|
Adultery சிந்து சமவெளி 2
|
ஹாய் ரோம்ப நாளாவே ஒரு யோசனை சிந்து சமவெளி
(அமலா பால் ) நடிச்ச படத்த கொஞ்சம் மாத்தி காமம் கலந்து காதலா எழுதலாம் இருக்கேன் உங்க யோசனை சொல்லுங்க ![[Image: 640783137_images-1.jpg]](https://pixhost.to/show/8721/640783137_images-1.jpg)
15-09-2025, 10:48 PM
சாயங்காலம் அன்பு வீட்ல இருந்து ஒரு சந்தேகத்தோடு காலேஜ் போனான் . பஸ்ல விண்டோவ் சீட் உக்காந்து மனுசுல சுந்தரி வீராசாமி நினைப்பு தான் .
ஆனால் வீதி வேற ஒரு முடிவவோட இருந்துச்சு ரோடுல வேகமா போய்ட்டு பஸ் சடன் ஆஹ் ஆப்போசிட் சைடுல லாரி வந்துச்சு . டிரைவர் ப்ரகே அடிச்சாலும் , பஸ் கண்ட்ரோல் லாரி ஓட மோதிர்ச்சு . அந்த இடத்தில அன்பு இறந்து விட்டான் . நியூஸ் வந்தஉடனே ,சுந்தரி, வீராசாமி அந்த ஊர் GH வந்து சேர்ந்தாங்க சுந்தரி அழுகை நிறுத்தவே இல்லை என்ன மாமனார் ஓட தொடர்ப்பு இருந்தாலும் அவ இப்படி ஆகும் நினைக்கல வீராசாமி ஒரே மகன்னால அவன் நாளும் அந்த விஷயத்தை ஜீரணிக்க முடியல .. காரியம்ல முடிஞ்ச பின்பு சொந்தக்காரங்க எல்லாம் கிளம்பி போனாங்க இப்போ சுந்தரிக்கும் வீரசாமிக்கும் ரெண்டு பேருக்கும் இருக்கிற ஒரே யோசனை அவங்க ரெண்டு பேரும்தான் அன்பு சாவுறதுக்கு கரணம் நினைச்சாங்க ரெண்டு பேராலயும் மூஞ்சி கொடுத்து பேச முடியல கொஞ்சம் நாள் சென்றது ரெண்டு பெரும் ஒரே வீட்ல இருந்தாலும் அவங்கனால மூஞ்சி கொடுத்து பேச முடியல சுந்தரி அம்மா அவளை அவங்க வீட்டுக்கு கூட்டிட்டு போலாம்னு நினைச்சாங்க அனா வீராசாமி இருக்குற ஒரே துணை தன் பொண்ணு தான் ஏன்னா வீராசாமி மனைவி ஒரு வருஷம் முன்னாடி தான் இறந்தாங்க எப்படி பேசுறது தெரியல தன் மகளோட வாழ்கை இப்படி கேள்வி குறி அருச்சுனு நினைச்சாங்க சாமியார் பாக்கலாம் சுந்தரியோட ஜாதகம் வீராசாமி ஜாதகம் எடுத்துட்டு போனாங்க (வீராசாமி மேல பயங்கரமா மதிப்பு வெச்ருக்கங்க மிலிட்டரி இருந்து ஆளுன்னு ) சாமியார் ரெண்டு ஜாதகம் பார்த்து சாமியார் :உங்க மகளுக்கு இன்னொரு தாலி பாக்கியம் இருக்கு அவள் வாழ்கை நல்ல இருக்கும் ஆனால் என்ன சக்களத்தி சண்டை மட்டும் வரும் .அவள் தாய் ரொம்ப சந்தோஷ பட்ட ஏன்னா அவள் வாழ்கை அப்படியே போயிருமோ பயந்தா வீராசாமி ஜாதகம் பார்த்து நல்ல மனிதர் தான் ஆனால் அவரை சூழ்நிலை தப்பு செய்ய வைக்கும் .அப்பறம் இவங்க ரெண்டு ஜாதகம் பொருத்தம் பிரமந்தமா இருக்கு சாமியார் சொல்ல அவங்க அம்மா : இவங்க மாமனார் மருமகள் உறவு சாமி சொல்ல சாமியார் : இரண்டு பேரும் விதவை தான் தாயே ... அவங்க அம்மா : இந்த சமுதாயம் என்ன சொல்லும் சாமி சாமியார் : வாழ்கை வாழ்வதற்க்கே இந்த சமுதாயம் அல்ல அவங்க அம்மா மீண்டும் வீட்டுக்கே வந்து ரொம்ப யோசனை இருக்க ...ஒரு முடிவு ஓடு வீராசாமி சுந்தரி பார்க்க செல்ல .. சில நாடுகள் கழித்து அம்மா வந்த உடன் ஓர் அளவுக்கு தேறினால் ஆனால் வீராசாமி மனம் இல்லாமல் வெளியே செல்ல அவங்க அம்மா : அன்னா நான் ஒரு முடிவு எடுத்திருக்கேன் வீராசாமி : எதுவா இருந்தாலும் சாப்பிட்டு பிறகு பார்க்கலாம் நான் கொஞ்சம் வெளிய போறேன் சுந்தரி அவங்க அம்மா சாப்பிட பின் சுந்தரி : என்ன மா இவ்ளோ தூரம் ? அம்மா :எல்லா உனக்கு ஆக தா மா வந்தேன் சுந்தரி : என்ன விஷயம் ? அம்மா : வீராசாமி அண்ணா வரட்டும் சுந்தரி : எதுக்கு அவரு ? அம்மா : அவரு வரட்டுமே சுந்தரி : நான் பொய் குளுளிச்சுட்டு வரேன் சுந்தரி அம்மா எப்படி இந்த விஷயத்தை சுந்தரியிடம் வீராசாமியிடம் கூறி சம்மந்தம் வாங்குவாள் ?? ![[Image: images-1.jpg]](https://i.ibb.co/v6QtBw2L/images-1.jpg)
16-09-2025, 12:16 AM
வீராசாமி வந்தவுடன் (சுந்தரி அம்மா ) லக்ஷ்மி அவளது தலைமுடியை தடவினாள். அழாதே, கண்ணம்மா… வாழ்க்கை அப்படி தான்னு நினைச்சிக்கோ. ஆனா உன் வாழ்க்கை இங்கதான் முடிஞ்சுடல. உனக்கு இன்னும் வயசு இருக்கு.
