Romance సరసము కథలు

[అన్నెపు]

ఈ థ్రెడ్ చిన్న చిన్న కథల  సంపుటం.....అవి  సరళమైన సరసము, చిగురిస్తున్న చిలిపితనము, మురిపిస్తున్న యవ్వనము ల కలయికలును సమపాళ్ళల్లో చవిచూపేవిగా సాగుతుంటాయి. అలాగే, ఇవి కవ్విస్తుంటాయి, ఇవి మురిపిస్తుంటాయి, ఇవి ముచ్చటిస్తుంటాయి. ఊరింపు కాదు, ఆరగించండి, తనివి తనివిని తీర్చుకోండి, హాయిగా, ఆహ్లాదకరముగా.

ఇక, చదవండి, చదివించండి, మీ అక్కున నన్ను చేర్చుకుంటూ ఉండండి ...                                                              BVD Prasadarao

[అన్నెపు]

1.మదిలోని భావాలు

ఆ ఇద్దరి పెదాల మధ్య కమలాపండు తొన సున్నితంగా అదమ బడుతోంది. ఆ పెదాలు సుతి మెత్తగా ముందుకు జరుగు తున్నాయి.

ఆ తొన వ్యాకోచనం చెందుతోంది ఆ పెదాల ఒత్తిడికి - ఒక క్షణాన అది 'టప్' మని పగిలింది. రసం చిమ్మింది. ఆ చిట్లిన తొన జారి పోతుండగా చటుక్కున తన పై పెదవితో కింద పెదవిని పట్టుకుంది ఆమె - అంతే, ఆ పెదాల మధ్య ఆ తొన సగం పట్టుబడి వ్రేలాడుతోంది, రసం చిందిస్తోంది.

వెంటనే అతడు తన నాలుకను ఆమె చుబుకం కు అతి సమీపాన, కిందన చేర్చాడు. రసం చుక్క, చుక్కగా అతడి నాలుకపై పడుతోంది. పులకించే తనువులతో ఆ ఇద్దరు ఏదో గమ్మత్తైన అనుభూతిని కొద్ది క్షణాలు అనుభవించారు.

ముందుగా ఆమె తేరుకుంది. తన పెదాల మధ్యన ఇమిడి ఉన్న తొనను జార విడిచింది.

ఆ తొన, అతడి నాలుకపై పడింది. అతడు దాన్ని చప్పరించాడు, ఎంతో మృదువుగా. పిమ్మట దాన్ని ఆర్తితో గుటక వేశాడు - "మధురానికి రుచి ఇలా ఉంటుందా" అన్నాడు, తన్మయంగా.

ఆమె ఒళ్లు ఒక్కసారిగా జలదరించింది - "థాంక్స్" అంది ఆమె, పారవశ్యంగా.

ఆమె పేరు సంజు. అతడి పేరు రాహుల్.

"ఇలా మరొకటి" అన్నాడు రాహుల్.

"నో, ప్లీజ్, రాహ్. ఈ తొనలు తీసుకో. ఇంక నేను వెళ్తాను." అంది సంజు.

"సంజూ" అన్నాడు రాహుల్, మారాంగా.

"డాడీ ఆఫీసు పని మీద క్యాంప్ వెళ్తున్నారు. అమ్మ బ్యాగ్ సర్దుతుంది. నేను నీకు తొనలు ఇవ్వాలని ఇలా వచ్చేశాను." నవ్వుతూ చెప్పింది సంజు.

ఆ వెంటనే, అక్కడి నుండి వెళ్లిపోయింది.

ఐదారు నిముషాల తర్వాత - 'ఇంటర్ కమ్' లో తన మేడ మీద అతిథిగా ఉన్న రాహుల్ ని పిలిచారు, సంజు తండ్రి రాఘవరావు.

రాహుల్ మేడ మీద నించి క్రిందకు వచ్చాడు.

రాఘవరావు ప్రయాణంకు సిద్ధమై ఉన్నారు.

"వెల్, రాహుల్ - హైదరాబాదు వెళ్తున్నాను. సి.యం. గారి నోడల్ ఆఫీసర్స్ మీటింగ్ ఉంది. అందుకు మీ డాడీ కూడా వస్తారు. మేము కలుస్తాం. ఏమైనా చెబుతావా?" అడిగారు రాఘవరావు.

"నథింగ్ అంకుల్" అన్నాడు రాహుల్.

"నీ కంప్యూటర్ వేర్స్ యూనిట్ గురించి..." చిన్నగా నవ్వేరు రాఘవరావు.

"బాగానే నడుస్తోంది." చెప్పాడు రాహుల్.

"సంజు చదువు నీకు ఉపకరిస్తోందా?" అడిగారు రాఘవరావు, రాహుల్ ని.

"తను కంప్యూటర్స్ లో డిప్లొమోస్ పొంది ఉండడం నాకు ఉపకరిస్తోంది." చెప్పాడు రాహుల్.

పిమ్మట - "బై" అంటూ రాఘవరావు వెళ్లారు.

మూడు రోజుల తర్వాత -

రాహుల్ కై 'ఇంటర్ కమ్' కలిపింది సంజు.

రాహుల్ రిసీవర్ అందుకొని, "హలో" అన్నాడు.

"రాహ్, టైమెంతమ్మా!" అడిగింది సంజు కింద నించి, 'ఇంటర్ కమ్' లో.

"ఈ రోజు ఆదివారం బేబీ" చెప్పాడు రాహుల్.

"కదూ ... అన్నట్టు మా డాడీ, రాత్రి నీతో మీ పేరెంట్స్ విషయం మాట్లాడారట. ఇందాక నాకు తెల్సింది." అంది సంజు.

"అవునవును, మాట్లాడారు." అన్నాడు రాహుల్.

"మరే, మీ మమ్మీ అహంతోనే మీ పేరెంట్స్ దూరమైపోయారుగా." ఆగి, అంది సంజు.

"ఉఁ. లివ్ ఇట్. నా మాటను పెడ చెవిన పెట్టిన రోజునే వాళ్లను పట్టించు కోవడం మానేశానుగా." అన్నాడు రాహుల్, చిరాకుగా.

కొంచెం సేపు ఆగి, సంజు చెప్పింది, "సర్లే, ఒకసారి పెరటి వైపు మేడ పైకి రా."

ఫోన్ లైన్ కట్ చేయబడింది.

రాహుల్ తల విదిలించుకొని, అటు వెళ్లాడు.

సంజు అప్పటికే పెరటిలోకి వచ్చేసింది. తలను కాస్తా వెనుకకు వంచుకొని, మల్లెల పొదను ఆనుకొని, నించుని ఉంది. జుత్తు ఆరబెట్టు కుంటుంది. భుజాల చుట్టూ పెద్ద టర్కీ టవల్ తిప్పి, దాని అంచులను గుండెకేసి అదిమి పట్టుకొని ఉంది. అది ఆమె మోకాళ్ల వరకు వ్రేలాడుతోంది.

రాహుల్ తదేకంగా సంజును గమనిస్తున్నాడు. 'ఇట్టే ఆకట్టుకొనే రూపం సంజుది' అనుకున్నాడు.

"ఏమిటి అంత ఇంట్రెస్టింగ్ గా చూస్తున్నావు?" అడిగింది సంజు కిందనించి.

'నిన్నే' అన్నట్టు సైగలు చేశాడు రాహుల్.

"అంత బాగున్నానా?" గమ్మత్తుగా కళ్లు తిప్పుతూ అడిగింది సంజు.

"చాలా బాగున్నావు" అన్నాడు రాహుల్.

"మరి, ఇప్పుడో?" అంటూ సంజు తన గుండెకేసి అదిమి పట్టుకున్న టవల్ అంచులను రెండు చేతులతో చెరో వైపుకు విడదీసింది. కొన్ని క్షణాల్లోనే మళ్లీ టవల్ అంచులను దగ్గరగా చేర్చేసింది.

రాహుల్ గొంతు తడి ఆరిపోయింది, ఆ క్షణాల్లో.

అప్పుడే సంజును పిలిచింది ఆమె తల్లి గిరిజ.

"ఆఁ. వస్తున్నా" అంటూ సంజు వెళ్లి పోయింది.

ఒక రోజు యూనిట్ లో - రాహుల్ చెబుతున్నాడు, తనకు పరిచయస్తుడైన మురళితో, "కంప్యూటర్ ఇంజనీరింగ్ అయిన తరువాత - స్వంతంగా ఈ యూనిట్ నిర్వహించాలన్న ఆలోచన నాకు వచ్చింది. సర్వేలో, ఈ ఊరులో యూనిట్ పెడితే బాగుంటుందని అనిపించింది. బట్, ఈ ఊరు నాకు కొత్త - ఏమీ తెలియదు. లక్కీగా ఇక్కడ రాఘవరావు గారని, మా డాడీ ఫ్రెండ్ ఒకరు జాబ్ చేస్తున్నారు. ఆయన సహకరించారు. అన్నీ వెంట వెంటనే సక్రమం గా జరిగి పోయాయి. నా అంచనా కంటే త్వరగానే యూనిట్ మంచి గుర్తింపు పొందింది."

"కంగ్రాట్స్" చెప్పాడు మురళి.

"థాంక్స్" అన్నాడు రాహుల్ - కంప్యూటర్ లోకి డేటాను ఇన్ పుట్ చేస్తూనే.

"రెసిడెన్నీ ఎక్కడ?" అడిగాడు మురళి.

"రాఘవరావుగారి ఇంటిలోనే. వాళ్ల మేడ మీద గెస్ట్స్ పోర్షన్ ఉంది. అందులో ఉంటున్నాను."

"స్టిల్ యూ ఆర్ ఎ బ్యాచిలర్!" అన్నాడు మురళి.

"వై నాట్" అన్నాడు రాహుల్.

అంతలోనే అక్కడకు సంజు వచ్చింది.

"నీ కోసమే చూస్తున్నాను" అన్నాడు రాహుల్.

"దార్లో వెహికల్ ట్రబుల్ ఇచ్చింది. సరి చేయించుకొని వచ్చే సరికి లేట్ అయ్యింది." అంటూ రాహుల్ పక్కనే, సీట్లో కూచుంది సంజు.

"సీ, సంజూ, ఇతను మురళి. ఇంటర్మీడియట్ చేసే రోజుల్లో నాకు పరిచయస్తుడు - మురళీ, ఈమె సంజు. ఈమె ఒన్ ఆఫ్ ది బెస్ట్ ఎచీవర్." అంటూ వాళ్లను పరిచయం చేశాడు రాహుల్.

"హలో" అంది సంజు.

"హలో" అన్నాడు మురళి. అంతలోనే సంజు గురించి 'ముట్టుకుంటె మాసి పోయే లాంటి ఒళ్లు, చూపును మరల్చుకోలేనంతటి అందం ఈమెది.' అని అనుకో కుండా ఉండలేక పోయాడు.

"సంజూ, మురళి ఫ్రెండ్స్ తో కలిసి, గుంటూరులో ఒక చిట్స్ అండ్ ఫైనాన్స్ సంస్థను నడుపుతున్నాడట. దానిని కంప్యూటరైజ్డ్ చెయ్యాలనుకుంటున్నాడు. మన యాడ్ చూసి వచ్చాడట. మనం ఇతని అవసరాలను తీర్చాలి." అన్నాడు రాహుల్.

"తప్పక" చలాకీగా అంది సంజు.

"నేను ఆల్ రెడీ ఇతని రిక్వైర్ మెంట్స్ ను సేకరించాను. లే - అవుట్స్ ను, ఎస్టిమేట్స్ ను తయారు చేశాను. ఒకసారి చూడు." అన్నాడు రాహుల్, తన ముందున్న లాప్ టాప్ ను సంజు ముందుకు నెడ్తూ.

"అలాగే, రాహ్, ఈ రోజు డెలివరీ కావలసిన సిస్టమ్స్, రావ్ కో వారి ప్యాకేజి ఉన్నాయిగా. ఓకే కై వాటిని చెక్ చేశావా? లేకపోతే ఒకసారి చెక్ చెయ్యవూ." అంది సంజు.

[అన్నెపు]

"అలాగే" అంటూ ఆ సెక్షన్ వైపు నడిచాడు రాహుల్, మురళిని తీసుకొని.

"మీ మధ్య బాగా చనువు ఉన్నట్టు ఉంది." అన్నాడు మురళి, రాహుల్ తో.

"మా మధ్య సదావగాహన ఉంది." చెప్పాడు.

రాహుల్ తనకు కేటాయింపబడ్డ పనిని చేస్తున్నాడు. రాహుల్ ఎదురుగా కూచుని, అతడు చేస్తున్న పనిని తదేకంగా చూస్తున్నాడు మురళి.

"సంజూ ఏమో వెరీ గుడ్ వర్కర్. ఆమెది సిన్సియర్ అండ్ ప్రాంప్ట్ వర్కింగ్." అన్నాడు రాహుల్ - ఆమె రూపొందించిన ప్లాకేజీని పరిశీలిస్తూ.

అప్పుడే, "ఆమెను నీ ఉడ్ బి అనుకోవచ్చా?" అడిగాడు మురళి, చనువుగా.

జవాబు చెప్పలేదు రాహుల్.

క్షణమాగి, "సరే, నేను బయటకెళ్లి వస్తాను." అన్నాడు మురళి, కుర్చీలోనించి లేస్తూ.

అదే రోజు సాయంకాలం -

తలుపు తెరిచింది సంజు.

"త్వరగానే వచ్చేశావు" అంది లోనికి వస్తూన్న రాహుల్ తో.

రాహుల్ నేరుగా వెళ్లి, హాలు మధ్యలో ఉన్న సోఫాలో కూచున్నాడు.

బూటుల్లోనించి పాదాలను బయటకు తీస్తూ, రాహుల్ చెప్పాడు - "సిస్టమ్స్ ను నాకు అప్పగించి, నువ్వు వచ్చేసిన కొద్దిసేపటికే వాళ్లు వచ్చారు."

రాహుల్ పక్కన ఎడమగా కూచుంటూ - "సిస్టమ్స్ ఎలా ఉన్నాయన్నారు?" అడిగింది సంజు.

టీపాయ్ మీద నున్న మాగ్జెన్ ను అందుకుంటూ, "నువ్వు ఫిట్ చేశావుగా. వాటిలో ఇంకా తేడాలుంటాయా!" చెప్పాడు రాహుల్.

"మరి, అందుకు నీ సహకారం ఎంతో"

"స్కేలుతే" అన్నాడు రాహుల్.

"ఎందుకు?" అడిగింది సంజు.

"కొలిచి చెప్తా." చెప్పాడు రాహుల్, తమాషాగా.

చిలిపిగా నవ్వేసింది సంజు.

చేతిలోని మాగ్జైన్ పేజీలు తిరగవేస్తూ, సంజు వంక చూస్తూ, "ఇంకా నువ్వు రిప్రెష్ కానట్టు ఉంది." అన్నాడు రాహుల్.

"నేనూ ఇప్పుడే వచ్చాను. యూనిట్ నుండి వస్తుండగా మా డాడీ దార్లో ఎదురయ్యారు. ఇంటి తాళాలు ఇవ్వడానికి వస్తున్నారట." చెప్పింది సంజు.

"ఏం, మీ మమ్మీ ఇంట్లో లేరా?" అడిగాడు రాహుల్.

"లేరు. పుట్టింటికి వెళ్లింది. ఎప్పుడూ జరిగేదేగా. పొరుగూరు కావడంతో చీటికి మాటికి అలిగి వెళ్లి పోవడం, కొద్ది రోజుల తర్వాత, ఈయనగారు వెళ్లి, బ్రతిమాలి, నచ్చచెప్పి, ఆవిడగారిని తీసుకు రావడం మామూలేగా." చెప్పింది సంజు.

"ఈసారి మీ మమ్మీ ఎందుకు అలిగారు?" అడిగాడు రాహుల్, చిన్నగా నవ్వుతూ.

"మా మమ్మీ ఈ మధ్య తనకు తెలిసిన ఆవిడ వద్ద ఒక లేటెస్టు కాశీమాల నెక్లెస్ చూసిందట. అలాంటిది చేయించమందట. కుదరదని మా డాడీ చెప్పడంతో అలిగిందట." చెప్పింది సంజు.

చేతిలో మాగ్జైన్ ను టీపాయ్ మీద పడేసి, "ఎంతో ఎబ్బెట్టుగా ఉంటోంది, వీళ్ల తంతు. మా మమ్మీ అహంతో పోయింది. మీ మమ్మీ అలకతో పోతోంది. ఇద్దరిదీ మూర్ఖత్వమే. మన తండ్రులది మరీ అలసత్వం." అన్నాడు రాహుల్.

"అవును" అంది సంజు.

"మా ఫ్రెండ్ మురళి పేరంట్స్ కూడా ఇంతేనట." చెప్పాడు రాహుల్.

"వాళ్లదేమిటి?" అడిగింది సంజు.

"వాళ్లది, ఎవరి సొద వాళ్లదట. ఇంటినే పట్టించుకోక, అనవసరమైన విషయాల్ని పట్టుకు వ్రేలాడుతారట. అనవసర క్యాంపులు తిరుగుతారట."

"అవునా, ఈ పెద్దలకు ఈ మనస్తత్వాలేమిటో!" అంది సంజు.

"ఏమో, వీళ్ల గురించి ఏం చెప్పగలం. ఎలా సమర్థించగలం." అన్నాడు రాహుల్.

"సర్లే, లే, రిఫ్రెషై రా. కాఫీ కలుపుతాను." చెప్పింది సంజు, సోఫాలోనించి లేస్తూ.

రాహుల్ కూడా సోఫాలోనించి లేచాడు. వెళ్తున్న సంజును పిలిచాడు.

సంజు ఆగి, తిరిగి చూసింది.

"నాకు కాఫీ వద్దు" చెప్పాడు రాహుల్.

"మరి" - సంజు.

"జూస్ కలుపవా" చెప్పాడు రాహుల్.

"ఏ జూస్?"

"నీ పెదాల జూస్"

"వాట్!"

"మరే, నే నడిగేది 'ఆపిల్ స్లయిడ్'ల జూస్, సంజూ."

"దాంట్లో కొత్తి మీర కట్ట మిక్స్ చెయ్యనా?"

"కొత్తి మీర కట్టా" - ఆశ్చర్యంగా అన్నాడు.

"మరే, నే నన్నది నీ 'బొద్దు మీసం' గురించి."

క్షణం తర్వాత - ఇద్దరూ సరదాగా నవ్వుకున్నారు.

వారం తర్వాత, ఒక రోజు ఉదయం, మేడ మీద గది తలుపు తట్టింది సంజు.

తలుపు చప్పుడుతో నిద్రలోనించి బయట పడ్డాడు రాహుల్. లేచి, వెళ్లి తలుపు తీశాడు. ఎదురుగా సంజు.

"ఆయ్" అన్నాడు రాహుల్.

"డిటో" అంది సంజు, గదిలోకి వస్తూ.

"ఈ రోజు నువ్వు చాలా బాగున్నావు" అన్నాడు రాహుల్, సంజును పరిశీలనగా చూస్తూ.

"వాక్యంలో వెలితి ఉంది." వెంటనే అంది సంజు.

రాహుల్ క్షణం షేక్ అయ్యాడు.

సుతిమెత్తగా నవ్వింది సంజు.

సర్దుకొని, చెప్పాడు, "ఈ రోజు కూడా నువ్వు చాలా బాగున్నావు."

"దట్స్ గుడ్." గలగల నవ్వేసింది సంజు. పిమ్మట -

"బ్రష్ చేసుకురా" చెప్పింది సంజు.

"ఎందుకు" - కొంటెగా అడిగాడు రాహుల్.

"ముద్దు ఇద్దామని" - అదే రీతిలో చెప్పింది సంజు.

"నిజమా" అన్నాడు రాహుల్, కళ్లు సాగతీస్తూ.

"నిజమ్" అంది సంజు, బుంగమూతితో.

"ఆ కొత్త థ్రిల్ నాకు తప్పక కావాలి." అంటూ బాత్రూంలోకి వెంటనే దూరాడు రాహుల్.

తనలో తాను నవ్వుకుంది సంజు. పరికించి చూస్తోంది, ఆ గది అంతటిని. ఆమె దృష్టి టేబుల్ మీద ఉన్న రాహుల్ కళ్లద్దాలపై నిల్చింది.

నిముషాల్లో పని ముగించుకొని, తిరిగి వచ్చాడు రాహుల్ - "నేను రడీ" అన్నాడు, హుషార్ గా.

తలాడిస్తూ రాహుల్ కళ్లద్దాలను అందుకొంది సంజు.

"అవి ఎందుకు!?" అడిగాడు రాహుల్.

సంజు నవ్వుతూ, ఆ కళ్లద్దాలలో ఒక అద్దాన్ని రాహుల్ పెదాలకు ఆన్చి - "కదలకు" అంటూ ఆ అద్దానికి ఇటు వైపున తన పెదాలను ఆన్చింది, 'ప్చ్' అన్న గాఢమైన ధ్వనితో.

రాహుల్ కాస్తా జర్క్ అయ్యాడు. పిమ్మట ఏదో గమ్మత్తుకు లోనయ్యాడు.

అంతలోనే 'ఇంటర్ కమ్' మ్రోగింది. తేరుకుంటూ దాన్ని అందుకున్నాడు రాహుల్.

"ఇద్దరూ టీకి రండి" - రాఘవరావు చెప్పారు, కిందనించి. వెంటనే ఇంటర్ కమ్ కట్ చేసేశారు.

"సంజు, మీ డాడీ రమ్మంటున్నారు టీకి"

"రాత్రి మా డాడీ యూనిట్ అకౌంట్ పొజిషన్ ఎలా ఉందని అడిగారు, ఎందుకో."

చెప్పింది సంజు.

రాహుల్ మౌనంగా సంజు వంక చూశాడు.

"నేను ఏమీ చెప్పలేదు" చెప్పింది సంజు.

"ఏం. నీకు తెలుసుగా." అన్నాడు రాహుల్.

"అఫ్ కోర్స్, లోన్ ఎప్పుడో తీర్చేశావు. అమౌంట్ సిక్స్ డిజిట్స్ లో నిల్వ ఉంది. బట్. ఈ విషయాలు చెప్పాలా, వద్దా అన్నది నీ ఇష్టం." చెప్పింది సంజు.

