Adultery సరోజ - మాజీ ల*జ

[PushpaSnigdha]

నా పేరు సరోజ. 36 ఏళ్ల వయసు. ముంబై రెడ్ లైట్ ఏరియాలోని ఈ మురికి హవేలీలో, గత రెండు దశాబ్దాలుగా నా జీవితం ఒక చీకటి గదిలో బంధించబడినట్టు, రక్తం తాగుతున్న రాక్షసుల మధ్య గడిచిపోయింది. ఇది నా కథ... 

 అమలాపురం నుంచి వచ్చిన ఒక సాధారణ అమ్మాయిని , నా తండ్రి మద్యపానానికి బానిసై, డబ్బు కోసం ఒక ఏజెంటుకు 70,000 రూపాయలకు అమ్మేశాడు.  ఆ డబ్బుతో మరిన్ని మద్యం సీసాలు కొనుక్కుని, నన్ను మరచిపోయాడు. ఆ రోజు నుంచి, నా గత జ్ఞాపకాలు అన్నీ మరచిపోయాను, ఆటలు, ఇల్లు, అమ్మ ముఖం అంతా ఒక నల్లని మరకలా మాయమైపోయింది. 

ఈ హవేలీలోని ఇరుకైన గదుల్లోకి వచ్చాను, మురికి వాసనలు, చెమట, వీర్యం, మదపు దుర్వాసనలు కలిసిన మసక మసక వెలుగులో, అపరిచిత ముఖాల మధ్య. నా శరీరం, ఇప్పుడు 36 ఏళ్లు అయినా, 18 నుంచి 60 ఏళ్ల వయసు వారిని ఆకర్షించేలా, వల్లు పూర్తిగా, బిగుతుగా, ఫిట్‌గా ఉంది – 5 అడుగుల 6 అంగుళాల ఎత్తు, 36-28-38 అంగుళాల ఆకారం, పెద్ద గుండ్రని వక్షోజాలు (36D సైజు), సన్నని నడుము (28 అంగుళాలు), విశాలమైన పిరుదులు (38 అంగుళాలు), మృదువైన మట్టి రంగు చర్మం, ఎర్రటి పెదవులు, కామపు మెరుపు కలిగిన నల్లని కళ్లు, పొడవైన నల్లటి జుట్టు – అంతా ఒక శృంగారపు శిల్పం లాగా, ప్రతి కదలికలో ఆకర్షణ మెరుస్తుంది, పురుషులను మంత్రముగ్ధులను చేస్తుంది, వారి చూపులు నా శరీర ఆకారాలపై సంచరిస్తాయి, నా వక్షోజాలు చీరలోంచి ఉబికి వచ్చినట్టు, పిరుదులు నడుస్తుంటే ఊపిరి సలుపుతుంటాయి. ఈ నిరంతర సెక్స్ వల్ల నా కామపు డ్రైవ్ మరింత పెరిగిపోయింది, ప్రతి స్పర్శకు శరీరం వేడెక్కిపోతుంది, లోపల ఒక అగ్ని మండుతున్నట్టు, మరో శరీరాన్ని కోరుకుంటుంది, ఆ ఉద్వేగాలు నన్ను వ్యసనంగా మార్చాయి, రాత్రి పగలు కామపు ఆకలి నన్ను తినేస్తుంది, నా శరీరం ఎప్పుడూ సిద్ధంగా ఉంటుంది, ఆ ఫిట్‌నెస్ వల్ల నా శక్తి అపారం, గంటల తరబడి సెక్స్ చేసినా ఆయాసం రాదు, మరింత కోరిక పెరుగుతుంది.