வீரசாமி அவள் சொற்களைப் பார்த்து ஆச்சரியமடைந்தார். என்ன சொல்ல வர்றே, லக்ஷ்மி ?” என்று கேட்டார். லக்ஷ்மி இருவரையும் நோக்கி மெதுவாக அமர்ந்தாள். நான் சமியாரிடம் போயிருந்தேன். சுந்தரியின் வாழ்க்கையைப் பற்றி கேட்டேன். அவர் சொன்னார் — அவளுக்கு விதி வலிமையாக இருக்கிறது. அவளை இப்படி விதவையாக விட்டால், வாழ்க்கை முழுக்க துன்பம் தான். அதற்கு ஒரு வழி இருக்கு… அது தான் உங்க இருவருக்கும் கல்யாணம்.” அந்த வார்த்தைகள் விழுந்தவுடனே வீடு முழுக்க கல்லறை போல அமைதியாகிப் போனது. சுந்தரி பயத்தில் தன் தாயை நோக்கினாள். வீரசாமி அதிர்ச்சியால் எழுந்து நின்றார். லக்ஷ்மி : இதெல்லாம் நான் சொல்லல. விதி சொல்றது. உன் வாழ்க்கை அழியக் கூடாது, சுந்தரி. உனக்கு நல்ல வாழ்கை வேண்டும். அதற்கான ஒரே வழி இதுதான்.நீங்க இருவரும் இப்படி வாழ முடியாது. சுந்தரி, நீ இளமையிலேயே விதவையாக இருப்பது உன் வாழ்க்கையை அழித்து விடும். சாமியார் சொன்னார் உன் தாலி வாழ்க்கை இன்னும் பலமாக இருக்கிறது. அதை உடைக்கக் கூடாது. அதனால்தான்… வீரசாமியோட கல்யாணம் தான் ஒரே வழி சுந்தரி அதிர்ச்சியோடு கண்ணீர் சிந்தினாள். “அம்மா… நான் எப்படி? அவன் அப்பா தானே! இது எப்படி சாத்தியம்?” லக்ஷ்மி அவள் கையை பிடித்தாள். “கண்ணம்மா, நான் உனக்கு கஷ்டம் வேண்டுமா? உன்னை சந்தோஷம் வேண்டுமா ? சமியார் சொன்னார், விதி இப்படித்தான் அமைந்திருக்கிறது. நீ தவறாக நினைக்க வேண்டாம். இது பாவம் இல்ல… உன் வாழ்க்கையை காப்பாற்றும் வழி.” சுந்தரியின் உதடுகள் நடுங்கின. உள்ளுக்குள், “அம்மாவுக்கு தெரியாது… எங்க மனசு ஏற்கனவே எல்லையைத் தாண்டிச்சு. அன்பு சந்தேகம் வைத்தது வீணல்ல. அவன் உண்மையிலேயே அதை உணர்ந்தான். இப்போ நான் கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டா… அது என் குற்றத்துக்கு முத்திரை போடுற மாதிரி.” வீரசாமி அவ்வளவு நேரம் சும்மா இருந்தார். குரல் முறிந்தபடி பேசினார். “லக்ஷ்மி… இது நியாயமா இருக்கும்? நான் அவன் அப்பா. அவன் சந்தேகம் வைத்தபடியே இறந்தான். நானும் என் மனசை சுத்தப்படுத்திக்கொடுக்கவே முடியல. இப்போ அவன் மனைவியோட கல்யாணம் பண்ணிக்கொண்டால்… அது அவன் மேல் செய்த பாவத்தை உறுதிசெய்வது போலத்தான் இருக்கும்.” லக்ஷ்மி உறுதியுடன் சொன்னாள்: “விதி தான் இந்த நிலைமையை உங்களுக்கு தந்திருக்கிறது. சமுதாயம் என்ன சொல்கிறது என்று கவலைப்படாதீங்க. கல்யாணம் செய்தால் எல்லாம் மாறிடும். உங்க இருவருக்கும் இது தான் நல்லது.” சுந்தரி, வீரசாமி இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்தனர். கண்களில் துயரம், உள்ளத்தில் குற்ற உணர்ச்சி. அவர்களின் அமைதி சொல்லியது — லக்ஷ்மிக்கு தெரியாது, ஆனால் நம்மால் உணரப்படும் பாவம் உண்மையானது.அந்த இரவு வீடு அமைதியில் மூழ்கியது. லக்ஷ்மி தனது அறைக்குள் போய் பிரார்த்தனை செய்து கொண்டிருந்தாள். “விதி சொல்லுது, இது நலத்துக்குகா இல்லை வாழ்கை முழுவதும் குற்ற உணர்ச்சி வாழறதுக்குகா …” நினைத்து அழுதாள் ஆனால் மாளிகையின் பின்பக்கத்தில், இருளில், சுந்தரியும் வீரசாமியும் எதுவும் பேசாமல் அருகருகே நின்றிருந்தார்கள். சாம்பல் நிற சந்திர ஒளி மட்டும் அவர்களைத் தொட்டது. சுந்தரி :மாமா … அம்மாவுக்கு ஒன்றும் தெரியாது. ஆனா நமக்குத் தெரியும்… அன்பு சந்தேகம் வீணா இல்ல. அவன் உண்மையிலேயே நம்ம மனசைக் கண்டுட்டான். வீரசாமி தலையை குனித்தார். “ஆம், சுந்தரி… அவன் என்னை நம்பலை. அதுக்கான காரணம் நாம்தான். நான் அப்பா மாதிரி இருக்கணும்… ஆனா நான் என் எல்லையையே காப்பாற்ற முடியல. உன்னைப் பார்த்தப்போதே என் மனசு தளர்ந்து போச்சு.” சுந்தரியின் கண்ணீர் வழிந்தது. “அதுதான் என்னை கொஞ்சம் கொஞ்சமா அவனிடமிருந்து தள்ளிச்சுட்டது. அன்பு ரொம்ப நல்லவன்… ஆனா என் மனசு தவறிச்சு போயிடுச்சு. அவன் கண்ணில் தோன்றியது உண்மையா இருந்துச்சு. அதனால்தான் இப்படி அவன் போயிட்டான் போல தோணுது.” வீரசாமியின் குரல் முறிந்தது. “நான் ஒத்துக்கிறேன்… அவன் மரணத்துக்கு காரணம் நாம்தான். நேரடியாக இல்லையென்றாலும், நம்மோட ஆசை, நம்மோட பாவம்… அவன் உயிரை எடுத்து விட்ட மாதிரி இருக்கு. இப்போ நம்மைக் கல்யாணம் பண்ணிக்கோங்கன்னு சொல்றாங்க… ஆனா அது காப்பாற்றுறதா? இல்ல நம்ம பாவத்துக்கு முத்திரை வைக்குறதா?” இருவரும் சில நொடிகள் வார்த்தையின்றி ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக்கொண்டார்கள். கண்ணீரின் வழியே தெரிந்தது — அன்பு உயிரோடு இல்லாவிட்டாலும், அவன் நினைவு, அவன் சந்தேகம், அவர்களுடைய குற்ற உணர்ச்சி… அவற்றோடு வாழவேண்டியது தான் அவர்களுக்கு உண்மையான தண்டனை. சுந்தரி மெதுவாகச் சொன்னாள்: “இது விதியா, இல்ல நம்ம பாவத்தின் விளைவா தெரியல… ஆனா நான் ஒரு நாளும் மனசு அமைதியா வாழ முடியாது.” வீரசாமி பார்வையைத் தூரத்துக்கு திருப்பினார். “நானும் இல்ல, சுந்தரி… நானும் இல்ல…” அந்த இரவு அவர்கள் இருவரும் அருகில் நின்றும், இருவருக்கும் இடையில் குற்ற உணர்ச்சி என்ற சுவர் பெரியதாகவே நின்றுகொண்டிருந்தது. காலம் கொஞ்சம் கடந்தது. அன்புவின் சடங்குகள் முடிந்ததும், உறவினர்கள் சிலர் வீடு