பாகம் 3
காலை 5 மணி. மலைக்காட்டு வாசனை கம்முனு மூக்கைத் தொட, சூரிய ஒளி மெதுவா காட்டு மரங்களுக்கு நடுவே பரவ ஆரம்பிச்சுது. காட்டுக்குள்ள குதிரைகளோட கனைப்பு சத்தம் எதிரொலிச்சுது, ஒரு கம்பீரமான பூரிப்போட. சின்ன காட்டூர் கிராமத்துக்கும் மலை காட்டூர் கிராமத்துக்கும் நடுவுல பரந்து விரிஞ்ச ஒரு காட்டுப் பரப்பு. அங்க தான் காட்டுக் குதிரைகள் சுதந்திரமா உலாவும், திமிரோட திரியும்.
அப்படி ஒரு கருப்பு காட்டு குதிரை, உடம்பு மினுக்குற மாதிரி நின்னு, கனைச்சு திமிரு காட்டிக்கிட்டு இருந்துச்சு. அதுக்கு முன்னாடி அபிராமி, ஆறு அடி உயரத்துல, மண்டி போட்டு உக்காந்து, அந்த குதிரையோட பூலை பிடிச்சு மெதுவா நீவி, ஆசையா உறிஞ்சிக்கிட்டு இருந்தா. அவ உடம்பு ஒரு கல்லு மாதிரி இருந்துச்சு—பரந்த தோள்பட்டை, கல்லு மாதிரி முலைகள், பாவாடையை மார்பு வரைக்கும் இறுக்கி கட்டி, லேசான நரை முடி மினுக்குற அழகு. அவ முகத்துல ஒரு தெனாவட்டு, ஆனா ஒரு கம்பீரமும் இருந்துச்சு.
அபிராமி: “ஏய் கருப்பா, இன்னும் கொஞ்ச நேரம் தாம்பா, உன் கஞ்சிய ஊத்து, நான் குடிச்சு முடிச்சிட்டு கிளம்புறேன் ,!”—அவ குரல்ல ஒரு கிண்டலும் ஆவேசமும் கலந்து இருந்துச்சு.
அவ பேசி முடிக்குறதுக்குள்ள, அந்த குதிரை திமிரு தாங்காம முகம் முழுக்க கஞ்சிய தெளிச்சுது. அபிராமி ஒரு நிமிஷம் கூட விடாம, ஆவேசமா அத குடிச்சு தீர்த்தா. முகத்துல வழிஞ்ச கஞ்சிய துடைச்சு, எந்திரிச்சு நின்னு, குதிரையோட கழுத்த தட்டி விட்டு, “போடா, நல்லா இருந்துச்சு!”ன்னு சொல்லி ஒரு புன்னகை விட்டா. அந்த கருப்பு குதிரை, ஒரு முறை கனைச்சு, காட்டுக்குள்ள பாய்ஞ்சு ஓடிருச்சு.
கிராமத்து ஆம்பளைகளுக்கு இது புதுசு இல்ல. குதிரை விந்து குடிச்சா உடம்பு வலுப்படும், தெம்பு வரும்னு ஒரு பழக்கம் இருக்கு. ஆனா அபிராமி வேற லெவல். அவ பிறரு மாதிரி பயந்து பதுங்கி குடிக்கல. நேரடியா குதிரைய புடிச்சு, பூலை ஊம்பி, கஞ்சிய குடிச்சு, உடம்ப தேவலோகத்து அம்மன் மாதிரி வளர்த்து வச்சிருந்தா.
காட்டுக்குள்ள, சின்ன காட்டூர் கிராமத்து ஜகனும் வெங்கட்டும் திருவிழாக்கு பழம் பறிக்க வந்தாங்க. அவங்க முன்னாடி அந்த கருப்பு குதிரை பறந்து ஓட, ரெண்டு பேரும் மலைச்சு நின்னாங்க. கொஞ்சம் தள்ளி, அபிராமி நடந்து வர்றத பார்த்தாங்க. ஆறு அடி உயரம், உடம்பு ஒரு சிலை மாதிரி, பாவாடை மார்பு வரைக்கும் இறுக்கி கட்டி, முடி விரிச்சு, முலைகள் கல்லு மாதிரி புடைச்சு நிக்க, அவ நடையில ஒரு அசால்ட்டு.
