Fantasy தேவிகா ஒரு தேவதை

[prady12191]

deleted

[prady12191]

writing Devika, a rich high class housewife, with angel heart in Tamil - AI written story
https://xossipy.com/thread-19619.html

[prady12191]

Part 1

தேவிகாவின் கைகள் போனை இறுக்கமாக பற்றியிருந்தன, கண்கள் கேரளாவின் மழைக்காட்சியை வெறித்துப் பார்த்தபடி இருந்தன. "ராஜீவன், எனக்கு புணேயில் புதிய பணி கிடைத்திருக்கிறது. நான் அங்கே போக வேண்டியிருக்கும்," என்றாள், அவள் குரலில் உற்சாகமும் பயமும் கலந்திருந்தது.

வீடியோ காலில் ராஜீவனின் முகம் பளபளத்த ஹோட்டல் விளக்குகளால் ஒளிர்ந்தது. அவனது தங்கச் சங்கிலி மின்னியது. "ம்ம்... சரி," என்றான் அவன் வெறுமையாக, யாரோ அவனுக்கு அனுப்பிய மெசேஜை பார்த்தபடி.

"நீ கேட்கிறாயா? புணே... அது கேரளாவிலிருந்து ரொம்ப தூரம்."

"ஆமாம், கேட்கிறேன்." ராஜீவன் சிரித்தான், ஆனால் அவன் கண்கள் திரையில் இல்லை. "நல்லது தானே, ப்ரமோஷன் கிடைச்சதா? சரி, நான் அப்புறம் கூப்பிடுகிறேன்... மீட்டிங்..."

கால் துண்டிக்கப்பட்டது. தேவிகா ஜன்னல் அருகே அமர்ந்தாள், கண்களில் நீர் நிரம்பியது. அவளது திருமணம் டுபாய்க்கும் கேரளாவுக்கும் இடையே தொங்கிக் கொண்டிருந்தது. இப்போது புணேயும் சேர்ந்திருந்தது.

"ஏன் இன்னும் இந்த உறவை நம்புகிறேன்?" என்று தனக்குத்தானே கேட்டுக் கொண்டாள். அவளது சூட்கேஸை எடுத்தாள். ராஜீவன் கவனிக்காவிட்டாலும், அவள் வாழ்க்கை தொடர வேண்டும். புணே அவளுக்காக காத்திருந்தது.

[prady12191]

தேவிகா ரயிலில் கேரளாவிலிருந்து புணே நோக்கிப் பயணித்தாள். ஜன்னல் வழியாக மாறும் நிலப்பரப்புகளைப் பார்த்தபடி, கேரளாவின் பசுமையான நினைவுகளை மனதில் சுமந்து கொண்டிருந்தாள். ரயில் பயணம் நீண்டது, ஆனால் அவள் மனதோ அதைவிட தூரம் சென்று கொண்டிருந்தது.

புணே ஸ்டேஷனில் இறங்கியபோது, முதல் பார்வையிலேயே ஊரின் வித்தியாசம் அவளை தாக்கியது. கேரளாவின் சுத்தமான தெருக்களுக்கு மாறாக, இங்கே சுவர்கள் பான் துப்பலால் சிவப்பு நிறமாக மாறியிருந்தன. ஒவ்வொரு மூலையிலும் கிராமத்து தன்மை வெளிப்பட்டது.

அவள் ஆட்டோவில் ஏறி கல்லூரி விடுதிக்கு செல்லும் வழியில், ஆண்களின் பார்வைகள் அவளைத் துளைத்தன. கேரளாவின் தூய்மையான பெண்ணை பார்ப்பது அவர்களுக்கு புதிய அனுபவம் போல. அவள் புடவையை இறுக்கமாக சரி செய்து கொண்டாள், கண்களை வேறு திசையில் திருப்பிக் கொண்டாள்.

"கல்லூரி கேம்பஸ் வந்தாச்சு மேடம்," என்றான் ஆட்டோ டிரைவர்.

தேவிகா மூச்சுவிட்டாள். கல்லூரி ஏற்கனவே ஒதுக்கியிருந்த அபார்ட்மென்ட் வாசலில் நின்றாள். இது அவளுடைய புதிய வாழ்க்கையின் தொடக்கம். ராஜீவனையும், டுபாயையும், கேரளாவையும் பின்னால் விட்டு, இந்த புதிய உலகத்தை சந்திக்க தயாராக இருந்தாள்.

[prady12191]

தேவிகாவின் முதல் கல்லூரி நாள். அவள் மென்மையான கேரள சில்க் புடவையில் வந்திருந்தாள் - வெளிர் நீல நிறத்தில், மெல்லிய தங்கநிற வேலைப்பாடுகளுடன், அது அவளது தோலின் கருமையை மேலும் அழகுபடுத்தியது.

கல்லூரி நுழைவாயிலில் நின்றபடி, அவள் தன் புதிய பணியிடத்தை உற்றுநோக்கினாள். திடீரென்று, குரல் ஒன்று அவளை திரும்பிப் பார்க்க வைத்தது.

"வெல்கம் மிஸ் தேவிகா, கேரளாவிலிருந்து வந்திருக்கீங்களா?"

சீனு, துறைத் தலைவர், ஐம்பது வயதை தாண்டிய மனிதர். அவரது வாயில் பான் இருந்தது, அதன் சிவப்பு நிறம் அவரது பற்களுக்கிடையே தெரிந்தது. அவரது கண்கள் தேவிகாவின் முகத்திலிருந்து கால்கள் வரை ஊடுருவி பார்த்தன.

"ஆமாங்க, சார். நான் தேவிகா. பயாலஜி டிபார்ட்மென்ட்."

"அழகான பெயர்... அழகான பெண்ணுக்கு," சீனு புன்னகைத்தார், அவரது உதடுகளில் பானின் சிவப்பு நிறம் படிந்திருந்தது. தேவிகா ஒரு சிறிய மரியாதை புன்னகையை மட்டுமே வழங்கினாள்.

"வாங்க, ஸ்டாப் ரூம் காட்டுறேன்," என்றார் சீனு, அவளுக்கு வழி காட்டியபடி. "நான் HOD... இந்த டிபார்ட்மென்ட் முழுக்க என் கண்ட்ரோல்."