வரத் தொடங்கினர். “இவளுக்கு இப்போ என்ன ஆகும்? இளம் வயசுல விதவையாக வாழ்ந்தா அவளோட வாழ்க்கை அழிஞ்சிடும்…” என்று ஒவ்வொருவரும் பேசிக்கொண்டிருந்தார்கள். அந்த வேளையில், வீட்டில் அனைவரும் கூடியிருந்தனர். சுந்தரி கண்களில் கண்ணீர், வீரசாமி அமைதியுடன் தலை குனிந்திருந்தார். லக்ஷ்மி முன்னே வந்து, உறுதியான குரலில் பேசத் தொடங்கினாள்: “உங்க எல்லாருக்கும் தெரியும்… என் மகள் சுந்தரி இன்னும் இளமையிலேயே விதவையானாள். அவள் வாழ்க்கை இங்கதான் நின்றுவிடக்கூடாது. சமியார் சொன்னார் — அவளுக்கு இன்னும் வாழ்க்கை இருக்கிறது. அவளை பாதுகாப்பாக வைத்துக்கொள்ள ஒரே வழி இருக்கு. அது — சுந்தரி, வீரசாமி இருவருக்கும் கல்யாணம்.” அந்த வார்த்தைகள் கேட்க, கூட்டத்தில் சிலர் அதிர்ச்சியடைந்தார்கள். “அது எப்படி சாத்தியம்?” “அவங்க இருவருக்கும் அந்த மாதிரி கல்யாணமா?” என்று சில கிசுகிசுக்கள் எழுந்தன. ஆனால் லக்ஷ்மி கை உயர்த்தி, உறுதியோடு சொன்னாள்: “நான் சமுதாயம் என்ன சொல்றது என்று கவலைப்பட மாட்டேன். என் மகளின் வாழ்க்கை தான் எனக்கு முக்கியம். விதி சொன்னதை நான் ஏற்கிறேன். அவள் தனிமையோடு வாழக் கூடாது. வீரசாமி தான் அவளுக்கு சரியான ஆள் அவனும் மனைவி இளந்து தான் வாழுறான் . நீங்க யாரும் எதிர்க்க வேண்டாம்.” சுந்தரி அந்தக் கூட்டத்தில் அம்மாவை பார்த்துக் கொண்டே கண்ணீர் வடித்தாள். அவள் உள்ளுக்குள், “அம்மாவுக்கு தெரியாது… இது பாதுகாப்பு இல்லை, இது நம்ம பாவத்துக்கு முத்திரை. ஆனா இப்போ யாருக்குமே உண்மையை சொல்ல முடியாது…” என்று நெஞ்சை நொறுக்கிக் கொண்டாள். வீரசாமியும் கூட்டத்தின் முன் நிமிர்ந்து பார்க்க முடியாமல் தலை குனிந்தார். “இது என் மகன் நினைவை மறைக்குற மாதிரி. ஆனா நான் பேசினா, லக்ஷ்மியோட நம்பிக்கையை உடைக்கிறேன். நம்ம பாவத்தை வெளிப்படுத்துற மாதிரி ஆகிடும். அதனால மௌனம்தான் ஒரே வழி…” என்று தன் உள்ளத்தோடு போராடினார். அந்த கூட்டத்தின் முன், சுந்தரி–வீரசாமி இருவரும் எதுவும் பேசாமல் அமர்ந்திருந்தார்கள். அவர்களின் மௌனமே அவர்கள் எதிர்ப்பும், அவர்களின் குற்ற உணர்ச்சியையும் வெளிப்படுத்தியது. ஆனால் லக்ஷ்மி அந்த மௌனத்தை “ஒப்புதல்” என்று எடுத்துக் கொண்டாள். அந்த நாளிலேயே, திருமணத்தை நடத்த தீர்மானித்துவிட்டாள். சில நாட்கள் கழித்து திருமண நாளின் காலை. கோவிலில் நாதஸ்வரம் ஒலித்தது. சிரிப்பு, உரையாடல், உறவினர்களின் ஆரவாரம் — எல்லாம் சாதாரண கல்யாண வீடு போலத்தான் இருந்தது. ஆனால் சுந்தரிக்கும், வீரசாமிக்கும் அது மரணச்சோலை மாதிரி இருந்தது. சுந்தரி மஞ்சள் புடவை போர்த்தி, தாலி சுட்டிக்கொண்டு அமர்ந்திருந்தாள். முகத்தில் ஒப்பனை இருந்தாலும், கண்களில் ஒளியே இல்லை. கண்ணீர் எப்போதும் வழியப்போகும் போல கசந்தது. வீரசாமி வெள்ளை வேஷ்டி சட்டையில், மேடையில் அமர்ந்திருந்தார். “நான் என் மகனோட இடத்தைப் பறிக்கிறேன்னு தோணுது… ஆனா நான் ஒன்றும் பேச முடியல. என் வாயிலிருந்து உண்மை வெளிவந்தால், இது கலைந்து போயிடும். ஆனா லக்ஷ்மி உடைந்து போவாளே…” என்று உள்ளுக்குள் கொந்தளித்தார். பூஜை முடிந்தது. பூமாலை எடுத்து வந்தார்கள். முதலில் சுந்தரிக்கு வீரசாமி மாலை அணியச் சொன்னார்கள். அவள் நடுக்கத்துடன் கையால் மாலை எடுத்தாள். வீரசாமி அவளைப் பார்த்தார் — அந்தக் கண்களில் ஒரே வலி, குற்ற உணர்ச்சி. மாலை அவன் கழுத்தில் போடும்போது, அவள் உள்ளம் கத்தினது: “அன்பு… என்னை மன்னித்துவிடு . நான் உனக்கு செஞ்ச துரோகத்துக்கு இப்போ உன் அப்பாவோட மாலையைப் போடுறது, அது என் பாவத்துக்கு சாட்சியா மாத்திரம்தான் இருக்கும்…” அடுத்து வீரசாமி மாலை எடுத்தார். சுந்தரியின் முகம் நடுங்கியது. அவர் கையை நிறுத்தவே முடியவில்லை. “மகனே, உன் மனைவியோட கழுத்தில் மாலை போடுறது என் வாழ்க்கையிலேயே பெரிய பாவம். ஆனா நான் ஒத்துக்கொண்டது சமுதாயத்துக்காக… உன் நினைவோட வாழ தண்டனைக்காக…” என்று மனசுக்குள் உருகினார். அந்த நொடியில், மாலைகள் மாறின. சுற்றிலும் ஆரவாரம், “மங்களம்!” ஆனால் சுந்தரியும், வீரசாமியும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்தபடி, உள்ளுக்குள் அழுதுகொண்டிருந்தார்கள். அவர்களின் முகத்தில் புன்னகை இல்லை. அவர்களின் இதயத்தில் சாந்தி இல்லை. அந்தக் கல்யாணம் வாழ்க்கையை தொடங்கியது இல்லை… ஒரு பாவத்துக்கு முத்திரை மட்டும் போட்டது. இரவு ஆழ்ந்தது. வீட்டில் அனைவரும் உறங்கிப் போனார்கள். சாமியாரின் அர்ச்சனை சத்தமும், உறவினர்களின் ஆரவாரமும் மெல்ல மெல்ல மௌனமாகி, வீடு முழுக்க சத்தமில்லாத காற்று மட்டுமே நிறைந்திருந்தது. அந்த நேரத்தில், சுந்தரி புதிய மனைவி போல அலங்கரிக்கப்பட்ட அறையில் அமர்ந்திருந்தாள். மஞ்சள் புடவையோ, தங்க நகைகளோ அவளுக்கு அழகை சேர்க்கவில்லை. அவள் முகத்தில் தெரிந்தது — கனமான சுமை மட்டும். கதவு திறந்தது. வீரசாமி உள்ளே வந்தார். திருமணத்துக்குப் பிறகு, கணவன்–மனைவி என்ற நிலையில் அவர்கள் முதல் முறையாக தனியாகச் சந்தித்தார்கள். சுந்தரி அவனைப் பார்த்தவுடன், திடீரெனக் கண்ணீர் வழிந்தது. “இது எல்லாம் எப்படி நடந்துச்சு, மாமா ? நான் கனவு கூட காணவில்லை… இப்படி நம்ம வாழ்க்கை