேறி வரும் போதும் அறிந்தும் அறியாமல் அந்த தனித்தயுலக இன்பத்தில் திளைத்திருந்தோம்.

எங்களின் உள்ளுணர்வு அந்த மயக்கத்தில் விழவில்லைப் போலும். அது சட்டென்று எச்சரிக்க நானும் அம்மாவும் உதறலெடுத்து நினைவுக்கு திரும்பினோம். மகேஷ் அங்கிளின் அண்ணாவான அசோக் அங்கிளும் இரண்டாவது தளம் சங்கரி வீட்டின் கண்ணன் அங்கிளும் பேசிக் கொண்டு வந்துக் படியேறிக் வந்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.

கண்டிப்பாக அசோக் அங்கிள் நாங்களிருக்கும் இடத்துக்குத்தான் வருவார், நாங்கள் நிர்வாணமாக தரையில் சாய்ந்திருப்பது அவர் வீட்டின் முன்னால் தான்.

இருவரும் மூர்ச்சையாகிப் போனோம்.

அம்மாவின் உடல் மரணப்பயத்தால் தூக்கிவாரிப் போட்டது. இந்நேரத்தில் அவர்கள் வருவார்கள் என எதிர்ப்பார்க்கவில்லை. அம்மா, பயத்தால் மெதுவாக விசும்ப ஆரம்பித்தாள்.

அம்மாவுக்கு என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் கையறு நிலையிலிருந்தாள். அம்மா எதிர்ப்பார்த்த அபாயம் வந்துவிட்டது.

“கடவுளே...” என்று மென்மையான குரலில் கதறினாள். கண்களில் நீர் கோர்த்து வந்தது.

என் சிறிய உடம்பை வைத்து அவளின் ராட்சஸ உடம்பை மறைக்கப்பார்த்தாள். முலைகளின் மேலிருந்த என் உடலை, கீழே இழுத்து ஏதோ ஒன்றை மறைக்கப் பார்க்க அம்மாவின் முலைகள் விடுதலையடைந்து துள்ளியது. என் அடிவயிற்றில் ஈரம் பச்சகென்று காந்தம் போல ஓட்டியது. அம்மா பதறி துடித்தாள். முலைகள் மறைக்க முடியவில்லையென்றா அல்லது என்னுடல் அவளின் ஈரப் பிரதேசத்தை பட்டத்தாலென்றா தெரியவில்லை, அம்மா குலைநடுங்க பதறிப் போய் என்னை மேலே தூக்கினாள். கீழே மேலே என்னை இழுத்து அம்மாவின் மலைப் போன்ற உடம்பை மறைக்க முயன்றுக் கொண்டிருந்தாள். தோல்வியைத் தான் தழுவினாள்.

அங்கே அசோக் அங்கிளும் கண்ணன் அங்கிளும் படியேறி வந்துக் கொண்டிருதனர்.

நானும் அம்மாவும் மூர்ச்சையாகி படபடக்கும் இதயத்துடன் அவர்களுக்காக காத்துக் கொண்டிருந்தோம்.

அவர்கள் படியேறி வர வர நானும் அம்மாவும் செத்துக் கொண்டிருந்தோம். அப்போது நான் வேண்டாத சாமியில்லை.

[Little finger]

Ootha thevidiya over ra pana la. Rendu Peru ootha tha thirunthuva munda

[Destrofit]

Thrilling bro sema episode