அபிராமி: “என்னடா பசங்களா, திருவிழாக்கு பழம் பறிக்க வந்தீங்களா?”—அவ குரல்ல ஒரு கேலியும் கம்பீரமும்.
ரெண்டு பசங்களும் வாயடைச்சு நின்னாங்க. வயசு தினேஷ் மாதிரி இருக்கும், ஆனா பார்க்க அப்பாவி மாதிரி.
வெங்கட்: “ஆ... ஆமா அக்கா, நீங்க என்ன பண்றீங்க இங்க?”—குரல் தடுமாறுது.
ஜகன்: “டேய், சும்மா இருடா! அக்கா வாயப் பாரு, குதிரை ரசம் குடிச்சிட்டு வராங்கடா!”—ஜகன் கண்ணடிச்சு சிரிச்சான்.
அபிராமி ஒரு கள்ளச் சிரிப்பு சிரிச்சு, வாயில வழிஞ்ச கஞ்சிய துடைச்சா. “ஆமாம்பா, ஒரு வாரம் ஆச்சு கடைசியா குடிச்சு. அதான் பார்த்த உடனே மண்டி போட்டுட்டேன். அவன் கஞ்சி ஒரு தெம்பு தரும்பா!”—அவ சொல்லும்போது ஒரு ஆட்டுக்குட்டிய இழுத்துக்கிட்டு நடந்தா.
ஜகன்: “என்னக்கா, கையில ஆடு எதுக்கு?”
அபிராமி: “என் மவன் வரான்டா, அவனுக்கு தான்!”—பாவாடைய இன்னும் இறுக்கி முடிச்சு, நடைய கம்பீரமா வச்சு நடந்தா. அந்த ரெண்டு பசங்களும் அவள வச்ச கண்ணு வாங்காம பார்த்துக்கிட்டு இருந்தாங்க.
ஜகன்: “மாப்ள, சொல்றேன்னு தப்பா எடுத்துக்காத. அபிராமி அக்கா உடம்ப பாரு, நாம குதிரை ரசம் குடிச்சாலும் இவள ஒன்னும் பண்ண முடியாதுடா. இவ உடம்பு அப்படி ஒரு திமிரு!”
வெங்கட்: “இவள அடக்க, குதிரை ரசம் பத்தாது. அந்த குதிரையே களத்துக்கு வரணும்டா!”—ரெண்டு பேரும் சிரிச்சுக்கிட்டே நடந்தாங்க.
மலை அடிவாரத்துல, தினேஷ் ஊரை நோக்கி மலை ஏற ஆரம்பிச்சான், அவன் மனசுல ஏதோ ஒரு தீர்மானம் தெரிஞ்சுது.
மலை அடிவாரத்துல இருந்து தினேஷ் ஊரை நோக்கி ஏற ஆரம்பிச்சான். காலைப் பனி இன்னும் மலைய மூடி மறைக்க, அவன் காலடி பாதையில புழுதி பறந்து, செவந்த செவந்த மண்ணு அவன் காலணிய கவ்விக்கிச்சு. அவன் அம்மா மாதிரியே, உடம்பு ஒரு கல்லு மாதிரி—தோள்பட்டை விரிஞ்சு, நெஞ்சு புடைச்சு, கையில தசை முட்டிக்கிட்டு நிக்கும். ஆனா அவன் முகத்துல ஒரு பச்சைத்தனம், ஒரு தயக்கம் தெரியும். ஊருக்குள்ள நுழையுறப்போ அவன் மனசு ஏதோ ஒரு கனமான எண்ணத்தோட கிடந்துச்சு. அவனுக்கு அம்மாவோட இந்த “குதிரை ரச” பழக்கம் பத்தி கேள்விப்பட்டு ஒரு மாதிரி உடம்பு சிலுக்கிட்டு இருந்துச்சு.
ஊருக்குள்ள நுழையுறப்போ, முதல் தெரு முனையில ஒரு புளியமரத்தடியில ஜகனும் வெங்கட்டும் உக்காந்து பீடி பத்த வச்சு புகைச்சுக்கிட்டு இருந்தாங்க. அவன பார்த்ததும் ரெண்டு பேரும் எந்திரிச்சு, “ஏலே தினேஷு! எப்ப வந்த, மாப்ள?”ன்னு கத்தினாங்க.