"సరే, పద, టీకి." అంటూ అక్కడనుండి కదిలాడు రాహుల్.

సంజు, రాహుల్ వెంట దిగింది.

అదే రోజు సాయంకాలం -

రాఘవరావు ఆహ్వానంతో రాహుల్ తండ్రి ముకుందం వచ్చారు, ఒంటరిగా.

డిన్నర్ దగ్గర, రాహుల్ తో రాఘవరావు చెప్పారు, ఉత్సాహంగా - "మీ డాడీతో నేను మాట్లాడాను. ఆయన గ్రీన్ సిగ్నల్ ఇచ్చారు"

"దేనికి అంకుల్?" అడిగాడు రాహుల్.

"పెళ్లి ముహూర్తాలు పెట్టించడానికి" చెప్పారు.

"పెళ్లా, ఎవరికి?" అడిగాడు రాహుల్.

"నీకు, సంజుకు" చెప్పారు రాఘవరావు.

కొన్ని క్షణాల పాటు రాహుల్, సంజులు చూపులు కలుపుకొని, పిమ్మట, "మేము ఇలానే కలిసి ఉంటాం - మెసులు కుంటాం" చెప్పారు కోరస్ గా.

విస్తుపోయారు ఆ ఇద్దరి పెద్దలు. ఆందోళనగా అడిగారు, "అదేమిటి?" అంటూ.

"అంతే, మేము గట్టిగా నిశ్చయించుకున్నాం. థర్డ్ పర్షన్ ఇష్టాయిష్టాలతో ఏ మాత్రం ప్రమేయం లేకుండా మేము ఇలానే ఉండాలనుకుంటున్నాం." అన్నాడు రాహుల్.

"మీది సంసారం అనిపించుకోదు" విసురుగా అన్నారు రాఘవరావు, రాహుల్ వంక, సంజు వంక అయోమయంగా చూస్తూ.

"ఎందుకు కాదు. కలుషితం కాని, సంఘర్షణ లేని 'సం'సారం కావాలి, మా జంట. అదే మా ఆశయం కూడా." అంది సంజు.

"మీది అక్రమ సంబంధం అవుతుంది." వెంటనే అన్నారు ముకుందం.

"కాదు - కాదు, ముమ్మాటికి కాదు. ఆదర్శంగా నిలిచే సక్రమ 'సం'బంధంగా నిలుస్తోంది, మా జంట" అన్నాడు రాహుల్, నమ్మకంగా.

"తప్పు, పెళ్లి చేసుకోండి." చెప్పారు రాఘవరావు.

"పెళ్లా - పెళ్లి ఎందుకు?" కోరస్ గా అడిగారు, రాహుల్, సంజులు.

"అదేమిటి?" అన్నారు ముకుందం.

"అదేమిటా - పెళ్లి చేసుకొని సంసారం ఏర్పచ్చుకొని, దానికి మీరు ఏం విలువ నిచ్చారు.

దాని పవిత్రతను ఏం చేశారు.

దాని మృదుత్వంను ఏం కాపాడారు.

దానిలో ఉన్న మాధుర్యాన్ని ఏం అనుభవించారు.

అహంకారం, పౌరుషాలుతో మా తల్లిదండ్రులున్నూ -

అలకలు, ఉపేక్షలుతో ఆంటీ, మీరున్నూ -

బాధ్యతా రాహిత్య ప్రవర్తనలతో నా పరిచయస్తుడు మురళి తల్లిదండ్రులున్నూ - ఇలా అనైక్యతగా, అలక్ష్యంగా ప్రవర్తిస్తూ, వివాహ వ్యవస్థనే మీరంతా భ్రస్టు పట్టించారు.

మాకు పెళ్లి అంటేనే కంపరం పుట్టేలా చేశారు." చెప్పాడు రాహుల్.

ఇంతలో సంజు - "అందుకే, ఆనందానుభూతులను మావి మాకుగా అపరిమితంగా అనుభవిస్తూ, ఎవరు ఏమనుకున్నా, మేము మాత్రం ఇలానే కలిసిమెలిసి స్వేచ్ఛాజీవులుగానే ఉంటాం." చెప్పింది.

ఆ వెంటనే రాహుల్ - "మేము పెళ్లి చేసుకోవాలనే మీరు మనస్ఫూర్తిగా ఆశిస్తే,

కనీసం ముందు మీరు మీ సంసారాలను చక్కదిద్దుకోండి. లేదా మా జోలికి మీరు రాకండి." అన్నాడు.

ఆ మాటలు విన్న, ఆ పెద్దలు నిర్ఘంతపోయారు.

రాహుల్, సంజులు అక్కడనించి వచ్చేశారు.

కానీ, వాళ్లు, 'తమకు రిజిస్టర్ మారేజీ జరిగిపోయింది' అనే సంగతిని బయట పెట్టలేదు.

కొద్ది నెలల తర్వాత - మంచి భావాలతో వాస్తవాలను తెలియ చెప్పి, వింత ప్రణాళికతో తాము ఆశించిన ఫలితాన్ని పొంది - తమ తల్లిదండ్రులచేత, వేడుకగా పెళ్లి చేయించుకొన్న రాహుల్, సంజులు పెద్దల ఆశీస్సులు పొందారు.

అదే రోజు రాత్రి - అందంగా అలకరించ బడ్డ ఆ గదిలోని ఆహ్లాదకరమైన వాతావరణం నడుమ -

రాహుల్, సంజుల పెదాల మధ్య కమలాపండు తొన సున్నితంగా అదమబడు తోంది. ఆ పెదాలు సుతిమెత్తగా ముందుకు జరుగుతున్నాయి. ఆ తొన వ్యాకోచనం చెందు తోంది, ఆ పెదాల ఒత్తిడికి. ఒక క్షణాన అది 'టప్' మని పగిలింది. రసం చిమ్మింది. ఆ చిట్లిన తొన జారి పోతుండగా, చటుక్కున తన పై పెదవితో కింద పెదవిని పట్టుకుంది సంజు. అంతే - ఆ పెదాల మధ్యన రాహుల్ పెదవి పట్టు బడింది, ఈసారి.

ఆ చిట్లిన తొన 'మధురానికి రుచి ఇలా కూడా ఉంటుంది' అని అనుకొనేందుకు రాహుల్, సంజులను మంచం మీదకు ఒడుపుగా చేరవేసింది.

***

[అన్నెపు]

ఇక్కడితో ఈ కథ అయిపోయుంది ...మల్ల మరొక చిన్న  కథ తో మల్ల మీ ముందుకు వస్తా......ఈ త్థ్రెడ్lo ఇటువంటి  చిన్న  కథలే ఉంటాయి....

[అన్నెపు]

2.హనీమూన్

ఆషాఢ మాసంలో 'హనీమూన్'కు వెళ్దామని మరోసారి ప్రతిపాదించాను, నా భార్య వాగ్దేవి వద్ద.

ఉహుఁ, ససేమిరా 'వద్దు' అంది ఆమె, మళ్లీ.

చిరాకు ప్రదర్శించాను. ఆమె పట్టించు కోలేదు.

ఆమె నుండి కాస్త దూరంగా జరిగాను మంచం మీదనే.

ఆమె చిన్నగా నవ్వింది. కాసేపు ఆగి అంది: "నష్టపోయేది ఎవరు?" అని.

నేనేమీ మాట్లాడలేదు.

"మా అన్నయ్య, వదిన వచ్చి ఉన్నారుగా. రేపే నా ప్రయాణం. ఆషాఢం అయ్యేకే మళ్లీ తిరిగి వచ్చేది" అని చెప్పింది ఆమె, నా వైపు కాస్తంత ఒత్తిగిల్లి.

నేను దీనంగా చూశాను ఆమె చూపుల్లోకి.

"మరో నెల తర్వాతే, నేను మళ్లీ ఇక్కడకు వచ్చేది" అంది ఆమె చిన్నగా. నేను మెత్తబడిపోయాను.

"రుచులన్నీ చవి చూపి ఇలా ఏడిపించడం బాగోలేదు" గునుస్తున్నట్టు అన్నాను, ఆమెకు దగ్గరగా చేరిపోయి.

"లేదు. భార్యాభర్తల అనుబంధంలో ఇన్నిన్ని రకాలయిన రుచులుంటాయని అనుభవంతో తెలుసుకోగలుగుతున్నాం మనం, ఒకరికొకరం, ఈ మధ్యన. కాదా?" అంది ఆమె నన్ను గట్టిగా వాటేసుకొని.

నేను ఆమె పెదాల మీద ముద్దు పెట్టాను. ముద్దు సవ్వడి పిమ్మట, కొద్దిసేపు మా మధ్యన నిశ్శబ్దం.

సరిగ్గా అప్పుడే కరెంటు పోయింది. ప్యాన్ కాస్తా ఆగిపోయింది. గదిలో గాలి ఆడడం లేదు. 'మస్కిటోస్ కాయల్' పొగ ఘాటు స్పష్టంగా తెలుస్తోంది.

మంచం దిగాను. ఆ గది కిటికీ తలుపులు తెరిచాను. బైట మసక వెలుతురు. ఆగి ఆగి గాలి వస్తోంది.

"బైటకు వెళ్దాం రండి" అందామె మంచం దిగి.

గది తలుపు తీశాను.

ఇద్దరం గదిలోనించి బయటకు వచ్చాం.

మాది రెండంతస్తుల ఇల్లు. పై అంతస్తులో ఒకే ఒక గది. అటాచ్డ్ బాత్రూంతో ఉంటుంది. ఆ గదిలోనే నేను, వాగ్దేవి గత నాలుగు రాత్రులు గడిపాం.

ఆ గది బయట, మిగతా ఖాళీ జాగాలో - మధ్యన 'ఎస్' ఆకారంలో ఒక సిమెంటు కుర్చీ ఉంటుంది. దానిలో అటుఇటుగా ఇద్దరు ప్రక్కప్రక్కన కూర్చునట్టు కూర్చోవచ్చు. ఆ కుర్చీకి దగ్గరగా చుట్టూ పూల మొక్కలు కుండీలు పేర్చబడి ఉంటాయి. వాటి నడుమ, ఆ కుర్చీలో కూర్చుంటే ఏదో హాయిగా, ఆహ్లాదకరంగా ఉంటుంది.

వాగ్దేవి ఆ కుర్చీలో ఒక వైపున కూర్చుంది. వెంటనే అంది - "అబ్బ కాల్తోంది" అని.

"ఉదయం ఎండతో బాగా వేడెక్కి ఉంటుంది" అంటూనే నేను గదిలోకి వెళ్లాను. ఒక దిండుతో తిరిగి వచ్చాను. "లే" అంటూ ఆమెను కుర్చీలోనించి లేపి, దానిలో చేతిలోని దిండును వేసి, తిరిగి కూర్చోమన్నాను. ఆమె అలాగే చేసింది.

"చాలా థాంక్సండీ" అంది. "ఈ మీ అనురాగం జీవితాంతం నాకు లభిస్తుండాలి" అని కూడా అంది ఆమె వెంటనే - నా కుడి చేయిని తన చేతుల్లోకి తీసుకొని నొక్కుతూ.

నేనెంతో కదిలిపోయాను.

ఆమె ఎడమ చేయిమీద ముద్దు పెట్టుకున్నాను. తరువాత ఆమె చెవి వద్దకు మొహంను పోనిచ్చి చెప్పాను: "నువ్వు కావాలి; నువ్వే కావాలి, ఎప్పటికినూ"

ఆమె నా భుజంపై తలను ఆన్చింది.

ఆగి అంది, "మనం పెళ్లి వలన దగ్గరై, పది రోజులే ఐనా మనది ఎన్నాళ్లోనాటి బంధంలా ఉంది" అని.

"అవును. నువ్వు అన్నట్టు పెళ్లితో ఏర్పడిన అనుబంధం మా గొప్పదిస్మీ." అన్నాను.

ఆమె మరింతగా నా వైపుకు ఒరిగింది.

"నిన్ను విడవడానికి మనస్సు ఒప్పుకోడంలేదు"

"మీరు ముందుగా చెప్పారు. నాదీ డిటో"

"అందుకే మనం ఈ ఆషాఢంలో ..."

ఆమె వెనువెంటనే అడ్డు తగిలి, "వద్దు, ఆ హనీమూన్ ప్రస్తావన మాత్రం వద్దు" అని అంది.

నేను ఢీలా పడిపోయాను, మళ్లీ.

దూరానా అటు ఆకాశంలో మెరుపుల వెలుగు ఉండుండి అగుపిస్తోంది. గాలి వడి పెరుగుతోంది. అయినా గాలిలో వేడి తగ్గలేదు.

"నువ్వు అర్థం కావడం లేదు నాకు" అన్నాను.

"ఎలా ఎలా" అంది ఆమె ఆసక్తికరంగా.

"నిజం. నిజానికి నేను అనుకున్నది వేరు. పెళ్లి చూపులంటే - మగ పెళ్లి వారు రావడం, ఆడ పెళ్లివారి పెద్దలు ఆహ్వానించడం, ఆదరించడం, పిమ్మట అమ్మాయిని తీసుకువచ్చి చూపించడం, ఇలాగే జరుగుతోంది పెళ్లి చూపుల తంతు అని అనుకున్నాను. కానీ మన పెళ్లి చూపులు మాత్రం మరోలా జరిగాయి" అన్నాను నేను.

"అవును. మీరు రాగానే నేనూ ఎదురు వచ్చాను. మా వాళ్లతో పాటే మీ ముందు కూర్చున్నాను. మాట్లాడాను. మీకు టిఫిన్లు, కాఫీలు అందించాను. మీరు తిరిగి వెళ్లేటంత వరకు మీ దగ్గరే ఉన్నాను" చెప్పిందామె చలాకీగా.

"అవును. అదో కొత్త అనుభూతి" అన్నాను నేను.

"కావచ్చు, పెళ్లి చూపుల కార్యక్రమం ఒక సహజమైన ఘట్టం. అదొక తతంగంలా ముగిసిపో కూడదు. ప్రత్యేకమైన అలంకరణతో, ఇబ్బందికరమైన కదలికలతో అది కొనసాగ కూడదు. సాదాసీదాగా, సహజ రీతిలో అది సాగిపోతేనే బాగుంటుంది. అక్కడ అవగాహనకు, నిజాయితీ ఆసరా ఐతే బాగుంటుంది. ఇవన్నీ మొదట నా ఊహలో అయినా, స్వీయానుభవంతో ఇవన్నీ ఖచ్చితంగా ఆహ్లాదపరిచేవి, ఆరోగ్యకరమైనవి అని నొక్కి చెప్పగలుగు తున్నాను. ఏదైనా ముందు చూపు, కాస్తా తెగింపు జత చేస్తే అన్నీ తర్వాత గొప్పవే" అంది ఆమె.

ఆమె చెప్పేది నేను వింటున్నాను చిర్నవ్వుతో.

"ఇక్కడ మరో విషయం - నేను నాటి సాంప్రదాయాలను ఎదిరించడం లేదు. కాదనడం లేదు. కాదనుకొనడం లేదు. కానీ వాటి ఆచరణలో మాత్రం నేటి జనరేషన్ కు తగిన విధంగా వాటిని మలుస్తూ, మసులుకోవడం తప్పు కాదని నా భావన, ఆలోచన. అదే చెప్పాను మీకు ఆ రోజు ఫోన్ లో." అంది ఆమె.

"అవునవును. పెళ్లి చూపుల కార్యక్రమం అయ్యాక, వారం తర్వాత, ఆఫీసుకు ఫోన్ చేశావు. నీ ధోరణి లోని ఆంతర్యాన్ని చెప్పావు. అలా చెప్పడం, మరింతగా నువ్వు నచ్చావు. వెంటనే నిన్ను అభినందించాను కూడా" అన్నాను.

ఆమె నా బుగ్గ మీద ముద్దు పెట్టింది. నన్ను మరింత దగ్గరగా లాక్కుంది. నా అర చేతిని నెమ్మదిగా ఆమె ఎద మీదకు లాక్కుంది. ఆమె తన మెడ వద్ద వేసు కొన్న తన నైటీ నాట్ ను వదులు చేసింది. పిమ్మట నా అర చేతి వాటంకు, దాని కదలికలకు ఆమె సహకరిస్తోంది.

ఆకాశంలో మెరుపులు కనిపిస్తున్నాయి జాస్తీగా. మేఘాలు ఆకాశాన ముసురుకుంటున్నాయి.

"హనీమూన్ విషయంలో మాత్రం నువ్వు నాకు అర్ధం కాకుంటున్నావు" అన్నాను.

"నేనింకా అర్దం కాకపోవడం ఏమిటి"

"కాదు కాదు. నువ్వు, నీ నడవడి వైవిధ్యంగా ఉంటున్నాయి. అందుకే అలా అంటున్నాను"

"అవునా, పెళ్లినాడు తల దించుకొని, ఒక గదిలోనే ఉండి పోవాలి. ప్రత్యేక ముస్తాబులతో, ప్రత్యేక ట్రీట్ మెంట్ తో మెలిగి మెసలాలి. కానీ కాజువల్ గా ఉంటేనే బాగుంటుందనుకున్నాను. అందుకే కలివిడిగా, అందరిలో తిరిగాను. ఐనా ఎక్కడా అణుకవను విడనాడలేదు. పద్ధతులను ఇగర్చలేదు. హద్దులు మీరలేదు"

ఆమెకు వెంటనే అడ్డుపడి చెప్పాను - "అందుకే, ఎవరి మనస్సులో ఏమనుకున్నా, బయటకు నీ కదలికలను ఎవరమూ కాదనలేక పోయాం. ఖండించలేక పోయాం. పైగా స్వాగతించగలిగాం. ముఖ్యంగా నేను"

"ఎదుటవారిని విస్మరించి నడుచుకోను. కనుకనే నేను ఎన్నడూ విమర్శలకు, మందలింపులకు గురి కాను" అంది ఆమె నిశ్చంతగా. తరువాత మరేమీ అనలేదు.

"పెళ్లి మూలంగా, నీతో కొత్త అనుభూతుల్ని పొందగలుగుతున్నాను" చెప్పాను.

[అన్నెపు]

మరింతగా నా వైపుకు వాలిపోతూ అంది అమె - "నేనున్నూ"

నేను ఆమె భుజం చుట్టూ చెయ్యిని చుట్టాను. ఆమె మెడ మీద, చెవి కిందగా బింకంగా ముద్దు పెట్టాను.

"ఉండండి, వెళ్లి మంచి నీళ్లు తాగి వస్తాను"

"ఉండు, నేను తెస్తాను" అంటూనే నేను గదిలో కెళ్లాను. వాటర్ బాటిల్, ఒక ద్రాక్ష పళ్ల గుత్తితో తిరిగి వచ్చాను. ఆమెకు బాటిల్ అందించాను. దాని మూతి కప్పు తీసి.

ఆమె నీళ్లు తాగింది. బాటిల్ తిరిగి అందించింది. నేను దాన్ని కింద పెట్టాను. తిరిగి ఆ కుర్చీలో కూర్చున్నాను.

అప్పుడే నా చేతిలోని ద్రాక్ష గుత్తిని చూసి నవ్వింది ఆమె.

"ఏం నవ్వుతున్నావు" అడిగాను, నేనూ నవ్వుతూ.

"ద్రాక్ష పళ్లును చూసి, మన శోభనం రాత్రి జరిగిన ఘటన గుర్తుకు వస్తేను" చెప్పింది ఆమె.

నేనూ దానిని గుర్తుకు తెచ్చుకొని నవ్వేశాను.

ఆ రోజు - శోభనం రాత్రి, చిలిపి చేష్టల నడుమ, ద్రాక్ష పళ్ల ప్రస్తావన చోటు చేసుకుంది మా మధ్య.

ఆమె వెల్లకిలా పడుకొంటే, ఆమె నగ్న పొట్ట మీద కొంత ఎత్తు నుండి దోసిళ్ల నిండుగా ద్రాక్షపళ్లను తీసి, వాటిని నేను ఒక ఉదుటన విడిచి పెట్టాలి. అలా పడే ద్రాక్షపళ్లలో, ఆమె లోతైన బొడ్డులో పడి, నిలుస్తున్న ద్రాక్ష పళ్లను మాత్రమే నేను నోటితో అందుకొని తినాలి.

"ఏమిటో నాకు ఒక్క పండు కూడా తినే అవకాశం దక్కలేదు" అన్నాను నీరస పడిపోతూ.

"మరే, అప్పటి మీ టెన్షన్ అటువంటిది. ఆత్రం అతి అయితే వచ్చే ఫలితం శూన్యమే మరి" అంది మళ్లీ కవ్వింతగా.

"ఏదైనా, ఫస్టునైట్ టెన్షన్ మాత్రం పటాపంచలైనట్టు నువ్వు మెసలడం మాత్రం మహా దొడ్డదిస్మీ" అన్నాను నేను అప్పుడే గుర్తువచ్చినట్టు.

"మరే, నాలో భావాలు ఉన్నాయి. సిగ్గూ ఉంది. అలాగని మీ తొందరపాటుకు, చేష్టలకు నేను సహకరించుకు పోతోంటే, ఏం జరుగుతోంది? పెళ్లి అయ్యి సంవత్సరం కాక మునుపే సంతానం - ఇకపై సంసారం ... బరువు, బాధ్యతలు. ముచ్చట్లు ఏవి! అందుకే నేనే ముందు పడ్డాను. చెప్పాలను కున్నవి చెప్పేశాను" అంది.

"అవును. నిజమే. తొందర సంతానం, ఎక్కువ సంతానం మూలంగా ఏమి జరుగుతుందో అవగతం అయ్యింది, నువ్వు విడమర్చి చెప్పాక" అన్నాను.

"కాదా, అందుకే మనకు మూడేళ్ల వరకు సంతానం వద్దన్నది. ఆ తర్వాతైనా, ఒకే ఒక బిడ్డ చాలన్నది. అంత వరకు మనం శారీరక సుఖానికి దూరం కానవసరం కూడా లేదు. అందుకు నేడు ఎన్నో ఎన్నెన్నో ఆధునిక పద్ధతులున్నాయి. వాటిని కాస్త జాగ్రత్తగా ఆచరిస్తే చాలు. మనం ఇప్పుడు అలా చెయ్యడం లేదా ... మనం చక్కని అనుభూతులు పొందడం లేదా" అంది ఆమె.

