13-05-2025, 04:43 PM
సాయంత్రం వేళ… బయట సన్నగా చినుకులు పడుతున్నాయి.
గాలి నెమ్మదిగా తెరల్ని తడిమేస్తోంది. అప్పుడు...
మేముంటున్న అపార్ట్‌మెంట్‌కి వెనుక వైపు ఒక రూమ్ ఉంది — అదే మా రూమ్.
సాధారణంగా ఆ వైపు పైకి వెళ్లేందుకు మా తలుపు దగ్గర గుండా వెళ్లాల్సి ఉంటుంది.
ఆ భాగంలో కొంచెం ఓపెన్ స్పేస్ ఉండడంతో అక్కడే కొందరు బట్టలు ఆరేస్తుంటారు. అయితే ఆ ప్లేస్‌ మొత్తంగా ఓనర్ వాళ్లకే ఉంది. మేము కింద ఫ్లోర్‌లో ఉండేవాళ్లం, వాళ్లు టాప్ ఫ్లోర్‌కి సంబంధించిన వాళ్లు.
గుండెల్లో కొంచెం ఉత్సాహంతో పాటు, ఒక చిన్న జెఱుకు కలగలసిన భావనతో తలుపు తెరిచాను.
అనుమానం వేసుకున్నట్లుగానే – మా ఇంటి ఓనర్ కోడలు వచ్చిందని అర్థమైంది.
బట్టలు తీసుకోవడానికి వచ్చిందో ఏమో.
ఆమె పేరు శిల్ప. .. MCA పూర్తిచేసింది. మేము IT చెందిన వాళ్లమూ కాబట్టి, అప్పుడప్పుడు టెక్నికల్ మాటల్లో మాట్లాడేది.
ఆమె నాకు కంటే సుమారు నాలుగు ఏళ్లు పెద్దది.
వివాహం జరిగిన మూడేళ్లు అవుతుంది.
ఆమె భర్త పేరు వైష్ణవ్, బెంగళూరులో ఒక MNC లో ఉద్యోగం. వారానికి రెండు రోజులు బెంగళూరులో, మిగిలిన మూడు రోజులు హైదరాబాద్‌లో వర్క్ ఫ్రం హోమ్ చేస్తుంటాడు.
ఆ రోజు ఆమె శరీరం చీరలో చీకటిలో చక్కగా మెరిసిపోతూ, తడిగా గాలిలో అల్లికైన జడతో కనిపించింది.
గుండెల దగ్గర చీర కాస్త తడిసి అతుక్కున్నది. ఆమె శరీరాకృతి సహజంగా ఆకర్షణీయంగా ఉంటుంది, సుమారు 5.8 అడుగుల ఎత్తు, రంగు గోధుమ ముదురు, పెద్ద పెద్ద బూబ్స్ తెల్లటి దూద్ మీటాయి లాగా నోరు ఊరిస్తుని,,,
అంతేకాదు… ఆమె వడివడిగా నడిచే తీరు, ఆమె నడుం ఎడమ కదమ లయ వలె ఒలికే పద్ధతి — వెనుక తిరిగి చూస్తే ఆమె నడుం నుంచి పై ఒంపులు... చూస్తున్న వారిని మూడుసార్లు కొట్టుకునే ల చేస్తాయి.(నేను 3 సార్ల కంటే ఎక్కువే చేసుకుంటాను..)
ఆమె ప్రెజెన్స్‌కి హాయిగా ఉండే వాసన కూడా ఉంటుంది – బహుశా ఆమె యూజ్ చేసే హెయిర్ ఆయిల్, లేదా పర్ఫ్యూమ్ కావచ్చు.
ఆ రోజూ .. గాలి కూడా ఆమె వెనకలాగే ఆ వాసనని నా గుండె దాకా తీసుకొచ్చింది.
వాళ్లింటి వెనక వాల్క్‌ వే దాటుతూ, ఆమె బట్టలు తీసుకుని వెళ్తోంది. నేను తలుపు దగ్గర నుంచుని చూస్తున్నాను.
ఆమె ఒక్కసారి వెనక్కి తిరిగి నన్ను చూసింది.
ఆ చూపు… నిస్సందేహంగా సాధారణం కాదు.
శిల్ప (సున్నితమైన చిరునవ్వుతో):
"ఇంకా పనిలోనే ఉన్నావా? బయట చల్లగా ఉంది కదా."
నేను (కాస్త తడబడుతూ):
"అవునండీ... ."
ఆమె మెల్లగా ముందుకు వచ్చి, మా తలుపు ముందు ఆగింది.
చేతిలోని బట్టల గోనెను పట్టుకొని మోకాలికి దగ్గరగా పట్టుకుంటూ నిలబడి, ముఖంపై జడను వెనక్కి తిప్పింది. పైట మధ్యలో ఉంది రెండు తెల్లటి పావురాలు కనిపించాయి...కసి పెంచాయి
శిల్ప
maniratham సినిమాలో ల)
"ఒక కాఫీ ఉందా !! ... నేనేం చేసుకోలేదు ...??"