அவர்கள் நடந்து சென்றபோது, தேவிகா உணர்ந்தாள் - சீனுவின் கண்கள் அடிக்கடி அவளைப் பார்ப்பதை. அவரது கண்களில் ஒரு பசி தெரிந்தது, அது அவளை உள்ளுக்குள் நடுங்க வைத்தது.

"இது நம்ம ஸ்டாப் ரூம்," என்றார் சீனு, ஒரு கதவைத் திறந்து.

அறைக்குள் நுழைந்ததும், பானின் வாடை அவளை தாக்கியது. பல ஆண் ஆசிரியர்கள் பான் போட்டபடி பேசிக்கொண்டிருந்தனர், சில சுவர்களில் சிவப்பு துப்பல் கறைகள் தெரிந்தன. தேவிகாவின் முகம் சிறிது சுருங்கியது - கேரளாவில் இருந்த தூய்மையான சூழலுக்கும், இதற்கும் எவ்வளவு வித்தியாசம்.

"உங்க சீட் இங்க," என்றார் சீனு, ஒரு மேசையைக் காட்டி.

தேவிகா அந்த மேசையை நோக்கி நடந்தாள், தன் புடவையை சரி செய்துகொண்டே. அவள் நடந்து செல்லும்போது, சீனு அவளது முதுகை கவனித்தார் - புடவை தாழ்ந்த பிளவுஸின் வழியாக தெரியும் முதுகெலும்பு, இடுப்பின் மென்மையான வளைவு. அவரது கண்கள் குறுகின, நாக்கு உலர்ந்தது.

"இன்னைக்கு உங்களோட முதல் நாள், சுலபமா இருக்காது," என்றார் சீனு, அவரது குரல் தாழ்ந்து. "கவலைப்படாதீங்க... நான் இருக்கேன்."

அவரது வார்த்தைகளில் மறைந்திருந்த அர்த்தம் தேவிகாவுக்கு புரிந்தது. அவள் முதுகில் ஒரு குளிர் ஓடியது. கேரளாவிலிருந்து தூரமாக வந்திருந்தாலும், ஆண்களின் பார்வைகள் எல்லா இடங்களிலும் ஒரே மாதிரிதான் இருந்தன.

[prady12191]

சீனு தேவிகாவை மற்ற பேராசிரியர்களுக்கு அறிமுகப்படுத்தினார். "இவங்க தேவிகா, நம்ம பயாலஜி டிபார்ட்மென்ட்ல புதுசா சேர்ந்திருக்காங்க. கேரளாவிலிருந்து வந்திருக்காங்க."

அறையில் இருந்த ஆண் பேராசிரியர்கள் அனைவரும் வாய் அகலப் பார்த்தனர். அவர்களின் கண்கள் தேவிகாவின் உடலை துளைக்க, அவள் சங்கடத்துடன் தன் புடவை முந்தானையை சரி செய்து கொண்டாள்.

"இவங்க சரத்தா மேடம், சீனியர் ப்ரொபஸர்," என்றார் சீனு, ஐம்பது வயது மதிக்கத்தக்க பெண்மணியை சுட்டிக்காட்டி. சரத்தாவின் கண்களில் ஒரு அமைதியான புன்னகை தெரிந்தது. அவர் தேவிகாவுக்கு மரியாதையுடன் தலையசைத்தார்.

"உங்க சீட் சரத்தா மேடம் பக்கத்துலதான் இருக்கும்," என்றார் சீனு. "சரத்தா, தேவிகாவை நீங்க பாத்துக்கங்க. புதுசு இல்லையா? அவங்களுக்கு எல்லாம் சொல்லிக் கொடுங்க."

சீனு வெளியேறிய பிறகு, சரத்தா தேவிகாவிற்கு அருகில் வந்து அமர்ந்தார். "வெல்கம் தேவிகா. கேரளாவுல எந்த ஊருங்க?"

"கொச்சில பக்கம்," என்றாள் தேவிகா, சரத்தாவின் கண்களில் இருந்த அன்பை உணர்ந்து. "முதல் முறையா இவ்வளவு தூரம் வேலைக்கு வந்திருக்கேன்."

"குடும்பம்? திருமணமாகி இருக்கா?"

"ஆமா... என் கணவர் டுபாய்ல வேலை. லாங் டிஸ்டன்ஸ் ரிலேஷன்ஷிப் தான்," என்றாள் தேவிகா, தன் குரலில் இருந்த வலியை மறைக்க முயன்று.

தேவிகா அங்கிருந்த ஆண் ஆசிரியர்களை நோக்கி குரலைத் தாழ்த்தி கேட்டாள், "இவங்க ஏன் இப்படி என்னை பார்க்கறாங்க? பெண்ணையே பார்த்ததில்லையா?"

சரத்தா சிரித்தார், ஒரு பழைய அனுபவத்தின் அறிதலோடு. "தேவிகா, நீங்க இவங்களுக்கெல்லாம் ஸ்பெஷல். புனேல பெரும்பாலான பெண்கள் மெலிஞ்சோ அல்லது கொஞ்சம் பருமனாகவோ இருப்பாங்க. ஆனா கேரள பெண்களோட உடல் அமைப்பு கொஞ்சம் வித்தியாசம். நல்ல ஃபிகர், அழகு."

தேவிகா சிவந்தாள், ஆனால் அவளது முகத்தில் அதிருப்தி தெரிந்தது. "நான் அப்படி ஃப்ரெண்ட்லி டைப் இல்ல," என்றாள் உறுதியாக. "எனக்கு என் வேலைதான் முக்கியம்."

சரத்தா புரிந்து கொண்டதாக தலையசைத்தார். "கவலைப்படாதீங்க. இன்னைக்கு முதல் நாள்தானே? வகுப்புகள் ஏதும் இல்லை. நாளை பாக்கலாம்."

தன் முதல் நாள் வகுப்புகள் இல்லாமல் முடிந்ததில் தேவிகாவுக்கு சிறிது நிம்மதி. அவள் அன்று மாலை தனது அபார்ட்மென்ட்டுக்குத் திரும்பும்போது, மனதில் பல எண்ணங்கள் சுழன்றன. புனேயின் புதிய சூழல், ஆண்களின் விநோதமான பார்வைகள், சரத்தாவின் அன்பான ஆதரவு - எல்லாவற்றையும் புரிந்துகொள்ள முயன்றாள்.