ప్రతి రోజూ ఒకేలా... ఆ గదుల్లో వ్యాపించిన మదపు వాసనలు, మహిళల బాధతో కూడిన మూలుగులు, పురుషుల ఆయాసాలు, ఆక్రోశాలు.  అంతా ఒక శృంగారపు నరకం, శరీరాలు కలిసిపోయి, రక్తం వేడెక్కి, ఆత్మలు చితికిపోయే ప్రపంచం. నేను సిద్ధంగా ఉంటాను, పల్చటి సిల్క్ చీరలు ధరించి, శరీరాన్ని అలంకరించి, కళ్లలో కామపు మెరుపు, ఎర్రటి పెదవులు ఆహ్వానిస్తూ – కానీ లోపల ఒక మరణపు శూన్యం, ఆ శూన్యంలో కామపు అగ్ని మండుతున్నట్టు, నా వాలుపూర్తి శరీరం ప్రతి స్పర్శకు వణుకుతుంది, ఆ ఫిట్‌నెస్ వల్ల నా కదలికలు మరింత ఆకర్షణీయంగా, సెక్సీగా ఉంటాయి. కస్టమర్లు వస్తారు, వారి కఠినమైన, మురికి చేతులు నా మృదువైన చర్మాన్ని తాకుతాయి, వేళ్లు నా వక్షోజాలను గట్టిగా పిసుకుతాయి, ముచ్చికలను చిటికేస్తాయి, నొప్పి మరియు సుఖం కలిసిన ఆ భావన నా శరీరాన్ని వణికిస్తుంది. పెదవులు నా మెడపై ముద్దులు పెడతాయి – కానీ అవి ముద్దులు కావు, కాట్లు, రక్తం తాగే కాట్లు, వారి దంతాలు నా చర్మాన్ని గాయపరుస్తాయి, నేను మూలుగుతాను, ఆ మూలుగు కామపు ఆక్రోశం. శరీరాలు కలిసిపోతాయి, చెమటతో తడిసిన చర్మం ఒకదానికొకటి రుద్దుకుంటూ, వారు నా చీరను లాగేస్తారు, నా శరీరాన్ని నగ్నంగా చూసి, కళ్లలో కామపు ఆకలి మెరుస్తుంది. వారు నన్ను గట్టిగా పట్టుకుని, లోపలికి చొచ్చుకుపోతారు, ఆ చొచ్చుకుపోవడం తీవ్రమైనది, నా లోపలి గోడలను రుద్దుతూ, నొప్పి మరియు ఉద్వేగం కలిసి నా శరీరాన్ని వణికిస్తాయి, నేను కాళ్లు విస్తరించి, వారిని ఆహ్వానిస్తాను, మా శరీరాలు ఒకే రిథమ్‌లో కదులుతాయి, చెమట జారుతుంది, మూలుగులు పెరుగుతాయి, ఆ ఉద్వేగపు క్షణాల్లో నా మూలుగులు గదిని నింపుతాయి – కానీ అవి సుఖపు మూలుగులు కావు, బాధ, ఆక్రోశం, నిరాశతో కూడిన అరుపులు, వారి వీర్యం నా లోపలికి చిమ్ముతుంది, వేడిగా, జిగటగా, నన్ను మరింత మురికిగా చేస్తుంది. వారు నన్ను ఉపయోగించుకుని, నా శరీరాన్ని ఒక వస్తువుగా చూసి, వదిలేస్తారు, నేను మిగిలిపోతాను

 తడిసిన మంచం మీద, శరీరం నొప్పులతో, మనసు చితికిపోయి, కానీ ఆ కామపు వేడి ఇంకా మండుతూ, మరో కస్టమర్ కోసం సిద్ధంగా చేస్తుంది. ఒకప్పుడు ఉండే ముగ్ధత ఇప్పుడు ఆయాసం, నిరాశతో నిండిపోయింది, కానీ ఆ రాత్రుల్లో శరీరపు ఆకాంక్షలు, స్పర్శలు, ఉద్వేగాలు – అంతా ఒక శృంగారపు రుచి, ఒక వ్యసనం లాంటిది, నన్ను ఈ నరకంలో బంధించి ఉంచుతుంది, బయటికి వెళ్లాలని అనిపించినా, ఈ చీకటి నన్ను లాగేస్తుంది, కామపు ఆకలి నన్ను చంపేస్తుంది. నేను ఇక్కడే బతుకుతున్నాను, వ్యభిచారం చేస్తూ, ఎవరో అపరిచితులతో సమయం గడిపేస్తూ, వారి కామపు ఆకలిని తీర్చుతూ, నా శరీరాన్ని వారికి అర్పిస్తూ – ప్రతి సారి ఒక ముక్క నన్ను చంపేస్తూ, కానీ ఆ చంపడంలోనే ఒక తీవ్రమైన సుఖం, ఒక శృంగారపు మరణం. ఇది నా పరిచయం.  కానీ అదంతా గతం. ఆ గతం మారడానికి కారణం ఒక మహానుభావుడు ఆయన నా జీవితం లో కి ఎలా వచ్చారు అంటే.. 

 

ఒక సాధారణ రోజు. హవేలీలో రద్దీ, కస్టమర్లు వచ్చి పోతున్నారు, ఆ మదపు వాసనలు, మూలుగులు, అరుపులు – అంతా ఒక తుఫాను లాగా, కామపు తుఫాను. నేను నా గదిలో సిద్ధంగా ఉన్నాను, ఆ గది లోపల ఎర్రటి లైట్లు, మెత్తటి మంచం, గాలిలో తేలిపోతున్న పరిమళాలు – కానీ అవి ముసుగు, లోపల మురికి మాత్రమే, మరియు ఆ మురికిలోనే నా కామపు జీవితం. 