నాకు అర్థం కాలే... తెలుసుకోవడానికి క్షణం పట్టింది. ఆమె నోట వచ్చిన ఆ "కాఫీ" అనే పదమే నా గుండె వేగాన్ని పెంచేసింది.
నేను (నవ్వుతూ):
"చాలా రోజుల నుండి అలాంటి ఆఫర్ ఎవ్వరూ ఇవ్వలేదు...."
కొద్దిసేపటికి, వాళ్ల కిచెన్ వైపు శబ్దం. నెమ్మదిగా నడుచుకుంటూ శిల్పా చిన్న ట్రేలో రెండు కప్పులతో బయటికి వచ్చింది.
ఆమె కాఫీ ఇచ్చింది. చేతులు తాకాయి… వేడి.. కాఫీ కప్పుల కంటే, ఆ స్పర్శలోనే ఏదో మంట.
శిల్ప (కాఫీ మగ్గిస్తూ):
"మీరు ఎక్కువగా బయటకి వెళ్లరు అనుకుంటా. ఇంట్లోనే వర్క్, స్క్రీన్,...అన్ని !!. .."
నేను :
"అన్ని అంటే !!?."
ఆమె నవ్వింది. ఆ నవ్వులో ఒక అస్పష్టమైన ఆహ్వానం ఉంది.
శిల్ప:
" వైష్ణవ్ లాస్ట్ ఏడాది లాగే మేజర్ టైం బెంగళూరులోనే.....సో ఇలాంటివే నన్ను బోర్ కొట్టకుండా చేస్తాయి ఫ్రెండ్స్ ల ఉండే నీలాంటి వాలు ఉంటె నాకు బోర్ కొట్టకుండా ఉంటాయి .."
ఆ మాట వినగానే గుండె కదిలింది. ఆమె లోపలున్న ఒంటరితనం ఒక్క కాఫీ కప్పుతో బయటకు వచ్చిందన్న మాట. ఆమె చూపుల్లో ఓ మధురమైన బాధ దాగి ఉంది — సరిగా అప్పుడే వాలా అత్తగారు ..
అమ్మాయి శిల్పా .......
శిల్పా: హ...అత్తయ్య వస్తున్న.....
శిల్పా: మా అత్తయ్య వస్తున్తున్నారు...వెళ్తాను ...
నేను: మల్లి ఎప్పుడు...!!?
శిల్పా: హహ ఏంటి !!!?
శిల్పా: ఎందుకు ...?
గాలి నెమ్మదిగా తెరల్ని తడిమేస్తోంది. అప్పుడు...
మేముంటున్న అపార్ట్‌మెంట్‌కి వెనుక వైపు ఒక రూమ్ ఉంది — అదే మా రూమ్.
సాధారణంగా ఆ వైపు పైకి వెళ్లేందుకు మా తలుపు దగ్గర గుండా వెళ్లాల్సి ఉంటుంది.
ఆ భాగంలో కొంచెం ఓపెన్ స్పేస్ ఉండడంతో అక్కడే కొందరు బట్టలు ఆరేస్తుంటారు. అయితే ఆ ప్లేస్‌ మొత్తంగా ఓనర్ వాళ్లకే ఉంది. మేము కింద ఫ్లోర్‌లో ఉండేవాళ్లం, వాళ్లు టాప్ ఫ్లోర్‌కి సంబంధించిన వాళ్లు.
గుండెల్లో కొంచెం ఉత్సాహంతో పాటు, ఒక చిన్న జెఱుకు కలగలసిన భావనతో తలుపు తెరిచాను.
అనుమానం వేసుకున్నట్లుగానే – మా ఇంటి ఓనర్ కోడలు వచ్చిందని అర్థమైంది.
బట్టలు తీసుకోవడానికి వచ్చిందో ఏమో.
ఆమె పేరు శిల్ప. .. MCA పూర్తిచేసింది. మేము IT చెందిన వాళ్లమూ కాబట్టి, అప్పుడప్పుడు టెక్నికల్ మాటల్లో మాట్లాడేది.
ఆమె నాకు కంటే సుమారు నాలుగు ఏళ్లు పెద్దది.
వివాహం జరిగిన మూడేళ్లు అవుతుంది.
ఆమె భర్త పేరు వైష్ణవ్, బెంగళూరులో ఒక MNC లో ఉద్యోగం. వారానికి రెండు రోజులు బెంగళూరులో, మిగిలిన మూడు రోజులు హైదరాబాద్‌లో వర్క్ ఫ్రం హోమ్ చేస్తుంటాడు.
ఆ రోజు ఆమె శరీరం చీరలో చీకటిలో చక్కగా మెరిసిపోతూ, తడిగా గాలిలో అల్లికైన జడతో కనిపించింది.