அவள் கைபேசியை எடுத்து, ராஜீவனுக்கு அழைப்பு விடுத்தாள். ஆனால் அவன் எடுக்கவில்லை. அவள் பெருமூச்சு விட்டாள். டுபாயும் புனேயும் இப்போது அவளுக்கு சமமான தூரத்தில் இருப்பது போல உணர்ந்தாள்.

[prady12191]

முதல் நாள் வகுப்புகள் இல்லாமல் முடிந்ததும், தேவிகா தன் அபார்ட்மென்ட்டிற்கு திரும்பினாள். வீட்டுக்குள் நுழைந்ததும், அவள் பிளவுஸின் முதல் பட்டனை கழற்றினாள், மூச்சுத் திணறியது போல் உணர்ந்தாள். ஜன்னலருகே அமர்ந்து, கல்லூரியின் முதல் நாள் அனுபவங்களை மனதில் மீட்டிப் பார்த்தாள்.

"என்ன இது? எல்லா ஆண்களும் பான் போடறாங்க... சிவப்பு துப்பல் கலர்ல..." தனக்குள் முணுமுணுத்தாள். "எல்லாரும் என்ன மாதிரி பார்க்கறாங்க... என் உடம்பை ரெண்டு கண்ணாலயும் துளைக்கறாங்க."

அவள் கண்கள் கலங்கின. "எப்படி நான் இந்த ஊர்ல இருக்கப் போறேன்? ராஜீவன் என்னை பத்தி கவலைப்படறதில்லை... இங்க இந்த ஆண்களோட பார்வைகள்."

அவள் தோளில் இருந்த புடவையை சரி செய்தபடி, அடுத்த சில மாதங்களை எப்படி கடத்துவது என்று யோசித்தாள்.

அதேநேரம், அபார்ட்மென்ட் காம்ப்ளெக்ஸில், குல்கர்ணி தன் வீட்டு ஜன்னலிலிருந்து பார்த்துக்கொண்டிருந்தார். அவர் கண்கள் விரிந்தன, எதிர்வீட்டில் நுழைந்த புதிய பெண்ணைப் பார்த்தவுடன்.

"என்ன அழகு!" தனக்குள் முணுமுணுத்தார். "கேரளா பெண்ணா இருக்கும்... அந்த கருமையான நிறம், நீண்ட கூந்தல், இடுப்பின் வளைவு..."

அவர் வைஷாலியை அழைத்தார். "ஏய்! எதிர் ஃப்ளாட்ல புதுசா யாரோ வந்திருக்காங்க. இனிப்பு கொஞ்சம் எடுத்துட்டு போய் வெல்கம் பண்ணு."

வைஷாலி கணவனின் குரலைக் கேட்டு விரைந்து வந்தாள். "இப்பவா?"

"ஆமா, இப்பவே! நானும் வரேன்... அவங்களை வெல்கம் பண்ண வேண்டாமா?"

வைஷாலியின் கண்களில் பயம் தெரிந்தது. அவள் கணவனின் குரலில் இருந்த ஆர்வத்தை புரிந்து கொண்டாள். அவளுக்கு அது புதிதல்ல.

சில நிமிடங்களில், குல்கர்ணியும் வைஷாலியும் தேவிகாவின் கதவை தட்டினார்கள், கைகளில் இனிப்புடன்.

தேவிகா கதவைத் திறந்தாள், அவள் கண்கள் சிவந்திருந்தன, புடவையை அவசரமாக சரி செய்திருந்தாள்.

"ஹலோ! நாங்க உங்க எதிர் ஃப்ளாட்ல இருக்கோம். நீங்க புதுசா வந்திருக்கீங்களா? நான் மிலிந்த் குல்கர்ணி, இவங்க என் மனைவி வைஷாலி." குல்கர்ணி புன்னகைத்தார், அவரது கண்கள் தேவிகாவின் கழுத்து வரை ஊடுருவின.

"ஓ... வணக்கம்," தேவிகா தயக்கத்துடன் பதிலளித்தாள்.

"இது கொஞ்சம் இனிப்பு, வீட்ல செஞ்சது," வைஷாலி புன்னகைத்தாள், கணவரின் பார்வை தேவிகா மீது படிந்திருப்பதை உணர்ந்தபடி.

"தேங்க்ஸ்," தேவிகா இனிப்பை வாங்கிக் கொண்டாள்.

"கேரளாவிலிருந்து வந்திருக்கீங்களா? உங்க உச்சரிப்பிலிருந்து தெரியுது," குல்கர்ணி கேட்டார்.

"ஆமா, கொச்சிலிருந்து."

"அழகான ஊர்... அழகான பெண்கள்," குல்கர்ணி சிரித்தார். அவரது கண்கள் தேவிகாவின் இடுப்பில் நிலைத்தன.

வைஷாலி வெட்கத்துடன் கணவரைப் பார்த்தாள். "சரி, நாங்க கிளம்பறோம். உங்களுக்கு ஏதாவது உதவி தேவைப்பட்டா, எங்களை கூப்பிடுங்க," என்றாள் வேகமாக.

தேவிகா அவர்களிடமிருந்து விடைபெற்று கதவை மூடியதும், ஒரு பெருமூச்சு விட்டாள். குல்கர்ணியின் பார்வை அவளுக்கு அசௌகரியமாக இருந்தது.

குல்கர்ணி தன் வீட்டிற்குத் திரும்பும் வழியில், தன் மனைவியிடம் பேசாமல் நடந்தார். அவர் மனதில் தேவிகாவின் சாயல் ஆழமாக பதிந்திருந்தது - அவளது கூந்தலின் கறுமை, தேனில் மூழ்கிய கண்கள், புடவை சுற்றியிருந்த இடுப்பின் வளைவு. ஒரு வெறித்தனமான வேட்கை அவருள் எழுந்தது.