అకస్మాత్తుగా, బయట సైరన్ సౌండ్లు వినిపించాయి, భయానకంగా, గుండెలు దడదడలాడేలా. పెద్ద సెక్యూరిటీ ఆఫీసర్ బృందం వచ్చేసింది, స్థానిక మంత్రితో, మరి 40 ఏళ్ల పురుషోత్తమరావు అనే ఎన్జీవో వ్యక్తితో. ఆ మంత్రి, బలమైన మనిషి, ఎన్నికలు దగ్గర పడుతున్నాయని, తన ఇమేజ్ మెరుగుపరచుకోవాలని 

 పెద్దగా, ఆక్రోశంగా ప్రకటించాడు: "ఈ వ్యభిచార రాకెట్‌ను మూసివేస్తాను!" ఆ మాటలతో హవేలీలో గందరగోళం మొదలైంది, ఒక్కసారిగా నరకం బద్దలైపోయినట్టు. కస్టమర్లు భయపడి, బట్టలు సరిచేసుకుంటూ తొందరగా పారిపోయారు, కొందరు గేటు వైపు పరుగెత్తారు, మరికొందరు దాక్కునే ప్రయత్నం చేశారు – వారి ముఖాల్లో భయం, ఆత్రం, లజ్జ, మరియు ఆ లజ్జలోనే ఒక శృంగారపు ఉద్వేగం. నేను ఆ గందరగోళంలో నిలబడి, ఏమి జరుగుతోందో అర్థం కాక చూస్తున్నాను, నా గుండె గట్టిగా కొట్టుకుంటోంది, భయంతో శరీరం వణుకుతోంది. 

సెక్యూరిటీ ఆఫీసర్లు మమ్మల్ని మెయిన్ హాల్‌లో సమావేశపరిచారు, ఆ హాల్ పెద్దది, పాత కాలం శైలి, మురికి గోడలు, మెల్లగా తిరిగే ఫ్యాన్లు – అక్కడ మా అందరి ముఖాల్లో భయం, ఆశ్చర్యం, కోపం. మేమంతా భయంతో, ఆశ్చర్యంతో ఒకరినొకరు చూసుకుంటున్నాం. పురుషోత్తమరావు మాట్లాడటం మొదలుపెట్టాడు, మృదువైన గొంతుతో, సానుభూతితో. కానీ ఆ మాటలు నా చెవుల్లో ఒక కొత్త తుఫాను లాగా మారుమ్రోగాయి, ఆ సానుభూతిలోనే ఒక దాచిన కామపు ఆకర్షణ అనిపించింది.

 "మీరు ఎవరైనా ఇంటికి తిరిగి వెళ్లాలనుకుంటే, ట్రాన్స్‌పోర్ట్ డబ్బు ఏర్పాటు చేస్తాం. సపోర్ట్ కోసం ఒక్కొక్కరికి 50 వేల రూపాయలు ఇస్తాం. మీరు కొత్త జీవితం మొదలుపెట్టవచ్చు." అతని మాటలు విని, నా మనసులో ఒక కొత్త ఆశ మొలకెత్తింది. 

ఆ సమయంలో హవేలీ మొత్తం ఒక పండగ వాతావరణంలా మారిపోయింది. సెలవులు రావడానికి ముందే, లేడీస్ హాస్టల్‌లో ఉండే సందడిలా, ఎన్నో సంవత్సరాలుగా ఈ నరకంలో ఇరుక్కుపోయిన మాకు ఇంటికి వెళ్లే అవకాశం దొరికిన వెంటనే, అందరూ హడావిడిగా ప్రయాణ సన్నాహాలు మొదలుపెట్టారు. సగానికి పైగా మంది తమ సామాను సర్దుకుని బయలుదేరడానికి సిద్ధమయ్యారు, మిగిలిన సగం మంది మాత్రం మరో చోటికి వెళ్లి అదే వృత్తిని కొనసాగించాలని అనుకున్నారు. ఏమైనా సరే, ఈ హవేలీలో మాత్రం ఇక ఉండకూడదని మంత్రిగారి మనుషులు స్పష్టంగా చెప్పేశారు.

నేను మాత్రం, కనీసం ఎటు ఎలా వెళ్లాలో కూడా తెలియక, అలా శూన్యంలోకి చూస్తూ నిలబడిపోయాను. అప్పుడే పురుషోత్తమరావుగారు వచ్చారు. "మీరు సామాను సర్దుకోవడం లేదేం?" అని అడిగారు. 