தினேஷ்: “இப்ப தான் டா, மலை ஏறி வந்தேன். அம்மா எங்க இருக்கா?”—அவன் குரல் கொஞ்சம் தயங்கி, ஆனா ஒரு தெளிவோட இருந்துச்சு.
ஜகன்: “ஹா! உன் அம்மாவா? காட்டுல ஒரு கருப்பு குதிரைய மண்டி போட்டு கவனிச்சுட்டு, இப்ப ஒரு ஆட்டுக்குட்டிய இழுத்துக்கிட்டு எங்கயோ போறா, மாப்ள!”—ஜகன் கண்ணடிச்சு சிரிச்சான்.
வெங்கட்: “ஆமா டா, உன் அம்மா ஒரு ஆளு தான். இந்த ஊரு குதிரைகளே இவ முன்னாடி பயந்து நிக்கும். ஆனா நீ எப்படிடா இப்படி அப்பாவியா இருக்க?”—வெங்கட் கேலியா சிரிச்சு, தினேஷோட தோள தட்டினான்.
தினேஷ் ஒரு புன்னகை விட்டு, “சரி சரி, நீங்க பேசுறது புரியுது. ஆனா அம்மாவ பத்தி இப்படி பேசுறது கொஞ்சம் ஓவரு தான்!”—அவன் மனசுல ஒரு கோவம் இருந்தாலும், ஊரு பசங்களோட இந்த கிண்டல் பழக்கம் இவனுக்கு புதுசு இல்ல.
ஜகன்: “ஏய், கோவப்படாத மாப்ள. உன் அம்மா இந்த ஊரோட ராணி மாதிரி. ஆனா அந்த குதிரை விஷயம்... ஹோ, அத பார்க்கணும்டா! நாங்க இன்னிக்கு காட்டுல பார்த்தோம். உன் அம்மா மண்டி போட்டு அந்த குதிரைய கவனிச்சு, கஞ்சிய குடிச்சு எந்திரிச்சா... அந்த குதிரையே பயந்து ஓடிருச்சு!”—ரெண்டு பேரும் சிரிச்சு வயித்த குலுக்கினாங்க.
தினேஷ் முகத்துல ஒரு மெல்லிய சங்கடம் தெரிஞ்சுது. “நீங்க இப்படி பேசிக்கிட்டே இருங்க, நான் அம்மாவ பார்க்கப் போறேன்,”னு சொல்லி, அவன் தெரு முனைய விட்டு நடைய கட்டினான். ஊருக்குள்ள நுழையுறப்போ, புளியமரத்தடியில இருந்து ஒரு பெரியவர், “ஏல தினேஷு, அபிராமி மவனா? வா வா, ஊரு உன்ன பார்க்க ஆவலா இருக்கு!”னு கத்தினார்.
தினேஷ் ஒரு மரியாதையா தலையாட்டி, ஆனா மனசுல ஒரு புயல் அடிச்சுக்கிட்டு இருந்துச்சு. அம்மாவோட இந்த பேர், இந்த திமிரு, இந்த குதிரை பழக்கம்—இதெல்லாம் இவனுக்கு ஒரு புதிரு மாதிரி இருந்துச்சு. ஊரு திருவிழா நெருங்குது, இந்த மலைக்காட்டு ஊருல இனி என்ன நடக்கப் போகுதோ? தினேஷ் நடந்து போறப்போ, அவன் காலடியில மண்ணு பறந்து, ஒரு புது கதை ஆரம்பிக்குற மாதிரி இருந்துச்சு.
தினேஷ் ஊரு தெருவுல நடந்து வரும்போது, சின்ன காட்டூர் கிராமத்தோட மண் வாசனையும், பச்சை மரங்களோட காற்றும் அவன் மூக்கைத் தாக்கிச்சு. புளியமரத்தடி பசங்களோட பேச்சு மனசுல ஒரு கலவரத்த உண்டு பண்ணினாலும், அவனுக்கு அம்மா அபிராமிய பார்க்கணும்னு ஒரு ஆவல். ஊரு மக்கள் அவன பார்த்து, “அபிராமி மவன் வந்துட்டானா!”ன்னு கூவிக்கிட்டு இருந்தாங்க. தினேஷ் ஒரு மரியாதையான புன்னகை விட்டு, நேரா அவங்க குடிசை நோக்கி நடைய கட்டினான்.