[prady12191]

கல்லூரி கோரிடார் ஒன்றில், விஷ்ணுவும் பதானும் சாய்ந்து நின்றனர். இருவரும் சட்டைகளை அவிழ்த்து, மடிப்புகளை உருவாக்கி இருந்தனர்.

"எத்தனை கிராம் கஞ்சா இருக்கு?" விஷ்ணு குரலைத் தாழ்த்தி கேட்டான்.

"நல்ல கவனமா பேசுடா," பதான் கண்களை சுற்றி பார்த்தான். "பீஸ் வேணுமா? படம் வேணுமா? அந்த ஸ்பெஷல் வீடியோ..."

அப்போதுதான் தேவிகா கோரிடாரில் நுழைந்தாள். புதுப்பிக்கப்பட்ட புடவையில், விதானத்தில் நின்ற தேவதையைப் போல காணப்பட்டாள். அவளது தாழ்ந்த கழுத்து, கறுப்பு கூந்தலின் அலைகள், அசைந்து செல்லும் இடுப்பின் நளினம் - எல்லாமே அவர்களை ஸ்தம்பிக்க வைத்தது.

"டேய், யாருடா அது?" விஷ்ணு வாய் திறந்தான். "எங்க இருந்து வந்தா இப்படி ஒரு பொண்ணு?"

"தெரியல... புனேல இப்படி பொம்பளைங்க இருக்காங்களா?" பதான் முணுமுணுத்தான், தேவிகாவின் உடலை ஆசையுடன் பார்த்து.

ஆர்வத்துடன், அவர்கள் கூடவே இருந்த நண்பர்களிடம் விசாரித்தனர். "அவங்க யாருடா?"

"புதுசா வந்திருக்காங்க. தேவிகா. கேரளாவிலிருந்து. பயாலஜி பேராசிரியை. நம்ம பிரிவுக்கு கிளாஸ் எடுக்கப்போறாங்க!"

பதானும் விஷ்ணுவும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்து சிரித்தனர். அவர்கள் கண்களில் ஆசையும் வெறியும் கலந்திருந்தது.

"நம்ம கிளாஸுக்கா?" விஷ்ணு புன்னகைத்தான். "நல்ல விஷயம். அப்ப இனிமே பயாலஜில நல்ல அட்டென்டன்ஸ் போடலாம்."

"ஆமாடா," பதான் அவளை பின்தொடர்ந்து பார்த்தான். "நான் இந்த டீச்சரோட கிளாஸை தவறவே மாட்டேன்."

[prady12191]

வகுப்பறைக்குள் நுழைந்த தேவிகா, சற்று கூச்சத்துடன் மாணவர்களை நோக்கினாள். அவளது புடவை மரபுசார்ந்து, கழுத்து முதல் கால்வரை மறைக்கும் விதமாக உடுத்தப்பட்டிருந்தது.

"வணக்கம், என் பெயர் தேவிகா. கேரளாவிலிருந்து வந்திருக்கிறேன். உயிரியல் துறையில் எனக்கு ஆர்வம் அதிகம்..." அவள் மென்மையான குரலில் தன்னை அறிமுகப்படுத்தினாள்.

"நாம் ஒருவரை ஒருவர் அறிந்துகொள்வோம். உங்களைப் பற்றி சொல்லுங்கள்," அவள் சொன்னாள்.

ஒவ்வொரு மாணவரும் எழுந்து தங்களைப் பற்றி சொல்லிக்கொண்டிருந்தனர். பதானின் முறை வந்தபோது, அவன் உடலை நிமிர்த்தி தலையை கோதிக்கொண்டான்.

"பதான்... இறுதி ஆண்டு. எனக்கு ராக் மியூசிக் பிடிக்கும்," அவன் கூறுகையில், அவனது கண்கள் தேவிகாவின் இடுப்பை துழாவின.

விஷ்ணு எழுந்தபோது, "விஷ்ணு. பயோடெக்னாலஜி. வருங்காலத்தில் ஆராய்ச்சியாளராக வரவேண்டும்," என்றான், தேவிகாவின் முகத்தையே பார்த்தபடி.

தேவிகா பாடத்தை ஆரம்பித்தாள். "செல்லின் அமைப்பைப் பற்றி பார்ப்போம்..."

பின்னால் உட்கார்ந்திருந்த பதான், விஷ்ணுவிடம் இரகசியமாக பேசினான். "எந்த அமைப்பை பாக்கணும்னு இருக்கு தெரியுமா?"

விஷ்ணு சிரித்தான். "அந்த புடவைக்குள்ள என்ன இருக்கும்னு நினைக்கிற?"

தேவிகா முன்னும் பின்னும் நடந்து விளக்கும்போது, அவர்கள் கண்கள் அவளை விட்டு விலகவே இல்லை. அவள் எவ்வளவு கண்ணியமாக இருந்தாலும், அவர்களது பார்வை அவளது உடலின் வளைவுகளையே தேடிக்கொண்டிருந்தது.

வகுப்பு முடிந்ததும், தேவிகா தனது புத்தகங்களை சேகரித்து ஹெட் ஆஃப் டிபார்ட்மென்ட் சீனுவின் அறைக்கு செல்ல வேண்டியிருந்தது. அவர் அவளை முறையாக அழைத்திருந்தார்.

"வாங்க, வாங்க, தேவிகா மேடம்... உட்காருங்க." சீனு அவளுக்காக நாற்காலியை நகர்த்தி, அவள் அமரும் வரை அவளது புடவையின் மடிப்புகளை பார்த்துக்கொண்டே இருந்தார். "பர்ஸ்ட் டே எப்படி இருந்தது?"

"நல்லா இருந்தது சார்... மாணவர்கள் ஆர்வமா கேள்விகள் கேட்டார்கள்."

சீனு தேவிகாவின் முகத்தை விட, கழுத்தின் வளைவுகளையும், மூச்சு விடும்போது மேலும் கீழும் அசையும் மார்புகளையும் பார்த்துக்கொண்டே இருந்தார்.

"அடுத்த வாரம் லேப் வகுப்புகள் ஆரம்பிக்கப்படும்... அதற்கான விவரங்களை பிறகு தருகிறேன்," என்றார், எந்த நேரமும் அவளது கண்களை சந்திக்காமல்.