ఆమె మాటల్లో శోభనం రాత్రినాటి బింకమే ధ్వనించింది.

నేను "లక్కీ ఫెలోని" అన్నాను ఆగి.

"కాదు. మనం లక్కీ పర్సన్స్ మి. అవగాహన - భావ ప్రకటనలో నీతీ, నిజాయితీలు కొనసాగిస్తే మాత్రం, మనం ఎప్పటికీ లక్కీ పర్సన్స్ మే" అందామె నిబ్బరంగా.

"ష్యూర్ ష్యూర్" అన్నాను నేను ఉత్సాహంగా.

ఆమె తన కుడి చేతి బొటన వేలుతో, చూపుడు వేలుతో నా కింది పెదవిని పట్టి, ముందుకు సాగతీసి, దాని మీద ముద్దు పెట్టి వదిలింది.

నేనా పెదవిని చప్పరించుకున్నాను.

గాలి వడి క్రమంగా హెచ్చింది.

కరెంట్ రాలేదింకా.

నా చేతిలోని ద్రాక్ష పళ్ల గుత్తిని చూస్తూ, "ఇంకా వాటిని పట్టుకొని ఉన్నారా" అంది గుబుక్కున.

నేను నవ్వేశాను.

నా చేతిలోనుంచి ద్రాక్ష పళ్ల గుత్తిని తీసుకుంటూ - "ఈ సారి ఒక్కొక్క ద్రాక్ష పండును నేను చప్పరించి, దానిని మీ నోటికి అందిస్తాను. మీరు దానిని ఎంచక్కా తినవచ్చు" అంది ఆమె.

నేను హుషారు అయ్యాను.

"కానీ, మొదట ఒక ద్రాక్ష పండును మీరు తినాలి. దాని తొక్క మాత్రం తినకూడదు. దాని రసం కాస్తన్నా కిందపడకూడదు" చెప్పింది ఆమె చకచక.

"ద్రాక్షను తొక్క వలిచి ఎలా తినగలం" అన్నాను.

"మరే, మధురమైన కానుక ప్రకటించింది అందుకేగా. ప్రయత్నించండి." అంది - ఆమె ఊరిస్తున్నట్లు, నా చేతిలో ఒక ద్రాక్ష పండును పెడుతూ.

నేను ద్రాక్ష పండును చూస్తూ, "ఓడిపోతే" అన్నాను.

"ఆ రోజు బొడ్డులో పడేలా ద్రాక్షపళ్లు మీరు వేయలేనప్పుడు ఏం జరిగింది" అడిగింది ఆమె.

"ఆ పళ్లన్నీ నువ్వే తినేశావు" చెప్పాను బేలగా.

"ఎలా" అంది ఆమె రెట్టిస్తూ.

"వెక్కిరిస్తూ ... కవ్విస్తూ ... ఊరిస్తూ ..." చెప్పాను.

"కదా. ఇప్పుడూ అదే జరుగుతోంది" చెప్పింది ఆమె గమ్మత్తుగా.

నేను ద్రాక్ష పండు తొక్కను వలిచే ప్రయత్నం చేశాను. సాధ్యపడలేదు. రసం చిందింది.

మరో పండు ఇచ్చి, మరో ఛాన్స్ ఇచ్చింది ఆమె.

ఉహుఁ. మళ్లీ విఫలమయ్యాను.

"ముచ్చటగా మూడో ఛాన్స్" అంది ఆమె, మరో పండు నా చేతిలో పెట్టి.

లాభం లేకపోయింది. "ఎవరికీ సాధ్యం కాదు" అన్నాను.

"అదే తప్పు. మీకు వీలు కానంత మాత్రాన ఎదుటవారూ అసమర్ధులే అనడం మంచిది కాదు." అంది ఆమె.

"మరి ద్రాక్ష పండు తొక్క వలవడం ఎలా" అన్నాను.

"ఇలా" అంది ఆమె - ఒక ద్రాక్ష పండును తన నొట్లో వేసుకొని, కొద్ది సేపాగి, దాని తొక్కను మాత్రమే చూపుతూ.

నేను ఉడుక్కున్నాను. "నాకూ ఈ ఆలోచన ఉంది. కానీ ఇలా కాదేమో అనుకున్నా" చెప్పాను.

"అబ్బో, ఏదైనా, ఒత్తిడి బుద్ధిని అణగ తొక్కుతోంది ... గ్రహించారుగా" అంది ఆమె. ఆ తర్వాత, ఆ గుత్తిలో మిగిలిన ద్రాక్ష పళ్లన్నింటినీ ఆరగించింది, ఊరిస్తూ, ఉడికిస్తూ.

ఆకాశంలో మెరుపుల జోరు రానురాను పెరుగుతోంది. ఉరుముల ధ్వని ప్రతి ధ్వనిస్తోంది.

"వర్షం వచ్చేలా ఉంది" అన్నాను.

ఆమె చటుక్కున లేచి నిల్చుంది. తన నడుము వద్ద ముడి పెట్టి ఉన్న నైటీ తాడును విప్పేసింది. పిమ్మట లాంగ్ జాకెట్టును తీసి కుర్చీలో పడేసింది. నేను ఆమె చేష్టలకు ఉబ్బితబ్బిబ్బవుతున్నాను. మిగిలిన స్లీవ్ లెస్ గౌనులో ఆమె శరీర ఆకృతి ఊరిస్తోన్నట్టు అగుపిస్తోంది.

"బాగా వర్షం వస్తే బాగుణ్ణు" అంది ఆమె - ఆకాశం వంక చూస్తూ.

నేనేం మాట్లడలేకపోతున్నాను.

అంతలోనే చిరుజల్లుగా మొదలైంది వర్షం.

నేను నిల్చున్నాను.

"రా గదిలోనికి వెళ్దాం" అన్నాను.

"వద్దు. ఇంకా బాగా వర్షం రానీయండి" అంది ఆమె, నాకు మరింత దగ్గరగా వచ్చేసి.

ఆ వాతావరణంలో, ఆమె స్పర్శ నాలో ఏదో కొత్త స్పందనకు తావిస్తోంది. ఆమెను బింకంగా కౌగిలించుకున్నాను. వర్షం జోరు ఎక్కువైంది. ఇద్దరం తడుస్తున్నాం. అంత వరకు క్రమంగా కింద నుండి ఎగిజిమ్ముకుంటూ పైకి ఎగిసిన ఆవిరి వాసనలు సడన్ గా పల్చబడ్డాయి. చల్లదనం ఆవరిస్తోంది. వర్షం హోరు పెరుగుతుంది.

చిక్కని చల్లదనం గిలిగింతలు పెడుతోంది.

ఆమె మెడ వెనుక జుత్తులోకి నా కుడి అర చేతిని పోనిచ్చి, దానితో బిగుతుగా ఆమె జుత్తును బిగపట్టి ఆమె తలను వెనుకకు అనువుగా వంచాను. వెంటనే ఆమె పెదాలను నా పెదాలతో అందుకున్నాను. వాటిని నొక్కి పట్టాను ... చుంబించాను ... చుంబించాను ... చప్పరించాను ... చప్పరించాను ... ఒడుపుగా ఆమె నాలుకను అందుకుని దానిని చప్పరిస్తున్నాను.

[అన్నెపు]

ఆమె నుండి చిన్నగా రొప్పుతున్నట్టు, వగరుస్తున్నట్టు ధ్వనులు విన వస్తున్నాయి. అవి నన్ను మరింతగా రెచ్చగొడుతున్నాయి. ఆ తమకంలో, ఇద్దరం ఆ బయలు ప్రాంతంలోనే ఒక్కటిగా కిందకు కుప్పకూలేలా ఒరిగిపోయాం. ఒకటిగా ఒదిగిపోయాం - కరుచుకు పోయాం - చివరాఖరున నేనే సడన్ గా విడి, ఆమె పైనుంచి ప్రక్కకు జరిగిపోయాను.

ఆ వర్షపు నీటిలోనే తడుస్తూనే అలిసిన శరీరాలను కదల్చలేక సొమ్మసిల్లేలా నిద్రలోకి వెళ్లిపోయాం.

మెలుకువ వచ్చింది. ఇంకా చీకటి ఉంది. వర్షం లేదు. తేరుకొని చూసుకొంటే నా మీద దుప్పటి కప్పబడి ఉంది. ఆమె లేదు. ఆదరాబాదరాగా లేచాను. దుప్పటిని, పక్కన పడి ఉన్న నా బట్టలను కలిపి అస్తవ్యస్తంగా ఒంటికి చుట్టేసుకుంటూ, గది వైపు నడిచాను. గది తలుపు దగ్గరగా వేసి ఉంది. తలుపు తోసుకొని లోనికి వెళ్లాను.

ఆమె మంచం మీద పడుకొని ఉంది. ఎప్పుడు లేచి వచ్చేసిందో?

కరెంట్ వచ్చి ఉంది. ఫ్యాన్ గాలి చల్లగా ఉంది.

గది తలుపు బోల్టు బిగించి, మంచం అంచున చేరాను. శరీరం బడలికతో బరువుగా ఉంది. దాంతో తడిచిన ఒళ్లు ... తలంతా చల్లగా తడితడిగా ఉంది. కాస్తా చిరాకుగా ఉంది.

లేచి వెళ్లి, షర్టు జేబులోనించి సిగరెట్టు పెట్టె తీశాను. దానిలోనుంచి ఒక చాక్లెటు తీసి నోట్లో వేసుకున్నాను. చాక్లెటు చప్పరిస్తూ తిరిగి మంచం వైపు చేరాను.

మనస్సు కుదుట పడుతోంది. శరీరం విశ్రమిస్తోంది.

చాక్లెటు రుచి కంటె, అప్పటి ఆమె మాటలు గుర్తొచ్చి, అవి ఇప్పుడు మంచి 'కిక్' ఇస్తున్నాయి.

నిజమే, ఆ రోజు, నేను ఆమె ఎదుట సిగరెట్టు ముట్టించాను. ఆమె చాలా ప్రశాంతంగా, సున్నితంగా వారించింది. "మీకు చదువు ఉంది. ఆలోచించే బుద్ధి ఉంది. పొగ పీల్చడం మంచిది కాదు అన్నది యదార్ధం. ఏదో పరిస్థితి మూలంగా లేదా ప్రలోభం చేత అది మీకు అలవాటై ఉండవచ్చు. అయినా మీ అలవాటు ఎదుటి వారిని ఇబ్బంది పాలు చేయకూడదు" అంటూ ఆగి - మళ్లీ ఆమె అంది - "బలహీనత మహా చెడ్డది. ఏమరుపాటుగా లేని క్షణంలో అది పట్టి, ఇక వదలదు. అది ఏదోలా పట్టిందని, దానిలో ఏదో గమ్మత్తు లభిస్తుంది అని సరి పెట్టేసుకుంటూ పోవడం వివేకం అనిపించుకోదు. చెడును వదిలించు కోవాలన్న దృఢ నిశ్చయానికి రాగలిగితే ఆ బారి నుండి బైట పడడం కష్టం కాదు"

నేను వింటున్నాను.

ఆమె చెప్పుతోంది - "మొదట కష్టంగా ఉండవచ్చు. పొగ తాగనదే ఉండలేమన్న స్థితి లోనూ ఉండవచ్చు. అది ఎంత లాఘనంగా ప్రవేశించినా, అంత లాఘనంగానే దాన్ని విడవవచ్చు. మొదట సిగరెట్టుల సంఖ్యను రోజువారీగా తగ్గించుకుంటూ పోవాలి. తర్వాత సిగరెట్టు పెట్టెలో సిగరెట్లు బదులు, చాక్లెట్లు పెట్టుకొని, జేబులో ఉంచుకోవాలి. పొగ పీల్చాలనిపించేటప్పుడు గమ్మున, అప్పుడు ఏ పరిస్థితిలో ఉన్నా ఆ పెట్టెను తీసి, దాంట్లోని ఒక చాక్లెట్ నోట్లో వేసుకోవాలి. ఇది చూసే వారికి, చేసే వారికి ఎబ్బెట్టుగా ఉంటుంది. అయినా సరే, అలా కొన్నాళ్లు చేస్తే, ముల్లును ముల్లుతోనే పెరకవచ్చు అన్నట్టు, ఏ ఏబెట్టునైనా - ఎబ్బెట్టైనా పనితోనే వదులు తుంది." - తర్వాత ఆమె కొద్దిసేపు చెప్పడం ఆపింది.

తిరిగి ఆమె అంది, "పొగ త్రాగడం, మత్తు పానీయాలు తాగడం అంటే నాకు నచ్చవు. అలాగని నా కోసం మీరు ఆ అలవాట్లను వదులు కోండని మిమ్మల్ని కోరను. కాని వాటి వలన నాకు, పుట్టబోయే మన బిడ్డకు చెడు జరగకుండా చూసుకోవలసిన బాధ్యత మీదని గుర్తు చేస్తున్నాను. ఇక ఆలోచించుకోండి" అని ముగించింది.

అప్పటికి అలా ఆమె చెప్పడం ముగించినా, ఆమె మాటలు మాత్రం నన్ను క్రమంగా మార్చగలుగుతున్నాయి.

నోట్లో చాక్లెటును గబగబ నమిలి పూర్తిగా మింగేశాను.

ఆమె దుప్పటిలోకి దూరాను. ఆమెను దగ్గరగా లాక్కున్నాను. ఆమె శరీరం ఇంకా నగ్నంగా ఉందని పోల్చుకోగలిగాను. ఆమె నుదుట ముద్దు పెట్టు కున్నాను. ఆమె తలా తడితడిగా ఉంది. కొన్ని క్షణాల తర్వాత ఆమె -

"రాత్రి నేను గదిలోకి వచ్చేస్తూ, మిమ్మల్ని కుదిపాను. మీరు లేవలేదు" అంటూ -

"తెల్లవారిపోయిందా" అని అడిగింది.

"తెల్లవారుతోంది" చెప్పాను.

"మరి, నేను వెళ్తాను. మా వాళ్లు లేచి ఉంటారు. ఎనిమిది గంటలకు రైలు కదా. మళ్లీ ఆషాఢం తర్వాతే కలిసేది" అంది నా మీదకు మరింతగా ప్రాకిపోతూ.

"అందుకే ఆషాఢంలో నువ్వు అక్కడ, నేను ఇక్కడ కంటే, హనీమూన్ టూర్ లో చక్కా ఉందాం" అన్నాను.

"వద్దు, కుదరదు అన్నానుగా" అందామె చటుక్కున.

నేను మళ్లీ దిగులుపడ్డాను.

"మన పూర్వీకులు ప్రకటించిన సాంప్రదాయాలు అర్ధవంతమైనవి. వాటి ఆచరణ, అమలు విధానాలు, నేటికి అనుగుణంగా మనం మార్చుకొన్నా, వాటి ఆంతర్యాలను విస్మరించరాదు. అలాగైతేనే వాటి ఫలితాలు మనమూ అనుభవించగలం." అంది ఆమె.

"ఏముంది. ఆషాఢంలో కొత్త దంపతులు కొన్నాళ్లు విడిగా ఉండండి అన్నది గొప్పా" అన్నాను ఉక్రోషంగా.

"ముమ్మాటికి. ఆ మాసం ఎడబాటుతో, పిమ్మట ఎంతో, ఏదో మధురాతి మధురం పొందవచ్చుననిపిస్తోంది. పొందగలమనిపిస్తోంది" అన్నాదామె.

నేను ఏమీ అనలేదు. తర్వాత ఆమె చటుక్కున లేచి, మంచం దిగింది. చకచకా నైటీని ధరించింది.

వెంటనే నా పెదాలపై గాఢంగా ముద్దు పెట్టుకొని ఆ గది లోనుంచి బైటకు నడిచింది - "ఆషాఢం కాగానే మరు నిముషాల్లోనే, మీరు నా దగ్గరకు వచ్చేయాలి. వస్తూ, మన హనీమూన్ టూర్ కు, మీకు నచ్చిన ప్రదేశాన్ని ఎంపిక చేసుకొని, అక్కడకు మనకు టిక్కెట్లు రిజర్వేషన్ చేయించుకొని, వాటిని పట్టు కొని రండి." అని చెప్పేసి.

ఒక్కసారి గట్టిగా తల విదిలించుకున్నాను.

క్రమంగా నా మనస్సు, శరీరం ఆర్తితో పులకరిస్తున్నాయి, పరవశిస్తున్నాయి, పరితపిస్తున్నాయి - ఆ రాబోవు మా 'హనీమూన్'కై.
*********
అయిపోయింది

[Vikatakavi02]

VERY NICE STORIES BRO....

[అన్నెపు]

3.తొలి రాత్రి

అది ఒక నిజం. అందమైన నిజం. సంవత్సరాలుగా కలలు కన్న కళ్ళకు, జీవితం మరో కొత్త కోణం లో చూపించే నిజమైన రాత్రి. అందరికీ ఉన్నట్టే సాత్వి కి కూడా కొన్ని కలలు ఉన్నాయి. ఇంట్లో వాళ్ళు రెడీ చేస్తుంటే ఎలా సిగ్గుపడాలో తెలియక మురిసిపోతుంది. నవీన్ పేరు తలుచుకున్నప్పుడల్లా బుగ్గలు ఎర్రగా అయిపోతున్నాయి తనకి, అలా తనని చూసినప్పుడల్లా పక్కన ఉన్న అమ్మ, అక్క, అప్పుడే ఇంటర్ చదువుతున్న పెదనాన్న కూతురు మహిత కు కూడా నవ్వొస్తోంది. కాసేపు నవ్వాపుకున్నారు గాని , ఇక వాళ్ళ వల్ల కాక ఆటపట్టించడం మొదలుపెట్టారు.

వాళ్ళు ఏం మాట్లాడినా గుండె ఝల్ మని మోగుతోంది. గుండెల్లో రక్తం వేడిగా పారుతోంది. ఏంటో తెలియట్లేదు , ఆ రోజు గురించి సాత్వి ఏవో ఏవో ఊహించుకుంటోంది. ప్రతి కల ఏదో ఒక రోజు నిజమవ్వాలి కదా , తన పరిస్థితి కూడా అంతే.

కాని, స్వాతి మనస్సులో వేరే భయం కుడా ఒకటి తిరుగుతోంది. అక్కడ ఎవ్వరికీ చెప్పకుండా, లోలోపల తానే మధన పడుతోంది. ఒక్క ఫోన్ ఒక్కటంటే ఒక్క ఫోన్ గురించి. తన జీవితం మొత్తాన్ని నాశనం చేసేంత శక్తి ఉంది ఆ కాల్ కి. అదే తనని ఇప్పుడు భయపెడుతోంది.

అదే, తన ఎక్స్ రాజేష్ గాడి గురించి. పెళ్ళికి మూడు రోజుల ముందు నుంచి మొదలయ్యిందా టార్చర్. ఒకప్పుడు తనతో తిరిగిన ఫోటోలు, వాడు అడిగినప్పుడల్లా అమాయకంగా ఇచ్చిన సేల్ఫీ లు అన్నీ తన దగ్గర ఉన్నాయి. డిలీట్ చేశా అన్నాడు కాని . చెయ్యలేదు. అదే ఇప్పుడు తన కొంప ముంచబోతోంది. ఎప్పుడైతే రాజేష్ తనని మోసం చేస్తున్నాడు, ప్రేమ నటిస్తున్నాడు అని తెలిసిందో అప్పటినుండి అతని పై ఉన్న ప్రేమ స్థానంలో అసహ్యం మొదలయ్యింది. కాని, అది ఇప్పుడు హద్దులు దాటింది. నిజంగా అబ్బాయిలు అంతా ఇలా ఉంటారా అనుకునేంత. పెళ్లి ఫిక్స్ అయ్యిందని వాడికి చెప్పొద్దని ఫ్రెండ్స్ అందరి దగ్గరా మాట తీసుకుంది కాని, రాజేష్ గురించి . రాజేష్ మంచోడు, ఇకనైనా మారతాడు అనుకున్న సమయంలో పిడుగు లాంటి మెసేజ్ వేరే నెంబర్ నుండి వచ్చింది( రాజేష్ నంబర్ బ్లాక్ అయ్యింది). అందులో తన ..... ఫోటోలు. రాజేష్ ని గుడ్డిగా ప్రేమించే దిగినవి అవి, డిలీట్ చేసావా అని అడిగితే చేశా అని చెప్పేవాడు. కాని, ఇప్పుడు అదే ఫోటోలు నీ మొగుడు కి చూపిస్తా అని 3 రోజుల క్రితం ఆ మెసేజ్ లో చెప్పడంతో ఏమి చెయ్యాలో తెలియక కుమిలిపోతోంది.

" ఎంటక్కా? ఫేస్ అంత సీరియస్ గా పెట్టావ్ "అని మహి అన్న మాటలకు ఈ లోకంలోకి వచ్చిన సాత్వి తర్వాత ఏమి అనాలో తెలియక., సర్దుకుంది. కళ్ళల్లో నీళ్ళు తిరుగుతున్నాయి. "రాజేష్ తనను పూర్తిగా ..." అని నవీన్ కి ఎలా చెప్పాలో తెలియడం లేదు. కాని, రాత్రి మొదలయ్యే లోపల చెప్పాలి. లేదా నవీన్ ఎలా రియాక్ట్ అవుతాడో తెలియదు.