சின்ன காட்டூரோட முட்டு முனைல, ஒரு சின்ன குடிசை—வைக்கோல் கூரை, மண் சுவர், முன்னாடி ஒரு திண்ணையோடு. அபிராமி அங்க தான் ஒரு ஆட்டுக்குட்டிய இழுத்துக்கிட்டு நின்னு, தினேஷ பார்த்து ஒரு கம்பீரமான சிரிப்பு சிரிச்சா. “வாடா மவனே, எப்ப வந்த? ”—அவ குரல்ல ஒரு ஆசையும், திமிரும் கலந்து இருந்துச்சு.
தினேஷ்: “இப்ப தான் அம்மா, மலை ஏறி வந்தேன். நீ எங்கடி காட்டுக்குள்ள ஆட்டுக்குட்டிய இழுத்துக்கிட்டு போன?”—அவன் கேள்வியில ஒரு கிண்டல் இருந்தாலும், அம்மாவ பார்த்த சந்தோஷம் முகத்துல தெரிஞ்சுது.
அபிராமி: “ஹா, இந்த ஆடு உனக்கு தாண்டா! திருவிழாவுக்கு ஒரு வெட்டு வெட்டலாம்னு நெனச்சேன். வா, உள்ள வந்து மூஞ்சிய கழுவு. பயணப் புழுதியெல்லாம் உடம்புல ஒட்டிக்கிச்சு!”—அபிராமி சொல்லிக்கிட்டே குடிசைக்குள்ள கூட்டி போனா.
குடிசைக்கு பின்னாடி ஒரு சின்ன திறந்தவெளி இருந்துச்சு. மண்ணு தரைல ஒரு கறுப்பு கல், பக்கத்துல ஒரு செம்பு தண்ணி, நல்லெண்ணெய் பாட்டில். “கொஞ்சம் உக்காரு மவனே, எண்ணெய் தேய்ச்சு குளிக்க வைக்கிறேன். சென்னைல இந்த மாதிரி எண்ணெய் குளியல் எங்கடா கெடைக்கும்?”—அபிராமி சொல்லி, தினேஷ துண்ட மட்டும் கட்டிக்கிட்டு கல்லு மேல உக்கார வச்சா.
குடிசை பின்னாடி மண் தரையில, சின்ன காட்டூரோட காலைப் பனி இன்னும் மெதுவா அலையுற காற்றோட கலந்து, ஒரு குளிர்ச்சிய தந்துச்சு
தினேஷ், அம்மா மாதிரியே தைரியமானவன். ஆறு அடி உயரத்துல, கருங்கல்லு மேல உக்காந்து, இடுப்புல ஒரு மெல்லிய பருத்தி துண்ட மட்டும் இறுக்கி கட்டிக்கிட்டு இருந்தான். அவன் உடம்பு—தோள்பட்டை புடைச்சு, நெஞ்சு விரிஞ்சு, கையில தசை முட்டிக்கிட்டு—ஒரு கிராமத்து ஆம்பளைக்கு உரிய கம்பீரத்தோட இருந்துச்சு. அபிராமி, கையில நல்லெண்ணெய் பாட்டிலோட நின்னு, தினேஷோட உடம்ப மினுக்க வைக்க தயாரா இருந்தா. அவ முகத்துல ஒரு தாயோட பாசமும், கிராமத்து பொம்பளையோட தெனாவட்டு திமிரும் கலந்து, ஒரு குறும்பு சிரிப்பு வந்து போச்சு.
அபிராமி முதல்ல தினேஷோட முதுகுல எண்ணெய ஊத்தி, கரடு முரடான கையால மெதுவா தேய்ச்சா. அவ கை, தினேஷோட தோள்பட்டையில இருந்து, முதுகு முழுக்க பயணிச்சு, ஒவ்வொரு தசையையும் எண்ணெயோட மினுக்க வச்சுது. பின்ன, நெஞ்சு, கை, தொடை—எல்லாம் தேய்ச்சு, உடம்பு பளபளன்னு ஒரு கருப்பு குதிரை மாதிரி மினுக்க ஆரம்பிச்சுது.