தேவிகா அங்கிருந்து வெளியேறியதும், ஸ்டாஃப் ரூமில் சரதா அவளை எதிர்கொண்டாள்.

"இரண்டாவது நாள் எப்படி இருந்தது?" சரதா கேட்டாள், காபி தயாரித்தபடி.

"அறிமுக வகுப்புகள் மட்டும்தான். மாணவர்கள் நல்லவர்களாக தெரிகிறார்கள், ஆனால்..."

"ஆனால் என்ன?"

"சில மாணவர்களின் பார்வை... சற்று அசௌகரியமாக இருக்கிறது," தேவிகா மென்மையாக கூறினாள்.

சரதா புரிந்துகொண்டு, "அதற்கெல்லாம் பழகிக்கொள்ள வேண்டியதுதான். நாளையும் அறிமுக வகுப்புகள் தானா?"

"ஆமாம். அடுத்த வாரம்தான் முறையான பாடங்கள் ஆரம்பமாகும்."

இரண்டாவது நாளும் இப்படியே முடிந்தது. ஒரு சிறிய அறிமுகம் மட்டுமே.

[prady12191]

தேவிகா கல்லூரியிலிருந்து திரும்பி வந்து, அடுக்குமாடி வளாகத்தின் பார்க்கிங் ஏரியாவில் தன் ஸ்கூட்டியை நிறுத்தினாள். மாலை வேளையின் மெல்லிய வெளிச்சத்தில், அவள் ஹெல்மெட்டைக் கழற்றி, கூந்தலை சரிசெய்தாள். புடவையின் பல்லுகள் காற்றில் அசைந்தன.

மிலிந்த் தன் பால்கனியிலிருந்து தேவிகாவை கவனித்துக்கொண்டிருந்தான். அவளது இடுப்பின் சாயல், புடவை கட்டும் விதம், நடையின் நளினம் - எல்லாமே அவனை மயக்கத்தில் ஆழ்த்தியது.

"மேடம் வந்துட்டாங்க," அவன் வைஷாலியிடம் சொன்னான், ஆனால் அவன் கண்கள் தேவிகாவையே பின்தொடர்ந்தன.

அடைக்கார மின்சாரம் போனது. வளாகம் முழுதும் இருளில் மூழ்கியது. தேவிகா ஸ்கூட்டியின் பக்கத்தில் நின்று, மொபைல் ஃபிளாஷ்லைட்டை எடுக்க பர்ஸைத் தேடினாள்.

மிலிந்த் இந்த சந்தர்ப்பத்தைப் பயன்படுத்திக்கொள்ள நினைத்தான். மெல்ல படிகளில் இறங்கி, இருளின் நிழலில் தேவிகாவை நெருங்கினான்.

தேவிகா தன் பர்ஸில் கை விட்டுக்கொண்டிருந்தபோது, ஏதோ இருண்ட உருவம் அவளை நெருங்குவது தெரிந்தது. பயத்தில் கத்த முயன்றபோது, அந்த உருவம் விரைவாக அவள் வாயை மூடியது.

"கத்தாதீங்க... பிளீஸ்," அந்த குரல் இருளில் கிசுகிசுத்தது.

"நீங்க யாரு?" தேவிகா நடுங்கும் குரலில் கேட்டாள்.

"ஒரே ஒரு தடவை... உங்க இடுப்பை தொட விடுங்க... பிளீஸ்," அவன் கெஞ்சினான்.

"என்ன சொல்றீங்க? வேண்டாம்!" தேவிகா கோபத்துடன் விலக முயன்றாள்.

ஆனால் அவன் அவள் விலக முயலுவதற்கு முன்பே, அவளது கைகளை ஒரு கையால் பிடித்து, மறு கையால் அவளது மென்மையான இடுப்பில் வைத்தான். புடவையின் வழியாக அவளது வெப்பம் அவன் உள்ளங்கையில் பாய்ந்தது.

"ஐயோ... எத்தனை சூடு... எத்தனை செக்ஸி," அவன் முனகினான், தேவிகாவின் மீது சாய்ந்து அவளது இடுப்பை அழுத்தினான்.

தேவிகா நடுங்கினாள், என்ன செய்வது என்று தெரியாமல்.

அவன் அவளது புடவையை மேலும் கீழே இழுத்து, அவளது வெறும் இடுப்பின் தோலை உணர்ந்தான். "செக்ஸி இடுப்பு... கேரளா பொண்ணுங்க ஸ்பெஷல்... வளைவான, செக்ஸி இடுப்பு... பிடிக்கறதுக்காகவே உருவாக்கப்பட்டது மாதிரி."

தேவிகா திடுக்கிட்டாள். அவளைப் பற்றியும், அவள் கேரளாக்காரி என்பதையும் அவன் எப்படி தெரிந்திருக்கிறான்? அவள் திரும்பி பார்க்க முயன்றாள், ஆனால் இருட்டில் அவனை தெரிந்துகொள்ள முடியவில்லை.

"சிறிது நேரம் உங்க இடுப்பின் மென்மையை உணர விடுங்க," அவன் மன்றாடினான்.

"என் இடுப்பை விடுங்க... பிளீஸ்," தேவிகா அழுத்தமாக சொன்னாள்.

"உங்களை மாதிரி ஒரு பொண்டாட்டி வேணும் எனக்கு," அவன் குரல் ஆசையில் நனைந்திருந்தது.

தேவிகா அவனை அடையாளம் காண போராடினாள், ஆனால் இருளில் அவனை தெரிந்துகொள்ள இயலவில்லை. அப்போது அவன் அவளது கன்னத்தில் ஒரு இறுக்கமான முத்தம் கொடுத்தான்.

"எத்தனை நல்ல வாசனை," அவன் சொன்னான், அவளை மூச்சுத் திணறவைத்து.

தேவிகா அவனை அடையாளம் காண முயலுவதற்கு முன்பே, அவன் ஓடிவிட்டான். அடுத்த கணமே மின்சாரம் வந்தது, ஆனால் சுற்றுமுற்றும் யாரையும் காண முடியவில்லை.

ஒரு ஆண் தன் வெறும் இடுப்பை தொட்டான் என்பதை நம்ப முடியாமல் தேவிகா நின்றாள். அவளது இதயம் வேகமாக துடித்துக்கொண்டிருந்தது. கைகள் நடுங்கிக்கொண்டே, அவள் தன் அடுக்குமாடிக்குள் சென்றாள்.