ఇలా ఆలోచిస్తున్న సాత్వి ని మిగతా ఆడపడుచులు అందరూ పంపించారు. ఒక పక్క ఆనందం తో ఉక్కిరి బిక్కిరి. మరొక పక్క నవీన్ తో నార్మల్ గా ఎలా ఉండాలో తెలియదు.సరే, నవీన్ కి చెబితే ఎలా రియాక్ట్ అవుతాడో తెలియదు. అసలే మద్యాహ్నం సీరియస్ గా ఉన్నాడు. ఇంకో పక్క రాజేష్ గాడి దరిద్రపు మెసేజ్ లు . అవి తట్టుకోలేక ఆఫ్ చేసిన ఫోన్. ఆ ఫోన్ ఎవ్వరికీ కనిపించకుండా పెళ్లి రోజున దాచేసింది. వీటన్నింటి మధ్యలో తలుపు తీసి లోపలికి వెళ్తోంది. అయితే ఒకప్పటిలా తనలో ఉన్న దూకుడు స్వభావం కనిపించడం లేదు. ఇష్టం ఉన్న వాడిని పరిగెత్తుకుని వెళ్లి వాటేసుకోవాలన్న ఫీలింగ్ లేదు. రాజేష్ దెబ్బకు మనిషి చురుకుదనంలో కూడా తేడా వచ్చేసింది.
కాని, అప్పుడే వంద నక్షత్రాలు ముందర వచ్చినట్టు, ఎదురు వచ్చాడు, నవీన్. తన కళ్ళల్లోకి చూస్తున్నాడు. వెంటనే అతన్ని వాటేసుకుని ఏడవాలి అనిపించినా, కదలకుండా అలానే ఉండిపోయింది సాత్వి.

ఆ రోజు నవీన్ తన వైపు చూసే ప్రతి చూపు ఎలా ఉంటుందో తెలుసు తనకి. అతని కళ్ళలో మెరుపు చూసి జీవితంలో మరిచిపోలేని ఆ క్షణాలు కోసం మెల్లగా ఊపిరి పీలుస్తూ చూస్తోంది తనని.

నవీన్ ఓయ్, బుజ్జి. అనే మాట విని మెలుకువ లోకి వచ్చింది. రమ్మని సైగ చేసి మంచం దగ్గర కూర్చోమన్నాడు. పాల గ్లాసు నవ్వుకుంటూ ఇచ్చింది. అయితే నవీన్ కాస్తే తాగి ఆగాడు. తీరా రుచి చూస్తే షుగరు తక్కువైంది.

"సారి రా" అని సిగ్గు పడుతూ చెప్పింది. దగ్గరికి తీసుకుంటాడేమో అని ఆలోచిస్తోంది సాత్వి. కానీ నవీన్ మనసు ఇంకా అర్థం అవ్వట్లేదు. వెంటనే నవీన్ పక్కన వచ్చి అతని భుజం మీద తల పెట్టింది.

"కళ్ళు మండుతున్నాయి" అని నవీన్ అనే సరికి.

" హా! నాక్కూడా"

"ముహూర్తం పెట్టిన పంతులుని అనాలి చూడు. నాన్ స్టాప్ గా రెండు రోజులు నిద్ర లేదు పాడు లేదు. "

" సీరియస్ గా. కాళ్లు పీకుతున్నాయి. మరీ నిన్న పొద్దున్న 6 నుంచి మొదలుపెడితే, రాత్రి 3 కి పెళ్లి , మధ్యాహ్నం వ్రతం. అస్సలు నిద్ర లేదు" అని సాత్వి అని నాలుక కరుచుకుంది. అసలు ఈ టైం లో ఎవరైనా అలా మాట్లాడుకుంటారా?

అనవసరంగా వాడికి మూడ్ ఆఫ్ చేస్తున్నానా?నిజంగా నవీన్ కి ఏమైనా తెలిసిపోయి అలా మాట్లాడుతున్నాడా? లేదా నన్నేమైనా టెస్ట్ చేస్తున్నాడా అని కంఫ్యూస్ అవుతోంది.

సరిగ్గా అప్పుడే నవీన్ చెయ్యి తన వీపు మీద పడింది. ఒక్క సారిగా అంటే స్ప్రే కొట్టినట్టు బ్లడ్ వెళ్తోంది తనలో. ఫ్రెండ్స్ ఎంత చక్కిలిగింతలు పెట్టినా రాదు తనకి. అలాంటిది ఎదో తెలియని కొత్త గిలిగింత. " అరేయ్. వచ్చి పడుకో" అని తన తొడ మీద పడుకోబెట్టాడు.

సాత్వి వెంటనే ఒక్క సెకండ్ ఆగకుండా పసి పిల్లలా పడుకుంది. నవీన్ ఆమె బుగ్గపై చెయ్యి వేసి నిమురుతున్నాడు. అప్పటిదాకా ఉన్న టెన్షన్ లు, పాత సమస్యలు అన్నీ ఒక్క సరిగా మర్చిపోయింది. నవీన్ అంటే పిచ్చి ప్రేమ పుట్టుకొస్తోంది. సాత్వి చాలా సార్లు ఫ్రెండ్స్ తో అనేది "వాడు చాలా మంచోడు. చాలా చాలా మంచోడు." ఇప్పుడు తను చెప్పిన మాట నిజం అవుతుండటంతో, అదో తెలియని ఇగో సాటిస్ఫై అయిన ఫీలింగ్.

ఉన్నట్టుండి అబ్బా అని సాత్వి అనగానే, ఏమైందని అడిగాడు. గుచ్చుకుంటోంది అని పిన్ ని చూపించింది. నవీన్ సైలెంట్ గా నవ్వి కన్నుకొట్టాడు. తల అప్పుడే దించి సాత్వికి మొదటి సారి తలపై ముద్దు పెట్టాడు.

అప్పటి నుండి పెదాల కన్నా గాలి భాష పెరిగింది ఇద్దరికీ. నెక్ట్స్ ఏం చేస్తాడని ఆలోచిస్తున్న సాత్వి, ఎలాగైనా ముందు ఒక విషయం చెప్పాలి అని అనడం మొదలు పెట్టింది.

"ఓయ్. ఇవ్వాళ మాత్రం నేనే రాజుని. మళ్ళా లైఫ్ లో నువ్వే గా కంట్రోల్ చేసేది " అని సాత్విని అన్నాడు.

"సరే. చెప్పండి. కింగ్ నవీన్ మహారాజా." అని సెటైర్ గా అడిగింది.

" ఇవాళ ఎన్ని అనుకున్నా తెలుసా" అని నవీన్ అన్నాడు.

" ఏమనుమున్నావోయ్"

" నీ దెబ్బకి పోయెట్రీ రాయడం ఆపేసా రా బాబు. నీ గురించి చెప్పే ఫీలింగ్ ఎందులోనూ ఎస్ప్రెస్ చేయలేను "

సాత్వి మాములుగా అయితే "ఛా" అనేది. కానీ, ఆ రోజు అనలేదు. సిగ్గుపడుతూ నవ్వింది.

"పోజు కొట్టకు . కొన్ని రోజులు అయితే నువ్వేగా మళ్ళీ రాక్షసి అని పిలుస్తావ్." అంది.

" అలా కాదు రా. ఇవాళ హ్యాపీఎస్ట్ థింగ్ ఏంటో చెప్పనా"

" హ్మ్. నువ్ చెప్పు వింటాను అంది" ఏముందిలే పెద్ద లోకం మొత్తానికి తెలియని కథా అనుకుని.

" ఇటురా చెప్తా." అని మంచానికి ఒక పక్కన కూర్చున్నాడు కాళ్ళు పైకి పీటలు వేసుకుని.

సాత్వి రెండు చేతులు అతని మోకాలిపై పెట్టి దానిపై తన తల ఆనించి కూర్చుని వింటోంది.

"ఈ కాళ్ళు చూడు. ఆ పాదాలు ఎర్రగా ఎలా ఉన్నాయో. పైగా పారాణి రాసారు. ఎంత ముద్దుగా ఉంది తెలుసా "

సాత్వి మౌనంగా వింటోంది. ఇప్పుడు దాదాపుగా అన్ని టెన్షన్స్ మర్చిపోయింది. సాత్వికి నుదురు కి మధ్య మధ్యలో తన తల తగిలిస్తూ మాట్లాడుతున్నాడు నవీన్. నవీన్ జుట్టు తన నుదురుకి తగిలినప్పుడల్లా కరెంట్ షాక్ కొట్టినట్టు ఉంది స్వాతికి.

" బుజ్జి సీరియస్ గా తెలుసా. బొమ్మలా ఉన్నావు. తాళి కట్టేటప్పుడు తెలుసా, ఎర్రగా అయిపోయింది మీ ఫేస్. I was mad. U know"

సాత్వి: " తెలుసు నీ చేతులు కూడా వణికాయి అప్పుడు"

నవీన్ :" అసలు ఏం తెలియడం లేదు. ఏంటో అసలు ఆ టెన్షన్ లో ఏం జరురుగుతోందో తెలియడం లేదు. జస్ట్ అలా నిన్ను చూస్తున్నా. పంతులు చెప్పినవి వింటున్నా అంతే. "

"హ్మ్" అని నిట్టూర్చి వింటోంది. తనను ఇంతగా ప్రేమించే నవీన్ కి ఏం చెప్పాలో తెలియడం లేదు. తనలోని పిచ్చి ప్రేమని చూపించాలని ఉంది. కానీ, కుదరడం లేదు. అందుకే ధైర్యం చేసింది.

నవీన్ మాట్లాడే లోపల అతనికి షాక్ ఇచ్చింది. కాసేపు వాళ్లిద్దరూ మాట్లాడలేదు. ఉన్నట్టుండి నవీన్ కి మైండ్ ఇంకోలా మారింది. ఇప్పుడు ప్రేమతో పాటు ఇంకో ఫీలింగ్ బయలుదేరింది. కానీ, అప్పుడే అసలు భయం కూడా మొదలయ్యింది సాత్వికు.

" ఒరేయ్. నీ దగ్గర ఒకటి దాచాను " అంది.

చెప్తే ఎలా రియాక్ట్ అవుతాడో తెలియదు. కానీ, ఇంత మంచి వాడ్ని మోసం చేయకూడదు. ఎలా అని ఆలోచిస్తూ కొత్తగా భయపడుతోంది.

ఏడుపు వస్తోంది. అది చెప్పకూడదు. ఒక వేళ చెప్పకపోతే రాజేష్ గాడు లీక్ చేసేస్తే తన పరిస్థితి ఏంటి? ఇంత కంఫ్యూషన్ లో కూడా చెప్పేద్దామని ఫిక్స్ అయ్యి అనబోతోంది. తను .. కాదని.

" రాజేష్ గురించా"

ఒక్క సారిగా షాక్ అయ్యింది సాత్వి. ఏం చెప్పాలో తెలియక ఏడుపు మొదలుపెట్టబోతోంది. కళ్ళలో నీళ్ళు తిరుగుతున్నాయి తనకి.

" లైట్ తీసుకో. వాడ్ని సైబర్ క్రైం సెక్యూరిటీ ఆఫీసర్లకి అప్పచెప్పా. మొత్తం డిలీట్ కొట్టే దాకా వదిలిపెట్టరు"

సాత్వికి నిజంగా ఏడుపు మొదలయ్యింది.

" అరేయ్ ఇదంతా పిచ్చ లైట్. సగం మందికి ఉన్న అలవాట్లే ఇవి. ఒకళ్ళ లైఫ్ లో ఎప్పుడో ఒకప్పుడు జరుగుతున్నవే. నువ్వు దక్కకపోతే నాశనం చేసే అంత వాడికి ప్రేమ ఉంది. నీ ప్రేమను సిన్సియర్ గా నిలుపునే శక్తి ఆడికి లేదు. మిస్ అయ్యాడు. ఒక్కటి మాత్రం చెప్తా. కానీ, నువ్వు ఎలా ఉన్నా నిన్ను నిన్నుగా ప్రేమించేంత పిచ్చి నాకు ఉంది. నువ్వు మొకం పీక్కు పోయిన ముసలి అమ్మాయివి అయినా నా సాత్వి ఎంత అందంగా ఉంటుందో అలానే చూస్తా. అప్పుడు కూడా ఇంతే గట్టిగా కౌగిలించుకుంటా. కాబట్టి వదిలి పారెయ్యి. "

ఆ మాట విన్నాక నిజంగా నవీన్ ని పట్టుకుని గట్టుగా ఏడ్చేసింది సాత్వి. ఇద్దరూ కలిసి కొత్త లైఫ్ మొదలు పెట్టారు. బయట మొత్తం నిశబ్దం గానే ఉంది. అప్పుడే ఇంకో నిశబ్దం అందంగా మేలుకొంది.

********అయిపోయింది********

[Me veerabhimani]

Nice...

[అన్నెపు]

4. తహ తహ

యింట్లో లైటు యింకా వెలుగుతూనే ఉంది. ఆయింటి ఎదురింటి మేడ మీద ఉన్న గదిలోని ఆ ముగ్గురు బ్రహ్మచారులకు నిద్ర రావడం లేదు.

ఒకరు మన్మధరావు... మెడికల్ రిప్రజంటేటివ్.

మరొకరు శివరావు... ప్రయివేట్ కంపెనీలో క్లర్క్ యింకొకరు జగన్నాధ్... జల్సారాయుడు.

ముగ్గురూ బాచిలర్సే.

అనుకోకుండా ఫ్రెండ్స్ అయ్యారు.

డబ్బుకు, సెక్సెకూ మనుష్యుల్ని కలిసే పవరుంటుందేమో... ఓ రోజు టాంక్ బండ్ మీద అమ్మాయిల కోసం కాపుకాసిన జగన్నాధ్ కు ఆఫీసు నుంచి.. అలవాటుగా టాంక్ బండ్ కు వచ్చిన శివరావు తారసపడ్డాడు.

సాయంత్రం అయిందంటే అమ్మాయిల అందాలను ఎక్స్రే కళ్లతో చూడనిదే నిద్రపోని జగన్నాధ్కు శివరావు స్నేహం ఆనందాన్నే యిచ్చింది. ఆ ఆనందంతోనే మన్మధరావుని పరిచయం చేసేడు. మన్మథరావు మెడికల్ రిప్రజంటేటివ్, శివరావుతో కలిసి ఓ గదిలో అద్దెకుంటున్నారు. జగన్నాధ్ వచ్చి తను కూడా రూమ్రెంట్ షేర్ చేసుకుంటానని చెప్పడంతో సరేనన్నాడు. సరదాగా ఈవినింగ్స్ స్పెండ్ చేస్తారు ఆ గదిలో!

అదిగో అలా పరిచయం అయింది.

“ఎక్కడెక్కడ ఏయే ఫిగర్లు లభిస్తాయో, ఏ కాల్ గర్ల్స్ రేటు ఎంతో ఠక్కున చెప్పెయ్యగల టాలెంట్ వున్న జగన్నాధ్ ప్రోత్సాహంతో అపుడపుడు అమ్మాయిల దగ్గరకు వెళ్లడం అలవాటు చేసుకున్నారు.

ముగ్గురు బ్రహ్మచారులే కాబట్టి. ముగ్గురికీ ఏ బాదర బందీల్లేవ్, ఏ గొడవా లేకుండా సాగిపోతున్నాయి వాళ్ల ఆటలు.

సరిగ్గా... అప్పుడే ఎదురింట్లోకి ఓ ఆంటీ దిగింది. అలాంటిలాంటి అంటీ కాదు.

***

విలాసిని అందంగా వుంటుంది. విలాసంగా నవ్వుతుంది. ముప్పయి అయిదేళ్ళ విలాసిని ఎప్పుడూ సెక్సీగా కనిపిస్తూ, హస్కీ వాయిస్ తో కవ్వించేలా వుంటుంది. ఎత్తు, ఎత్తుకు తగ్గ లావు, ఎద ఎత్తులతో ఎదుటి వాళ్లని చిత్తు చేసేలా వుంటుంది. ఆమె భర్త పరశురామ్ ఏం చేస్తాడో తెలియదు. ఆ యింట్లోకి ఆ దంపతులు దిగిన నాటి నుంచీ, ఎదురింటి మేడమీద గదిలో వుండే ఆ బ్రహ్మచారులకు నిద్ర పట్టటం లేదు.

దానిక్కారణం విలాసిని... ఆమె సెక్సీ ఇన్విటేషన్.

***

ఆ రోజు రాత్రి అలవాటుగా డాబా మీద కుర్చీ వేసుకొని పాత డెబనార్ తిరగేస్తున్న మన్మధరావుకు విలాసిని కనిపించింది. తన వేపే చూస్తున్నట్టు అనిపించి, తలతిప్పకుని, దొంగచూపులు చూడసాగాడు.

విలాసిని నైట్ క్వీన్ చెట్టుకొమ్మకు ఆనుకుని వయ్యారంగా నిలబడి ఉంది. తెల్లని గ్లాస్కో చీర, తెల్ల వాయిల్ బ్రౌజ్లో అందంగా వుంది. ఆమె పెట్టుకున్న రెండు గజాల సన్నజాజుల మాల ఆమె బారెడు జడలో విచ్చుకుని తెగ మురిసిపోతున్నాయి. మన్మధరావు చూపులు పసిగట్టిన ఆమె పక్కనే వున్న రేడియో సౌండ్ పెంచింది.

ఏవేవో చిలిపి తలపులురుకుచున్నవీ!

అవి ఎలా... ఎలా... చెప్పాలో తెలియకున్నదీ! ఏవేవో...!

చేతులు రెండూ పిట్టగోడ మీద ఆనించి పాట వింటూ అతని వేపే చూడసాగింది.

తెల్ల చీరలో సన్నజాజి పూలతో తనని విలాసిని ఆహ్వానించినట్టే అనిపించింది మన్మధరావుకి.

విలాసిని అతని అవస్థకి నవ్వింది. ఆమె పైట జారింది.

ఒక్కసారిగా ఆకాశంలో కాక, ఎదురింటి మేడమీద మెరుపులు మెరిసినట్టు ఫీలయ్యాడు. ఆ మెరుపుల్లో అంటీ ఎద ఎత్తులు చేసి, చిత్తయి, ఆనక బిత్తరపోయి, ఆపై ఎక్సయిటయి పోయేడు.

తనూ ఓ విర్రి నవ్వు నవ్వేడు.

బదులుగా ఆమె నవ్వింది. యిలాంటి విషయాల్లో మన్మధరావుకు సెక్స్ సెన్స్ (సిక్ సెన్స్ కాదు) బాగా పన్జేస్తుంది.

“లక్కీఫెలోవిరా మన్మధరావు” అంటూ తన భుజం తనే చరుచుకుని, రంగంలోకి దిగాడు.

***

[అన్నెపు]

తెల్లారి పేపరు కావాలనే నెపంతో ఆంటీ యింటి తలుపు తట్టాడు. విలాసిని కంగారుగా “అంకుల్ వెళ్లాక రా...” అంది.

"యాహూ” అని గెంతబోయి బలవంతాన ఆపుకున్నాడు. ఆయన వెళ్ళాక వెళ్లాడు.

డెయిలీ పేపరు యిస్తూ, మిడ్ నైట్ మసాలా చూపించింది.. విలాసిని స్ప్రే చేసుకున్న పెర్ఫ్యూమ్స్ చూసి థ్రిల్ అయిపోయాడు. అలవోకగా ఆమె భుజం తగిలింది. ఆదాటున ఆమె గుండెలూ తగిలాయి. ఆలోచన పూర్వకంగా ఆమే తగిలింది.

వురుములు, మెరుపులూ లేకుండా వర్షం మొదలైనట్టు యిద్దరి మధ్యా శృంగారం కుంభవృష్టిలా కురిసింది.

విలాసిని అతన్ని బెడ్ రూమ్లోకి ఆహ్వానించింది. సింగిల్ నైటి వూడోచ్చింది.

అతనూ... ఆమె…

ఇద్దరి మధ్యా ఓదార్పులు, నిట్టూర్పులు...

ఆమె ప్రౌఢందాలు చూసి అతను గుటకలు మింగాడు. మంచి స్ట్రక్చర్, ఎత్తుకు తగ్గ లావు. అయినా సన్నటి నడుము అందంగా ఉంది. టోటల్ బాడి మొత్తం సెక్సీబాడీ. పైగా యాక్టివ్ తీసుకుంటోంది.

అతను రెచ్చిపోయాడు. ఆమె ఆనచ్చాదిత శరీరమ్మీద ముద్దులు ముద్రలు లేస్తుండిపోయాడు.

ఆమె పరవశంతో కళ్ళు మూసుకుంది.

***

[అన్నెపు]

“థ్యాంక్యూ ఆంటీ... నా లైఫ్లో ఫస్ట్ టైమ్ ఇంత థ్రిల్ ఎంజాయ్ చేసాను. ఏమిచ్చి రుణం తీర్చుకోను” రెండోసారి ఆమెతో శృంగార యుద్ధం చేసాక అలసిపోయి అన్నాడు మన్మధరావు.

“ఛ... ఛ... మన మద్య రుణాలూ, థ్యాంక్స్లూ ఎందుకు... ఆయనకెప్పుడూ డబ్బు యావ... కనీసం నాకు నెక్లెస్ చేయించాలన్న ఆలోచన కూడా రాదు...” అంది నిట్టూరుస్తూ.

అతనికి అర్థమయ్యి అవ్వనట్టు అనిపించింది.

రెండ్రోజుల తర్వాత విలాసిని మెడలో నెక్లెస్ మెరిసిపోయింది.

యిన్నాళ్ళు బుద్దిగా పొదుపు చేసుకున్న బ్యాంకులోని మన్మధరావు డబ్బుకు కాళ్లచ్చాయి. ఆమె కోసం నెక్లెస్ చేయించాడు. మళ్ళీ వస్తాను డాళింగ్, పదిరోజుల టూర్ అయిపోగానే నీ కోసం రెక్కలు కట్టుకుని వాలుతాను, అంటూ ఓ పదిరోజుల పాటు ఆమెను తన యిద్దరి ఫ్రెండ్స్ కు తెలియకుండా అనుభవించి మరీ అన్నాడు.

మన్మధరావు బిజినెస్ పనిమీద మద్రాస్ వెళ్ళాడు.

***

శివరావు బిడియంగానే లోపలికి అడుగుపెట్టాడు. ఆఫీస్ వదిలాక టాంక్ బండ్ దగ్గర అమ్మాయిలకు బీటేసి, ఆనక యింటికొచ్చాడు. సరిగ్గా అప్పుడే విలాసిని ఆంటీ డాబా మీద నుంచి సైగ చేసి పిలిచి చెప్పింది. “బాత్రూం బోల్టు వూడిపోయింది. కాస్త రిపేరు చేసి పెడతారా...”