மாறும் என்று.” வீரசாமி அவளைப் பார்த்தார். கண்கள் சிவந்திருந்தது. “நானும் கனவு காணவில்லை, சுந்தரி. ஆனா விதி, லக்ஷ்மி, சமுதாயம்… எல்லாம் நம்மை இங்கே கொண்டு வந்துட்டுச்சு. ஆனா உள்ளுக்குள் எனக்கு தெரியும்… இது விதி இல்ல. இது நம்ம பாவத்தோட விளைவு.” சுந்தரி கைகளை மூடியபடி, சத்தமில்லாமல் அழுதாள். “அன்புவுக்கு நான் என்ன முகத்தோட சொல்லப் போகிறேன்? அவன் சந்தேகம் வச்சபடியே போயிட்டான். இப்போ நம்ம கல்யாணம் ஆயிடுச்சு. இது அவனை இன்னும் கொன்ற மாதிரி இல்லையா?” வீரசாமி அருகே வந்து அமர்ந்தார். “ஆம்… அவன் நம்பிக்கையைக் கெடுத்தது நாம்தான். அவன் உயிரோடு இல்லாதா இருந்தாலும், அவன் நினைவு எப்போதும் நம்மிடையே இருக்கும். நான் உன்னைத் தொட்டாலே கூட, அவன் முகம் என் கண்முன்னே நிற்கும்.” சுந்தரி சுருட்டிக் கொண்ட கைகளைக் களைந்தாள். “அப்போ நம்ம வாழ்க்கை எப்படி போகும்? கணவன்–மனைவி மாதிரி வாழ முடியுமா? இல்ல guilty-ஆகத்தான் வாழ வேண்டுமா?” வீரசாமி சற்றும் யோசிக்காமல் சொன்னார்: “நம்ம பாவம் நம்முடன் வாழும். ஆனா, சுந்தரி… நீ ஒன்னும் பயப்பட வேண்டாம். உனக்கு குற்றமில்லைன்னு நான் சொல்ல மாட்டேன். எனக்கும் குற்றம் இருக்கிறது. ஆனா இப்போ நம்மிடையே ஒரு கடமை இருக்கு — உன் அம்மாவை காப்பாற்றணும், இந்த வீட்டைக் காப்பாற்றணும். சமுதாயத்துக்கு நம்ம guilt தெரியக் கூடாது. நம்ம உள்ளுக்குள்ள மட்டும் அந்த வலி எரியட்டும்.” சுந்தரி கண்களை மூடி, சுவாசம் திணறினாள். அவளுக்குத் தெரிந்தது — இந்த கல்யாணம் காதலோ, ஆசையோ, புதிய தொடக்கமோ இல்லை. இது வெறும் தண்டனை. அந்த அறையில், மங்கல்யம் கழுத்தில் இருந்தாலும், அவர்களின் மனசில் சுதந்திரம் இல்லை ![[Image: 7ac6da123fe9b78e06172e11b1b83706.jpg]](https://i.ibb.co/PZqpx4yK/7ac6da123fe9b78e06172e11b1b83706.jpg)
16-09-2025, 08:08 AM
சிந்து சமவெளி பார்ட் 2 படம் பார்ப்பது போலவே உள்ளது ப்ரோ
மருமகள் மாமனார் திருமணம் அவர்கள் இருவரின் முதலிரவு லட்சுமி அம்மா தான் அமலா பாலின் சக்களத்தியா ? கதை ரொம்ப இறுக்கமான சூழ்நிலையில் ஆரம்பித்து இருக்கிறது பயங்கர சென்ட்டிமென்ட் இதில் எப்படி மருமகளும் மாமனாரும் செக்ஸ் உறவு வைத்து கொள்ள போகிறார்கள் என்று தெரியவில்லை இருவருமே 100% குற்ற உணர்வில் இருக்கிறார்கள் இவர்கள் இருவருக்கும் எப்படி மூட் ஏத்தி உறவு கொள்ள வைக்க போகிறார் என்பது கதாசிரியருக்கு செம சேலஞ்சானை வேலை முத்திரை விதி சாம்பல் நிற சந்திரன் மரண சோலை கல்லறை மவுனம் வார்த்தைகள் எல்லாம் ரொம்ப எமோஷனல் வார்த்தைகள் ப்ரோ மிக அருமையான டென்ஷானான பதிவு நன்றி
16-09-2025, 02:19 PM
(16-09-2025, 12:16 AM)sreejachandranhot Wrote: வீராசாமி வந்தவுடன் (சுந்தரி அம்மா ) லக்ஷ்மி அவளது தலைமுடியை தடவினாள். அழாதே, கண்ணம்மா… வாழ்க்கை அப்படி தான்னு நினைச்சிக்கோ. ஆனா உன் வாழ்க்கை இங்கதான் முடிஞ்சுடல. உனக்கு இன்னும் வயசு இருக்கு. Sema story Inta padam pathu ednavati adichrupenu count pana mudiathu avlo time paniruken Apove amala paul mamanar romance movie la nalarukum Yenga nu purusana slara mathri koptuva Morning wake up anathum padichu sema mood Ipo koda cmt panra mathri update ketka ta vandenn
16-09-2025, 10:58 PM
ஒரு காலை.
சுந்தரி சந்தைக்கு போய் காய்கறி வாங்கி வந்தாள். கையில் கூடுதலா செலவாகிவிட்டது. வீரசாமி கையிலிருந்த ஓய்வூதிய கணக்கை பார்த்தபடி, முகம் சுருக்கினார். “சுந்தரி, இவ்வளவு பணம் எதுக்காகச் செலவழிச்சு? நம்ம வீடு சிக்கனமா இருக்கணும். நான் careful-ஆ manage பண்ணணும்.” என்று அவர் கடினமாகச் சொன்னார். அந்த வார்த்தை சுந்தரிக்கு திடீர் புண்பட்டது. “நான் உங்க வீட்டுக்காகத்தான் வாங்கினேன். உங்க பொறுப்பை குறைக்கணும்னு நினைச்சேன். ஆனா நீங்க எனக்கு திட்டுறீங்க மாதிரி பேசுறீங்க.” வீரசாமி கோபத்தோடு சத்தமாகச் சொன்னார்: “நான் கணக்குப் பார்த்து வாழணும்னு சொல்றேன்!” அந்த சத்தத்தைக் கேட்டு, லக்ஷ்மி அறையிலிருந்து வந்து, “என்ன சத்தம் இது? சின்ன விஷயத்துக்காக சண்டையா?” என்று கவலைப்பட்டார். சுந்தரி வாயை மூடி நின்றாள். வீரசாமி அமைதியாகச் சும்மா போய் உட்கார்ந்தார். மாலை நேரம். லக்ஷ்மி வீட்டுக்குள் வேலை பாக்கும்போது, சுந்தரி தனியாக மாடியில் அமர்ந்திருந்தாள். கண்களில் கண்ணீர். வீரசாமி மெதுவா அவளருகே வந்து உட்கார்ந்தார். “மன்னிச்சிடு, சுந்தரி. நான் சத்தமா பேசக்கூடாது. நீ நம்ம வீட்டுக்காக எவ்வளவு உழைக்கறேன்னு எனக்கு தெரியும். ஆனா என் பயம்தான்… பணம் போதுமா, நம்ம வாழ்க்கை நிம்மதியா போகுமா என்ற பயம்.” சுந்தரி மெதுவா அவனைப் பார்த்தாள். “நீங்க கோபப்படும்போது எனக்கு ரொம்ப புண்படுது, மாமா ஆனா அதுக்குள்ளே உங்க கவலை புரியுது. நீங்க என்னோட கஷ்டத்தைப் பகிர்கிறீங்கன்னு தோணுதே… அதுதான் எனக்கு பலம்.” வீரசாமி அவளது கையை பிடித்தார். “நாம சின்ன சின்ன சண்டை போட்டாலும்… அதுக்கப்புறம் நம்ம உறவு இன்னும் வலுப்படுற மாதிரி இருக்கு.” அந்தக் கணத்தில், அவர்கள் இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்து