[Giku]

Nice story bro...

[sunniappan]

Very good start

[omprakash_71]

Very Nice Start Bro

[Vijay42]

Good bro

[prady12191]

அடுத்த நாள் காலையில் தேவிகா தன் பசுமையான புடவையை அணிந்துகொண்டு கல்லூரிக்குப் போக தயாராக நின்றாள். அவளது கூந்தல் நீண்ட பின்னலாக பின்புறம் தொங்கிக்கொண்டிருந்தது. புடவையின் மடிப்புகள் அவளது உருவத்தை மிக அழகாக வெளிப்படுத்தின.

ஸ்கூட்டியின் சாவியை எடுத்துக்கொண்டு வெளியே வந்தபோது, வைஷாலி அவளை அழைத்தாள்.

"தேவிகா, கொஞ்சம் பேச முடியுமா?"

"ஆமாம் சொல்லுங்க," தேவிகா நின்று கொண்டாள்.

"என் கணவரை மார்க்கெட்டில் drop பண்ண முடியுமா? உங்க வழியிலதான் இருக்கும்," வைஷாலி கெஞ்சும் தொனியில் கேட்டாள்.

தேவிகா சற்று தயங்கினாள். ஒரு அந்நியனான ஆணுடன் ஸ்கூட்டியில் போவது பற்றி அவளுக்கு சற்று அசௌகரியமாக இருந்தது. ஆனால் வைஷாலி நல்லவராக தெரிந்ததால், "சரி, பரவாயில்லை," என்று சொன்னாள்.

"அவரை அழைத்து வரேன்," வைஷாலி மகிழ்ச்சியுடன் சொல்லி உள்ளே சென்றாள்.

சிறிது நேரத்தில் மிலிந்த் வெளியே வந்தான். நன்கு தயாரான ஆடையில், முகத்தில் செயற்கையான புன்னகையுடன்.

"நன்றி மேடம். உங்களுக்கு கஷ்டம் கொடுக்கணும்னு நினைக்கல," மிலிந்த் கூறினான், அவனது கண்கள் தேவிகாவின் புடவை மடிப்புகளை ஆராய்ந்தன.

"பரவாயில்லை. வாங்க," தேவிகா ஸ்கூட்டியை ஸ்டார்ட் செய்தாள்.

மிலிந்த் தேவிகாவின் பின்னால் உட்கார்ந்தான். அவனது மனம் உற்சாகத்தில் துடித்தது. தேவிகாவின் முதுகின் சூட்டை அவனால் உணர முடிந்தது. அவளது கூந்தலின் வாசம் அவன் நாசியில் பாய்ந்தது.

"எத்தனை அழகான வாசம்," மிலிந்த் மனதுக்குள் நினைத்தான். "இந்த ஸ்லிம் இடுப்பு, இந்த வளைவான முதுகு... காலை போலவே தன் கைகளை அவளது இடுப்பில் வைக்க வேண்டும் என்று ஆசை."

ஸ்கூட்டி சாலையில் ஓடிக்கொண்டிருந்தபோது, தேவிகா நேற்றைய சம்பவத்தை மிலிந்திடம் சொல்ல வேண்டும் என்று நினைத்தாள். அவர் அப்பகுதியில் நீண்ட காலமாக வசிப்பவர், ஒருவேளை அவருக்கு ஏதாவது தெரியலாம்.

"சார், நேற்று ஒரு விசித்திரமான சம்பவம் நடந்தது," தேவிகா ஸ்கூட்டியை ஓட்டிக்கொண்டே சொன்னாள்.

மிலிந்தின் இதயம் பதற்றத்துடன் துடிக்க ஆரம்பித்தது. "என்ன நடந்தது?" அவன் நடிப்பாக கேட்டான்.

"நேற்று மின்சாரம் போனபோது பார்க்கிங்கில் ஒருவன் என்னை..." தேவிகா வார்த்தைகளைத் தேடினாள். "அவன் என்னை தொந்தரவு செய்தான்."

"என்ன? எப்படி?" மிலிந்த் வியப்பு நடித்தான், ஆனால் அவனது மனம் பயத்தில் நிறைந்திருந்தது.

"அவன் என்னை தொட்டான்... என் கையை பிடித்தான்... என் இடுப்பை..." தேவிகா வெட்கத்துடன் கூறினாள்.

மிலிந்த் தன்னை கட்டுப்படுத்திக்கொள்ள முயன்றான். "அய்யோ, அது மிகவும் தவறு. யாராக இருக்கும்? அவனை பார்த்தீங்களா?"

"இல்லை, மின்சாரம் போயிருந்ததால் அவனை பார்க்க முடியல. அவன் குரலும் தெளிவா கேக்கல," தேவிகா கூறினாள்.

மிலிந்த் ஆசுவாசமடைந்தான். "பயங்கரமான விஷயம். இதற்காக நீங்க போலீஸில் கம்ப்ளைண்ட் கொடுக்கணும்."

"யாரை கம்ப்ளைண்ட் செய்வது? அவனை பார்க்கவே இல்லையே," தேவிகா பதிலளித்தாள்.

அவர்கள் டிராஃபிக் சிக்னலில் நின்றபோது, மிலிந்த் தேவிகாவின் மென்மையான முதுகை நெருக்கமாக பார்க்க முடிந்தது. புடவை blouse-ன் கட்டுகள், அவளது தோலின் நிறம், மூச்சு விடும்போது முதுகு மேலும் கீழும் அசைவது - எல்லாமே அவனை மயக்கத்தில் ஆழ்த்தியது.

"இன்னும் கொஞ்சம் முன்னால தான் மார்க்கெட்," மிலிந்த் சொன்னான், இந்த பயணம் நீண்டு கொண்டே போக வேண்டும் என்று நினைத்தபடி.

ஸ்கூட்டி திரும்பும்போது, தேவிகாவின் உடல் சற்று சாய்ந்தது. மிலிந்த் தன் கைகளை அவளது இடுப்பில் வைக்க ஆசைப்பட்டான், ஆனால் நேற்றைய சம்பவத்தை அவள் சொன்னதால் அவன் மிகவும் கவனமாக இருந்தான்.