అడిగింది ఆంటీ. పైగా అంకుల్ లేని సమయంలో… వెంటనే... పుట్టి బుద్దెరిగాక ఎప్పుడూ స్క్రూ డ్రైవర్ కూడా పట్టుకోని శివరావు ప్లంబర్ లెవల్లో పనిముట్లు పక్కింటి వాళ్లని అడుక్కొని మరీ బయల్దేరాడు.

***

తలుపు తీయగానే మాటలు వినిపించాయి.

“తలుపుకు గొళ్లెం పెట్టేసి రండి. మీరు పనిచేస్తూ వుంటే ఏ దొంగ వెధవైనా, సామాన్లు సర్దుకు పోవచ్చు...”

తలుపుకు గొళ్లెం పెట్టి హాలులోకి వచ్చాడు.

“బాత్రూం కుడివైపుకు వుంది” ఆ మాటలు బాత్రూం నుంచి వినిపించినట్టనిపించినా, అది తన భ్రమ కాబోలు అనుకొని, బాత్రూం తలుపు దగ్గరగా వేసి ఉండడంతో, తలుపు నెట్టి షాకుతో అలాగే వుండిపోయాడు.

ఎదురుగా జల్లులా పడుతున్న షవర్ కింద విలాసిని ఆంటీ స్నానం చేస్తూ...

అతని చేతిలోని పనిముట్లు కింద పడ్డాయి.

విలాసిని పొడుగాటి జుట్టు నుండి చుక్కలు చుక్కలుగా నీరు జారి కింద పడుతోంది.

పెదవులు అదురుతున్నాయి. సబ్బు నురగతో ఉన్న ఆమె శరీరం మీగడ పెరుగులా ఉంది. అతనికి ఆగలేదు. ప్రొసీడైపోయాడు. ఒక్కుదుటున వాటేసుకున్నాడు. షవర్ కింద ఇద్దరూ ఎంతసేపు జలకాలాడారో గుర్తులేదు.

***

“నీలాంటి భర్త నాకు దొరికి ఉంటే, లోన్ తీసుకొనీ, అడ్వాన్సు తీసుకొనీ, నాకీపాటికి చేతులకు బంగారు గాజులు చేయించేవాడు...” అంది అతన్ని తన చేతులతో చుట్టేస్తూ...

అంతే... జీవుడు విలవిల్లాడిపోలేదు. ఆనందంతో ఆఫీసుకు పరుగెత్తి పోయాడు.

మరునాటికల్లా... ఆమె చేతికి బంగారు గాజులు... ఇప్పుడు ఆఫీసు వదలగానే టాంక్ బండ్ కు వెళ్లడం లేదు శివరావు... విలాసిని వొళ్ళో సేద తీరుతున్నాడు. ఆఫీసులో వున్న అన్ని లోన్లు ఆమె కోసమే ఖర్చు పెట్టేసాడు.

***

శివరావు సాయంత్రాలు టాంక్ బండ్ దగ్గరకు ఎందుకు రావడం లేదో కనుక్కుందామని కారులో వచ్చిన జగన్నాథ్ కు విలాసిని తారసపడింది.

ఆ తర్వాత వాళ్లు కలుసుకున్నారు. అది యాక్సిడెంటల్గా కాదు, ప్రయత్నపూర్వకంగానే...

ఇప్పుడు రోజూ ఉదయం నుంచి సాయంత్రం అయిదు వరకూ జగన్నాథ్ విలాసం, విలాసిని పడగ్గదే!

సాయంత్రం అయిదు దాటితే “హమ్మో... అంకుల్ వస్తాడేమో... సరదాగా ఎప్పుడైనా అలా టాంక్ బండ్ కు వెళ్లద్దామన్నా కనీసం సెకెండ్ హ్యాండ్ కారు అయినా లేదు...” జగన్నాథ్ మీద ఒరిగిపోతూ, అతడ్ని తన కౌగిలిలో ఉక్కిరి బిక్కిరి చేస్తూ అంది.

ఆ రోజే తన కారు విలాసినికి ధారాదత్తం చేసేసాడు జగన్నాథ్ తనో సెకెండ్ హ్యాండ్ స్కూటర్ కొనుక్కొని.

అలా ఆంటీ ఓర చూపులకు ముగ్గురు కరిగి, ఆమె కౌగిలిలో చిత్తయి పోయేరు.

***

ఆ రోజు అనుకోకుండా జగన్నాథ్, శివరావు, మన్మథరావు కలుసుకున్నారు.

రాత్రయింది.

ఆరోజు అంకుల్ రాత్రివేళ బయటకు వెళ్లడం చూసి ఎవరికి వారు ఆంటీతో కమిటయిపోవాలని చూస్తున్నారు.

ఆ యింట్లో లైట్లు యింకా వెలుగుతున్నాయి. అప్పటికే విలాసినితో వాళ్ల నాలుగ్గోడల మధ్య సంబంధాలు మొదలై ఆరు నెలలు అయింది.

దాదాపుగా అందరి బ్యాంకు బ్యాలెన్సులూ గల్లంతు అవుతున్నాయి. అయినా వాళ్లింకా విలాసిని ట్రాప్లోనే వున్నారు.

వాళ్ళిప్పుడు వదిలేసిన చెరుకు పిప్పిలాంటి వాళ్ళు! ఎవరికి వారు మిగతా వాళ్లకి ఎలా “మస్కా” కొట్టాలా? అని ఆలోచిస్తున్నారు.

పూర్ ఫెలోస్.

***

విలాసిని భర్త పరశురామ్ వచ్చాడు లారీతో సహా. లారీ బయట ఆగింది. పరుశురామ్ బెడ్రూమ్లోకి నడిచాడు. “సర్దడం అంతా అయ్యిందా?” అడిగాడు విలాసినిని.

“అయ్యింది... పాపం! ఆ కురాళ్ళు చూడండి. మనం ఇల్లు ఖాళీ చేస్తోన్న విషయం తెలియక ఆశగా చూస్తున్నారు” అంది జాలిగా ఎదురింటి మేడమీద గదివైపు చూస్తూ.

“చూడనీ డియర్... వాళ్లతో మనకిప్పుడు పనిలేదు. వాళ్ల దగ్గర బ్యాంకు బ్యాలెన్సులూ అయిపోయాయి. వీళ్లతో లాభం లేదనే, మరో ఏరియాకు వెళ్తున్నాం... అక్కడ కూడా యిలాంటి వీక్ మైండెడ్ స్టుపిడ్స్ దొరక్కపోరు.

సెక్స్ బలహీనత వున్న యిలాంటి వాళ్లు వున్నంత వరకూ మనకే డోకాలేదు డియర్...” అంటూ భార్యని దగ్గరకి లాక్కున్నాడు.

మరో రెండు గంటల్లో...

లారీ సామానుతో కదిలింది. విలాసిని ఇల్లు ఖాళీ చేసింది. అయినా తమ బ్యాంకు బ్యాలెన్స్ని, ఖాళీ అయిన తమ బుర్రలని చూసుకొని, వెర్రి మొహాలేసుకున్నారు. అయినా వాళ్లు మారుతారా?

మరో విలాసిని ఎదురయితే... టెంప్టవ్వకుండా వుంటారా?

హతోస్మి!
story by 

Mucherla Rajani Shakuntala

[అన్నెపు]

5.బేర్ డెవిల్

“యూ... డేర్ డెవిల్...” కసిగా అన్నాడు అనుదీప్, విరాళితో.

“యస్.. అయామ్ డేర్ డెవిల్... థ్యాంక్స్ ఫర్ ద సిన్సియర్ కాంప్లిమెంట్...” చిరునవ్వుతో అంది విరాళి.

“నీకస్సలు సిగ్గులేదు” ఇంకా కచ్చగా అన్నాడు అనుదీప్.

“పూర్ అనుదీప్... నాకస్సలు సిగ్గు వుంటే, సిగ్గూ, శరమూ లేని, నీలాంటి క్యారెక్టర్లెస్ స్టుపిడ్ తో ఇలా బెడ్డుమీద బట్టలు లేకుండా వుంటావా? నేను డేర్ డెవిల్ నే కాదు, బేర్ డెవిల్ ని కూడా....” నూలుపోగైనా లేని తన బేర్ బాడీని ఎదురుగా వున్న అద్దంలో చూసుకుంటూ అంది విరాళి.

ఒక్క క్షణం ఏం మాట్లాడాలో, ఏం చేయాలో... అర్థం కాలేదు. తనామెని ఏం చేయలేడు. ఆమె తలచుకుంటే తనని ఏదైనా చేస్తుందేమో... అరగంట క్రితం ఆ బేర్ బాడీని తను తనివితీరా అనుభవించిన విషయం గుర్తొచ్చినా, వళ్ళు పులకించడంలేదు. పైగా చిన్న జలదరింపు కలుగుతోంది.

అసలు వాళ్ళ పరిచయమే చిత్రంగా జరిగింది. ఆరు నెలల క్రితం.

***

అనుదీప్ ఆస్తిపరుడు, పైగా ఒక విధమైన సెక్స్ మానిక్ కనిపించిన అమ్మాయిని వదిలి పెట్టే అలవాటు లేదు. అందుకోసం ఎంత డబ్బయినా ఖర్చు చేయగలడు... ఏ అఘాయిత్యానికైనా సిద్దపడగలడు...

ఓరోజు కారులో వెళ్తున్నాడు. రాత్రి పదకొండు దాటింది.

టాంక్ బండ్ నుంచి కారు వెళ్తోంది.

చల్లటి గాలి రివ్వున లోపలికి వీస్తూ, హాయినిస్తోంది. బుద్ధుడి విగ్రహం నిశ్చలంగా కనిపిస్తోంది. కాసేపాగి, రిలాక్స్ కావాలనుకున్నాడు. అప్పటికే రెండు ఆఫ్ లు పూర్తి చేశాడు. అయినా అనుదీప్ కు కిక్కురావడం లేదు. ఓ పక్కన కారాపాడు.

చల్లగాలి మొహాన్ని స్పృశిస్తోంది. రెయిలింగ్ ని ఆనుకొని నిలబడ్డాడు. వాతావరణం చాలా ఆహ్లాదంగా వుంది. చలికాలం కావడంవల్ల పెద్ద రష్ లేదు. జనాలు ఇళ్ళలో ముసుగు తన్ని పడుకొని ఉంటారు. అప్పుడప్పుడు కార్లు, స్కూటర్లు వెళ్తున్నాయి. ఈ టైంలో ఓ కసక్కులాంటి అమ్మాయి వెంట వుంటే ఎలా ఉంటుందనే ఐడియా అనుదీప్ కు రావడం యాదృచ్చికం కాదు. సర్వ సాధారణం. ఇలాంటి ఐడియాలు అతని మనసులో ఎప్పుడూ స్టాక్ గా వుంటూనే వుంటాయి.

సరిగ్గా అతని దృష్టి అప్పుడు పడింది కాసింత దూరంలో రెయిలింగ్ ని ఆనుకొని నిలబడి ఉన్న అమ్మాయి మీద.

ఇంతరాత్రి వేళ... అదీ ఓ అందమైన అమ్మాయి... కొంపదీసి ఆత్మహత్యా ప్రయత్నం కాదుకదా... ఆ ఆలోచన రాగానే అతనికి ఆమెను కాపాడాలనిపించింది. దానిక్కారణం అతనిలో ఉన్న మానవతా దృక్పధం కాదు, ఆ అమ్మాయి శరీరం తనకు పనికి వస్తుందేమోనన్న ఆశ. అతని బుర్ర చురుగ్గా పనిచేస్తోంది. ఆ అమ్మాయి ఓ కాలుని రెయిలింగ్ కి అటువైపు వేయబోతోంది. అప్పుడే వేగంగా రియాక్టయ్యాడు అనుదీప్. ఆ అమ్మాయివైపు పరుగెత్తాడు. ఆమె రెండో కాలు రెయిలింగ్ కు అటువైపు పడక ముందే, ఆమె భుజాలు పట్టుకున్నాడు. ఆమె మెత్తటి నునుపైన భుజాలు అతని చేతుల్లో నలిగిపోతున్నాయి.

ఆమె ఆ హఠాత్ పరిణామంతో బిత్తరపోయింది. కోపంగా అతని వైపు చూసింది అతనది ఏమాత్రం పట్టించుకోకుండా ఆమెను పక్కకి లాగాడు.

“ఏయ్ మిస్టర్... ఏంటిది?” కోపంగా అడిగింది.

“నేనడగాల్సిన ప్రశ్న మీరడుగుతున్నారు. ఆత్మహత్య చేసుకోవడం మహాపాపం తెలుసా...?

“తెలుసు…అయినా మీకా విషయం తెలిసి ఎందుకు ఆత్మహత్య చేసుకోవడానికి ఇక్కడికి వచ్చారు?” తాపీగా అడిగింది.

అతను తెల్లబోయి... “నేనా... నేను ఆత్మహత్య చేసుకోవడమేమిటి? నాకా ఖర్మ పట్టలేదు...” కోపంగా అన్నాడు.

“ఛ... నిజమా... మరా ఖర్మ మాకు పట్టిందనుకున్నారా?”

“అంటే మీరు ఆత్మహత్య చేసుకోబోవడం లేదా?”

ఆమె నవ్వింది. పగలబడి మరీ నవ్వింది.

“నేనా? ఆత్మహత్యా... యూ... సీ.. ఐయామ్ ఎక్స్పర్ట్ ఇన్? స్విమ్మింగ్...”

“మరైతే రెయిలింగ్...”

“సరదాగా రెయిలింగ్ మీద కూచుందామని...”

అతని మొహం సిగ్గుతో ఎర్రబడింది.

“ఓహ్... అయామ్ సారీ... మీరు ఆత్మహత్య చేసుకోబోతున్నారని పొరపడి...”

అతను సిగ్గుపడిపోయాడు.

“వన్స్ ఎగైన్ సారీ...”

“దట్స్ ఆల్రైట్... ఇంతకీ మీరు...”

“అయామ్ అనుదీప్... ఇండస్ట్రియలిస్ట్ ఏకాంబరం ఏకైక సంతానాన్ని... మరి మీపేరు...?” అందంగా, సెక్సీగా వున్న ఆమె వంక చూసి అడిగాడు.

“అయామ్ విరాళి... ఆప్ కోర్స్... మా ఫాదర్ ఇండస్ట్రియలిస్ట్ కాదు... లేట్ రామ్మూర్తి. చనిపోయి ఆరేళ్ళవుతోంది... ప్రస్తుతం... ఓ ఫ్రెండింట్లో పెయింగ్ గెస్ట్ ని. పాపం తనకి ఘోస్ట్ లా తయారయ్యాను. ఏదో ఓ జాబ్ వెతుక్కునే ప్రయత్నంలో ఉన్నాను.” కింది పెదవిని పైపంటితో నొక్కుకుంటూ అంది.

ఆమెవైపు పరిశీలనగా చూసాడు. ఎంతో మంది అమ్మాయిలను చూసినా, ఇంతందమైన అమ్మాయిని మొదటిసారి చూస్తున్నాడు. చక్కని షేపులతో, చూడముచ్చటగా ఉంది. ఆమె కళ్ళలో సెక్సీనెస్, కంఠంలో హస్కీనెస్...

“ఏంటి... నన్ను చూడకుండా నా షేపులు చూస్తున్నారా?” ఆమె అనడంతో ఉలిక్కిపడి

“అబ్బే... అదేంకాదు...” అన్నాడు.

“ఏంటి... నేను బావోలేనా?”

“ఛ... ఛ...”

“అంత చండాలంగా వున్నానా?”

“అయ్యో ...”

“అంత సింపతీ చూపించుకునేలా వున్నానా?”, అప్పటిగ్గానీ ఆమె తనని ఆటపట్టిస్తోందని అర్థం కాలేదు.

అర్థమయ్యాక నవ్వి అన్నాడు.

“మీరు టూ ఇంటిలిజెంట్...” అని

“నా యింటలిజెన్సీ ఇప్పుడే ఏం చూశారు?”

అనుకుందామె మనసులో.

“మిమ్మల్ని ఎక్కడైనా డ్రాప్ చేయాలా?” అడిగాడామె ఎర్రటి చెర్రీపళ్ళలాంటి పెదవుల్ని కొరుక్కుతినేలా చూస్తూ.

“మిడిల్ డ్రాప్ అవ్వరుగా...” ఆమె తెలివిగా అంది. ఆమె రిటార్డ్లకు అతని గూబ అదిరిపోతోంది.

***

[అన్నెపు]

“ఏంటి... ఫస్ట్ పరిచయంలోనే నా బాధలన్నీ ఏకరువు పెట్టి, నా తెలివి తేటలన్ని మీ మీద ప్రయోగించానని అనుకుంటున్నారా?” కారులో అతని పక్కనే కూచొని, అతని తొడమీద చేయివేసి అంది.

అతని శరీరంలో చిన్నషాక్... ప్లగ్లో వేలు పెట్టినట్టు.

“అదేం లేదు... మీకో దారి చూపించాలని ఆలోచిస్తున్నాను…” అతనన్నాడు.

“రియల్లీ... ఓహ్... థ్యాంక్యూ...” అంది అతని బుగ్గమీద ముద్దు పెట్టుకొని.

ఇప్పుడూ షాక్ కొట్టింది. హై ఓల్టేజితో. ఆ తర్వాత అలాంటి షాక్లు అలవాటయి పోయాయి అతనికి.

***

ఆమె ఫ్రెండింట్లో నుంచి అనుదీప్ గెస్ట్ హౌస్ లోకి షిఫ్ట్ అయ్యింది. జీవితంలో మోరల్ వేల్యూస్ గురించి ఆమె పట్టించుకోలేదు. తనకో మోరల్ సపోర్ట్ కావాలి.... అదీ ఫైనాన్షియల్గా వెల్ బ్యాగ్రౌండ్ ఉన్న వాళ్ళయితేనే... అనుదీప్ గెస్ట్ హౌస్ ఆమె స్వంతమైంది. అనుదీప్ తెలివైనవాడు. అందులోనూ ఉమనైజర్. ఆమె అందాలు ఎలా ఉపయోగించుకోవాలో తెలుసు.

ఆమెను తన గెస్ట్ హౌస్లోకి తెస్తూనే... ఆ రోజంతా అతను ఆమెతో యుద్ధానికి సిద్ధమయ్యాడు.

గెస్ట్ హౌస్ లో పనిచేసే వాళ్లందరికీ సెలవిచ్చేసాడు ఆ రాత్రికి.

***

ఆ రాత్రి గెస్ట్ హౌస్లో ఉన్న ఎ.సి. బెడ్రూంలో అతను సర్వ సుఖాలు, స్వర్గసుఖాలూ చవిచూసాడు. ఆమె అందించే ప్రతీ అనుభవం అతనికి కొత్తగానే ఉంది.

అసలామెలో ఇన్ని టాలెంట్లు వున్నాయా? అన్న ఆశ్చర్యం కలగకపోలేదు.

వాత్సాయనుడు ఆమె చూపించే థ్రిల్లింగ్ ఎమోషన్స్ చూస్తే, తానెలా మిస్సయ్యానా? అని బెంగపడేవాడేమో!

ఆ రాత్రంతా అతణ్ణి నిద్ర పోనివ్వలేదు. ఆమె నిద్రపోలేదు. తన శరీర వీణను ఎలా మీటాలో ఆమె చెప్పింది. అతను కొద్ది క్షణాలు సిగ్గుతో బిక్కచచ్చిపోయేడు. ఆమె ముందు అతనికి తీయని శృంగార ఓటమి ఎదురైంది.

ఆరోజే కాదు, ప్రతీరోజు ఆమెతో అతను స్వర్గసుఖాలు అనుభవిస్తూనే వున్నాడు.

ప్రతి మనిషిని ఎలా ఉపయోగించుకోవాలో తెలిసిన అతనికి, ఆమెను ఎలా ఉపయోగించుకోవాలో తెలిసొచ్చింది.

తను కొత్తగా ప్రారంభించబోయే బిజినెస్కు ముడి సరుకుగా ఓ అమ్మాయి కావాలి... కొన్ని సందర్భాల్లో తను బ్రోకర్గా కూడ మారక తప్పదు. కాంట్రాక్టులు... మంత్రులను ఖుషీ చేయడాలు... అధికారులకు అమ్మాయిల నజరానాలు సమర్పించడాలూ....

అతనికో కొత్త ఆలోచన వచ్చింది.

విరాళిని రంగంలోకి దింపేడు. 'నా బిజినెస్ ను నువ్వే ప్రమోట్ చేయగలవు' అన్నాడు. నీకేం కావాలన్నా ఇస్తానన్నాడు. ఆమె తెలివైంది. అందులోనూ పరిస్థితులను తనకు అనుకూలంగా మరల్చుకోగల నేర్పు కలది.

'సరే'నంది. ఆమె గమనం మారింది. శరీర వ్యాపారమే ఆమె గమ్యమైంది.

అతను ఆమెను అన్ని రకాలుగా వాడుకుంటున్నాడు. అందుకు అతను గిల్టీగా ఫీలవ్వడంలేదు. తన తెలివితేటలకు మురిసిపోతున్నాడు.

అతనిలో కొత్త ఆలోచనలు.

తన బిజినెస్ పెరిగిపోతుంది. దానిక్కారణం బిజినెస్ లో వున్న సిన్సియార్టీ, ప్రోడక్ట్ లో వున్న క్వాలిటీ కాదు. అంతకన్నా అధికారులను బుట్టలో వేసుకునే విధానం, విరాళిని 'చెక్'గా పెట్టి, మంత్రులతో తను ఆడుకునే వ్యాపార చదరంగపు మేళకువలే.

***

ఇప్పుడతనిలో కొత్త ఆలోచన. రాజకీయాలలోకి వెళ్ళాలనుకున్నాడు.

డబ్బు వెదజల్లి పబ్లిసిటీ, విరాళిని ఎరగా పెట్టి పార్టీ టికెట్ సంపాదించాడు.

సరిగ్గా అప్పుడే, తనూ ఓ పావు కదిపింది విరాళి. తనకి పదికోట్లు కావాలని అడిగింది.