சிரித்தார்கள். அந்த சிரிப்பில், முன்னைய கோபம் கரைந்து, புதிய பாசம் மலர்ந்தது. ஒரு இரவு. லக்ஷ்மி முன்பக்கம் தூங்கிக்கொண்டிருந்தாள். வீடு முழுக்க அமைதி. வீரசாமி மாடியில் அமர்ந்து பத்திரிகை படித்துக்கொண்டிருந்தார். சுந்தரி சமையலறை வேலை முடித்து, மெதுவாக வந்து அவன் பக்கத்தில் உட்கார்ந்தாள். அந்த நேரத்தில் மெதுவான காற்று வீசியது. சுந்தரியின் தலைமுடி காற்றில் பறந்தது. வீரசாமி பார்த்தவுடன், அவன் கண்களில் ஒரு மெல்லிய ஈர்ப்பு தெரிந்தது. “சுந்தரி…” என்று மெதுவா அவள் பெயரை அழைத்தார். அவள் திடுக்கிட்டுப் பார்த்தாள். “என்ன,மாமா ?” “நீ சிரிக்கும்போது… உன் முகத்தில் guilt இல்லாம, ஒரு புது உயிர் மாதிரி தெரிகிறது.” சுந்தரி சற்று நாணம் கலந்த சிரிப்புடன், “நீங்க கூட அப்படித்தான்… இப்போ நான் உங்க பக்கம் பார்த்தா, குற்ற உணர்ச்சி மறந்து போகுது.” என்று சொன்னாள். வீரசாமி அவளது கையை மெதுவாகத் தொட்டார். “அந்த guilt எப்போதும் நம்ம நிழல் போல இருக்கும். ஆனா இப்படி நம்மிருவரும் சேர்ந்து இருக்கும் நேரங்களில்… அது நம்மை விட்டு மறைந்த மாதிரி தோணுது.” சுந்தரி கண்ணை மூடிக்கொண்டாள். அந்தச் சில நொடிகளில், அவர்கள் மனசில் இருந்த பாரமும், guilt-உம் கரைந்து போனது. மீதமிருந்தது — ஒருவருக்கொருவர் தந்த பாசமும், ஆறுதலும் மட்டும். அந்த இரவு, guilt மறந்திருந்தாலும், அவர்கள் உள்ளுக்குள் தெரிந்தது: “இந்த பாசமே நம்மை வாழ வைக்கும் .” காலம் ஓடியது. ஒருநாள் காலை, சூரியன் வெளிச்சம் மெல்ல வீட்டு மாடியிலே படர்ந்தது. சுந்தரி புது புடவை அணிந்து, மல்லிகைப்பூ முடியில் கட்டிக்கொண்டு, காபி கப் இரண்டு எடுத்துக் கொண்டு மாடிக்கு வந்தாள். வீரசாமி பாய்மீது அமர்ந்து வானத்தைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தார். சுந்தரி அருகே வந்து ஒரு கப் அவன் கையில் கொடுத்தாள். “இப்போ நம்ம வாழ்க்கை எப்படி இருக்கு தெரியுமா?” என்று சுந்தரி மெதுவா கேட்டாள். வீரசாமி சிரித்தார். “எப்படி?” “முன்னாடி குற்ற உணர்ச்சி நம்மை மூச்சே வாங்க விடலை. ஆனா இப்போ அந்த நினைவுகள் இன்னும் இருக்கின்றன… ஆனா அதைவிட அதிகமா இருக்கிறது நம்ம ஒருத்தர் ஒருத்தர் துணை இருந்த மட்டும் தான் மாமா .” வீரசாமி காபி ஒரு சிப் எடுத்தார். “ஆம், சுந்தரி. வாழ்க்கை தவறுகளால் ஆனது தான்… ஆனா அந்த தவறுகளோடே கூட வாழக் கற்றுக்கொள்ளணும். நீ இருக்கிறதால தான் நான் அதைக் கற்றுக்கொண்டேன்.” சுந்தரி அவன் தோளில் தலையை சாய்த்தாள். “நான் இனிமே guilt-ஐ நினைக்க மாட்டேன். இனி நீங்க தான் என் வாழ்க்கை மாமா . நம்ம வாழ்க்கை புது துவக்கத்துக்கு வேண்டும் மாமா இப்படியே இருக்க முடியதுல .” வீரசாமி அவளது கையை பிடித்தார். “நாம guilt-ஐ மறந்துடலாம்னு இல்ல. ஆனா அதை நினைக்காம, வாழ்க்கையை ரசிக்கலாம்னு முடிவு பண்ணலாம். அது தான் நம்ம புது பாதை.” அந்தக் கணத்தில், சூரிய ஒளி அவர்கள்மேல் விழுந்தது. அவர்கள் உள்ளத்தில் இருந்த இருள் மெதுவா மறைந்தது. அவர்கள் வாழ்வில் முதல் முறையாக, “இது தான் நம்ம புது வாழ்க்கை” என்ற நம்பிக்கை வேரூன்றியது. வீராசாமி மெல்ல அவள் நெற்றி முத்தம் வைத்தார் (அதில் முன்பைப்போல காமம் இல்லை காதல் அவளுக்கு தோண்றியது ) பொறுக்கி மாமா பல் வேலுகுனியா என்று கேலி செய்தால் அதை ரசித்தான் மாலையில் திடீரென கனமழை ஆரம்பித்தது. வீட்டின் மாடியில் சுந்தரி துணிகளை எடுத்துக்கொண்டிருந்தாள். மழை தண்ணீர் முகத்திலும், சுருட்டிய கூந்தலிலும் வழிந்தது. வீரசாமி அவளைப் பார்த்தார். அந்த காட்சி அவன் மனசை கவர்ந்தது. மழையின் சத்தத்துக்கு நடுவே அவர் மெதுவாக அவளருகே வந்து நின்றார். சுந்தரி திடுக்கிட்டுப் பார்த்தாள். “வீரசாமி… என்னங்க நீங்க இங்கே?” “மழையில நீ நனைக்கிற மாதிரி பார்த்தா… என் மனசு அமைதியா இருக்கல.” என்று அவர் சொன்னார். அவளது கண்கள் கீழே விழுந்தன. மழைத்துளிகள் அவள் முகத்தை மேலும் அழகாக்கின. அவர் மெதுவாக அவளது கையைத் தொட்டார். அந்தத் தொட்டலில், சுந்தரியின் இதயம் வேகமா துடித்தது. ஒரு நொடிக்கு guilt மறந்தது… பாசமும் ஈர்ப்பும் மட்டும் இருந்தது. ஆனா அடுத்த நொடியில், அவளது மனசு அலறியது: “அன்பு… அவன் நம்பிக்கை… நம்ம பாவம்…” சுந்தரி உடனே கையை விலக்கிக் கொண்டாள். “வீரசாமி… இல்லை. இது தவறு. நான் முடியாது.” வீரசாமி அவளை நீண்ட நேரம் பார்த்தார். பின்னர் மெதுவாகத் தலையசைத்தார். “சரி, சுந்தரி. நான் உன்னை வலுக்கட்டாயம் செய்ய மாட்டேன். நீ தயாரா இல்லையா என்பதுதான் முக்கியம். உன் மனசுக்கு விரோதமா நான் எதையும் செய்ய மாட்டேன்.” அவர் விலகிச் சென்றார். சுந்தரி அங்கேயே நின்று, மழையில் நனைந்தபடி கண்ணீருடன் மூச்சு விட்டாள். அவளுக்குள் guilt மீண்டும் எழுந்திருந்தாலும், அதே சமயம் ஒரு நிம்மதி இருந்தது — “வீரசாமி என் எல்லையை மதிக்கிறான்… அதனால்தான் அவன் என்னோட பக்கத்தில் இருக்கக் கூடியவன். ச்சை எவ்ளோ அசையா மாமா நம்மள நெருங்குணறு இப்படி பண்ணிட்டோமே மனுஷன் எல்லாத்தயும் மறந்து வந்தாரு பாத்துக்கலாம் அமைதியா கட்டிலில் படத்துல மறுநாள் 11 மணி போல் தன் அம்மா வந்து வா கொஞ்சம் வெளிய போய்ட்டு சுந்தரி : எங்க போலாம் ? அம்மா : கோவிலுக்கு போலாம் .. மருமகன் சொல்லிட்டு வா சுந்தரி : மாமா நானும் அம்மா கோவிலுக்கு போயிட்டுவரோம் வீராசாமி : போயிட்டு வா மா சாமி தரிசனம் முடிந்து பின் அம்மா :என்னாடி எதாவுது நடந்துச்சா ? சுந்தரி : இல்ல மா அவரு என்ன தொட வந்தாரு ஆனா என்னால் முடியல வேண்டாம் சொல்லிட்டேன் அவரும் அமைதியா கட்டில் படுத்துக்காட்டாறு அம்மா: ஏண்டி எத்தனை நாள் இப்படியே இருக்கலாம் இருக்குற ? சுந்தரி : அதுக்கு அவரோட படுக்க சொல்லுறியா ? அம்மா : படுத்த தானே புள்ள பெத்துப சுந்தரி : அம்மா என்ன மா சொல்லுற எனக்கு அந்த நினைப்ப இல்லை அம்மா : அதுக்கு டி உன்னிய மறுமணம் செஞ்சு வெச்சேன் ? நீ உன் வாழ்கை வாழனும் தானே மொதல்ல அன்பு பத்தி யோசிக்கிறதா நிறுத்து எனக்கு புரியுது அவன் தூக்கு போட்ட இல்ல யாராவது கொள்ள பட்டோ இறந்த நீ அவனே நினைச்சுட்டு வாழுறது கஷ்டம் அவன் அல்பாய்ச்சு போய்ட்டான் அதுக்கு நீயோ இல்லை மருமகனோ பொறுப்பு இல்ல அதை மொதல்ல தெரிந்த்துக்கோ சுந்தரி மனசுல அம்மா எப்படி சொல்லுறது நாங்க அன்பு இருக்கும் போதல் நானும் மாமா தப்பு பண்ணிட்டோம் ஆன அம்மா சொன்னதும் ஒரு விதத்துல உண்மை தன் அச்சிடேன்ட் தான் அன்பு இருந்தான் அம்மா : என்னடி யோசிக்கிற சுந்தரி : ஒன்னும் இல்லை மா அம்மா : தங்கம் கொஞ்சம் யோசிஸ்ச்சு முடிவு எடு தாய் அது தடவ நான் வரும்பொது நல்ல விஷயம் கேக்கணும் சுந்தரி வெக்கத்துடன் போ மா என்று வெக்க பட அம்மா : மொதல்ல மருமகனே மாமா சொல்லாத என்னங்க புருஷன் மாதிரி கூகிப்ரு சுந்தரி : சரி மா அம்மா ஊருக்கு சென்று உடன் அன்று இரவு உணவு சாப்பிட என்னங்க என்று கூப்பிட்டால் வீரா : என்ன ? சுந்தரி : சாப்ருயா வாங்க வீரா : என அதிசயமா இருக்கு என்னை என்னங்க கூப்டுறாயே சுந்தரி : சரி இனி கூப்டுல போதுமே வீரா : கோவத்தை பாரு மூக்கு மேல சுந்தரி : சிரித்துக்கொண்டு சாப்புடுங்க படுக்கையறையில் மென்மையான விளக்கு ஒளி மட்டும். இரவு உணவு முடித்து பின் சுந்தரி அலமாரியிலிருந்து ஆடைகளை மடித்துக் கொண்டிருந்தாள். வீரசாமி அவளைப் பார்த்துக்கொண்டு, மெதுவாகச் சொன்னார்: “சுந்தரி… நீ இப்படி நிம்மதியா வேலை செய்வதைப் பார்க்கும் போது எனக்கு மனசு சந்தோஷமாகிறது. நீ என் வாழ்க்கையிலே வந்தது விதியோ, பாவமோ… ஆனா இப்போ அது ஒரு வரம் மாதிரி தோணுது.” சுந்தரி நின்று, அவனை நேராகப் பார்த்தாள். “என்னங்க … நான் எப்போதும் உன்னோட இருக்கும்போது guilt தான் நினைச்சேன். ஆனா இப்போ எனக்கு புரிகிறது… அந்த நினைவு நம்மைத் தள்ளிச் சென்றால், நாம வாழ முடியாது. உன்னோட பாசம் தான் எனக்கு உயிரோட இருக்க காரணம்.” வீரசாமி அருகே வந்து அவளது கையைப் பிடித்தார். “அதுவே உண்மை. நம்ம பாசத்தால்தான் . நாம ஒன்றுக்கொருவர் தாங்கலாம்னு தான் விதி நம்மை இங்கே கொண்டுவந்தது.” சுந்தரி மெதுவாக சிரித்தாள். அவளது கண்களில் நாணமும் பாசமும் கலந்து இருந்தது. அவள் கைகளை அவன் மார்பில் வைத்தாள். “வீரசாமி… இனிமே நான் தடுக்க மாட்டேன். இது தன் என் வாழ்கை நான் ஏற்கிறேன்.” அவளது வார்த்தைகளை கேட்டதும், வீரசாமி அவளை அணைத்துக் கொண்டார். அந்த அணைப்பில், அவர்கள் இருவருக்கும் guilt இல்லை. மீதமிருந்தது — வெறும் ஏக்கம் , நெருக்கம் இருந்தது , புது வாழ்க்கையின் ஆரம்பம். அவன் அப்படியே சுந்தரி கன்னத்தை முத்தம் கொடுத்து அப்படியே முகம் மூழ்க முத்தம் கொடுத்தான் அவன் முத்தத்தில் சிலுர்த்த சுந்தரி கண்ணை திறந்து பார்த்தால் அந்த நொடி அவன் உதட்டை சப்பி உறிஞ்சுனான் அவளது இடுப்பை மெதுவாக அணைத்தேன். அவள் நைட்டிக்குள் அவளது மென்மையான சதைகள் அவன் விரல்களில் படர்ந்தன. அவளது கழுத்தில் முத்தமிட்டான் . அவளது வாசம், ஒருவித போதைக்குள் தள்ளியது. மீண்டும் அவள் அவன் உதடுகளைத் தேடி, ஒரு ஆழமான முத்தத்தைத் தந்தாள். அவளது நாக்கு என் வாய்க்குள் நுழைந்து, என் நாவைச் சுழற்றியது. அவன் பதிலுக்கு அவளது நாவை உறிஞ்சினேன். முத்தம் தொடர்ந்துகொண்டே இருக்க, அவன் மெதுவாக அவளது நைட்டியின் ஜிப்பைத் திறந்தேன். ஜிப் கீழ் இறங்க, அவளது 36 சைஸ் முலைகள், பிரா இல்லாமல், முழுமையாக வெளிப்பட்டன. நான் முத்தத்தை விலக்கி, அவளது முலைகளைப் பார்த்தேன். உம்ம்ம்… என்ன அழகுடி சுந்தரி நீ ... என்று முணுமுணுத்தேன். என் முகத்தை அவளது முலைகளுக்கு நடுவே புதைத்து, ஆழமாக சுவாசித்தேன். பின்னர், ஒரு முலையை என் வாய்க்குள் கவ்வி, அவளது காம்பை மெதுவாக உறிஞ்ச ஆரம்பித்தேன். அவளது உடல் முழுவதும் சிலிர்த்தது. “ஆஅஹ்… என்னங்க …” அவள் கண்களை மூடினாள். அவன் ஒரு காம்பை விட்டுவிட்டு, அடுத்த காம்பை உறிஞ்சினேன். அவன் நாக்கு, அவளது காம்பைச் சுழற்றி, இழுத்து, விளையாடியது. சுந்தரி முனகல்கள் சத்தமாகின. என் கைகள் அவளது இடுப்பிலிருந்து நழுவி, அவளது மென்மையான பிட்டத்தை மெதுவாகத் தடவின. நான் அவளைத் தூக்கி, நேராக மெத்தைக்கு சென்றேன் . அவள் என் கைகளில் ஒரு குழந்தை போல ஒட்டிக்கொண்டாள். அவளது நைட்டியை முழுவதுமாகக் கழற்றினேன். இப்போது அவள் அம்மணமாக நின்றாள். அவளது பளபளப்பான உடல், வேர்வைளால் இன்னும் கவர்ச்சியாகத் தெரிந்தது. என்னங்க … என்ன பண்ணுறீங்க ?” அவள் வெட்கத்துடன் கேட்டாள். உன்னை முழுசா அனுபவிக்கப் போறேன்டி,” என்று சொல்லி, அவளது உதட்டில் மீண்டும் முத்தமிட்டேன். அவளது கூந்தல் வழியே இறங்கி, கன்னங்கள், கழுத்து, முலைகள் வழியே வழிந்தது. நான் குனிந்து, அவளது முலைகளிலிருந்து வழிந்த வேர்வை நீரை என் நாக்கால் உறிஞ்ச ஆரம்பித்தேன். அவள் முலைக்காம்புகள் விறைத்து, சிவந்து நின்றன. அவன் அவளது முலைகளிலிருந்து வழிந்த வேர்வை நீரை உறிஞ்சி குடித்து, பின்னர், அவளது முலைக்காம்புகளை என் வாய்க்குள் கவ்வி, உறிஞ்ச ஆரம்பித்தேன். அவளது வயிற்றின் மேல் வழிந்த வேர்வை நீரையும், தொப்புளின் உள் பகுதியில் வழிந்த நீரையும் என் நாக்கால் சுவைத்துக் குடித்தேன். பின்னர், மெதுவாகக் கீழ் இறங்கி, அவளது பிட்டத்தை மெதுவாகப் பிடித்து, அவளது கால்களை அகல விரித்தேன். அவளது மன்மதக் குழி, ரோமங்கள் மழிக்கப்பட்டு, பளபளப்பாகத் தெரிந்தது. நடுவே, அவளது பிளவின் இதழ்கள், வெந்நீரில் ஈரமாக, சிவந்து, விரிந்து காட்சியளித்தன. அவன் நாக்கை நீட்டி, வேர்வை நீரால் நனைந்திருந்த அவளது பிளவின் உச்சியில் ஒருமுறை சுழற்றினேன். “ஆஅஹ்… …என்னங்க ”சுந்தரி சத்தமாக முனகினாள். நான் என் நாக்கை அவளது பிளவுக்குள் ஆழமாகச் செலுத்தி, அவளது கிளிட்டோரிஸை மெதுவாக நக்க ஆரம்பித்தேன். வேர்வையும் ஒண்ணுக்கு நீர் அவளது புண்டையை நனைக்க, அவன் அவளது இன்ப நீருடன் சேர்த்து, அந்த நீரையும் உறிஞ்சி குடித்தேன். அவள் தன் இடுப்பைத் தூக்கி, அவன் நாக்கை மேலும் உள்ளே வாங்கிக்கொண்டாள். “ஆஅஹ்… அங்கதான்… இன்னும் ஆழமா… … ப்ளீஸ்…” அவள் கெஞ்சினாள். நான் அவளது கிளிட்டோரிஸை மெதுவாகக் கடித்தும், உறிஞ்சியும் விளையாட, சுந்தரி கட்டிலில் கீழ் துடித்துக்கொண்டிருந்தாள். சிறிது நேரத்திலேயே, அவள் “ஆஅஹ்… பொறுக்கி … வருது… எனக்கு வருது…” என்று கத்த, அவளது புண்டையிலிருந்து நீர் பீறிட்டது. நான் அவளது இன்ப நீரை முழுவதுமாக உறிஞ்சி குடித்தேன். உடல் முழுவதும் ஒருவிதமான புதிய பளபளப்புடன், அவளது கண்களில் ஒருவிதமான போதை தெரிந்தது. “இங்க பாரு சுந்தரி , நான் இன்னும் உன்னை முழுசா அனுபவிக்கல,” என்று சொல்லி, அவளது இடுப்பை வளைத்து, அவன் சுண்ணியை அவளது பிட்டத்திற்கு நடுவே வைத்து மெதுவாகத் தேய்த்தேன். அவள் ஒருவிதமான வெட்கத்துடன் முனகினாள். “வா… இப்போ கிச்சனுக்கு போகலாம்,” என்று சொல்லி, அவளது கையைப் பிடித்து இழுத்துக்கொண்டு சென்றேன். கிச்சனில் இருந்த டைனிங் டேபிளைப் பார்த்ததும், அவள் கண்களில் ஒருவிதமான ஆச்சரியம். “இங்கயா ?” அவள் குரலில் ஒருவிதமான கிளர்ச்சி. “ஆமாம், இங்கதான்,” என்று சொல்லி, அவளை அந்த டைனிங் டேபிளின் மேல் படுக்க வைத்தேன். அவளது கால்கள் கீழே தொங்க, நான் அவளது கால்களை அகல விரித்தேன். இப்போது அவளது புண்டை, என் கண்களுக்கு முழுமையாகத் தெரிந்தது. இன்னும் ஈரப்பசையுடன், சிவந்து, சற்று வீங்கியிருந்தது. நான் மேசையிலிருந்த கேரட் மற்றும் வெள்ளரிக் காய்களை எடுத்தேன். சுந்தரி கண்களை விரித்துப் பார்த்தாள். “எதுக்குங்க இதுயெல்லாம் ” அவள் குரலில் ஒருவிதமான பயம் கலந்த ஆர்வம். “உம்ம்… இன்னும் கொஞ்சம் புதுசா ட்ரை பண்ணலாம்னு எப்போபாத்தாலும் நாம வேகமா செஞ்சே பழகிட்டோம்ல கொஞ்சம் நிறுத்தி நிதானமா அன்புவிக்கலாம் டி என் பொண்டாட்டி ,” என்று சொல் சுந்தரி சரி டா என் பொறுக்கி புருஷா என்று கிரகத்தோடு அவனை பார்த்தால் , முதலில் மெல்லிய கேரட்டை எடுத்தேன். அதன் நுனியை அவளது புண்டையின் வாசலில் வைத்து மெதுவாகத் தேய்த்தேன். சுந்தரி தன் இடுப்பைத் தூக்கினாள்.அவன் மெதுவாக அந்தக் கேரட்டை அவளது புண்டைக்குள் செலுத்தினேன். “ஆஅஹ்… என்னங்க …” அவள் உடலை நெளித்தாள். கேரட் மெதுவாக உள்ளே சென்று வர, அவளது புண்டை சுருங்கி விரிந்தது. அவன் மெதுவாக அதை வெளியே எடுத்து, பின்னர் கொஞ்சம் பெரிய கேரட் காயை எடுத்தேன். இது சற்றுப் பெரிதாக இருந்தது. “இது கொஞ்சம் பெருசுடி,” என்று சொல்லி, அதன் நுனியை அவளது புண்டையின் வாசலில் வைத்து, மெதுவாக உள்ளே தள்ளினேன். “ஆஅஹ்… என்னங்க …கொஞ்சம் ... மெதுவா…” அவள் கெஞ்சினாள். நான் மெதுவாக காயை உள்ளே செலுத்தினேன். அது அவளது புண்டைக்குள் சென்று வர,சுந்தரி உடலை அசைத்தாள். “உம்ம்ம்… நல்லா இருக்குங்க …” அவள் முனகினாள். நான் சிறிது நேரம் கேரட் அவளது புண்டைக்குள் செலுத்தி விளையாடினேன். அவளது புண்டை இன்னும் ஆழமாக விரிந்து, ஈரப்பசையுடன் மின்னியது. “இப்போ என் சுண்ணி உள்ளே போகட்டும்,” ரொம்ப நாள் ஆச்சுல டி சுந்தரி .. என்று சொல்லி, கேரட்யை எடுத்து வைத்துவிட்டு, என் விறைத்து நின்ற சுண்ணியை அவளது புண்டையின் வாசலில் வைத்தேன். அவளது ஈரமான புண்டை, என் சுண்ணியை உள்ளே வாங்கிக்கொள்ளத் தயாராக இருந்தது. நான் மெதுவாக என் சுண்ணியின் நுனியை அவளது புண்டைக்குள் செலுத்தினேன். “ஆஅஹ்…” சுந்தரி சத்தமாக முனகினாள். டைனிங் டேபிளின் மேல் அவளது பிட்டம் அழுத்த, அவள் இடுப்பைத் தூக்கினாள்.அவன் மெதுவாக சுண்ணியை உள்ளே தள்ள, முழுவதுமாக அவளது புண்டைக்குள் புதைந்தது. அவன் மெதுவாக மேலும் கீழும் அசைக்க ஆரம்பித்தேன். டைனிங் டேபிளின் மேல் அமர்ந்திருந்ததால், அவளது இடுப்பு அவன் கைகளுக்கு எட்டியது.