“மவனே, இந்த உடம்பு பாரு, நம்ம ஊரு மண்ணுக்கு உரிய தெம்பு இருக்கு!”னு சொல்லி, அவ ஒரு பெருமை சிரிப்பு விட்டா.
தேய்க்குறதுக்கு மத்தியில, தினேஷோட துண்டு கொஞ்சம் விலக, அவன் 11 இன்ச் கருப்பு பூல் தெரிஞ்சுது.
அது ஒரு கம்பீரமான காட்சி—நீளமா, உரமா, கருங்கல் மாதிரி கெட்டியா, ஒரு குதிரையோட திமிரோட நிமிர்ந்து நின்னுச்சு.
அபிராமி ஒரு கணம் நின்னு, கண்ணு மின்ன, முகத்துல ஒரு ஆச்சரியமும் குறும்பும் கலந்த சிரிப்பு வந்துச்சு. “ஏல மவனே, இது என்னடா இவ்ளோ கருப்பு கம்பு மாதிரி நிக்குது? நீளமா, இந்த ஊரு குதிரைகளையே வெக்கப்படுத்துற பூல் இது! உன் அப்பன் ரத்தம்டா, உனக்கு இந்த திமிரு!”—அவ குரல்ல ஒரு கேலி, ஆனா ஒரு ஆணவமான பெருமை. அவ மனசுல, தன் மவனோட இந்த ஆம்பளைத்தனம், அவ புருஷன் ரத்தத்துக்கு ஒரு பெருமை சான்று மாதிரி இருந்துச்சு.
அபிராமி, எண்ணெய் தேய்க்குறத நிறுத்தாம, தினேஷோட பூலுக்கு தனி கவனம் தர ஆரம்பிச்சா. அவ கையில ஒரு கைப்பிடி நல்லெண்ணெய் அள்ளி, முதல்ல அந்த 11 இன்ச் பூலோட மேல பகுதியில மெதுவா ஊத்தினா. எண்ணெய், அந்த கருப்பு தோல மெதுவா பற்றி, கீழ நோக்கி வழிஞ்சுது, ஒரு பளபளப்பு தந்துச்சு. அவ கரடு முரடான கை, மெதுவா, ஆனா உறுதியா, பூலோட மேல் பகுதிய பிடிச்சு, மென்மையான விரல்களால சுற்றி பிடிச்சு, மேல இருந்து கீழ நோக்கி தேய்க்க ஆரம்பிச்சா. “மவனே, இந்த கருப்பு கம்பு பாரு, ஒரு ஆயுதம் மாதிரி இருக்கு. இதுக்கு எண்ணெய் தேய்ச்சா, இன்னும் திமிரா நிக்கும்!”—அவ சொல்லும்போது, கண்ணுல ஒரு குறும்பு, உதட்டுல ஒரு கேலி சிரிப்பு.
அவ விரல்கள், பூலோட மேல் பகுதியில இருந்து, மெதுவா நடு பகுதிக்கு இறங்குச்சு. எண்ணெய் மறுபடியும் அள்ளி, அந்த உரமான நடு பகுதியில தடவி, ஒரு சீரான வேகத்தோட மேலயும் கீழயும் உருட்டுனா. அவ கை, பூலோட ஒவ்வொரு இன்ச்சையும் கவனமா தொட்டு, எண்ணெய முழுசா பரவ வச்சுது. தினேஷோட உடம்பு லேசா நடுங்க ஆரம்பிச்சுது. அவன் மூச்சு கொஞ்சம் வேகமாச்சு, முகத்துல ஒரு சங்கடம் தெரிஞ்சாலும், உடம்பு அந்த எண்ணெய் தேய்க்குறதுக்கு ஒரு மயக்கத்துல ஆட ஆரம்பிச்சுது.
“ஏல, இந்த பூல் பாரு, இவ்ளோ கெட்டியா இருக்கு. இத பார்த்து நம்ம ஊரு பொண்ணுங்க கிறங்கி விழுவாங்க!”—அபிராமி சொல்லி, கையோட வேகத்த கொஞ்சம் கூட்டி, பூலோட நடு பகுதிய நல்லா உருட்டி தேய்ச்சா.