లేదంటే, తన ఆఫర్ని కాదంటే, తను అనుదీప్ తో నగ్నంగా వున్న ఫోటోలు, తనెవరెవరి దగ్గర అనుదీప్ కోసం, పడక సుఖాన్ని అందించిందో, వాళ్ళ చరిత్రలూ... పత్రికలకిచ్చి, అతని పొలిటికల్ కెరీర్ స్మాష్ చేస్తానంది. అతని అపోజిషన్ శిబిరంలో పేయింగ్ గెస్ట్ గా చేరతానంది.

అతను బిత్తరపోయేడు. బిగుసుకు పోయాడు. బిక్కచచ్చి పోయాడు. తెలివి తనసొత్తే అనుకున్నాడు.

***

“యూ... చీట్... బట్టలు విప్పి... ఈ రాత్రి ఇంత సుఖాన్ని అందించి, ఇలా బ్లాక్ మెయిల్ చేస్తావా? డేర్ డెవిల్...” కోపంగా మరోసారి అన్నాడు.

“చెప్పాగా...బేర్ డెవిల్ ని అని కూడా... ఆడదాని బట్టలు విప్పి, సుఖాన్ని అందించి, ఓ గుడ్డముక్క అందిస్తే తృప్తి పడుతుందనుకున్నావా? నన్ను అడ్డంగా పెట్టి, నువ్వు కోట్లు సంపాదించేవు. మరి నిన్ను అడ్డంగా పెట్టి నేను సంపాదించుకోవద్దూ... నా అందం తరిగాక, నన్ను నువ్వు తరిమివేస్తావన్న విషయం నాకూ తెలుసు. ఈ బేర్ అండ్ డెవిల్తో పెట్టుకోకు, సాయంత్రంలోగా క్యాష్.. అక్షరాల పదికోట్లు అందాలి. లేకపోతే... మన బేరీబాడీ ఫొటోలు... గోడలమీద వుంటాయి. పోస్టర్లుగా... మైండిట్.., ఆమె లేచి బట్టలు కట్టుకొని బయటకు నడిచింది.

ఇప్పుడతనికి ఒక్కటే మార్గం. ఆ బేర్ డెవిల్తో రాజీకి రావడం. అయినా ఇద్దరు అవకాశవాదుల మధ్య నైతికా నైతికాలెలా బట్టకట్టి బతుకుతాయి..?

written by
Mucherla Rajani Shakuntala

[అన్నెపు]

ప్రశ్నలు లేని జవాబులు

 “రేపు ఒక కాన్పరెన్స్ కోసం హైదరాబాద్ వస్తున్నాను. కుదిరితే డిన్నర్ కి కలవగలవా?”

ఎన్నిసార్లు ఆ మెసెజ్ చూసుకున్నావో లెక్కేలేదు. అందులో ఒక్కొక్క అక్షరం నీలో ఎన్నో జ్ఞాపకాలను కదిలిస్తోంది. అక్కడికి రమణిని మర్చిపోయావని కాదు. గుర్తుకువచ్చేది. నువ్వు రమణిని వద్దనుకున్న కొత్తల్లో చాలా తరచుగా గుర్తుకువచ్చేది. కానీ నీ చదువులు, ఉద్యోగం, పెళ్ళీ వీటన్నింటి మధ్యలో రమణి జ్ఞాపకం ఎక్కడో తప్పిపోయింది. నువ్వు వూరు వెళ్ళినప్పుడో, రమణితో కలిసి చూసిన పాత సినిమాలు టీవీలో చూసినప్పుడో, ఏదో ఒక అర్థరాత్రి కలలో ఆమె కనిపించినప్పుడో ఒక్కసారిగా అన్నీ గుర్తొచ్చి నిన్ను అతలాకుతలం చేసేవి.

చిన్నప్పుడు గుడి ముందర ఆడిన ఆటలు – దాగుడు మూతలు దండాకోర్ – పిల్లి వచ్చె ఎలకా భద్రం – ఎక్కడి దొంగలు అక్కడనే గప్ చుప్ సాంబార్ బుడ్డి..

ఆ తరువాత ఆటలతో పాటు తొండి చెయ్యడం కూడా నేర్చుకున్న రోజులు. ఇంటికి వచ్చే ముందు చీకట్లో దొంగిలించిన ముద్దులు. ఆటలు ఆడుతూ ఆడుతూ జారిపోయిన బాల్యం. రమణిలో కొత్తగా పూసిన రంగులు, సిగ్గులు. ఆ తరువాత తల్లిదండ్రుల కనుసన్నలలో కట్టడైన తొలి యవ్వనం. తొలిప్రేమ – మొదలు ఎక్కడో తెలియని మనసుల కలయిక. ఒకే బస్సులో కాలేజీ ప్రయాణాలు, ఆ కాలేజీలో ప్రణయాలు. ఒకరికొకరు ప్రేమించుకుంటున్నామని చెప్పుకొకుండానే, అసలు ఆ విషయం తెలియకుండానే మునిగితేలిన ప్రేమానుభూతులు. ఇవన్నీ కలగాపులగం అయిపోయి ఒక కొలాజ్ లా నిన్ను కుదిపేసేవి.
నీ కార్పొరేట్ వుద్యోగంలో, నీ ఉరుకుల పరుగుల జీవితంలొ, నీ సంసార వ్యవహారాల్లో ఎక్కడో తప్పిపోయిన అందమైన కల రమణి. చిన్నప్పటి పుస్తకాలను తిరగేస్తుంటే కనపడే నెమలిపింఛెం లా ఈ మెసేజ్ రూపంలో మళ్ళీ నీ ముందుకి వచ్చింది.

కలిసినప్పుడు రమణి అడగబోయే ప్రశ్నలకు నీ దగ్గర జవాబు లేదని నీకు తెలుసు. ఆమె చూసే చూపులను తట్టుకునే శక్తి నీకు వుండదనీ తెలుసు. అయినా వెళ్ళాలి అనుకున్నావు.

“తప్పకుండా వస్తాను..” రిప్లై పంపించి మర్నాడు సాయంత్రం కోసం ఎదురుచూస్తూ వున్నావు.

***

అన్నేళ్ళక్రితం ఎలా వుండేదో అలాగే వుంది. కొంచెం వళ్ళు చేసింది. కళ్ళకు అద్దాలు. ఆమెను చూడగానే నువ్వు కలవరపడటమో, కన్నీళ్ళు పెట్టడమో చెయ్యలేదు. అలా జరగకుండా జాగ్రత్తపడ్డావు. వయసుతో పాటు నీకు మెచ్యూరిటీ వచ్చిందనుకున్నావు. అయినా నీ మనసు మాత్రం పదహారేళ్ళ పసి వయసు వైపు పరుగులు పెడుతోంది. ఆ సంగతి నీకు మాత్రమే తెలుసు.

డిన్నర్ చేసినంతసేపు చిన్నప్పుడు ఆడిన ఆటల గురించి, అప్పటి స్నేహాల గురించి సరదాగా మాట్లాడావు. పన్నెండేళ్ళ క్రితం వదిలేసిన కథని కొనసాగించినట్లే వుండాలని నీ ఆశ. అన్నేళ్ళు మీ ఇద్దరి మధ్య నిలిచిన మౌనవారధి ఎప్పుడు కూలిపోయిందో తెలియలేదని సంబరపడ్డావు. ఆమె ఆ ప్రశ్న అడిగే వరకు.

“పెళ్ళి చేసుకున్నావా?”

ఏ ప్రశ్నకి సమాధానం చెప్పడం నీకు ఇష్టం లేదో అదే ప్రశ్న వేసింది. తలూపావు.

“నా సంగతి తెలుసుగా. పెళ్ళి, విడాకులు..!! ఐ యామ్ హాపీ దట్ ఐ యామ్ ఔట్ ఆఫ్ ఇట్..! పీఎచ్.డీ చేశాను. ఇప్పుడు హాయిగా వుంది.” అంది. నీకు ఆమె మాటల్లో వినపడిందంతా ఒక అవకాశం. ఒక ఆహ్వానం మాత్రమే.

“ఒంటరితనం నాకు తెలుసు రమణీ. సరోజ చనిపోయి ఐదేళ్ళైంది. ఎండిపోయిన చెట్టులా పడివున్నాను” అంటూ విషాదాన్ని ఒలకబోశావు. ఆమె నుంచి ఎలాంటి సానుభూతి మాటలు లేవు.

“అయినా ఫర్లేదు… కార్పొరేట్ వుద్యోగం.. పదవి.. హోదా.. ఏదో ఒక వ్యాపకం కావాలి కదా? మూడు బంగళాలు, నాలుగు ఫ్లాట్లు, కార్లు… జీవితాన్ని పూర్తిగా అనుభవిస్తున్నాననుకో..” గర్వం గొంతులోకి వచ్చేలా చెప్పావు. ఆమె కళ్ళలో ఆశ్చర్యమో, ఆరాధనో కనపడాలని నీ తాపత్రయం. ఆమె నవ్వింది.

డిన్నర్ పూర్తైంది. నన్ను ఎందుకు వదిలేశావు అని ఆమె నిన్ను అడగలేదు. నువ్వు పెళ్ళి చేసుకోను అని చెప్పిన తరువాత ఆమె ఎంత బాధ పడిందో చెప్పలేదు. అసలేం జరగనట్లే వుంది. పాత స్నేహితుణ్ణి కలిసినట్లే మాట్లాడింది. నీ కారు దాకా వచ్చి నిన్ను సాగనంపి హోటల్ లో తన రూమ్ కి వెళ్ళిపోయింది.

***
రమణి అడగాల్సిన ప్రశ్నలు అడిగివుంటే నీ దగ్గర సమాధానాలు సిద్ధంగా వున్నాయి. కానీ ఆమె అడగలేదు, నీ సమాధానాలు బయటపడలేదు. సమాధానాలు వున్నాయి. ప్రశ్నలే లేవు.

రాత్రంతా కలత నిద్ర. తెల్లవారగానే ఫోన్ చేశావు.

“మరో గంటలో బయల్దేరుతున్నాను” చెప్పింది చల్లగా.

“నేను వస్తున్నాను. డ్రాప్ చేస్తాను.” అన్నావు చొరవగా.

“వద్దు. టాక్సీ బుక్ చేశాను.” అన్నదామె కటువుగా.

వొప్పించేదాకా నువ్వూరుకుంటావా?

బీయండబ్లూ నడుపుతున్న గర్వం నీ కళ్ళలో వుంది కానీ అది ఎక్కిన ఆనందం ఆమె ముఖంలో కొంచెమైనా లేదు. నీకెందుకో అసహనం.

దారిలో చాలా విషయాలు మాట్లాడావు. నీ పెళ్ళి శుభలేఖ ఆమెకి పంపించావని అబద్ధం చెప్పావు.

“అందలేదు..” అంది ఆమె.

“నీ శుభలేఖ అందింది కానీ రావాలనిపించలేదు” అని చెప్పాలనుకున్నావు. “కుదరలేదు” అని మాత్రం చెప్పగలిగావు. మళ్ళీ మౌనవారధి ఇద్దరి మధ్య.

“ఒంటరి బ్రతుకు చాలా దారుణంగా వుంటుంది రమణీ” చెప్పావు. ఆమె విన్నదో లేదో తెలియలేదు. కానీ నువ్వు మాట్లాడటం మాత్రం ఆపలేదు.

నీ చుట్టూ వున్న కార్పొరేట్ ప్రపంచం ఎంత నిర్దయగా వుందో చెప్పావు. జ్ఞాపకాలలో శిధిలమైన రమణి స్నేహాన్ని గుర్తించానని చెప్పావు. రమణి ఇప్పుడు నీకు ఎంత అవసరమో చెప్పావు. అయినా ఆమె మాట్లాడలేదు. కనీసం ఏమైనా అడుగుతుందేమో అని నీకు ఆశ. ఆ ప్రశ్నలు సంధిస్తే నీ సమాధానాలు తయారుగా వున్నాయి.

ఆమె అడగలేదు. నీ అసహనం తగ్గలేదు. నీకు తెలియకుండానే నీ కళ్ళలో నీరు.

ఎయిర్ పోర్ట్ లో కారు ఆపి కిందకు దిగి లగేజ్ దింపావు. ఒక్కసారి ఆమె నిన్ను చిన్నగా హత్తుకుంది.

“టచ్ లో వుంటావు కదూ” అన్నావు.

ఆమె నవ్వింది.

“నువ్వు పూర్తిగా మారిపోయావు రమణీ” అన్నావు.

“నువ్వు ఏ మాత్రం మారలేదు ప్రదీప్…” అంది నవ్వి

“అంటే?”

“నువ్వు సమాధానం చెప్పాల్సిన ప్రశ్నలు చాలా వున్నాయని నీకు తెలుసు… అవి అడిగే అవసరం లేకుండా చేశావు. నీ గురించి కాకుండా నిన్ను ప్రేమించేవాళ్ళ గురించి ఆలోచించడం నేర్చుకో… బై.” అని చెప్పింది రమణి.

“ఫోన్ చేస్తావు కదూ..” అన్నావు వెనకనుంచి.

ఆమె నుంచి సమాధానం లేదు.

నువ్వు వెనక్కి తిరిగావు. ఆమె ముందుకు సాగిపోయింది.

[ *** ]

[Mnlmnl]

Hi sir how are you
Mee stories Chala bagunnay

[అన్నెపు]

తెగని గాలిపటం

సికింద్రాబాద్ స్టేషన్‌లో శబరి ఎక్స్‌ప్రెస్‌లోంచి దిగి ఆటో ఎక్కేలోగా తడిసి ముద్దయ్యాడు శేఖర్. ఇంటికి వొచ్చేసరికి అరగంట. ఆటో దిగాడు. గజగజా వొణికిపోతున్నాడు. ఆతడి కోసమే ఎదురుచూస్తో కమలిని. ఆ వాన నీళ్ల సవ్వడిలోనూ ఆటో ఆగిన చప్పుడు ఆమె చెవులకు. ఇంట్లోంచి ఒక్క పరుగున బయటకు వొచ్చింది. ఆటోవాలాకు డబ్బులిచ్చి, గేటు తీస్తున్నాడు శేఖర్. తల గిర్రున తిరిగింది. కాళ్లు సత్తువ కోల్పోయాయి.

అతని స్థితి చూసి, ప్రమాదం శంకించి, ఒక్క ఉదుటున అతడి వొద్దకు వొచ్చింది. ఆమె పట్టుకోబోయినట్లయితే కింద పడిపోయేవాడే. అతడి తడి ఒళ్లు కొలిమిలో పెట్టిన కర్రులా సలసలా కాలిపోతోంది. అతడి చేతిని తన భుజం మీద వేసుకొని, నెమ్మదిగా నడిపించుకుంటూ ఇంట్లోకి – కమలిని.

శేఖర్ నిల్చోలేకపోతున్నాడు. తనను కమలిని పట్టుకోవడం, ఇంట్లోకి తీసుకురావడం తెలుస్తూనే ఉంది. ఆమెకు దూరంగా జరగాలని మనసు కోరుకుంటుంటే, శక్తి చాలడం లేదు దేహానికి. ‘శ్రీనాథ్‌గాడి కింద నలిగిన ఆమె దేహానికి తన దేహం రాచుకోవడమా?’. తల నరాలు చిట్లినంత నొప్పి. తెలివితప్పిపోయాడు.

ఆమెకు కాళ్లూ చేతులూ ఆడలేదు. అతడికి చలిజ్వరమని తెలుస్తోంది. తమాయించుకుంటూ – చకచకా అతడి బట్టలు విప్పేసింది. రగ్గు కప్పింది. తల తుడిచింది, టవల్‌తో. రెండు అరచేతుల్నీ రుద్దింది. జ్వరాలూ, తలనొప్పులూ, వొంటినొప్పులూ, జలుబులూ, గాయాలూ వంటి వాటికి వేసే మందులెప్పుడూ ఇంట్లో సిద్ధం. వాటిలోంచి పారాసెట్మాల్ టాబ్లెట్ తీసి, వేసింది. అప్పుడు ఆమె కళ్లు పరిశీలనగా, అతడి మొహంలోకి.
మనిషి బాగా తగ్గిపోయాడు. కళ్లు, బుగ్గలు లోతుకుపొయాయి. రగ్గు తీసి చూసింది. పొట్ట వీపుకు అతుక్కుపోయినట్లు డొక్కలు స్పష్టంగా. అతను  కదిలాడు. రగ్గు కప్పింది. మంచం మీద పడుకోబెట్టింది. కొన్ని క్షణాల తర్వాత, అతను పలవరిస్తున్నాడు. ఆ పలవరింతలు ఆమె గుండెల్లో బాకుల్లా సూటిగా గుచ్చుకున్నాయి. కళ్లళ్లోంచి నీళ్లు ఉబికుబికి వొచ్చాయి. వెక్కిళ్లు. ఏడుస్తూనే అతడి అరచేతులూ, అరికాళ్లూ రుద్దుతూ – ఆమె. ఎన్ని కన్నీటి చుక్కలు రగ్గుమీద పడి ఇంకాయో!
*   *   *
కొంత కాలం వెనక్కి.
1997 ప్రారంభ రోజులు.
శేఖర్ మెకానికల్ ఇంజనీరింగ్ పూర్తిచేసి ఆరేళ్లయిపోయింది. ఇంతదాకా ఏ ఉద్యోగంలోనూ కుదురుగా ఉండలేకపోయాడు. ఈ ఆరేళ్లలో తన చదువుకు సంబంధంలేని ఉద్యోగాలూ చేశాడు. గవర్నమెంట్ జాబ్‌కు యత్నిద్దామంటే రిక్రూట్‌మెంట్లే లేవు. కేంద్రంలో ఐక్య ఫ్రంట్ ప్రభుత్వం అనిశ్చితిలో. రాష్ట్రంలో కొన్ని ప్రభుత్వ ఉద్యోగాలు అనిశ్చితిలో. ఎక్కడైనా ఒకటీ, అరా జాబ్స్ పడుతున్నా, ‘ఆమ్యామ్యా’ ప్లస్ రికమండేషన్ ఉంటే తప్ప వొచ్చే స్థితి లేదు. శేఖర్‌లాంటి ‘ఎందుకూ పనికిరాని’ నిజాయితీపరుడికి ఆ అవకాశం అసలే లేదు.
ఉద్యోగం వేటలో భాగంగా విజయవాడలో ఉంటున్న మేనమామ వరసయ్యే నరసింహం ఇంటికొచ్చాడు శేఖర్. అక్కడికి రావడం అది మొదటిసారేమీ కాదు. కానీ ఆ రోజు – అతడి జీవితాన్ని మలుపు తిప్పిన రోజు!
నరసింహం కూతురు కమిలిని. గతంలో వాళ్లు బాపట్లలో ఉండే కాలంలో, అక్కడే ఇంజనీరింగ్ చదివాడు శేఖర్. పేరుకు హాస్టల్లో ఉంటున్నా, వాళ్లింట్లోనే ఎక్కువ కాలం గడిపాడు. శని, ఆదివారాలు అక్కడే పడుకునేవాడు. సాధారణంగా భర్త తరపు చుట్టాలంటే నరసింహం భార్య వరలక్ష్మికి గిట్టేదు. చిత్రంగా శేఖర్ ఆమె ఆదరణకు నోచుకున్నాడు. ఒళ్లు దాచుకోకుండా పనిచేసే తత్వం అతడిది. బయటి పనులే కాదు, వంట పనిలోనూ సాయం చేసే అతడి గుణం నచ్చడంతో, అతడిపై అభిమానం చూపేది వరలక్ష్మి.
శేఖర్ ఫస్టియర్‌లో ఉన్నప్పుడు పెద్దమనిషయ్యింది కమలిని. అతడక్కడ నాలుగేళ్లున్నాడు. ఇద్దరూ మంచి స్నేహితులయ్యారు. మానసికంగానూ దగ్గరయ్యారు. ‘శేఖరే నా మొగుడు’ – మనసులో ఆనాడే కమలిని నిర్ణయం. ఇప్పటిదాకా బయటపెట్టలేదు. హోదాపరంగా, ఆర్థికపరంగా కమలిని వాళ్లు శేఖర్ వాళ్లకంటే పైమెట్టు. ఇది అతడికి బాగా తెలుసు. ఆమె ముందు అతనూ బయటపడలేదు. ధైర్యం చెయ్యలేకపొయ్యాడంటే కరెక్ట్.
కమలినికి సంబంధాలు చూస్తున్నారు. తన అన్న కొడుకుతో కూతురి పెళ్లి చెయ్యాలనేది వరలక్ష్మి కోరిక. అతగాడంటే కమలినికి ఇష్టంలేదు. ఆ సంగతి తల్లికి చెప్పాలంటే ఆమెకు జంకు.