"మాది అమలాపురం... కానీ, నేను ఎక్కడ, ఎప్పుడు, ఎలా ఉండేవాళ్లమో కూడా గుర్తు లేదు. అసలు ఎలా వెళ్లాలి, ఏమిటి... ఏమీ అర్థం కావడం లేదు" అని చెప్పాను. దానికి ఆయన, "మాది పక్కనే పెద్దాపురం. మీకు అభ్యంతరం లేకపోతే, నేను మిమ్మల్ని అమలాపురం తీసుకువెళ్లి వదిలి, అక్కడి నుంచి పెద్దాపురం వెళ్తాను" అని అన్నారు. నేను సరే అని తలూపి, ఆయనతో పాటు ట్రైన్ ఎక్కేశాను. అలా మొదలైంది నా తిరిగి ఇంటి వైపు ప్రయాణం, ఒక అపరిచితుని సహాయంతో, కానీ ఆ సహాయం నా జీవితంలో ఒక మధురమైన జ్ఞాపకంగా మిగిలిపోయింది.

ఆ రోజుల్లో దశాబ్దాల తర్వాత మళ్లీ ప్రపంచాన్ని చూడటం, ఎన్నో సంవత్సరాలుగా ఎక్కడికీ ప్రయాణం చేయకుండా ఇరుక్కుపోయిన నాకు, ఈ ప్రయాణం ఒక కొత్త ఆనందాన్ని, ఉత్సాహాన్ని తెచ్చిపెట్టింది. ఎప్పుడో చిన్నప్పుడు చూసిన ఆ ప్రదేశాలు, ఇప్పుడు మళ్లీ కళ్ల ముందు కదలాడుతుంటే, హృదయం ఉప్పొంగిపోయింది. ప్రతి స్టేషన్, ప్రతి దృశ్యం నన్ను ఒక కొత్త జీవితంలోకి తీసుకువెళ్తున్నట్టు అనిపించింది. 

కానీ, ఆ ప్రయాణంలో మధ్య మధ్యలో చాలా మంది పురుషులు నా వైపు కామంతో చూడటం, బహుశా నా శరీర సౌష్టవం వల్లో, లేదా నేను ధరించిన సారీ శైలి వల్లో కావచ్చు, అది నాకు కొంచెం అసౌకర్యాన్ని కలిగించినప్పటికీ, ఆ క్షణాల్లో నేను మరింత జాగ్రత్తగా, మరింత స్వేచ్ఛగా ఉండాలని గుర్తుచేసుకున్నాను.ఆ చూపులకు నాకు అసలు అసౌకర్యంగా అనిపించలేదు, ఎందుకంటే ఎన్నో ఏళ్లుగా అలాంటి లుక్స్‌కి అలవాటు పడేసాను. నా సారీ స్టైల్ కూడా సాంప్రదాయకమైనది కాదు, కాస్త రివీలింగ్‌గా, ఆకర్షణీయంగా ఉండేది—అది బహుశా ఆ లుక్స్‌కి మరిన్ని రీజన్స్ ఇచ్చేసి ఉంటుంది. కానీ, ఆ మొమెంట్స్‌లో నేను వాటిని పట్టించుకోకుండా, జర్నీలోని ఫన్‌ని మాత్రమే ఎంజాయ్ చేస్తున్నా. ఎన్నో ఇయర్స్ తర్వాత ఈ ఫ్రీడమ్, ఈ న్యూ ఎక్స్‌పీరియన్స్‌లు—ఇవన్నీ నన్ను మళ్లీ లైఫ్ ఎంజాయ్ చేయాలనే మూడ్‌లోకి తెచ్చేశాయి.

పురుషోత్తమరావుగారు మాత్రం ఆ ప్రయాణంలో తన డైరీలో ఏదో రాసుకుంటూ, తన పుస్తకం కోసం ఆలోచిస్తూ బిజీగా ఉన్నారు. మా హవేలీలో జరిగిన సంఘటనలు, ఆయన తాజా మిషన్ విజయానికి దారితీసిన ఘటనలు—అన్నీ వివరంగా రాసుకుంటున్నారు. ఆయన మాటల్లో చెప్పాలంటే, ఇది కేవలం ఒక మిషన్ కాదు, ఎన్నో జీవితాలను మార్చిన ఒక ప్రయాణం. 

నేను ఆయనను చూస్తూ, నా స్వంత జీవితాన్ని ఆలోచించుకుంటున్నాను—ఎలా ఒక నరకం నుంచి ఈ స్వేచ్ఛా వాతావరణంలోకి వచ్చానో, ఆయన సహాయంతో ఎలా మళ్లీ బతుకుదెరువు కనుగొన్నానో. ఈ ప్రయాణం నాకు కేవలం ఇంటికి తిరిగి వెళ్లడమే కాదు, ఒక కొత్త ఆరంభం. ఒక కుటంబం లో కి మళ్ళీ నేను భాగం అవ్వచ్చు అనే సంబరం. 