"நம்ம ஏரியாவில இப்படி நடக்கக்கூடாது. நீங்க எப்பவும் கவனமா இருங்க," மிலிந்த் கூறினான், தான் ஒரு கவலையுள்ள நல்ல அயலகன் என்பது போல நடித்து.

"ஆமாம், இனிமே எச்சரிக்கையா இருப்பேன்," தேவிகா சொன்னாள்.

மார்க்கெட் அருகில் வந்ததும், மிலிந்த் இறங்கினான். "நன்றி மேடம். மிகவும் helpful-ஆ இருந்தீங்க."

"பரவாயில்லை. நீங்க கவனமா போங்க," தேவிகா சொல்லி ஸ்கூட்டியை கல்லூரி திசையில் செலுத்தினாள்.

மிலிந்த் அவளை பார்த்துக்கொண்டே நின்றான், அவளது புடவை காற்றில் அசைவதையும், ஸ்கூட்டியின் மீது அவள் அமர்ந்திருக்கும் அழகையும் ரசித்தபடி.

[Ammapasam]

Good update bro

[Arul Pragasam]

Super sago

[omprakash_71]

செம்ம கலக்கலான பதிவுக்கு நன்றி நண்பா

[prady12191]

ஞாயிற்றுக்கிழமை காலை, விஷ்ணுவும் பதானும் மார்க்கெட்டில் சுற்றிக்கொண்டிருந்தனர். காய்கறி வாங்க வந்த அவர்கள், திடீரென்று ஒரு பரிச்சயமான உருவத்தைப் பார்த்தனர்.

"டேய், அது சரதா மேடம் இல்லியா?" விஷ்ணு கண்களை கூசிப்பார்த்தான்.

"ஆமாடா... ஆனா அவங்க கூட இருக்கறது யாரு?" பதான் ஆச்சரியத்துடன் கேட்டான்.

சரதா ஒரு வயதான மனிதருடன் நடந்துகொண்டிருந்தாள். அந்த மனிதர் கல்லூரியின் நூலகர் வேணுகோபாலன். ஐம்பது வயதைத் தாண்டிய, தலையில் குறைவான முடி, பெரிய வயிறு, கண்ணாடி அணிந்த அசிங்கமான தோற்றம்.

"அவன் நம்ம லைப்ரரியன் இல்ல?" விஷ்ணு முணுமுணுத்தான். "ஏன் இவங்க ரெண்டு பேரும் கூட வந்திருக்காங்க?"

சரதாவும் வேணுகோபாலனும் காய்கறிக்கடையில் நின்று, கணவன் மனைவி போல பேசிக்கொண்டிருந்தனர். வேணுகோபாலன் தக்காளியைத் தேர்ந்தெடுத்து சரதாவிடம் காண்பித்தான்.

"இது எப்படி இருக்கு?" வேணுகோபாலன் கேட்டான்.

"நல்ல இருக்கு... ஒரு கிலோ வாங்கிக்கோ," சரதா மென்மையாக சொன்னாள், அவள் குரலில் ஒரு வித அன்பு இருந்தது.

விஷ்ணுவும் பதானும் வியப்புடன் பார்த்தனர். சரதாவின் கணவர் வேறு நபர் என்று அவர்களுக்குத் தெரியும். அவர் இன்ஜினீயர், இந்த வேணுகோபாலன் அல்ல.

வேணுகோபாலன் சரதாவின் கையில் காய்கறிப் பையை அளித்தபோது, அவர்களது விரல்கள் தொட்டுக்கொண்டன. அந்த தொடுதலில் ஒரு வித நெருக்கம் இருந்தது.

"இப்போ என்ன வாங்கணும்?" வேணுகோபாலன் சரதாவைப் பார்த்துக் கேட்டான்.

"வாழைக்காய் வாங்கலாம்... உங்களுக்கு பிடிக்கும்ல?" சரதா கேட்டாள்.

"உங்க கையால செஞ்சா எதுவும் நல்லா இருக்கும்," வேணுகோபாலன் புன்னகையுடன் சொன்னான்.

பதான் விரைவாக தனது மொபைலை எடுத்தான். "டேய், இதை பிக் எடுக்கலாம் இல்ல?"

"ஆமாடா... ஆனா கவனமா," விஷ்ணு சொன்னான்.

பதான் தூரத்திலிருந்து, சரதாவும் வேணுகோபாலனும் நெருக்கமாக நிற்கும் போட்டோவை எடுத்தான். அவர்கள் காய்கறி வாங்கும்போது, கணவன் மனைவி போல பேசிக்கொண்டிருக்கும் காட்சியை capture செய்தான்.

"கிளியர்ரா வந்திருக்கு பாரு," பதான் விஷ்ணுவிடம் போட்டோவைக் காண்பித்தான்.

"நல்ல அடிச்சிருக்க... இப்போ என்ன பண்றது?" விஷ்ணு கேட்டான்.

"ஸ்டாஃப் புக்கில் எல்லாரோட நம்பரும் இருக்கும்ல... சரதா மேடம் நம்பரை எடுத்து அனுப்பலாம்," பதான் தீவிரமாக யோசித்தான்.

அவர்கள் கல்லூரிக்குப் போய், ஸ்டாஃப் ரெக்கார்ட்ஸிலிருந்து சரதாவின் மொபைல் நம்பரைக் கண்டுபிடித்தனர். போட்டோவை விரைவாக அனுப்பினர், ஆனால் எந்த செய்தியும் எழுதவில்லை.

அன்று மாலை, சரதா தன் மொபைலைப் பார்த்தபோது, ஒரு வித அதிர்ச்சி அவளைத் தாக்கியது. அந்த போட்டோவில் அவளும் வேணுகோபாலனும் மார்க்கெட்டில் இருக்கும் காட்சி தெளிவாக இருந்தது.

"யாருடா இது?" சரதா நடுங்கும் குரலில் முணுமுணுத்தாள். "நம்மை யாரோ பார்த்திருக்காங்க... போட்டோ எடுத்திருக்காங்க... இப்போ என்ன ஆகும்?"