இப்ப அவ கை, பூலோட கீழ பகுதிக்கு வந்துச்சு. அந்த கெட்டியான அடி பகுதி, பூலோட ஆணிவேர் மாதிரி உரமா இருந்துச்சு. அபிராமி, எண்ணெய அள்ளி, அந்த அடி பகுதியில மெதுவா தடவி, விரல்களால சுற்றி பிடிச்சு, முழுசா தேய்ச்சா. அவ கை, அந்த கீழ பகுதியில இருந்து மேல நோக்கி, மறுபடியும் கீழ நோக்கி, ஒரு சீரான தாளத்தோட தேய்க்க, தினேஷோட உடம்பு முழுசா நடுங்க ஆரம்பிச்சுது. அவன் மூச்சு இன்னும் வேகமாச்சு, கண்ணு மெதுவா மயக்கத்துல மூட ஆரம்பிச்சுது. அபிராமியோட கை, அந்த பூலோட முழு நீளத்தையும், மேலயும் கீழயும், உரமா ஆனா மென்மையா தேய்க்க, தினேஷுக்கு உடம்பு ஒரு ஆவேசத்துல ஆட ஆரம்பிச்சுது.
5 நிமிஷத்தில திடீர்னு, தினேஷோட கட்டுப்பாடு தளர, அவன் 11 இன்ச் கருப்பு பூல் ஒரு குதிரை திமிரு மாதிரி ஆவேசமா கஞ்சிய தெளிச்சுது. அது ஒரு வெள்ளமா, எண்ணெயோட கலந்து, மண் தரையில விழுந்து, ஒரு பளபளப்பு தந்துச்சு.
கஞ்சி, அபிராமியோட கைலயும் கொஞ்சம் ஒட்ட, அவ ஒரு கணம் நின்னு, கண்ணு மின்ன ஒரு கள்ளச் சிரிப்பு விட்டா. “ஏல மவனே, இது என்னடா, எண்ணெய் தேய்ச்சதுக்கே இவ்ளோ ஆவேசமா தெளிக்குது? இந்த கருப்பு பூல் ஒரு பொக்கிஷம்டா! இவ்ளோ தெம்பு இருக்குற பூல், இந்த ஊருக்கு ஒரு பெருமை!”—அவ குரல்ல ஒரு கேலி, ஆனா ஒரு ஆணவமான பெருமை.
“மவனே, இந்த மாதிரி பூல் இருந்தா, நம்ம மலை காட்டூரு பொண்ணுங்க மயங்கி நிக்கும். ஆனா, இந்த ஆவேசத்த கட்டுப்படுத்த கத்துக்கோ. இந்த பூல் உனக்கு மரியாதைய வாங்கி தரும், ஆனா பொறுப்பா கையாளு!”—அபிராமி சொல்லி, கையில ஒட்டின கஞ்சிய ஒரு துண்டால துடைச்சு, ஒரு செம்பு தண்ணிய எடுத்து தினேஷ மேல ஊத்தினா.
தினேஷ்: “அம்மா, என்னடி இப்படி பண்ணி வச்சுட்ட? வெக்கமா இல்லையா?”—தினேஷ் முகத்துல சங்கடம் இருந்தாலும், அவன் குரல்ல ஒரு தைரியமும் குறும்பும். “ஆனா நீ சொல்றது புரியுது. இந்த பூலோட இந்த ஊருல ஒரு ஆட்டம் ஆடுறேன், பாரு!”—அவன் திமிரா சொல்லி, ஒரு குறும்பு சிரிப்பு விட்டான்.
அபிராமி, தண்ணி ஊத்தி தினேஷ துடைச்சு, “மவனே, இந்த பெருத்த பூல் உனக்கு ஒரு ஆயுதம்டா. இத கவனமா வச்சு, திருவிழாவுல இந்த ஊருல ஒரு ஆளு ஆகு. என் மவன்னு எனக்கு கர்வமா இருக்கு!”—அவ சொல்ல, குடிசைக்குள்ள நுழைய, தூரத்துல திருவிழா மேள சத்தம் உரத்து கேக்க ஆரம்பிச்சுது. தினேஷ் மனசுல, இந்த ஊரு ஒரு புது களமா தெரிஞ்சுது, அவன் ரத்தத்துல இருக்குற திமிரு அதுக்கு தயாரா இருந்துச்சு.