పురుషోత్తమరావు గారికి నేను మనసారా థ్యాంక్స్ చెప్పుకున్నా. ఆయన అమేజింగ్ హెల్ప్, నిస్వార్థంగా నన్ను మా ఊరికి డ్రాప్ చేస్తున్నారు. అందుకు బదులుగా ఏమీ ఆశించకుండా చేయకుండా. లైఫ్‌లో అలాంటి పీపుల్ దొరకడం రేర్, స్పెషల్‌గా నా లాంటి సిట్యుయేషన్‌లో ఉన్నవాళ్లకి. 

ఆయన డైరీ రాసుకుంటున్నప్పుడు, నేను సైలెంట్‌గా ఆయన్ని చూస్తూ, మనసులో ఆయన పట్ల రెస్పెక్ట్ పెరిగిపోయింది. ఈ జర్నీ కేవలం ఇంటికి వెళ్లాడనికి కొత్త మొదలు మాత్రమే కాదు, ఆయన హెల్ప్‌తో నా మనసుకు కూడా ఒక కొత్త స్టార్ట్ దొరికినట్టు అనిపించింది.

ఆ ట్రైన్ రాజమండ్రి రైల్వే స్టేషన్‌కి చేరుకున్నాక, మేము దిగి అక్కడి నుంచి అమలాపురం వెళ్లే బస్ ఎక్కేశాం. ఎన్నో ఏళ్ల తర్వాత ఆ ప్రదేశాలు చూస్తుంటే, అన్నీ బాగా మారిపోయాయి—రోడ్లు విశాలంగా, ట్రాఫిక్ ఎక్కువ, ప్రపంచం మొత్తం స్పీడ్ పెరిగినట్టు అనిపించింది. అంతలోనే, ఏమీ లేదన్నట్టు, మేము అమలాపురం చేరేశాం. ట్రైన్‌లోనే పురుషోత్తమరావుగారు నా ఫ్యామిలీ డీటెయిల్స్, వాళ్లు ఎక్కడున్నారో అడిగారు. నాకు తెలిసినంత వరకు చెప్పాను, కానీ ఆయన అక్కడితో ఆగకుండా, అమలాపురం చేరగానే అంతటా ఎంక్వైరీ చేస్తూ, నా ఫ్యామిలీ గురుంచి తెలుసుకోవడానికి ప్రయత్నిస్తున్నారు. ఆయన హెల్ప్ చూస్తుంటే, నాకు వాళ్ళని కలుస్తాను అని మరింత ఆశ వచ్చేసింది.

అక్కడ ఒక చెరువు దగ్గరికి వెళ్తుంటే, సడన్‌గా ఒక వృద్ధుడిని చూశాను. "అంకుల్" అని పిలిచాను. ఆయన నన్ను గుర్తుపట్టలేదు, కానీ నాకు ఆయన బాగా గుర్తుంది—చిన్నప్పుడు మా నెయిబర్, మా పక్కింట్లో ఉండేవాడు. నా ఫ్యామిలీ గురించి అడిగాను. ఆయన చెప్పాడు—నా తల్లి, నా తండ్రి దారుణాలు తెలిసిన తర్వాత, మరోకరితో వెళ్లిపోయిందట. 

మ్యారేజ్ ఫస్ట్ డే నుంచే ఆమెకు విసుగు మా నాన్న అంటే, కానీ నాకోసం ఆమె భరించేది. ఇది ఆమెకు డెవాస్టేషన్ పాయింట్ అయ్యింది. నేను పోయినా వెంటనే, మరో మనిషి తో టౌన్ వదిలి వెళ్లిపోయిందట. ఎవరికీ ఆమె గురుంచి తెలియదు, మా ఫాదర్ మాత్రం లివర్ ఫెయిల్యూర్‌తో పోయాడట. నాకు మిగిలిన రెలేటివ్స్ ఎవరూ గుర్తుకు రాలేదు.

ఆ స్టోరీ విన్నాక, నేను రోడ్ సైడ్‌కి వెళ్లి కూర్చున్నా, తల మీద చేయి పెట్టుకుని, మొత్తానికి కుదేలు అయ్యిపోయాను. ఎన్నో ఏళ్లుగా ఆశలు పెట్టుకున్న నా కుటుంబమే లేదు, ఇలా ముగిసిపోతుందని అనుకోలేదు. పురుషోత్తమరావుగారు పక్కనే ఉండి, కొంచెం కన్సోల్ చేస్తున్నారు, కానీ నా మనసు మాత్రం శూన్యంగా మారిపోయింది. ఇక్కడి నుంచి ఏం చేయాలి, ఎటు వెళ్లాలి—ఏమీ అర్థం కావడం లేదు.