அவள் கைகள் நடுங்கின. இந்த ரகசியம் வெளிப்பட்டால் எப்படி? அவளது கணவருக்கு தெரிந்தால்? கல்லூரியில் தெரிந்தால்?

சரதா பயத்துடன் அந்த அறியாத நம்பருக்கு call செய்தாள், ஆனால் அது switch off ஆக இருந்தது.

[prady12191]

சரதா பயத்துடன் மீண்டும் அந்த நம்பருக்கு call செய்தாள். இம்முறை phone எடுக்கப்பட்டது.

"யாருங்க நீங்க? எப்படி என் போட்டோவை எடுத்தீங்க?" சரதா கோபமும் பயமும் கலந்த குரலில் கேட்டாள்.

"நாங்க உங்க கல்லூரி students மேடம். பதான் மற்றும் விஷ்ணு," பதான் சிரித்தபடி சொன்னான்.

"என்ன? நீங்க என் students-ஆ? நான் security officer-ல complaint கொடுக்கப்போறேன். இது criminal offense!" சரதா கூச்சலிட்டாள்.

"மேடம் நீங்க teacher-ஆ இருக்கீங்கன்னு நாங்க மறக்கல," விஷ்ணு அமைதியாக பேசினான். "ஆனா நீங்க wife-ஆவும் இருக்கீங்க இல்ல? உங்க husband-க்கும் உங்க relatives-க்கும் இந்த photo அனுப்பினா என்ன ஆகும்?"

சரதாவின் இதயம் வேகமாக துடித்தது. "வேண்டாம்... please... என்ன வேணும் உங்களுக்கு? பணம் வேணுமா?"

"பணம் வேண்டாம் மேடம். ஆனா உங்களுக்கு ஒரு small-ஆ help பண்ணணும்," பதான் குரலில் தீர்மானம் இருந்தது.

"என்ன help?"

"தேவிகா மேடம்... அவங்க எங்களுக்கு ரொம்ப பிடிச்சிருக்காங்க. நீங்க அவங்களை எங்களுக்கு introduce பண்ணணும்," விஷ்ணு நேரடியாக சொன்னான்.

"என்ன? நீங்க என்ன பேசறீங்க? தேவிகா ரொம்ப conservative. அவங்க ஒரு குடும்பஸ்த் பெண். இதெல்லாம் impossible," சரதா உடனே மறுத்தாள்.

"மேடம், நாங்க worry பண்ணாதீங்க. நீங்க அவங்க கிட்ட sex thoughts inject பண்ணணும். அவங்களை lust-ன் வலையில் மாட்ட வேணும். அவங்க conservativeness-ஐ break பண்ணணும்," பதான் தன் திட்டத்தை வெளிப்படுத்தினான்.

"அய்யோ! இது என்ன கேட்கறீங்க? நான் அப்படி பண்ண மாட்டேன். தேவிகா ஒரு நல்ல பெண்," சரதா அதிர்ச்சியுடன் கூறினாள்.

"மேடம், நீங்க பண்ணத்தான் வேண்டியிருக்கும். இல்லன்னா நாளைக்கே உங்க husband office-ல phone பண்ணி, உங்க affair-ன் பத்தி எல்லாம் சொல்லிடுவோம். உங்க relatives-க்கு WhatsApp-ல photo forward பண்ணிடுவோம். அப்புறம் என்ன ஆகும் தெரியுமா?" விஷ்ணு மிரட்டினான்.

சரதா பயத்தில் நடுங்கினாள். அவளது நீண்டகாலக் காதல் வேணுகோபாலனுடன் ரகசியமாக இருந்தது. இது வெளிப்பட்டால் அவளது குடும்பம், வேலை, மானம் எல்லாமே போய்விடும்.

"நான் என்ன பண்ணணும்?" அவள் தோல்வியுடன் கேட்டாள்.

"அவங்க கிட்ட sex-ன் பத்தி பேசுங்க. அவங்க husband Dubai-ல affair நடத்தறான்னு irritate பண்ணுங்க. ஏன் நீங்க சும்மா இருக்கீங்கன்னு கேளுங்க. வேற ஆம்பளைங்க கிட்ட attraction feel பண்றது தப்பில்லைன்னு convince பண்ணுங்க," பதான் விரிவாக எடுத்துரைத்தான்.

"இது எல்லாம் தப்பு... நான் பண்ண மாட்டேன்," சரதா மீண்டும் எதிர்த்தாள்.

"சரி, நாங்க இப்பவே உங்க husband office-க்கு call பண்றோம். அவரு engineer-ன்னு தெரியும். Company number கூட கண்டுபிடிச்சிட்டோம்," விஷ்ணு அச்சுறுத்தினான்.

"இல்லை இல்லை! Wait பண்ணுங்க... நான் யோசிக்கறேன்," சரதா அவசரமாக கூறினாள்.

"யோசிக்க time இல்லை மேடம். நாளையே start பண்ணுங்க. அவங்க frustration-ஐ increase பண்ணுங்க. அவங்க loneliness-ஐ exploit பண்ணுங்க. Step by step அவங்களை நம்ம side-க்கு திருப்புங்க," பதான் உத்தரவு போல் கூறினான்.

சரதா உள் மனசில் போராடினாள். தேவிகாவைக் கெடுக்க வேண்டுமா? இல்லை தன் வாழ்க்கையைக் காப்பாற்றிக்கொள்ள வேண்டுமா?

"சரி... நான் try பண்ணுறேன்," அவள் மிகவும் தயக்கத்துடன் ஒப்புக்கொண்டாள்.

"Good மேடம். இது நம்மளுக்குள்ள secret. நீங்க நல்லா cooperate பண்ணுனா, உங்க photo safe-ஆ இருக்கும். இல்லன்னா..." விஷ்ணு அச்சுறுத்தலை நிறைவு செய்யாமலே விட்டான்.

Phone cut ஆனதும், சரதா கைகளால் முகத்தை மூடிக்கொண்டு அழுதாள். அவள் இப்போது ஒரு பொறியில் சிக்கியிருந்தாள். தேவிகாவைக் கெடுக்காமல் தன்னைக் காப்பாற்றிக்கொள்ள வழியே இல்லை.