அவன் அவளது இடுப்பைப் பிடித்துக்கொண்டு, ஆழமாக அவளை ஓக்க ஆரம்பித்தேன். “சளக்… சளக்…” என்ற சத்தம் அந்த அமைதியான கிச்சனில் எதிரொலித்தது. “உம்ம்ம்… பொறுக்கி … இன்னும் வேகம்… இன்னும் ஆழம்…” அவள் கெஞ்சினாள். நான் வேகம் கூட்டினேன். அவளது முலைகள் மேலும் கீழும் அசைந்தன. அவன் ஒரு கையால் அவளது முலையைப் பிடித்துக்கொண்டு, இன்னொரு கையால் அவளது இடுப்பைப் பிடித்துக்கொண்டு, அவளை ஓக்க ஆரம்பித்தேன். அவளது புண்டையின் சதைகள் அவன் சுண்ணியை இறுக்கமாகப் பிடித்துக்கொண்டன. “ஆஅஹ்… என்னங்க … என் புண்டை… உன் சுண்ணியில்தான் இனி உயிர் வாழப்போகுது ,” அவள் கத்த ஆரம்பித்தாள். அவன் அவளை இன்னும் ஓக்க ஆரம்பித்தேன். அவன் ஒவ்வொரு குத்தும் அவளது புண்டையின் ஆழமான பாகங்களைச் சென்றடைந்தது. அவள் இடுப்பைத் தூக்கி, என் ஒவ்வொரு அசைவுக்கும் ஒத்துழைப்பு கொடுத்தாள். சிறிது நேரம் கிச்சனிலேயே அவளை டைனிங் டேபிளின் மேல் வைத்து ஓத்த பிறகு, அவன் அவளைத் தூக்கிக்கொண்டு படுக்கையறைக்குச் சென்றேன். அவன் சுண்ணி இன்னும் அவளது புண்டைக்குள் இருந்தது. அவளைப் படுக்கையில் படுக்கவைத்து, அவளது கால்களைத் அவன் தோளில் போட்டுக்கொண்டேன். இப்போது அவளது புண்டை முழுவதுமாக அவன் பார்வைக்குத் தெரிந்தது. “இங்கதான்டி நம்ம முடிப்போம்,” என்று அவன் முணுமுணுத்தேன். அவன் ஆழமாக அவளை ஓக்க ஆரம்பித்தேன். சுந்தரி தன் இடுப்பைத் தூக்கி, அவன் ஒவ்வொரு குத்துக்கும் ஒத்துழைப்பு கொடுத்தாள். அவளது 36 சைஸ் முலைகள் மேலும் கீழும் அசைந்து, காம்புகள் விறைத்து நின்றன.அவன் அவளது முலைகளைப் பிடித்துக்கொண்டு, மேலும் வேகமாகக் குத்தினேன். “ஆஅஹ்… ஆஅஹ்… என்னங்க … இன்னும்… இன்னும் ஆழமா… ப்ளீஸ்,” அவள் கெஞ்சினாள். அவன் ஒவ்வொரு அங்குலமாக அவளை அனுபவித்தேன். அவளது புண்டையின் ஒவ்வொரு சதையும் அவன் சுண்ணியைச் சுருக்கி விரித்தது. அவன் ஒவ்வொரு குத்தும் அவளுக்குப் புதியதொரு இன்பத்தைக் கொடுத்தது. சுந்தரி தனது கால்களை அவன் இடுப்பைச் சுற்றிக்கொண்டு, அவனை அவளோடு இன்னும் இறுக்கமாக ஒட்டிக்கொண்டாள். “ஆஅஹ்… பொறுக்கி … வருது… வருதுடா… ஆஅஹ்…” சுந்தரி சத்தமாக கத்த, அவளது உடலில் ஒரு மின்சாரம் பாய்ந்தது. அவள் புண்டையிலிருந்து மீண்டும் இன்ப நீர் பீறிட்டது.அவன் அவளது இன்பத்தை முழுவதுமாகப் பருகி, அவனும் அதே வேகத்தில் அவன் உச்சகட்டத்தை அடைந்தேன். “ஆஅஹ்…” என்று இருவரும் ஒருசேர கத்த, அவன் அவனோட விந்தணுவை அவளது புண்டைக்குள் முழுவதுமாகப் பாய்ச்சினேன். அவரகள் இருவரும் களைத்துப் போய், ஒருவருக்கொருவர் இறுக்கமாக அணைத்துக்கொண்டு படுக்கையில் சாய்ந்தரகள் . அந்த அறையில் காமத்தின் வாசனையும், அவர்களின் இன்ப முனகல்கள் நிறைந்து கிடந்தன. சுந்தரின் கண்கள், இன்பத்தில் மயங்கிக் கிடந்தன. அவள் அவன் மார்பில் சாய்ந்து, “உம்ம்ம்… இணைக்கு ஏதோ மோத தடவ சுகம்கண்டா மாதிரி இருக்கு ,” என்று முணுமுணுத்தாள். அவன் அவளை அணைத்து நெற்றில் முத்தம் வைத்து .அவள் குண்டியோடு அழுத்த சுந்தரி :என்னங்க ஒரு சந்தேகம் . வீராசாமி : சொல்லு மா சுந்தரி : இணைக்கு புதுசா வேகமா இல்லமா மெதுவா சொர்கத்துக்கு கூட்டிட்டு போய்ட்டிங்க வீராசாமி : இப்போ நீ என் பொண்டாட்டி அழகி .. சுந்தரி : உம்மா ...என் பொறுக்கி புருஷா .......... அவன் அவளை மீண்டும் குண்டியோடு அழுத்த அவள் அஹ்ஹ்ஹ் என்று அவள் கைகள் வைத்து அவன் குண்டியை கிள்ள ![[Image: 0289163a405c32de032a2f4c2c95229f.jpg]](https://i.ibb.co/V0KqQQx1/0289163a405c32de032a2f4c2c95229f.jpg) இருவரும் அழுந்து தூங்க ...அவனது விந்து அவர்கள் வாரிசை உருவாக்க ஆய்தம் ஆனது சுந்தரி–வீரசாமி வாழ்க்கையில், குற்ற உணர்ச்சியை விடுத்து வாழ்கை ஆரம்பிக்க இரவு சாட்சி இல்லை அன்புவின் நினைவு அவர்களை வாழ விடுமா ??
17-09-2025, 01:28 AM
வீராசாமியின் ஓய்வூதியம்
புதுமண ஜோடி (மருமகள் மாமனார்) சண்டை போட்டு கொள்ளுதல் மொட்டைமாடியில் சமாதானம் காற்றில் பரந்த கூந்தல் - வாவ் புது உயிர் மனதில் இருந்த பாரம் கரைதல் புது வாழ்க்கை துவக்கம் உள்ளத்தில் இருந்த இருளை போக்கிய சூரிய ஒளி - எக்ஸலண்ட் ப்ரோ மாமனாரின் காதல் முத்தம் பொருக்கி மாமா சுந்தரி முகத்தை அழகாக்கிய மழை நீர் துளிகள் - கவிதை நயமிக்க வரிகள் ப்ரோ இதய துடிப்பின் வேகம் மழை நீரில் மறைந்த கண்ணீர் துளிகள் அம்மாவின் அட்வைஸ் மாமனாரை என்னங்க என்று சுந்தரி அழைப்பது சுந்தரி ஒரு வரம் ஏக்கம் நெருக்கம் மாமனார் மருமகள் லிப் கிஸ் பளபளப்பான உடல் வியர்வை சுந்தரியின் முனகல் டைனிங் டேபிள் பொருக்கி புருஷா - ஐயோ கொல்லுது ப்ரோ கேரட் வருதுடா பொருக்கி - செம ஹாட் ப்ரோ மருமகள் மாமனாரின் மென்மையான சங்கமம் ப்ரோ கதையில் வரும் ஒவ்வொரு வார்த்தையும் சொல்ல முடியாத இன்பத்தை தருகிறது ப்ரோ உங்க கதைக்கு என்னை முற்றிலும் ஒரு அடிமையாக்கி விட்டீர்கள் செம டேலண்ட் ரைட்டர் ப்ரோ நீங்க மிக மிக அருமையான பதிவு நன்றி
05-10-2025, 06:11 PM
Fantastic Update
|
|
« Next Oldest | Next Newest »
|
![[+]](https://xossipy.com/themes/sharepoint/collapse_collapsed.png)