నాకు జీవితంలో ఏమీ మిగల్లేదనిపించి, సడన్‌గా లేచి ఆ చెరువు వైపు పరుగెత్తాను. ఆ నీళ్లలోకి డైరెక్ట్‌గా జంప్ చేశాను.. అంతా ముగిసిపోవాలనే ఆలోచనతో. నీరు నా చుట్టూ ముంచేస్తుంటే, శరీరం మొత్తం చల్లగా, భారంగా అనిపించింది. కానీ, పురుషోత్తమరావుగారు ఒక్క క్షణం కూడా ఆలస్యం చేయకుండా, నా వెనకాలే జంప్ చేసి, నన్ను పట్టుకున్నారు. ఆయన బలమైన చేతులు నా నడుము చుట్టూ చుట్టుకుని, నన్ను బయటికి డ్రాగ్ చేశారు. నీరు నా శరీరాన్ని బరువుగా మార్చేసింది, కానీ ఆయన నన్ను లాగి, ఒడ్డుకి తీసుకొచ్చారు.

నేను అప్పటికే అపస్మారక స్థితిలో ఉన్నా, ఆయన నన్ను ఒడ్డున పడుకోబెట్టి, తడిసిన నా బట్టలు చుట్టూ నీరు కారుతుంటే, ముందుగా మౌత్ టు మౌత్ రెస్క్యూ స్టార్ట్ చేశారు. ఆయన పెదాలు నా పెదాలపై మెల్లగా అదుముకుని, గాలి ఊదుతుంటే, ఆ వెచ్చదనం నా శరీరంలోకి పాకుతున్నట్టు అనిపించింది. ఆయన శ్వాస నా లోపలికి వెళ్తుంటే, నా ఛాతీ ఎగసిపడుతూ, మెల్లగా జీవం తిరిగి వచ్చినట్టు ఫీల్ అయ్యింది. అప్పుడు ఆయన చేతులు నా పొట్ట మీదకి వెళ్లి, గట్టిగా ప్రెస్ చేస్తూ, నీరు బయటికి తీయడానికి ప్రయత్నించారు. ఆ ప్రెషర్ నా మృదువైన శరీరాన్ని స్పర్శిస్తుంటే, ఒక విధమైన సెన్సేషన్ కలిగింది. దుఃఖం మధ్యలో కూడా ఆ స్పర్శలో ఒక కొత్త ఫీలింగ్.

తర్వాత ఆయన నా చేతులు తీసుకుని, వెచ్చగా రబ్ చేస్తూ, శరీరంలోని చల్లదనాన్ని పోగొట్టడానికి ప్రయత్నించారు. ఆయన బలమైన అరచేతులు నా మెత్తని చేతులపై ముందుకు వెనక్కు కదులుతుంటే, ఆ ఫ్రిక్షన్ నా రక్తప్రవాహాన్ని స్పీడ్ చేసినట్టు, శరీరం మొత్తం వెచ్చగా మారుతున్నట్టు అనిపించింది. మళ్లీ పొట్ట మీద గట్టిగా ప్రెస్ చేసి, మిగిలిన నీరు బయటికి తీసేశారు—ఆ ప్రెషర్ నా బాడీలో ఒక వైబ్రేషన్ క్రియేట్ చేస్తుంటే, నేను మెల్లగా కళ్లు తెరిచాను. ఆయన ముఖం నా ముఖానికి దగ్గరగా, ఆందోళనతో నిండి ఉంది, కానీ ఆ స్పర్శలు, ఆ రెస్క్యూ మొత్తం ఒక వింత అనుభూతి అనిపించింది, జీవితాన్ని మళ్లీ ఇచ్చిన ఆయన పట్ల మరిన్ని ఫీలింగ్స్ పుట్టాయి.

నేను మెల్లగా కళ్లు తెరిచాను, ఒడ్డున పడుకుని ఉన్నా. చుట్టూ నీరు కారుతుంటే, పురుషోత్తమరావుగారు నా పక్కనే ఉన్నారు, ఆందోళనగా చూస్తున్నారు. నా మనసు మాత్రం ఇంకా ఆ షాక్‌లోనే ఉంది. నా కుటుంబం గురించి తెలిసిన తర్వాత, జీవితంలో ఏమీ మిగల్లేదనిపించింది. ఆయన నన్ను లేపి కూర్చోబెట్టారు, మా మధ్య ఇలా మాటలు జరిగాయి..

నేను: (కన్నీళ్లు తుడుచుకుంటూ, దుఃఖంగా) సార్, నాకు ఇక ఏమీ మిగల్లేదు. మా అమ్మ వెళ్లిపోయింది, ఆయన వెళ్లిపోయాడు, రెలేటివ్స్ ఎవరూ లేరు. ఈ లైఫ్‌కి ఏం అర్థం? ఎందుకు బతకాలి? మీరు నన్ను ఎందుకు సేవ్ చేశారు? ఇక్కడే ముగిసిపోవాలని అనుకున్నా...