గుండెల దగ్గర చీర కాస్త తడిసి అతుక్కున్నది. ఆమె శరీరాకృతి సహజంగా ఆకర్షణీయంగా ఉంటుంది, సుమారు 5.8 అడుగుల ఎత్తు, రంగు గోధుమ ముదురు, పెద్ద పెద్ద బూబ్స్ తెల్లటి దూద్ మీటాయి లాగా నోరు ఊరిస్తుని,,,
అంతేకాదు… ఆమె వడివడిగా నడిచే తీరు, ఆమె నడుం ఎడమ కదమ లయ వలె ఒలికే పద్ధతి — వెనుక తిరిగి చూస్తే ఆమె నడుం నుంచి పై ఒంపులు... చూస్తున్న వారిని మూడుసార్లు కొట్టుకునే ల చేస్తాయి.(నేను 3 సార్ల కంటే ఎక్కువే చేసుకుంటాను..)
ఆమె ప్రెజెన్స్‌కి హాయిగా ఉండే వాసన కూడా ఉంటుంది – బహుశా ఆమె యూజ్ చేసే హెయిర్ ఆయిల్, లేదా పర్ఫ్యూమ్ కావచ్చు.
ఆ రోజూ .. గాలి కూడా ఆమె వెనకలాగే ఆ వాసనని నా గుండె దాకా తీసుకొచ్చింది.
వాళ్లింటి వెనక వాల్క్‌ వే దాటుతూ, ఆమె బట్టలు తీసుకుని వెళ్తోంది. నేను తలుపు దగ్గర నుంచుని చూస్తున్నాను.
ఆమె ఒక్కసారి వెనక్కి తిరిగి నన్ను చూసింది.
ఆ చూపు… నిస్సందేహంగా సాధారణం కాదు.
శిల్ప (సున్నితమైన చిరునవ్వుతో):
"ఇంకా పనిలోనే ఉన్నావా? బయట చల్లగా ఉంది కదా."
నేను (కాస్త తడబడుతూ):
"అవునండీ... ."
ఆమె మెల్లగా ముందుకు వచ్చి, మా తలుపు ముందు ఆగింది.
చేతిలోని బట్టల గోనెను పట్టుకొని మోకాలికి దగ్గరగా పట్టుకుంటూ నిలబడి, ముఖంపై జడను వెనక్కి తిప్పింది. పైట మధ్యలో ఉంది రెండు తెల్లటి పావురాలు కనిపించాయి...కసి పెంచాయి
శిల్ప
maniratham సినిమాలో ల)"ఒక కాఫీ ఉందా !! ... నేనేం చేసుకోలేదు ...??"
నాకు అర్థం కాలే... తెలుసుకోవడానికి క్షణం పట్టింది. ఆమె నోట వచ్చిన ఆ "కాఫీ" అనే పదమే నా గుండె వేగాన్ని పెంచేసింది.
నేను (నవ్వుతూ):
"చాలా రోజుల నుండి అలాంటి ఆఫర్ ఎవ్వరూ ఇవ్వలేదు...."
కొద్దిసేపటికి, వాళ్ల కిచెన్ వైపు శబ్దం. నెమ్మదిగా నడుచుకుంటూ శిల్పా చిన్న ట్రేలో రెండు కప్పులతో బయటికి వచ్చింది.
ఆమె కాఫీ ఇచ్చింది. చేతులు తాకాయి… వేడి.. కాఫీ కప్పుల కంటే, ఆ స్పర్శలోనే ఏదో మంట.
శిల్ప (కాఫీ మగ్గిస్తూ):
"మీరు ఎక్కువగా బయటకి వెళ్లరు అనుకుంటా. ఇంట్లోనే వర్క్, స్క్రీన్,...అన్ని !!. .."
నేను :
"అన్ని అంటే !!?."
ఆమె నవ్వింది. ఆ నవ్వులో ఒక అస్పష్టమైన ఆహ్వానం ఉంది.
శిల్ప:
" వైష్ణవ్ లాస్ట్ ఏడాది లాగే మేజర్ టైం బెంగళూరులోనే.....సో ఇలాంటివే నన్ను బోర్ కొట్టకుండా చేస్తాయి ఫ్రెండ్స్ ల ఉండే నీలాంటి వాలు ఉంటె నాకు బోర్ కొట్టకుండా ఉంటాయి .."
ఆ మాట వినగానే గుండె కదిలింది. ఆమె లోపలున్న ఒంటరితనం ఒక్క కాఫీ కప్పుతో బయటకు వచ్చిందన్న మాట. ఆమె చూపుల్లో ఓ మధురమైన బాధ దాగి ఉంది — సరిగా అప్పుడే వాలా అత్తగారు ..
అమ్మాయి శిల్పా .......
శిల్పా: హ...అత్తయ్య వస్తున్న.....
శిల్పా: మా అత్తయ్య వస్తున్తున్నారు...వెళ్తాను ...
నేను: మల్లి ఎప్పుడు...!!?
శిల్పా: హహ ఏంటి !!!?
శిల్పా: ఎందుకు ...?
![[+]](https://xossipy.com/themes/sharepoint/collapse_collapsed.png)
:ఉదయ్