అట్లాంటి రోజుల్లో ఆ ఇంటికొచ్చాడు శేఖర్. ఆ రాత్రి అక్కడే ఉన్నాడు. నరసింహం, వరలక్ష్మి డాబామీదకెళ్లారు, పడుకోవడానికి. కాసేపటికి వాళ్లిద్దరూ వాదులాడుకుంటున్న సంగతి కింద హాల్లో ఉన్న అతడికి తెలుస్తోంది. ‘పెళ్లి’ అనే మాట తప్ప మిగతా మాటలు అర్థం కాలేదు.
టైం పదిన్నర. తన గదిలోంచి బయటకొచ్చింది కమలిని. మనసులో భయం స్థానంలో తెలీని తెగువ. నవారు మంచం మీద అటూ ఇటూ పొర్లుతూ శేఖర్. అతని మనసు స్థిమితంగా లేదు. ఆమెకు తెలిసింది. కొద్ది క్షణాల ఊగిసలాట. మనసుకి ధైర్యం చెప్పుకుని అతని మంచం కాడికి ఆమె. మంచం కోడు కాలికి తగిలి అలికిడి. కళ్లు తెరిచి, అటు చూసి గతుక్కుమన్నాడు శేఖర్. గబాల్న లేచి కూర్చున్నాడు.
“ఏంటి కమ్మూ?” చిన్న గొంతుతో, శేఖర్.
కొద్ది క్షణాల మౌనం.
“నన్నేం చెయ్యదలచుకున్నావ్?” – కమలిని.
ఏం చెప్పాలో తోచలేదు. ఆమె దేనిగురించి అడుగుతోందో తెలుసు. చుట్టూ చీకటి. హృదయంలో మిణుకుమిణుకుమంటూ సన్నటి వెలుగు. తనకు కమలిని కావాలి. కావాల్సిందే.
“నీకు నిజంగా నేనంటే అంత ప్రేమా?” – శేఖర్.
మౌనం. మళ్లీ అడిగాడు.
“ఎందుకు మళ్లీ మళ్లీ అడుగుతావ్? నిన్ను ప్రేమిస్తున్నాననీ, నీతోనే నా జీవితమనీ నీకు తెలీదూ? నోటితో చెబితే కానీ తెలుసుకోలేని మొద్దబ్బాయివా?” – ఆమె గొంతు పూడుకుపోయింది.
ఆమె ఏడుస్తోందని తెలుస్తోంది. అతడిలో కంగారు. డాబామీద పడుకున్న వాళ్ల అమ్మానాన్నలకు వినిపిస్తే?
“ప్లీజ్ ఏడవకు కమ్మూ. నాకు తెలుసు, నేనంటే నీకిష్టమని. నాకూ నువ్వన్నా ప్రేమే. కానీ ఎట్లా? నేనింకా ఏ జాబ్‌లోనూ సెటిలవలేదు. ఇంకా వెతుక్కోవడంలోనే ఉన్నా. ఇప్పటి రోజుల్లో జాబ్ దొరకడం కష్టంగా ఉంది. ఒకవేళ జాబ్ దొరికినా మీ నాన్నలా సంపాదించలేను. వొచ్చినదాంతో సర్దుకుపోయే మెంటాలిదీ నాది. కష్టాల్ని భరించడం చిన్నప్పట్నించీ అలవాటైనవాణ్ణి. నీ స్థితి వేరు. నువ్విక్కడ యువరాణిలా పెరిగావ్. నన్ను చేసుకుంటే నీ కలలు నిజం కాకపోవచ్చు. నన్ను చేసుకుంటే సుఖంగా ఉండలేవు. నువ్వేది కావాలంటే అది తెచ్చివ్వలేను. నేను ఆలోచిస్తోంది అదే. మనిద్దరికి మ్యాచ్ కాదనేది నా అభిప్రాయం. ఆలోచించు” – వాస్తవికంగా శేఖర్.
“నువ్వుంటే చాలు, ఇంకేమీ అవసరం లేదు.”
“ఇంకోసారి బాగా ఆలోచించు. తర్వాత కష్టపడతావ్.”
“ఇంక ఆలోచించడానికేమీ లేదు శేఖర్.”
“అయితే మనం పెళ్లి చేసుకుందామంటావ్?”
“నీకు కాకుండా నన్నెవరికి కట్టబెట్టినా బతకను” – శేఖర్ కళ్లల్లోకి చూస్తూ, స్థిరంగా కమలిని.
“అయితే నేను నీవాణ్ణే. మనం పెళ్లి చేసుకుందాం.”
ఆమె చేతినందుకుని చటుక్కున తన మీదికి లాక్కున్నాడు. అతను కింద, ఆమె పైన. ఆమె స్తనాలు అతని ఛాతీని ఒత్తుకుంటుంటే.. నెత్తురు వేడెక్కుతూ.. ఆమె కింది పెదవి మీద బలంగా ముద్దు పెట్టుకున్నాడు. నరాలు వశం తప్పుతూ.. అంతలోనే స్పృహ తెలిసి…
“అమ్మో, ఏమో అనుకున్నా. బుద్ధావతారానివేం కాదు.” – అతన్ని విడిపించుకుని, సన్నగా నవ్వుతూ తుర్రున తన గదిలోకి కమలిని.
వాళ్ల పెళ్లికి మొదట మొండికేసింది వరలక్ష్మి. తండ్రీ కూతుళ్లు ఒక్కటయ్యారు. ఒప్పుకోక తప్పలేదు. శేఖర్, కమిలిని పెళ్లి విజయవాడలో గొప్పగా చేశాడు నరసింహం.
*   *   *

[అన్నెపు]

1997 ఏప్రిల్.
హైదరాబాద్‌లోని పంజాగుట్ట కాలనీలో రెండు గదుల పోర్షన్‌లో కొత్తజంట కాపురం. వాళ్లొచ్చిన నాలుగో రోజు సిటీ అంతా గడబిడ. నడిచే పాట గద్దర్‌పై గుర్తుతెలీని కిరాతకుల కాల్పులు. ఆయన ఛాతీ కుడిభాగంలో, పొట్టలో, కుడిచేతిలో – మొత్తం మూడు బుల్లెట్లు. అయినా మృత్యుంజయుడు గద్దర్.
ఆయనంటే విపరీతమైన అభిమానం శేఖర్‌కు. నిమ్స్‌లో ఉన్న ఆయన్ను అతి కష్టమ్మీద చూసొచ్చాడు. అదివరకు ఓసారి చీరాల మున్సిపల్ హైకాలేజ్ గ్రౌండులో అందరిలాగే తనూ ఆ ఆవేశంలో, ఆ ఉద్రేకంలో, ఉద్వేగంలో కొట్టుకుపోయాడు. స్టేజి కింద గద్దర్‌తో కరచాలనం చెయ్యడం, తనను తాను పరిచయం చేసుకోవడం, బాగా చదువుకొమ్మని ఆయన చెప్పడం అతడి జీవితంలోనే మరచిపోలేని క్షణాలు. అప్పటి గద్దర్ ఇంకా శేఖర్ కళ్లల్లో…
తూటాల దెబ్బతిని, ఒంటిమీద కట్లతో, బెడ్‌మీద నీరసంగా.. ప్రజా ఉద్యమ నౌక. దుఃఖం ఆగలేదు శేఖర్‌కు. రెండు రోజుల దాకా మామూలు మనిషి కాలేకపోయాడు. తనకే తుపాకి తూటాలు తగిలినంత బాధ. కమలిని అనురాగంలో తెరిపినపడ్డాడు. ప్రాణాపాయం నుంచి గద్దర్ బయటపడ్డాడనీ, తేరుకుంటున్నాడనీ పత్రికల్లో చదివి, సంతోషపడ్డాడు. ఎప్పటిలా ఉద్యోగాన్వేషణ.
రాష్ట్రంలో, దేశంలో ఎటు చూసినా ఏదో ఒక అలజడి. దేవెగౌడ ప్రభుత్వానికి కాంగ్రెస్ మద్దతు ఉపసంహరణ. ఉన్నపళాన కూలింది ఐక్య ఫ్రంట్ గవర్నమెంట్. పది రోజుల తర్వాత మళ్లీ అదే గవర్నమెంట్. ఈ సారి ప్రధాని, గుజ్రాల్. రాష్ట్రంలో.. ఆర్టీసీ సమ్మె. ఇంటర్వ్యూలకు తిరగడానికి బస్సులు లేక శేఖర్‌కు నానా తిప్పలు.
నరసింహం నుంచి ఉత్తరం – జన్మభూమి పనులు మొదలు కాబోతున్నాయనీ, ఇంటరెస్ట్ ఉంటే ఆ పనులు ఇప్పిస్తాననీ, ఏ విషయం వెంటనే ఫోన్ చెయ్యమనీ.
శేఖర్ సంగతి అటుంచితే, కమలినికి మళ్లీ అటెళ్లడంలో ఆసక్తి లేదు. తను, శేఖర్.. హైదరాబాద్‌లో జాలీ లైఫ్! శేఖర్‌కు జాబొస్తే జోరుగా, హుషారుగా షికార్లు!! కులాసాగా కాలం!!! తమ మధ్య ఇంకో మనిషంటూ ఉండకూడదు.
“ఆ పనులు ఎన్ని రోజులుంటాయ్ కనుక. మళ్లీ ఏదైనా జాబ్ చూసుకోవాల్సిందేగా. ఇంట్రెస్ట్ లేదని నాన్నకు చెప్పు” – కమలిని.
శేఖర్‌లోనూ అదే రకమైన ఆలోచన. కష్టమో, నష్టమో కొద్ది రోజులు ఓపిక పడితే ఇంత పెద్ద సిటీలో ఉద్యోగం దొరకదా. ఇక్కడే ఉంటే ఉద్యోగావకాశాలు తెలుస్తుంటాయి.
మావయ్యకు ఫోన్ చేశాడు. జన్మభూమి వర్క్స్ మీద ఇంటరెస్ట్ లేదనీ, ఇక్కడే ఉండి ఉద్యోగం చూసుకుంటాననీ చెప్పాడు.
మే నెల. శేఖర్‌కు ఉద్యోగం, ఓ పేరుపొందిన హాస్పిటల్లో మెయింటెనెన్స్ ఇంజనీర్‌గా. ఇదివరకు చేసిన ఉద్యోగాలతో పోలిస్తే, ఇది నచ్చింది. కొద్ది రోజుల్లోనే అతడి సామర్థ్యం, పనిపై అతడి అంకితభావం హాస్పిటల్ ఛైర్మన్‌కు నచ్చాయి.
జీవితం చకచకా, హాయిగా. అతడి ప్రేమలో ఉక్కిరిబిక్కిరవుతూ కమలిని. పని ఒత్తిడితో అతడెప్పుడైనా ఆలస్యంగా ఇంటికి వొస్తే ఏడుస్తూ, అతని గుండెల మీద వాలిపోతూ – ఆమెకు పుట్టిల్లే జ్ఞాపకం రావట్లేదు.
సుఖంగా రెండేళ్లు. ఒక్కటే అపశృతి. 1998 ఆగస్టులో నెలతప్పిన కమలినికి నాలుగో నెలలో అబార్షన్. శేఖర్ అనురాగంలో త్వరగానే కోలుకుంది. అతడి శాలరీ వెయ్యి రూపాయలు పెరిగింది. దాన్ని వెక్కిరిస్తూ మార్కెట్లో అన్ని వస్తువుల రేట్లూ పెరిగాయి. ఇంటి రెంట్ పెరిగింది. కమలిని కోరికల చిట్టా మరింత పెరిగింది. ఆమెలో క్రమంగా అసహనం, అసంతృప్తి పెరుగుతున్నాయి.
హాస్పిటల్లో పని ఒత్తిడి. శేఖర్‌కు ఊపిరి సలపడం లేదు. హాస్పిటల్ విస్తరణ పనులు. ఆదివారాలూ అతడికి డ్యూటీ. నెలలో ఒక్క ఆదివారం ఇంటిపట్టున ఉంటున్నాడేమో. ఆ ఒక్క రోజైనా ఎక్కడికీ తిరక్కుండా, ఇంట్లో రెస్ట్ తీసుకోవాలని కోరుకుంటుంది అతడి శరీరం. కమలిని పడనివ్వదు. అన్ని రోజులూ ఒక్కతే ఇంటిపట్టున ఉంటున్న తనను ఆ ఒక్క రోజైనా బయటకు ఎక్కడికైనా షికారుకు తీసుకెళ్లమనేది ఆమె డిమాండ్. చాలా న్యాయమైన డిమాండ్. కాదనలేడు. కానీ, షికారుకు అతని మనసు, శరీరం సహకరించట్లేదు. షికార్లని ఆస్వాదించలేకపోతున్నాడు. అతడి స్థితితో ఆమెకు నిమిత్తం లేదు. ఆ ఒక్క రోజునూ ఆమె ఆస్వాదిస్తోంది. గోల్కొండ, చార్మినార్, జూపార్క్, ఇందిరా పార్క్, సంజీవయ్య పార్క్, టాంక్‌బండ్, బిర్లా టెంపుల్, సుల్తాన్ బజార్, ఫిలింనగర్, కొత్తగా ఏర్పడిన రామోజీ ఫిలింసిటీ కలియతిరిగింది. ఆమె మనసు నాట్యం చేసింది, నెమలిలా. అదంతా ఆ ప్రదేశాల్లో ఉన్నప్పుడే. అక్కణ్ణించి ఇవతలకు వొస్తే.. మనసంతా వెలితి వెలితిగా…
బైకుల మీదా, కార్లలో తిరిగే యువ జంటలను చూస్తూ వాళ్లదెంత సుఖవంతమైన జీవితం అనుకుంటే ఆమె మనసు చిన్నబోతోంది. శేఖర్ బైకుని నడుపుతుంటే, వెనక కూర్చొని అతని నడుము చుట్టూ చేతులేసి, అతని వీపుమీద తలవాల్చితే ఎంత హాయిగా ఉంటుంది! ఎప్పుడొస్తుందో ఆ రోజు – అనుకుని ఉసూరుమంటోంది.
“మా నాన్నని అడిగితే డబ్బు సర్దుబాటు చేస్తాడు. బైకు కొనొచ్చుగా” – కమలిని.
“అత్తింటి నుంచి ఏమీ ఆశించకూడదని మన పెళ్లి కాకముందే నా నిశ్చితాభిప్రాయం. అలా తీసుకోవడం నా మనస్తత్వానికి విరుద్ధం. ఇప్పుడు బైకు అవసరం ఏముంది? అవసరం వొచ్చినప్పుడు ఎలాగో కష్టపడి కొంటాలే. అప్పటిదాకా సర్దుకుపోవాలమ్మాయ్” – నవ్వుతూ తేలిగ్గా, శేఖర్.
తేలిగ్గా తీసుకోలేకపోయింది కమలిని.
“బైకుల మీదా, స్కూటర్ల మీదా ఝామ్మని పోతున్న జంటల్ని చూస్తుంటే నాకెంత కష్టంగా ఉంటోందో తెలుసా? నాక్కూడా అలా తిరగాలని ఉండదూ? మా నాన్నను అడగాలే కానీ, చిటికెలో సమకూర్చి పెట్టడూ? అయినా లోకంలో నీలాంటివాణ్ణి ఎక్కడా చూళ్లేదు. అతి మంచితనం, నిజాయితీ ఈ సొసైటీలో పనికిరావ్ శేఖర్. ఇంజనీర్‌వి. కావాలనుకుంటే ఎంత సంపాదించొచ్చు! నువ్వు తప్ప అందరూ సంపాదించుకునేవాళ్లే” – నిష్ఠూరంగా కమలిని.
శేఖర్ మొహంలో నవ్వు మాయం. ఒంట్లోని నెత్తురంతా మొహంలోకి వొచ్చినట్లుగా ఎరుపు.
“ప్లీజ్ కమ్మూ. ఇంకోసారి నా దగ్గిర ఇట్లాంటి మాటలు అనొద్దు. ఒక్కసారి జ్ఞాపకం చేసుకో, మన పెళ్లికి ముందు ఏమన్నావో. నేనుంటే చాలు, ఇంకేమీ అక్కర్లేదన్నావ్. ఇప్పుడు దానికి పూర్తి ఆపోజిట్‌గా బిహేవ్ చేస్తున్నావ్” – కోపాన్ని కంట్రోల్ చేసుకుంటూ శేఖర్.
కమలిని గొంతు పూడుకుపోయింది, వేదనతో. కళ్లల్లో నీళ్లు. ఆ క్షణం శేఖర్ ఆమె మొహంలోకి చూసినట్లయితే, ఆ కళ్లు ఏం మాట్లాడుతున్నాయో తెలిసేదేమో.
2000 సంవత్సరపు రోజులు.
హైదరాబాద్ యమ స్పీడ్‌గా డెవలప్ అవుతోంది. ఇదివరకు అబిడ్స్, కోఠీ మాత్రమే మెయిన్ షాపింగ్ సెంటర్లు. ఇప్పుడు అమీర్‌పేట, కూకట్‌పల్లి హౌసింగ్ బోర్డ్ కాలనీ, చందానగర్, దిల్‌సుఖ్‌నగర్, బేగంపేట, ప్యాట్నీ పెద్ద షాపింగ్ సెంటర్లయ్యాయి. ఎటు చూసినా షాపింగ్ మాల్సే. బట్టల దుకాణాలూ, జ్యూయెలరీ షాపులూ, ఎలక్ట్రానిక్ వస్తువుల షోరూంలూ. డిస్‌ప్లేలలో కళ్లుచెదిరే చీరలూ, చుడీదార్లూ, నెక్లెస్‌లూ, చెయిన్‌లూ.. కమలిని కళ్లు పెద్దవవుతున్నాయి, వాటిని చూస్తూ. వాటిలో ఆమె కళ్లకు నచ్చుతున్నవెన్నో. కానీ, కమలినికి హృదయాన్నిచ్చిన శేఖర్ జిగేల్‌మంటున్న ఖరీదైన చీరల్నీ, నగల్నీ ఇవ్వలేకపోతున్నాడు. ఆమెలో ఇదివరకు ఉన్న సంతోషం, హుషారు క్రమేపీ తగ్గిపోతున్నాయి.
కావాలనుకున్నవి దక్కకపోతే అసంతృప్తి తీవ్రమై మనల్ని దహించివేస్తుంది. మనసు కంట్రోల్ తప్పుతుంది. మంచి, చెడు విచక్షణ లోపిస్తుంది. కమలినిది సరిగ్గా ఇదే స్థితి.
కమలినిలో మార్పును గమనిస్తున్న శేఖర్, ఆమెను కాస్తయినా సంతోషపెట్టాలని అప్పుడప్పుడూ చార్మినార్‌కో, సుల్తాన్‌బజార్‌కో తీసుకుపోతున్నాడు. గాజులూ, ఒన్ గ్రాం గోల్డ్ నగలూ, చుడీదార్‌లూ కొనిస్తున్నాడు. కమలిని కోరుకుంటోంది వాటిని కాదు. అయినా అయిష్టంగానే, అసంతృప్తిగానే వేసుకుంటోంది, వాటిని.
ఇంజనీరంటే ఎంతో కొంత బెటర్ లైఫ్‌ను ఎంజాయ్ చేయొచ్చని ఆశించింది కమలిని. కొత్త మోజు తగ్గిపోయాక ఆమె కలలన్నీ కల్లలవుతున్నాయ్. మనసులో ఎడతెగని వేదన. ఈ జీవనశైలి కారణంగా తనపై ఆమెకు ప్రేమ తగ్గిపోతుందని అస్సలు ఊహించలేకపోయాడు శేఖర్. అతను ఊహించనిదే జరిగింది. కమలినిలో చిరాకులూ, పరాకులూ. శేఖర్ విషయంలో నిర్లక్ష్యం. ఆమె ఆశించింది ఈ జీవితమైతే కాదు.
*   *   *
ఆదిలాబాద్ హాస్పిటల్ కోసం ప్లాన్ ప్రకారం మార్కింగ్ చేయించి, భూమి పూజ ఏర్పాట్లు చేసే పనిని శేఖర్‌కు అప్పగించాడు ఛైర్మన్. అక్కడ వారం రోజులు దాకా ఉండాల్సి రావచ్చు.
“మా అమ్మానాన్నల్ని రమ్మని చెప్పేదా?” – శేఖర్.
“అవసరం లేదులే. వారం రోజులేగా. ఎలాగో గడిపేస్తా” – కమలిని.
వారం అనుకున్నది నాలుగు రోజుల్లో పూర్తి. ఐదో రోజు సాయంత్రానికి హైదరాబాద్‌లో శేఖర్. ఇంటికొచ్చేసరికి చీకటి పడుతోంది. ఆశ్చర్యపోయాడు. తలుపులకు తాళం కప్ప. ఆలోచించి, భరత్‌నగర్‌కు వెళ్లాడు. అక్కడ అతని చిన్నమ్మ వాళ్లుంటున్నారు. దగ్గరి బంధువైన ఆమె తప్ప కమలినికి తెలిసిన వాళ్లెవరూ ఆ దగ్గరలో లేరు.
“ఏరా గుర్తొచ్చామా. మీ మొగుడూ పెళ్లాలు ఈ వైపే రావడం మానేశారే. వొచ్చిన కొత్తలో రెండు మూడు సార్లు వొచ్చి పోయారంతే. నువ్వంటే సరే. తీరికలేని ఉద్యోగం అనుకో. ఇంట్లో ఉండి ఆ అమ్మాయి ఒక్కతే ఏం చేస్తోంది? ఇటేపొస్తే ఇద్దరికీ కాలక్షేపం అవుతుంది కదా. అయినా ఇప్పుడు చీకటి పడ్డాక వొచ్చావేం?” – చిన్నమ్మ.
కమలిని అక్కడకు రాలేదన్న మాట.
“చిన్నమ్మా! అలా అంటావనే ఇలా వొచ్చాను, నేరుగా ఆఫీసు నుంచి. కమలినికి చెబుతాలే, వీలున్నప్పుడల్లా ఇక్కడకొచ్చి కాలక్షేపం చెయ్యమనీ” – బలహీనంగా నవ్వాడు శేఖర్.
ఐదు నిమిషాల తర్వాత అక్కణ్ణించి బయటపడ్డాడు. కడుపులో పేగుల సొద. పొద్దున నాలుగిడ్లీలు తినడమే. చిన్నమ్మ భోజనం చేసి వెళ్లమంటే, ఇంటివొద్ద కమలిని ఎదురు చూస్తుంటుందని వొద్దన్నాడు. మధ్యహ్నం నుంచీ కడుపులో ఏమీ పోలేదు.
రోడ్డు మీదకొచ్చాడు. షేరింగ్ ఆటోలో అమీర్‌పేట చౌరస్తాలో దిగాడు. ఇమ్రోజ్ హోటల్లో కార్నర్ టేబుల్ కాడ కూర్చున్నాడు. ఎదురుగా రోడ్డు నాలుగువేపులా కనిపిస్తోంది. పరోటా ఆర్డర్ చేసి, కమలిని ఎక్కడికి వెళ్లుంటుందా అని ఆలోచిస్తున్నాడు. ఫ్లాష్! కళ్లకు కమలిని కనిపించి, మాయమైంది. తల విదిల్చాడు. అపనమ్మకంగా చూశాడు.
ఆనంద్ బజార్ షాప్ ముందు ఆగిన ఆటోలో కమలిని! కమిలినే!! ఆమె పక్కన.. ఎవడు? ఎవడో కాదు, శ్రీనాథ్! తమ పక్క పోర్షన్‌లో ఉంటున్న బ్యాచిలర్. చక్కగా తయారై ఉంది కమలిని. శ్రీనాథ్‌తో నవ్వుతూ కబుర్లు చెబుతోంది కమలిని. ఒకరి భుజం ఒకరు రాసుకుంటూ, కొత్త జంటల్లాగా, ప్రేమికుల్లాగా, సన్నిహితంగా – శేఖర్ కళ్లకే శక్తి ఉంటే, క్షణాల్లో ఆ ఇద్దరూ బూడిదైపోవాల్సిందే.
గ్రీన్ సిగ్నల్. ఆటో కదిలింది. ఎందుకో.. తను వాళ్లకు కనిపించకుండా జాగ్రత్తపడ్డాడు శేఖర్. ఎక్కణ్ణించి వొస్తున్నారు? అట్నుంచి వొస్తున్నారంటే బేగంపేటో, సికింద్రాబాదో వెళ్లుంటారు. షికారుకెళ్లారా? సినిమాకెళ్లారా?
దెబ్బకు ఆకలి చచ్చింది. కడుపు రగులుతోంది కోపంతోటీ, అవమానంతోటీ. స్వతహాగా సౌమ్యుడు శేఖర్. కానీ ఈ అవమానం ఎలా తట్టుకోవడం? తల పగిలిపోతోంది. ఎవేవో పిచ్చి అలోచనలు. ఎందుకు బతకడం? ఏ బస్సుకిందో, లారీకిందో పడితే?
బయటకు నడిచాడు. వెనుక నుంచి సర్వర్ పిలుస్తున్నాడు. పట్టించుకునే స్థితిలో లేడు. బస్సెక్కాడు. తమ కాలనీకి కాదు. భాగ్యనగర్ కాలనీకి. అనితా అపార్ట్‌మెంట్స్‌లో ఉండే మిత్రుని దగ్గర ఆ రాత్రి గడిపాడు.
*   *   *