పురుషోత్తమరావు: (మెల్లగా నా భుజం మీద చేయి వేసి, సీరియస్‌గా) హే, అలా అనకు. నువ్వు ఒక్కదానివి కాదు, ఎంతో మంది ఇలాంటి సిట్యుయేషన్స్ ఫేస్ చేసి, మళ్లీ లేచి నిలబడ్డారు. నీ ఫ్యామిలీ గాయపడింది, కానీ నువ్వు ఇంకా ఉన్నావు కదా? ఆ పాత జీవితం ముగిసింది, కానీ కొత్తది స్టార్ట్ చేయవచ్చు. నువ్వు హవేలీ నుంచి బయటపడ్డావు, అదే ఒక విక్టరీ. ఇప్పుడు నువ్వు స్ట్రాంగ్ అవ్వాలి, నీకోసం బతకాలి.

నేను: (తల వంచుకుని, ఏడుస్తూ) కానీ సార్, నాకు ఏమీ లేదు. డబ్బు లేదు, ఇల్లు లేదు, ఎవరూ లేరు. ఈ సమాజంలో ఒంటరిగా ఎలా సర్వైవ్ అవుతాను? నా గతం నన్ను వదిలి పోదు, ప్రతి చూపు నన్ను జడ్జ్ చేస్తుంది. బతికి ఏం చేయాలి? మరణమే మంచిది... నాకు పిల్లలు కూడా పుట్టరు. 

పురుషోత్తమరావు: (కొంచెం స్ట్రిక్ట్‌గా, కానీ కేరింగ్‌గా) అలా వీక్ అయితే ఎలా? నువ్వు ఎన్నో ఏళ్లు ఆ నరకంలో సర్వైవ్ చేశావు, అది సాధారణమా? నువ్వు స్ట్రాంగ్ . ఫ్యామిలీ లేదంటే, కొత్త ఫ్యామిలీ క్రియేట్ చేసుకో. నేను హెల్ప్ చేస్తాను—జాబ్ చూడడం, ఇల్లు సెట్ చేయడం. నువ్వు ఒక్కదానివి కాదు, ఎంతో మంది నీ లాంటి వాళ్లు ఉన్నారు, సపోర్ట్ గ్రూప్స్ ఉన్నాయి. జీవితం ఒక ఛాన్స్, వేస్ట్ చేయకు. నువ్వు మార్చగలవు, ఇతరులకు ఇన్‌స్పిరేషన్ అవ్వగలవు. ప్లీజ్, ఆలోచించు—నీకు ఇంకా ఎన్నో డ్రీమ్స్ ఉండవచ్చు, వాటిని ఫాలో చేయి.

నేను: (కొంచెం ఆలోచిస్తూ, మెల్లగా) మీరు చెప్పేది కరెక్ట్ కావచ్చు సార్, కానీ ఇప్పుడు నాకు ఆశ కనిపించడం లేదు. ఎలా ఏం చేయాలి?

నేను: (కన్నీళ్లు ధారగా కారుతుంటే, గొంతు వణుకుతూ, డెస్పరేట్‌గా అరుస్తూ) సార్, ప్లీజ్... నాకు కావాల్సింది ఒక ఫ్యామిలీ! రిలేషన్స్! అంతే! ఈ లైఫ్‌లో అది లేకుండా నేను ఏం చేస్తాను? ఒంటరిగా, ఎవరూ లేకుండా బతకడం కంటే చావు ఎంతో బెటర్! నాకు ఒక హోమ్ కావాలి, నా వాళ్ళు కావాలి, ఫ్యామిలీ కావాలి—అది లేకుండా ఈ శరీరం ఎందుకు బతికి ఉండాలి? నా గుండె ముక్కలు అవుతోంది సార్, ప్లీజ్ అర్థం చేసుకోండి!

పురుషోత్తమరావు: (ఆయన కళ్లు కూడా తడిసిపోతుంటే, నా చేతులు గట్టిగా పట్టుకుని, ఎమోషనల్‌గా) అరే, అలా మాట్లాడకు... నీ పెయిన్ నాకు తెలుసు, కానీ ప్లీజ్, ఆపు ఈ థాట్స్! ఫ్యామిలీ అనేది క్రియేట్ చేసుకోవచ్చు కదా? నువ్వు ఇంత స్ట్రాంగ్ , ఎంతో నరక కూపాన్ని ఫేస్ చేశావు—మళ్లీ లేచి నిలబడు! ఫ్రెండ్స్ వస్తారు, సపోర్ట్ వస్తుంది,మంచి జీవితం నీకు రావాలి! చావడం ఎందుకు? నువ్వు డిజర్వ్ చేస్తావు లైఫ్, ప్లీజ్... నా మాట విను, నీకోసం బతుకు!

నేను: (తల తిప్పుకుని, ఆడమంట్‌గా అరుస్తూ, ఛాతీ కొట్టుకుంటూ) నో! నో సార్! నాకు స్వంత మనషులు కావాలి, ఫ్యామిలీ లేకుండా, రిలేషన్స్ లేకుండా ఈ జీవితం టోటల్ వేస్ట్! నేను డెసైడ్ చేశా, ఇక చాలు ఈ టార్చర్! మీరు ఎంత చెప్పినా, ఎంత ట్రై చేసినా నేను మారను... నా సోల్  ఎపుడో చనిపోయింది సార్, ప్లీజ్ లెట్ మీ గో!

పురుషోత్తమరావు: (కొంచెం పాజ్ చేసి, ఆయన గొంతు కంపించుతూ, డీప్ బ్రీత్ తీసుకుని సీరియస్‌గా) సరే... సరే, నువ్వు ఓకే అంటే... నేను నిన్ను చేసుకుంటా! నా వైఫ్ రెండేళ్ల క్రితం నన్ను వదిలి పైకి వెళ్లిపోయింది, నేను కూడా ఒంటరినే—ఈ లోన్లీనెస్ నన్ను కిల్ చేస్తోంది. కానీ నువ్వు ఓకే అంటే, మనం కలిసి ఒక ఫ్యామిలీ ఔధాం ! 

నేను అప్పుడు ఆయన వైపు చూశాను, ఆ మాటలు నా హార్ట్‌ని టచ్ చేశాయి—కన్నీళ్ల మధ్య ఒక కొత్త హోప్ మెరిసింది, అది ఊహించని ట్విస్ట్, కానీ ఆ క్షణంలో మా జీవితాలు ఎమోషనల్‌గా కనెక్ట్ అయినట్టు అనిపించింది.

ఆ క్షణంలో ఆయన మాటలు నన్ను షాక్ చేశాయి, కానీ మనసులో ఒక కొత్త ఆశ పుట్టింది. నేను మెల్లగా తలూపి, సరే అన్నాను—అది హడావిడిగా తీసుకున్న డెసిషన్ కాదు, కానీ జీవితం మళ్లీ స్టార్ట్ చేయడానికి ఒక ఛాన్స్‌లా అనిపించింది. అక్కడి నుంచి మేము రాజమండ్రి వైపు బయలుదేరాం, ఆయన ఇంటికి వెళ్లాం. ఆయన హౌస్ చాలా సింపుల్‌గా, కానీ వెచ్చగా ఉంది—ఎన్జీఓ యాక్టివిటీస్ వల్ల ఆయన ఎక్కువగా బయటే ఉంటారు, కానీ ఇల్లు బాగా మెయింటైన్ చేసి ఉంది.

ఇంటికి చేరగానే, ఆయన కొడుకు—19 ఏళ్ల వాడు, ఇంజినీరింగ్ చదువుతున్నాడు—కాలేజీ నుంచి వచ్చాడు. అమ్మ రెండేళ్ల క్రితం చనిపోయింది, అప్పటి నుంచి ఇద్దరూ ఒంటరిగా మేనేజ్ చేసుకుంటున్నాం కానీ ఇక నుంచి నీకు ఒక కొత్త అమ్మని తీసుకొని వస్తున్నా రా. ఈమె నీకు అమ్మ పేరు సరోజ అని పరిచయం చేశారు. సంజయ్ నన్ను తెరిచి పార చూశాడు, పై నుంచి కింద దాకా స్కాన్ చేసినట్టు. వాడి చూపులు నా జాకెట్ మధ్యలో ఉన్న సళ్ల మధ్యలో చిక్కుని పోయాయి. బయట ఎంత మంది చూసినా సిగ్గు కలగని నాకు, కొడుకు వరస అయిన సంజయ్ అలా చూసే సరికి సిగ్గు వచ్చి పైట కప్పుకున్నా.. 

పిన్ని?? అని ఒక కొంటె నవ్వు నవ్వాడు సంజయ్.

[krantikumar]

Good start

[Raaj.gt]

హృదయపూర్వక శుభాకాంక్షలు స్నిగ్ధ గారు, ఆరంభమే చాలా లోతైన విశ్లేషణ చాలా బాగుంది. ఒక చిన్న విన్నపం ఆంగ్ల పదాలు చాలా ఎక్కువగా ఉన్నాయి, అవి లేకుండా తెలుగు పదాలు వాడితే కథా పరంగా చాలా ఉపయోగం ఉంటుంది అని నాకు అనిపిస్తుంది. వీలైతే ప్రయత్నించ గలరు. ఇది కేవలం విన్నపం మాత్రమే..