[అన్నెపు]

ఆదిలాబాద్ హాస్పిటల్ కోసం ప్లాన్ ప్రకారం మార్కింగ్ చేయించి, భూమి పూజ ఏర్పాట్లు చేసే పనిని శేఖర్‌కు అప్పగించాడు ఛైర్మన్. అక్కడ వారం రోజులు దాకా ఉండాల్సి రావచ్చు.
“మా అమ్మానాన్నల్ని రమ్మని చెప్పేదా?” – శేఖర్.
“అవసరం లేదులే. వారం రోజులేగా. ఎలాగో గడిపేస్తా” – కమలిని.
వారం అనుకున్నది నాలుగు రోజుల్లో పూర్తి. ఐదో రోజు సాయంత్రానికి హైదరాబాద్‌లో శేఖర్. ఇంటికొచ్చేసరికి చీకటి పడుతోంది. ఆశ్చర్యపోయాడు. తలుపులకు తాళం కప్ప. ఆలోచించి, భరత్‌నగర్‌కు వెళ్లాడు. అక్కడ అతని చిన్నమ్మ వాళ్లుంటున్నారు. దగ్గరి బంధువైన ఆమె తప్ప కమలినికి తెలిసిన వాళ్లెవరూ ఆ దగ్గరలో లేరు.
“ఏరా గుర్తొచ్చామా. మీ మొగుడూ పెళ్లాలు ఈ వైపే రావడం మానేశారే. వొచ్చిన కొత్తలో రెండు మూడు సార్లు వొచ్చి పోయారంతే. నువ్వంటే సరే. తీరికలేని ఉద్యోగం అనుకో. ఇంట్లో ఉండి ఆ అమ్మాయి ఒక్కతే ఏం చేస్తోంది? ఇటేపొస్తే ఇద్దరికీ కాలక్షేపం అవుతుంది కదా. అయినా ఇప్పుడు చీకటి పడ్డాక వొచ్చావేం?” – చిన్నమ్మ.
కమలిని అక్కడకు రాలేదన్న మాట.
“చిన్నమ్మా! అలా అంటావనే ఇలా వొచ్చాను, నేరుగా ఆఫీసు నుంచి. కమలినికి చెబుతాలే, వీలున్నప్పుడల్లా ఇక్కడకొచ్చి కాలక్షేపం చెయ్యమనీ” – బలహీనంగా నవ్వాడు శేఖర్.
ఐదు నిమిషాల తర్వాత అక్కణ్ణించి బయటపడ్డాడు. కడుపులో పేగుల సొద. పొద్దున నాలుగిడ్లీలు తినడమే. చిన్నమ్మ భోజనం చేసి వెళ్లమంటే, ఇంటివొద్ద కమలిని ఎదురు చూస్తుంటుందని వొద్దన్నాడు. మధ్యహ్నం నుంచీ కడుపులో ఏమీ పోలేదు.
రోడ్డు మీదకొచ్చాడు. షేరింగ్ ఆటోలో అమీర్‌పేట చౌరస్తాలో దిగాడు. ఇమ్రోజ్ హోటల్లో కార్నర్ టేబుల్ కాడ కూర్చున్నాడు. ఎదురుగా రోడ్డు నాలుగువేపులా కనిపిస్తోంది. పరోటా ఆర్డర్ చేసి, కమలిని ఎక్కడికి వెళ్లుంటుందా అని ఆలోచిస్తున్నాడు. ఫ్లాష్! కళ్లకు కమలిని కనిపించి, మాయమైంది. తల విదిల్చాడు. అపనమ్మకంగా చూశాడు.
ఆనంద్ బజార్ షాప్ ముందు ఆగిన ఆటోలో కమలిని! కమిలినే!! ఆమె పక్కన.. ఎవడు? ఎవడో కాదు, శ్రీనాథ్! తమ పక్క పోర్షన్‌లో ఉంటున్న బ్యాచిలర్. చక్కగా తయారై ఉంది కమలిని. శ్రీనాథ్‌తో నవ్వుతూ కబుర్లు చెబుతోంది కమలిని. ఒకరి భుజం ఒకరు రాసుకుంటూ, కొత్త జంటల్లాగా, ప్రేమికుల్లాగా, సన్నిహితంగా – శేఖర్ కళ్లకే శక్తి ఉంటే, క్షణాల్లో ఆ ఇద్దరూ బూడిదైపోవాల్సిందే.
గ్రీన్ సిగ్నల్. ఆటో కదిలింది. ఎందుకో.. తను వాళ్లకు కనిపించకుండా జాగ్రత్తపడ్డాడు శేఖర్. ఎక్కణ్ణించి వొస్తున్నారు? అట్నుంచి వొస్తున్నారంటే బేగంపేటో, సికింద్రాబాదో వెళ్లుంటారు. షికారుకెళ్లారా? సినిమాకెళ్లారా?
దెబ్బకు ఆకలి చచ్చింది. కడుపు రగులుతోంది కోపంతోటీ, అవమానంతోటీ. స్వతహాగా సౌమ్యుడు శేఖర్. కానీ ఈ అవమానం ఎలా తట్టుకోవడం? తల పగిలిపోతోంది. ఎవేవో పిచ్చి అలోచనలు. ఎందుకు బతకడం? ఏ బస్సుకిందో, లారీకిందో పడితే?
బయటకు నడిచాడు. వెనుక నుంచి సర్వర్ పిలుస్తున్నాడు. పట్టించుకునే స్థితిలో లేడు. బస్సెక్కాడు. తమ కాలనీకి కాదు. భాగ్యనగర్ కాలనీకి. అనితా అపార్ట్‌మెంట్స్‌లో ఉండే మిత్రుని దగ్గర ఆ రాత్రి గడిపాడు.
*   *   *
చిత్రమైన స్థితిలో కొట్టుమిట్టాడుతూ కమలిని. శ్రీనాథ్‌తో షికార్లకు వెళ్తున్నా అతడితో శారీరక సంబంధం పెట్టుకోలేదు. ఒకసారి ఆటోలో గోల్కొండకు వెళ్తుంటే ఆమె నడుం మీదుగా చేయిపోనిచ్చి బ్లౌజ్ మీద నుంచే ఆమె గుండ్రటి స్తనాన్ని పట్టుకొని వొత్తాడు శ్రీనాథ్. ఆమైనే ఉలిక్కిపడి అతడి చేతిని తోసేసింది.
“ఇట్లాంటి పిచ్చి పనులు చేస్తే ఇంక నీతో ఎక్కడికీ రాను” అని చెప్పింది మందలింపుగా. మిర్రర్‌లోంచి ఆటోడ్రైవర్ ఆసక్తిగా చూస్తున్నాడు. చూసి, వెనక్కి తగ్గాడు శ్రీనాథ్.
ఇంకోసారి – ఇద్దరూ ఇంట్లో కలిసి భోజనం చేస్తున్నారు. తన మొహం వొంక అదేపనిగా అతడు చూస్తుంటే “ఏమిటి?” – ఆమె.
మూతి పక్కన ఏదో అంటిందన్నట్లు సైగ చేశాడు. వేలుపెట్టి చూసుకుంది. ఏమీ తగల్లేదు.
“నీకు కనిపించదులే” – శ్రీనాథ్.
వేలిని ఆమె మూతివొద్దకు తెస్తున్నట్లుగా తెచ్చి, చటుక్కున తన మొహం వొంచి తన ఎంగిలి పెదాలతో, ఈమె ఎంగిలి పెదాలను గట్టిగా ఒత్తేశాడు.
గట్టిగా తోసేసి “ఇంకోసారి ఇలా చేస్తే నీకూ నాకూ కటీఫ్” – విసురుగా, కోపంగా కమలిని.
ఆమె మనసేమిటో అర్థంకాక అతను తికమక. తనతో సినిమాలకూ, షికార్లకూ తిరగడానికి ఏమాత్రం సంకోచించని ఆమె, చేతులు పట్టుకున్నా, అప్పుడప్పుడూ ఒళ్లూ ఒళ్లూ రాసుకున్నా పట్టించుకోని ఆమె, అంతకుమించి తనను ఎందుకు దగ్గరకు రానీయట్లేదు? తనెక్కడకు తీసుకుపోతే అక్కడకు వొచ్చే ఆమె, కులాసాగా ఎన్ని కబుర్లయినా చెప్పే ఆమె, కనీసం ముద్దు కూడా ఇవ్వదెందుకని? తనను వాడుకుంటోందా? ‘సరే. ఇట్లా ఎంతకాలం దూరం పెడుతుందో అదీ చూద్దాం’ – మనసులో.
“నీకు కోపం వొస్తే.. సారీ.. నిన్ను చూస్తూ ముద్దు పెట్టుకోకుండా ఉండలేకపోయా. ఇంకెప్పుడూ.. నువ్వు కావాలన్నా ముద్దు పెట్టుకోనులే” – శ్రీనాథ్.
భోజనం పూర్తయ్యేదాకా వాతావరణం గంభీరం. అతడి మనసు కష్టపడిందని అర్థమైంది. ‘నేను మరీ అంత విసురుగా మందలించాల్సింది కాదు.. అమ్మో.. అలా గట్టిగా కోప్పడకపోతే అలుసైపోనూ.. ఇంకా ఇంకా చనువు తీసుకోడూ..’ – మనసులో, కమలిని.
నిజానికి ఇప్పుడే రోజులు హాయిగా గడుస్తున్నట్లున్నాయి ఆమెకు. హైదరాబాద్‌లో చూడాలనుకున్న చోట్లన్నీ ఒకటికి రెండుసార్లు చూసేసింది. ఏ సినిమా కావాలంటే ఆ సినిమాకు తీసుకుపోతున్నాడు శ్రీనాథ్. హుస్సేన్‌సాగర్ జలాల్లో జోరుగా స్పీడ్ బోటింగ్ చేసింది. గోల్కొండలో సౌండ్ అండ్ లైట్ షో చూసి చిన్నపిల్లలా సంబరపడింది. జూపార్క్ అంతా కలియతిరిగి అక్కడి జంతువుల్నీ, పక్షుల్నీ పలకరించింది. ఇందిరా పార్క్, సంజీవయ్య పార్క్, లుంబినీ పార్క్, బొటానికల్ గార్డెన్స్, దుర్గం చెరువు రిసార్ట్స్‌లో విహరించింది. బిర్లా ప్లానిటోరియం చూసి ఆశ్చర్యపోయింది.
ఇవన్నీ ఒకెత్తు, షాపింగ్స్ ఇంకో ఎత్తు. పంజాగుట్ట మీనాబజార్‌లో షిఫాన్ చీర, సెక్యూరిటీ అధికారి కంట్రోల్ రూం దగ్గరున్న కళాంజలిలో డిజైన్ శారీ, బేగంపేట షాపర్స్ స్టాప్‌లో టైటాన్ వాచ్, లైఫ్‌స్టైల్‌లో శాండల్స్, బషీర్‌బాగ్ జగదాంబ జ్యూయెలర్స్‌లో ముత్యాల హారం.. కొనిచ్చాడు శ్రీనాథ్. వారానికోసారి సాయంవేళ ఏ చట్నీస్‌కో, టచ్ ఆఫ్ క్లాస్‌కో, స్వాగత్‌కో, అనుపమకో వెళ్లి తినొస్తున్నారు.
కమలినికి జీవితం చాలా సుఖంగా, హాయిగా. ఇవేవీ శేఖర్‌తో తీరేవి కావు. అయినా ఏదో వెలితి, ఏదో అసంతృప్తి – కమలిని మనసును చికాకుపెడుతూ…
నెలకోసారి శేఖర్ వొస్తున్నాడు. ఆమెతో ముభావంగా గడుపుతున్నాడు. పేరుకు మొగుడూ పెళ్లాలు. మునుపటి దగ్గరితనమైతే లేదు. ఏమీ ఎరగనట్లే ఆమె ముందు నటించాల్సి రావడం శేఖర్‌కు చాలా కష్టం. పక్కనే శ్రీనాథ్‌తో తిరుగుతూ, శేఖర్ ఉన్నప్పుడు అతని తోడిదే లోకం అన్నట్లు గడపాలంటే కమలినికి మహా కష్టం.
*   *   *
శేఖర్‌లో కొత్త దిగులు. కమలిని తనను వొదిలేసి ఆ శ్రీనాథ్‌గాడితో లేచిపోతే? తన జీవితం సంగతి తర్వాత, కమలిని జీవితం ఏమై పోతుంది? పెళ్ళాం లేచిపోతే ఆ మొగుడిపై సొసైటీకి సానుభూతి. లేపుకుపోయిన వాడు కూడా బాగానే ఉంటాడు. ఆ లేచిపోయిన స్త్రీకే కష్టాలన్నీ. శూలాల్లాంటి మాటలతో గుచ్చిగుచ్చి పొడుస్తుంది లోకం. మోజు తీరాక ఆ మగాడు వొదిలేస్తే, ఆ స్త్రీ జీవితం మరింత ఘోరం, నరకం. అనాదిగా సంఘం ఇంతే.
కొట్టాయంలో ఆడా, మగా జంట కనిపిస్తే చాలు, శేఖర్ హృదయంలో క్షోభ. ఈ మధ్య ‘మిన్సార కణవు’ అనే తమిళ సినిమా చూశాడు. అందులో అరవింద్‌స్వామి చెప్పిన డైలాగులు అతని చెవుల్లో గింగురుమంటున్నాయి. కాజోల్‌ని తనను ప్రేమించేట్లు చెయ్యమని ప్రభుదేవాను ప్రాధేయపడతాడు అరవింద్. సరేనని కాజోల్‌ని పరిచయం చేసుకుంటాడు ప్రభు. ఇద్దరూ స్నేహితులవుతారు. అరవింద్ గురించి గొప్పగా చెప్పి, అతడిపై ఆమెకు ప్రేమ పుట్టించాలని చూస్తుంటాడు ప్రభు. చిత్రంగా అరవింద్‌ను కాకుండా ప్రభును ప్రేమిస్తుంది కాజోల్. ఇది తెలిసి ఆవేదనతో ఊగిపోతాడు అరవింద్. “నీ దగ్గర ఉన్నదేంటి? నా దగ్గర లేనిదేంటి?” అని ప్రభుదేవాను అడుగుతాడు.
ఇప్పుడు ఆ మాటలే పదేపదే జ్ఞప్తికొస్తున్నాయి. ప్రేమించుకునే పెళ్లి చేసుకున్నప్పుడు ఏం చూసి శ్రీనాథ్‌వైపు ఆకర్షితురాలైంది కమలిని? ఏ మాత్రం సంకోచం లేకుండా అతనితో ఎలా తిరుగుతోంది? తనేం లోటు చేశాడు? తిండికీ, బట్టకీ కరువు లేదే? అడపాదడపా ఆమె తీసుకెళ్లమన్న చోటుకు తీసుకుపోతూనే వొచ్చాడు కదా.
అంటే ఆమెకు తృప్తిలేదు వీటితో. ఇంకా ఇంకా కావాలి. తనకంటే ఆర్థికంగా లేనోళ్లు ఈ సొసైటీలో ఎన్నో లక్షలమందే.. కాదు.. కాదు.. కోట్లమంది. తమ ఆర్థిక స్థితిని అర్థం చేసుకొని, అందుకు తగ్గట్లుగా వాళ్లు బతకడం లేదా? సర్దుకుపోవట్లేదా? కమలినికి ఇలాంటి చెడుపని చేయడానికి ఎలా మనసొప్పింది? ఇదే ప్రశ్న ఆమెను అడగాలనుకున్నాడు, అడగలేకపోయాడు.
2002 మొదలు. ఈ మధ్యలో కమలినికి డబ్బు ఇబ్బంది లేకుండా చూసుకుంటున్నాడు. అప్పటికే మొబైల్ ఫోన్లు మార్కెట్లో వినియోగంలోకి ఎక్కువగా వొచ్చినా, ఇంకా అతను సమకూర్చుకోలేదు. ఎప్పుడైనా ఫోన్‌లో మాట్లాడుకోవచ్చని, అతన్నయినా ఒక మొబైల్ కొనుక్కోమని ఆమె చెబుతుంటే, దాటవేస్తూ వొస్తున్నాడు. అతనికి తెలీని సంగతి ఏమంటే, ఈ కాలంలో కమలిని హృదయానికి ప్రశాంతత అనేది లేకుండా పోయిందని. ఆమెకు చీరల మీదా, అలంకరణల మీదా, షికార్ల మీదా మోజెక్కువైనా, శ్రీనాథ్‌తో కొద్దో గొప్పో ఆ మోజు తీర్చుకుంటున్నా, అతడి చేష్టలు ఆమెకు భయాన్ని కలిగిస్తున్నాయి.
ఆమెకు అర్థమవుతోంది – అతను తన కోరికలు తీరుస్తోంది, కేవలం తన శరీరంపై కాంక్షతోనే అని. తన దేహంపై సున్నితమైన చోట్లను తాకుతూ అతను ఆనందం పొందుతున్నాడు. తన రొమ్ముల్ని రెండు మూడు సందర్భాల్లో వొత్తాడు. అప్పుడు తన దేహం వొణికిపోయింది – మైకంతోటో, మైమరపుతోటో కాదు – భయంతో, జుగుప్సతో.
ఏమీ ఆశించకుండా తను కోరుకున్నవాటిని అతనెందుకు అమర్చిపెడతాడు? అతన్నుంచి తను కోరుకున్నవి పొందుతున్నప్పుడు, తన నుంచి అతను ఆశించకుండా ఎందుకుంటాడు? ఆ తెలివి తనకెందుకు లేకపోయింది?
తను ప్రేమగా ఉంటే, తనకు కావాల్సినవన్నీ శ్రీనాథ్ అమర్చిపెడతాడని ఊహించుకుందే కానీ, అతను తన దేహాన్నే కోరుకుంటాడని ఊహించలేక పోయిందెందుకని? అతడితో పరిచయమైన రోజు నుంచీ, ఈ రోజు దాకా చూసుకుంటే తన కోరికలు కొన్ని తీరాయనేది నిజమే. కానీ, వాటితో అప్పటికి తాత్కాలికంగా సంతోషం కలిగినా, తర్వాత్తర్వాత ఏదో తెలీని అశాంతి వేధిస్తూ వొస్తోంది. శేఖర్‌తో అందమైన జీవితాన్ని కలలు కన్నది. ఆ కలలు నెరవేరడం లేదని షోకిల్లారాయుడైన శ్రీనాథ్‌కు దగ్గరైంది.
నగలూ, ఖరీదైన చీరలూ కొనిపెట్టలేకపోయినా శేఖర్ తనను ప్రేమించాడు. తన బాధ అతడి బాధ. ఎట్లా లాలించేవాడు! తనకు ఎలాంటి కష్టం లేకుండా చూసుకోవాలని తపించేవాడు. తనను దగ్గరకు తీసుకున్నప్పుడల్లా అతడి స్పర్శలో, అతడి ఊపిరిలో ఎంతటి అనురాగం!
కొంతకాలంగా శేఖర్ తనతో అంటీ అంటనట్లుగా ఉంటున్నాడు. ప్రేమగా పలకరించడం లేదు. దగ్గరకు రాకుండా దూరదూరంగా మసలుతున్నాడు. అంటే.. అంటే.. తన విషయం శేఖర్‌కు తెలిసిపోయిందా? అందుకనే అట్లా దూరంగా మసలుకుంటున్నాడా? చూస్తుంటే అలాగే అనిపిస్తోంది. అనిపించడమేమిటి? అదే నిజం. లేకపోతే అట్లా ఎందుకు బిహేవ్ చేస్తున్నాడు?
ఆందోళనా, ఆవేదనా కలిసి.. కమలిని ఒంటిలో వొణుకు. తన వ్యవహారం తెలిసి కూడా ఒక్క మాటా అడగకుండా, ఒక్క మాటా అనకుండా ఎలా ఉండగలుగుతున్నాడు? నిజంగా తెలిసుంటుందా? తెలీకపోతే అతడి ప్రవర్తనకు అర్థం? శేఖర్‌కు తెలుసో, తెలీదో.. పోనీ. ఇకముందు అతడిని మోసం చెయ్యకూడదు. కానీ.. ఇప్పటిదాకా చేసిన తప్పుడు పనులో? అతడి ముందు తన తప్పును వొప్పుకొని క్షమించమని అడగొద్దా? తను శేఖర్‌ను ప్రేమించి, పెళ్లి చేసుకొని అతడితోనే లోకమని అబద్ధాలాడి, ఇంకొకరితో తిరుగుతోంది. దీన్నెలా సరిదిద్దుకోవాలి?.. కమలిని తల పగిలిపోతోంది.
శనివారం రాత్రి కొట్టాయం నుంచి వొచ్చాడు శేఖర్. భోజనాలయ్యాయి.